Παραδέχομαι ότι έχω λίγο άγχος, γιατί θα πω κάποια ρηξικέλευθα πράγματα για το ότι πρέπει να αντιληφθούμε διαφορετικά τον καρκίνο σε ένα κοινό που αποτελείται από πολλούς ανθρώπους που γνωρίζουν πολύ περισσότερα για τον καρκίνο από μένα. Αλλά θα πω επίσης ότι δεν έχω τόσο άγχος όσο θα έπρεπε, γιατί είμαι σίγουρος ότι έχω δίκιο. (Γέλιο) Αυτός λοιπόν θα είναι ο τρόπος που θα θεραπεύουμε τον καρκίνο στο μέλλον. Για να μιλήσουμε για τον καρκίνο, θα πρέπει πρώτα να -- ας σας δείξω την πρώτη διαφάνεια. Πρώτα, θα προσπαθήσω να σας δώσω μία διαφορετική οπτική για τη γενωμική. Θέλω να θέσω την οπτική της ευρύτερης εικόνας όλων των άλλων πραγμάτων που συμβαίνουν -- και μετά να μιλήσω για κάτι που δεν έχετε ακούσει πολλά, την πρωτεωμική. Εξηγώντας τα αυτά, θα δημιουργηθεί, πιστεύω, μία διαφορετική ιδέα για το πώς να θεραπεύσουμε τον καρκίνο.
I admit that I'm a little bit nervous here because I'm going to say some radical things, about how we should think about cancer differently, to an audience that contains a lot of people who know a lot more about cancer than I do. But I will also contest that I'm not as nervous as I should be because I'm pretty sure I'm right about this. (Laughter) And that this, in fact, will be the way that we treat cancer in the future. In order to talk about cancer, I'm going to actually have to -- let me get the big slide here. First, I'm going to try to give you a different perspective of genomics. I want to put it in perspective of the bigger picture of all the other things that are going on -- and then talk about something you haven't heard so much about, which is proteomics. Having explained those, that will set up for what I think will be a different idea about how to go about treating cancer.
Ας ξεκινήσω με τη γενωμική. Είναι το καυτό θέμα. Είναι ο τομέας για τον οποίο μαθαίνουμε τα περισσότερα. Αυτό είναι το μεγάλο σύνορο. Αλλά έχει περιορισμούς. Συγκεκριμένα, πιθανότατα όλοι ακούσατε την αναλογία ότι το γονιδίωμα είναι σαν το προσχέδιο του σώματός σας. Και αν αυτό ίσχυε, θα ήταν κάτι υπέροχο, αλλά δεν ισχύει. Στην ουσία είναι η λίστα με τα τμήματα του σώματος. Δεν λέει πώς συνδέονται μεταξύ τους, τι προκαλεί τι, κλπ. Έτσι, αν κάνω μία παρομοίωση, ας πούμε ότι προσπαθούσατε να βρείτε τη διαφορά μεταξύ ενός καλού, υγιεινού εστιατορίου και ενός κακού εστιατορίου, και το μόνο που είχατε ήταν η λίστα με τα συστατικά που είχαν στην αποθήκη τους. Έτσι, αν πηγαίνατε σε ένα γαλλικό εστιατόριο και διαπιστώνατε ότι έχουν μόνο μαργαρίνη και όχι βούτυρο, θα λέγατε "Α, να το πρόβλημά τους. Θα τους κάνω υγιείς". Σίγουρα υπάρχουν τέτοιες εξαιρέσεις. Σίγουρα μπορείτε να βρείτε τις διαφορές ανάμεσα σε ένα κινέζικο και σε ένα γαλλικό εστιατόριο κοιτώντας μόνο την αποθήκη τους. Άρα, η λίστα με τα υλικά μας λέει κάτι, και κάποιες φορές λέει ότι κάτι πάει στραβά. Αν έχουν τόνους αλάτι, μπορεί να σκεφτείτε ότι χρησιμοποιούν πολύ αλάτι, ή κάτι τέτοιο. Αλλά αυτό είναι περιορισμένο, καθώς για να καταλάβει κανείς αν το εστιατόριο είναι υγιεινό, πρέπει να γευτεί το φαγητό, να ξέρει τι συμβαίνει στην κουζίνα, χρειάζεται το προϊόν από τα συστατικά αυτά.
So let me start with genomics. It is the hot topic. It is the place where we're learning the most. This is the great frontier. But it has its limitations. And in particular, you've probably all heard the analogy that the genome is like the blueprint of your body, and if that were only true, it would be great, but it's not. It's like the parts list of your body. It doesn't say how things are connected, what causes what and so on. So if I can make an analogy, let's say that you were trying to tell the difference between a good restaurant, a healthy restaurant and a sick restaurant, and all you had was the list of ingredients that they had in their larder. So it might be that, if you went to a French restaurant and you looked through it and you found they only had margarine and they didn't have butter, you could say, "Ah, I see what's wrong with them. I can make them healthy." And there probably are special cases of that. You could certainly tell the difference between a Chinese restaurant and a French restaurant by what they had in a larder. So the list of ingredients does tell you something, and sometimes it tells you something that's wrong. If they have tons of salt, you might guess they're using too much salt, or something like that. But it's limited, because really to know if it's a healthy restaurant, you need to taste the food, you need to know what goes on in the kitchen, you need the product of all of those ingredients.
