Θεωρούμαστε ο κάδος απορριμάτων της αποτυχημένης κοινωνικής πολιτικής. Δεν μπορώ να προσδιορίσω ποιοι έρχονται σε εμάς ή το πόσο θα μείνουν. Είμαστε η έσχατη λύση για εκείνους που έχουν σπάσει όλα τα υπόλοιπα δίχτυα ασφαλείας της κοινωνίας. Μόνο εμείς μπορούμε να τους συγκρατήσουμε. Αυτή είναι η δουλειά μας: να τους συγκρατούμε, να τους ελέγχουμε.
We're seen as the organization that is the bucket for failed social policy. I can't define who comes to us or how long they stay. We get the people for whom nothing else has worked, people who have fallen through all of the other social safety nets. They can't contain them, so we must. That's our job: contain them, control them.
Με τα χρόνια, ως ένα σωφρονιστικό σύστημα, ως έθνος και ως κοινωνία, έχουμε γίνει πολύ καλοί, αλλά αυτό δεν πρέπει να σας χαροποιεί. Σήμερα, φυλακίζουμε περισσότερους ανά κεφαλή από οποιαδήποτε άλλη χώρα στον κόσμο. Ο αριθμός των μαύρων φυλακισμένων σήμερα είναι μεγαλύτερος από εκείνον των σκλάβων το 1850. Στεγάζουμε τους γονείς σχεδόν 3 εκατ. παιδιών της κοινότητάς μας και έχουμε γίνει το νέο άσυλο, ο μεγαλύτερος πάροχος υπηρεσιών ψυχικής υγείας του έθνους μας. Όταν φυλακίζουμε κάποιον δεν είναι ασήμαντο πράγμα. Κι όμως, μας αποκαλούν Τμήμα Σωφρονιστικών Υπηρεσιών. Σήμερα θέλω να συζητήσουμε την αλλαγή της νοοτροπίας περί σωφρονισμού. Πιστεύω, και η εμπειρία μου λέει, ότι όταν αλλάζουμε τρόπο σκέψης, δημιουργούμε νέες πιθανότητες ή νέο μέλλον και οι φυλακές χρειάζονται ένα διαφορετικό μέλλον.
Over the years, as a prison system, as a nation, and as a society, we've become very good at that, but that shouldn't make you happy. Today we incarcerate more people per capita than any other country in the world. We have more black men in prison today than were under slavery in 1850. We house the parents of almost three million of our community's children, and we've become the new asylum, the largest mental health provider in this nation. When we lock someone up, that is no small thing. And yet, we are called the Department of Corrections. Today I want to talk about changing the way we think about corrections. I believe, and my experience tells me, that when we change the way we think, we create new possibilities, or futures, and prisons need a different future.
Πέρασα όλη μου την καριέρα στον σωφρονισμό, πάνω από 30 χρόνια. Όπως και ο πατέρας μου. Ήταν βετεράνος του Βιετνάμ. Ο σωφρονισμός του ταίριαζε. Ήταν δυνατός, σταθερός, πειθαρχημένος. Έγω δεν ήμουν και τόσο, και σίγουρα ανησυχούσε για μένα. Αποφάσισα ότι αν ήταν να καταλήξω στη φυλακή ας είμαι στη σωστή πλευρά και σκέφτηκα να το δοκιμάσω, επισκέφτηκα τον μπαμπά μου στη δουλειά, το σωφρονιστήριο στο νησί ΜακΝιλ.
I've spent my entire career in corrections, over 30 years. I followed my dad into this field. He was a Vietnam veteran. Corrections suited him. He was strong, steady, disciplined. I was not so much any of those things, and I'm sure that worried him about me. Eventually I decided, if I was going to end up in prison, I'd better end up on the right side of the bars, so I thought I'd check it out, take a tour of the place my dad worked, the McNeil Island Penitentiary.
Στις αρχές της δεκαετίας του '80 οι φυλακές δεν ήταν σαν αυτές που βλέπετε στην τηλεόραση ή σε ταινίες. Σε πολλά πράγματα, ήταν χειρότερη. Μπήκα σε ένα πενταόροφο κτήριο. Σε ένα κελί ήταν οχτώ άνδρες και 550 άνδρες στον τομέα. Σε περίπτωση που αναρωτιέστε, μοιράζονταν μία τουαλέτα σε αυτόν τον μικρό χώρο. Ένας υπάλληλος ξεκλείδωνε και οι άνδρες ξεχύνονταν από τα κελιά τους. Εκατοντάδες άνδρες ξεχύνονταν. Έφυγα όσο πιο γρήγορα μπορούσα.
