It was Christmas time in Camelot and King Arthur was throwing a party. The entire court was invited— save the wicked sorceress Morgan le Fay— and food and drink flowed freely. But in the midst of the revelry, the castle doors split open. A towering knight riding an emerald steed burst into the room, stunning the court into silence. Then, in a deep bellowing voice, he proposed a game.
در شهر کاملوت کریسمس بود و شاه آرتور جشنی ترتیب داده بود. تمام درباریان حضور داشتند ـــ بجز جادوگر شرور مورگان لی فی ـــ و غذا و نوشیدنی به صورت رایگان در دسترس قرار داشت. اما در اواسط مراسم درهای قلعه باز شد. شوالیه بلندقامتی سوار بر اسبی زمردین ناگهان وارد شد، و سکوت سنگینی بر فضا حکمفرما شد. سپس، با صدای بلندی پیشنهاد یک مبارزه داد.
The Green Knight declared he would allow the bravest warrior present to attack him with his own axe. If they could strike him down, they would win his powerful weapon. However, the knight would be allowed to return that blow in one year and one day.
شوالیه سبز اعلام کرد که به شجاعترین جنگجو اجازه میدهد تا با تبر خودش به او حمله کند. اگر که میتوانست به او ضربهای بزند، سلاح قدرتمند او را تصاحب میکرد. اگرچه، شوالیه سبز اجازه خواهد داشت دقیقاً همان ضربه را سال آینده همین روز جبران کند.
Arthur and his knights were baffled. No man could survive such a strike. The Green Knight began to mock their leader’s hesitance, and Arthur stood to defend his honor. But as soon as he gripped the axe, another leapt to take his place. Arthur’s nephew, Sir Gawain, took the weapon instead. And with one swift strike, he beheaded the grinning knight.
آرتور و شوالیههای بهتزده شدند. هیچکس اظهار آمادگی نکرد. شوالیه سبز به خاطر تردید رهبرشان به آنها خندید و مسخرشان کرد. و شاه آرتور برای حفاظت از شرافتش ایستاد. اما همین که داشت تبر را از دستش میگرفت نفر دیگری پرید و این موقعیت را تصاحب کرد. جناب گاوین، خواهر زاده شاه آرتور به جای فرمانروا سلاح را به دست گرفت. و با یک ضربه سرعتی، سر شوالیه خندان را از تنش جدا کرد.
But the moment his skull met the ground, it began to laugh. The Green Knight collected his head and mounted his horse. As he rode off, his severed head reminded Gawain of their contract and told him to seek the Green Chapel one year hence.
اما همان لحظهای که سر بی تنش بر زمین افتاد، شروع به خندیدن کرد. شوالیه سبز سرش را برداشت و سوار اسبش شد. در همان حال، سر بریده شدهاش قراردادشان را به گاوین یادآوری کرد و به او گفت که سال آینده به دنبال معبد سبز بگردد.
In the months that followed, Gawain tried to forget this bizarre vision. But despite the strangeness of the knight’s game, he was determined to act honorably. When the following winter approached, he set out— enduring foul weather and beastly encounters in his quest to find the mysterious Green Chapel. Finally, on Christmas Eve, he saw a shimmering castle on the horizon. The castle’s lord and lady were thrilled to help such an honorable guest, and informed him that the Green Chapel was only a short ride away. They implored Gawain to rest at their home until his meeting with the Green Knight.
در ماههایی که میگذشت، گاوین سعی میکرد تا آن صحنه عجیب و غریب را از سرش بیرون کند اما علیرغم عجیب بودن مبارزه با آن شوالیه، تصمیم داشت تا با قاطعیت شرافتمندانه عمل کند. زمانی که زمستان فرا رسید، شروع به حرکت کرد ـــ آبوهوای طوفانی و برخوردهای وحشیانه در راه یافتن معبد مرموز سبز تحمل کرد. بالاخره در شب کریسمس، او یک قلعه درخشنده را در آنسوی افق دید. ارباب و بانوی قلعه از کمک به چنین مهمان شریفی بسیار خوشحال شده بودند، و به او اطلاع دادند که معبد سبز نزدیک است فقط با یک سواری کوتاه میتوان به آن رسید. آنها از گاوین خواستند تا قبل از ملاقات با شوالیه سبز در خانهشان استراحت کند.