Έτσι, αν δω ένα άτομο και το γονιδίωμά του, είναι κάτι παρόμοιο. Το τμήμα του γονιδιώματος που μπορούμε να διαβάσουμε είναι η λίστα των συστατικών. Πράγματι, κάποιες φορές μπορούμε να βρούμε συστατικά που είναι κακά. Η κυστική ίνωση είναι παράδειγμα ασθένειας όπου απλά ένα κακό συστατικό προκαλεί την ασθένεια και μπορούμε να κάνουμε άμεση συσχέτιση μεταξύ συστατικού και ασθένειας. Αλλά τις περισσότερες φορές, πρέπει να ξέρεις τι συμβαίνει στην κουζίνα, καθώς, συνήθως, οι άρρωστοι άνθρωποι ήταν κάποτε υγιείς -- έχουν το ίδιο γονιδίωμα. Έτσι, το γονιδίωμα δείχνει κυρίως την προδιάθεση. Έτσι, οι διαφορές που μπορείς να βρεις είναι για παράδειγμα αυτές μεταξύ ενός Ασιάτη και ενός Ευρωπαίου κοιτώντας μόνο τη λίστα των συστατικών τους. Αλλά κατά κύριο λόγο, δεν μπορείς να βρεις τη διαφορά μεταξύ ενός υγιούς και ενός άρρωστου ατόμου -- εκτός από τις ειδικές αυτές περιπτώσεις.
So if I look at a person and I look at a person's genome, it's the same thing. The part of the genome that we can read is the list of ingredients. And so indeed, there are times when we can find ingredients that [are] bad. Cystic fibrosis is an example of a disease where you just have a bad ingredient and you have a disease, and we can actually make a direct correspondence between the ingredient and the disease. But most things, you really have to know what's going on in the kitchen, because, mostly, sick people used to be healthy people -- they have the same genome. So the genome really tells you much more about predisposition. So what you can tell is you can tell the difference between an Asian person and a European person by looking at their ingredients list. But you really for the most part can't tell the difference between a healthy person and a sick person -- except in some of these special cases.
Άρα, γιατί τόση φασαρία με τη γενετική; Πρώτα από όλα, μπορούμε να τη διαβάσουμε, κάτι φανταστικό. Είναι πολύ χρήσιμη σε κάποιες περιπτώσεις. Είναι επίσης ο μεγάλος θεωρητικός θρίαμβος της βιολογίας. Είναι η μοναδική θεωρία που κατάφεραν να επαληθεύσουν οι βιολόγοι. Είναι θεμελιώδης για το Δαρβίνο, το Μέντελ, κλπ. Έτσι, είναι το μοναδικό για το οποίο προέβλεψαν μία θεωρητική δομή. Έτσι, ο Μέντελ είχε την ιδέα του γονιδίου ως κάτι αφηρημένο. Και ο Δαρβίνος έχτισε ολόκληρη θεωρία που βασιζόταν στο ότι τα γονίδια υπήρχαν. Και οι Γουότσον και Κρικ έψαξαν και βρήκαν ένα γονίδιο. Αυτό συμβαίνει συνέχεια στη φυσική. Προβλέπεις μία μαύρη τρύπα, κοιτάς με το τηλεσκόπιο και να τη, όπως το είχες πει. Αυτό σπάνια συμβαίνει στη βιολογία. Αυτός ο μεγάλος θρίαμβος -- τόσο μεγάλος -- που είναι σχεδόν θρησκευτική εμπειρία στη βιολογία. Και η δαρβινική εξέλιξη είναι η θεμελιώδης θεωρία.
So why all the big deal about genetics? Well first of all, it's because we can read it, which is fantastic. It is very useful in certain circumstances. It's also the great theoretical triumph of biology. It's the one theory that the biologists ever really got right. It's fundamental to Darwin and Mendel and so on. And so it's the one thing where they predicted a theoretical construct. So Mendel had this idea of a gene as an abstract thing, and Darwin built a whole theory that depended on them existing, and then Watson and Crick actually looked and found one. So this happens in physics all the time. You predict a black hole, and you look out the telescope and there it is, just like you said. But it rarely happens in biology. So this great triumph -- it's so good, there's almost a religious experience in biology. And Darwinian evolution is really the core theory.
Ο άλλος λόγος που είναι τόσο δημοφιλής η γενετική είναι επειδή είναι μετρήσιμη, είναι ψηφιακή. Μάλιστα, χάρη στην Κάρι Μάλις, μπορείτε να μετρήσετε το γονιδίωμά σας στην κουζίνα με λίγα επιπλέον υλικά. Για παράδειγμα, μετρώντας το γονιδίωμα, μάθαμε πολλά για τη συγγένειά μας με άλλα είδη ζώων με βάση την εγγύτητα του γονιδιώματός μας ή τις συγγένειες μεταξύ μας -- το οικογενειακό δέντρο ή το δέντρο της ζωής. Υπάρχει μεγάλος όγκος πληροφοριών για τη γενετική απλά συγκρίνοντας τη γενετική ομοιότητα. Τώρα, φυσικά, στην ιατρική εφαρμογή, είναι πολύ χρήσιμη, γιατί είναι το ίδιο είδος πληροφορίας που παίρνει ο γιατρός από το οικογενειακό ιστορικό σας -- μόνο που το γονιδίωμά σας γνωρίζει πολλά περισσότερα για το ιατρικό ιστορικό σας από εσάς. Διαβάζοντας το γονιδίωμα, μπορούμε να βρούμε πολύ περισσότερα για την οικογένειά σας απ' όσα πιθανόν γνωρίζετε. Έτσι, μπορούμε να ανακαλύψουμε πράγματα που πιθανότατα θα βρίσκατε αν μελετούσατε αρκετούς συγγενείς σας, αλλά υπάρχουν και εκπλήξεις. Έκανα το τεστ 23andMe και έκπληκτος διαπίστωσα ότι είμαι χοντρός και φαλακρός. (Γέλιο) Αλλά κάποιες φορές, μαθαίνεις πολύ πιο χρήσιμα πράγματα σχετικά με αυτό.