Now this was the early '80s, and prisons weren't quite what you see on TV or in the movies. In many ways, it was worse. I walked into a cell house that was five tiers high. There were eight men to a cell. there were 550 men in that living unit. And just in case you wondered, they shared one toilet in those small confines. An officer put a key in a lockbox, and hundreds of men streamed out of their cells. Hundreds of men streamed out of their cells. I walked away as fast as I could.
Κάποια στιγμή επέστρεψα και έπιασα δουλειά εκεί. Διηύθυνα ένα από εκείνα τα κτήρια και έλεγχα αυτές τις εκατοντάδες ανδρών. Όταν δούλευα στο κέντρο παραλαβών άκουγα τους κρατούμενους από το πάρκινγκ να κουνάνε τις πόρτες των κελιών, να φωνάζουν, να διαλύουν τα κελιά τους. Αν κλειδώσεις μαζί εκατοντάδες βίαιους ανθρώπους προκαλείται χάος. Συγκράτηση και έλεγχος, αυτή ήταν η δουλειά μας.
Eventually I went back and I started as an officer there. My job was to run one of those cell blocks and to control those hundreds of men. When I went to work at our receptions center, I could actually hear the inmates roiling from the parking lot, shaking cell doors, yelling, tearing up their cells. Take hundreds of volatile people and lock them up, and what you get is chaos. Contain and control — that was our job.
Μάθαμε να το κάνουμε αυτό πιο αποτελεσματικά με μια νέα μονάδα στέγασης, τη Μονάδα Εντατικού Ελέγχου, MEE, μια σύγχρονη εκδοχή της απομόνωσης. Βάζαμε τους κρατούμενους σε κελιά με ατσάλινες πόρτες με πορτάκια για να τους βάζουμε χειροπέδες και να τους ταΐζουμε. Μαντέψτε. Είχαμε περισσότερη ησυχία. Οι ταραχές στον γενικό πληθυσμό μειώθηκαν. Υπήρχε περισσότερη ασφάλεια επειδή οι πιο βίαιοι ή καταστροφικοί κρατούμενοι μπορούσαν να απομονωθούν. Αλλά η απομόνωση δεν είναι καλή. Αν στερήσεις σε κάποιον την κοινωνική επαφή, καταρρέει. Ήταν δύσκολο να τους βγάλουμε από εκεί, και γι' αυτούς και για εμάς. Ακόμα και στη φυλακή δεν είναι μικρό πράγμα να κλειδώσεις κάποιον.
One way we learned to do this more effectively was a new type of housing unit called the Intensive Management Unit, IMU, a modern version of a "hole." We put inmates in cells behind solid steel doors with cuff ports so we could restrain them and feed them. Guess what? It got quieter. Disturbances died down in the general population. Places became safer because those inmates who were most violent or disruptive could now be isolated. But isolation isn't good. Deprive people of social contact and they deteriorate. It was hard getting them out of IMU, for them and for us. Even in prison, it's no small thing to lock someone up.
Έπειτα βρέθηκα σε μία από τις δυσκολότερες φυλακές όπου στεγάζονται οι πιο βίαιοι και καταστροφικοί κρατούμενοι. Τότε ο κλάδος είχε εξελιχθεί, είχαμε διαφορετικά εργαλεία και τεχνικές για τη διαχείριση των ταραχοποιών. Είχαμε όπλα με πλαστικές σφαίρες, σπρέι πιπεριού και ασπίδες από πλέξιγλας χειροβομβίδες κρότου λάμψης, ειδικές ομάδες. Αντιμετωπίζαμε τη βία με ισχύ και το χάος με χάος. Ήμασταν πολύ καλοί στο να σβήνουμε φωτιές.
My next assignment was to one of the state's deep-end prisons where some of our more violent or disruptive inmates are housed. By then, the industry had advanced a lot, and we had different tools and techniques to manage disruptive behavior. We had beanbag guns and pepper spray and plexiglass shields, flash bangs, emergency response teams. We met violence with force and chaos with chaos. We were pretty good at putting out fires.
