At every stage of our lives we make decisions that will profoundly influence the lives of the people we're going to become, and then when we become those people, we're not always thrilled with the decisions we made. So young people pay good money to get tattoos removed that teenagers paid good money to get. Middle-aged people rushed to divorce people who young adults rushed to marry. Older adults work hard to lose what middle-aged adults worked hard to gain. On and on and on. The question is, as a psychologist, that fascinates me is, why do we make decisions that our future selves so often regret?
Во секој стадиум од нашиот живот донесуваме одлуки кои длабоко влијаат врз тоа какви луѓе ќе станеме, а кога ќе станеме тие луѓе, не сме баш воодушевени од одлуките што сме ги донеле. Така млади луѓе плаќаат добри пари да отстранат тетоважи за кои тинејџерите платиле добри пари за да ги добијат. Средновечни луѓе брзаат да се разведат од луѓе со кои младите брзаат да се оженат. Постарите возрасни вредно работат за да го изгубат тоа што средновечните возрасни вредно работеле за да го добијат. И така натаму и така натаму. Прашањето, како психолог, кое ме фасцинира е: зошто донесуваме одлуки за кои најчесто нашата идна личност се кае?
Now, I think one of the reasons -- I'll try to convince you today — is that we have a fundamental misconception about the power of time. Every one of you knows that the rate of change slows over the human lifespan, that your children seem to change by the minute but your parents seem to change by the year. But what is the name of this magical point in life where change suddenly goes from a gallop to a crawl? Is it teenage years? Is it middle age? Is it old age? The answer, it turns out, for most people, is now, wherever now happens to be. What I want to convince you today is that all of us are walking around with an illusion, an illusion that history, our personal history, has just come to an end, that we have just recently become the people that we were always meant to be and will be for the rest of our lives.
Сега, мислам дека една од причините -- и ќе се обидам да ве убедам денес — е тоа што имаме фундаментална заблуда за моќта на врмето. Секој од вас знае дека ратата на промена се успорува во текот на животниот век, дека вашите деца изгледа дека се менуваат со минутите, а вашите родители се менуваат со годините. Но, кое е името на таа магична точка во животот кога промените одеднаш преминуваат од галоп во ползење? Дали се тоа тинејџерските години? Дали се тоа средновечните години? Дали се тоа старите години? Одговорот, излегува, за повеќето луѓе, е сега, без разлика кога е тоа „сега“. Тоа што сакам да ве убедам денес е тоа дека секој од нас чекори со илузија, илузија дека истоијата, нашата лична историја, е штотуку стигната до крај, дека ние штотуку сме станале личностите што од секогаш требало да бидеме и ќе бидеме до крајот на нашите животи.
Let me give you some data to back up that claim. So here's a study of change in people's personal values over time. Here's three values. Everybody here holds all of them, but you probably know that as you grow, as you age, the balance of these values shifts. So how does it do so? Well, we asked thousands of people. We asked half of them to predict for us how much their values would change in the next 10 years, and the others to tell us how much their values had changed in the last 10 years. And this enabled us to do a really interesting kind of analysis, because it allowed us to compare the predictions of people, say, 18 years old, to the reports of people who were 28, and to do that kind of analysis throughout the lifespan.
Ќе ви дадам податоци со кои ќе го поткрепам ова тврдење. Тука имаме проучување за промените на сопствените вредности на луѓето со текот на времето. Тука има три вредности. Секој овде ги поседува сите од нив, но веројатно знаете дека како што растете, како што стареете, балансот на овие вредности се поместува. Но како се случува тоа? Прашавме илјадници луѓе. Пола од нив ги прашавме да предвидат колку нивните вредности ќе се променат во следните 10 години, а останатите ги прашавме колку нивните вредности се промениле во изминатите 10 години. Ова ни овозможи да направиме навистина интересен вид на анализа, бидејќи ни овозможи да споредиме предвидувања да речеме, на 18 годишни луѓе со извештаите на луѓе од 28 години, и да направиме таков вид на анализа низ животниот век.
Here's what we found. First of all, you are right, change does slow down as we age, but second, you're wrong, because it doesn't slow nearly as much as we think. At every age, from 18 to 68 in our data set, people vastly underestimated how much change they would experience over the next 10 years. We call this the "end of history" illusion. To give you an idea of the magnitude of this effect, you can connect these two lines, and what you see here is that 18-year-olds anticipate changing only as much as 50-year-olds actually do.
Еве што откривме. Најпрво, во право сте, промените се успоруваат како што старееме, но второ, грешите, бидејќи не се успоруваат ни приближно колку што мислиме. На секоја возраст, од 18 до 68 во нашето множество на податоци, луѓето потценуваат колку промени ќе искусат низ следните 10 години. Ние го нарекуваме тоа илузија за „крај на историјата“. За да добиете идеја за магнитудата на овој ефект, можете да ги поврзете овие две линии, и тоа што ќе видите е дека 18 годишниците очекуваат промени само колку што всушност се менуваат 50 годишниците.
