Όταν ήμουν εφτά χρονών, κάποιος καλοπροαίρετος ενήλικας με ρώτησε τι θέλω να γίνω όταν μεγαλώσω. Είπα περήφανα: «Θέλω να γίνω καλλιτέχνις». «Όχι, δεν θέλεις», είπε. «Δεν μπορείς να βγάλεις χρήματα ως καλλιτέχνις!»
When I was seven years old, some well-meaning adult asked me what I wanted to be when I grew up. Proudly, I said: "An artist." "No, you don't," he said, "You can't make a living being an artist!"
Στα επτά μου χρόνια, το όνειρο να γίνω Πικάσο κατέρρευσε. Μάζεψα όμως τα κομμάτια μου κι άρχισα να ψάχνω ένα νέο όνειρο, καταλήγοντας τελικά ότι θέλω να γίνω επιστήμονας, ίσως κάτι σαν τον επόμενο Αϊνστάιν.
My little seven-year-old Picasso dreams were crushed. But I gathered myself, went off in search of a new dream, eventually settling on being a scientist, perhaps something like the next Albert Einstein.
(Γέλια)
(Laughter)
Πάντοτε αγαπούσα τα μαθηματικά, τη φυσική, και αργότερα την κωδικοποίηση. Έτσι αποφάσισα να σπουδάσω προγραμματισμό υπολογιστών. Στο πρώτο έτος, ο καθηγητής γραφιστικής μάς έδειξε υπέροχες ταινίες μικρού μήκους. Ήταν το πρώτο κινούμενο σχέδιο από υπολογιστή που βλέπαμε. Έβλεπα τις ταινίες άφωνη, καθηλωμένη. Πυροτεχνήματα έσκαγαν στο μυαλό μου και σκεφτόμουν, «Αυτό θέλω να κάνω στη ζωή μου». Η ιδέα ότι τα μαθηματικά, η φυσική και ο προγραμματισμός που είχα μάθει θα μπορούσαν να δημιουργήσουν τέτοιους κόσμους και χαρακτήρες και ιστορίες που με συνέπαιρναν, ήταν καθαρή μαγεία για μένα.
I have always loved math and science, later, coding. And so I decided to study computer programming in college. In my junior year, my computer graphics professor showed us these wonderful short films. It was the first computer animation any of us had ever seen. I watched these films in wonder, transfixed, fireworks going off in my head, thinking, "That is what I want to do with my life." The idea that all the math, science and code I had been learning could come together to create these worlds and characters and stories I connected with, was pure magic for me.
Μόλις δύο χρόνια μετά, άρχισα να δουλεύω εκεί που έφτιαχναν τέτοιες ταινίες, στα στούντιο της Pixar Animation. Εκεί έμαθα πώς φτιάχνονταν πραγματικά αυτές οι ταινίες. Για τις ταινίες μας, φτιάχνουμε έναν τρισδιάστατο κόσμο μέσα στον υπολογιστή. Ξεκινάμε με μια τελεία που γίνεται γραμμή που γίνεται πρόσωπο που γίνεται χαρακτήρας ή δέντρα και βράχια που τελικά γίνονται δάσος. Και επειδή είναι ένας τρισδιάστατος κόσμος, μπορούμε να κινήσουμε μια κάμερα μέσα του. Ήμουν ενθουσιασμένη με όλ' αυτά και τότε είχα την πρώτη μου επαφή με τον φωτισμό.
Just two years later, I started working at the place that made those films, Pixar Animation Studios. It was here I learned how we actually execute those films. To create our movies, we create a three-dimensional world inside the computer. We start with a point that makes a line that makes a face that creates characters, or trees and rocks that eventually become a forest. And because it's a three-dimensional world, we can move a camera around inside that world. I was fascinated by all of it. But then I got my first taste of lighting.
Ο φωτισμός είναι η τοποθέτηση φωτός στον τρισδιάστατο αυτόν κόσμο. Ουσιαστικά έχω εικονίδια με φως που κινώ στον χώρο. Εδώ βλέπετε πως πρόσθεσα ένα φως. Ανοίγω την πιο απλή έκδοση του φωτισμού στο λογισμικό μας, ενεργοποιώ τις σκιές και προσθέτω το φως. Καθώς βάζω το φως, σκέφτομαι πώς μπορεί να δείχνει στην πραγματικότητα, αλλά το ισορροπώ με ό,τι χρειαζόμαστε καλλιτεχνικά και για την πλοκή. Οπότε μπορεί αρχικά να είναι έτσι, αλλά κάνοντας διορθώσεις εδώ κι εκεί με εβδομάδες δουλειάς, σε μια πιο αδρή μορφή θα είναι κάπως έτσι, και στην τελική του μορφή, έτσι.
