Θα ήθελα να μιλήσω σήμερα σχετικά με το πώς μπορούμε να αλλάξουμε τους εγκεφάλους μας και την κοινωνία μας.
I'd like to talk today about how we can change our brains and our society.
Γνωρίστε τον Τζο. Ο Τζο είναι 32 ετών και δολοφόνος. Συνάντησα τον Τζο πριν από 13 χρόνια στην πτέρυγα των ισοβιτών στις Φυλακές Υψίστης Ασφαλείας Γουόρμγουντ Σκραμπς στο Λονδίνο. Θα ήθελα να φανταστείτε αυτό το μέρος. Μοιάζει και δίνει την αίσθηση όπως ακούγεται: Γουόρμγουντ Σκραμπς, οι θάμνοι της πίκρας. Χτισμένες στο τέλος της Βικτωριανής Εποχής από τους ίδιους τους τρόφιμους είναι το μέρος κράτησης των πιο επικίνδυνων φυλακισμένων της Αγγλίας. Αυτά τα άτομα έχουν διαπράξει πράξεις απερίγραπτου κακού. Βρέθηκα εκεί για να μελετήσω τους εγκεφάλους τους. Ήμουν μέλος μιας ομάδας ερευνητών από το Πανεπιστήμιο Κόλετζ του Λονδίνου με επιχορήγηση του Βρετανικού Υπουργείου Υγείας. Είχα ως έργο να μελετήσω μια ομάδα τροφίμων που είχαν κλινικώς διαγνωσθεί ως ψυχοπαθείς. Αυτό σήμαινε ότι ήταν οι πιο σκληροί και οι πιο επιθετικοί από ολόκληρο τον πληθυσμό της φυλακής. Τι έγκειτο στη ρίζα της συμπεριφοράς τους; Υπήρχε κάποιο νευρολογικό αίτιο για την κατάστασή τους; Και αν υπήρχε νευρολογικό αίτιο θα μπορούσαμε να βρούμε θεραπεία;
Meet Joe. Joe's 32 years old and a murderer. I met Joe 13 years ago on the lifer wing at Wormwood Scrubs high-security prison in London. I'd like you to imagine this place. It looks and feels like it sounds: Wormwood Scrubs. Built at the end of the Victorian Era by the inmates themselves, it is where England's most dangerous prisoners are kept. These individuals have committed acts of unspeakable evil. And I was there to study their brains. I was part of a team of researchers from University College London, on a grant from the U.K. department of health. My task was to study a group of inmates who had been clinically diagnosed as psychopaths. That meant they were the most callous and the most aggressive of the entire prison population. What lay at the root of their behavior? Was there a neurological cause for their condition? And if there was a neurological cause, could we find a cure?
Λοιπόν, θα ήθελα να μιλήσω για την αλλαγή, και ειδικότερα για τη συναισθηματική αλλαγή. Μεγαλώνοντας, ανέκαθεν μου κινούσε την περιέργεια ο τρόπος με τον οποίο αλλάζουν οι άνθρωποι. Η μητέρα μου, μια κλινική ψυχοθεραπεύτρια, ενίοτε έβλεπε ασθενείς στο σπίτι το βράδυ. Έκλεινε την πόρτα στο καθιστικό, και φανταζόμουν ότι συμβαίνουν μαγικά πράγματα σε εκείνο το δωμάτιο. Στην ηλικία των πέντε ή έξι γλιστρούσα κρυφά με τις πυτζάμες μου και καθόμουν απ` έξω με το αυτί μου κολλημένο στην πόρτα. Σε πολλές περιπτώσεις αποκοιμόμουν και έπρεπε να με παραμερίσουν για να περάσουν όταν τελείωνε η συνεδρία.