So the other reason it's been very popular is because we can measure it, it's digital. And in fact, thanks to Kary Mullis, you can basically measure your genome in your kitchen with a few extra ingredients. So for instance, by measuring the genome, we've learned a lot about how we're related to other kinds of animals by the closeness of our genome, or how we're related to each other -- the family tree, or the tree of life. There's a huge amount of information about the genetics just by comparing the genetic similarity. Now of course, in medical application, that is very useful because it's the same kind of information that the doctor gets from your family medical history -- except probably, your genome knows much more about your medical history than you do. And so by reading the genome, we can find out much more about your family than you probably know. And so we can discover things that probably you could have found by looking at enough of your relatives, but they may be surprising. I did the 23andMe thing and was very surprised to discover that I am fat and bald. (Laughter) But sometimes you can learn much more useful things about that.
Και κυρίως αυτό που πρέπει να ξέρεις για να δεις αν είσαι άρρωστος δεν είναι οι προδιαθέσεις σου, αλλά το τι συμβαίνει αυτή τη στιγμή στο σώμα σου. Έτσι, για το σκοπό αυτό, αυτό που πρέπει να κάνεις είναι να δεις τα πράγματα που παράγουν τα γονίδια και το τι συμβαίνει μετά τη γενετική. Αυτό είναι η πρωτεωμική. Όπως η γενωμική περιλαμβάνει τη μελέτη των γονιδίων, η πρωτεωμική είναι η μελέτη των πρωτεϊνών. Και οι πρωτεΐνες είναι όλα τα μικρά πραγματάκια στο σώμα σας που σηματοδοτούν μεταξύ των κυττάρων -- οι μηχανές που λειτουργούν. Εκεί βρίσκεται η δράση. Βασικά, ένα ανθρώπινο σώμα είναι μία συνεχής συνομιλία, τόσο μέσα στα κύτταρα όσο και μεταξύ τους και αυτό που λένε είναι πώς να μεγαλώσουν και να πεθάνουν. Όταν είσαι άρρωστος, κάτι πάει στραβά στη συνομιλία αυτή. Το κόλπο είναι -- δυστυχώς, δεν έχουμε εύκολο τρόπο μέτρησης της συνομιλίας όπως μπορούμε με το γονιδίωμα.
But mostly what you need to know, to find out if you're sick, is not your predispositions, but it's actually what's going on in your body right now. So to do that, what you really need to do, you need to look at the things that the genes are producing and what's happening after the genetics, and that's what proteomics is about. Just like genome mixes the study of all the genes, proteomics is the study of all the proteins. And the proteins are all of the little things in your body that are signaling between the cells -- actually, the machines that are operating -- that's where the action is. Basically, a human body is a conversation going on, both within the cells and between the cells, and they're telling each other to grow and to die, and when you're sick, something's gone wrong with that conversation. And so the trick is -- unfortunately, we don't have an easy way to measure these like we can measure the genome.
Το πρόβλημα είναι αυτή η μέτρηση -- αν προσπαθήσεις να μετρήσεις τις πρωτεΐνες, η διαδικασία είναι περίπλοκη. Απαιτεί εκατοντάδες βήματα και παίρνει πάρα πολύ χρόνο. Και έχει σημασία το πόση πρωτεΐνη υπάρχει. Θα μπορούσε να είναι πολύ σημαντικό ότι μία πρωτεΐνη μεταβλήθηκε κατά 10%. άρα δεν είναι κάτι ψηφιακό όπως το DNA. Το πρόβλημά μας είναι ότι κάποιος βρίσκεται στο μέσο αυτού του πολύ μεγάλου σταδίου, σταματάνε για ένα λεπτό, και αφήνουν κάτι μέσα σε ένα ένζυμο για ένα δευτερόλεπτο και ξαφνικά όλες οι μετρήσεις από εκεί και πέρα παύουν να δουλεύουν. Έτσι, οι άνθρωποι παίρνουν συγκεχυμένα αποτελέσματα με τον τρόπο αυτό. Έγιναν πολλές και σκληρές προσπάθειες. Κι εγώ προσπάθησα κάποιες φορές και τελικά εγκατέλειψα.
So the problem is that measuring -- if you try to measure all the proteins, it's a very elaborate process. It requires hundreds of steps, and it takes a long, long time. And it matters how much of the protein it is. It could be very significant that a protein changed by 10 percent, so it's not a nice digital thing like DNA. And basically our problem is somebody's in the middle of this very long stage, they pause for just a moment, and they leave something in an enzyme for a second, and all of a sudden all the measurements from then on don't work. And so then people get very inconsistent results when they do it this way. People have tried very hard to do this. I tried this a couple of times and looked at this problem and gave up on it.
