«Έχω ανθρώπους μέσα μου». Έτσι τραγούδησε η συγχωρεμένη Άμπεϊ Λίνκολν. Παίρνω αυτόν τον στίχο ως μάντρα. «Έχω ανθρώπους μέσα μου». Η Τζομάμα Τζόουνς είναι το πρόσωπο που στρέφομαι ως οδηγό. Είναι ο άλλος μου εαυτός. Την ενσαρκώνομαι σε παράστασεις από το 1995, και επιστρέφει όταν έχει κάποια συμβουλή να προσφέρει. Όλον αυτόν τον καιρό των ραγδαίων αλλαγών χαίρομαι να είμαι το όχημα του μηνύματός της σε εσάς.
"I've got people in me." So sang the late Abbey Lincoln. I take that lyric as mantra. "I've got people in me." Jomama Jones is the person in me I turn to as a guide. She's my alter ego. I've been embodying her in performance since 1995, and she comes around when she has some insight to offer folks. At this time of radical change, I'm glad to be the vessel for her message to you.
Τζομάμα Τζόουνς: Τι κι αν σας έλεγα πως όλα θα πάνε καλά... αλλά αν σας έλεγα όχι ακόμη; Τι κι αν σας έλεγα ότι υπάρχουν δοκιμασίες πέρα από τους βαθύτερους φόβους σας; Τι κι αν σας έλεγα θα πέφτατε... κάτω, κάτω, κάτω; Αλλά, αν σας έλεγα πως θα εκπλήσσατε τον εαυτό σας; Αν σας έλεγα πως θα ήσασταν αρκετά θαρραλέοι; Αν σας έλεγα πως δεν θα τα καταφέρουμε όλοι; Αλλά αν σας έλεγα πως αυτό είναι όπως πρέπει να είναι; Αν σας έλεγα πως έχω δει το μέλλον;
Jomama Jones: What if I told you it's going to be alright ... but what if I told you not yet? What if I told you there are trials ahead beyond your deepest fears? What if I told you will you fall ... down, down, down? But what if I told you you will surprise yourself? What if I told you will be brave enough? What if I told you we won't all make it through? But what if I told you that is as it must be? What if I told you I've seen the future?
Σας αρέσουν τα χέρια μου; Είναι εκφραστικά, ναι; Τώρα κοιτάξτε τα χέρια σας - κάντε το. Υπάρχει τόση ιστορία αποτυπωμένη μέσω των αγγιγμάτων τους και σημάδια από το μέλλον σχεδιασμένα στις παλάμες τους. Μερικές φορές τα χέρια σφίγγουν δυνατά, μερικές φορές τα χέρια χαλαρώνουν. Τι κι αν σας έλεγα πως όλα θα αναιρεθούν; Χμ...
Do you like my hands? They're expressive, yeah? Now look at your hands -- now go on. There's so much history recorded through their touches and marks of the future sketched on their palms. Sometimes hands grip tight, sometimes hands let go. What if I told you it's all going to come undone? Hm.
Κυρίες και κύριοι και αλλιώς περιγραφόμενοι, είμαι η Τζομάμα Τζόουνς. Μερικοί με αποκαλούν υπερηχητική υπεραστρική ψυχή, και συμφωνώ, παρότι ακόμη και στο παρελθόν μου αυτό ήταν από το μέλλον.
Ladies and gentlemen and otherwise described, I am Jomama Jones. Some call me a soul sonic superstar, and I agree, though even in my past that was from the future.
Αφήστε με να σας πάω στην παιδική ηλικία. Φανταστείτε αυτό: Ήταν ημέρα φύτευσης, η οποία ήταν μια γιορτή που επινόησα για την κοινότητα της Μαύρης νεολαίας που ίδρυσα. Όρμησα στο σπίτι για να φορέσω τον εξοπλισμό κηπουρικής όταν έπιασα τον θείο Φρήμαν στα πράσα. Στεκόταν πάνω από τον κουμπαρά μου με το σφυρί σηκωμένο ψηλά. Ετοιμαζόταν να μου κλέψει τα νομίσματα
Let me take you back to girlhood. Picture this: it was Planting Day, which was a holiday I invented for the Black youth community group I founded. I dashed home to put on my gardening ensemble when I caught my uncle Freeman red-handed. He was standing over my piggy bank with his hammer raised high. He was fixing to steal my coins.
Και βλέπετε, ο θείος Φρήμαν ήταν πολυτεχνίτης. Μπορούσε να φτιάξει τα πάντα -- μια σπασμένη καρέκλα, ένα διαλυμένο δοχείο-- ακόμη να αναστήσει τα λουλούδια της γιαγιάς. Είχε αυτό το μαγικό άγγιγμα με σπασμένα πράγματα... και διαλυμένους ανθρώπους. Με έπαιρνε μαζί του στις δουλειές του και έλεγε, «Έλα Τζο, ας κάνουμε κάτι για να κάνουμε αυτόν τον κόσμο καλύτερο». Τα χέρια του ήταν τεράστια και πορώδη, και πάντα μου θύμιζαν μετατοπισμένες ρίζες δέντρων.
And you see, my uncle Freeman was a handyman. He could fix anything -- a broken chair, a shattered pot -- even bring grandmother's plants back to life. He had that magic touch with broken things ... and broken people. He would take me with him on his jobs and say, "C'mon Jo, let's go do something to make this world a better place." His hands were wide and calloused, and they always reminded me of displaced tree roots.
Καθώς δουλεύαμε μιλούσε με φίλους για την αλλαγή που ήταν σίγουρος πως βρισκόταν στη στροφή της γωνίας. Τον είδα να επιδιορθώνει ελπίδες και να αφήνει φίλους με τα κεφάλια τους ψηλά. Τα χέρια του ανάδευαν το φως του ήλιου.