So I'd like to speak about change, and especially about emotional change. Growing up, I was always intrigued by how people change. My mother, a clinical psychotherapist, would occasionally see patients at home in the evening. She would shut the door to the living room, and I imagined magical things happened in that room. At the age of five or six I would creep up in my pajamas and sit outside with my ear glued to the door. On more than one occasion, I fell asleep and they had to push me out of the way
Υποθέτω ότι γι' αυτό τον λόγο βρέθηκα να εισέρχομαι στην ασφαλή αίθουσα συνέντευξης την πρώτη μου μέρα στο Γουόρμγουντ Σκραμπς. Ο Τζο κάθισε στην άλλη άκρη ενός μεταλλικού τραπεζιού και με χαιρέτισε με την κενή του έκφραση. Ο αρχιφύλακας της φυλακής εξίσου αδιάφορος, είπε: «Για οποιοδήποτε πρόβλημα πατήστε το κόκκινο κουδούνι και θα έρθουμε το συντομότερο». (Γέλια)
at the end of the session. And I suppose that's how I found myself walking into the secure interview room on my first day at Wormwood Scrubs. Joe sat across a steel table and greeted me with this blank expression. The prison warden, looking equally indifferent, said, "Any trouble, just press the red buzzer, and we'll be around as soon as we can." (Laughter)
Κάθισα κάτω. η βαριά μεταλλική πόρτα έκλεισε απότομα πίσω μου. Κοίταξα πάνω στο κόκκινο κουμπί μακριά και πίσω από τον Τζο στον απέναντι τοίχο. (Γέλια)
I sat down. The heavy metal door slammed shut behind me. I looked up at the red buzzer far behind Joe on the opposite wall. (Laughter)
Κοίταξα τον Τζο. Διακρίνοντας ίσως την ανησυχία μου, έσκυψε μπροστά και είπε όσο πιο καθησυχαστικά μπορούσε: «Α, μην ανησυχείς για το κουδούνι, δεν δουλεύει έτσι κι αλλιώς». (Γέλια)
I looked at Joe. Perhaps detecting my concern, he leaned forward, and said, as reassuringly as he could, "Ah, don't worry about the buzzer, it doesn't work anyway." (Laughter)
Στην διάρκεια των επομένων μηνών εξετάσαμε τον Τζο και τους συγκρατούμενούς του κοιτάζοντας ειδικότερα στην ικανότητά τους να κατηγοριοποιούν διαφορετικές εικόνες συναισθήματος. Κοιτάξαμε τη σωματική τους απόκριση σε αυτά τα συναισθήματα. Για παράδειγμα, όταν οι περισσότεροι από εμάς κοιτάζουν μια εικόνα όπως αυτή κάποιου που δείχνει λυπημένος, έχουμε αμέσως μια μικρή μετρήσιμη σωματική αντίδραση: αυξημένο καρδιακό παλμό, εφίδρωση του δέρματος. Ενώ οι ψυχοπαθείς στην έρευνά μας ήταν ικανοί να περιγράψουν τις εικόνες με ακρίβεια, απέτυχαν να εμφανίσουν τα απαιτούμενα συναισθήματα. Απέτυχαν να παρουσιάσουν σωματική αντίδραση. Ήταν σαν να ήξεραν τις λέξεις αλλά όχι τη μουσική της ενσυναίσθησης. Έτσι θελήσαμε να το εξετάσουμε πιο προσεκτικά να χρησιμοποιήσουμε μαγνητική τομογραφία για απεικόνιση των εγκεφάλων τους. Αυτό αποδείχθηκε ότι δεν ήταν και τόσο εύκολο έργο. Φανταστείτε να μεταφέρετε μια ομάδα κλινικών ψυχοπαθών στην άλλη μεριά του κεντρικού Λονδίνου με πέδικλα και χειροπέδες σε ώρα αιχμής, και προκειμένου να τοποθετήσετε τον καθένα τους στον μαγνητικό τομογράφο πρέπει να αφαιρέσετε όλα τα μεταλλικά αντικείμενα, συμπεριλαμβανομένων των δεσμών και, όπως έμαθα, όλων των τρυπημάτων του σώματος.
