At every stage of our lives we make decisions that will profoundly influence the lives of the people we're going to become, and then when we become those people, we're not always thrilled with the decisions we made. So young people pay good money to get tattoos removed that teenagers paid good money to get. Middle-aged people rushed to divorce people who young adults rushed to marry. Older adults work hard to lose what middle-aged adults worked hard to gain. On and on and on. The question is, as a psychologist, that fascinates me is, why do we make decisions that our future selves so often regret?
În fiecare etapă a vieții noastre luăm decizii ce vor influența profund viața omului care vom deveni, și când devenim acel om, nu suntem întotdeauna încântați de deciziile pe care le-am luat. Tinerii plătesc mult să-și scoată tatuajele pe care au plătit mult în adolescență să și le facă. Oamenii de vârstă mijlocie se grăbesc să divorțeze de aceia cu care ca tineri adulți s-au grăbit să se căsătorească. Adulții mai în vârstă muncesc din greu să piardă ceea ce adulții de vârstă mijlocie au muncit din greu să câștige. Și tot așa. Întrebarea care mă fascinează ca psiholog este de ce luăm decizii pe care sinele nostru viitor le regretă adesea?
Now, I think one of the reasons -- I'll try to convince you today — is that we have a fundamental misconception about the power of time. Every one of you knows that the rate of change slows over the human lifespan, that your children seem to change by the minute but your parents seem to change by the year. But what is the name of this magical point in life where change suddenly goes from a gallop to a crawl? Is it teenage years? Is it middle age? Is it old age? The answer, it turns out, for most people, is now, wherever now happens to be. What I want to convince you today is that all of us are walking around with an illusion, an illusion that history, our personal history, has just come to an end, that we have just recently become the people that we were always meant to be and will be for the rest of our lives.
Cred că unul dintre motive – o să încerc să vă conving – e că avem o concepție fundamental greșită despre puterea timpului. Toți știm că ritmul de schimbare încetinește de-a lungul vieții omului, copiii voștri par să se schimbe cu fiecare clipă, dar părinții voștri par să se schimbe cu trecerea anilor. Dar care e numele acestei magice etape a vieții în care schimbarea trece brusc de la galop la târâre? E cumva adolescența? E vârsta de mijloc? Bătrânețea? Pentru majoritatea oamenilor răspunsul se pare că e acum, oriunde se întâmplă să fie acum. Vreau să vă conving astăzi că noi toți trăim cu o iluzie, iluzia că istoria, istoria noastră personală, tocmai a ajuns la final, că tocmai am devenit oamenii care am fost meniți să fim și care vom fi pentru tot restul vieții.
Let me give you some data to back up that claim. So here's a study of change in people's personal values over time. Here's three values. Everybody here holds all of them, but you probably know that as you grow, as you age, the balance of these values shifts. So how does it do so? Well, we asked thousands of people. We asked half of them to predict for us how much their values would change in the next 10 years, and the others to tell us how much their values had changed in the last 10 years. And this enabled us to do a really interesting kind of analysis, because it allowed us to compare the predictions of people, say, 18 years old, to the reports of people who were 28, and to do that kind of analysis throughout the lifespan.
Să vă dau niște date care susțin afirmația. Iată un studiu al schimbării valorilor personale în timp. Iată trei valori pe care le avem cu toții, dar probabil știți că pe măsură ce crești, pe măsură ce îmbătrânești, proporția acestor valori se modifică. Cum se întâmplă asta? Ei bine, am întrebat mii de oameni. La jumătate le-am cerut să prezică cât de mult li se vor schimba valorile în următorii 10 ani, iar celorlalți li s-a cerut să spună cât li s-au schimbat în ultimii 10 ani. Iar asta ne-a permis să facem o analiză extrem de interesantă deoarece am putut compara predicțiile unor persoane de, să zicem, 18 ani cu cele ale unora de 28 de ani, și să facem acest tip de analiză pe durata vieții. Iată ce am aflat.
Here's what we found. First of all, you are right, change does slow down as we age, but second, you're wrong, because it doesn't slow nearly as much as we think. At every age, from 18 to 68 in our data set, people vastly underestimated how much change they would experience over the next 10 years. We call this the "end of history" illusion. To give you an idea of the magnitude of this effect, you can connect these two lines, and what you see here is that 18-year-olds anticipate changing only as much as 50-year-olds actually do.
În primul rând, aveți dreptate, schimbarea încetinește pe măsură ce îmbătrânim, dar în al doilea rând, greșiți, deoarece nu încetinește atât de mult precum credem. La fiecare vârstă, de la 18 la 68 din setul nostru de date, oamenii au subestimat foarte tare cât de tare se vor schimba în următorii 10 ani. Numim asta iluzia „sfârșitului istoriei”. Ca să aveți o idee despre magnitudinea efectului, unim aceste două linii și veți vedea e că cei de 18 ani anticipează schimbarea doar în măsura în care ea se produce efectiv la cei de 50 de ani.
Now it's not just values. It's all sorts of other things. For example, personality. Many of you know that psychologists now claim that there are five fundamental dimensions of personality: neuroticism, openness to experience, agreeableness, extraversion, and conscientiousness. Again, we asked people how much they expected to change over the next 10 years, and also how much they had changed over the last 10 years, and what we found, well, you're going to get used to seeing this diagram over and over, because once again the rate of change does slow as we age, but at every age, people underestimate how much their personalities will change in the next decade.
