At every stage of our lives we make decisions that will profoundly influence the lives of the people we're going to become, and then when we become those people, we're not always thrilled with the decisions we made. So young people pay good money to get tattoos removed that teenagers paid good money to get. Middle-aged people rushed to divorce people who young adults rushed to marry. Older adults work hard to lose what middle-aged adults worked hard to gain. On and on and on. The question is, as a psychologist, that fascinates me is, why do we make decisions that our future selves so often regret?
На кожному етапі власного життя ми приймаємо рішення, що суттєво вплинуть на життя тих, ким ми станемо. Коли ж ми ними стаємо, не завжди нас приваблюють прийняті рішення. Так молоді люди викидають багато грошей, щоб видалити тату, за яке в свій час заплатили ще підлітком. Люди середнього віку поспішають розлучитися з тими, з ким поспішали одружитися, будучи молодими. Стаючи старшими, витрачають сили, щоб втратити те, на отримання чого витрачали сили, будучи молодшими. І так по колу. Питання, що приваблює мене, як психолога: Чому ми приймаємо рішення, про які так часто шкодуємо у майбутньому?
Now, I think one of the reasons -- I'll try to convince you today — is that we have a fundamental misconception about the power of time. Every one of you knows that the rate of change slows over the human lifespan, that your children seem to change by the minute but your parents seem to change by the year. But what is the name of this magical point in life where change suddenly goes from a gallop to a crawl? Is it teenage years? Is it middle age? Is it old age? The answer, it turns out, for most people, is now, wherever now happens to be. What I want to convince you today is that all of us are walking around with an illusion, an illusion that history, our personal history, has just come to an end, that we have just recently become the people that we were always meant to be and will be for the rest of our lives.
Одна причина, в якій я переконаний, і в якій постараюся переконати вас, полягає у докорінно неправильному уявленні про силу часу. Всі ми знаємо, що процес змін уповільнюється з плином людського життя. Здається, що ваші діти змінюються по хвилинах, тоді як ваші батьки – по роках. Як же назвати той дивний момент у житті, коли зміни раптом суттєво уповільнюються? Підлітковий вік? Середній вік? Старість? Виявляється, відповіддю для багатьох буде "зараз", незалежно від того, коли це "зараз". Я хочу вас сьогодні переконати в тому, що всі ми живемо з ілюзією, з уявленням, що історія, наша власна історія тільки що дійшла свого завершення, що ми тільки що стали тими, ким ми завжди повинні були стати, і ким ми будемо до кінця нашого життя.
Let me give you some data to back up that claim. So here's a study of change in people's personal values over time. Here's three values. Everybody here holds all of them, but you probably know that as you grow, as you age, the balance of these values shifts. So how does it do so? Well, we asked thousands of people. We asked half of them to predict for us how much their values would change in the next 10 years, and the others to tell us how much their values had changed in the last 10 years. And this enabled us to do a really interesting kind of analysis, because it allowed us to compare the predictions of people, say, 18 years old, to the reports of people who were 28, and to do that kind of analysis throughout the lifespan.
Я ознайомлю вас з даними, що підтвердять це твердження. Це дослідження того, як з часом змінюються особисті цінності людини. Ось три цінності. У всіх тут присутніх вони є, але ви здогадуєтесь, що з процесом дорослішання і старіння важливість цих цінностей змінюється. То що ж відбувається? Ми опитали тисячі людей. Половину ми попросили передбачити, як зміняться їхні цінності протягом наступних 10 років, а інших – розказати, як змінилися їхні цінності за останні 10 років. Це дозволило нам провести цікаве дослідження, бо ми змогли порівняти прогнози, наприклад, 18-річних, із висновками тих, кому було 28, і так далі для різновікових категорій.
Here's what we found. First of all, you are right, change does slow down as we age, but second, you're wrong, because it doesn't slow nearly as much as we think. At every age, from 18 to 68 in our data set, people vastly underestimated how much change they would experience over the next 10 years. We call this the "end of history" illusion. To give you an idea of the magnitude of this effect, you can connect these two lines, and what you see here is that 18-year-olds anticipate changing only as much as 50-year-olds actually do.
Ось що ми зрозуміли. Так, ви праві, що зміни уповільнюються з віком, але ви помиляєтеся в уявленні про темп змін – він не такий повільний. На проміжку від 18 до 68 років більшість недооцінили те, наскільки вони зміняться за наступні 10 років. Ми називаємо цю ілюзію "кінцем історії". Щоб ви краще зрозуміли її важливість, з'єднаємо ці дві точки. Так, 18-річні особи передбачили швидкість змін, що співпадає із тою, для 50-річних.
Now it's not just values. It's all sorts of other things. For example, personality. Many of you know that psychologists now claim that there are five fundamental dimensions of personality: neuroticism, openness to experience, agreeableness, extraversion, and conscientiousness. Again, we asked people how much they expected to change over the next 10 years, and also how much they had changed over the last 10 years, and what we found, well, you're going to get used to seeing this diagram over and over, because once again the rate of change does slow as we age, but at every age, people underestimate how much their personalities will change in the next decade.