Lighting in practice is placing lights inside this three-dimensional world. I actually have icons of lights I move around in there. Here you can see I've added a light, I'm turning on the rough version of lighting in our software, turn on shadows and placing the light. As I place a light, I think about what it might look like in real life, but balance that out with what we need artistically and for the story. So it might look like this at first, but as we adjust this and move that in weeks of work, in rough form it might look like this, and in final form, like this.
Υπάρχει αυτή η στιγμή στον φωτισμό που με έκανε να τον ερωτευτώ απόλυτα. Είναι όταν πάμε απ' αυτό, σ' αυτό. Είναι η στιγμή που όλα τα κομμάτια ενώνονται και ξαφνικά ο κόσμος ζωντανεύει σαν να είναι ένα πραγματικό μέρος. Αυτή η στιγμή ποτέ δεν χάνει τη λάμψη της, ειδικά για το επτάχρονο κορίτσι που ήθελε να γίνει καλλιτέχνις.
There's this moment in lighting that made me fall utterly in love with it. It's where we go from this to this. It's the moment where all the pieces come together, and suddenly the world comes to life as if it's an actual place that exists. This moment never gets old, especially for that little seven-year-old girl that wanted to be an artist.
Καθώς μάθαινα πώς να φωτίζω, έμαθα πώς να χρησιμοποιώ το φως για να πω μια ιστορία, για να καθορίζω την ώρα της ημέρας, να δημιουργώ ατμόσφαιρα, να καθοδηγώ το μάτι του κοινού, πώς να κάνω ελκυστικό έναν χαρακτήρα ή να ξεχωρίζει σε ένα γεμάτο σκηνικό.
As I learned to light, I learned about using light to help tell story, to set the time of day, to create the mood, to guide the audience's eye, how to make a character look appealing or stand out in a busy set.
Έχετε δει τον ΓΟΥΟΛ-Υ;
Did you see WALL-E?
(Γέλια)
(Laughter)
Εκεί είναι.
There he is.
Όπως βλέπετε, μέσα στον υπολογιστή μπορούμε να φτιάξουμε όποιον κόσμο θέλουμε. Μπορούμε να φτιάξουμε έναν κόσμο με τέρατα, με ρομπότ που ερωτεύονται, ακόμα και με γουρούνια που πετάνε.
As you can see, we can create any world that we want inside the computer. We can make a world with monsters, with robots that fall in love, we can even make pigs fly.
(Γέλια)
(Laughter)
Ενώ κάτι τέτοιο είναι φανταστικό, αυτή η απεριόριστη καλλιτεχνική ελευθερία μπορεί να προκαλέσει χάος. Μπορεί να δημιουργήσει μη πιστευτούς κόσμους, μη πιστευτή κίνηση, πράγματα που θα ενοχλήσουν το κοινό.
While this is an incredible thing, this untethered artistic freedom, it can create chaos. It can create unbelievable worlds, unbelievable movement, things that are jarring to the audience.
Για να το αντιμετωπίσουμε, ανατρέχουμε στη φυσική. Έχουμε τη φυσική και τον φυσικό κόσμο ως ραχοκοκαλιά, για να βασιστούμε σε κάτι πραγματικό και αναγνωρίσιμο. Το «Ψάχνοντας τον Νέμο» είναι το ιδανικό παράδειγμα. Μεγάλο μέρος της ταινίας εξελίσσεται κάτω από το νερό. Αλλά πώς μπορείς να δώσεις αυτή την εικόνα;
So to combat this, we tether ourselves with science. We use science and the world we know as a backbone, to ground ourselves in something relatable and recognizable. "Finding Nemo" is an excellent example of this. A major portion of the movie takes place underwater. But how do you make it look underwater?
