The story that I'm going to tell you today, for me, began back in 2006. That was when I first heard about an outbreak of mysterious illness that was happening in the Amazon rainforest of Peru. The people that were getting sick from this illness, they had horrifying symptoms, nightmarish. They had unbelievable headaches, they couldn't eat or drink. Some of them were even hallucinating -- confused and aggressive. The most tragic part of all was that many of the victims were children. And of all of those that got sick, none survived. It turned out that what was killing people was a virus, but it wasn't Ebola, it wasn't Zika, it wasn't even some new virus never before seen by science. These people were dying of an ancient killer, one that we've known about for centuries. They were dying of rabies. And what all of them had in common was that as they slept, they'd all been bitten by the only mammal that lives exclusively on a diet of blood: the vampire bat.
Povestea pe care urmează să v-o spun astăzi a început, pentru mine, în 2006. Atunci am auzit pentru prima dată de un focar al unei boli misterioase care se răspândea în Pădurea Amazoniană din Peru. Oamenii care contactau această boală aveau simptome îngrozitoare, de coșmar. Aveau dureri incredibile de cap, nu puteau mânca sau bea. Unii aveau și halucinații, devenind derutați și agresivi. Cel mai tragic e că multe dintre victime erau copii. Și dintre toți bolavii, niciunul nu supraviețuia. Până la urmă s-a descoperit că oamenii erau răpuși de un virus, dar nu era vorba de Ebola, nici de Zika, nu era nici măcar un virus nemaiîntâlnit. Acești oameni erau răpuși de un ucigaș stăvechi, de care știm de secole. Mureau de rabie. Și toți aveau un singur lucru în comun, fuseseră mușcați în timpul somnului de singurul mamifer care se hrănește exclusiv cu sânge: liliacul vampir.
These sorts of outbreaks that jump from bats into people, they've become more and more common in the last couple of decades. In 2003, it was SARS. It showed up in Chinese animal markets and spread globally. That virus, like the one from Peru, was eventually traced back to bats, which have probably harbored it, undetected, for centuries. Then, 10 years later, we see Ebola showing up in West Africa, and that surprised just about everybody because, according to the science at the time, Ebola wasn't really supposed to be in West Africa. That ended up causing the largest and most widespread Ebola outbreak in history.
Epidemiile care se transmit de la lilieci la oameni au devenit din ce în ce mai frecvente în ultimele două decenii. În 2003 a fost SARS. A izbucnit în piețele de animale din China și s-a răspândit la nivel mondial. S-a descoperit că sursa virusului acela, asemeni celui din Peru, au fost liliecii, care probabil au fost purtători timp de secole, fără a fi detectați. Apoi, zece ani mai târziu, Ebola a izbucnit în Africa de Vest, ceea ce i-a surprins pe toți, pentru că descoperirile științifice de la vremea aceea negau existența virusului Ebola în Africa de Vest. Asta a dus la izbucnirea celei mai mari și mai răspândite epidemii de Ebola din istorie.
So there's a disturbing trend here, right? Deadly viruses are appearing in places where we can't really expect them, and as a global health community, we're caught on our heels. We're constantly chasing after the next viral emergency in this perpetual cycle, always trying to extinguish epidemics after they've already started. So with new diseases appearing every year, now is really the time that we need to start thinking about what we can do about it. If we just wait for the next Ebola to happen, we might not be so lucky next time. We might face a different virus, one that's more deadly, one that spreads better among people, or maybe one that just completely outwits our vaccines, leaving us defenseless.
Se observă o tendință tulburătoare, nu-i așa? Virusuri mortale apar în zone în care nu ne așteptăm să le întâlnim, și comunitatea globală a sănătății este prinsă pe picior greșit. Urmărim constant următoarea urgență virală din acest ciclu nesfârșit, încercând mereu să punem capăt epidemiilor după ce au izbucnit deja. Pentru că în fiecare an apare câte o nouă boală, a venit vremea să începem să ne gândim la ce putem face în această privință. Dacă așteptăm să apară următoarea Ebola, poate că data următoare nu ne va mai surâde norocul. Ne-am putea confrunta cu un virus diferit, unul mai mortal, care se răspândește mai ușor de la om la om, sau care doar învinge complet vaccinurile, lăsându-ne fără apărare.