Όταν ήμουν εκεί γνώρισα δύο έμπειρους σωφρονιστικούς υπαλλήλους που ήταν επίσης και ερευνητές έναν ανθρωπολόγο και έναν κοινωνιολόγο. Μια μέρα, ο ένας μου είπε, «Είσαι πολύ καλός στο να σβήνεις φωτιές. Σκέφτηκες ποτέ πώς να τις αποτρέψεις;» Τους εξήγησα υπομονετικά πώς ασκώντας ωμή δύναμη οι φυλακές γίνονταν ασφαλέστερες. Ήταν υπομονετικοί μαζί μου. Με τις συζητήσεις αναπτύχθηκαν νέες ιδέες και αρχίσαμε μερικά μικρά πειράματα. Πρώτα, αρχίσαμε την ομαδική εκπαίδευση των υπαλλήλων αντί να στέλνουμε έναν ή δυο στην εκπαιδευτική ακαδημία της πολιτείας. Αντί για τέσσερις εβδομάδες εκπαίδευσης, είχαν 10. Έπειτα πειραματιστήκαμε με ένα μοντέλο μαθητείας τοποθετώντας νέους υπαλλήλους μαζί με παλιούς. Και οι δύο βελτιώθηκαν στη δουλειά. Δεύτερον, προσθέσαμε προφορικές ικανότητες αποκλιμάκωσης στην εκπαιδευτική κλίμακα και την ενσωματώσαμε στην κλίμακα άσκησης βίας. Ήταν η μη βίαιη χρήση της βίας. Μετά κάναμε κάτι ριζοσπαστικό. Διδάξαμε στους κρατούμενους αυτές τις ικανότητες. Αλλάξαμε το σετ ικανοτήτων μειώνοντας τη βία και όχι απλά αντιδρώντας σε αυτή.
While I was there, I met two experienced correctional workers who were also researchers, an anthropologist and a sociologist. One day, one of them commented to me and said, "You know, you're pretty good at putting out fires. Have you ever thought about how to prevent them?" I was patient with them, explaining our brute force approach to making prisons safer. They were patient with me. Out of those conversations grew some new ideas and we started some small experiments. First, we started training our officers in teams rather than sending them one or two at a time to the state training academy. Instead of four weeks of training, we gave them 10. Then we experimented with an apprenticeship model where we paired new staff with veteran staff. They both got better at the work. Second, we added verbal de-escalation skills into the training continuum and made it part of the use of force continuum. It was the non-force use of force. And then we did something even more radical. We trained the inmates on those same skills. We changed the skill set, reducing violence, not just responding to it.
Τρίτον, επεκτείναμε τις εγκαταστάσεις, δοκιμάσαμε έναν νέο τύπο σχεδιασμού. Το σημαντικότερο και πιο αμφιλεγόμενο στοιχείο αυτού του σχεδιασμού ήταν φυσικά η τουαλέτα. Δεν υπήρχαν τουαλέτες. Αυτό μπορεί να σας ακούγεται ασήμαντο εδώ σήμερα αλλά τότε ήταν τεράστιο. Κελιά χωρίς τουαλέτα ήταν ανήκουστο. Όλοι πιστεύαμε ότι ήταν επικίνδυνο και τρελό. Ακόμα και οχτώ άνδρες σε ένα κελί είχαν τουαλέτα. Αυτή η μικρή λεπτομέρεια άλλαξε τον τρόπο που δουλεύαμε. Κρατούμενοι και υπάλληλοι αλληλεπιδρούσαν συχνότερα, πιο ανοιχτά και ανέπτυσσαν αμοιβαία κατανόηση. Διακρίναμε διαμάχες και παρεμβαίναμε προτού κλιμακωθούν. Η μονάδα ήταν πιο καθαρή, πιο ήσυχη, πιο ασφαλής και πιο ανθρώπινη. Αυτό διατηρούσε την ειρήνη αποτελεσματικότερα από κάθε τεχνική εκφοβισμού που είχα δει μέχρι τότε. Η αλληλεπίδραση αλλάζει τη συμπεριφορά τόσο των υπαλλήλων όσο και των κρατουμένων. Αλλάξαμε το περιβάλλον και αλλάξαμε τη συμπεριφορά.