Στην αρχική έρευνα και ανάπτυξη, πήραμε ένα υποβρύχιο πλάνο και το αναδημιουργήσαμε στον υπολογιστή. Μετά το αναλύσαμε για να δούμε ποια στοιχεία συνθέτουν την εικόνα που θέλουμε. Ένα από τα πιο σημαντικά στοιχεία ήταν πώς ταξιδεύει το φως μέσα στο νερό. Οπότε φτιάξαμε ένα φως που μιμείται τους φυσικούς νόμους, πρώτα την ορατότητα του νερού και μετά τις αλλαγές στο χρώμα. Αντικείμενα κοντά στο μάτι έχουν γεμάτα, πλούσια χρώματα. Καθώς το φως ταξιδεύει πιο βαθιά στο νερό, χάνουμε τα κόκκινα μήκη κύματος, μετά τα πράσινα, και μένουμε με τα μπλε στα μεγαλύτερα βάθη.
In early research and development, we took a clip of underwater footage and recreated it in the computer. Then we broke it back down to see which elements make up that underwater look. One of the most critical elements was how the light travels through the water. So we coded up a light that mimics this physics -- first, the visibility of the water, and then what happens with the color. Objects close to the eye have their full, rich colors. As light travels deeper into the water, we lose the red wavelengths, then the green wavelengths, leaving us with blue at the far depths.
Σ' αυτό το βίντεο μπορείτε να δείτε δύο άλλα σημαντικά στοιχεία. Το πρώτο είναι το φούσκωμα της θάλασσας, ή το αόρατο υποβρύχιο ρεύμα που κινεί τα σωματίδια στο νερό. Το δεύτερο είναι οι καυστικές καμπύλες. Δηλαδή οι λωρίδες φωτός που βλέπουμε στον πυθμένα μιας πισίνας, όταν η ήλιος διαθλάται στις κορυφές των κυματισμών της θάλασσας. Εδώ είναι ακτίνες ομίχλης. Μας δίνουν βάθος στο χρώμα και μας λένε πού βρίσκεται το πάνω σε σκηνές όπου δε βλέπουμε την επιφάνεια. Κάτι άλλο φοβερό που μπορείτε να δείτε εδώ είναι ότι φωτίσαμε αυτό το σωματίδιο μόνο με καυστικές καμπύλες ώστε όταν περνάει μέσα απ' αυτές τις λωρίδες φωτός, εμφανίζεται και χάνεται, δίνοντας μια απαλή, μαγική λάμψη μέσα στο νερό.
In this clip you can see two other important elements. The first is the surge and swell, or the invisible underwater current that pushes the bits of particulate around in the water. The second is the caustics. These are the ribbons of light, like you might see on the bottom of a pool, that are created when the sun bends through the crests of the ripples and waves on the ocean's surface. Here we have the fog beams. These give us color depth cues, but also tells which direction is up in shots where we don't see the water surface. The other really cool thing you can see here is that we lit that particulate only with the caustics, so that as it goes in and out of those ribbons of light, it appears and disappears, lending a subtle, magical sparkle to the underwater.
Βλέπετε πώς χρησιμοποιούμε τη φυσική, τη φυσική του νερού, του φωτός και της κίνησης, για να ελέγξουμε την καλλιτεχνική ελευθερία. Αλλά δεν είμαστε δέσμιοί της. Εξετάσαμε κάθε ένα από αυτά τα στοιχεία και ποια έπρεπε να είναι επιστημονικά ακριβή. Ποια μπορούσαν να ταιριάξουν στην πλοκή και στην ατμόσφαιρα.
You can see how we're using the science -- the physics of water, light and movement -- to tether that artistic freedom. But we are not beholden to it. We considered each of these elements and which ones had to be scientifically accurate and which ones we could push and pull to suit the story and the mood.
Σύντομα καταλάβαμε ότι με το χρώμα είχαμε περιθώρια ελιγμών. Εδώ βλέπετε μια υποβρύχια σκηνή με παραδοσιακό χρώμα. Εδώ δίνουμε μια πρασινωπή απόχρωση στο λιμάνι του Σίδνεϊ για να ταιριάξει με τη μελαγχολική διάθεση της στιγμής. Εδώ, είναι πολύ σημαντικό να δούμε βαθιά στο νερό, για να καταλάβουμε τι είναι το Ανατολικό Αυστραλιανό Ρεύμα όπου βουτούν οι χελώνες και ξεκινούν μια τρελή κούρσα. Έτσι προεκτείναμε τη διαύγεια του νερού πολύ πέρα από την πραγματικότητα. Γιατί τελικά, δεν προσπαθούμε να αναδημιουργήσουμε την επιστημονικά σωστή πραγματικότητα, αλλά να δημιουργήσουμε έναν πιστευτό κόσμο όπου το κοινό μπορεί να βυθιστεί για να βιώσει την ιστορία.