Δεχόμουν συνεχώς τηλεφωνήματα από έναν ογκολόγο, τον Ντέιβιντ Άγκους. Και η Applied Minds δέχεται πολλά τηλεφωνήματα από ανθρώπους που θέλουν βοήθεια για τα προβλήματά τους, και δεν περίμενα ότι θα ξανάπαιρνε κι άλλη φορά, έτσι τον έβαζα συνέχεια στην αναμονή. Μέχρι που μια μέρα, δέχομαι τηλεφώνημα από τον Τζον Ντορ, τον Μπιλ Μπέρκμαν και τον Αλ Γκορ, την ίδια μέρα, λέγοντάς μου να μιλήσω με τον Ντέιβιντ Άγκους. (Γέλιο) Και σκέφτηκα "Εντάξει. Αυτός ο τύπος είναι τουλάχιστον έξυπνος". (Γέλιο) Αρχίσαμε να μιλάμε και είπε "Χρειάζομαι έναν καλύτερο τρόπο μέτρησης των πρωτεϊνών". Του είπα "Το προσπάθησα. Ήμουν στη θέση σου. Δε θα είναι εύκολο". Μου απαντάει "Όχι, όχι. Το χρειάζομαι πραγματικά. Εννοώ, βλέπω καθημερινά ασθενείς να πεθαίνουν, επειδή δεν ξέρουμε τι συμβαίνει μέσα τους. Πρέπει να ανοίξουμε ένα παράθυρο". Και με οδήγησε με συγκεκριμένα παραδείγματα στο τι χρειαζόταν. Διαπίστωσα έκθαμβος ότι πράγματι θα βοηθούσε πάρα πολύ αν τα καταφέρναμε. Έτσι, είπα "Ας το κοιτάξουμε".
I kept getting this call from this oncologist named David Agus. And Applied Minds gets a lot of calls from people who want help with their problems, and I didn't think this was a very likely one to call back, so I kept on giving him to the delay list. And then one day, I get a call from John Doerr, Bill Berkman and Al Gore on the same day saying return David Agus's phone call. (Laughter) So I was like, "Okay. This guy's at least resourceful." (Laughter) So we started talking, and he said, "I really need a better way to measure proteins." I'm like, "Looked at that. Been there. Not going to be easy." He's like, "No, no. I really need it. I mean, I see patients dying every day because we don't know what's going on inside of them. We have to have a window into this." And he took me through specific examples of when he really needed it. And I realized, wow, this would really make a big difference, if we could do it, and so I said, "Well, let's look at it."
Η Applied Minds έχει αρκετά χρήματα που μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε για μία δουλειά χωρίς να χρειαζόμαστε εξωτερικές χρηματοδοτήσεις και άδειες. Έτσι αρχίσαμε τη δουλειά αυτή. Καθώς περνούσε ο καιρός, διαπιστώσαμε το βασικό πρόβλημα -- πίνοντας μια γουλιά καφέ -- ότι η περίπλοκη αυτή διαδικασία γινόταν από ανθρώπους και ότι αυτό που έπρεπε να γίνει ήταν η αυτοματοποίηση της διαδικασίας σαν σε εργοστάσιο και η δημιουργία ρομπότ που θα μετρούσαν την πρωτεωμική. Αυτό και κάναμε. Στη συνεργασία με τον Ντέιβιντ, ιδρύσαμε μία μικρή εταιρεία τελικά με το όνομα Applied Proteomics, που δημιουργεί αυτή τη ρομποτική γραμμή παραγωγής, που με μεγάλη σταθερότητα, μετράει την πρωτεΐνη. Θα σας δείξω πώς φαίνεται αυτή η μέτρηση πρωτεΐνης.
Applied Minds has enough play money that we can go and just work on something without getting anybody's funding or permission or anything. So we started playing around with this. And as we did it, we realized this was the basic problem -- that taking the sip of coffee -- that there were humans doing this complicated process and that what really needed to be done was to automate this process like an assembly line and build robots that would measure proteomics. And so we did that, and working with David, we made a little company called Applied Proteomics eventually, which makes this robotic assembly line, which, in a very consistent way, measures the protein. And I'll show you what that protein measurement looks like.
Βασικά, αυτό που κάνουμε είναι να πάρουμε μία σταγόνα αίμα από έναν ασθενή και κατηγοριοποιούμε τις πρωτεΐνες από τη σταγόνα αυτή με βάση το βάρος τους, και το πόσο γλιστράνε και τις τοποθετούμε σε μία εικόνα. Έτσι, μπορούμε να δούμε ουσιαστικά εκατοντάδες χιλιάδες χαρακτηριστικά με τη μία, με βάση τη σταγόνα αίμα που πήραμε. Και μπορούμε να πάρουμε μία άλλη σταγόνα την επόμενη μέρα και βλέπουμε ότι οι πρωτεΐνες της επομένης θα είναι διαφορετικές -- διαφορετικές μετά το φαγητό ή τον ύπνο. Μας λένε τι συμβαίνει πραγματικά. Έτσι, η εικόνα αυτή, που μοιάζει με μουτζούρα σε εσάς, είναι αυτό που με ενθουσίασε με το θέμα αυτό και με έκανε να αισθανθώ ότι είμαστε στο σωστό δρόμο. Αν κάνω ζουμ στην εικόνα αυτή, μπορώ να σας δείξω τι σημαίνει. Διαχωρίζουμε τις πρωτεΐνες -- από αριστερά προς τα δεξιά είναι το βάρος των τμημάτων που παίρνουμε. Από πάνω προς τα κάτω είναι το πόσο γλιστράνε. Έτσι, εστιάζουμε εδώ για να σας δείξω ένα μικρό τμήμα μόνο. Καθεμιά από τις γραμμές αυτές δείχνει κάποιο σήμα που προέρχεται από ένα τμήμα πρωτεΐνης. Δείτε πώς δημιουργούνται οι γραμμές μεταξύ αυτών των μικρών ομάδων. Αυτό συμβαίνει επειδή μετράμε με τόση ακρίβεια το βάρος που -- ο άνθρακας έχει διάφορα ισότοπα, έτσι αν έχει ένα επιπλέον νετρόνιο, φαίνεται σαν διαφορετικό χημικό στοιχείο. Έτσι, μετράμε ουσιαστικά κάθε ισότοπο ως διαφορετικό στοιχείο.
