We're seen as the organization that is the bucket for failed social policy. I can't define who comes to us or how long they stay. We get the people for whom nothing else has worked, people who have fallen through all of the other social safety nets. They can't contain them, so we must. That's our job: contain them, control them.
Onze organisatie wordt bekeken als de afvalemmer van falend sociaal beleid. Ik maak niet uit wie bij ons terechtkomt of hoelang ze blijven. Wij krijgen de hopeloze gevallen, mensen die door alle sociale vangnetten zijn gevallen. Zij konden ze niet in toom houden, daarom moeten wij dat doen. Dat is ons werk: vasthouden, controleren.
Over the years, as a prison system, as a nation, and as a society, we've become very good at that, but that shouldn't make you happy. Today we incarcerate more people per capita than any other country in the world. We have more black men in prison today than were under slavery in 1850. We house the parents of almost three million of our community's children, and we've become the new asylum, the largest mental health provider in this nation. When we lock someone up, that is no small thing. And yet, we are called the Department of Corrections. Today I want to talk about changing the way we think about corrections. I believe, and my experience tells me, that when we change the way we think, we create new possibilities, or futures, and prisons need a different future.
In de loop van de tijd zijn wij als natie en als maatschappij daar erg goed in geworden. Daar hoef je echter niet blij om te zijn. Vandaag sluiten we een hoger percentage mensen op dan enig ander land te wereld. Meer zwarte mensen zitten in de gevangenis dan er slaven waren in 1850. Wij huisvesten de ouders van bijna 3 miljoen kinderen van onze gemeenschap. We zijn het nieuwe tehuis geworden, de grootste instelling voor mentale gezondheid van het land. Als we iemand opsluiten, dan is dat nogal wat. En toch heten wij het 'Departement van Verbetering'. Vandaag leg ik uit hoe we daar anders over zijn gaan denken. Ik geloof, en mijn ervaring wijst het ook uit, dat als we anders gaan denken, we nieuwe mogelijkheden of 'toekomsten' creëren, en gevangenissen hebben een andere toekomst nodig.
I've spent my entire career in corrections, over 30 years. I followed my dad into this field. He was a Vietnam veteran. Corrections suited him. He was strong, steady, disciplined. I was not so much any of those things, and I'm sure that worried him about me. Eventually I decided, if I was going to end up in prison, I'd better end up on the right side of the bars, so I thought I'd check it out, take a tour of the place my dad worked, the McNeil Island Penitentiary.
Ik breng mijn hele loopbaan, 30 jaar, al door in het gevangeniswezen, ik volgde mijn vader hierin. Hij was een Vietnamveteraan. Het gevangeniswezen lag hem wel. Hij was sterk, standvastig, gedisciplineerd. Ik veel minder en hij maakte zich daar wel zorgen over. Uiteindelijk besloot ik dat als ik toch de gevangenis in moest het maar beter aan de goede kant van de tralies kon zijn. Ik wilde de werkplaats van mijn pa eens bezoeken, de McNeil Island-gevangenis.
Now this was the early '80s, and prisons weren't quite what you see on TV or in the movies. In many ways, it was worse. I walked into a cell house that was five tiers high. There were eight men to a cell. there were 550 men in that living unit. And just in case you wondered, they shared one toilet in those small confines. An officer put a key in a lockbox, and hundreds of men streamed out of their cells. Hundreds of men streamed out of their cells. I walked away as fast as I could.
Dat was in de vroege jaren 80 en gevangenissen zagen er niet helemaal uit als op tv of in de film. Op allerlei manieren was het slechter. Ik kwam in een vier rijen hoog cellenblok. Acht man per cel, 550 man in het gehele blok. Als je het je mocht afvragen: er was slechts één toilet in die kleine cellen. Een cipier stak een sleutel in het slot en honderden mannen kwamen hun cel uit. Honderden mannen kwamen hun cel uit. Ik liep weg, zo vlug als ik kon.
