Η μέρα μου ξεκινάει ακριβώς όπως η δική σας.
My day starts just like yours.
(Γέλια)
(Laughter)
Όταν ξυπνώ το πρωί, κοιτάζω το τηλέφωνό μου και μετά πίνω μια κούπα καφέ. Μετά όμως ξεκινά πραγματικά η δική μου μέρα. Ίσως να μην είναι σαν τη δική σας, επειδή ζω τη ζωή μου ως έργο τέχνης. Φανταστείτε τον εαυτό σας σε μια τεράστια κοσμηματοθήκη με όλα τα όμορφα πράγματα που έχετε δει ποτέ στη ζωή σας. Μετά φανταστείτε ότι το σώμα σας είναι ένας καμβάς. Και πάνω σ' αυτόν τον καμβά έχετε μια αποστολή να δημιουργήσετε ένα αριστούργημα χρησιμοποιώντας τα περιεχόμενα της κοσμηματοθήκης σας. Μόλις έχετε φτιάξει το αριστούργημά σας, ίσως να σκεφτείτε, «Ουάου, εγώ το δημιούργησα αυτό. Αυτός είμαι σήμερα». Μετά θα πάρετε τα κλειδιά του σπιτιού, θα βγείτε έξω από την πόρτα, έξω στον κόσμο, ίσως να πάρετε μέσα μαζικής μεταφοράς για το κέντρο της πόλης... Πιθανότατα να περπατήσετε στους δρόμους ή να πάτε για ψώνια.
When I wake up in the morning, I check my phone, and then I have a cup of coffee. But then my day truly starts. It may not be like yours, because I live my life as an artwork. Picture yourself in a giant jewelry box with all the beautiful things that you have ever seen in your life. Then imagine that your body is a canvas. And on that canvas, you have a mission to create a masterpiece using the contents of your giant jewelry box. Once you've created your masterpiece, you might think, "Wow, I created that. This is who I am today." Then you would pick up your house keys, walk out the door into the real world, maybe take public transport to the center of the town ... Possibly walk along the streets or even go shopping.
Αυτή είναι η ζωή μου, καθημερινά. Όταν βγαίνω απ' το σπίτι, αυτά τα έργα τέχνης είναι εγώ. Είμαι τέχνη. Έχω ζήσει ως τέχνη όλη την ενήλικη ζωή μου. Ζώντας ως τέχνη έγινα ο εαυτός μου.
That's my life, every day. When I walk out the door, these artworks are me. I am art. I have lived as art my entire adult life. Living as art is how I became myself.
Μεγάλωσα σε ένα μικρό χωριό που λέγεται Φιλόνγκλι, στην Αγγλία, και αναφέρθηκε τελευταία φορά στην καταγραφή του Γουλιέλμου, οπότε αυτό είναι το πνεύμα.
I was brought up in a small village called Fillongley, in England, and it was last mentioned in the "Domesday Book," so that's the mentality.
(Γέλια)
(Laughter)
Με μεγάλωσαν οι παππούδες μου και ήταν έμποροι αντικών, οπότε μεγάλωσα σε ένα περιβάλλον από ιστορία κι όμορφα πράγματα. Είχα τα πιο απίθανα ρούχα για κούκλες. Οπότε φαντάζεστε, ξεκίνησε από τότε. Μετακόμισα στο Λονδίνο όταν ήμουν 17 για να γίνω μοντέλο. Και μετά πήγα να σπουδάσω φωτογραφία. Δεν ήμουν χαρούμενος με τον εαυτό μου τότε, οπότε πάντα έψαχνα διέξοδο. Μελέτησα τα έργα του Ντέιβιντ ΛαΣαπέλ και του Στίβεν Άρνολντ. Είναι φωτογράφοι που επιμελήθηκαν και δημιούργησαν κόσμους που για μένα ήταν άκρως εντυπωσιακοί. Οπότε μια μέρα αποφάσισα να περάσω απ' τον επιφανειακό κόσμο της μόδας στον επιφανειακό κόσμο της τέχνης.
I was raised by my grandparents, and they were antiques dealers, so I grew up surrounded by history and beautiful things. I had the most amazing dress-up box. So as you can imagine, it started then. I moved to London when I was 17 to become a model. And then I went to study photography. I wasn't really happy with myself at the time, so I was always looking for escapism. I studied the works of David LaChapelle and Steven Arnold, photographers who both curated and created worlds that were mind-blowing to me. So I decided one day to cross over from the superficial fashion world to the superficial art world.