Over the subsequent months, we tested Joe and his fellow inmates, looking specifically at their ability to categorize different images of emotion. And we looked at their physical response to those emotions. So, for example, when most of us look at a picture like this of somebody looking sad, we instantly have a slight, measurable physical response: increased heart rate, sweating of the skin. Whilst the psychopaths in our study were able to describe the pictures accurately, they failed to show the emotions required. They failed to show a physical response. It was as though they knew the words but not the music of empathy. So we wanted to look closer at this to use MRI to image their brains. That turned out to be not such an easy task. Imagine transporting a collection of clinical psychopaths across central London in shackles and handcuffs in rush hour, and in order to place each of them in an MRI scanner, you have to remove all metal objects, including shackles and handcuffs, and, as I learned, all body piercings.
Παρόλα αυτά μετά από λίγη ώρα, είχαμε μια πιθανή εξήγηση. Αυτά τα άτομα δεν ήταν μόνο θύματα μιας προβληματικής παιδικής ηλικίας. Υπήρχε κάτι άλλο. Άνθρωποι σαν τον Τζο έχουν ένα έλλειμμα σε μια περιοχή του εγκεφάλου που ονομάζεται αμυγδαλή. Η αμυγδαλή είναι ένα όργανο με σχήμα αμυγδάλου εν το βάθει καθενός ημισφαιρίου του εγκεφάλου. Εκτιμάται ότι είναι το κλειδί για την εμπειρία της ενσυναίσθησης. Κανονικά, όσο περισσότερο συμπονετικό είναι ένα άτομο τόσο μεγαλύτερη και περισσότερο ενεργή είναι η αμυγδαλή. Ο πληθυσμός μας των κρατουμένων είχε μια ελλειμματική αμυγδαλή η οποία πιθανώς τους οδήγησε στην έλλειψη ενσυναίσθησης και στην ανήθικη συμπεριφορά τους.
After some time, however, we had a tentative answer. These individuals were not just the victims of a troubled childhood. There was something else. People like Joe have a deficit in a brain area called the amygdala. The amygdala is an almond-shaped organ deep within each of the hemispheres of the brain. It is thought to be key to the experience of empathy. Normally, the more empathic a person is, the larger and more active their amygdala is. Our population of inmates had a deficient amygdala, which likely led to their lack of empathy and to their immoral behavior.
Λοιπόν, ας κάνουμε ένα βήμα πίσω. Κανονικά, η απόκτηση μιας ηθικής συμπεριφοράς είναι απλώς μέρος του να μεγαλώνεις, όπως το να μαθαίνεις να μιλάς. Στην ηλικία των έξι μηνών, ουσιαστικά κάθε ένας από εμάς είναι ικανός να ξεχωρίζει ανάμεσα στα έμψυχα και άψυχα αντικείμενα. Στην ηλικία των 12 μηνών, τα περισσότερα παιδιά μπορούν να μιμηθούν τις σκόπιμες ενέργειες των άλλων. Έτσι για παράδειγμα, η μητέρα σηκώνει τα χέρια της για να τεντωθεί, και εσείς μιμείστε την συμπεριφορά της. Στην αρχή, αυτό δεν είναι τέλειο. Θυμάμαι την εξαδέλφη μου τη Σάσα, δυο ετών την εποχή εκείνη, που ξεφύλλιζε ένα βιβλίο με εικόνες γλείφοντας ένα δάχτυλο και γυρίζοντας τις σελίδες με το άλλο χέρι γλείφοντας ένα δάχτυλο και γυρίζοντας τις σελίδες με το άλλο χέρι (Γέλια) Λίγο λίγο χτίζουμε τα θεμέλια του κοινωνικού εγκεφάλου ώστε μέχρι να γίνουμε τριών, τεσσάρων ετών, τα περισσότερα παιδιά, όχι όλα, έχουν αποκτήσει την ικανότητα να καταλαβαίνουν τις προθέσεις των άλλων, ένα άλλο προαπαιτούμενο της ενσυναίσθησης. Το γεγονός ότι αυτή η αναπτυξιακή εξέλιξη είναι παγκόσμια, ασχέτως