Eventually I went back and I started as an officer there. My job was to run one of those cell blocks and to control those hundreds of men. When I went to work at our receptions center, I could actually hear the inmates roiling from the parking lot, shaking cell doors, yelling, tearing up their cells. Take hundreds of volatile people and lock them up, and what you get is chaos. Contain and control — that was our job.
Maar ik kwam terug en begon als cipier. Ik moest een van die celblokken beheren en die honderden mannen in bedwang te houden. Toen ik in het ontvangstcentrum begon te werken, kon ik de gevangenen al vanaf de parking horen rumoeren, rammelen met celdeuren, roepen, hun cellen ondersteboven halen. Neem honderden ontvlambare mensen, sluit ze op en je krijgt chaos. Bedwingen en controleren - dat was ons werk.
One way we learned to do this more effectively was a new type of housing unit called the Intensive Management Unit, IMU, a modern version of a "hole." We put inmates in cells behind solid steel doors with cuff ports so we could restrain them and feed them. Guess what? It got quieter. Disturbances died down in the general population. Places became safer because those inmates who were most violent or disruptive could now be isolated. But isolation isn't good. Deprive people of social contact and they deteriorate. It was hard getting them out of IMU, for them and for us. Even in prison, it's no small thing to lock someone up.
Om dit beter te leren doen, werd een nieuwe wooneenheid ingevoerd, Intensive Management Unit, IMU, genoemd, een moderne versie van 'het hol'. We sloten gevangenen op achter stevige stalen deuren met handboeiluiken zodat we hen konden immobiliseren en voeden. Raad eens. Het werd stiller. Verstoringen werden zeldzamer. Het werd veiliger omdat de gewelddadigste gevangenen nu geïsoleerd konden worden. Maar afzondering deugt niet. Beroof mensen van sociaal contact en ze gaan achteruit. Het was moeilijk om uit de IMU te geraken zowel voor hen als voor ons. Zelfs in de gevangenis betekent het heel wat als je iemand opsluit.
My next assignment was to one of the state's deep-end prisons where some of our more violent or disruptive inmates are housed. By then, the industry had advanced a lot, and we had different tools and techniques to manage disruptive behavior. We had beanbag guns and pepper spray and plexiglass shields, flash bangs, emergency response teams. We met violence with force and chaos with chaos. We were pretty good at putting out fires.
Mijn volgende aanstelling was in een gevangenis met gesloten regime waar de meest gewelddadige gevangenen in terechtkomen. Maar tegen die tijd was het erop vooruitgegaan en hadden we andere methodes om met verstorend gedrag om te gaan. We hadden 'bean bag'-geweren, pepperspray, plexiglas schilden, stungranaten en mobiele eenheden. We beantwoordden geweld met kracht en chaos met chaos. We werden goed in het doven van brandjes.
While I was there, I met two experienced correctional workers who were also researchers, an anthropologist and a sociologist. One day, one of them commented to me and said, "You know, you're pretty good at putting out fires. Have you ever thought about how to prevent them?" I was patient with them, explaining our brute force approach to making prisons safer. They were patient with me. Out of those conversations grew some new ideas and we started some small experiments. First, we started training our officers in teams rather than sending them one or two at a time to the state training academy. Instead of four weeks of training, we gave them 10. Then we experimented with an apprenticeship model where we paired new staff with veteran staff. They both got better at the work. Second, we added verbal de-escalation skills into the training continuum and made it part of the use of force continuum. It was the non-force use of force. And then we did something even more radical. We trained the inmates on those same skills. We changed the skill set, reducing violence, not just responding to it.
Daar ontmoette ik twee ervaren gevangenismedewerkers, die ook nog eens onderzoekers waren, een antropoloog en een socioloog. Een van hen merkte eens op: "Weet je, je bent wel goed in brandjes blussen. Heb je er ooit aan gedacht om ze te voorkomen?" Ik legde hem geduldig onze brute aanpak uit om gevangenissen veiliger te maken. Zij waren ook geduldig met mij. Uit die conversaties groeiden wat nieuwe ideeën. We startten wat kleine experimenten op. We leidden onze cipiers op in teams in plaats van ze apart naar een staatsopleiding te sturen. Ze kregen 10 weken opleiding in plaats van 4. Daarna experimenteerden we met een leermeestermodel: we koppelden nieuwe personeelsleden aan een oudgediende. Ze gingen beiden hun werk beter doen. Ten tweede: we voegden verbale de-escalatievaardigheden toe aan de training en maakten ze deel van de training in het gebruik van geweld. Het was het niet-gewelddadig gebruiken van geweld. We pakten het zelfs nog grondiger aan. Ook gevangenen brachten we deze vaardigheden bij. We veranderden van vaardigheden door geweld te verminderen en er niet alleen met geweld op te reageren.