So can we anticipate pandemics? Can we stop them? Those are really hard questions to answer, and the reason is that the pandemics -- the ones that spread globally, the ones that we really want to anticipate -- they're actually really rare events. And for us as a species that is a good thing -- that's why we're all here. But from a scientific standpoint, it's a little bit of a problem. That's because if something happens just once or twice, that's really not enough to find any patterns. Patterns that could tell us when or where the next pandemic might strike. So what do we do? Well, I think one of the solutions we may have is to study some viruses that routinely jump from wild animals into people, or into our pets, or our livestock, even if they're not the same viruses that we think are going to cause pandemics. If we can use those everyday killer viruses to work out some of the patterns of what drives that initial, crucial jump from one species to the next, and, potentially, how we might stop it, then we're going to end up better prepared for those viruses that jump between species more rarely but pose a greater threat of pandemics.
Putem deci anticipa pandemiile? Le putem opri? Acestea sunt întrebări dificile, pentru că pandemiile care se răspândesc la nivel global, cele pe care vrem de fapt să le anticipăm, izbucnesc foarte rar. Și pentru noi, ca specie, acesta este un lucru bun, de asta suntem cu toții aici. Dar din perspectiva științifică, e oarecum o problemă, pentru că atunci când ceva se întâmplă doar o dată sau de două ori, nu e suficient pentru a descoperi tipare, care să ne poată spune unde și când va lovi următoarea pandemie. Deci ce avem de făcut? Cred că o soluție ar fi să studiem niște virusuri care se transmit în mod regulat de la animale sălbatice la oameni sau la animalele noastre de companie, ori la animalele domestice, chiar dacă nu sunt aceleași virusuri care credem că vor cauza pandemii. Dacă putem folosi acele virusuri mortale obișnuite pentru a desluși o parte din tiparele care stau la baza saltului inițial crucial de la o specie la alta și, eventual, cum putem opri acest lucru, atunci vom ajunge să fim mai bine pregătiți pentru virusurile care se transmit de la o specie la alta mai rar, dar care reprezintă un pericol mai mare de pandemie.
Now, rabies, as terrible as it is, turns out to be a pretty nice virus in this case. You see, rabies is a scary, deadly virus. It has 100 percent fatality. That means if you get infected with rabies and you don't get treated early, there's nothing that can be done. There is no cure. You will die. And rabies is not just a problem of the past either. Even today, rabies still kills 50 to 60,000 people every year. Just put that number in some perspective. Imagine the whole West African Ebola outbreak -- about two-and-a-half years; you condense all the people that died in that outbreak into just a single year. That's pretty bad. But then, you multiply it by four, and that's what happens with rabies every single year.
Rabia, oricât de oribilă ar fi, e, până la urmă, un virus foarte folositor în acest sens. Rabia e un virus înspăimântător, mortal. Rata mortalității e de 100%. Asta înseamnă că dacă ești infectat cu rabie și nu ești tratat repede, nu se mai poate face nimic. Nu există niciun remediu. Vei muri. Și rabia nu e doar o problemă ce ține de domeniul trecutului. Chiar și în ziua de azi, rabia ucide între 50 și 60.000 de oameni în fiecare an. Să privim acest număr în perspectivă. Imaginați-vă întreaga epidemie de Ebola din Africa de Vest. A durat aproape doi ani și jumătate. Condensați toate decesele cauzate de acea epidemie într-un singur an. E destul de rău. Acum înmulțiți numărul cu patru. Atâtea vieți sunt peirdute din cauza rabiei în fiecare an.