που ζείτε στον κόσμο ή σε ποιο πολιτισμό κατοικείτε υποδηλώνει σαφώς ότι τα θεμέλια της ηθικής συμπεριφοράς είναι έμφυτα. Αν το αμφισβητήσετε αυτό, προσπαθήσετε όπως έκανα εγώ, να αθετήσετε μια υπόσχεση που δώσατε σε ένα τετράχρονο. Θα ανακαλύψετε ότι το μυαλό ενός τετράχρονου δεν είναι στο παραμικρό αφελές. Μοιάζει περισσότερο με ελβετικό στρατιωτικό σουγιά με σταθερές ψυχικές ενότητες λεπτά ακονισμένες κατά την διάρκεια της ανάπτυξης και μια αιχμηρή αίσθηση δικαιοσύνης Τα πρώτα χρόνια είναι κρίσιμα. Φαίνεται πως υπάρχει ένα παράθυρο ευκαιρίας μετά το οποίο η διαχείριση ηθικών ζητημάτων γίνεται πιο δύσκολη σαν ενηλίκους που μαθαίνουν μια ξένη γλώσσα. Αυτό δεν σημαίνει ότι είναι αδύνατο. Μια πρόσφατη πανέμορφη έρευνα από το Πανεπιστήμιο του Στάνφορντ έδειξε ότι οι άνθρωποι που έχουν παίξει ένα παιχνίδι εικονικής πραγματικότητας στο οποίο υποδύθηκαν τον ρόλο ενός καλού υπερήρωα που βοηθούσε κατέληξαν να νοιάζονται και να βοηθούν περισσότερο τους άλλους στη συνέχεια. Τώρα, δεν προτείνω να προικίσουμε τους εγκληματίες με υπερδυνάμεις, αλλά προτείνω ότι πρέπει να βρούμε τρόπους να κάνουμε τον Τζο και ανθρώπους σαν αυτόν να αλλάξουν τον εγκέφαλό τους και τη συμπεριφορά τους προς όφελός τους και προς όφελος των υπολοίπων από εμάς.
So let's take a step back. Normally, acquiring moral behavior is simply part of growing up, like learning to speak. At the age of six months, virtually every one of us is able to differentiate between animate and inanimate objects. At the age of 12 months, most children are able to imitate the purposeful actions of others. So for example, your mother raises her hands to stretch, and you imitate her behavior. At first, this isn't perfect. I remember my cousin Sasha, two years old at the time, looking through a picture book and licking one finger and flicking the page with the other hand, licking one finger and flicking the page with the other hand. (Laughter) Bit by bit, we build the foundations of the social brain so that by the time we're three, four years old, most children, not all, have acquired the ability to understand the intentions of others, another prerequisite for empathy. The fact that this developmental progression is universal, irrespective of where you live in the world or which culture you inhabit, strongly suggests that the foundations of moral behavior are inborn. If you doubt this, try, as I've done, to renege on a promise you've made to a four-year-old. You will find that the mind of a four-year old is not naïve in the slightest. It is more akin to a Swiss army knife with fixed mental modules finely honed during development and a sharp sense of fairness. The early years are crucial. There seems to be a window of opportunity, after which mastering moral questions becomes more difficult, like adults learning a foreign language. That's not to say it's impossible. A recent, wonderful study from Stanford University showed that people who have played a virtual reality game in which they took on the role of a good and helpful superhero actually became more caring and helpful towards others afterwards. Now I'm not suggesting we endow criminals with superpowers, but I am suggesting that we need to find ways to get Joe and people like him to change their brains and their behavior, for their benefit and for the benefit of the rest of us.