Nu e vorba doar de valori. Sunt multe alte lucruri. De exemplu, personalitatea. Mulți dintre voi știu că psihologii susțin că există cinci dimensiuni fundamentale ale personalității: nevrotismul, deschiderea la experiență, agreabilitatea, extraversiunea și conștiinciozitatea. Din nou, i-am întrebat pe oameni cât se așteptau să se schimbe în următorii 10 ani, și cât s-au schimbat în ultimii 10 ani, și am aflat că, ei bine, o să vă obișnuiți să vedeți această diagramă iar și iar, deoarece ritmul schimbării chiar încetinește pe măsură ce îmbătrânim, dar la fiecare vârstă, oamenii subestimează cât de mult li se va schimba personalitatea în următorul deceniu.
And it isn't just ephemeral things like values and personality. You can ask people about their likes and dislikes, their basic preferences. For example, name your best friend, your favorite kind of vacation, what's your favorite hobby, what's your favorite kind of music. People can name these things. We ask half of them to tell us, "Do you think that that will change over the next 10 years?" and half of them to tell us, "Did that change over the last 10 years?" And what we find, well, you've seen it twice now, and here it is again: people predict that the friend they have now is the friend they'll have in 10 years, the vacation they most enjoy now is the one they'll enjoy in 10 years, and yet, people who are 10 years older all say, "Eh, you know, that's really changed."
Și nu e vorba doar de lucruri efemere cum ar fi valorile și personalitatea. Îi puteți întreba ce le place și ce nu, preferințele lor de bază. De exemplu, numele prietenului cel mai bun, tipul de vacanță preferat, hobby-ul preferat, muzica preferată. Oamenii pot numi aceste lucruri. Îi întrebăm pe jumătate dintre ei „Credeți că asta se va schimba în următorii zece ani?” iar pe ceilalți: „S-a schimbat asta în ultimii zece ani?” Și ce aflăm, ați văzut asta de două ori până acum, și acum din nou: oamenii prezic că prietenul pe care îl au acum îl vor avea și peste zece ani, vacanța care le place acum cel mai mult o să le placă și peste zece ani, și totuși, cei care sunt cu zece ani mai în vârstă spun: „Ei bine, asta s-a schimbat mult.”
Does any of this matter? Is this just a form of mis-prediction that doesn't have consequences? No, it matters quite a bit, and I'll give you an example of why. It bedevils our decision-making in important ways. Bring to mind right now for yourself your favorite musician today and your favorite musician 10 years ago. I put mine up on the screen to help you along. Now we asked people to predict for us, to tell us how much money they would pay right now to see their current favorite musician perform in concert 10 years from now, and on average, people said they would pay 129 dollars for that ticket. And yet, when we asked them how much they would pay to see the person who was their favorite 10 years ago perform today, they say only 80 dollars. Now, in a perfectly rational world, these should be the same number, but we overpay for the opportunity to indulge our current preferences because we overestimate their stability.
Contează toate astea? E asta doar o formă de prezicere eronată fără consecințe? Nu, contează mult, și o să vă dau un exemplu de ce. Ne afectează luarea de decizii în feluri importante. Gândiți-vă acum la muzicianul vostru preferat de astăzi și la cel de acum zece ani. L-am pus pe al meu pe ecran ca să vă ajut. Le-am cerut oamenilor să ne prezică, să ne spună cât ar plăti acum ca să-și vadă muzicianul actual preferat susținând un concert peste zece ani, și, în medie, au spus că ar da 129 de dolari pe bilet. Totuși, când i-am întrebat cât ar plăti să vadă persoana care era preferata lor acum zece ani concertând acum, au spus doar 80 de dolari. Într-o lume perfect rațională, ar trebui să fie același număr, dar plătim prea mult pentru oportunitatea de a ne satisface preferințele prezente deoarece le supraestimăm stabilitatea.
Why does this happen? We're not entirely sure, but it probably has to do with the ease of remembering versus the difficulty of imagining. Most of us can remember who we were 10 years ago, but we find it hard to imagine who we're going to be, and then we mistakenly think that because it's hard to imagine, it's not likely to happen. Sorry, when people say "I can't imagine that," they're usually talking about their own lack of imagination, and not about the unlikelihood of the event that they're describing.
De ce se întâmplă asta? Nu suntem foarte siguri, dar probabil are de-a face cu ușurința de a ne aminti față de dificultatea de a ne imagina. Cei mai mulți ne amintim cine am fost acum zece ani, dar ne e greu să ne imaginăm cine vom fi, iar apoi gândim greșit că, deoarece e greu să ne imaginăm, nu sunt șanse să se întâmple. Îmi pare rău, când oamenii spun „Nu-mi pot imagina asta”, vorbesc de obicei despre propria lor lipsă de imaginație, și nu despre improbabilitatea evenimentului pe care îl descriu.
The bottom line is, time is a powerful force. It transforms our preferences. It reshapes our values. It alters our personalities. We seem to appreciate this fact, but only in retrospect. Only when we look backwards do we realize how much change happens in a decade. It's as if, for most of us, the present is a magic time. It's a watershed on the timeline. It's the moment at which we finally become ourselves. Human beings are works in progress that mistakenly think they're finished. The person you are right now is as transient, as fleeting and as temporary as all the people you've ever been. The one constant in our life is change.
Timpul e o adevărată forță. Ne schimbă preferințele. Ne remodelează valorile. Ne modifică personalitatea. Părem să apreciem acest fapt, dar numai în retrospectivă. Doar când privim în urmă realizăm câtă schimbare are loc într-un deceniu. E ca și cum pentru majoritatea dintre noi prezentul ar fi un timp magic. E o cumpănă pe axa timpului. E clipa în care am devenit cu toții, în cele din urmă, noi înșine. Ființele umane sunt „opere” în evoluție care în mod eronat cred că sunt lucrări încheiate. Persoana care sunteți în clipa asta e trecătoare, efemeră și temporară ca toți oamenii care ați fost. Singura constantă din viața noastră e schimbarea. Vă mulțumesc.
Thank you.
(Aplauze)
(Applause)