So what sets rabies apart from a virus like Ebola is that when people get it, they tend not to spread it onward. That means that every single time a person gets rabies, it's because they were bitten by a rabid animal, and usually, that's a dog or a bat. But it also means that those jumps between species, which are so important to understand, but so rare for most viruses, for rabies, they're actually happening by the thousands. So in a way, rabies is almost like the fruit fly or the lab mouse of deadly viruses. This is a virus that we can use and study to find patterns and potentially test out new solutions. And so, when I first heard about that outbreak of rabies in the Peruvian Amazon, it struck me as something potentially powerful because this was a virus that was jumping from bats into other animals often enough that we might be able to anticipate it ... Maybe even stop it.
Diferența dintre rabie și un virus precum Ebola este faptul că, atunci când oamenii sunt infectați, nu tind să îl transmită mai departe. Asta înseamnă că de fiecare dată când o persoană se îmbolnăvește de rabie, asta se datorează mușcăturii unui animal turbat, de obicei un câine sau un liliac. Dar înseamnă și că aceste salturi de la o specie la alta, care trebuie înțelese, dar care se produc rar la majoritatea virusurilor, în cazul rabiei se produc de fapt cu miile. Deci, într-un fel, rabia e ca o musculiță de oțet sau un șoarece de laborator pentru virusurile mortale. E un virus pe care îl putem folosi și studia pentru a găsi tipare și eventual pentru a testa noi soluții. Atunci când am auzit pentru prima dată de acea epidemie de rabie din Amazonul peruvian, mi s-a părut că are un potențial puternic, pentru că acest virus e transmis de la lilieci la alte animale suficient de des pentru a putea fi anticipat... Poate chiar și oprit.
So as a first-year graduate student with a vague memory of my high school Spanish class, I jumped onto a plane and flew off to Peru, looking for vampire bats. And the first couple of years of this project were really tough. I had no shortage of ambitious plans to rid Latin America of rabies, but at the same time, there seemed to be an equally endless supply of mudslides and flat tires, power outages, stomach bugs all stopping me. But that was kind of par for the course, working in South America, and to me, it was part of the adventure. But what kept me going was the knowledge that for the first time, the work that I was doing might actually have some real impact on people's lives in the short term. And that struck me the most when we actually went out to the Amazon and were trying to catch vampire bats. You see, all we had to do was show up at a village and ask around. "Who's been getting bitten by a bat lately?" And people raised their hands, because in these communities, getting bitten by a bat is an everyday occurrence, happens every day. And so all we had to do was go to the right house, open up a net and show up at night, and wait until the bats tried to fly in and feed on human blood. So to me, seeing a child with a bite wound on his head or blood stains on his sheets, that was more than enough motivation to get past whatever logistical or physical headache I happened to be feeling on that day.
În caliatate de masterand în anul întâi, cu amintiri vagi ale orelor de spaniolă din liceu, m-am urcat într-un avion și am pornit spre Peru, în căutarea liliecilor vampiri. Primii doi ani ai acestui proiect au fost foarte dificili. Nu duceam lipsă de planuri ambițioase pentru eradicarea rabiei din America Latină, dar aveam parte și de un șir nesfârșit de alunecări de teren, pene de cauciuc, pene de curent, toxiinfecții, care îmi stăteau în cale. Dar asta era cam de așteptat, lucrând în America de Sud, iar pentru mine făcea parte din aventură. Dar m-a încurajat să merg mai departe ideea că, pentru prima dată, munca mea chiar ar putea avea un impact real, pe termen scurt asupra vieții oamenilor. Cel mai mult m-a impresionat ce s-a întâmplat când am mers în Amazon să încercăm să prindem lilieci vampiri. Nu a trebuit decât să mergem într-un sat și să ne interesăm. „A fost cineva mușcat de un liliac recent?” Și oamenii au ridicat mâinile, pentru că, în aceste comunități, a fi mușcat de un liliac e o întâmplare obișnuită, se întâmplă în fiecare zi. Nu a trebuit decât să mergem la casa potrivită, să punem o plasă, să venim noaptea și să așteptăm până când liliecii au încercat să intre să se hrănească cu sânge uman. Pentru mine, imaginea unui copil mușcat de cap sau cu pete de sânge pe cearșafuri m-a motivat mai mult decât suficient să depășesc orice dificultate logistică sau fizică întâmpinată în acea zi.
