The story that I'm going to tell you today, for me, began back in 2006. That was when I first heard about an outbreak of mysterious illness that was happening in the Amazon rainforest of Peru. The people that were getting sick from this illness, they had horrifying symptoms, nightmarish. They had unbelievable headaches, they couldn't eat or drink. Some of them were even hallucinating -- confused and aggressive. The most tragic part of all was that many of the victims were children. And of all of those that got sick, none survived. It turned out that what was killing people was a virus, but it wasn't Ebola, it wasn't Zika, it wasn't even some new virus never before seen by science. These people were dying of an ancient killer, one that we've known about for centuries. They were dying of rabies. And what all of them had in common was that as they slept, they'd all been bitten by the only mammal that lives exclusively on a diet of blood: the vampire bat.
A történet, amit ma elmesélek, számomra 2006-ban kezdődött. Ekkor hallottam először egy titokzatos betegség kitöréséről a perui amazóniai esőerdőben. Az embereken, akik sorra betegedtek meg, borzasztó tünetek jelentkeztek, mint egy lidércnyomás. Hihetetlen erős fejfájás, nem tudtak sem enni, sem inni. Néhányuknál hallucináció is jelentkezett, zavarodottá és agresszívá váltak. A legszomorúbb az egészben, hogy sokan még csak gyerekek voltak. És mindazok közül, akik megbetegedtek, senki sem élte túl. Kiderült, hogy valójában egy vírus szedte áldozatait, de nem az ebola, sem pedig a zika, még csak nem is valami soha nem látott új vírus. Ezeket az embereket egy ősi gyilkos ölte meg, amit már évszázadok óta ismer az emberiség; veszettségben haltak meg. Ami mindannyiukban közös volt, hogy álmukban megharapta őket az egyetlen emlős, amely kizárólag vérdiétán él: a vámpírdenevér.
These sorts of outbreaks that jump from bats into people, they've become more and more common in the last couple of decades. In 2003, it was SARS. It showed up in Chinese animal markets and spread globally. That virus, like the one from Peru, was eventually traced back to bats, which have probably harbored it, undetected, for centuries. Then, 10 years later, we see Ebola showing up in West Africa, and that surprised just about everybody because, according to the science at the time, Ebola wasn't really supposed to be in West Africa. That ended up causing the largest and most widespread Ebola outbreak in history.
E denevér okozta fertőzések egyre gyakoribbá váltak az elmúlt pár évtizedben. 2003-ban ez a SARS volt. Megjelent a kínai állatpiacokon, majd globálisan is elterjedt. Az a vírus, mint a perui is, visszavezethető volt a denevérekhez, melyek észrevétlenül hordozták magukban évszázadokon át. Majd 10 évvel később Nyugat-Afrikában feltűnik az ebola, ami mindenkit nagyon meglepett, mert az akkori tudomány szerint az ebolának nem kellett volna ott lennie Nyugat-Afrikában. Ez okozta a legnagyobb és legkiterjedtebb ebolajárványt a történelem során.
So there's a disturbing trend here, right? Deadly viruses are appearing in places where we can't really expect them, and as a global health community, we're caught on our heels. We're constantly chasing after the next viral emergency in this perpetual cycle, always trying to extinguish epidemics after they've already started. So with new diseases appearing every year, now is really the time that we need to start thinking about what we can do about it. If we just wait for the next Ebola to happen, we might not be so lucky next time. We might face a different virus, one that's more deadly, one that spreads better among people, or maybe one that just completely outwits our vaccines, leaving us defenseless.
Van itt valami nyugtalanító tendencia, nem igaz? Halálos vírusok jelennek meg ott, ahol nem igazán számítunk rájuk, és eltalálják globális egyészségügyi közösségünk Achilles-sarkát. Folyton nyomozunk a vírusvészhelyzetek megjelenésekor, újra meg újra, és próbáljuk megállítani a már rég kitört járványt. Az évente megjelenő új betegségek miatt itt az ideje, hogy elkezdjünk azon gondolkodni, mit tehetnénk ellenük. Ha csak várunk, hogy kitörjön a következő ebolajárvány, talán legközelebb már nem lesz szerencsénk. Jöhet majd egy másik vírus, talán halálosabb vagy gyorsabban terjedő, vagy olyan, ami ellen teljesen hatástalanok a védőoltások, hogy aztán védtelenek legyünk.
