Οι άνθρωποι βρίσκονται παντού. Με οικισμούς σε κάθε ήπειρο, μπορούμε να βρεθούμε στις πιο απομονωμένες ζούγκλες της Γης, τους ωκεανούς και τις τούνδρες. Η επίδρασή μας είναι τόσο βαθιά που οι περισσότεροι επιστήμονες πιστεύουν ότι η ανθρωπότητα έχει αφήσει ένα μόνιμο σημάδι στη γεωλογική καταγραφή της Γης. Τι θα συνέβαινε λοιπόν αν εξαφανιζόταν ξαφνικά κάθε άνθρωπος στη Γη;
Human beings are everywhere. With settlements on every continent, we can be found in the most isolated corners of Earth’s jungles, oceans, and tundras. Our impact is so profound, most scientists believe humanity has left a permanent mark on Earth’s geological record. So what would happen if suddenly, every human on Earth disappeared?
Χωρίς τη φροντίδα κανενός, κάποιες από τις δημιουργίες μας αποτυγχάνουν αμέσως. Ώρες μετά την εξαφάνισή μας, τα διυλιστήρια δυσλειτουργούν παράγοντας φωτιές που διαρκούν έναν μήνα σε εργοστάσια όπως αυτά στη δυτική Ινδία, τις Νότιες Ηνωμένες Πολιτείες, και τη Νότια Κορέα. Σε υπόγειους σιδηρόδρομους όπως εκείνους στο Λονδίνο, τη Μόσχα, και τη Νέα Υόρκη, εκατοντάδες αντλίες στράγγισης εγκαταλείπονται, πλημμυρίζοντας τις σήραγγες μόνο σε τρεις μέρες. Έως το τέλος της πρώτης εβδομάδας, οι περισσότερες εφεδρικές γεννήτριες έχουν κλείσει, και μόλις σβήσουν οι φωτιές, η γη πέφτει στο σκοτάδι για πρώτη φορά εδώ και αιώνες.
With no one maintaining them, some of our creations backfire immediately. Hours after we disappear, oil refineries malfunction, producing month-long blazes at plants like the ones in western India, the southern United States, and South Korea. In underground rail systems like those in London, Moscow, and New York City, hundreds of drainage pumps are abandoned, flooding the tunnels in just three days. By the end of the first week, most emergency generators have shut down, and once the fires have gone out, the earth goes dark for the first time in centuries.
Μετά τον πρώτο καταστροφικό μήνα, οι αλλαγές γίνονται πιο σταδιακά. Μέσα σε 20 χρόνια, τα πεζοδρόμια έχουν διαλυθεί από ζιζάνια και ρίζες δέντρων. Περίπου την ίδια περίοδο, οι πλημμυρισμένες σήραγγες διαβρώνουν τους δρόμους πάνω σε αστικά ποτάμια. Σε εύκρατα κλίματα, ο κύκλος των εποχών παγώνει και λιώνει τις υδάτινες οδούς, ραγίζοντας το πεζοδρόμιο και τα τσιμεντένια θεμέλια. Οι διαρροές των αγωγών προκαλούν την ίδια αντίδραση σε τσιμεντένια κτίρια, και μέσα σε 200 χειμώνες οι περισσότεροι ουρανοξύστες στρεβλώνουν και καταρρέουν. Σε πόλεις σαν το Χιούστον χτισμένες σε δέλτα των ποταμών, εκείνα τα κτίρια εξαφανίζονται εντελώς, γεμίζοντας τους κοντινούς παραπόταμους με θρυμματισμένο σκυρόδεμα.
After the first catastrophic month, changes come more gradually. Within 20 years, sidewalks have been torn apart by weeds and tree roots. Around this time, flooded tunnels erode the streets above into urban rivers. In temperate climates, the cycle of seasons freezes and thaws these waterways, cracking pavement and concrete foundations. Leaking pipes cause the same reaction in concrete buildings, and within 200 winters, most skyscrapers buckle and tumble down. In cities built in river deltas like Houston, these buildings eventually wash away completely - filling nearby tributaries with crushed concrete.
Οι αγροτικές και οι προαστιακές περιοχές αποσυντίθενται πιο σιγά, σε μεγάλο βαθμό με αναμενόμενους τρόπους. Οι διαρροές, η μούχλα, ο παρασιτισμός εντόμων και τρωκτικών, όλοι οι συνήθεις εχθροί της νοικοκυράς, προχωρούν τώρα αδιαμφισβήτητα. Μέσα σε 75 χρόνια, οι περισσότεροι δοκοί υποστήριξης των σπιτιών σαπίζουν και πέφτουν, και ο επακόλουθος σωρός είναι τώρα σπίτι για τις τοπικές σαύρες και τα ποντίκια.
Rural and suburban areas decay more slowly, but in largely unsurprising ways. Leaks, mold, bug and rodent infestations - all the usual enemies of the homeowner- now go uncontested. Within 75 years, most houses' supporting beams have rotted and sagged, and the resulting collapsed heap is now home to local rodents and lizards.
Σε αυτόν όμως τον κόσμο μετά τον άνθρωπο, το «τοπικός» έχει μια νέα έννοια. Οι πόλεις μας είναι γεμάτες από εισαγόμενα φυτά, τα οποία αγριεύουν σε όλα τα θετά τους σπίτια. Ο υδροϋάκινθος καλύπτει τις υδάτινες οδούς της Σανγκάης με ένα παχύ πράσινο χαλί. Δηλητηριώδη ηράκλεια παραμεγαλώνουν στις όχθες του Ποταμού Τάμεση. Κινέζικα δέντρα βρωμοκαρυδιάς πετάγονται στους δρόμους της Νέας Υόρκης, και καθώς οι βυθιστοί ουρανοξύστες προσθέτουν διαλυμένο τσιμέντο στο νέο έδαφος η οξύτητα του εδάφους πέφτει κατακόρυφα, επιτρέποντας ενδεχομένως τα νέα φυτά να αναπτυχθούν.
