Human beings are everywhere. With settlements on every continent, we can be found in the most isolated corners of Earth’s jungles, oceans, and tundras. Our impact is so profound, most scientists believe humanity has left a permanent mark on Earth’s geological record. So what would happen if suddenly, every human on Earth disappeared?
انسانها همه جا هستند. در همه قارهها ساکن شدهایم، و در دورافتادهترین نقاط مثل جنگلها، اقیانوسها، و تندراها هم یافت میشویم. اثرات ما آنقدر چشمگیر بوده که بیشتر دانشمندان بر این باورند انسانها نشانی همیشگی بر تاریخچه زمین شناختی این کره گذاشتهاند. پس اگر به یک باره همهٔ انسانهای زمین ناپدید شوند چه اتفاقی رخ میدهد؟
With no one maintaining them, some of our creations backfire immediately. Hours after we disappear, oil refineries malfunction, producing month-long blazes at plants like the ones in western India, the southern United States, and South Korea. In underground rail systems like those in London, Moscow, and New York City, hundreds of drainage pumps are abandoned, flooding the tunnels in just three days. By the end of the first week, most emergency generators have shut down, and once the fires have gone out, the earth goes dark for the first time in centuries.
برخی از سازههای ما به علت نبود نیروی نگهداری به سرعت منفجر میشوند. چند ساعت پس از ناپدیدشدن ما، پالایشگاهها دچارنقص فنی میشوند، و آتش سوزیهای چندماهه در کارخانههایی مثل صنایع غرب هند، جنوب ایالات متحده، و کره شمالی به راه خواهد افتاد. درسیستمهای ریلی زیرزمینی مثل مترو لندن، مسکو، و نیویورک، صدها پمپ فاضلاب رها شده تونلها را در تنها سه روز پر از آب خواهند کرد. تا پایان هفته اول مولدهای برق اضطراری از کار خواهند افتاد. و به محض خاموش شدن آتشها، زمین برای اولین بار در طول قرون تاریک خواهد شد.
After the first catastrophic month, changes come more gradually. Within 20 years, sidewalks have been torn apart by weeds and tree roots. Around this time, flooded tunnels erode the streets above into urban rivers. In temperate climates, the cycle of seasons freezes and thaws these waterways, cracking pavement and concrete foundations. Leaking pipes cause the same reaction in concrete buildings, and within 200 winters, most skyscrapers buckle and tumble down. In cities built in river deltas like Houston, these buildings eventually wash away completely - filling nearby tributaries with crushed concrete.
پس از یک ماه از فاجعه، سرعت تغییرات کاهش مییابد. پس از ۲۰ سال پیادهروها توسط علفها و ریشه درختان از هم میپاشند. در همین زمان، تونلهای پرآب خیابانهای روی خود را میفرسایند و به رودخانههای شهری تبدیل میکنند. در نواحی معتدل، چرخهٔ فصول باعث یخ زدن و آب شدن این آبراهها میشود، که باعث ترک خوردن پیاده روها و پیریزیهای بتنی میشود. لولههای نشت کرده هم همین کار را با ساختمانهای بتنی میکنند، و پس از ۲۰۰ زمستان، بیشتر آسمانخراشها خم شده و فرو میریزند. در شهرهایی مثل هیوستن که بر دلتای رودها بنا شدهاند، کل این ساختمانها در نهایت ازبین رفته و انشعابات اطراف را پر از تکههای سیمان میکنند.
Rural and suburban areas decay more slowly, but in largely unsurprising ways. Leaks, mold, bug and rodent infestations - all the usual enemies of the homeowner- now go uncontested. Within 75 years, most houses' supporting beams have rotted and sagged, and the resulting collapsed heap is now home to local rodents and lizards.
مناطق برون شهری و روستایی به شیوهای آرامتر، اما باورکردنیتر تخریب میشوند. نشتیها، کپکها، حشرات و هجوم موشها - همه دشمنان عادی صاحب خانهها - حالا بدون رقیب حکمرانی میکنند. پس از ۷۵ سال، بیشتر ستونهای خانهها خم شده و فرو میریزند، و این تودهٔ فروریخته به خانهٔ موشها و مارمولکها تبدیل میشود.
But in this post-human world, “local” has a new meaning. Our cities are full of imported plants, which now run wild across their adopted homes. Water hyacinth coat the waterways of Shanghai in a thick green carpet. Poisonous giant hogweeds overgrow the banks of London’s Thames River. Chinese Ailanthus trees burst through New York City streets. And as sunken skyscrapers add crumbled concrete to the new forest floor, the soil acidity plummets, potentially allowing new plant life to thrive.
