'Όπως πολλοί ανάμεσά σας, ανήκω στους τυχερούς. Γεννήθηκα σε μια οικογένεια στην οποία η εκπαίδευση ήταν διάχυτη. Είμαι διδάκτορας τρίτης γενιάς, κόρη δυο ακαδημαϊκών. Όταν ήμουν παιδί, τριγυρνούσα στο πανεπιστημιακό εργαστήριο του πατέρα μου. Ήταν επομένως δεδομένο ότι θα παρακολουθούσα κάποια από τα καλύτερα πανεπιστήμια, τα οποία με τη σειρά τους άνοιξαν δρόμο σε ένα κόσμο ευκαιριών.
Like many of you, I'm one of the lucky people. I was born to a family where education was pervasive. I'm a third-generation PhD, a daughter of two academics. In my childhood, I played around in my father's university lab. So it was taken for granted that I attend some of the best universities, which in turn opened the door to a world of opportunity.
Δυστυχώς, οι περισσότεροι άνθρωποι στον κόσμο δεν είναι τόσο τυχεροί. Σε μερικά μέρη του κόσμου, όπως στη Νότια Αφρική, δεν είναι εύκολη η πρόσβαση στην εκπαίδευση. Στη Νότια Αφρική, το εκπαιδευτικό σύστημα οικοδομήθηκε για την λευκή μειονότητα τον καιρό του απαρτχάιντ, με αποτέλεσμα σήμερα να μην υπάρχουν αρκετές θέσεις για την πλειονότητα των ανθρώπων που επιθυμούν και αξίζουν ποιοτική εκπαίδευση. Αυτή η έλλειψη έφερε κρίση τον Ιανουάριο του τρέχοντος έτους στο Πανεπιστήμιο του Γιοχάνεσμπουργκ. Υπήρχαν λίγες μόνο θέσεις ανοιχτές στην τυπική διαδικασία εισαγωγής, και τη νύχτα της προηγούμενης που θα ξεκινούσε η διαδικασία της εγγραφής χιλιάδες άνθρωποι έκαναν ουρά, ίσα με ένα μίλι, έξω από την πύλη, με την ελπίδα ότι θα είναι πρώτοι στην ουρά για να αποκτήσουν μία από τις θέσεις. Όταν άνοιξαν οι πύλες, υπήρξε συνωστισμός, 20 άτομα τραυματίστηκαν και μια γυναίκα πέθανε. Ήταν μια μητέρα πού έδωσε τη ζωή της στην προσπάθειά να προσφέρει στο γιο της μια ευκαιρία για καλύτερη ζωή.
Unfortunately, most of the people in the world are not so lucky. In some parts of the world, for example, South Africa, education is just not readily accessible. In South Africa, the educational system was constructed in the days of apartheid for the white minority. And as a consequence, today there is just not enough spots for the many more people who want and deserve a high quality education. That scarcity led to a crisis in January of this year at the University of Johannesburg. There were a handful of positions left open from the standard admissions process, and the night before they were supposed to open that for registration, thousands of people lined up outside the gate in a line a mile long, hoping to be first in line to get one of those positions. When the gates opened, there was a stampede, and 20 people were injured and one woman died. She was a mother who gave her life trying to get her son a chance at a better life.
Ακόμη και σε μέρη όπως οι ΗΠΑ όπου παρέχεται εκπαίδευση, δεν έχουν όλοι πρόσβαση. Τα τελευταία χρόνια υπάρχει μεγάλη συζήτηση για την αύξηση κόστους της υγειονομικής περίθαλψης. Αυτό που δεν είναι τόσο προφανές στον κόσμο είναι ότι την ίδια ακριβώς χρονική περίοδο, το κόστος των διδάκτρων της ανώτερης εκπαίδευσης έχει αυξηθεί σχεδόν στο διπλάσιο, φτάνοντας συνολικά το 559 τοις εκατό από το 1985. Πράγμα που σημαίνει ότι πολλοί άνθρωποι δεν μπορούν να πληρώσουν για την εκπαίδευσή τους.
But even in parts of the world like the United States where education is available, it might not be within reach. There has been much discussed in the last few years about the rising cost of health care. What might not be quite as obvious to people is that during that same period the cost of higher education tuition has been increasing at almost twice the rate, for a total of 559 percent since 1985. This makes education unaffordable for many people.
Τελικά, ακόμη και για εκείνους που καταφέρνουν να φτάσουν στην ανώτερη εκπαίδευση, οι πόρτες της ευκαιρίας μπορεί να μείνουν κλειστές. Μόνο ένα ποσοστό λίγο πάνω από το μισό των αποφοίτων στις ΗΠΑ που φτάνουν στην ανώτατη εκπαίδευση απασχολούνται σε δουλειές σχετικές με τις σπουδές τους. Ασφαλώς, αυτό δεν ισχύει για τους φοιτητές που αποφοιτούν από τα κορυφαία ιδρύματα, αλλά για τους πολλούς, οι οποίοι δεν αποζημιώνονται για τον χρόνο και τις προσπάθειές τους.
Finally, even for those who do manage to get the higher education, the doors of opportunity might not open. Only a little over half of recent college graduates in the United States who get a higher education actually are working in jobs that require that education. This, of course, is not true for the students who graduate from the top institutions, but for many others, they do not get the value for their time and their effort.
Ο Τόμας Φρίντμαν, στο πρόσφατο άρθρο στους Νιου Γιορκ Τάιμς αποτύπωσε, όπως κανείς άλλος δε θα μπορούσε, το πνεύμα πίσω από την προσπάθειά μας. Είπε ότι οι μεγάλες καινοτομίες συμβαίνουν όταν αυτό που είναι αναπάντεχα πιθανό συναντά αυτό που είναι απελπιστικά αναγκαίο. Αναφέρθηκα σε αυτό που είναι απελπιστικά αναγκαίο. Ας μιλήσουμε γι' αυτό που είναι αναπάντεχα πιθανό.
Tom Friedman, in his recent New York Times article, captured, in the way that no one else could, the spirit behind our effort. He said the big breakthroughs are what happen when what is suddenly possible meets what is desperately necessary. I've talked about what's desperately necessary. Let's talk about what's suddenly possible.