Basically, what we do is we take a drop of blood out of a patient, and we sort out the proteins in the drop of blood according to how much they weigh, how slippery they are, and we arrange them in an image. And so we can look at literally hundreds of thousands of features at once out of that drop of blood. And we can take a different one tomorrow, and you will see your proteins tomorrow will be different -- they'll be different after you eat or after you sleep. They really tell us what's going on there. And so this picture, which looks like a big smudge to you, is actually the thing that got me really thrilled about this and made me feel like we were on the right track. So if I zoom into that picture, I can just show you what it means. We sort out the proteins -- from left to right is the weight of the fragments that we're getting, and from top to bottom is how slippery they are. So we're zooming in here just to show you a little bit of it. And so each of these lines represents some signal that we're getting out of a piece of a protein. And you can see how the lines occur in these little groups of bump, bump, bump, bump, bump. And that's because we're measuring the weight so precisely that -- carbon comes in different isotopes, so if it has an extra neutron on it, we actually measure it as a different chemical. So we're actually measuring each isotope as a different one.
Αυτό σας δίνει μία ιδέα για το πόσο ευαίσθητη είναι η διαδικασία αυτή. Έτσι βλέποντας την εικόνα αυτή είναι σαν να είσαι ο Γαλιλαίος και κοιτάζεις τα άστρα μέσα από το τηλεσκόπιο για πρώτη φορά, και λες "Πω πω, είναι πολύ πιο περίπλοκο απ' ό,τι περιμέναμε". Αλλά μπορούμε να τα δούμε αυτά και τα χαρακτηριστικά τους. Αυτή είναι η υπογραφή από την οποία προσπαθούμε να βγάλουμε συμπεράσματα. Αυτό που κάνουμε, για παράδειγμα, είναι ότι κοιτάμε δύο ασθενείς, έναν που αποκρίθηκε σε ένα φάρμακο και έναν που δεν αποκρίθηκε, και ρωτάμε "Τι συμβαίνει διαφορετικά μέσα τους;" Έτσι κάνουμε αυτές τις μετρήσεις με αρκετή ακρίβεια ώστε να συγκρίνουμε άμεσα δύο ασθενείς και να δούμε τις διαφορές.
And so that gives you an idea of how exquisitely sensitive this is. So seeing this picture is sort of like getting to be Galileo and looking at the stars and looking through the telescope for the first time, and suddenly you say, "Wow, it's way more complicated than we thought it was." But we can see that stuff out there and actually see features of it. So this is the signature out of which we're trying to get patterns. So what we do with this is, for example, we can look at two patients, one that responded to a drug and one that didn't respond to a drug, and ask, "What's going on differently inside of them?" And so we can make these measurements precisely enough that we can overlay two patients and look at the differences.
Εδώ έχουμε την Άλις με πράσινο και τον Μπομπ με κόκκινο. Συγκρίνουμε τα στοιχεία. Είναι αληθινά στοιχεία. Βλέπετε ότι εκεί που συμπίπτουν φαίνονται κίτρινα, αλλά υπάρχουν κάποια πράγματα μόνο στην Άλις και κάποια μόνο στον Μπομπ. Αν βρούμε ένα μοτίβο των αποκρίσεων στο φάρμακο, το βλέπουμε στο αίμα, έχουν εκείνη τη συνθήκη που τους επιτρέπει να αποκριθούν στο φάρμακο. Μπορεί να μην ξέρουμε καν ποια πρωτεΐνη είναι, αλλά βλέπουμε το δείκτη για την απόκριση στην ασθένεια. Έτσι, ήδη πιστεύω, αυτό είναι πολύ χρήσιμο σε κάθε είδους φάρμακο. Αλλά νομίζω ότι είμαστε μόνο στην αρχή για το πώς θα θεραπεύσουμε τον καρκίνο. Ας πάμε στον καρκίνο λοιπόν.
So here we have Alice in green and Bob in red. We overlay them. This is actual data. And you can see, mostly it overlaps and it's yellow, but there's some things that just Alice has and some things that just Bob has. And if we find a pattern of things of the responders to the drug, we see that in the blood, they have the condition that allows them to respond to this drug. We might not even know what this protein is, but we can see it's a marker for the response to the disease. So this already, I think, is tremendously useful in all kinds of medicine. But I think this is actually just the beginning of how we're going to treat cancer. So let me move to cancer.