Third, when we expanded our facility, we tried a new type of design. Now the biggest and most controversial component of this design, of course, was the toilet. There were no toilets. Now that might not sound significant to you here today, but at the time, it was huge. No one had ever heard of a cell without a toilet. We all thought it was dangerous and crazy. Even eight men to a cell had a toilet. That small detail changed the way we worked. Inmates and staff started interacting more often and openly and developing a rapport. It was easier to detect conflict and intervene before it escalated. The unit was cleaner, quieter, safer and more humane. This was more effective at keeping the peace than any intimidation technique I'd seen to that point. Interacting changes the way you behave, both for the officer and the inmate. We changed the environment and we changed the behavior.
Ten derde: toen we uitbreidden, probeerden we een nieuw ontwerp uit. Het belangrijkste en meest controversiële item was, natuurlijk, het toilet. Er waren er geen. Dat kan voor jullie nu een onbelangrijk detail lijken, maar toen was het enorm. Niemand had ooit gehoord van een cel zonder toilet. We vonden het allemaal gevaarlijk en gek. Zelfs cellen met 8 mannen hadden een wc. Dat kleine detail veranderde onze manier van werken. Gevangenen en personeel hadden meer contact en een opener verhouding tot elkaar. Het was makkelijker om een conflict op te sporen en erin tussen te komen voor het escaleerde. De wooneenheid werd properder, rustiger, veiliger en menselijker. Dit was een effectievere manier om de vrede te bewaren dan enige intimidatietechniek tot dan toe. Met elkaar omgaan, verandert je gedrag, zowel voor de cipier als voor de gevangene. We veranderden de omgeving en we veranderden het gedrag.
Now, just in case I hadn't learned this lesson, they assigned me to headquarters next, and that's where I ran straight up against system change. Now, many things work against system change: politics and politicians, bills and laws, courts and lawsuits, internal politics. System change is difficult and slow, and oftentimes it doesn't take you where you want to go. It's no small thing to change a prison system. So what I did do is I reflected on my earlier experiences and I remembered that when we interacted with offenders, the heat went down. When we changed the environment, the behavior changed. And these were not huge system changes. These were small changes, and these changes created new possibilities.
Voor het geval ik deze les niet had geleerd, stelden ze me aan op het hoofdkwartier. Daar waren ze niet zo blij met die aanpassingen. Een systeem veranderen loopt niet van een leien dakje: er is de politiek, wetsvoorstellen en wetten, gerechtshoven en processen, interne politiek. Een systeem veranderen is een traag en moeilijk proces. Vaak brengt het je niet waar je wil. Een gevangenissysteem veranderen is geen klein bier. Wat ik deed, steunde op mijn vorige ervaringen. Ik wist dat meer contact de temperatuur deed dalen. We veranderden de omgeving en het gedrag veranderde. Dat waren geen grote aanpassingen. Kleine aanpassingen creëerden nieuwe mogelijkheden. Vervolgens werd ik aangesteld als hoofd van een kleine gevangenis.
So next, I got reassigned as superintendent of a small prison. And at the same time, I was working on my degree at the Evergreen State College. I interacted with a lot of people who were not like me, people who had different ideas and came from different backgrounds. One of them was a rainforest ecologist. She looked at my small prison and what she saw was a laboratory. We talked and discovered how prisons and inmates could actually help advance science by helping them complete projects they couldn't complete on their own, like repopulating endangered species: frogs, butterflies, endangered prairie plants. At the same time, we found ways to make our operation more efficient through the addition of solar power, rainwater catchment, organic gardening, recycling. This initiative has led to many projects that have had huge system-wide impact, not just in our system, but in other state systems as well, small experiments making a big difference to science, to the community. The way we think about our work changes our work. The project just made my job more interesting and exciting. I was excited. Staff were excited. Officers were excited. Inmates were excited. They were inspired. Everybody wanted to be part of this. They were making a contribution, a difference, one they thought was meaningful and important.
