Human beings are everywhere. With settlements on every continent, we can be found in the most isolated corners of Earth’s jungles, oceans, and tundras. Our impact is so profound, most scientists believe humanity has left a permanent mark on Earth’s geological record. So what would happen if suddenly, every human on Earth disappeared?
De mensheid is alomtegenwoordig. Met nederzettingen op ieder continent bevinden we ons in de uithoeken van de jungles, oceanen en toendra's. Onze impact is dermate intens, dat veel wetenschappers ervan uitgaan dat de mensheid het geologisch archief van de aarde blijvend heeft beïnvloed. Maar wat zou er gebeuren als alle mensen op aarde spontaan verdwenen?
With no one maintaining them, some of our creations backfire immediately. Hours after we disappear, oil refineries malfunction, producing month-long blazes at plants like the ones in western India, the southern United States, and South Korea. In underground rail systems like those in London, Moscow, and New York City, hundreds of drainage pumps are abandoned, flooding the tunnels in just three days. By the end of the first week, most emergency generators have shut down, and once the fires have gone out, the earth goes dark for the first time in centuries.
Nu niemand ze onderhoudt, geven enkele van onze creaties meteen een terugslag. Uren na onze verdwijning raken olieraffinaderijen defect, resulterend in maandenlange vlammenzeeën bij installaties zoals die in India, de Verenigde Staten en Zuid-Korea. Bij ondergrondse spoorwegstelsels zoals die in Londen, Moskou en New York, zijn honderden afvoerpompen aan hun lot overgelaten, waardoor de tunnels binnen drie dagen overstromen. Tegen het einde van de eerste week zijn de meeste noodgeneratoren gestopt. En eens de branden zijn gedoofd, is de aarde voor het eerst sinds eeuwen duister.
After the first catastrophic month, changes come more gradually. Within 20 years, sidewalks have been torn apart by weeds and tree roots. Around this time, flooded tunnels erode the streets above into urban rivers. In temperate climates, the cycle of seasons freezes and thaws these waterways, cracking pavement and concrete foundations. Leaking pipes cause the same reaction in concrete buildings, and within 200 winters, most skyscrapers buckle and tumble down. In cities built in river deltas like Houston, these buildings eventually wash away completely - filling nearby tributaries with crushed concrete.
Na de eerste catastrofale maand vinden veranderingen geleidelijker plaats. Binnen twintig jaar zijn trottoirs door onkruid en boomwortels verscheurd. Rond deze tijd hollen overstroomde tunnels de bovengelegen straten uit tot rivieren. In gematigde klimaten zorgt de cyclus der seizoenen ervoor dat deze waterwegen bevriezen en ontdooien, waardoor bestrating en betonnen funderingen scheuren. Lekkende buizen leiden tot hetzelfde bij betonnen gebouwen, en binnen tweehonderd winters storten de meeste wolkenkrabbers ineen. In steden die zoals Houston in rivierdelta's zijn gebouwd, spoelen deze gebouwen uiteindelijk weg, waardoor nabije zijrivieren zich met verpulverd beton vullen.
Rural and suburban areas decay more slowly, but in largely unsurprising ways. Leaks, mold, bug and rodent infestations - all the usual enemies of the homeowner- now go uncontested. Within 75 years, most houses' supporting beams have rotted and sagged, and the resulting collapsed heap is now home to local rodents and lizards.
Landelijke en voorstedelijke gebieden vergaan langzamer, maar hoofdzakelijk op de verwachte manieren. Lekkages, schimmel en ongedierte - de gebruikelijke vijanden van huiseigenaren - worden nu niet tegengewerkt. Binnen 75 jaar zijn de steunbalken in de meeste huizen verrot en verzakt, en in de ontstane hoop puin wonen nu knaagdieren en hagedissen.
But in this post-human world, “local” has a new meaning. Our cities are full of imported plants, which now run wild across their adopted homes. Water hyacinth coat the waterways of Shanghai in a thick green carpet. Poisonous giant hogweeds overgrow the banks of London’s Thames River. Chinese Ailanthus trees burst through New York City streets. And as sunken skyscrapers add crumbled concrete to the new forest floor, the soil acidity plummets, potentially allowing new plant life to thrive.