Το θέμα με τον καρκίνο -- όταν ξεκίνησα τη δουλειά αυτή, δεν γνώριζα τίποτα, αλλά δουλεύοντας με τον Ντέιβιντ Άγκους, άρχισα να βλέπω πώς θεραπευόταν ο καρκίνος με εγχειρήσεις όπου τον αφαιρούσαν. Καθώς το έβλεπα αυτό, δε μου φαινόταν λογικός αυτός ο τρόπος προσέγγισης. Για να μου φανεί πιο λογικό, έπρεπε να μάθω από πού προέκυψε. Αντιμετωπίζουμε τον καρκίνο σχεδόν σαν μολυσματική ασθένεια. Τον αντιμετωπίζουμε σαν κάτι που μπήκε μέσα μας και πρέπει να σκοτώσουμε. Αυτό είναι το μεγάλο παράδειγμα. Αυτό είναι άλλη μία περίπτωση όπου λειτούργησε ένα θεωρητικό παράδειγμα στη βιολογία -- ήταν η θεωρία των μικροβίων που προκαλούν ασθένειες. Αυτό που μαθαίνουν να κάνουν οι γιατροί είναι η διάγνωση -- δηλαδή να σε βάλουν σε μία κατηγορία -- και να εφαρμόσουν μία επιστημονικά αποδεδειγμένη θεραπεία για τη διάγνωση αυτή. Αυτό λειτουργεί τέλεια για τις μολυσματικές ασθένειες. Αν έμπαινες στην κατηγορία αυτή όπου έχεις σύφιλη, θα σου δίναμε πενικιλλίνη. Ξέρουμε ότι αυτό λειτουργεί. Αν είχες ελονοσία, θα δίναμε κινίνη, ή κάτι παρόμοιο. Αυτό είναι το βασικό πράγμα που κάνουν οι γιατροί. Είναι θαυμαστό στην περίπτωση της μολυσματικής ασθένειας -- το πόσο καλά λειτουργεί. Πολλοί στο κοινό εδώ δεν θα ήταν πιθανότατα ζωντανοί αν οι γιατροί δεν ήξεραν να το κάνουν αυτό.
The thing about cancer -- when I got into this, I really knew nothing about it, but working with David Agus, I started watching how cancer was actually being treated and went to operations where it was being cut out. And as I looked at it, to me it didn't make sense how we were approaching cancer, and in order to make sense of it, I had to learn where did this come from. We're treating cancer almost like it's an infectious disease. We're treating it as something that got inside of you that we have to kill. So this is the great paradigm. This is another case where a theoretical paradigm in biology really worked -- was the germ theory of disease. So what doctors are mostly trained to do is diagnose -- that is, put you into a category and apply a scientifically proven treatment for that diagnosis -- and that works great for infectious diseases. So if we put you in the category of you've got syphilis, we can give you penicillin. We know that that works. If you've got malaria, we give you quinine or some derivative of it. And so that's the basic thing doctors are trained to do, and it's miraculous in the case of infectious disease -- how well it works. And many people in this audience probably wouldn't be alive if doctors didn't do this.
Ας το εφαρμόσουμε αυτό σε συστεμικές ασθένειες όπως ο καρκίνος. Το πρόβλημα είναι ότι στον καρκίνο, δεν είναι κάτι άλλο που βρίσκεται μέσα σου. Είσαι εσύ, είσαι χαλασμένος. Αυτή η συνομιλία μέσα σου διαταράχθηκε με κάποιον τρόπο. Πώς κάνουμε διάγνωση για τη συνομιλία αυτή; Αυτό που κάνουμε τώρα είναι να το διαιρέσουμε με βάση το τμήμα του σώματος -- το πού εμφανίστηκε -- και σε τοποθετούμε σε διάφορες κατηγορίες με βάση το τμήμα του σώματος. Στη συνέχεια κάνουμε κλινική δοκιμή για ένα φάρμακο για τον καρκίνο του πνεύμονα και ένα και τον καρκίνο του προστάτη και ένα για τον καρκίνο του μαστού και τα αντιμετωπίζουμε σαν διαφορετικές ασθένειες και αυτός ο τρόπος διαχωρισμού λες και έχει να κάνει με το τι πήγε στραβά. Φυσικά, δεν έχει καμία σχέση με το τι πήγε στραβά. Κι αυτό γιατί ο καρκίνος είναι μία βλάβη του συστήματος. Μάλιστα, νομίζω ότι κάνουμε λάθος να μιλάμε για τον καρκίνο σαν ένα πράγμα. Νομίζω ότι αυτό είναι το μεγάλο λάθος. Νομίζω ότι ο καρκίνος δεν πρέπει να είναι ουσιαστικό. Πρέπει να μιλάμε για κάποιον που καρκινίζει, σαν κάτι που κάνουμε, όχι κάτι που έχουμε. Έτσι, οι όγκοι αυτοί, αυτοί είναι συμπτώματα του καρκίνου. Το σώμα σου πιθανότατα καρκινίζει όλη την ώρα. Αλλά υπάρχουν πολλά συστήματα στο σώμα που το ελέγχουν.
But now let's apply that to systems diseases like cancer. The problem is that, in cancer, there isn't something else that's inside of you. It's you; you're broken. That conversation inside of you got mixed up in some way. So how do we diagnose that conversation? Well, right now what we do is we divide it by part of the body -- you know, where did it appear? -- and we put you in different categories according to the part of the body. And then we do a clinical trial for a drug for lung cancer and one for prostate cancer and one for breast cancer, and we treat these as if they're separate diseases and that this way of dividing them had something to do with what actually went wrong. And of course, it really doesn't have that much to do with what went wrong because cancer is a failure of the system. And in fact, I think we're even wrong when we talk about cancer as a thing. I think this is the big mistake. I think cancer should not be a noun. We should talk about cancering as something we do, not something we have. And so those tumors, those are symptoms of cancer. And so your body is probably cancering all the time, but there are lots of systems in your body that keep it under control.