Λοιπόν, μπορούν να αλλάξουν οι εγκέφαλοι; Για πάνω από 100 χρόνια, οι νευροανατόμοι και τελευταία οι νευροεπιστήμονες είχαν την άποψη ότι μετά την αρχική ανάπτυξη στην παιδική ηλικία δεν μπορούν να αναπτυχθούν καινούρια εγκεφαλικά κύτταρα στον ενήλικο ανθρώπινο εγκέφαλο. Ο εγκέφαλος μπορούσε να αλλάξει μόνο εντός συγκεκριμένων σταθερών ορίων. Αυτό ήταν το δόγμα. Αλλά στη συνέχεια στη δεκαετία του '90 οι έρευνες άρχισαν να δείχνουν, ακολουθώντας το παράδειγμα της Ελίζαμπεθ Γκολντ στο Πρίνστον και άλλων, τις αποδείξεις της νευρογένεσης, της γέννησης νέων εγκεφαλικών κυττάρων στον ενήλικο εγκέφαλο των θηλαστικών πρώτα στον οσφρητικό βολβό που είναι υπεύθυνος για την αίσθηση της όσφρησης μετά στον ιππόκαμπο που περιλαμβάνει τη βραχεία μνήμη και τελικώς στην ίδια την αμυγδαλή. Προκειμένου να κατανοήσω πώς λειτουργεί αυτή η διαδικασία, άφησα τους ψυχοπαθείς και προσχώρησα σε ένα εργαστήριο στην Οξφόρδη, ειδικευόμενο στην μάθηση και την ανάπτυξη. Αντί για ψυχοπαθείς ερεύνησα ποντίκια επειδή το ίδιο πρότυπο εγκεφαλικών αποκρίσεων εμφανίζεται σε πολλά διαφορετικά είδη κοινωνικών ζώων. Έτσι, εάν περιορίσεις ένα ποντίκι σε ένα συνηθισμένο κλουβί, ουσιαστικά ένα κουτί παπουτσιών με βαμβακερό μαλλί, μόνο του και χωρίς αρκετά ερεθίσματα, όχι μόνο δεν ευημερεί, αλλά συχνά θα αναπτύξει περίεργες επαναλαμβανόμενες συμπεριφορές. Αυτό το εκ φύσεως κοινωνικό ζώο θα χάσει την ικανότητα να δημιουργεί δεσμούς με άλλα ποντίκια, θα γίνεται ακόμη και επιθετικό όταν θα παρουσιάζεται σε αυτά. Ωστόσο, τα περιορισμένα ποντίκια σε αυτό που ονομάσαμε εμπλουτισμένο περιβάλλον, μια μεγάλη κατοικία με άλλα ποντίκια με τροχούς, σκάλες και περιοχές για εξερεύνηση παρουσιάζουν νευρογένεση, τη γέννηση νέων εγκεφαλικών κυττάρων και όπως δείξαμε, εκτελούν καλύτερα μια σειρά από μαθησιακά και μνημονικά καθήκοντα. Τώρα, δεν αναπτύσσουν ηθική στο σημείο του να μεταφέρουν τα ψώνια των μικρών γηραιών ποντικών απέναντι στον δρόμο, αλλά το βελτιωμένο περιβάλλον τους οδηγεί σε υγιή και κοινωνική συμπεριφορά. Αντιθέτως, τα ποντίκια που περιορίζονται σε συνηθισμένα κλουβιά, όχι διαφορετικά, από ένα κελί φυλακής έχουν δραματικά χαμηλότερα επίπεδα νέων νευρώνων στον εγκέφαλο.