We realized early on that color was one we had some leeway with. So here's a traditionally colored underwater scene. But here, we can take Sydney Harbor and push it fairly green to suit the sad mood of what's happening. In this scene, it's really important we see deep into the underwater, so we understand what the East Australian Current is, that the turtles are diving into and going on this roller coaster ride. So we pushed the visibility of the water well past anything you would ever see in real life. Because in the end, we are not trying to recreate the scientifically correct real world, we're trying to create a believable world, one the audience can immerse themselves in to experience the story.
Με την επιστήμη δημιουργούμε κάτι υπέροχο. Με την πλοκή και το καλλιτεχνικό άγγιγμα μεταφερόμαστε σε έναν θαυμαστό κόσμο. Αυτός ο τύπος, ο ΓΟΥΟΛ-Υ, είναι καλό παράδειγμα. Βρίσκει την ομορφιά στα πιο απλά πράγματα. Όταν όμως ήρθε στο φως, διαπιστώσαμε ότι είχαμε πρόβλημα. Θέλαμε τόσο πολύ να γίνει ο ΓΟΥΟΛ-Υ ένα πιστευτό ρομπότ που κάναμε τα κιάλια του οπτικά τέλεια.
We use science to create something wonderful. We use story and artistic touch to get us to a place of wonder. This guy, WALL-E, is a great example of that. He finds beauty in the simplest things. But when he came in to lighting, we knew we had a big problem. We got so geeked-out on making WALL-E this convincing robot, that we made his binoculars practically optically perfect.
(Γέλια)
(Laughter)
Τα κιάλια του είναι από τα σημαντικότερα εργαλεία του ρόλου του. Δεν έχει πρόσωπο ούτε και κανονική ομιλία. Έτσι οι δημιουργοί εξαρτώνταν από τα κιάλια του για να δώσουν τον χαρακτήρα και τα συναισθήματά του.
His binoculars are one of the most critical acting devices he has. He doesn't have a face or even traditional dialogue, for that matter. So the animators were heavily dependent on the binoculars to sell his acting and emotions.
Μόλις αρχίσαμε να φωτίζουμε συνειδητοποιήσαμε ότι οι τριπλοί φακοί στα κιάλια του ήταν ένα χάος αντανακλάσεων. Έμοιαζε συνεχώς ζαλισμένος.
We started lighting and we realized the triple lenses inside his binoculars were a mess of reflections. He was starting to look glassy-eyed. (Laughter)
(Γέλια)
Now, glassy-eyed is a fundamentally awful thing
Αυτό είναι κάτι φοβερό όταν προσπαθείς να πείσεις ένα κοινό ότι ένα ρομπότ έχει προσωπικότητα και μπορεί να ερωτευτεί. Έτσι, δουλέψαμε μ' αυτά τα οπτικά τέλεια κιάλια, προσπαθώντας να βρούμε λύση που θα διατηρούσε τη ρομποτική του φύση, αλλά θα έλυνε το πρόβλημα της αντανάκλασης.
when you are trying to convince an audience that a robot has a personality and he's capable of falling in love. So we went to work on these optically perfect binoculars, trying to find a solution that would maintain his true robot materials but solve this reflection problem.
Ξεκινήσαμε με τους φακούς. Αυτός είναι ο επίπεδος μπροστινός φακός, ο κοίλος φακός και ο κυρτός φακός. Εδώ είναι και οι τρεις μαζί, με όλες τις αντανακλάσεις. Προσπαθήσαμε να τις μειώσουμε, να τις μπλοκάρουμε, αλλά μάταια. Βλέπετε εδώ ότι κάποιες φορές θέλαμε τα μάτια του να αντανακλούν κάτι συγκεκριμένο, συνήθως την Εύα. Άρα δε γινόταν να έχουμε μια πλαστή αφηρημένη εικόνα στους φακούς. Βάλαμε την Εύα στον πρώτο φακό, την Εύα στον δεύτερο φακό, αλλά δε δουλεύει. Τη σβήνουμε και πάλι δε δουλεύει.