Για να σας δώσω μία ιδέα του τι εννοώ να σκεφτείτε το καρκινίζω σαν ρήμα, σκεφτείτε ότι δεν ξέραμε τίποτα για υδραυλικά και ο τρόπος που θα μιλούσαμε ήταν ο εξής, θα ερχόμασταν σπίτι και θα είχαμε διαρροή στην κουζίνα και θα λέγαμε "Ωχ, το σπίτι μου έχει νερό". Μπορεί να το χωρίζαμε -- ο υδραυλικός θα έλεγε "Πού είναι το νερό;" "Είναι στην κουζίνα." "Μάλιστα, πρέπει να έπαθες διαρροή κουζίνας". Αυτό είναι το επίπεδο που μιλάμε. "Διαρροή κουζίνας; Πρώτα από όλα, θα πάμε να σφουγγαρίσουμε όλο το νερό. Ξέρουμε μετά ότι αν ρίξουμε τουμποφλό στην κουζίνα, αυτό θα βοηθήσει. Ενώ στη διαρροή σαλονιού, καλύτερα να ρίξουμε πίσσα στην στέγη". Ακούγεται χαζό, αλλά αυτό κάνουμε. Δε λέω ότι δεν πρέπει να σφουγγαρίσεις τα νερά αν έχεις καρκίνο. Λέω ότι δεν είναι αυτό το πρόβλημα. Αυτό είναι το σύμπτωμα του προβλήματος.
And so to give you an idea of an analogy of what I mean by thinking of cancering as a verb, imagine we didn't know anything about plumbing, and the way that we talked about it, we'd come home and we'd find a leak in our kitchen and we'd say, "Oh, my house has water." We might divide it -- the plumber would say, "Well, where's the water?" "Well, it's in the kitchen." "Oh, you must have kitchen water." That's kind of the level at which it is. "Kitchen water, well, first of all, we'll go in there and we'll mop out a lot of it. And then we know that if we sprinkle Drano around the kitchen, that helps. Whereas living room water, it's better to do tar on the roof." And it sounds silly, but that's basically what we do. And I'm not saying you shouldn't mop up your water if you have cancer, but I'm saying that's not really the problem; that's the symptom of the problem.
Αυτό που πρέπει να δούμε είναι η διαδικασία που συμβαίνει και αυτή συμβαίνει στο επίπεδο των πρωτεωμικών δράσεων, στο επίπεδο του γιατί το σώμα σου δεν αυτοθεραπεύεται έτσι όπως κάνει συνήθως; Κανονικά, το σώμα σου ασχολείται με το πρόβλημα αυτό συνέχεια. Έτσι, το σπίτι σου ασχολείται συνεχώς με τις διαρροές. Τις επιδιορθώνει. Και πάει λέγοντας. Αυτό που θέλουμε είναι ένα αιτιολογικό μοντέλο του τι συμβαίνει πραγματικά. Η πρωτεωμική μας δίνει την ικανότητα να φτιάξουμε ένα τέτοιο μοντέλο.
What we really need to get at is the process that's going on, and that's happening at the level of the proteonomic actions, happening at the level of why is your body not healing itself in the way that it normally does? Because normally, your body is dealing with this problem all the time. So your house is dealing with leaks all the time, but it's fixing them. It's draining them out and so on. So what we need is to have a causative model of what's actually going on, and proteomics actually gives us the ability to build a model like that.
Χάρη στο Ντέιβιντ, πήρα πρόσκληση ως ομιλητής στο Εθνικό Ινστιτούτο Καρκίνου και ήταν εκεί η Άννα Μπάρκερ. Έκανα την ομιλία αυτή και είπα "Γιατί δεν το κάνετε αυτό;" Η Άννα είπε, "Επειδή κανείς δεν το βλέπει έτσι από αυτούς που μελετούν τον καρκίνο. Αυτό που θα κάνουμε είναι να δημιουργήσουμε ένα πρόγραμμα για τους ανθρώπους έξω από το πεδίο του καρκίνου να συναντηθούν με γιατρούς που πραγματικά γνωρίζουν για τον καρκίνο και να δοκιμάσουν διαφορετικά ερευνητικά προγράμματα". Ο Ντέιβιντ κι εγώ κάναμε αίτηση για το πρόγραμμα και δημιουργήσαμε μία κοινοπραξία στο πανεπιστήμιο USC όπου έχουμε από τους καλύτερους ογκολόγους του κόσμου και από τους καλύτερους βιολόγους του κόσμου, από το Κολντ Σπριγκ Χάρμπορ, το Στάνφορντ, το Όστιν -- δεν θα αναφερθώ σε όλα τα μέρη -- για να γίνει ένα ερευνητικό πρόγραμμα διάρκειας πέντε ετών όπου θα προσπαθήσουμε να δημιουργήσουμε ένα τέτοιο μοντέλο καρκίνου. Ξεκινάμε στα ποντίκια πρώτα. Και θα σκοτώσουμε πολλά ποντίκια στη διαδικασία αυτή, αλλά θα πεθάνουν για καλό σκοπό. Και θα προσπαθήσουμε να φτάσουμε στο στόχο όπου θα έχουμε ένα προγνωστικό μοντέλο όπου μπορούμε να καταλάβουμε, πότε εμφανίζεται ο καρκίνος, τι συμβαίνει τότε και ποια θεραπεία θα τον καταπολεμήσει.
