I'm a savant, or more precisely, a high-functioning autistic savant. It's a rare condition. And rarer still when accompanied, as in my case, by self-awareness and a mastery of language. Very often when I meet someone and they learn this about me, there's a certain kind of awkwardness. I can see it in their eyes. They want to ask me something. And in the end, quite often, the urge is stronger than they are and they blurt it out: "If I give you my date of birth, can you tell me what day of the week I was born on?" (Laughter) Or they mention cube roots or ask me to recite a long number or long text. I hope you'll forgive me if I don't perform a kind of one-man savant show for you today. I'm going to talk instead about something far more interesting than dates of birth or cube roots -- a little deeper and a lot closer, to my mind, than work.
Ik ben een savant, of eigenlijk beter, een hoogfunctionerende autistische savant. Het is een zeldzame eigenschap. Nog zeldzamer wanneer het gepaard gaat, zoals in mijn geval, met zelfbewustzijn en een meesterschap van taal. Heel vaak wanneer ik iemand ontmoet en zij dit over mij te weten komen, is er een soort van ongemak. Ik kan dat aan hun ogen zien. Ze willen mij iets vragen. Uiteindelijk is de behoefte vaak sterker dan henzelf en gooien ze het eruit: "Als ik je mijn geboortedatum geef, kun je mij dan vertellen welke dag van de week ik geboren ben? (Gelach) Of ze noemen derdemachtswortels of ze vragen mij een lang getal of lange tekst op te zeggen. Ik hoop dat jullie mij vergeven als ik dat vandaag niet doe, zo'n one-man savant show. Ik ga in plaats daarvan praten over iets veel interessanter dan geboortedata en derdemachtswortels -- ietsje dieper en volgens mij veel dichterbij dan werk.
I want to talk to you briefly about perception. When he was writing the plays and the short stories that would make his name, Anton Chekhov kept a notebook in which he noted down his observations of the world around him -- little details that other people seem to miss. Every time I read Chekhov and his unique vision of human life, I'm reminded of why I too became a writer. In my books, I explore the nature of perception and how different kinds of perceiving create different kinds of knowing and understanding.
Ik wil heel in het kort met jullie over waarneming praten. Toen hij toneelstukken en korte verhalen schreef die hem beroemd zouden maken, hield Anton Tsjechov een aantekeningenboek bij waarin hij zijn observaties schreef over de wereld om hem heen -- kleine details die andere mensen schenen te missen. Elke keer wanneer ik Tsjechov lees en zijn bijzondere visie over het menselijk leven, herinnert het mij aan waarom ook ik schrijver werd. In mijn boeken, onderzoek ik de aard van de waarneming en hoe verschillende soorten waarneming verschillende soorten van weten en begrip creëren.
Here are three questions drawn from my work. Rather than try to figure them out, I'm going to ask you to consider for a moment the intuitions and the gut instincts that are going through your head and your heart as you look at them. For example, the calculation: can you feel where on the number line the solution is likely to fall? Or look at the foreign word and the sounds: can you get a sense of the range of meanings that it's pointing you towards? And in terms of the line of poetry, why does the poet use the word hare rather than rabbit? I'm asking you to do this because I believe our personal perceptions, you see, are at the heart of how we acquire knowledge. Aesthetic judgments, rather than abstract reasoning, guide and shape the process by which we all come to know what we know. I'm an extreme example of this.
Hier zijn drie vragen uit mijn werk. In plaats van ze op te lossen, ga ik jullie vragen even een moment de intuïties en het onderbuikgevoel te overwegen die door jullie hoofd en hart gaan wanneer jullie ernaar kijken. Bijvoorbeeld, de berekening. Kunnen jullie voelen waar op de getallenlijn de oplossing waarschijnlijk ligt? Of kijk naar het buitenlandse woord en het geluid. Kunnen jullie een voorgevoel van mogelijke betekenissen waarnaar ze jullie verwijzen, te pakken krijgen? Als we het hebben over de regels van de poëzie, waarom gebruikt de poëet het woord haas in plaats van konijn? Ik vraag je om dit te doen omdat ik geloof dat onze persoonlijke waarnemingen het hart zijn van hoe wij kennis vergaren. Eerder esthetische beoordelingen dan abstracte redenering begeleiden en vormen het proces waarbij we allemaal te weten komen wat we weten. Ik ben een extreem voorbeeld hiervan.