(Γέλια)
(Laughter)
Αποφάσισα να ζω τη ζωή μου ως ένα έργο τέχνης. Πέρασα ώρες και μήνες να φτιάχνω πράγματα. Βασίζομαι πάντα σε μια παραμάνα, σαν αυτή --
I decided to live my life as a work of art. I spend hours, sometimes months, making things. My go-to tool is a safety pin, like this --
(Γέλια)
(Laughter)
Δεν είναι ποτέ αρκετά μεγάλες.
They're never big enough.
(Γέλια)
(Laughter)
Χρησιμοποιώ τα υφάσματά μου ξανά και ξανά, οπότε ανακυκλώνω ό,τι χρησιμοποιώ. Όταν ντύνομαι έχω ως οδηγό το χρώμα, την υφή και το σχήμα. Σπάνια έχω κεντρική ιδέα. Βρίσκω όμορφα πράγματα από όλο τον κόσμο και τα μετατρέπω σε τρισδιάστατη ταπισερί πάνω σε ένα βασικό στρώμα που καλύπτει όλο μου τη σιλουέτα... γιατί δεν είμαι χαρούμενος με το σώμα μου.
And I use my fabrics time and time again, so I recycle everything that I use. When I get dressed I'm guided by color, texture and shape. I rarely have a theme. I find beautiful objects from all over the world, and I curate them into 3-D tapestries over a base layer that covers my whole body shape ... because I'm not very happy with my body.
(Γελάει)
(Laughs)
Ρωτώ τον εαυτό μου, «Πρέπει να βγάλω κάτι ή να βάλω κάτι; Ίσως 100 κομμάτια;» Κάποιες φορές το κάνω αυτό. Σας το λέω, δεν είναι πολύ άνετο -- ίσως λίγο --
I ask myself, "Should I take something off or should I put something on? 100 pieces, maybe?" And sometimes, I do that. I promise you it's not too uncomfortable -- well, just a little --
(Γέλια)
(Laughter)
Ίσως να έχω μια παραμάνα να με τρυπά όταν έχω μια συζήτηση μαζί σας, οπότε θα παραπονεθώ κάπως --
I might have a safety pin poking at me sometimes when I'm having a conversation with you, so I'll kind of go off --
(Γέλια)
(Laughter)
Συνήθως μου παίρνει 20 λεπτά να ετοιμαστώ κάτι που κανείς δεν πιστεύει. Είναι αλήθεια -- μερικές φορές. Είναι η δική μου εκδοχή μπλούζας και τζιν.
It usually takes me about 20 minutes to get ready, which nobody ever believes. It's true -- sometimes. So, it's my version of a t-shirt and jeans.
(Γέλια)
(Laughter)
Όταν ντύνομαι, χτίζω σαν αρχιτέκτονας. Βάζω τα πάντα προσεκτικά μέχρι να νιώσω ότι ταιριάζουν. Μετά, παίρνω πολλές ιδέες από συνειδητά όνειρά. Βασικά, πάω για ύπνο για να σκεφτώ ιδέες κι έμαθα τον εαυτό μου να ξυπνά για να της γράψω. Φοράω πράγματα μέχρι να διαλυθούν και μετά, τους δίνω νέα ζωή. Το χρυσό σύνολο, για παράδειγμα -- ήταν το σύνολο που φόρεσα στο κοινοβούλιο στο Λονδίνο. Είναι φτιαγμένα από πανοπλία, πούλια και σπασμένα κοσμήματα. Ήμουν ο πρώτος που φόρεσα πανοπλία στο κοινοβούλιο από τότε που ο Όλιβερ Κρόμγουελ την απαγόρευσε τον 17ο αιώνα. Κάτι για να είναι ωραίο δεν χρειάζεται να είναι ακριβό. Φτιάξτε ρούχα από σκουπιδοσακούλες ή σκουπίδια που βρίσκετε στο δρόμο. Ποτέ δεν ξέρετε. Ίσως καταλήξουν στις σελίδες της «Vogue».
When I get dressed, I build like an architect. I carefully place things till I feel they belong. Then, I get a lot of my ideas from lucid dreaming. I actually go to sleep to come up with my ideas, and I've taught myself to wake up to write them down. I wear things till they fall apart, and then, I give them a new life. The gold outfit, for example -- it was the outfit that I wore to the Houses of Parliament in London. It's made of armor, sequins and broken jewelry, and I was the first person to wear armor to Parliament since Oliver Cromwell banned it in the 17th century. Things don't need to be expensive to be beautiful. Try making outfits out of bin liners or trash you found out on the streets. You never know, they might end up on the pages of "Vogue."