But in this post-human world, “local” has a new meaning. Our cities are full of imported plants, which now run wild across their adopted homes. Water hyacinth coat the waterways of Shanghai in a thick green carpet. Poisonous giant hogweeds overgrow the banks of London’s Thames River. Chinese Ailanthus trees burst through New York City streets. And as sunken skyscrapers add crumbled concrete to the new forest floor, the soil acidity plummets, potentially allowing new plant life to thrive.
Αυτή η βιοποικιλότητα μετά τον άνθρωπο εκτείνεται επίσης και στο ζωικό βασίλειο. Tα ζώα ακολουθούν την ανεξέλεγκτη εξάπλωση τοπικών και μη τοπικών φυτών, να εισέρχονται σε νέες κατοικίες με τη βοήθεια των γεφυρών που απέμειναν. Γενικά, η υποδομή μας σώζει ορισμένα ζώα και καταδικάζει τα άλλα. Οι κατσαρίδες συνεχίζουν να ευημερουν στις τροπικές τους κατοικίες, αλλά χωρίς τα συστήματα της θέρμανσής μας, τα ξαδέρφια τους πιθανόν να παγώσουν και να πεθάνουν σε δύο χειμώνες. Και τα περισσότερα κατοικίδια δεν μπορούν να επιβιώσουν χωρίς εμάς, με εξαίρεση μερικοί εφευρετικοί χοίροι, σκυλιά, και άγριες γάτες. Αντιθέτως, η μειωμένη φωτορύπανση σώζει ένα δισεκατομμύριο πουλιά τον χρόνο στα οποία η μετανάστευσή διαταράχθηκε από τις αναλαμπές των πύργων επικοινωνίας και τα καλώδια υψηλής τάσεως. Και τα κουνούπια πολλαπλασιάζονται ατελείωτα σε ένα από τους αγαπημένα τους τεχνητά εκκολαπτήρια: τα λάστιχα, τα οποία διαρκούν σχεδόν για χίλια χρόνια.
This post-human biodiversity extends into the animal kingdom, as well. Animals follow the unchecked spread of native and non-native plants, venturing into new habitats with the help of our leftover bridges. In general, our infrastructure saves some animals and dooms others. Cockroaches continue to thrive in their native tropical habitats, but without our heating systems, their urban cousins likely freeze and die out in just two winters. And most domesticated animals are unable to survive without us – save for a handful of resourceful pigs, dogs, and feral housecats. Conversely, the reduced light pollution saves over a billion birds each year whose migrations were disrupted by blinking communication tower lights and high-tension wires. And mosquitos multiply endlessly in one of their favorite manmade nurseries – rubber tires, which last for almost a thousand years.
Καθώς η χλωρίδα κι η πανίδα ευδοκιμούν, το κλίμα της Γης αναρρώνει σιγά σιγά από τη χιλιετή, ανθρώπινη επίδραση. Μέσα σε 35.000 χρόνια, ο κύκλος των φυτών απομακρύνει τα τελευταία ίχνη μολύβδου, που άφησε η Βιομηχανική Επανάσταση από το έδαφος της Γης, και μπορεί να χρειαστούν πάνω από 65.000 χρόνια από εκεί και μετά για να επιστρέψει το διοξείδιο του άνθρακα στα προανθρώπινα επίπεδα. Αλλά ακόμα και μετά από εκατομμύρια χρόνια η κληρονομιά της ανθρωπότητας αντέχει. Σκαλισμένο σε σταθερό γρανίτη, το Όρος Ράσμορ της Αμερικής επιβιώνει για 7,2 εκατομμύρια χρόνια. Η χημική σύσταση των χάλκινων γλυπτών μας τα διατηρεί αναγνωρίσιμα για πάνω από 10 εκατομμύρια χρόνια. Και θαμμένα βαθιά στο έδαφος, τα ερείπια των πόλεων που χτίστηκαν σε πλημμυρικές περιοχές έχουν διατηρηθεί στον χρόνο σαν ένα τεχνολογικό απολίθωμα.
As fauna and flora flourish, Earth’s climate slowly recovers from millennia of human impact. Within 35,000 years, the plant cycle removes the last traces of lead left by the Industrial Revolution from Earth’s soil, and it may take up to 65,000 years beyond that for CO2 to return pre-human levels. But even after several million years, humanity’s legacy lives on. Carved in unyielding granite, America’s Mt. Rushmore survives for 7.2 million years. The chemical composition of our bronze sculptures keeps them recognizable for over 10 million. And buried deep underground, the remnants of cities built on floodplains have been preserved in time as a kind of technofossil.
Στο τέλος, και αυτά τα ίχνη θα εξαφανιστούν από την επιφάνεια της γης. Η ανθρωπότητα δεν ήταν πάντα εδώ, και δεν θα είμαστε για πάντα εδώ. Αλλά με το να ερευνήσουμε έναν κόσμο χωρίς εμάς, ίσως να μάθουμε περισσότερα σχετικά με τον κόσμο που ζούμε τώρα.
Eventually, these traces, too, will be wiped from the planet’s surface. Humanity hasn’t always been here, and we won’t be here forever. But by investigating the world without us, perhaps we can learn more about the world we live in now.