Αυτό που είναι αναπάντεχα πιθανό φάνηκε σε τρία τμήματα του Στάνφορντ, κάθε ένα από τα οποία είχε εγγράψει πάνω από 100.000 άτομα. Για να το κατανοήσουμε, ας κοιτάξουμε ένα από αυτά τα τμήματα, το τμήμα Μηχανικής Μάθησης που προσφέρει ο συνάδελφός μου και συνιδρυτής Άντριου Νιγκ. Ο Άντριου διδάσκει σε ένα από τα μεγαλύτερα τμήματα του Στάνφορντ. Είναι ένα τμήμα Μηχανικής Μάθησης, και κάθε φορά που προσφέρεται εγγράφονται 400 άτομα. Όταν ο Άντριου δίδασκε Μηχανική Μάθηση στο γενικό κοινό, είχαν εγγραφεί 100.000 άτομα. Για να κάνω σαφές το νούμερο, για να φτάσει ο 'Αντριου να έχει ισοδύναμο ακροατήριο σε τμήματα του Στάνφορντ, θα έπρεπε να το κάνει αυτό για 250 χρόνια. Είναι σίγουρο πως θα έπληττε.
What's suddenly possible was demonstrated by three big Stanford classes, each of which had an enrollment of 100,000 people or more. So to understand this, let's look at one of those classes, the Machine Learning class offered by my colleague and cofounder Andrew Ng. Andrew teaches one of the bigger Stanford classes. It's a Machine Learning class, and it has 400 people enrolled every time it's offered. When Andrew taught the Machine Learning class to the general public, it had 100,000 people registered. So to put that number in perspective, for Andrew to reach that same size audience by teaching a Stanford class, he would have to do that for 250 years. Of course, he'd get really bored.
Έχοντας δει λοιπόν τον αντίκτυπο απ' αυτή την εμπειρία ο Άντριου κι εγώ αποφασίσαμε ότι ήταν απαραίτητο να το πολλαπλασιάσουμε, να φέρουμε την καλύτερη ποιοτική εκπαίδευση σε όσους περισσότερους ανθρώπους μπορούσαμε. Ιδρύσαμε λοιπόν την Coursera, σκοπός της οποίας είναι να πάρει τις καλύτερες σειρές μαθημάτων από τους καλύτερους καθηγητές στα καλύτερα πανεπιστήμια και να τα παρέχει δωρεάν στον καθένα, παντού στον κόσμο. Αυτή τη στιγμή έχουμε 43 σειρές μαθημάτων στην πλατφόρμα από τέσσερα πανεπιστήμια σε διαφορετικά επιστημονικά πεδία, και θα σας δείξω συνοπτικά πώς είναι.
So, having seen the impact of this, Andrew and I decided that we needed to really try and scale this up, to bring the best quality education to as many people as we could. So we formed Coursera, whose goal is to take the best courses from the best instructors at the best universities and provide it to everyone around the world for free. We currently have 43 courses on the platform from four universities across a range of disciplines, and let me show you a little bit of an overview of what that looks like.
(Βίντεο) Ρόμπερτ Γκριστ: Καλώς ήλθατε στη Λογισμική.
(Video) Robert Ghrist: Welcome to Calculus.
Εζεκιήλ Εμανουέλ: Πενήντα εκατομμύρια άνθρωποι είναι ανασφάλιστοι.
Ezekiel Emanuel: Fifty million people are uninsured.
Σκοτ Πέϊτζ: Τα μοντέλα μας βοηθούν να σχεδιάσουμε περισσότερο αποτελεσματικούς θεσμούς και πολιτικές. Παίρνουμε απίστευτους διαχωρισμούς.
Scott Page: Models help us design more effective institutions and policies. We get unbelievable segregation.
Σκοτ Κλεμμερ: Ο Μπους φαντάστηκε ότι στο μέλλον, θα φορούσαμε μια κάμερα στο κέντρο του κεφαλιού μας.
Scott Klemmer: So Bush imagined that in the future, you'd wear a camera right in the center of your head.
Μίτσελ Ντενέιερ: Ο Μιλς θέλει οι φοιτητές της κοινωνιολογίας να αναπτύξουν τη νοητική ποιότητα...
Mitchell Duneier: Mills wants the student of sociology to develop the quality of mind ...
Ρ.Τζ.: Το αιωρούμενο καλώδιο παίρνει τη μορφή ενός υπερβολικού συνημίτονου.
RG: Hanging cable takes on the form of a hyperbolic cosine.
Νικ Πάρλαντ: Για κάθε πίξελ της εικόνας, βάλτε το κόκκινο στο μηδέν.
Nick Parlante: For each pixel in the image, set the red to zero.
Πολ Όφιτ:...Με τα εμβόλια μπορέσαμε να εξουδετερώσουμε τον ιό της πολυομελίτιδας.
Paul Offit: ... Vaccine allowed us to eliminate polio virus.
Νταν Τζουράφσκι: Είναι αλήθεια ότι η Λουφτχάνσα σερβίρει πρωινό και Σαν Χοσέ; Αστείο ακούγεται.
Dan Jurafsky: Does Lufthansa serve breakfast and San Jose? Well, that sounds funny.
Δάφνη Κόλερ: Έτσι αυτό είναι το νόμισμα που επιλέγεις, και αυτές είναι δύο ρίψεις.
Daphne Koller: So this is which coin you pick, and this is the two tosses.
Άντριου Νγκ: Σε μηχανική μάθηση μεγάλης κλίμακας θα θέλαμε να ασχοληθούμε με υπολογιστικά...
Andrew Ng: So in large-scale machine learning, we'd like to come up with computational ...
(Χειροκρότημα)
(Applause)
Δ.Κ.: Φαίνεται, χωρίς να μας εκπλήσσει, ότι στους φοιτητές αρέσει να παίρνουν το καλύτερο περιεχόμενο από τα καλύτερα πανεπιστήμια δωρεάν. Από το Φεβρουάριο που ανοίξαμε την ιστοσελίδα, έχουμε ήδη 640.000 φοιτητές από 190 χώρες. Έχουμε 1.5 εκατομμύρια εγγραφές, 6 εκατομμύρια κουίζ έχουν υποβληθεί στα 15 τμήματα που ξεκίνησαν και έχουν δει 14 εκατομμύρια βίντεο.
DK: It turns out, maybe not surprisingly, that students like getting the best content from the best universities for free. Since we opened the website in February, we now have 640,000 students from 190 countries. We have 1.5 million enrollments, 6 million quizzes in the 15 classes that have launched so far have been submitted, and 14 million videos have been viewed.