My worlds of words and numbers blur with color, emotion and personality. As Juan said, it's the condition that scientists call synesthesia, an unusual cross-talk between the senses. Here are the numbers one to 12 as I see them -- every number with its own shape and character. One is a flash of white light. Six is a tiny and very sad black hole. The sketches are in black and white here, but in my mind they have colors. Three is green. Four is blue. Five is yellow.
Mijn wereld van woorden en getallen vermengen zich met kleuren, emoties en persoonlijkheid. Zoals Juan zei, het is een aandoening die wetenschappers synesthesie noemen, een ongewone verbinding tussen de zintuigen. Hier zijn de getallen een tot 12 zoals ik ze zie -- ieder getal met zijn eigen vorm en karakter. Een is een wit flitslicht. Zes is een klein en erg verdrietig zwart gat. De tekeningen zijn hier in zwart en wit maar in mijn gedachten hebben ze kleuren. Drie is groen. Vier is blauw. Vijf is geel.
I paint as well. And here is one of my paintings. It's a multiplication of two prime numbers. Three-dimensional shapes and the space they create in the middle creates a new shape, the answer to the sum. What about bigger numbers? Well you can't get much bigger than Pi, the mathematical constant. It's an infinite number -- literally goes on forever. In this painting that I made of the first 20 decimals of Pi, I take the colors and the emotions and the textures and I pull them all together into a kind of rolling numerical landscape.
Ik schilder ook. Hier is een van mijn schilderijen. Het is een optelsom van twee priemgetallen. Driedimensionale vormen en de ruimte die zij in het midden maken creëert een nieuwe vorm, het antwoord op de som. Hoe zit het met grotere getallen? Je kunt het niet veel groter dan Pi krijgen, de mathematische constante. Het is een oneindig getal -- letterlijk tot in het oneindige. Op dit schilderij dat ik maakte van de eerste 20 decimalen van Pi, neem ik de kleuren en de emoties en de texturen en breng ze allemaal bij elkaar in een soort van rollend numeriek landschap.
But it's not only numbers that I see in colors. Words too, for me, have colors and emotions and textures. And this is an opening phrase from the novel "Lolita." And Nabokov was himself synesthetic. And you can see here how my perception of the sound L helps the alliteration to jump right out. Another example: a little bit more mathematical. And I wonder if some of you will notice the construction of the sentence from "The Great Gatsby." There is a procession of syllables -- wheat, one; prairies, two; lost Swede towns, three -- one, two, three. And this effect is very pleasant on the mind, and it helps the sentence to feel right.
Het zijn niet alleen de getallen die ik in kleuren zie. Woorden hebben voor mij ook kleuren en emoties en texturen. Dit is een openingszin van de roman "Lolita." Nabokov was zelf een synestheet. Hier kunnen jullie zien hoe mijn waarneming van het geluid L de alliteratie helpt om eruit te springen. Een ander voorbeeld: een klein beetje meer wiskundig. Ik vraag mij af of sommige van jullie de constructie van de zin uit de "The Great Gatsby" opmerken. Er is een opeenvolging van lettergrepen-- wheat [tarwe], een; prairies; twee; lost Swede towns [verloren Zweedse steden], drie -- een, twee, drie. Dit effect is zeer aangenaam voor de geest, en het helpt om de zin te waarderen.
Let's go back to the questions I posed you a moment ago. 64 multiplied by 75. If some of you play chess, you'll know that 64 is a square number, and that's why chessboards, eight by eight, have 64 squares. So that gives us a form that we can picture, that we can perceive. What about 75? Well if 100, if we think of 100 as being like a square, 75 would look like this. So what we need to do now is put those two pictures together in our mind -- something like this. 64 becomes 6,400. And in the right-hand corner, you don't have to calculate anything. Four across, four up and down -- it's 16. So what the sum is actually asking you to do is 16, 16, 16. That's a lot easier than the way that the school taught you to do math, I'm sure. It's 16, 16, 16, 48, 4,800 -- 4,800, the answer to the sum. Easy when you know how.