So can we anticipate pandemics? Can we stop them? Those are really hard questions to answer, and the reason is that the pandemics -- the ones that spread globally, the ones that we really want to anticipate -- they're actually really rare events. And for us as a species that is a good thing -- that's why we're all here. But from a scientific standpoint, it's a little bit of a problem. That's because if something happens just once or twice, that's really not enough to find any patterns. Patterns that could tell us when or where the next pandemic might strike. So what do we do? Well, I think one of the solutions we may have is to study some viruses that routinely jump from wild animals into people, or into our pets, or our livestock, even if they're not the same viruses that we think are going to cause pandemics. If we can use those everyday killer viruses to work out some of the patterns of what drives that initial, crucial jump from one species to the next, and, potentially, how we might stop it, then we're going to end up better prepared for those viruses that jump between species more rarely but pose a greater threat of pandemics.
Meg tudjuk jósolni előre a járványokat? Megállíthatjuk őket? Ezekre a kérdésekre nehéz válaszolni, és ennek az az oka, hogy a járványok - amelyek globálisan terjednek, és amelyeket leginkább szeretnénk előre látni - valójában nagyon ritkák. Az emberi faj számára ez jó hír - ezért állhatunk itt mindannyian. Azonban tudományos szempontból nézve inkább problémát jelent. Mivel ha valami csak egyszer vagy kétszer történik meg, akkor igazán nehéz közös jellemzőket találni. Ezek a minták segítenének megjósolni a következő vírus kitörésének helyét. Akkor mit tehetünk? A lehetőségek közül az egyik az, hogy tanulmányozunk néhány vírust, ami rendszeresen terjed át vadállatokról emberre, vagy kisállatainkra, haszonállatainkra, még ha ezek nem is azok a vírusok, melyekről úgy véljük, világjárványt okozhatnak. Ha fel tudjuk használni a hétköznapi gyilkos vírusokat, hogy megértsünk néhány sémát, mi okozza a kezdeti, kritikus átugrást egyik fajról a másikra, esetleg azt, hogyan tudjuk megállítani őket, akkor jobban felkészülhetünk azokra, amiket ritkán ad át egyik faj a másiknak, de nagyobb az esélyük, hogy világjárványt okozzanak.
Now, rabies, as terrible as it is, turns out to be a pretty nice virus in this case. You see, rabies is a scary, deadly virus. It has 100 percent fatality. That means if you get infected with rabies and you don't get treated early, there's nothing that can be done. There is no cure. You will die. And rabies is not just a problem of the past either. Even today, rabies still kills 50 to 60,000 people every year. Just put that number in some perspective. Imagine the whole West African Ebola outbreak -- about two-and-a-half years; you condense all the people that died in that outbreak into just a single year. That's pretty bad. But then, you multiply it by four, and that's what happens with rabies every single year.
Nos, a veszettség, legyen bármilyen szörnyű is, valójában egészen kedves kis vírusnak bizonyul ebben az esetben. Mint láthatjuk, a veszettség ijesztő, halálos vírus. Halálozási aránya 100%. Vagyis ha megkapjuk a veszettséget, és nem kapunk időben kezelést, akkor már nincs mit tenni. Nincs gyógymód. Meghalunk. A veszettség nem egy letűnt betegség. Még manapság is 50-60 000 ember halálát okozza évente. Nézzük ezt a számot összehasonlításban. Gondoljunk a nagy nyugat-afrikai ebolajárványra. Kb. két és fél évig tartott. A halálos áldozatok számát sűrítsük össze egyetlen évre. Ez elég rossz. De ha ezt még megszorozzuk néggyel, akkor ez az, amit a veszettség is okoz minden évben.