Δεν είναι όμως θέμα μόνο αριθμών, είναι και θέμα ατόμων. Είτε πρόκειται για τον Ακάς, από μια μικρή πόλη της Ινδίας όπου δε θα είχε ποτέ πρόσβαση σε κάτι τέτοιο δηλαδή σε μια ποιοτική σειρά μαθημάτων στο Στάνφορντ και που δε θα μπορούσε ποτέ να διαθέσει χρήματα για κάτι τέτοιο. Είτε για την Τζένυ, που είναι ανύπαντρη μητέρα δυο παιδιών και επιθυμεί να οξύνει τις δεξιότητές της ώστε να επιστρέψει και να ολοκληρώσει το μεταπτυχιακό της. Είτε για τον Ράιαν, που δε μπορεί να πάει στο σχολείο, διότι δε μπορεί να ρισκάρει τη μεταφορά μικροβίων στο σπίτι με την κόρη του που έχει ανοσοποιητική ανεπάρκεια κι ο ίδιος δε μπορεί να βγει από το σπίτι. Με χαρά σας λέω-- πρόσφατα, επικοινωνούσαμε με τον Ράιαν-- ότι η ιστορία του είχε ευτυχή κατάληξη. Η Σάνον, το μωρό--τη βλέπετε εδώ αριστερά-- είναι καλύτερα τώρα, και ο Ράιν βρήκε δουλειά αφού παρακολούθησε τα μαθήματά μας.
But it's not just about the numbers, it's also about the people. Whether it's Akash, who comes from a small town in India and would never have access in this case to a Stanford-quality course and would never be able to afford it. Or Jenny, who is a single mother of two and wants to hone her skills so that she can go back and complete her master's degree. Or Ryan, who can't go to school, because his immune deficient daughter can't be risked to have germs come into the house, so he couldn't leave the house. I'm really glad to say -- recently, we've been in correspondence with Ryan -- that this story had a happy ending. Baby Shannon -- you can see her on the left -- is doing much better now, and Ryan got a job by taking some of our courses.
Τι είναι, λοιπόν, αυτό που ξεχώριζε αυτές τις σειρές μαθημάτων; Εξάλλου, μαθήματα προσφέρονταν εδώ και καιρό στο διαδίκτυο. Αυτό που τα ξεχώριζε ήταν ότι σου έδιναν μια πραγματική εμπειρία παρακολούθησης μαθημάτων. Ξεκίναγαν μια συγκεκριμένη μέρα, και στη συνέχεια οι φοιτητές μπορούσαν να παρακολουθούν βίντεο σε εβδομαδιαία βάση και να κάνουν τις εργασίες στο σπίτι. ΄Ηταν πραγματικές εργασίες για πραγματικό βαθμό, με πραγματική ημερομηνία παράδοσης. Μπορείτε να δείτε τις ημερομηνίες παράδοσης και το γράφημα της χρήσης. Αυτές εδώ οι αιχμές δείχνουν ότι η κωλυσιεργία είναι παγκόσμιο φαινόμενο.
So what made these courses so different? After all, online course content has been available for a while. What made it different was that this was real course experience. It started on a given day, and then the students would watch videos on a weekly basis and do homework assignments. And these would be real homework assignments for a real grade, with a real deadline. You can see the deadlines and the usage graph. These are the spikes showing that procrastination is global phenomenon.
(Γέλια)
(Laughter)
Στο τέλος των μαθημάτων, οι φοιτητές έπαιρναν πιστοποιητικό. Μπορούσαν να εμφανίσουν αυτό το πιστοποιητικό σ' ένα μελλοντικό εργοδότη και να αποκτήσουν καλύτερη δουλειά, και ξέρουμε πολλούς φοιτητές που το έκαναν. Μερικοί φοιτητές παρουσίασαν το πιστοποιητικό τους στο εκπαιδευτικό ίδρυμα που είχαν εγγραφεί και πήραν πραγματικές μονάδες. Αυτοί οι φοιτητές, λοιπόν, απόκτησαν πράγματι κάτι σημαντικό για το χρόνο και την προσπάθεια που επένδυσαν.
At the end of the course, the students got a certificate. They could present that certificate to a prospective employer and get a better job, and we know many students who did. Some students took their certificate and presented this to an educational institution at which they were enrolled for actual college credit. So these students were really getting something meaningful for their investment of time and effort.
Θα αναφερθώ σε μερικά από τα συστατικά που έχουν αυτές οι σειρές μαθημάτων. Το πρώτο στοιχείο είναι ότι όταν απομακρύνεσαι από τους περιορισμούς της τάξης όπου έχεις φυσική παρουσία και σχεδιάζεις το περιεχόμενο σαφώς για μια ψηφιακή πλατφόρμα και μπορείς να ξεφύγεις από τη μονολιθική ωριαία διάλεξη, για παράδειγμα. Μπορείς να χωρίσεις το υλικό σου, σε αυτές τις σύντομες θεματικές μονάδες διάρκειας 8-12 λεπτών, κάθε μια από τις οποίες εκπροσωπεί μία σαφή ενότητα. Οι φοιτητές μπορούν να διαχειριστούν το υλικό με διαφορετικούς τρόπους, ανάλογα με το υπόβαθρο, τις δεξιότητες ή τα ενδιαφέροντά τους. Έτσι, για παράδειγμα, κάποιοι φοιτητές μπορούν να αξιοποιήσουν κάποιο προπαρασκευαστικό υλικό που άλλοι φοιτητές γνωρίζουν ήδη. Κάποιοι φοιτητές μπορεί να ενδιαφέρονται για ένα συγκεκριμένο θέμα και να θέλουν να το μελετήσουν ατομικά. Αυτή, λοιπόν, η μορφοποίηση μας επιτρέπει να ξεφύγουμε από το κοινό-για-όλους μοντέλο της εκπαίδευσης και επιτρέπει τους φοιτητές να ακολουθούν ένα πιο προσωπικό πρόγραμμα.
Let's talk a little bit about some of the components that go into these courses. The first component is that when you move away from the constraints of a physical classroom and design content explicitly for an online format, you can break away from, for example, the monolithic one-hour lecture. You can break up the material, for example, into these short, modular units of eight to 12 minutes, each of which represents a coherent concept. Students can traverse this material in different ways, depending on their background, their skills or their interests. So, for example, some students might benefit from a little bit of preparatory material that other students might already have. Other students might be interested in a particular enrichment topic that they want to pursue individually. So this format allows us to break away from the one-size-fits-all model of education, and allows students to follow a much more personalized curriculum.