So we started with the lenses. Here's the flat-front lens, we have a concave lens and a convex lens. And here you see all three together, showing us all these reflections. We tried turning them down, we tried blocking them, nothing was working. You can see here, sometimes we needed something specific reflected in his eyes -- usually Eve. So we couldn't just use some faked abstract image on the lenses. So here we have Eve on the first lens, we put Eve on the second lens, it's not working. We turn it down, it's still not working.
Και μετά έρχεται η στιγμή της επιφοίτησης. Προσθέτουμε ένα φως στον ΓΟΥΟΛ-Υ που τυχαία διαχέεται στα μάτια του. Βλέπετε ότι φωτίζει αυτές τις γκρι λεπίδες του διαφράγματος. Ξαφνικά, αυτές οι λεπίδες περνούν μέσα από την αντανάκλαση με μοναδικό τρόπο. Αναγνωρίζουμε πια ότι ο ΓΟΥΟΛ-Υ έχει μάτια. Οι άνθρωποι έχουμε το λευκό του ματιού, τη χρωματιστή ίριδα και τη μαύρη κόρη. Ο ΓΟΥΟΛ-Υ έχει το μαύρο ενός ματιού, τις γκρι λεπίδες διαφράγματος και τη μαύρη κόρη. Ξαφνικά, ο ΓΟΥΟΛ-Υ φαίνεται να έχει ψυχή, σαν χαρακτήρας με συναισθήματα. Αργότερα, προς το τέλος της ταινίας, ο ΓΟΥΟΛ-Υ χάνει την προσωπικότητά του, ουσιαστικά πεθαίνει. Είναι η τέλεια στιγμή να επαναφέρουμε αυτό το ζαλισμένο βλέμμα. Στην επόμενη σκηνή, ο ΓΟΥΟΛ-Υ επανέρχεται στη ζωή. Επαναφέρουμε αυτό το φως για να δούμε πάλι τις λεπίδες και ξαναγίνεται αυτό το γλυκό συναισθηματικό ρομπότ που αγαπάμε.
And then we have our eureka moment. We add a light to WALL-E that accidentally leaks into his eyes. You can see it light up these gray aperture blades. Suddenly, those aperture blades are poking through that reflection the way nothing else has. Now we recognize WALL-E as having an eye. As humans we have the white of our eye, the colored iris and the black pupil. Now WALL-E has the black of an eye, the gray aperture blades and the black pupil. Suddenly, WALL-E feels like he has a soul, like there's a character with emotion inside. Later in the movie towards the end, WALL-E loses his personality, essentially going dead. This is the perfect time to bring back that glassy-eyed look. In the next scene, WALL-E comes back to life. We bring that light back to bring the aperture blades back, and he returns to that sweet, soulful robot we've come to love.
(Βίντεο) ΓΟΥΟΛ-Υ: Εύα;
(Video) WALL-E: Eva?
Ντανιέλ Φάινμπεργκ: Αυτές οι απρόσμενες στιγμές έχουν μια ομορφιά, όταν βρίσκεις το κλειδί για να ξεκλειδώσεις την ψυχή ενός ρομπότ, τη στιγμή που ανακαλύπτεις τι θέλεις να κάνεις στη ζωή σου. Οι μέδουσες στον Νέμο ήταν μια τέτοια στιγμή για μένα.
Danielle Feinberg: There's a beauty in these unexpected moments -- when you find the key to unlocking a robot's soul, the moment when you discover what you want to do with your life. The jellyfish in "Finding Nemo" was one of those moments for me.
Κάθε ταινία έχει σκηνές που σε δυσκολεύουν απίστευτα. Αυτή ήταν μια τέτοια σκηνή. Ο σκηνοθέτης είχε ένα όραμα γι' αυτή τη σκηνή που βασιζόταν σε κάποια θαυμάσια πλάνα με μέδουσες στον Νότιο Ειρηνικό. Καθώς προχωρούσαμε, πελαγοδρομούσαμε. Οι συναντήσεις με τον σκηνοθέτη κατέληγαν από μια κανονική διερευνητική συζήτηση σε όλο και περισσότερες ερωτήσεις για νούμερα και ποσοστά. Ίσως επειδή η κανονική συζήτηση δεν βασιζόταν σε κάτι από την πραγματικότητα ή ίσως γιατί είχαμε χαθεί. Μάλλον χρησιμοποιούσαμε το μυαλό αντί για τα μάτια μας, την επιστήμη χωρίς την τέχνη. Αυτή η αγκίστρωση στην επιστήμη καθήλωνε τη σκηνή.