І так не тільки з цінностями, так і з усім іншим. Наприклад, з поняттям особистості. Багато з вас знає про твердження психологів, що є 5 основних вимірів особистості: емоційна стабільність, відкритість до досвіду, доброзичливість, екстраверсія, сумлінність. Знову, ми запитали людей про їхнє очікування потенційних змін особистості за наступні 10 років, і результати змін за попередні 10 років. Ми дійшли висновку, що з цією діаграмою ви будете стикатися знову і знову, бо, знову ж, процес змін уповільнюється з віком, але в будь-якому віці люди недооцінюють потенційні зміни власної особистості на наступне десятиріччя.
And it isn't just ephemeral things like values and personality. You can ask people about their likes and dislikes, their basic preferences. For example, name your best friend, your favorite kind of vacation, what's your favorite hobby, what's your favorite kind of music. People can name these things. We ask half of them to tell us, "Do you think that that will change over the next 10 years?" and half of them to tell us, "Did that change over the last 10 years?" And what we find, well, you've seen it twice now, and here it is again: people predict that the friend they have now is the friend they'll have in 10 years, the vacation they most enjoy now is the one they'll enjoy in 10 years, and yet, people who are 10 years older all say, "Eh, you know, that's really changed."
І йдеться не лише про такі абстрактні речі, як цінності і особистість. Запитайте в людей про їхні симпатії й антипатії, про основні вподобання. Наприклад, назвіть свого найкращого друга, улюблений вид відпочинку, улюблене заняття, улюблений вид музики. На це можна дати відповідь. Половину із них ми запитали: "Чи зміняться ці речі протягом наступних 10 років?" Інша половина отримала: "Чи змінилися ці речі за останні 10 років?" Ми зрозуміли, що ж, ви це вже чули, але повторююся знову: люди припускають, що їхні теперішні друзі будуть їхніми друзями і через 10 років, найулюбленіший вид відпочинку залишиться таким же і через 10 років, а от ті, хто на ці 10 років старший, всі твердять: "Ох, так, це справді змінилося".
Does any of this matter? Is this just a form of mis-prediction that doesn't have consequences? No, it matters quite a bit, and I'll give you an example of why. It bedevils our decision-making in important ways. Bring to mind right now for yourself your favorite musician today and your favorite musician 10 years ago. I put mine up on the screen to help you along. Now we asked people to predict for us, to tell us how much money they would pay right now to see their current favorite musician perform in concert 10 years from now, and on average, people said they would pay 129 dollars for that ticket. And yet, when we asked them how much they would pay to see the person who was their favorite 10 years ago perform today, they say only 80 dollars. Now, in a perfectly rational world, these should be the same number, but we overpay for the opportunity to indulge our current preferences because we overestimate their stability.
Чи має це значення? Чи це просто помилкове припущення, у якого немає наслідків? Ні, це таки важливо, і я наведу приклад чому. Це важливим чином впливає на процес прийняття рішення. Подумки згадайте прямо зараз вашого улюбленого музиканта, а також того, хто ним був 10 років тому. Свої результати я вивів на екран, для кращого розуміння. Ми також запитали людей, попросили передбачити, скільки грошей вони заплатять прямо зараз, щоб побачити свого нинішнього улюбленого музиканта на сцені через 10 років, в середьному, люди зголосилися заплатити 129$ за квиток. А коли ми запитали, скільки заплатили би, щоб побачити колишнього улюбленця на сцені прямо зараз, то це було лише 80$. У цьому ідеально логічному світі цифри мали би бути однаковими, але ми переплачуємо за можливість потакати нинішнім бажанням, бо переоцінюємо їхню постійність.
Why does this happen? We're not entirely sure, but it probably has to do with the ease of remembering versus the difficulty of imagining. Most of us can remember who we were 10 years ago, but we find it hard to imagine who we're going to be, and then we mistakenly think that because it's hard to imagine, it's not likely to happen. Sorry, when people say "I can't imagine that," they're usually talking about their own lack of imagination, and not about the unlikelihood of the event that they're describing.
Чому так трапляється? Ми непевні, але справа, ймовірно, у легкості пам'ятати, порівняно з важкістю уявляти. Більшість з нас пам'ятає, якими ми були 10 років тому, але нам важко уявити, якими ми станемо, і тому ми переконані, що раз це важко уявити, то цьому ніколи і не бути. Тобто, коли хтось каже: "Не уявляю цього", то це зазвичай говорить про недостатню фантазію, а не про малоймовірність події, про яку говориться.
The bottom line is, time is a powerful force. It transforms our preferences. It reshapes our values. It alters our personalities. We seem to appreciate this fact, but only in retrospect. Only when we look backwards do we realize how much change happens in a decade. It's as if, for most of us, the present is a magic time. It's a watershed on the timeline. It's the moment at which we finally become ourselves. Human beings are works in progress that mistakenly think they're finished. The person you are right now is as transient, as fleeting and as temporary as all the people you've ever been. The one constant in our life is change.
Суть у тому, що час – рушійна сила. Він формує наші вподобання. Він перероблює наші цінності. Він змінює наші особистості. Здається, ми цінуємо цей факт, але лише у ретроспективі. Тільки коли ми озираємося назад, бачимо, що змінилося за 10 років. Це так, ніби, для більшості, теперішнє – чарівний час. Це орієнтир на лінії часу. Це той момент, коли ми, нарешті, стаємо собою. Жива істота у процесі постійного розвитку помилково думає, що от це – це вже кінець. Той, ким ти є зараз, такий же перехідний, швидкоплинний і тимчасовий, як і всі, ким ти був. Єдине постійне у житті – зміна.
Thank you.
Дякую.
(Applause)
(Оплески)