Γνωρίζουμε βεβαίως ως εκπαιδευτικοί ότι οι φοιτητές δε μαθαίνουν με το να κάθονται και να παρακολουθούν βίντεο παθητικά. Πιθανόν ένα από τα μεγαλύτερα συστατικά αυτής της προσπάθειας είναι ότι χρειαζόμαστε φοιτητές που κάνουν ασκήσεις με την ύλη για να μπορούν να την κατανοήσουν. Υπάρχει μια ποικιλία μελετών που δείχνει τη σπουδαιότητα αυτού του πράγματος. Αυτή εδώ, για παράδειγμα, που παρουσιάστηκε στο περιοδικό Σάιενς πέρυσι, δείχνει ότι ακόμη και μια απλή άσκηση επανάληψης, όπου οι φοιτητές χρειάζεται απλώς να επαναλάβουν ό,τι έμαθαν ήδη δίνει σημαντικά βελτιωμένα αποτελέσματα σε πολλά τεστ από ό, τι πολλές άλλες εκπαιδευτικές παρεμβάσεις.
Of course, we all know as educators that students don't learn by sitting and passively watching videos. Perhaps one of the biggest components of this effort is that we need to have students who practice with the material in order to really understand it. There's been a range of studies that demonstrate the importance of this. This one that appeared in Science last year, for example, demonstrates that even simple retrieval practice, where students are just supposed to repeat what they already learned gives considerably improved results on various achievement tests down the line than many other educational interventions.
Προσπαθήσαμε να οικοδομήσουμε την πρακτική της επανάληψης στην πλατφόρμα μας, καθώς επίσης και άλλες μορφές εξάσκησης με πολλούς τρόπους. Για παράδειγμα, ακόμη και τα βίντεο που δείχνουμε δεν είναι απλά βίντεο. Κάθε τόσο, το βίντεο διακόπτεται και υποβάλλεται μια ερώτηση στους φοιτητές.
We've tried to build in retrieval practice into the platform, as well as other forms of practice in many ways. For example, even our videos are not just videos. Every few minutes, the video pauses and the students get asked a question.
(Βίντεο) Σ.Π:...Αυτά τα τέσσερα πράγματα.Η θεωρία των προοπτικών, η υπερβολική προεξόφληση, προκατάληψη υπέρ του στάτους κβο, η προκατάληψη του βασικού επιτοκίου. Είναι όλα καλά τεκμηριωμένα. Είναι όλες καλά τεκμηριωμένες αποκλίσεις από την ορθολογική συμπεριφορά.
(Video) SP: ... These four things. Prospect theory, hyperbolic discounting, status quo bias, base rate bias. They're all well documented. So they're all well documented deviations from rational behavior.
Δ.Κ.: Στο σημείο αυτό το βίντεο διακόπτεται, και ο φοιτητής πληκτρολογεί την απάντηση στο κουτάκι και την υποβάλλει. Προφανώς, η προσοχή τους ήταν μειωμένη.
DK: So here the video pauses, and the student types in the answer into the box and submits. Obviously they weren't paying attention.
(Γέλια)
(Laughter)
Χρειάζεται επομένως να ξαναπροσπαθήσουν, και αυτή τη φορά τα κατάφεραν. Υπάρχει μια προαιρετική ερμηνεία, αν θέλουν. Το βίντεο συνεχίζει στο επόμενο κομμάτι της διάλεξης. Αυτή είναι μια κάπως απλή ερώτηση που θα υπέβαλα εγώ στην τάξη, ως εκπαιδευτικός, αλλά όταν κάνω τέτοιες ερωτήσεις στην τάξη, το 80 τοις εκατό των φοιτητών γράφουν ακόμα το τελευταίο πράγμα που είχα πει, 15 τοις εκατό είναι στο Facebook, και υπάρχει και ο εξυπνάκιας στην πρώτη σειρά που ξεφουρνίζει την απάντηση πριν καλά-καλά σκεφτούν οι υπόλοιποι, και ως εκπαιδευτικός είμαι ικανοποιημένη που κάποιος γνώριζε την απάντηση. Με τον τρόπο αυτό συνεχίζεται η διάλεξη προτού οι περισσότεροι φοιτητές να πάρουν είδηση ότι έχει υποβληθεί ερώτηση. Εδώ, ο κάθε φοιτητής πρέπει να εμπλακεί με το υλικό.
So they get to try again, and this time they got it right. There's an optional explanation if they want. And now the video moves on to the next part of the lecture. This is a kind of simple question that I as an instructor might ask in class, but when I ask that kind of a question in class, 80 percent of the students are still scribbling the last thing I said, 15 percent are zoned out on Facebook, and then there's the smarty pants in the front row who blurts out the answer before anyone else has had a chance to think about it, and I as the instructor am terribly gratified that somebody actually knew the answer. And so the lecture moves on before, really, most of the students have even noticed that a question had been asked. Here, every single student has to engage with the material.
Ασφαλώς αυτές οι απλές ερωτήσεις επανάληψης δεν είναι το τέλος της υπόθεσης. Είναι απαραίτητο να θέσει κανείς πιο ουσιιώδεις ερωτήσεις εξάσκησης, και να παρέχει σχόλια στους φοιτητές πάνω στις ερωτήσεις. Τώρα, πως γίνεται η βαθμολόγηση των εργασιών 100.000 φοιτητών αν δεν έχεις 10.000 βοηθούς καθηγητών; Η απάντηση είναι ότι η τεχνολογία θα το κάνει για εσένα. Ευτυχώς που η τεχνολογία έχει προχωρήσει πολύ, και είμαστε σε θέση να βαθμολογούμε ένα εύρος από ενδιαφέροντες τύπους ασκήσεων. Εκτός από εκείνες της πολλαπλής επιλογής και τα είδη των σύντομων ερωτήσεων που είδατε στο βίντεο, μπορούμε να βαθμολογούμε μαθηματικά, μαθηματικές εκφράσεις και μαθηματικά παράγωγα. Μπορούμε να βαθμολογούμε μοντέλα, είτε είναι οικονομικού χαρακτήρα σε τμήμα επιχειρήσεων είτε πραγματικά σε τμήμα θετικών επιστημών ή μηχανικής και μπορούμε να βαθμολογούμε κάποιες αρκετά πολύπλοκες εργασίες προγραμματισμού.
And of course these simple retrieval questions are not the end of the story. One needs to build in much more meaningful practice questions, and one also needs to provide the students with feedback on those questions. Now, how do you grade the work of 100,000 students if you do not have 10,000 TAs? The answer is, you need to use technology to do it for you. Now, fortunately, technology has come a long way, and we can now grade a range of interesting types of homework. In addition to multiple choice and the kinds of short answer questions that you saw in the video, we can also grade math, mathematical expressions as well as mathematical derivations. We can grade models, whether it's financial models in a business class or physical models in a science or engineering class and we can grade some pretty sophisticated programming assignments.