Since we were working all night long, though, I had plenty of time to think about how I might actually solve this problem, and it stood out to me that there were two burning questions. The first was that we know that people are bitten all the time, but rabies outbreaks aren't happening all the time -- every couple of years, maybe even every decade, you get a rabies outbreak. So if we could somehow anticipate when and where the next outbreak would be, that would be a real opportunity, meaning we could vaccinate people ahead of time, before anybody starts dying. But the other side of that coin is that vaccination is really just a Band-Aid. It's kind of a strategy of damage control. Of course it's lifesaving and important and we have to do it, but at the end of the day, no matter how many cows, how many people we vaccinate, we're still going to have exactly the same amount of rabies up there in the bats. The actual risk of getting bitten hasn't changed at all. So my second question was this: Could we somehow cut the virus off at its source? If we could somehow reduce the amount of rabies in the bats themselves, then that would be a real game changer.
De vreme ce lucram toată noaptea, am avut destul timp să mă gândesc la o soluție pentru această problemă, și mi-am dat seama că trebuia să găsesc răspuns la două întrebări. În primul rând, știm că oamenii sunt mușcați tot timpul, dar epidemiile de rabie nu izbucnesc des. Doar o dată la doi ani, poate chiar o dată pe deceniu. apare o epidemie de rabie. Deci dacă am putea cumva anticipa când și unde va izbucni următoarea epidemie, am avea o adevărată oportunitate să vaccinăm oamenii din timp, înainte ca cineva să moară. Dar, pe de altă parte, vaccinaarea este doar o soluție temporară. E o stategie de control a pagubelor. Desigur că salvează vieți și că e important să o facem, dar, la urma urmei, indiferent cât de multe vaci, cât de mulți oameni vaccinăm, vom avea la fel de multe cazuri de rabie în rândul liliecilor. Riscul real de a fi mușcat rămâne neschimbat. Deci a doua întrebare e următoarea: N-am putea cumva opri virusul de la sursă? Dacă am putea cumva reduce incidența rabiei la lilieci, atunci chiar am schimba regulile jocului.
We'd been talking about shifting from a strategy of damage control to one based on prevention. So, how do we begin to do that? Well, the first thing we needed to understand was how this virus actually works in its natural host -- in the bats. And that is a tall order for any infectious disease, particularly one in a reclusive species like bats, but we had to start somewhere. So the way we started was looking at some historical data. When and where had these outbreaks happened in the past? And it became clear that rabies was a virus that just had to be on the move. It couldn't sit still. The virus might circulate in one area for a year, maybe two, but unless it found a new group of bats to infect somewhere else, it was pretty much bound to go extinct. So with that, we solved one key part of the rabies transmission challenge. We knew we were dealing with a virus on the move, but we still couldn't say where it was going.
Am vorbi despre trecerea de la o strategie de control a pagubelor la una de prevenție. Deci cum am începe să facem acest lucru? Primul lucru pe care trebuia să-l înțelegem era cum funcționează de fapt virusul în gazda sa naturală, liliecii. Asta e o sarcină grea pentru orice boală infecțioasă, mai ales una care se manifestă într-o specie retrasă precum liliecii, dar trebuia să începem de undeva. Am început analizând niște date istorice. Unde și când au avut loc epidemiile acestea în trecut? Și a devenit clar că rabia este un virus care trebuie să se afle în mișcare. Nu poate sta într-un singur loc. Virusul poate circula într-o singură zonă timp de un an, poate doi, dar dacă nu găsește un nou grup de lilieci pe care să-i infecteze în altă zonă, e sortit dispariției. Și cu asta am rezolvat o parte esențială din dilema trasmiterii rabiei. Știam că aveam de-a face cu un virus aflat în mișcare, dar tot nu puteam prezice în ce direcție se îndreaptă.