There are scenes in every movie that struggle to come together. This was one of those scenes. The director had a vision for this scene based on some wonderful footage of jellyfish in the South Pacific. As we went along, we were floundering. The reviews with the director turned from the normal look-and-feel conversation into more and more questions about numbers and percentages. Maybe because unlike normal, we were basing it on something in real life, or maybe just because we had lost our way. But it had become about using our brain without our eyes, the science without the art. That scientific tether was strangling the scene.
Αλλά παρόλες τις απογοητεύσεις, πίστευα ότι μπορούσε να γίνει όμορφη. Έτσι όταν ήρθε η ώρα του φωτισμού, έπεσα με τα μούτρα στη δουλειά. Καθώς προσπαθούσα να ισορροπήσω τα μπλε και τα ροζ, τις καυστικές καμπύλες που χόρευαν πάνω στις μέδουσες, τον κυματοειδή φωτισμό της ομίχλης, κάτι καλό άρχισε να εμφανίζεται. Ήρθα ένα πρωί και έλεγξα τη δουλειά της προηγούμενης νύχτας. Ενθουσιάστηκα. Μετά, την έδειξα στη διευθύντρια φωτισμού. Ενθουσιάστηκε κι αυτή. Σε λίγο την έδειχνα στον σκηνοθέτη σε μια σκοτεινή αίθουσα με 50 άτομα.
But even through all the frustrations, I still believed it could be beautiful. So when it came in to lighting, I dug in. As I worked to balance the blues and the pinks, the caustics dancing on the jellyfish bells, the undulating fog beams, something promising began to appear. I came in one morning and checked the previous night's work. And I got excited. And then I showed it to the lighting director and she got excited. Soon, I was showing to the director in a dark room full of 50 people.
Σ' αυτό το στάδιο ελέγχου, ελπίζεις να σου πουν κάποια καλά λόγια. Μετά σου δίνουν παρατηρήσεις και διορθώσεις, και στη συνέχεια ελπίζεις να πάρεις την τελική έγκριση για το επόμενο στάδιο. Έκανα την εισαγωγή μου και έπαιξα τη σκηνή με τις μέδουσες. Ο σκηνοθέτης παρέμεινε σιωπηλός για υπερβολικά πολύ χρόνο. Αρκετά για να σκεφτώ, «Ωχ, την πατήσαμε». Και τότε άρχισε να χειροκροτά. Τον ακολούθησε ο σχεδιαστής παραγωγής και μετά όλη η ομάδα. Γι' αυτή τη στιγμή ζω στον χώρο του φωτισμού. Η στιγμή που όλα ταιριάζουν και έχουμε έναν πιστευτό κόσμο.
In director review, you hope you might get some nice words, then you get some notes and fixes, generally. And then, hopefully, you get a final, signaling to move on to the next stage. I gave my intro, and I played the jellyfish scene. And the director was silent for an uncomfortably long amount of time. Just long enough for me to think, "Oh no, this is doomed." And then he started clapping. And then the production designer started clapping. And then the whole room was clapping. This is the moment that I live for in lighting. The moment where it all comes together and we get a world that we can believe in.
Βάζουμε μαθηματικά, φυσική και κώδικα σ' αυτούς τους απίστευτους κόσμους. Βάζουμε την αφήγηση και την τέχνη για να τους ζωντανέψουμε. Η συνύφανση τέχνης και επιστήμης ανυψώνει τον κόσμο σ' έναν θαυμαστό χώρο, έναν χώρο της ψυχής, έναν χώρο πιστευτό, έναν χώρο όπου όσα φαντάζεσαι μπορούν να γίνουν αληθινά. Έναν κόσμο όπου ένα κορίτσι ξαφνικά συνειδητοποιεί ότι δεν είναι μόνο επιστήμονας, αλλά και καλλιτέχνις.
We use math, science and code to create these amazing worlds. We use storytelling and art to bring them to life. It's this interweaving of art and science that elevates the world to a place of wonder, a place with soul, a place we can believe in, a place where the things you imagine can become real -- and a world where a girl suddenly realizes not only is she a scientist, but also an artist.
Σας ευχαριστώ.
Thank you.
(Χειροκρότημα)
(Applause)