So what sets rabies apart from a virus like Ebola is that when people get it, they tend not to spread it onward. That means that every single time a person gets rabies, it's because they were bitten by a rabid animal, and usually, that's a dog or a bat. But it also means that those jumps between species, which are so important to understand, but so rare for most viruses, for rabies, they're actually happening by the thousands. So in a way, rabies is almost like the fruit fly or the lab mouse of deadly viruses. This is a virus that we can use and study to find patterns and potentially test out new solutions. And so, when I first heard about that outbreak of rabies in the Peruvian Amazon, it struck me as something potentially powerful because this was a virus that was jumping from bats into other animals often enough that we might be able to anticipate it ... Maybe even stop it.
Vagyis ami megkülönbözteti a veszettséget egy olyan vírustól, mint az ebola, az az, hogy amikor az emberek elkapják, általában nem terjesztik tovább. Ez azt jelenti, hogy minden alkalommal, amikor valaki veszett lesz, azt egy veszett állat harapása okozza, általában kutya vagy denevér. De ez azt is jelenti, hogy a fajok közti átadások, amit olyan fontos, hogy megértsünk, de olyan ritkák a legtöbb vírusnál, a veszettség esetében ezerszámra történik. Tehát bizonyos szempontból a veszettség olyan, mint az ecetmuslica, vagy a halálos vírusok kísérleti patkánya. Ez olyan vírus, melynek segítségével tanulmányozhatjuk a mintákat, és új megoldásokat kereshetünk. Így, amikor először hallottam a veszettség kitöréséről a perui Amazonasban, rögtön tudtam, hogy jelentősége lehet, mivel ez a vírus denevérekről ugrott át más állatokra, elég gyakran ahhoz, hogy talán meg is előzhessük... Vagy akár meg is állítsuk.
So as a first-year graduate student with a vague memory of my high school Spanish class, I jumped onto a plane and flew off to Peru, looking for vampire bats. And the first couple of years of this project were really tough. I had no shortage of ambitious plans to rid Latin America of rabies, but at the same time, there seemed to be an equally endless supply of mudslides and flat tires, power outages, stomach bugs all stopping me. But that was kind of par for the course, working in South America, and to me, it was part of the adventure. But what kept me going was the knowledge that for the first time, the work that I was doing might actually have some real impact on people's lives in the short term. And that struck me the most when we actually went out to the Amazon and were trying to catch vampire bats. You see, all we had to do was show up at a village and ask around. "Who's been getting bitten by a bat lately?" And people raised their hands, because in these communities, getting bitten by a bat is an everyday occurrence, happens every day. And so all we had to do was go to the right house, open up a net and show up at night, and wait until the bats tried to fly in and feed on human blood. So to me, seeing a child with a bite wound on his head or blood stains on his sheets, that was more than enough motivation to get past whatever logistical or physical headache I happened to be feeling on that day.
Tehát elsőéves végzős hallgatóként, homályos emlékekkel a középiskolai spanyolórákról, felszálltam egy repülőre, ami Peruba tartott, hogy vérszívó denevéreket keressek. A projekt első pár éve elég kemény volt. Nem voltak ambiciózus terveim, hogy megszabadítsam Latin-Amerikát a veszettségtől, de ugyanakkor végtelennek tűnő földcsuszamlások és defektek, áramszünetek és gyomorinfluenza próbáltak megállítani az utamon. De ez is az utazáshoz tartozott, hiszen Dél-Amerikában dolgoztunk, és számomra mindez szintén a kaland része volt. Ám tartotta bennem a lelket az a tudat, hogy végre először lehet valami pozitív hatása a munkámnak az emberek életére rövid távon. A legnagyobb benyomást az tette rám, mikor kimentünk az Amazonashoz, és megpróbáltuk becserkészni a vámpírdenevéreket. Igazából csak annyit kellett tennünk, hogy körbekérdezünk a kis falvakban: “Kit harapott meg mostanában denevér?” És az emberek felemelték a kezüket, mert ezekben a közösségekben gyakori, hogy megharap egy denevér, mindennapos eset. Így csupán annyit kellett tennünk, hogy bementünk a megfelelő házba, felütöttük a netet, aztán megjelentünk éjszaka, és vártuk, hogy a denevérek berepüljenek, és próbáljanak táplálkozni a vérből. Szóval számomra, ha láttam egy gyereket sebbel a fején, vagy vérfoltos lepedővel, az több mint elég motivációnak tűnt, hogy felülkerekedjek bármilyen logisztikai vagy fizikai problémámon, ami aznap épp elért.