Maar in deze post-menselijke wereld heeft 'plaatselijk' een nieuwe betekenis. Onze steden staan vol met geïmporteerde planten, die nu door hun adoptiefhabitat woekeren. De waterhyacint vormt een groen tapijt in de waterwegen van Shanghai. De giftige reuzenberenklauw bedekt de oevers van de Theems. De Chinese hemelboom breekt door de straten van New York. En door het verpulverde beton van de gezonken wolkenkrabbers daalt de zuurgraad van de nieuwe bosgrond, waardoor nieuwe planten de kans krijgen om er goed te gedijen.
This post-human biodiversity extends into the animal kingdom, as well. Animals follow the unchecked spread of native and non-native plants, venturing into new habitats with the help of our leftover bridges. In general, our infrastructure saves some animals and dooms others. Cockroaches continue to thrive in their native tropical habitats, but without our heating systems, their urban cousins likely freeze and die out in just two winters. And most domesticated animals are unable to survive without us – save for a handful of resourceful pigs, dogs, and feral housecats. Conversely, the reduced light pollution saves over a billion birds each year whose migrations were disrupted by blinking communication tower lights and high-tension wires. And mosquitos multiply endlessly in one of their favorite manmade nurseries – rubber tires, which last for almost a thousand years.
Deze post-menselijke biodiversiteit strekt zich ook uit naar het dierenrijk. Dieren volgen de vrije verspreiding van inheemse en uitheemse planten, en wagen zich via overgebleven bruggen in nieuwe habitats. Over het algemeen redt onze infrastructuur enkele dieren en verdoemt andere. In hun natuurlijke tropische habitat houden kakkerlakken goed stand, maar zonder onze verwarmingssystemen sterven hun stedelijke neefjes geheid binnen twee winters door bevriezing uit. En de meeste gedomesticeerde dieren kunnen zonder ons niet overleven, behalve een handvol vindingrijke varkens, honden en verwilderde huiskatten. De verminderde lichtvervuiling spaart jaarlijks echter miljoenen vogels, wier migratie door lichten van zendmasten en hoogspanningskabels werd verstoord. En muggen vermenigvuldigen zich eindeloos in een van hun favoriete kunstmatige broedkamers: rubberbanden, welke zo'n duizend jaar meegaan.
As fauna and flora flourish, Earth’s climate slowly recovers from millennia of human impact. Within 35,000 years, the plant cycle removes the last traces of lead left by the Industrial Revolution from Earth’s soil, and it may take up to 65,000 years beyond that for CO2 to return pre-human levels. But even after several million years, humanity’s legacy lives on. Carved in unyielding granite, America’s Mt. Rushmore survives for 7.2 million years. The chemical composition of our bronze sculptures keeps them recognizable for over 10 million. And buried deep underground, the remnants of cities built on floodplains have been preserved in time as a kind of technofossil.
Terwijl fauna en flora floreren, herstelt het klimaat zich geleidelijk van millennia aan menselijke invloed. Binnen 35 duizend jaar verwijderen planten de laatste loodresten die door de industriële revolutie in de bodem achterbleven. En het kan daarna nog zo'n 65 duizend jaar duren voordat het CO2-gehalte in de lucht weer op pre-menselijke niveaus is. Maar zelfs na vele miljoenen jaren leeft de erfenis van de mensheid voort. Gehouwen zijnde in onbuigzaam graniet, blijft het Amerikaanse Mount Rushmore 7,2 miljoen jaar bestaan. Door hun chemische samenstelling blijven bronzen beelden langer dan 10 miljoen jaar herkenbaar. En diep onder de grond begraven zijnde, zijn de restanten van op uiterwaarden gebouwde steden als een soort technofossiel in tijd behouden gebleven.
Eventually, these traces, too, will be wiped from the planet’s surface. Humanity hasn’t always been here, and we won’t be here forever. But by investigating the world without us, perhaps we can learn more about the world we live in now.
Op den duur zullen deze sporen ook van het aardoppervlak verdwijnen. De mensheid is er niet altijd al geweest en ze zal hier ook niet eeuwig zijn. Maar door een wereld zonder ons te onderzoeken, kunnen we misschien meer leren over de wereld waarin we nu leven.