اما در این جهان پسا انسانی واژه «محلی» معنای جدیدی دارد. شهرهای ما پر از گیاهان وارداتی میشوند، که حالا در خانهٔ جدید خود وحشیانه رشد میکنند. سنبل آبی همچون فرشی سبز رنگ و ضخیم آب راههای شانگهای را میپوشاند. علفهای هرز سمی حوزهٔ رود تیمز لندن را میپوشانند. درختان سماق چینی سرتاسر خیابانهای نیویورک را خواهند گرفت. و هر چه آسمان خراشهای غرق شده خرده سیمان بیشتری به سطح جنگل جدید اضافه کنند، خاصیت اسیدی خاک کاهش یافته، و امکان رشد بیشتر گیاهان را فراهم میکند.
This post-human biodiversity extends into the animal kingdom, as well. Animals follow the unchecked spread of native and non-native plants, venturing into new habitats with the help of our leftover bridges. In general, our infrastructure saves some animals and dooms others. Cockroaches continue to thrive in their native tropical habitats, but without our heating systems, their urban cousins likely freeze and die out in just two winters. And most domesticated animals are unable to survive without us – save for a handful of resourceful pigs, dogs, and feral housecats. Conversely, the reduced light pollution saves over a billion birds each year whose migrations were disrupted by blinking communication tower lights and high-tension wires. And mosquitos multiply endlessly in one of their favorite manmade nurseries – rubber tires, which last for almost a thousand years.
تنوع زیستی پسا انسانی به قلمرو حیوانات هم میرسد. حیوانات هم از الگوی گسترش بی حد و مرز گیاهان بومی و غیربومی پیروی میکنند. و به کمک پلهای باقی مانده از سازههای انسانی به زیستگاههای جدید میرسند. زیرساختهای ما جان برخی ازحیوانات را حفظ کرده و برخی را به نابودی میکشاند. سوسکها در زیستگاههای گرمسیری به زندگی خود ادامه میدهند اما در نبود سیستمهای گرمایشی ما، عمو زادههای شهریشان طی دو زمستان منجمد شده و خواهند مرد. و بیشتر حیوانات اهلی نمیتوانند بدون ما زنده بمانند - خوکهای مفید، سگها و گربههای خانگی وحشی. و بر عکس، کاهش آلودگیهای نوری سالانه جان میلیاردها پرنده را که مهاجرت شان به علت سوسوی چراغهای برجهای ارتباطی و سیمهای فشار قوی مختل شده بود، حفظ میکند. و پشهها در یکی از زیستگاههای بشرساخته مورد علاقهشان تا ابد تکثیر میشوند - تایرهای پلاستیکی که تقریبا هزار سال عمر میکنند.
As fauna and flora flourish, Earth’s climate slowly recovers from millennia of human impact. Within 35,000 years, the plant cycle removes the last traces of lead left by the Industrial Revolution from Earth’s soil, and it may take up to 65,000 years beyond that for CO2 to return pre-human levels. But even after several million years, humanity’s legacy lives on. Carved in unyielding granite, America’s Mt. Rushmore survives for 7.2 million years. The chemical composition of our bronze sculptures keeps them recognizable for over 10 million. And buried deep underground, the remnants of cities built on floodplains have been preserved in time as a kind of technofossil.
هر چه تعداد گیاهان و جانوران بیشتر میشود، آب وهوای زمین هم بعد از هزاران سال اثر انسان بهبود مییابد. با گذشت ۳۵٫۰۰۰ سال، چرخهٔ گیاهی آخرین اثرات سرب که از انقلاب صنعتی بر خاک زمین باقی مانده را از بین میبرد. و احتمالاً ۶۵٫۰۰۰ سال یا بیشتر طول میکشد تا حجم کربن دی اکسید هم به مقدار پیش از دورهٔ انسانها بازگردد. حتی پس از چند میلیون سال، میراث انسانها هنوز باقی است. کوه راشمور آمریکا که از گرانیت محکم تراشیده شده، ۷/۲ میلیون سال دوام خواهد داشت. ترکیب شیمیایی مجسمههای برنزی ما آنها را برای ۱۰ میلیون سال قابل تشخیص میکند. و بقایای شهرهایی که بر دشتهای سیلابی ساخته شدهاند در اعماق زمین مدفون میشوند، و در طول قرون به عنوان نوعی تکنوفسیل باقی میمانند.
Eventually, these traces, too, will be wiped from the planet’s surface. Humanity hasn’t always been here, and we won’t be here forever. But by investigating the world without us, perhaps we can learn more about the world we live in now.
در آخر، این بازماندهها نیز از سطح زمین محو خواهند شد. انسانها همیشه اینجا نبودهاند، و برای همیشه هم باقی نخواهند ماند. اما با تحقیق دربارهٔ جهان بدون ما، شاید چیزهای بیشتری دربارهٔ جهانی که در آن زندگی میکنیم یاد بگیریم.