Since we were working all night long, though, I had plenty of time to think about how I might actually solve this problem, and it stood out to me that there were two burning questions. The first was that we know that people are bitten all the time, but rabies outbreaks aren't happening all the time -- every couple of years, maybe even every decade, you get a rabies outbreak. So if we could somehow anticipate when and where the next outbreak would be, that would be a real opportunity, meaning we could vaccinate people ahead of time, before anybody starts dying. But the other side of that coin is that vaccination is really just a Band-Aid. It's kind of a strategy of damage control. Of course it's lifesaving and important and we have to do it, but at the end of the day, no matter how many cows, how many people we vaccinate, we're still going to have exactly the same amount of rabies up there in the bats. The actual risk of getting bitten hasn't changed at all. So my second question was this: Could we somehow cut the virus off at its source? If we could somehow reduce the amount of rabies in the bats themselves, then that would be a real game changer.
Mivel egész éjjel dolgoztunk, rengeteg időm volt gondolkodni, hogyan is kéne megoldani ezt a problémát, és tudatosult bennem, hogy két égető kérdésre kell válaszolnom. Az első, hogy hiába tudjuk, hogy a denevérharapások mindennaposak, a veszettség kitörése csupán időszakos, nem állandó - pár évente, talán tízévente tör ki újra. Tehát ha látnánk valahogy előre, hogy mikor és hol tör majd ki újra, az valódi lehetőség lenne, előre be tudnánk oltani az embereket, mielőtt bárki meghalna. Ám az érem másik oldala az, hogy az oltás valójában csak egy gyorssegély. Egyfajta kárelhárítási stratégia. Természetesen nagyon fontos és életmentő, és szükség van rá, de végül nem számít, hány tehenet, hány embert oltunk be, akkor is ugyanannyi veszettség lesz ott fent a denevérekben. A kockázata annak, hogy megharapjanak, mit sem változott. A második kérdésem: Meg tudnánk-e állítani a vírust a forrásánál? Ha csökkenteni tudnánk a veszettség mértékét a denevérekben, az teljesen felülírná az eddigi játékszabályokat.
We'd been talking about shifting from a strategy of damage control to one based on prevention. So, how do we begin to do that? Well, the first thing we needed to understand was how this virus actually works in its natural host -- in the bats. And that is a tall order for any infectious disease, particularly one in a reclusive species like bats, but we had to start somewhere. So the way we started was looking at some historical data. When and where had these outbreaks happened in the past? And it became clear that rabies was a virus that just had to be on the move. It couldn't sit still. The virus might circulate in one area for a year, maybe two, but unless it found a new group of bats to infect somewhere else, it was pretty much bound to go extinct. So with that, we solved one key part of the rabies transmission challenge. We knew we were dealing with a virus on the move, but we still couldn't say where it was going.
Beszéltünk arról, hogy kárelhárítás helyett egy megelőzésen alapuló stratégiára váltanánk. De hogyan is kezdjünk hozzá? Nos, először is meg kellett értenünk, hogy működik a vírus a természetes gazdatestben - a denevérben. Ez igen nehéz feladat bármely fertőző betegségnél, különösen egy ilyen visszahúzódó fajban, mint a denevér, de valahonnan el kellett indulnunk. Szóval először is nekiálltunk átnézni pár történelmi adatot. Mikor és hol történtek a múltban ezek a kitörések? Világossá vált, hogy a veszettség olyan vírus, aminek folyton mozgásban kell lennie, nem tud helyben maradni. Lehet, hogy a vírus egy vagy két évig egy területen belül mozog, de hacsak nem talál máshol egy új, megfertőzhető denevércsoportot, szinte egészen biztos, hogy kihal. Ezzel kulcsfontosságú részt oldottunk meg a veszettség terjedését illetően. Tudtuk, hogy egy mozgásban lévő vírussal van dolgunk, de azt még mindig nem, hova tart.