Third, when we expanded our facility, we tried a new type of design. Now the biggest and most controversial component of this design, of course, was the toilet. There were no toilets. Now that might not sound significant to you here today, but at the time, it was huge. No one had ever heard of a cell without a toilet. We all thought it was dangerous and crazy. Even eight men to a cell had a toilet. That small detail changed the way we worked. Inmates and staff started interacting more often and openly and developing a rapport. It was easier to detect conflict and intervene before it escalated. The unit was cleaner, quieter, safer and more humane. This was more effective at keeping the peace than any intimidation technique I'd seen to that point. Interacting changes the way you behave, both for the officer and the inmate. We changed the environment and we changed the behavior.
Λες και δεν το είχα εμπεδώσει με μετέθεσαν στα κεντρικά και εκεί θα αντιμετώπιζα την αλλαγή του συστήματος. Πολλά δυσκολεύουν την αλλαγή του συστήματος οι πολιτικοί, τα νομοσχέδια και οι νόμοι τα δικαστήρια και οι αγωγές, η εσωτερική πολιτική. Η αλλαγή του συστήματος είναι δύσκολη, αργή και συχνά δεν καταλήγει εκεί που θέλεις. Δεν είναι μικρό πράγμα να αλλάξεις το σωφρονιστικό σύστημα. Συλλογίστηκα λοιπόν τις προηγούμενες εμπειρίες μου και θυμήθηκα ότι όταν αλληλεπιδρούσαμε με τους παραβάτες, ηρεμούσαν. Αλλάξαμε περιβάλλον, άλλαξε η συμπεριφορά. Δεν ήταν τεράστιες συστημικές αλλαγές. Ήταν μικρές, ωστόσο αυτές οι αλλαγές δημιούργησαν νέες πιθανότητες.
Now, just in case I hadn't learned this lesson, they assigned me to headquarters next, and that's where I ran straight up against system change. Now, many things work against system change: politics and politicians, bills and laws, courts and lawsuits, internal politics. System change is difficult and slow, and oftentimes it doesn't take you where you want to go. It's no small thing to change a prison system. So what I did do is I reflected on my earlier experiences and I remembered that when we interacted with offenders, the heat went down. When we changed the environment, the behavior changed. And these were not huge system changes. These were small changes, and these changes created new possibilities.
Έπειτα μετατέθηκα ξανά ως επικεφαλής μιας μικρής φυλακής. Ταυτόχρονα σπούδαζα για το πτυχίο μου στο πολιτειακό κολέγιο Έβεργκριν. Επικοινωνούσα με άτομα που δεν μοιάζαμε, με διαφορετικές ιδέες και διαφορετικές καταβολές. Μία από αυτούς ήταν οικολόγος τροπικών δασών. Κοίταξε τη μικρή φυλακή μου και είδε ένα εργαστήριο. Μιλήσαμε και ανακαλύψαμε ότι οι φυλακές και οι κρατούμενοι μπορούσαν να βοηθήσουν τους επιστήμονες με την ολοκλήρωση εργασιών που δεν περάτωναν μόνοι τους όπως με την επανεισαγωγή απειλούμενων ειδών: βατράχων, πεταλούδων, φυτών. Βρήκαμε τρόπους να κάνουμε την επιχείρησή μας πιο αποδοτική με την προσθήκη ηλιακής ενέργειας, συλλεκτών βρόχινου νερού, οργανική καλλιέργεια, ανακύκλωση. Αυτή η πρωτοβουλία έχει οδηγήσει σε πολλά έργα με τεράστιο αντίκτυπο στο σύστημα όχι μόνο το δικό μας σύστημα αλλά και άλλες πολιτείες, μικρά πειράματα που κάνουν μεγάλη διαφορά στην επιστήμη, στην κοινότητα. Ο τρόπος που σκεφτόμαστε για τη δουλειά μας αλλάζει τη δουλειά μας. Το έργο έκανε τη δουλειά μου πιο ενδιαφέρουσα και συναρπαστική. Ήμουν ενθουσιασμένος. Οι υπάλληλοι το ίδιο. Και οι αστυνομικοί. Και οι κρατούμενοι. Βρήκαν έμπνευση. Όλοι ήθελαν να συμμετέχουν. Συνέβαλλαν, έκαναν τη διαφορά και πίστευαν ότι αυτό είχε νόημα και σημασία.