Thrilled at this news, Gawain happily accepted their offer. However, in exchange for their hospitality, the lord made a strange request. Over the next three days, he would go hunting and share his spoils every night. In return, Gawain must give him whatever he’d gained during his day at the castle. At first, Gawain was perplexed by these strange terms. But the lord’s meaning became quite clear the next day, when his wife tried to seduce Gawain. To rebuff the lady’s advances without offending her honor, Gawain allowed one kiss— which he then passed on to her husband in exchange for a slain dear. The next day, Gawain allowed two kisses, which he gave to the lord for a dead boar. But on the third day, the lady offered more than just three kisses. She presented a magical sash that would protect Gawain from the Green Knight’s blade. Gawain accepted immediately, but that evening, when the lord returned, the knight offered only three kisses with no mention of his enchanted gift.
گاوین که از این خبر خوشحال شده بود، با کمال میل درخواستشان را پذیرفت. اگرچه، در عوض برای جبران مهماننوازیشان، ارباب یک درخواست عجیب مطرح کرد. قرار شد در طول سه روز آینده به شکار برود و هر غنیمتی بدست آورد با گاوین تقسیم کند. در ازای آن، گاوین باید هرچه که در طول روز در قلعه بدست میآورد را به او بدهد. در ابتدا، گاوین با این حرفهای عجیبوغریب گیج شده بود. اما معنی حرفهای ارباب در روز بعد وقتی که زنش سعی داشت او را اغوا کند برایش روشنتر شد. گاوین برای پایان دادن به پیشنهادات بانو بدون اینکه نجابتش هم لکهدار نشود، به یک بوسه رضایت داد ـــ که آن را در ازای یک لاشه گوزن به شوهرش برگرداند. روز بعد، او راضی به دو بوسه شد که آنها را در مقابل یک لاشه گراز داد. اما در روز سوم، بانو بیشتر از سه بار او را بوسید. او یک شال کمر جادویی به او هدیه داد که از گاوین در مقابل شمشیر شوالیه سبز محافظت میکرد. گاوین فوراً آن را قبول کرد، اما هنگام عصر، زمانی که ارباب از شکار بازگشت، فقط سه بار بوسیدن را بدون هیچ حرفی از هدیه جادوییاش جبران کرد.
The next morning, Gawain rode out to the Green Chapel— a simple mound of earth where the Green Knight ominously sharpened an axe. With the sash’s protection, Gawain approached stoically— determined to honor his agreement. He bowed his head for the deadly blow, and with a massive swing, the Green Knight cut Gawain’s neck— inflicting nothing more than a flesh wound.
صبح روز بعد، گاوین به سمت معبد سبز حرکت کرد ـــ یک چهار دیواری ساده و قدیمی بود که در آن شوالیه سبز به طرز وحشتناکی تبری را تیز کرده بود. با پشتوانه محافظت شال کمر، گاوین با ثابتقدمی نزدیک شد و مصمم بود تا به توافقش عمل کند. او سرش را برای ضربه مرگبار خم کرد، شوالیه سبز با یک حرکت دست قدرتمند به گردن گوین ضربه زد ـــ اما هیچ چیزی بیشتر از یک زخم سطحی ایجاد نشد.
Once more, Gawain was bewildered. Why hadn’t the sash protected him? And why hadn’t the knight killed him? Bursting into laughter, the Green Knight revealed himself to be the castle’s lord, and he’d been working with Morgan Le Fay to test the honor and bravery of Arthur’s knights. He was impressed with Gawain’s behavior, and he’d planned to spare his neck entirely— until Gawain concealed the sash.
برای بار دوم، گاوین گیج و شگفتزده شد. چرا این شال کمر از من محافظت کرد؟ و چرا شوالیه (سبز) نتوانست مرا بکشد؟ شوالیه سبز ناگهان با خنده خودش را به شکل ارباب قلعه نشان داد، و داشت با مورگان لی فی همکاری میکرد تا شرافت و شجاعت شوالیه شاه آرتور را بسنجد. او تحت تاثیر رفتار گاوین قرار گرفت، و تصمیم گرفت که از جانش بگذرد ـــ اما همه اینها تا قبل از این بود که گاوین شال کمر را پنهان کرده بود.
Filled with shame, Gawain returned to Camelot. But to his surprise, his companions absolved him of blame and celebrated his valor. Struggling to understand this strange journey, it seemed to Gawain that perhaps the whole world was playing a game— with rules more wild and bewildering than any man could understand.
گاوین با احساسی مملو از شرم به کملوت بازگشت. اما در کمال تعجب، یارانش او را از سرزنش مبرا دانسته و به پاس شجاعتش جشنی بر پا کردند. در تلاش برای درک این سفر عجیب، به نظر گاوین رسید که شاید تمام این دنیا دارند یک بازی انجام میدهند، بازیای با قوانینی وحشتناک و گیجکنندهتر از آنچه انسان بتواند فکرش را بکند.