Θα σας δείξω κάτι που είναι πράγματι πολύ απλό αλλά αρκετά εμφανές. Προέρχεται από το τμήμα Επιστήμη Υπολογιστών 101 του Στάνφορντ και οι φοιτητές έπρεπε να χρωματίσουν --να διορθώσουν αυτή τη θολή κόκκινη εικόνα. Πληκτρολογούν το πρόγραμμα τους στον περιηγητή, και βλέπετε δεν το πέτυχαν εντελώς, η Κυρία Λίμπερτυ έχει ακόμη ναυτία. Ο φοιτητής, επομένως κάνει και άλλη προσπάθεια, και τώρα το πέτυχε, και τότε τους λένε, ότι μπορούν να περάσουν στην επόμενη εργασία. Αυτή η ικανότητα να αλληλεπιδράς ενεργά με το υλικό και και να σου λένε αν το κάνεις σωστά ή λάθος είναι πράγματι ουσιαστική στη μάθηση.
Let me show you one that's actually pretty simple but fairly visual. This is from Stanford's Computer Science 101 class, and the students are supposed to color-correct that blurry red image. They're typing their program into the browser, and you can see they didn't get it quite right, Lady Liberty is still seasick. And so, the student tries again, and now they got it right, and they're told that, and they can move on to the next assignment. This ability to interact actively with the material and be told when you're right or wrong is really essential to student learning.
Ασφαλώς δεν έχουμε ακόμη βαθμολογήσει το εύρος της εργασίας που χρειάζεται κανείς για όλες τις σειρές των μαθημάτων. Συγκεκριμένα, αυτή η έλλειψη είναι πάνω στην κριτική σκέψη που είναι τόσο ουσιαστική σε κλάδους όπως οι ανθρωπιστικές, οι κοινωνικές, οι επιχειρησιακές κλπ σπουδές. Προσπαθήσαμε να πείσουμε, για παράδειγμα, κάποιους από τους κλάδους των ανθρωπιστικών σπουδών ότι η πολλαπλή επιλογή δεν ήταν τόσο κακή στρατηγική. Αυτό δεν πήγε και τόσο καλά.
Now, of course we cannot yet grade the range of work that one needs for all courses. Specifically, what's lacking is the kind of critical thinking work that is so essential in such disciplines as the humanities, the social sciences, business and others. So we tried to convince, for example, some of our humanities faculty that multiple choice was not such a bad strategy. That didn't go over really well.
Έπρεπε, επομένως, να βρούμε διαφορετική λύση. Η λύση που καταλήξαμε ήταν η βαθμολόγηση από συμφοιτητές. Αποδεικνύεται από παλαιότερες μελέτες, όπως αυτή εδώ των Σάντλερ και Γκουντ, ότι η βαθμολόγηση από συναδέλφους είναι μια εκπληκτικά αποτελεσματική στρατηγική για την παροχή αναπαραγώγιμων βαθμολογήσεων. Δοκιμάστηκε σε μικρές μόνο τάξεις, και εκεί φάνηκε, για παράδειγμα, ότι αυτές οι βαθμολογίες που υποβλήθηκαν απ' τους φοιτητές στον άξονα Υ έχουν μεγάλη συχέτιση με τη βαθμολογία που υποβλήθηκε απ' τους καθηγητές στον άξονα Χ. Αυτό που είναι πιο εντυπωσιακό είναι ότι η αυτο-βαθμολόγηση, όταν οι φοιτητές βαθμολογούν την δική τους δουλειά, όσο έχουν τα κατάλληλα κίνητρα έτσι ώστε να μη δώσουν στον εαυτό τους άριστα-- στην πραγματικότητα συσχετίζονται καλύτερα με τους βαθμούς των καθηγητών. Αυτή, λοιπόν, είναι μια αποτελεσματική στρατηγική που μπορεί να χρησιμοποιηθεί στη βαθμολόγηση μεγάλων αριθμών, και αποτελεί και μια χρήσιμη στρατηγική μάθησης για τους φοιτητές, διότι στην πραγματικότητα μαθαίνουν από την εμπειρία. Έχουμε, επομένως, τον μεγαλύτερο αγωγό βαθμολόγησης από ομότιμους που έχει επινοηθεί, όπου δεκάδες χιλιάδες φοιτητές βαθμολογούν ο ένας τη δουλειά του άλλου, και με μεγάλη επιτυχία, οφείλω να πω.
So we had to come up with a different solution. And the solution we ended up using is peer grading. It turns out that previous studies show, like this one by Saddler and Good, that peer grading is a surprisingly effective strategy for providing reproducible grades. It was tried only in small classes, but there it showed, for example, that these student-assigned grades on the y-axis are actually very well correlated with the teacher-assigned grade on the x-axis. What's even more surprising is that self-grades, where the students grade their own work critically -- so long as you incentivize them properly so they can't give themselves a perfect score -- are actually even better correlated with the teacher grades. And so this is an effective strategy that can be used for grading at scale, and is also a useful learning strategy for the students, because they actually learn from the experience. So we now have the largest peer-grading pipeline ever devised, where tens of thousands of students are grading each other's work, and quite successfully, I have to say.
Αλλά δεν είναι μόνο οι φοιτητές που κάθονται μόνοι στο καθιστικό τους και επεξεργάζονται προβλήματα. Γύρω από την κάθε σειρά μαθημάτων μας, έχει διαμορφωθεί μια κοινότητα φοιτητών, μια παγκόσμια κοινότητα ανθρώπων που μοιράζονται μια διανοητική προσπάθεια. Βλέπετε έναν αυτοδημιούργητο χάρτη από φοιτητές στο μάθημα Κοινωνιολογία 101 του Πρίνστον, που έβαλαν τον εαυτό τους σε έναν παγκόσμιο χάρτη, και μπορείτε να δείτε την παγκόσμια εμβέλεια αυτής της προσπάθειας.
But this is not just about students sitting alone in their living room working through problems. Around each one of our courses, a community of students had formed, a global community of people around a shared intellectual endeavor. What you see here is a self-generated map from students in our Princeton Sociology 101 course, where they have put themselves on a world map, and you can really see the global reach of this kind of effort.