Έχω πάνω από 6.000 κομμάτια στη συλλογή μου, από ρωμαϊκά δαχτυλίδια 2.000 ετών μέχρι αρχαία βουδιστικά τεχνουργήματα. Θέλω να μοιράζομαι με άλλους αυτό που κάνω κι αυτά που έχω, γι' αυτό αποφάσισα να φτιάξω μια έκθεση τέχνης, που αυτή τη στιγμή ταξιδεύει σε μουσεία σε όλο τον κόσμο. Περιέχει μια στρατιά από εμένα -- γλυπτά σε πραγματικό μέγεθος όπως βλέπετε. Είναι εδώ -- Είναι η ζωή μου. Είναι τρισδιάστατες ταπισερί της ύπαρξής μου ζώντας ως τέχνη. Περιέχουν πλαστικούς κρυστάλλους, μαζί με διαμάντια, κουτάκια μπύρας και μετάξι, όλα σε ένα σύνολο. Μ' αρέσει που ο θεατής δεν μπορεί να κάνει εικασίες για το τι είναι αληθινό και τι ψεύτικο. Το βρίσκω σημαντικό να εξερευνώ πολιτισμούς μέσα απ' τα έργα μου. Χρησιμοποιώ τα ρούχα ως μέσο εξερεύνησης και εκτιμώ τους ανθρώπους απ' όλο τον κόσμο.
There's over 6,000 pieces in my collection, ranging from 2,000-year-old Roman rings to ancient Buddhist artifacts. I believe in sharing what I do and what I have with others, so I decided to create an art exhibition, which is currently traveling to museums around the world. It contains an army of me -- life-size sculptures as you can see behind me, they're here -- they are my life, really. They're kind of like 3-D tapestries of my existence as living as art. They contain plastic crystals mixed with diamonds, beer cans and royal silks all in one look. I like the fact that the viewer can never make the assumption about what's real and what's fake. I find it important to explore and share cultures through my works. I use clothing as a means to investigate and appreciate people from all over the world.
Καμιά φορά ο κόσμος νομίζει ότι είμαι καλλιτέχνις ή ντραγκ κουίν. Δεν είμαι. Αν και η ζωή μου φαίνεται να είναι μια παράσταση, δεν είναι. Είναι πολύ αληθινή. Πολλοί ανταποκρίνονται όπως θα έκαναν με οποιοδήποτε έργο τέχνης. Πολύς κόσμος γοητεύεται και απορροφάται. Κάποιοι περπατάνε γύρω μου και κοιτάνε ντροπαλά στην αρχή. Μετά έρχονται και λένε ότι αγαπούν ή μισούν αυτό που κάνω. Κάποιες φορές απαντώ κι άλλες φορές αφήνω την τέχνη να μιλήσει. Το πιο ενοχλητικό πράγμα στον κόσμο είναι όταν ο κόσμος θέλει να αγγίξει το έργο τέχνης. Αλλά καταλαβαίνω. Αλλά σε πολλές σύγχρονες τέχνες, ο κόσμος είναι απαξιωτικός. Κάποιοι είναι επικριτικοί, άλλοι είναι προσβλητικοί. Νομίζω ότι προέρχεται απ' τον φόβο του διαφορετικού -- του άγνωστου. Υπάρχουν πολλές αντιδράσεις σ' αυτό που κάνω κι έχω μάθει να μην τις παίρνω προσωπικά.
Sometimes, people think I'm a performer or a drag queen. I'm not. Although my life appears to be a performance, it's not. It's very real. People respond to me as they would any other type of artwork. Many people are fascinated and engaged. Some people walk around me, staring, shy at first. Then they come up to me and they say they love or absolutely hate what I do. I sometimes respond, and other times I let the art talk for itself. The most annoying thing in the world is when people want to touch the artwork. But I understand. But like a lot of contemporary art, many people are dismissive. Some people are critical, others are abusive. I think it comes from the fear of the different -- the unknown. There are so many reactions to what I do, and I've just learned not to take them personally.
Δεν έχω ζήσει ποτέ ως Ντάνιελ Λίσμορ, το άτομο. Έχω ζήσει ως Ντάνιελ Λίσμορ, το έργο τέχνης. Κι έχω αντιμετωπίσει κάθε εμπόδιο ως έργο τέχνης. Μπορεί να είναι δύσκολο... ειδικά αν η γκαρνταρόμπα σου χρειάζεται δοχείο 12 μέτρων, τρεις αποθηκευτικούς χώρους και 30 κουτιά απ' το ΙΚΕΑ.