Essentially, what I wanted was more of a Google Maps-style prediction, which is, "What's the destination of the virus? What's the route it's going to take to get there? How fast will it move?" To do that, I turned to the genomes of rabies. You see, rabies, like many other viruses, has a tiny little genome, but one that evolves really, really quickly. So quickly that by the time the virus has moved from one point to the next, it's going to have picked up a couple of new mutations. And so all we have to do is kind of connect the dots across an evolutionary tree, and that's going to tell us where the virus has been in the past and how it spread across the landscape. So, I went out and I collected cow brains, because that's where you get rabies viruses. And from genome sequences that we got from the viruses in those cow brains, I was able to work out that this is a virus that spreads between 10 and 20 miles each year.
Practic eu voiam o prognoză în stilul Google Maps, adică: „Care este destinația virusului? Ce rută va alege pentru a ajunge la destinație? Cât de repede se va deplasa?” Pentru a face acest lucru am apelat la genomul rabiei. Rabia, la fel ca multe alte virusuri, are un genom mic, dar care evoluează foarte, foarte repede. Atât de repede încât, până când virusul trece de la o fază la alta, acumulează vreo două mutații noi. Și nu trebuie decât să facem legăturile în cadrul unui arbore filogenetic, pentru a afla unde a fost virusul în trecut și cum s-a răspândit pe teritoriu. M-am dus și am colectat creiere de vacă, pentru că acolo apare virusul rabic. Pe baza unor secvențe de genom de la virusurile din acele creiere de vacă am descoperit că e vorba de un virus care se răspândește între 15 și 30 de kilometri în fiecare an.
OK, so that means we do now have the speed limit of the virus, but still missing that other key part of where is it going in the first place. For that, I needed to think a little bit more like a bat, because rabies is a virus -- it doesn't move by itself, it has to be moved around by its bat host, so I needed to think about how far to fly and how often to fly. My imagination didn't get me all that far with this and neither did little digital trackers that we first tried putting on bats. We just couldn't get the information we needed. So instead, we turned to the mating patterns of bats. We could look at certain parts of the bat genome, and they were telling us that some groups of bats were mating with each other and others were more isolated. And the virus was basically following the trail laid out by the bat genomes. Yet one of those trails stood out as being a little bit surprising -- hard to believe. That was one that seemed to cross straight over the Peruvian Andes, crossing from the Amazon to the Pacific coast, and that was kind of hard to believe, as I said, because the Andes are really tall -- about 22,000 feet, and that's way too high for a vampire to fly. Yet --
În regulă, asta înseamnă că știm viteza de răspândire a virusului, dar lipsește cealaltă parte esențială, și anume unde se îndreaptă. În acest scop, a trebui să mă pun în locul unui liliac, pentru că rabia e un virus. Nu se deplasează pe cont propriu, trebuie să fie mutat dintr-un loc în altul de liliacul gazdă, deci a trebuit să mă gândesc pe ce distanțe și cât de des aș zbura. Dar imaginația nu m-a ajutat prea mult, nici dispozitivele de urmărire pe care am încercat să le punem liliecilor. Nu am putut obține informația de care aveam nevoie. Am trecut la analiza comportamentului de reproducere a liliecilor. Examinând părți din genomul liliecilor, am descoperit că unele grupuri de lilieci se împerecheau unii cu alții și altele erau mai izolate. Iar virusul urma traseul indicat de genomul liliecilor. Însă unul dintre aceste trasee ne-a luat puțin prin surprindere. Era greu de crezut. Acesta părea să străbată Anzii Peruvieni, ajungând de la Amazon la Coasta Pacifică. Nu ne-a venit să credem, după cum am mai spus, pentru că Anzii sunt foarte înalți, aproape 6.700 metri, iar liliecii vampiri nu pot zbura atât de sus. Și totuși,
(Laughter)
(Râsete)
when we looked more closely, we saw, in the northern part of Peru, a network of valley systems that was not quite too tall for the bats on either side to be mating with each other. And we looked a little bit more closely -- sure enough, there's rabies spreading through those valleys, just about 10 miles each year. Basically, exactly as our evolutionary models had predicated it would be.
când ne-am uitat puțin mai atent, am văzut în nordul statului Peru o rețea de văi care nu erau prea înalte pentru a fi traversate de lilieci în scopul reproducerii. Când ne-am uitat puțin mai atent, am observat că, desigur, rabia se răspândea prin acele văi cu 15 kilometri în fiecare an. Exact cum au prezis modelele noastre evolutive.