Οι φοιτητές συνεργάζονται με πολλούς τρόπους σε αυτά τα μαθήματα. Πρώτα απ' όλα, υπήρξε ένα φόρουμ ερωτήσεων και απαντήσεων, στο οποίο φοιτητές θα έθεταν ερωτήσεις, και άλλοι φοιτητές θα έδιναν απαντήσεις. Το εκπληκτικό πράγμα είναι, ότι επειδή ήταν τόσοι πολλοί, ακόμη και αν ένας φοιτητής έθετε μια ερώτηση στις 3 το πρωί, κάπου στον κόσμο, θα υπήρχε κάποιος που ήταν ξυπνητός και εργαζόταν πάνω στο ίδιο πρόβλημα. 'Έτσι λοιπόν, σε πολλά από τα μαθήματά μας, ο μέσος χρόνος απάντησης για μια ερώτηση στο φόρουμ ερωτήσεων και απαντήσεων ήταν 22 λεπτά. Στα μαθήματά μου στο Στάνφορντ δε φτάνω σε αυτό το επίπεδο.
Students collaborated in these courses in a variety of different ways. First of all, there was a question and answer forum, where students would pose questions, and other students would answer those questions. And the really amazing thing is, because there were so many students, it means that even if a student posed a question at 3 o'clock in the morning, somewhere around the world, there would be somebody who was awake and working on the same problem. And so, in many of our courses, the median response time for a question on the question and answer forum was 22 minutes. Which is not a level of service I have ever offered to my Stanford students.
(Γέλια)
(Laughter)
Μπορείτε να δείτε από τις μαρτυρίες των φοιτητών ότι οι φοιτητές βρίσκουν την απάντηση χάρη σε αυτή τη μεγάλη ψηφιακή κοινότητα, κατάφεραν να αλληλεπιδρούν με πολλούς τρόπους που ήταν βαθύτεροι από ό, τι έκαναν στο πλαίσιο της φυσικής τάξης. Επίσης, οι φοιτητές αυτο-οργανώθηκαν σε μικρές ομάδες χωρίς καμιά δική μας παρέμβαση. Κάποιες από αυτές ήταν ομάδες μελέτης με φυσική παρουσία στα πλαίσια γεωγραφικών περιορισμών και συναντιόταν σε εβδομαδιαία βάση για να δουλέψουν πάνω σε προβλήματα. Εδώ βλέπετε μια ομάδα μελέτης στο Σαν Φρανσίσκο, αλλά υπήρξαν παρόμοιες σε όλο τον κόσμο. Υπήρξαν και ομάδες μελέτης μέσω υπολογιστών, άλλες στη βάση κάποιας γλώσσας και άλλες στη βάση κάποιων πολιτισμικών στοιχείων, και εκεί κάτω αριστερά, βλέπετε την πολυπολιτισμική διεθνή μας ομάδα μελέτης στην οποία οι άνθρωποι σαφώς ήθελαν να συνδεθούν με ανθρώπους από άλλες κουλτούρες.
And you can see from the student testimonials that students actually find that because of this large online community, they got to interact with each other in many ways that were deeper than they did in the context of the physical classroom. Students also self-assembled, without any kind of intervention from us, into small study groups. Some of these were physical study groups along geographical constraints and met on a weekly basis to work through problem sets. This is the San Francisco study group, but there were ones all over the world. Others were virtual study groups, sometimes along language lines or along cultural lines, and on the bottom left there, you see our multicultural universal study group where people explicitly wanted to connect with people from other cultures.
Υπάρχουν τρομερές ευκαιρίες σε ένα τέτοιο πλαίσιο δουλειάς. Η πρώτη είναι ότι έχει τη δυνατότητα να μας δώσει μια εντελώς πρωτόγνωρη ματιά στην κατανόηση της μάθησης. Επειδή τα δεδομένα που συλλέγουμε είναι μοναδικά. Μπορούμε να καταγράψουμε κάθε κλικ, κάθε υποβολή εργασίας, κάθε μήνυμα σε φόρουμ από δεκάδες χιλιάδες φοιτητές. Μπορούμε, λοιπόν, να αλλάξουμε τον τρόπο μελέτης της ανθρώπινης μάθησης από θεωρώντας πλέον ως γνώμονα όχι την υπόθεση αλλά τα δεδομένα, μια μετατροπή που, για παράδειγμα, έχει φέρει επανάσταση στη βιολογία. Μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε αυτά τα δεδομένα για την κατανόηση θεμελιωδών ερωτημάτων όπως, ποιες είναι καλές στρατηγικές μάθησης που είναι αποτελεσματικές απέναντι σε εκείνες που δεν είναι; Και στο πλαίσιο συγκεκριμένων μαθημάτων, μπορούμε να θέσουμε ερωτήματα όπως ποιες είναι οι παρανοήσεις που είναι πιο συχνές και πώς βοηθάμε τους φοιτητές να τις ρυθμίσουν;
There are some tremendous opportunities to be had from this kind of framework. The first is that it has the potential of giving us a completely unprecedented look into understanding human learning. Because the data that we can collect here is unique. You can collect every click, every homework submission, every forum post from tens of thousands of students. So you can turn the study of human learning from the hypothesis-driven mode to the data-driven mode, a transformation that, for example, has revolutionized biology. You can use these data to understand fundamental questions like, what are good learning strategies that are effective versus ones that are not? And in the context of particular courses, you can ask questions like, what are some of the misconceptions that are more common and how do we help students fix them?
Ορίστε ένα παράδειγμα, που προέρχεται επίσης από την τάξη Μηχανική Μάθηση, του Άντριου. Είναι μια κατανομή λανθασμένων απαντήσεων σε κάποιες εργασίες που ανέθεσε ο Άντριου. Οι απαντήσεις συμβαίνει να είναι ζευγάρια αριθμών, έτσι ώστε να μπορούμε να τα καταχωρήσουμε σ' αυτό το δισδιάστατο γράφημα. Κάθε ένας μικρός σταυρός που βλέπετε είναι μια διαφορετική λανθασμένη απάντηση. Ο μεγάλος σταυρός επάνω αριστερά είναι εκεί που 2000 φοιτητές έδωσαν ακριβώς την ίδια λανθασμένη απάντηση. Τώρα, αν δυο φοιτητές σε μια τάξη των 100 δώσουν την ίδια λανθασμένη απάντηση, δε θα το προσέχαμε ποτέ. Όταν όμως 2000 φοιτητές δίνουν την ίδια λαθεμένη απάντηση, δεν είναι εύκολο να σου διαφύγει. Ο ΄Αντριου, λοιπόν, και οι φοιτητές του εξέτασαν κάποιες απο εκείνες τις εργασίες κατανόησαν την βασική αιτία αυτής της παρανόησης, και στη συνέχεια παρήγαγαν ένα στοχευμένο μήνυμα που θα έφτανε σε κάθε φοιτητή του οποίου η απάντηση έπεφτε σ' αυτή την κατηγορία, που σημαίνει ότι οι φοιτητές που έκαναν το ίδιο λάθος θα έπαιρναν πλέον προσωπικά σχόλια που θα τους έλεγαν πώς να διορθώσουν την παρανόηση πολύ πιο αποτελεσματικά.