As we worked he would talk with folks about the change he was sure was just around the corner. I saw him mend flagging hopes and leave folks with their heads held high. His hands stirred the sunshine.
Και τώρα ήταν έτοιμος να σπάσει τον κουμπαρά μου. Είπα «Κάνε πίσω και δείξε μου τα χέρια σου». Ξέρετε η ειρωνία ήταν πως συνήθιζε να μου δίνει τα νομίσματα που έβρισκε στις σανίδες καθώς δούλευε. Και τα έβαζα στον κουμπαρά μαζί με τα χρήματα που έβγαζα από τις παιδικές μικροδουλειές.
And now he was about to break my piggy bank. I said "Step back, man, and show me your hands." You know the irony was he used to give me all the old coins he'd find under floorboards while working. And I put them in the piggy bank along with the money I earned through my childhood side hustles.
Αλλά μέχρι την Άνοιξη του 1970, ο θείος Φρήμαν δεν τα κατάφερνε πλέον τόσο καλά... μαζί με τις περισσότερες δουλειές του. Είδε ένα βαρύ μέλλον πολιτικών αδικημάτων και διακοπή της Μαύρης δύναμης στις παλάμες του. Το κερασάκι της τούρτας είχε έρθει τον προηγούμενο χειμώνα όταν πυροβόλησαν τον Φρεντ Χάμπτον. Συνεπαρμένος από φόβο και οργή και θλίψη, ο θείος Φρήμαν πρσπάθησε να παίξει το μέλλον του. Αρπάχτηκε σφιχτά, και ξεκίνησε να παίζει με τους αριθμούς.
But by the spring of 1970, Uncle Freeman had lost his touch ... along with most of his jobs. He saw a heavy future of civil wrongs and Black power outages in his palms. The last straw had come the previous winter when they had gunned down Fred Hampton. Overwhelmed with fear and rage and grief, Uncle Freeman tried to game his future. He gripped too tight, and he started playing the numbers.
«Λοιπόν, ένας από αυτούς, θα βγει, μικρό κορίτσι. Έχεις ένα τέταρτο για τον θείο Φρη--» Μερικοί από εσάς έχετε έναν τέτοιο συγγενή. Αλλά ήξερα ακριβώς τότε και εκεί πως έπρεπε να κάνω κάτι. Πετάχτηκα πάνω και άρπαξα το σφυρί και το κατέβασα με δύναμη σπάζοντας αυτό το γουρούνι. Και ο θείος Φρήμαν ξεκίνησε να κλαίει καθώς μάζεψα όλα τα νομίσματα. «Δεν αγοράζουμε λαχείο, θείε Φρήμαν. Έλα».
"Well, one of these numbers is gonna hit, little girl. You got a quarter for your uncle Free -- " Now some of y'all have that relative. But I knew right then and there I had to do something. I jumped up and I grabbed that hammer and I brought it crashing down on that pig. And Uncle Freeman started to weep as I gathered up all the coins. "We're not buying no lottery ticket, Uncle Freeman. C'mon."
Ξοδέψαμε και το τελευταίο σεντ στο κατάστημα σπόρων. Ξέρετε, τα παιδιά στην ομάδα κηπουρικής μου; Αδιαφόρησαν όταν έβαλα τον θείο Φρήμαν να σκύψει και να βάλει τα χέρια του στη γη ξανά και να αρχίσεινα χωρίζει το χώμα για τους σπόρους μας. Και η μικρή μου φίλη Ταΐσα ήρθε και ξεκίνησε να τον χτυπά στην πλάτη λέγοντας, «Φώναξε θείε Φρήμαν. Φώναξε».
We spent every last cent at the seed store. You know, the kids in my gardening group? They didn't bat an eye when I had Uncle Freeman get down and put his hands in the earth again and start breaking up that soil for our seeds. And my little friend Taesha even came over and started slapping him on the back saying, "Cry it out, Uncle Freeman. Cry it out."
«Δεν μπορώ να το φτιάξω», σπάραξε. Είναι μια αρχαία μελλοντική αλήθεια αυτό. Δεν ήταν ο πρώτος που ένιωθε έτσι, και δεν θα ήταν και ο τελευταίος. Τώρα, μοιάζει σαν όλα να διαλύονται χωρίς να μπορούν να επισκευαστούν. Έτσι είναι. Αλλά αυτή η διάλυση μπορεί να γίνει άνοιγμα, ασχέτως πόσο βίαια και αβέβαιη και τρομακτική φαίνεται. Το θέμα είναι... πως δεν μπορούμε να το κάνουμε μόνοι μας.
"I can't fix this," he sobbed. It's an ancient-future truism, that. He wasn't the first to feel that way, and he wouldn't be the last. Right now, it feels as though everything is breaking beyond repair. It is. But that breaking apart can be a breaking open, no matter how violent and uncertain and fearsome it seems. The thing is ... we can't do it alone.
Ο θείος Φρήμαν έκλαψε πολύ εκείνη τη μέρα ενώ φυτεύαμε τους σπόρους μας, ήταν το δικό μας σύστημα άρδευσης. «Δεν ξέρω ποιος είμαι πλέον, μικρό κορίτσι», μου είπε στο ηλιοβασίλεμα. «Καλά θείε Φρήμαν. Καλά. Είσαι καινούργιος πάλι, και έτσι ακριβώς σε χρειαζόμαστε».
Uncle Freeman cried so much that day as we planted our seeds, he was our very own irrigation system. "I don't know who I am anymore, little girl," he said to me at sundown. "Good, Uncle Freeman. Good. You're new again, and that's just how we need you."