What I didn't tell you is that that's actually kind of an important thing because rabies had never been seen before on the western slopes of the Andes, or on the whole Pacific coast of South America, so we were actually witnessing, in real time, a historical first invasion into a pretty big part of South America, which raises the key question: "What are we going to do about that?"
Ceea ce nu v-am spus e că această descoperire e destul de importantă, pentru că rabia nu mai fusese întâlnită pe versanții vestici ai Anzilor, nici pe întreaga coastă a Pacificului din Amerca de Sud, așa că asistam de fapt la o primă invazie istorică într-o parte destul de mare din America de Sud, ceea ce ridică următoarea problemă esențială: „Ce să facem cu această informație?”
Well, the obvious short-term thing we can do is tell people: you need to vaccinate yourselves, vaccinate your animals; rabies is coming. But in the longer term, it would be even more powerful if we could use that new information to stop the virus from arriving altogether. Of course, we can't just tell bats, "Don't fly today," but maybe we could stop the virus from hitching a ride along with the bat.
Pe termen scurt e evident că trebuie să le spunem oamenilor: trebuie să vă vaccinați, să vă vaccinați animalele, vine rabia. Dar, pe termen lung, ar fi de preferat dacă am putea folosi această informație nouă pentru a opri complet răspândirea virusului. Desigur că nu le putem spune liliecilor: „Nu zburați azi,” dar am putea încerca să oprim virusul să se deplaseze odată cu liliacul.
And that brings us to the key lesson that we have learned from rabies-management programs all around the world, whether it's dogs, foxes, skunks, raccoons, North America, Africa, Europe. It's that vaccinating the animal source is the only thing that stops rabies.
Și astfel am ajuns la concluzia pe care am tras-o în urma programelor de gestionare a rabiei la nivel mondial, fie că e vorba de câini, vulpi, dihori, ratoni, America de Nord, Africa, Europa. Am dedus că doar prin vaccinarea animalelor sursă se poate opri rabia.
So, can we vaccinate bats? You hear about vaccinating dogs and cats all the time, but you don't hear too much about vaccinating bats. It might sound like a crazy question, but the good news is that we actually already have edible rabies vaccines that are specially designed for bats. And what's even better is that these vaccines can actually spread from bat to bat. All you have to do is smear it on one and let the bats' habit of grooming each other take care of the rest of the work for you. So that means, at the very least, we don't have to be out there vaccinating millions of bats one by one with tiny little syringes.
Putem, prin urmare, să vaccinăm liliecii? Auzi permanent de vaccinarea câinilor sau a pisicilor, dar nu și de vaccinarea liliecilor. Ar putea părea o întrebare ciudată, dar vestea bună e că aveam realmente vaccinuri cu administrare orală special concepute pentru lilieci. Și mai bine e faptul că aceste vaccinuri se pot răspândi de la liliac la liliac. Nu trebuie decât să ungeți un liliac și să lăsați obiceiul liliecilor de a se curăța unul pe altul să finalizeze sarcina. Asta înseamnă că cel puțin nu trebuie să umblăm să vaccinăm milioane de lilieci pe rând, cu seringi micuțe.