So here's an example of that, also from Andrew's Machine Learning class. This is a distribution of wrong answers to one of Andrew's assignments. The answers happen to be pairs of numbers, so you can draw them on this two-dimensional plot. Each of the little crosses that you see is a different wrong answer. The big cross at the top left is where 2,000 students gave the exact same wrong answer. Now, if two students in a class of 100 give the same wrong answer, you would never notice. But when 2,000 students give the same wrong answer, it's kind of hard to miss. So Andrew and his students went in, looked at some of those assignments, understood the root cause of the misconception, and then they produced a targeted error message that would be provided to every student whose answer fell into that bucket, which means that students who made that same mistake would now get personalized feedback telling them how to fix their misconception much more effectively.
Αυτή, λοιπόν, η προσωπική επαφή είναι κάτι που μπορεί να καταφέρει κανείς έχοντας το πλεονέκτημα των μεγάλων αριθμών. Η εξατομίκευση είναι ίσως μια από τις μεγαλύτερες ευκαιρίες που έχουμε, διότι μας παρέχει τη δυνατότητα να λύσουμε ένα πρόβλημα 30 ετών. Ο ερευνητής εκπαίδευσης Μπέντζιαμιν Βλουμ, το 1984, έθεσε αυτό που ονομάζεται πρόβλημα 2 σίγμα, το οποίο παρατήρησε μετά από μελέτη τριών πληθυσμιακών ομάδων. Η πρώτη είναι μια ομάδα που φοιτούσε σε μια τάξη με μορφή διάλεξης Η δεύτερη είναι μια ομάδα που φοιτούσε σε μια τυπική τάξη με μορφή διάλεξης, αλλά με προσέγγιση πλήρους ελέγχου, έτσι ώστε οι φοιτητές δε μπορούσαν να περάσουν στο επόμενο θέμα προτού αποδείξουν ότι κατέχουν το προηγούμενο. Και, τέλος, υπήρχε μια ομάδα φοιτητών στους οποίους η διδασκαλία ήταν ατομική από καθηγητή. Ο πληθυσμός που βασιζόταν σε πλήρη έλεγχο, είχε πλήρη απόκλιση ή σίγμα, με σκορ επίδοσης καλύτερα από την κλασική τάξη διάλεξης, και η ατομική διδασκαλία μας δίνει βελτίωση 2 σίγμα σε απόδοση.
So this personalization is something that one can then build by having the virtue of large numbers. Personalization is perhaps one of the biggest opportunities here as well, because it provides us with the potential of solving a 30-year-old problem. Educational researcher Benjamin Bloom, in 1984, posed what's called the 2 sigma problem, which he observed by studying three populations. The first is the population that studied in a lecture-based classroom. The second is a population of students that studied using a standard lecture-based classroom, but with a mastery-based approach, so the students couldn't move on to the next topic before demonstrating mastery of the previous one. And finally, there was a population of students that were taught in a one-on-one instruction using a tutor. The mastery-based population was a full standard deviation, or sigma, in achievement scores better than the standard lecture-based class, and the individual tutoring gives you 2 sigma improvement in performance.
Για να καταλάβουμε τι σημαίνει, ας κοιτάξουμε την τάξη της διάλεξης, και ας επιλέξουμε τη μέση επίδοση σαν όριο. Έτσι λοιπόν, στην τάξη διάλεξης, οι μισοί φοιτητές είναι πάνω από αυτό το επίπεδο και οι μισοί κάτω από αυτό. Στην προσωπική διδασκαλία, 98 τοις εκατό των φοιτητών θα να είναι πάνω από αυτό το όριο. Φανταστείτε να μπορούσαμε να διδάσκουμε έτσι ώστε 98 τοις εκατό των φοιτητών μας να ήταν πάνω από το μέσο όρο. Εξ ου και το πρόβλημα 2 σίγμα.
To understand what that means, let's look at the lecture-based classroom, and let's pick the median performance as a threshold. So in a lecture-based class, half the students are above that level and half are below. In the individual tutoring instruction, 98 percent of the students are going to be above that threshold. Imagine if we could teach so that 98 percent of our students would be above average. Hence, the 2 sigma problem.
Διότι, ως κοινωνία, δεν έχουμε τα μέσα να παρέχουμε σε κάθε φοιτητή ατομικό δάσκαλο. Μπορούμε ίσως να παρέχουμε σε κάθε φοιτητή έναν υπολογιστή ή ένα έξυπνο κινητό τηλέφωνο. Το θέμα λοιπόν είναι πως μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε την τεχνολογία για να σπρώξουμε από το αριστερό μέρος του γραφήματος, από τη μπλε καμπύλη, στη δεξιά μεριά με την πράσινη καμπύλη; Ο έλεγχος της γνώσης είναι εύκολο να επιτευχθεί με τη χρήση ενός υπολογιστή, διότι ο υπολογιστής δεν κουράζεται να σου δείχνει το ίδιο βίντεο πέντε φορές. Ούτε κουράζεται να βαθμολογεί την ίδια εργασία πολλές φορές, το είδαμε σε πολλά από τα παραδείγματα που σας έδειξα. Και ακόμη και αν η εξατομίκευση είναι στο αρχικό της στάδιο, είτε γίνεται μέσω της εξατομικευμένης πορείας μέσω του προγράμματος σπουδών είτε με τα προσωπικά που σας έχουμε δείξει. Ο στόχος, λοιπόν, εδώ είναι να προσπαθήσουμε να ωθήσουμε, και να δούμε που μπορούμε να φτάσουμε στην κατεύθυνση της πράσινης καμπύλης.