Ik werkte toen om mijn diploma te behalen aan het Evergreen State College. Ik kreeg te maken met andere mensen met andere ideeën en andere achtergronden. Een was regenwoudecologe. Ze bekeek mijn kleine gevangenis en zag een laboratorium. We praatten en ontdekten hoe gevangenissen en gevangenen de wetenschap vooruit konden helpen door projecten uit te werken die ze op hun eentje niet konden uitwerken, zoals het herbevolken met bedreigde soorten: kikkers, vlinders, bedreigde prairieplanten. Tegelijkertijd vonden we manieren om ons werk efficiënter te maken door gebruik te maken van zonne-energie, opvangen van regenwater, biologisch tuinieren, recycleren. Dit initiatief leidde tot andere projecten met een grote invloed op het hele systeem, niet alleen ons systeem, maar ook in andere staten. Het waren kleine experimenten, maar met een grote impact op de wetenschap, op de gemeenschap. De manier waarop we over ons werk denken, verandert ons werk. Het project maakte ons werk interessanter en opwindender. Ik was enthousiast, het personeel ook, net als de cipiers en de gevangenen. Ze waren geïnspireerd. Iedereen wilde er deel van uitmaken. Ze droegen iets bij, een verschil, iets dat ze betekenisvol en belangrijk achtten.
Let me be clear on what's going on here, though. Inmates are highly adaptive. They have to be. Oftentimes, they know more about our own systems than the people who run them. And they're here for a reason. I don't see my job as to punish them or forgive them, but I do think they can have decent and meaningful lives even in prison. So that was the question: Could inmates live decent and meaningful lives, and if so, what difference would that make? So I took that question back to the deep end, where some of our most violent offenders are housed. Remember, IMUs are for punishment. You don't get perks there, like programming. That was how we thought. But then we started to realize that if any inmates needed programming, it was these particular inmates. In fact, they needed intensive programming. So we changed our thinking 180 degrees, and we started looking for new possibilities. What we found was a new kind of chair. Instead of using the chair for punishment, we put it in classrooms. Okay, we didn't forget our responsibility to control, but now inmates could interact safely, face-to-face with other inmates and staff, and because control was no longer an issue, everybody could focus on other things, like learning. Behavior changed. We changed our thinking, and we changed what was possible, and this gives me hope.
Maar laat me duidelijk maken wat hier gebeurt. Gevangenen kunnen zich in hoge mate aanpassen. Ze moeten wel. Vaak weten ze meer over het systeem dan de mensen die het runnen. En ze zijn hier om een reden. Ik zie het niet als mijn werk om hen te straffen of te vergeven, maar ik denk dat ze ook in de gevangenis een waardig en betekenisvol leven kunnen leiden. Dat was dus de vraag: konden gevangenen een waardig en betekenisvol leven leiden? Zo ja, welk verschil maakt dat uit? Ik stelde die vraag ook voor gevangenissen met gesloten regime. Daar zitten sommigen van onze meest gewelddadige overtreders. Denk eraan, IMU's zijn er voor bestraffing. Daar kreeg je geen extra's, zoals programmeren. Zo dachten we erover. Maar we begonnen ons te realiseren dat als gevangenen programmeren nodig hadden, het vooral deze waren. Ze hadden intensief programmeren nodig. We veranderden ons denken radicaal en keken uit naar nieuwe mogelijkheden. We ontdekten een nieuw soort stoel. In plaats van een stoel te gebruiken voor bestraffing, zetten we hem in een klas. We wisten natuurlijk dat we moesten blijven controleren, maar nu konden gevangenen veilig, oog in oog omgaan met elkaar en met het personeel. Omdat controleren niet langer het probleem was, kon iedereen focussen op iets anders, zoals leren. Gedrag veranderde. We veranderden ons denken en wat kon, en dat geeft me hoop.