So next, I got reassigned as superintendent of a small prison. And at the same time, I was working on my degree at the Evergreen State College. I interacted with a lot of people who were not like me, people who had different ideas and came from different backgrounds. One of them was a rainforest ecologist. She looked at my small prison and what she saw was a laboratory. We talked and discovered how prisons and inmates could actually help advance science by helping them complete projects they couldn't complete on their own, like repopulating endangered species: frogs, butterflies, endangered prairie plants. At the same time, we found ways to make our operation more efficient through the addition of solar power, rainwater catchment, organic gardening, recycling. This initiative has led to many projects that have had huge system-wide impact, not just in our system, but in other state systems as well, small experiments making a big difference to science, to the community. The way we think about our work changes our work. The project just made my job more interesting and exciting. I was excited. Staff were excited. Officers were excited. Inmates were excited. They were inspired. Everybody wanted to be part of this. They were making a contribution, a difference, one they thought was meaningful and important.
Ας γίνω ξεκάθαρος όμως. Οι κρατούμενοι προσαρμόζονται εύκολα. Έτσι πρέπει να κάνουν. Συχνά, γνωρίζουν πιο πολλά για τα συστήματά μας από εκείνους που τα διαχειρίζονται. Και είναι εκεί για κάποιο λόγο. Δεν νομίζω ότι η δουλειά μου είναι να τους τιμωρώ ή να τους συγχωρήσω αλλά πιστεύω ότι πρέπει να έχουν αξιοπρεπείς, σημαντικές ζωές ακόμα και στη φυλακή. Αυτό ήταν το ερώτημα: Μπορούν οι κρατούμενοι να έχουν αξιοπρεπείς και σημαντικές ζωές και αν ναι, τι διαφορά θα έκανε αυτό; Με αυτό το ερώτημα ξαναγύρισα στη βαθιά φυλακή εκεί όπου στεγάζονται οι πλέον βίαιοι παραβάτες. Η απομόνωση είναι για τιμωρία. Δεν έχει χάρες εκεί, όπως προγραμματισμό. Έτσι το σκεφτήκαμε. Αλλά συνειδητοποιήσαμε ότι οι συγκεκριμένοι κρατούμενοι ήταν που χρειάζονταν προγραμματισμό. Και μάλιστα εντατικό. Αλλάξαμε λοιπόν τρόπο σκέψης κατά 180 μοίρες και αρχίσαμε να ψάχνουμε για νέες πιθανότητες. Βρήκαμε ένα νέο είδος καρέκλας. Αντί να τη χρησιμοποιούμε για τιμωρία την τοποθετήσαμε σε τάξεις. Δεν ξεχάσαμε την ευθύνη μας να ελέγχουμε αλλά οι κρατούμενοι αλληλεπιδρούσαν με ασφάλεια μεταξύ τους και με υπαλλήλους, και καθώς ο έλεγχος δεν ήταν πρόβλημα όλοι μπορούσαν να εστιάσουν σε άλλα πράγματα όπως η μάθηση. Η συμπεριφορά άλλαξε. Αλλάξαμε νοοτροπία. Αλλάξαμε τις πιθανότητες. Αυτό μου δίνει ελπίδα. Δεν ξέρω αν κάτι από αυτά θα λειτουργήσει μελλοντικά. Προς το παρόν λειτουργεί, όμως.
Let me be clear on what's going on here, though. Inmates are highly adaptive. They have to be. Oftentimes, they know more about our own systems than the people who run them. And they're here for a reason. I don't see my job as to punish them or forgive them, but I do think they can have decent and meaningful lives even in prison. So that was the question: Could inmates live decent and meaningful lives, and if so, what difference would that make? So I took that question back to the deep end, where some of our most violent offenders are housed. Remember, IMUs are for punishment. You don't get perks there, like programming. That was how we thought. But then we started to realize that if any inmates needed programming, it was these particular inmates. In fact, they needed intensive programming. So we changed our thinking 180 degrees, and we started looking for new possibilities. What we found was a new kind of chair. Instead of using the chair for punishment, we put it in classrooms. Okay, we didn't forget our responsibility to control, but now inmates could interact safely, face-to-face with other inmates and staff, and because control was no longer an issue, everybody could focus on other things, like learning. Behavior changed. We changed our thinking, and we changed what was possible, and this gives me hope. Now, I can't tell you that any of this stuff will work. What I can tell you, though, it is working.