Because we cannot afford, as a society, to provide every student with an individual human tutor. But maybe we can afford to provide each student with a computer or a smartphone. So the question is, how can we use technology to push from the left side of the graph, from the blue curve, to the right side with the green curve? Mastery is easy to achieve using a computer, because a computer doesn't get tired of showing you the same video five times. And it doesn't even get tired of grading the same work multiple times, we've seen that in many of the examples that I've shown you. And even personalization is something that we're starting to see the beginnings of, whether it's via the personalized trajectory through the curriculum or some of the personalized feedback that we've shown you. So the goal here is to try and push, and see how far we can get towards the green curve.
Αν αυτό είναι τόσο σπουδαίο, σημαίνει ότι τα πανεπιστήμια είναι πλέον περιττά; Αυτή ήταν ασφαλώς η άποψη του Μαρκ Τουέιν. Είπε, «Κολλέγιο είναι ένα μέρος όπου οι σημειώσεις διάλεξης κάποιου καθηγητή πηγαίνουν κατευθείαν στις σημειώσεις των φοιτητών, χωρίς να έχουν περάσει από τα μυαλά ούτε του μεν ούτε των δε».
So, if this is so great, are universities now obsolete? Well, Mark Twain certainly thought so. He said that, "College is a place where a professor's lecture notes go straight to the students' lecture notes, without passing through the brains of either."
(Γέλια)
(Laughter)
Διαφοροποιούμαι ωστόσο από τον Μαρκ Τουέιν. Νομίζω ότι δεν ήταν τα πανεπιστήμια για τα οποία διαμαρτύρονταν, αλλά το σχήμα παράδοσης που βασίζεται στη διάλεξη στο οποίο τόσα πολλά πανεπιστήμια ξοδεύουν τόσο χρόνο. Ας κάνουμε μια αναδρομή στον Πλούταρχο, που είπε: «Το μυαλό δεν είναι ένα δοχείο που χρειάζεται να το γεμίζουμε, αλλά ξύλο που χρειάζεται να πάρει φωτιά». Πιθανόν να χρειάζεται να ξοδεύουμε λιγότερο χρόνο στα πανεπιστήμια γεμίζοντας τα μυαλά των φοιτητών μας με περιεχόμενο μέσα από διαλέξεις, και περισσότερο χρόνο πυροδοτώντας τη δημιουργικότητά τους, τη φαντασία τους και τις δεξιότητες που έχουν να λύνουν προβλήματα με το να συζητάμε μαζί τους.
I beg to differ with Mark Twain, though. I think what he was complaining about is not universities but rather the lecture-based format that so many universities spend so much time on. So let's go back even further, to Plutarch, who said that, "The mind is not a vessel that needs filling, but wood that needs igniting." And maybe we should spend less time at universities filling our students' minds with content by lecturing at them, and more time igniting their creativity, their imagination and their problem-solving skills by actually talking with them.
Με ποιό τρόπο θα το κάνουμε αυτό; Θα τα κάνουμε με την ενεργή μάθηση στην τάξη. Υπάρχουν πολλές μελέτες, συμπεριλαμβανομένης και της παρούσας, που δείχνουν ότι αν χρησιμοποιούμε την ενεργή μαθηση, επικοινωνώντας με τους φοιτητές σας στην τάξη, η απόδοση βελτιώνεται σε κάθε μέτρο-- στην παρακολούθηση, στη συμμετοχή και στη μάθηση όπως τις μετρούν τα κλασικά τεστ. Μπορείτε, για παράδειγμα, να δείτε το αποτέλεσμα της επίδοσης σχεδόν να διπλασιάζεται στο συγκεκριμένο πείραμα. Πιθανόν αυτός είναι ο τρόπος που πρέπει να ξοδεύουμε το χρόνο μας στα πανεπιστήμια.
So how do we do that? We do that by doing active learning in the classroom. So there's been many studies, including this one, that show that if you use active learning, interacting with your students in the classroom, performance improves on every single metric -- on attendance, on engagement and on learning as measured by a standardized test. You can see, for example, that the achievement score almost doubles in this particular experiment. So maybe this is how we should spend our time at universities.
Συνοψίζοντας, αν μπορούσαμε να προσφέρουμε εκπαίδευση υψηλής ποιότητας σε όλους τους ανθρώπους στον κόσμο δωρεάν, τι αποτελέσματα θα είχε; Τρια πράγματα. Πρώτον, θα καθιστούσε την εκπαίδευση ένα βασικό ανθρώπινο δικαίωμα, και ο καθένας στον κόσμο που διέθετε ικανότητα και κίνητρο θα μπορούσε να αποκτήσει δεξιότητες απαραίτητες για τη βελτίωση της ζωής του, της οικογένειας και της κοινότητάς του.
So to summarize, if we could offer a top quality education to everyone around the world for free, what would that do? Three things. First it would establish education as a fundamental human right, where anyone around the world with the ability and the motivation could get the skills that they need to make a better life for themselves, their families and their communities.
Δεύτερο, θα έκανε δυνατή τη δια βίου μάθηση. Είναι ντροπή το ότι για τόσους πολλούς ανθρώπους, η μάθηση σταματά όταν τελειώνουμε το λύκειο ή το πανεπιστήμιο. Έχοντας στη διάθεση μας αυτό το υπέροχο περιεχόμενο, θα μπορούσαμε να μαθαίνουμε καινούργια πράγματα όποτε θέλαμε, είτε για να διευρύνουμε το μυαλό μας είτε για να αλλάξουμε τη ζωή μας.
Second, it would enable lifelong learning. It's a shame that for so many people, learning stops when we finish high school or when we finish college. By having this amazing content be available, we would be able to learn something new every time we wanted, whether it's just to expand our minds or it's to change our lives.
Τέλος, θα κινητοποιούσαμε ένα κύμα καινοτομιών, διότι εκπληκτικό ταλέντο μπορεί να βρεθεί οπουδήποτε. Ισως ο επόμενος Αϊνστάιν ή ο επόμενος Στιβ Τζομπς να ζει σε κάποιο απομονωμένο χωριό της Αφρικής. Αν μπορούσαμε να προσφέρουμε εκπαίδευση σε αυτά τα άτομα, θα ήταν σε θέση να σκεφτούν την επόμενη μεγάλη ιδέα και να κάνουν τον κόσμο ένα καλύτερο μέρος για όλους μας.
And finally, this would enable a wave of innovation, because amazing talent can be found anywhere. Maybe the next Albert Einstein or the next Steve Jobs is living somewhere in a remote village in Africa. And if we could offer that person an education, they would be able to come up with the next big idea and make the world a better place for all of us.
Ευχαριστώ πολύ.
Thank you very much.
(Χειροκρότημα)
(Applause)