Essentially, what I wanted was more of a Google Maps-style prediction, which is, "What's the destination of the virus? What's the route it's going to take to get there? How fast will it move?" To do that, I turned to the genomes of rabies. You see, rabies, like many other viruses, has a tiny little genome, but one that evolves really, really quickly. So quickly that by the time the virus has moved from one point to the next, it's going to have picked up a couple of new mutations. And so all we have to do is kind of connect the dots across an evolutionary tree, and that's going to tell us where the virus has been in the past and how it spread across the landscape. So, I went out and I collected cow brains, because that's where you get rabies viruses. And from genome sequences that we got from the viruses in those cow brains, I was able to work out that this is a virus that spreads between 10 and 20 miles each year.
Alapvetően egy Google Térkép stílusú előrejelzést szerettem volna, valami olyat, hogy: “Hova tart a vírus? Milyen úton megy oda? Milyen gyorsan fog mozogni?" Hogy ezt megcsináljuk, a veszettség genomjához fordultam. Mint látjuk, sok más vírushoz hasonlóan a veszettségnek is van egy kis genomja, de hiába kicsi, igen gyorsan fejlődik. Olyan gyorsan, hogy mire a vírus eljut egyik helyről a másikra, többször mutálódik. Tehát csak annyit kell tennünk, hogy összekötjük a pontokat egy evolúciós fán, és ez megmutatja nekünk, merre járt eddig a vírus, és hogyan terjedt szét a vidéken. Ezért kimentem, és tehénagyakat gyűjtöttem, mert innen lehet veszettségvírust szerezni. A genomszekvenciákból, amit a tehénagyban található vírusokból kaptam, sikerült megfejtenem, hogy ez a vírus körülbelül 10 és 20 mérföldnyit terjed évente.
OK, so that means we do now have the speed limit of the virus, but still missing that other key part of where is it going in the first place. For that, I needed to think a little bit more like a bat, because rabies is a virus -- it doesn't move by itself, it has to be moved around by its bat host, so I needed to think about how far to fly and how often to fly. My imagination didn't get me all that far with this and neither did little digital trackers that we first tried putting on bats. We just couldn't get the information we needed. So instead, we turned to the mating patterns of bats. We could look at certain parts of the bat genome, and they were telling us that some groups of bats were mating with each other and others were more isolated. And the virus was basically following the trail laid out by the bat genomes. Yet one of those trails stood out as being a little bit surprising -- hard to believe. That was one that seemed to cross straight over the Peruvian Andes, crossing from the Amazon to the Pacific coast, and that was kind of hard to believe, as I said, because the Andes are really tall -- about 22,000 feet, and that's way too high for a vampire to fly. Yet --
Rendben, ez azt jelenti, hogy már ismerjük a vírus sebességkorlátját, de még mindig hiányzik a lényeg, hogy egyáltalán hova tart. Ehhez kicsit denevér módon kellett gondolkodnom, mert a veszettség egy vírus; magától nem megy sehova, szüksége van a denevérre, mint gazdatestre, tehát azon kellett gondolkodnom, milyen távol és milyen gyakran repülnek. A képzeletemmel nem sokra mentem e téren, és digitális nyomkövetőkkel sem, amiket először erősítettünk a denevérekre. Nem tudtuk megszerezni a szükséges információt. Helyette megnéztük a denevér párzási mintáit. Megvizsgálhattuk a denevérgenom bizonyos részeit, és azt láttuk, hogy néhány denevércsoport párosodott egymással, míg a többi inkább elszigetelődött. A vírus alapvetően követte a denevérgenomok által leírt nyomot. Mégis, az egyik nyom kitűnt a többi közül, meglepő módon - elég nehéz volt elhinni. Ez volt az, amelyik úgy tűnt, egyenesen keresztülvág a perui Andokon, átkel az esőerdőn át a Csendes-óceánig. Ezt elég nehéz volt elhinni, ahogy mondtam, mert az Andok nagyon magas - majdnem 7000 méter, és ilyen magasra nem szállnak fel a denevérek. Mégis -
(Laughter)
(Nevetés)
when we looked more closely, we saw, in the northern part of Peru, a network of valley systems that was not quite too tall for the bats on either side to be mating with each other. And we looked a little bit more closely -- sure enough, there's rabies spreading through those valleys, just about 10 miles each year. Basically, exactly as our evolutionary models had predicated it would be.
mikor jobban utánanéztünk, láttuk, hogy Peru északi részén van egy völgyrendszer, ami nem annyira magas egyik oldalon se, hogy a denevérek ne tudnának párosodni egymással. Jobban utánanéztünk, és már biztos volt, hogy a veszettség a völgyeken keresztül terjed, kb. 10 mérföldet évente. Pontosan úgy, ahogyan az evolúciós modellek megjósolták.