David got me invited to give a talk at National Cancer Institute and Anna Barker was there. And so I gave this talk and said, "Why don't you guys do this?" And Anna said, "Because nobody within cancer would look at it this way. But what we're going to do, is we're going to create a program for people outside the field of cancer to get together with doctors who really know about cancer and work out different programs of research." So David and I applied to this program and created a consortium at USC where we've got some of the best oncologists in the world and some of the best biologists in the world, from Cold Spring Harbor, Stanford, Austin -- I won't even go through and name all the places -- to have a research project that will last for five years where we're really going to try to build a model of cancer like this. We're doing it in mice first, and we will kill a lot of mice in the process of doing this, but they will die for a good cause. And we will actually try to get to the point where we have a predictive model where we can understand, when cancer happens, what's actually happening in there and which treatment will treat that cancer.
Ας τελειώσω δίνοντάς σας μία μικρή εικόνα του πώς πιστεύω ότι θα είναι στο μέλλον η θεραπεία καρκίνου. Νομίζω τελικά, αφού αποκτήσουμε ένα τέτοιο μοντέλο για ανθρώπους, που θα το αποκτήσουμε κάποτε -- δε λέω ότι η ομάδα μας θα το ολοκληρώσει απαραίτητα -- αλλά στο τέλος, θα έχουμε ένα πολύ καλό μοντέλο υπολογιστή -- κάτι σαν το παγκόσμιο κλιματικό μοντέλο. Έχει πολλές διαφορετικές πληροφορίες για το ποιες διαδικασίες συμβαίνουν στην πρωτεωμική συζήτηση σε πολλά διαφορετικά επίπεδα. Και θα προσομοιώσουμε στο μοντέλο αυτό τον εκάστοτε συγκεκριμένο καρκίνο -- και αυτό θα ισχύει και για την αμυοτροφική σκλήρυνση και κάθε είδος νευροεκφυλιστικής ασθένειας, τέτοια πράγματα -- θα προσομοιώσουμε συγκεκριμένα εσένα, όχι έναν γενικό άνθρωπο, αλλά αυτό που συμβαίνει μέσα σε εσένα.
So let me just end with giving you a little picture of what I think cancer treatment will be like in the future. So I think eventually, once we have one of these models for people, which we'll get eventually -- I mean, our group won't get all the way there -- but eventually we'll have a very good computer model -- sort of like a global climate model for weather. It has lots of different information about what's the process going on in this proteomic conversation on many different scales. And so we will simulate in that model for your particular cancer -- and this also will be for ALS, or any kind of system neurodegenerative diseases, things like that -- we will simulate specifically you, not just a generic person, but what's actually going on inside you.
Και στην προσομοίωση, αυτό που θα μπορούσαμε να κάνουμε είναι να σχεδιάσουμε για σένα ειδικά μία σειρά θεραπειών που μπορεί να είναι πολύ ήπιες, ελάχιστες δόσεις φαρμάκων. Μπορεί να είναι του στυλ, μην τρως εκείνη την ημέρα, ή κάνε μία μικρή χημειοθεραπεία, ίσως λίγη ακτινοβόληση. Φυσικά, θα κάνουμε εγχειρήσεις. Αλλά θα σχεδιαστεί ένα πρόγραμμα θεραπειών ειδικά για σένα και θα βοηθάει το σώμα σου να ξαναγίνει υγιές -- θα οδηγεί το σώμα σου στην υγεία. Επειδή το σώμα σου θα κάνει την περισσότερη δουλειά αυτοθεραπείας, διορθώνουμε μόνο αυτά που πηγαίνουν στραβά. Είναι κάτι αντίστοιχο με το νάρθηκα. Το σώμα σου έχει πάρα πολλούς μηχανισμούς επιδιόρθωσης του καρκίνου, απλώς πρέπει να τους επιστρατεύσουμε κατάλληλα ώστε να κάνουν τη δουλειά.
And in that simulation, what we could do is design for you specifically a sequence of treatments, and it might be very gentle treatments, very small amounts of drugs. It might be things like, don't eat that day, or give them a little chemotherapy, maybe a little radiation. Of course, we'll do surgery sometimes and so on. But design a program of treatments specifically for you and help your body guide back to health -- guide your body back to health. Because your body will do most of the work of fixing it if we just sort of prop it up in the ways that are wrong. We put it in the equivalent of splints. And so your body basically has lots and lots of mechanisms for fixing cancer, and we just have to prop those up in the right way and get them to do the job.
Πιστεύω ότι αυτός θα είναι ο τρόπος που θα θεραπεύεται ο καρκίνος στο μέλλον. Απαιτεί πολλή δουλειά, πολλή έρευνα. Θα υπάρχουν πολλές ομάδες σαν τη δική μας πάνω σε αυτό. Νομίζω τελικά, θα σχεδιάσουμε για όλους μία εξειδικευμένη θεραπεία για τον καρκίνο.
And so I believe that this will be the way that cancer will be treated in the future. It's going to require a lot of work, a lot of research. There will be many teams like our team that work on this. But I think eventually, we will design for everybody a custom treatment for cancer.
Σας ευχαριστώ πολύ.
So thank you very much.
(Χειροκρότημα)
(Applause)