I've never lived as Daniel Lismore, the person. I've lived as Daniel Lismore, the artwork. And I've faced every obstacle as an artwork. It can be hard ... especially if your wardrobe takes up a 40-foot container, three storage units and 30 boxes from IKEA --
(Γέλια)
(Laughter)
Και μερικές φορές μπορεί να είναι δύσκολο να μπεις σε αμάξι και μερικές φορές -- σήμερα το πρωί δεν χωρούσα να μπω στην πόρτα του μπάνιου, οπότε ήταν ένα πρόβλημα.
and sometimes, it can be very difficult, getting into cars, and sometimes -- well, this morning I didn't fit through my bathroom door, so that was a problem.
(Γέλια)
(Laughter)
Τι σημαίνει να είσαι ο εαυτός σου; Ο κόσμος το λέει όλη την ώρα, αλλά τι σημαίνει πραγματικά και γιατί έχει σημασία; Πώς αλλάζει η ζωή όταν επιλέξεις να είσαι αμετανόητα ο εαυτός σου;
What does it mean to be yourself? People say it all the time, but what does it truly mean, and why does it matter? How does life change when you choose to be unapologetically yourself?
Έπρεπε να αντιμετωπίσω δυσκολίες και νίκες καθώς ζούσα τη ζωή μου ως τέχνη. Έχω μπει σε ιδιωτικά τζετ και ταξίδεψα σε όλο τον κόσμο. Τα έργα μου εκτέθηκαν σε μουσεία υψηλού κύρους και είχα την ευκαιρία -- παρεμπιπτόντως αυτοί είναι η γιαγιά κι ο παππούς μου, είναι αυτοί που με μεγάλωσαν, και να 'μαι --
I've had to face struggles and triumphs whilst living my life as art. I've been put on private jets and flown around the world. My work's been displayed in prestigious museums, and I've had the opportunity -- that is my grandparents, by the way, they're the people that raised me, and there I am --
(Γέλια)
(Laughs)
(Χειροκρότημα)
(Applause)
Λοιπόν, μπήκα σε ιδιωτικά τζετ, ταξίδεψα σε όλο τον κόσμο, κι όμως, δεν ήταν εύκολο επειδή κατά καιρούς ήμουν άστεγος, με έφτυναν, με κακομεταχειρίζονταν, με εκφόβιζαν όλη μου τη ζωή, άπειρα άτομα με απέρριψαν κι έχω μαχαιρωθεί. Όμως αυτό που με πλήγωσε περισσότερο ήταν που μπήκα στη λίστα των πιο κακοντυμένων.
So I've been put on private jets, flown around the world, and yet, it's not been that easy because at times, I've been homeless, I've been spat at, I've been abused, sometimes daily, bullied my entire life, rejected by countless individuals, and I've been stabbed. But what hurt the most was being put on the "Worst Dressed" list.
(Γέλια)
(Laughter)
Ίσως είναι δύσκολο να είσαι ο εαυτός σου, αλλά ανακάλυψα πως είναι ο καλύτερος τρόπος.
It can be hard, being yourself, but I've found it's the best way.
Ορίστε οι κακοντυμένοι.
There's the "Worst Dressed."
(Γελάει)
(Laughs)
Όπως λέει κι η φράση, «Όλοι οι άλλοι ρόλοι είναι πιασμένοι». Έχω καταλάβει ότι η αυτοπεποίθηση είναι κάτι που επιλέγεις Έχω καταλάβει ότι η αυθεντικότητα είναι απαραίτητη κι έχει δύναμη. Προσπάθησα να περάσω χρόνο για να είμαι σαν τους άλλους. Δεν πέτυχε. Είναι πολύ δύσκολο να μην είσαι ο εαυτός σου.
As the quote goes, "Everyone else is already taken." I've come to realize that confidence is a concept you can choose. I've come to realize that authenticity is necessary, and it's powerful. I've tried to spend time being like other people. It didn't work. It's a lot of hard work, not being yourself.
Θα σας κάνω κάποιες ερωτήσεις. Ποιοι είστε; Πόσες εκδοχές σας υπάρχουν; Και έχω μία τελευταία ερώτηση: Τις χρησιμοποιείτε όλες υπέρ σας;
I have a few questions for you all. Who are you? How many versions of you are there? And I have one final question: Are you using them all to your advantage?
Στην πραγματικότητα, όλοι μπορούν να φτιάξουν το δικό τους αριστούργημα. Πρέπει να το δοκιμάσετε κάποια στιγμή. Έχει αρκετή πλάκα.
In reality, everyone is capable of creating their own masterpiece. You should try it sometime. It's quite fun.
Σας ευχαριστώ.
Thank you.
(Χειροκρότημα και επευφημίες)
(Applause and cheers)