What I didn't tell you is that that's actually kind of an important thing because rabies had never been seen before on the western slopes of the Andes, or on the whole Pacific coast of South America, so we were actually witnessing, in real time, a historical first invasion into a pretty big part of South America, which raises the key question: "What are we going to do about that?"
Amit viszont nem mondtam el, hogy ez valójában igen fontos dolog, mert a veszettség még sohasem fordult elő az Andok nyugati lejtőin, vagy az egész dél-amerikai csendes-óceáni partszakaszon, tehát valós időben voltunk tanúi egy történelmi inváziónak Dél-Amerika nagy részébe, ami felveti a kulcskérdést: "Mit fogunk vele kezdeni?"
Well, the obvious short-term thing we can do is tell people: you need to vaccinate yourselves, vaccinate your animals; rabies is coming. But in the longer term, it would be even more powerful if we could use that new information to stop the virus from arriving altogether. Of course, we can't just tell bats, "Don't fly today," but maybe we could stop the virus from hitching a ride along with the bat.
Nos, egyértelmű a rövid távú teendő, elmondjuk az embereknek: be kell oltatni magukat, az állataikat, jön a veszettség. De hosszú távon még hatásosabb lenne, ha az új információt arra használnánk, hogy érkezése előtt megállítsuk a vírust. Persze nem mondhatjuk azt a denevéreknek: “Ma ne repüljetek!” Azonban talán megállíthatnánk a vírust, mielőtt menne egy kört a denevérrel.
And that brings us to the key lesson that we have learned from rabies-management programs all around the world, whether it's dogs, foxes, skunks, raccoons, North America, Africa, Europe. It's that vaccinating the animal source is the only thing that stops rabies.
Ez vezet a legfontosabb leckéhez, amit a veszettség-menedzsment programokból tanultunk világszerte, legyen az kutya, róka, borz, mosómedve, Észak-Amerika, Afrika, Európa; egyetlen dolog állítja meg a veszettséget, ha beoltjuk az állatot.
So, can we vaccinate bats? You hear about vaccinating dogs and cats all the time, but you don't hear too much about vaccinating bats. It might sound like a crazy question, but the good news is that we actually already have edible rabies vaccines that are specially designed for bats. And what's even better is that these vaccines can actually spread from bat to bat. All you have to do is smear it on one and let the bats' habit of grooming each other take care of the rest of the work for you. So that means, at the very least, we don't have to be out there vaccinating millions of bats one by one with tiny little syringes.
Tehát beolthatjuk-e a denevéreket? Minden nap hallhatunk kutyák és macskák beoltásáról, de a denevérek beoltása valahogy sosem merül fel. Talán kicsit őrülten hangzik, de a jó hír az, hogy már rendelkezünk ehető veszettség elleni oltással kifejezetten denevéreknek tervezve. És ami még jobb, hogy ezek az oltások denevérről denevérre tudnak terjedni. Csak annyit kell tennünk, hogy rákenjük egyre, és hagyjuk, hogy a denevérek egymást ápoló szokása elvégezze a maradék munkát helyettünk. Ez azt jelenti, hogy legalább nem egyesével kell beoltanunk milliónyi denevért egymás után apró kis fecskendőkkel.