Οι φυλακές είναι ασφαλέστερες για όλους, και όταν οι φυλακές είναι ασφαλείς δεν εστιάζουμε μόνο στον έλεγχο. Η μείωση των υποτροπών είναι ο τελικός στόχος αλλά δεν είναι ο μοναδικός. Η πρόληψη της εγκληματικότητας χρειάζεται πολύ περισσότερους ανθρώπους και θεσμούς. Αν βασιστούμε μόνο στις φυλακές μάλλον δεν θα μειωθεί η εγκληματικότητα. Αλλά οι φυλακές μπορούν να πετύχουν πράγματα που ποτέ δεν πιστεύαμε ότι μπορούν. Μπορούν να είναι πηγές καινοτομίας, και βιωσιμότητας, επανεισαγωγής απειλούμενων ειδών και περιβαλλοντικής αποκατάστασης. Οι κρατούμενοι μπορούν να είναι επιστήμονες, μελισσοκόμοι διασώστες σκύλων. Οι φυλακές μπορούν να είναι πηγή σημαντικής δουλειάς και ευκαιριών για τους υπαλλήλους και τους κρατούμενους που ζουν εκεί. Μπορούμε να συγκρατούμε και να ελέγχουμε και να παρέχουμε ανθρώπινες συνθήκες. Αυτά δεν είναι αντίθετα.
Our prisons are getting safer for both staff and inmates, and when our prisons are safe, we can put our energies into a lot more than just controlling. Reducing recidivism may be our ultimate goal, but it's not our only goal. To be honest with you, preventing crime takes so much more from so many more people and institutions. If we rely on just prisons to reduce crime, I'm afraid we'll never get there. But prisons can do some things we never thought they could do. Prisons can be the source of innovation and sustainability, repopulating endangered species and environmental restoration. Inmates can be scientists and beekeepers, dog rescuers. Prisons can be the source of meaningful work and opportunity for staff and the inmates who live there. We can contain and control and provide humane environments. These are not opposing qualities.
Δεν μπορούμε να περιμένουμε 10 με 20 χρόνια να ανακαλύψουμε αν αξίζει να γίνει. Η στρατηγική μας δεν είναι η μαζική συστημική αλλαγή είναι εκατοντάδες μικρές αλλαγές που γίνονται σε μέρες ή μήνες, όχι σε χρόνια. Χρειαζόμαστε περισσότερους μικρούς πιλότους να μαθαίνουμε στην πορεία, πιλότους που μπορούν να αλλάξουν το εύρος των πιθανοτήτων. Νέους τρόπους μέτρησης των αποτελεσμάτων που έχουν η εμπλοκή, η αλληλεπίδραση το ασφαλές περιβάλλον. Χρειαζόμαστε παραπάνω ευκαιρίες συμμετοχής και συνεισφοράς στις κοινότητές μας, στις δικές σας κοινότητες. Οι φυλακές πρέπει να είναι ακίνδυνες, ασφαλείς. Είναι εφικτό. Πρέπει να παρέχουν ανθρώπινο περιβάλλον όπου οι άνθρωποι συμμετέχουν, συνεισφέρουν και να μάθουν τη ζωή με νόημα. Μαθαίνουμε να το κάνουμε αυτό.
We can't wait 10 to 20 years to find out if this is worth doing. Our strategy is not massive system change. Our strategy is hundreds of small changes that take place in days or months, not years. We need more small pilots where we learn as we go, pilots that change the range of possibility. We need new and better ways to measure impacts on engagement, on interaction, on safe environments. We need more opportunities to participate in and contribute to our communities, your communities. Prisons need to be secure, yes, safe, yes. We can do that. Prisons need to provide humane environments where people can participate, contribute, and learn meaningful lives. We're learning how to do that.
Γι' αυτό ελπίζω. Ας ξεχάσουμε τις παλιές ιδέες περί φυλακής. Μπορούμε να το ορίσουμε. Να το δημιουργήσουμε. Και όταν το κάνουμε, με σκέψη και ανθρωπιά οι φυλακές δεν θα είναι κάδος απορριμάτων της κοινωνικής πολιτικής. Ίσως κερδίσουμε τον τίτλο μας: τμήμα σωφρονιστικών υπηρεσιών. Ευχαριστώ. (Χειροκρότημα)
That's why I'm hopeful. We don't have to stay stuck in old ideas about prison. We can define that. We can create that. And when we do that thoughtfully and with humanity, prisons can be more than the bucket for failed social policy. Maybe finally, we will earn our title: a department of corrections.