(Laughter)
(Râsete)
But just because we have that tool doesn't mean we know how to use it. Now we have a whole laundry list of questions. How many bats do we need to vaccinate? What time of the year do we need to be vaccinating? How many times a year do we need to be vaccinating? All of these are questions that are really fundamental to rolling out any sort of vaccination campaign, but they're questions that we can't answer in the laboratory. So instead, we're taking a slightly more colorful approach. We're using real wild bats, but fake vaccines. We use edible gels that make bat hair glow and UV powders that spread between bats when they bump into each other, and that's letting us study how well a real vaccine might spread in these wild colonies of bats. We're still in the earliest phases of this work, but our results so far are incredibly encouraging. They're suggesting that using the vaccines that we already have, we could potentially drastically reduce the size of rabies outbreaks. And that matters, because as you remember, rabies is a virus that always has to be on the move, and so every time we reduce the size of an outbreak, we're also reducing the chance that the virus makes it onto the next colony. We're breaking a link in the chain of transmission. And so every time we do that, we're bringing the virus one step closer to extinction. And so the thought, for me, of a world in the not-too-distant future where we're actually talking about getting rid of rabies altogether, that is incredibly encouraging and exciting.
Însă doar pentru că avem acest instrment nu înseamnă că știm și cum să-l aplicăm. Acum avem o listă lungă de întrebări. Câți lilieci trebuie să vaccinăm? În ce perioadă a anului trebuie să îi vaccinăm? De câte ori pe an trebuie să îi vaccinăm? Toate aceste întrebări sunt fundamentale pentru orice fel de campanie de vaccinare, dar la întrebările acestea nu putem găsi răspunsuri în laborator. În schimb, facem o abordare puțin mai neobișnuită. Folosim lilieci sălbatici adevărați, dar vaccinuri false. Folosim geluri comestibile care fac blana liliecilor să lucească și prafuri UV care se răspândesc de la un liliac la altul când se ciocnesc. Asta ne permite să vedem cât de eficient s-ar răspândi un vaccin real în aceste colonii de lilieci sălbatici. Ne aflăm momentan în fazele incipiente ale proiectului, dar rezultatele obținute până acum sunt extrem de încurajatoare. Acestea sugerează că, utilizând vaccinurile pe care le avem deja, am putea reduce drastic amploarea epidemiilor de rabie. Și asta contează, pentru că, dacă vă aduceți aminte, rabia e un virus care trebuie să se afle mereu în mișcare. Așadar, de fiecare dată când reducem amploarea unei epidemii, reducem și posibilitatea ca virusul să ajungă la următoarea colonie. Rupem o verigă din lanțul transmiterii virusului. Și de fiecare dată când facem acest lucru, ne apropiem din ce în ce mai mult de momentul eradicării virusului. Pentru mine, gândul la un viitor nu foarte îndepărtat, în care am scăpat complet de rabie, este incredibil de încurajator și incitant.
So let me return to the original question. Can we prevent pandemics? Well, there is no silver-bullet solution to this problem, but my experiences with rabies have left me pretty optimistic about it. I think we're not too far from a future where we're going to have genomics to forecast outbreaks and we're going to have clever new technologies, like edible, self-spreading vaccines, that can get rid of these viruses at their source before they have a chance to jump into people.
Să revenim totuși la întrebarea mea inițială. Putem preveni pandemiile? Nu există nicio soluție miraculoasă la această problemă, dar, datorită experiențelor mele cu rabia, sunt foarte optimist în această privință. Cred că nu mai e mult până când genetica va putea prevedea epidemiile și vom avea tehnologii noi, inteligente, cum ar fi vaccinurile administrate pe cale orală, cu auto-răspândire, care pot elimina aceste virusuri de la sursă înainte să poată fi transmise la om.
So when it comes to fighting pandemics, the holy grail is just to get one step ahead. And if you ask me, I think one of the ways that we can do that is using some of the problems that we already have now, like rabies -- sort of the way an astronaut might use a flight simulator, figuring out what works and what doesn't, and building up our tool set so that when the stakes are high, we're not flying blind.
Așadar, când vorbim de lupta împotriva pandemiilor, scopul este pur și simplu să fim cu un pas înainte. După părerea mea, putem face acest lucru folosind unele probleme pe care le avem deja acum, cum ar fi rabia, la fel cum un astronaut folosește un simulator de zbor. Ne dăm seama ce metode sunt eficiente și ne pregătim din timp, pentru ca atunci când mizele sunt mari, să știm ce avem de făcut.
Thank you.
Vă mulțumesc!
(Applause)
(Aplauze)