(Laughter)
(Nevetés)
But just because we have that tool doesn't mean we know how to use it. Now we have a whole laundry list of questions. How many bats do we need to vaccinate? What time of the year do we need to be vaccinating? How many times a year do we need to be vaccinating? All of these are questions that are really fundamental to rolling out any sort of vaccination campaign, but they're questions that we can't answer in the laboratory. So instead, we're taking a slightly more colorful approach. We're using real wild bats, but fake vaccines. We use edible gels that make bat hair glow and UV powders that spread between bats when they bump into each other, and that's letting us study how well a real vaccine might spread in these wild colonies of bats. We're still in the earliest phases of this work, but our results so far are incredibly encouraging. They're suggesting that using the vaccines that we already have, we could potentially drastically reduce the size of rabies outbreaks. And that matters, because as you remember, rabies is a virus that always has to be on the move, and so every time we reduce the size of an outbreak, we're also reducing the chance that the virus makes it onto the next colony. We're breaking a link in the chain of transmission. And so every time we do that, we're bringing the virus one step closer to extinction. And so the thought, for me, of a world in the not-too-distant future where we're actually talking about getting rid of rabies altogether, that is incredibly encouraging and exciting.
De az eszköz megléte még nem jelenti azt, hogy használni is tudjuk. Most tehát van egy egész listányi kérdésünk. Hány denevért kell beoltanunk? Az év melyik időszakában oltsuk be őket? Hányszor kell egy évben oltanunk? Ezek a kérdések alapvető fontosságúak, ha elő akarunk rukkolni bármilyen oltási kampánnyal, de e kérdésekre nem tudunk választ adni egy laboratóriumban. Helyette kissé színesebb megközelítésre van szükség. Igazi, vad denevéreken hamis oltóanyagot használunk. Olyan ehető gélt, mely fényessé teszi a szőrüket, és UV port, ami átragad a másikra, ha egymásba ütköznek, és ez segít, hogy lássuk, hogyan terjed majd a valódi oltás a vad denevér kolóniákban. Még mindig az elején tartunk a munkának, de az eredmények nagyon biztatóak idáig. Arra következtetünk ebből, hogy ezeket a vakcinákat használva drasztikusan csökkenthetnénk a veszettségkitörések nagyságát. Ez nagyon is számít, mert ha emlékszünk, a veszettség olyan vírus, ami mindig mozgásban van, tehát minden alkalommal, amikor csökkentjük a kitörés méretét, csökkentjünk annak esélyét is, hogy a vírus eléri a következő kolóniát. Megszakítjuk az átviteli láncot. Így minden alkalommal közelebb kerülünk a vírus teljes kiirtásához. Számomra az a gondolat, hogy egy nem túl távoli jövőben már tényleg a veszettség teljes kiirtásáról beszélhetünk, hihetetlenül izgalmas és ösztönző.
So let me return to the original question. Can we prevent pandemics? Well, there is no silver-bullet solution to this problem, but my experiences with rabies have left me pretty optimistic about it. I think we're not too far from a future where we're going to have genomics to forecast outbreaks and we're going to have clever new technologies, like edible, self-spreading vaccines, that can get rid of these viruses at their source before they have a chance to jump into people.
Térjünk vissza tehát az eredeti kérdéshez. Meg tudjuk előzni a járványokat? Nos, csodaszerű megoldás nincs erre a problémára, de a veszettséggel való tapasztalatom optimizmusrsal tölt el. Úgy gondolom, nem vagyunk messze attól a jövőtől, ahol a genomika segítségével előre megjósolhatjuk a kitöréseket, és új, fejlett technológiát használhatunk, mint amilyen az ehető, önterjedő oltás, ami a forrásuknál pusztítja ki a vírusokat, mielőtt esélyük lehetne megfertőzni az embereket.
So when it comes to fighting pandemics, the holy grail is just to get one step ahead. And if you ask me, I think one of the ways that we can do that is using some of the problems that we already have now, like rabies -- sort of the way an astronaut might use a flight simulator, figuring out what works and what doesn't, and building up our tool set so that when the stakes are high, we're not flying blind.
Szóval, amikor járványokkal kell küzdeni, a titok csupán annyi, hogy lépéselőnyben legyünk. Ha engem kérdeznek, az egyik módszer erre, ha már ismert betegségeket használunk, mint pl. a veszettség - ahogy egy űrhajós használja a repülésszimulátort, kipróbálva, mi működik és mi nem. Segítségükkel kidolgozzuk eszköztárunkat, hogy amikor már nagy a tét, ne repüljünk vakon.
Thank you.
Köszönöm.
(Applause)
(Taps)