So can brains change? For over 100 years, neuroanatomists and later neuroscientists held the view that after initial development in childhood, no new brain cells could grow in the adult human brain. The brain could only change within certain set limits. That was the dogma. But then, in the 1990s, studies starting showing, following the lead of Elizabeth Gould at Princeton and others, studies started showing the evidence of neurogenesis, the birth of new brain cells in the adult mammalian brain, first in the olfactory bulb, which is responsible for our sense of smell, then in the hippocampus involving short-term memory, and finally in the amygdala itself. In order to understand how this process works, I left the psychopaths and joined a lab in Oxford specializing in learning and development. Instead of psychopaths, I studied mice, because the same pattern of brain responses appears across many different species of social animals. So if you rear a mouse in a standard cage, a shoebox, essentially, with cotton wool, alone and without much stimulation, not only does it not thrive, but it will often develop strange, repetitive behaviors. This naturally sociable animal will lose its ability to bond with other mice, even becoming aggressive when introduced to them. However, mice reared in what we called an enriched environment, a large habitation with other mice with wheels and ladders and areas to explore, demonstrate neurogenesis, the birth of new brain cells, and as we showed, they also perform better on a range of learning and memory tasks. Now, they don't develop morality to the point of carrying the shopping bags of little old mice across the street, but their improved environment results in healthy, sociable behavior. Mice reared in a standard cage, by contrast, not dissimilar, you might say, from a prison cell, have dramatically lower levels of new neurons in the brain.
Είναι τώρα ξεκάθαρο ότι η αμυγδαλή των θηλαστικών, όπως και των πρωτευόντων όπως εμείς μπορούν να παρουσιάσουν νευρογένεση. Σε μερικές περιοχές του εγκεφάλου, περισσότερο από 20% των κυττάρων είναι νεοσυσταθέντα. Μόλις αρχίζουμε να κατανοούμε ποια ακριβώς λειτουργία έχουν αυτά τα κύτταρα, αλλά αυτό που υπονοείται είναι ότι ο εγκέφαλος είναι ικανός εξαιρετικής αλλαγής κατά τη διάρκεια της ενήλικης ζωής. Παρόλα αυτά, οι εγκέφαλοί μας είναι επίσης εξαίσια ευαίσθητοι στο άγχος στο περιβάλλον μας Οι ορμόνες του άγχους, τα γλυκοκορτικοειδή που απελευθερώνονται από τον εγκέφαλο καταστέλλουν την ανάπτυξη αυτών των νέων κυττάρων. Όσο περισσότερο το άγχος τόσο μικρότερη η εγκεφαλική ανάπτυξη η οποία με την σειρά της προκαλεί μικρότερη προσαρμοστικότητα και προκαλεί υψηλότερα επίπεδα άγχους. Αυτή είναι η αλληλεπίδραση μεταξύ φύσεως και ανατροφής σε πραγματικό χρόνο μπροστά στα μάτια μας. Όταν το σκέπτεστε, είναι ειρωνικό ότι η τρέχουσα λύση μας για ανθρώπους με αγχωμένη αμυγδαλή είναι να τους τοποθετούμε σε ένα περιβάλλον το οποίο πραγματικά αναστέλλει κάθε πιθανότητα για περαιτέρω ανάπτυξη. Φυσικά, ο εγκλεισμός είναι ένα απαραίτητο τμήμα του συστήματος ποινικής δικαιοσύνης και της προστασίας της κοινωνίας. Η έρευνά μας δεν προτείνει ότι οι εγκληματίες θα έπρεπε να υποβάλλουν τις μαγνητικές τους ως αποδείξεις στο δικαστήριο και να τη γλυτώσουν επειδή έχουν ελαττωματική αμυγδαλή. Η απόδειξη είναι το αντίστροφο. Επειδή οι εγκέφαλοί μας είναι ικανοί αλλαγής οφείλουμε να αναλαμβάνουμε ευθύνη για τις πράξεις μας και αυτοί οφείλουν να αναλάβουν ευθύνη για την επανένταξή τους. Ένας τρόπος που θα μπορούσε να λειτουργήσει η επανένταξη είναι μέσω προγραμμάτων αποκαταστατικής δικαιοσύνης. Εδώ τα θύματα, αν επιλέξουν να συμμετάσχουν, και οι δράστες συναντώνται πρόσωπο με πρόσωπο σε ασφαλείς δομημένες συναντήσεις τότε και ο δράστης ενθαρρύνεται να αναλάβει την ευθύνη για τις πράξεις του και το θύμα διαδραματίζει έναν ενεργό ρόλο στη διαδικασία. Σε ένα τέτοιο περιβάλλον ο δράστης μπορεί να δει, ίσως για πρώτη φορά, το θύμα σαν αληθινό πρόσωπο με σκέψεις και αισθήματα και μια γνήσια συναισθηματική ανταπόκριση. Αυτό διεγείρει την αμυγδαλή και μπορεί να είναι μια πιο αποτελεσματική πρακτική επανένταξης από τον απλό εγκλεισμό. Τέτοια προγράμματα δεν θα έχουν αποτέλεσμα για όλους αλλά για πολλούς, θα μπορούσε να είναι ένας τρόπος να διευρύνουν τα συναισθήματά τους.