Now, I can't tell you that any of this stuff will work. What I can tell you, though, it is working. Our prisons are getting safer for both staff and inmates, and when our prisons are safe, we can put our energies into a lot more than just controlling. Reducing recidivism may be our ultimate goal, but it's not our only goal. To be honest with you, preventing crime takes so much more from so many more people and institutions. If we rely on just prisons to reduce crime, I'm afraid we'll never get there. But prisons can do some things we never thought they could do. Prisons can be the source of innovation and sustainability, repopulating endangered species and environmental restoration. Inmates can be scientists and beekeepers, dog rescuers. Prisons can be the source of meaningful work and opportunity for staff and the inmates who live there. We can contain and control and provide humane environments. These are not opposing qualities.
Ik kan jullie niet beloven dat dit zal werken. Ik kan jullie wel zeggen dat het nu al werkt. Onze gevangenissen worden veiliger voor zowel personeel als gevangenen, en als onze gevangenissen veilig zijn, kunnen we nuttiger dingen doen dan alleen maar controleren. Recidivisme afbouwen kan dan ons uiteindelijke doel zijn, maar het is niet ons enige doel. Om eerlijk te zijn: misdaad voorkomen vergt een heleboel van heel veel mensen en instellingen. Als alleen op gevangenissen rekenen om misdaad te voorkomen, denk ik dat we er nooit zullen uitkomen. Maar gevangenissen kunnen wat waar we nooit aan gedacht hebben. Gevangenissen kunnen bronnen van innovatie en duurzaamheid zijn, door herpopulatie van bedreigde soorten en milieuherstel. Gevangenen kunnen wetenschappers en imkers worden, zelfs redders met honden. Gevangenissen kunnen zinvol werk en kansen verschaffen, zowel voor het personeel als voor de gevangenen zelf. We kunnen zowel bedwingen en controleren als zorgen voor een humane omgeving. Dat sluit elkaar niet uit. We kunnen geen 10 of 20 jaar wachten
We can't wait 10 to 20 years to find out if this is worth doing. Our strategy is not massive system change. Our strategy is hundreds of small changes that take place in days or months, not years. We need more small pilots where we learn as we go, pilots that change the range of possibility. We need new and better ways to measure impacts on engagement, on interaction, on safe environments. We need more opportunities to participate in and contribute to our communities, your communities. Prisons need to be secure, yes, safe, yes. We can do that. Prisons need to provide humane environments where people can participate, contribute, and learn meaningful lives. We're learning how to do that.
om te ontdekken of dit lonend is. Grote systeemverandering is niet onze doelstelling. Onze strategie bestaat uit honderden kleine veranderingen die in dagen of maanden gebeuren, niet in jaren. We hebben meer kleine pilootprojecten nodig, waarin we al doende leren. Pilootprojecten die de mogelijkheden uitbreiden. We moeten betere manieren vinden om de impact op engagement, op interactie, op veilige omgevingen te meten. We hebben meer mogelijkheden nodig om deel te nemen en bij te dragen aan onze gemeenschappen, jullie gemeenschappen. Gevangenissen moeten veilig, ja, veilig zijn. Dat kunnen we. Gevangenissen moeten menswaardige omgevingen zijn, waar mensen kunnen participeren, bijdragen en zinvolle levens leiden. We leren hoe dat kan.
That's why I'm hopeful. We don't have to stay stuck in old ideas about prison. We can define that. We can create that. And when we do that thoughtfully and with humanity, prisons can be more than the bucket for failed social policy. Maybe finally, we will earn our title: a department of corrections.
Daarom ben ik hoopvol: oude ideeën over gevangenissen kunnen we herdefiniëren. Als we het bedachtzaam en menswaardig doen, worden gevangenissen meer dan de afvalemmer van een falend sociaal beleid. Misschien kunnen we dan ooit onze benaming waardig zijn: een departement van Verbetering.
Thank you.
Dankuwel.
(Applause)
(Applaus)