Laten we teruggaan naar de vragen die ik jullie even tevoren stelde. 64 maal 75. Als sommige van jullie schaak spelen, zullen jullie weten dat 64 een kwadraatsgetal is, en dat daarom schaakborden, acht bij acht, 64 vierkanten hebben. Dat geeft ons een vorm die we ons kunnen voorstellen, die we kunnen begrijpen. Maar wat doen we met 75? Als 100, als we denken aan 100 als een vierkant, zou 75 er zo uitzien. Wat we nu moeten doen is deze twee plaatjes samenbrengen in onze gedachten -- zoiets als dit. 64 wordt 6.400. En in de rechterhoek, hoef je helemaal niets te berekenen. Vier kruislings, vier naar boven en naar beneden -- Het is 16. Wat de som jullie eigenlijk vraagt om te doen is 16, 16, 16. Dat is een stuk eenvoudiger dan hoe de school jullie wiskunde leerde, dat weet ik zeker. Het is 16, 16, 16, 48, 4.800,-- 4.800, het antwoord op de som. Eenvoudig als je maar weet hoe.
(Laughter)
(gelach)
The second question was an Icelandic word. I'm assuming there are not many people here who speak Icelandic. So let me narrow the choices down to two. Hnugginn: is it a happy word, or a sad word? What do you say? Okay. Some people say it's happy. Most people, a majority of people, say sad. And it actually means sad. (Laughter) Why do, statistically, a majority of people say that a word is sad, in this case, heavy in other cases? In my theory, language evolves in such a way that sounds match, correspond with, the subjective, with the personal, intuitive experience of the listener.
De tweede vraag was een IJslands woord. Ik neem aan dat er weinig mensen hier zijn die IJslands spreken. Laat me de keuzes beperken tot twee. Hnugginn: is het een vrolijk woord, of een droevig woord? Wat zeggen jullie? Okay. Sommige mensen zeggen dat het vrolijk is. De meeste mensen, de meerderheid van de mensen, zeggen droevig. En het betekent eigenlijk droevig. (gelach) Waarom zeggen, statistisch gezien, de meerderheid van de mensen dat een woord droevig is, in dit geval, of zwaar in andere gevallen? In mijn theorie, ontwikkelen talen zich op zo'n manier dat de klank matcht, correspondeert met de subjectieve, met de persoonlijke intuïtieve ervaring van de luisteraar.
Let's have a look at the third question. It's a line from a poem by John Keats. Words, like numbers, express fundamental relationships between objects and events and forces that constitute our world. It stands to reason that we, existing in this world, should in the course of our lives absorb intuitively those relationships. And poets, like other artists, play with those intuitive understandings. In the case of hare, it's an ambiguous sound in English. It can also mean the fibers that grow from a head. And if we think of that -- let me put the picture up -- the fibers represent vulnerability. They yield to the slightest movement or motion or emotion. So what you have is an atmosphere of vulnerability and tension. The hare itself, the animal -- not a cat, not a dog, a hare -- why a hare? Because think of the picture -- not the word, the picture. The overlong ears, the overlarge feet, helps us to picture, to feel intuitively, what it means to limp and to tremble.
Laten we naar de derde vraag kijken. Het is een zin van het gedicht door John Keats. Woorden, zoals getallen, drukken fundamentele relaties uit tussen objecten en gebeurtenissen en krachten die onze wereld vormen. Het is plausibel dat we, omdat we in deze wereld leven, in de loop van ons leven intuïtief deze relaties absorberen. Poëten, zoals andere artiesten, spelen met deze intuïtieve begrippen. In het geval van de haas, het is een tweeslachtig woord in het Engels. Het kan ook de vezels die op ons hoofd groeien, betekenen. Als we denken dat -- ik toon de tekening even -- De vezels staan voor kwetsbaarheid, zij geven toe aan de lichtste beweging of aan emotie. Er ontstaat een atmosfeer van kwetsbaarheid en spanning. De haas zelf, het dier -- niet een kat, geen hond, een haas -- waarom een haas? Omdat, denk aan de tekening, niet het woord, de tekening. De lange oren, de oversized voeten helpen ons te zien, intuïtief te voelen wat het betekent om te hopsen en te trillen.
So in these few minutes, I hope I've been able to share a little bit of my vision of things and to show you that words can have colors and emotions, numbers, shapes and personalities. The world is richer, vaster than it too often seems to be. I hope that I've given you the desire to learn to see the world with new eyes.
In deze paar minuten, hoop ik dat ik in staat ben geweest om een klein beetje van mijn visie over dingen te delen, en jullie te laten zien dat woorden, kleuren en emoties kunnen hebben, getallen, vormen en persoonlijkheden. De wereld is rijker, groter dan ze maar al te vaak lijkt. Ik hoop dat ik jullie het verlangen heb gegeven de wereld met nieuwe ogen te leren zien.
Thank you.
Dank jullie wel.
(Applause)
(applaus)