It is now clear that the amygdala of mammals, including primates like us, can show neurogenesis. In some areas of the brain, more than 20 percent of cells are newly formed. We're just beginning to understand what exact function these cells have, but what it implies is that the brain is capable of extraordinary change way into adulthood. However, our brains are also exquisitely sensitive to stress in our environment. Stress hormones, glucocorticoids, released by the brain, suppress the growth of these new cells. The more stress, the less brain development, which in turn causes less adaptability and causes higher stress levels. This is the interplay between nature and nurture in real time in front of our eyes. When you think about it, it is ironic that our current solution for people with stressed amygdalae is to place them in an environment that actually inhibits any chance of further growth. Of course, imprisonment is a necessary part of the criminal justice system and of protecting society. Our research does not suggest that criminals should submit their MRI scans as evidence in court and get off the hook because they've got a faulty amygdala. The evidence is actually the other way. Because our brains are capable of change, we need to take responsibility for our actions, and they need to take responsibility for their rehabilitation. One way such rehabilitation might work is through restorative justice programs. Here victims, if they choose to participate, and perpetrators meet face to face in safe, structured encounters, and the perpetrator is encouraged to take responsibility for their actions, and the victim plays an active role in the process. In such a setting, the perpetrator can see, perhaps for the first time, the victim as a real person with thoughts and feelings and a genuine emotional response. This stimulates the amygdala and may be a more effective rehabilitative practice than simple incarceration. Such programs won't work for everyone, but for many, it could be a way to break the frozen sea within.
Λοιπόν, τι μπορούμε να κάνουμε τώρα; Πώς μπορούμε να εφαρμόσουμε αυτήν τη γνώση; Θα ήθελα να σας αφήσω με τρία μαθήματα που έμαθα. Το πρώτο πράγμα που έμαθα ήταν ότι πρέπει να αλλάξουμε τη νοοτροπία μας. Από τότε που χτίστηκε το Γουόρμγουντ Σκράμπς, 130 χρόνια πριν, η κοινωνία έχει προχωρήσει κυριολεκτικά από κάθε άποψη, στον τρόπο που διοικούμε τα σχολεία μας, τα νοσοκομεία μας. Όμως τη στιγμή που μιλάμε για φυλακές είναι λες και βρισκόμαστε πίσω στον καιρό του Ντίκενς, αν όχι στον Μεσαίωνα. Για πολύ καιρό, πιστεύω, επιτρέψαμε στους εαυτούς μας να πεισθούν εσφαλμένα ότι η ανθρώπινη φύση δεν μπορεί να αλλάξει και σαν κοινωνία, μας κοστίζει ακριβά. Ξέρουμε ότι ο εγκέφαλος είναι ικανός αξιοσημείωτης αλλαγής, και ο καλύτερος τρόπος να το επιτύχουμε ακόμη και σε ενηλίκους, είναι να αλλάξουμε και να διαμορφώσουμε το περιβάλλον μας.
So what can we do now? How can we apply this knowledge? I'd like to leave you with three lessons that I learned. The first thing that I learned was that we need to change our mindset. Since Wormwood Scrubs was built 130 years ago, society has advanced in virtually every aspect, in the way we run our schools, our hospitals. Yet the moment we speak about prisons, it's as though we're back in Dickensian times, if not medieval times. For too long, I believe, we've allowed ourselves to be persuaded of the false notion that human nature cannot change, and as a society, it's costing us dearly. We know that the brain is capable of extraordinary change, and the best way to achieve that, even in adults, is to change and modulate our environment.
To δεύτερο πράγμα που έμαθα είναι ότι χρειάζεται να δημιουργήσουμε μια συμμαχία από ανθρώπους που πιστεύουν ότι η επιστήμη είναι αναπόσπαστο κομμάτι στην πρόκληση κοινωνικής αλλαγής. Είναι αρκετά εύκολο για έναν νευροεπιστήμονα να τοποθετήσει τον φυλακισμένο υψίστης ασφαλείας σε μαγνητικό τομογράφο. Στην πραγματικότητα δεν είναι και τόσο εύκολο αλλά τελικώς αυτό που θέλουμε να δείξουμε είναι αν μπορούμε να μειώσουμε το ποσοστό υποτροπής. Προκειμένου να απαντήσουμε σε περίπλοκες ερωτήσεις όπως αυτές χρειαζόμαστε ανθρώπους διαφορετικής προέλευσης -- εργαστηριακούς επιστήμονες και κλινικούς, κοινωνικούς λειτουργούς και φορείς χάραξης πολιτικής φιλάνθρωπους και ακτιβιστές ανθρωπίνων δικαιωμάτων να συνεργασθούν.
The second thing I have learned is that we need to create an alliance of people who believe that science is integral to bringing about social change. It's easy enough for a neuroscientist to place a high-security inmate in an MRI scanner. Well actually, that turns out not to be so easy, but ultimately what we want to show is whether we're able to reduce the reoffending rates. In order to answer complex questions like that, we need people of different backgrounds -- lab-based scientists and clinicians, social workers and policy makers, philanthropists and human rights activists — to work together.
Τελικά πιστεύω ότι χρειάζεται να αλλάξουμε και τη δική μας αμυγδαλή, γιατί αυτό το ζήτημα πηγαίνει στην καρδιά όχι απλώς του ποιος είναι ο Τζο, αλλά ποιοι είμαστε εμείς. Πρέπει να αλλάξουμε την άποψή μας για τον Τζο ως κάποιο εξ ολοκλήρου μη αναστρέψιμο διότι αν δούμε τον Τζο ως εξ ολοκλήρου μη αναστρέψιμο, πώς πρόκειται να δει τον εαυτό του διαφορετικά; Σε μια δεκαετία, ο Τζο θα αποφυλακισθεί από το Γουόρμγουντ Σκράμπς. Θα βρίσκεται ανάμεσα στο 70% των τροφίμων φυλακών που καταλήγουν να εγκληματίσουν ξανά και να ξαναγυρίσουν στο σωφρονιστικό σύστημα; Δεν θα ήταν καλύτερα αν, ενόσω εξέτιε την ποινή του, είχε τη δυνατότητα να εκπαιδεύσει την αμυγδαλή του, η οποία θα διέγειρε την ανάπτυξη νέων εγκεφαλικών κυττάρων και δεσμών, ώστε να είναι ικανός στο μέλλον να αντικρύσει τον κόσμο όταν αποφυλακισθεί; Σίγουρα αυτό θα ήταν προς όφελος όλων μας.
Finally, I believe we need to change our own amygdalae, because this issue goes to the heart not just of who Joe is, but who we are. We need to change our view of Joe as someone wholly irredeemable, because if we see Joe as wholly irredeemable, how is he going to see himself as any different? In another decade, Joe will be released from Wormwood Scrubs. Will he be among the 70 percent of inmates who end up reoffending and returning to the prison system? Wouldn't it be better if, while serving his sentence, Joe was able to train his amygdala, which would stimulate the growth of new brain cells and connections, so that he will be able to face the world once he gets released? Surely, that would be in the interest of all of us.
(Χειροκρότημα) Ευχαριστώ. (Χειροκρότημα)
(Applause) Thank you. (Applause)