Now it's not just values. It's all sorts of other things. For example, personality. Many of you know that psychologists now claim that there are five fundamental dimensions of personality: neuroticism, openness to experience, agreeableness, extraversion, and conscientiousness. Again, we asked people how much they expected to change over the next 10 years, and also how much they had changed over the last 10 years, and what we found, well, you're going to get used to seeing this diagram over and over, because once again the rate of change does slow as we age, but at every age, people underestimate how much their personalities will change in the next decade.
Сега тоа не се само вредностите. Тоа се и секаков вид на други работи. На пример, какрактер. Многу од вас знаат дека психолозите тврдат дека постојат пет основни димензии на карактерот: невротицизам, отвореност кон искуства, шарм, екстровертност и совесност. Повторно, ги прашавме луѓето колку очекуваат да се променат во следните 10 години и колку се промениле во изминатите 10 години, и тоа што откривме, ќе се привикнете да го гледате овој дијаграм повторно и повторно, бидејќи уште еднаш ратата на промена се успорува како што старееме, но на секоја возраст, луѓето потценуваат колку нивниот карактер ќе се промени во следната декада.
And it isn't just ephemeral things like values and personality. You can ask people about their likes and dislikes, their basic preferences. For example, name your best friend, your favorite kind of vacation, what's your favorite hobby, what's your favorite kind of music. People can name these things. We ask half of them to tell us, "Do you think that that will change over the next 10 years?" and half of them to tell us, "Did that change over the last 10 years?" And what we find, well, you've seen it twice now, and here it is again: people predict that the friend they have now is the friend they'll have in 10 years, the vacation they most enjoy now is the one they'll enjoy in 10 years, and yet, people who are 10 years older all say, "Eh, you know, that's really changed."
И не само краткотрајните работи како вредности и карактер. Може да ги прашате луѓето за работите што ги и што не ги сакаат, нивниот вкус. На пример, именувајте го најдобриот пријател, омилениот вид на одмор, кое е вашето омилено хоби, кој е вашиот омилен вид на музика. Луѓето можат да ги набројат овие работи. Прашавме пола од нив да ни кажат, „Дали тие ќе се сменат во следните 10 години?“ и пола до нив да ни кажат, „Дали се смениле во последните 10 години?“ Тоа што откривме, го видовте два пати, и еве го повторно: луѓето предвидуваат дека пријателот што го имаат сега ќе биде пријателот што ќе го имаат за 10 год., одморот во кој најмногу уживаат сега е оној во кој тие ќе уживаат за 10 години, додека, луѓето кои се 10 години постари велат „Ех, знаете, тоа навистина се промени.“
Does any of this matter? Is this just a form of mis-prediction that doesn't have consequences? No, it matters quite a bit, and I'll give you an example of why. It bedevils our decision-making in important ways. Bring to mind right now for yourself your favorite musician today and your favorite musician 10 years ago. I put mine up on the screen to help you along. Now we asked people to predict for us, to tell us how much money they would pay right now to see their current favorite musician perform in concert 10 years from now, and on average, people said they would pay 129 dollars for that ticket. And yet, when we asked them how much they would pay to see the person who was their favorite 10 years ago perform today, they say only 80 dollars. Now, in a perfectly rational world, these should be the same number, but we overpay for the opportunity to indulge our current preferences because we overestimate their stability.
Дали нешто од ова е важно?! Дали оваа е само форма на лошо предвидување што нема последици?! Не, важно е, и ќе ви дадам пример зошто. Штети на нашето донесување на одлуки на значаен начин. Сетете се веднаш на вашиот омилен музичар денес и вашиот омилен музичар пред 10 год. Јас го ставив мојот на екран за да ви помогнам. Сега ги прашавме луѓето да предвидат, да ни кажат колку пари би платиле сега да го гледаат моментално омилениот музичар да настапува за 10 години од сега, и во просек, луѓето кажаа дека би платиле 129 долари за билетот. И потоа, ги прашавме колку би платиле да ја гледаат личноста што им била омилена пред 10 години да настапува денес, тие кажа само 80 долари. Во перфектно рационален свет, тоа треба да е истата бројка, но ние преплаќаме за можноста да ги уживаме нашите моментални посакувања, бидејќи ја преценуваме нивната стабилност.
Why does this happen? We're not entirely sure, but it probably has to do with the ease of remembering versus the difficulty of imagining. Most of us can remember who we were 10 years ago, but we find it hard to imagine who we're going to be, and then we mistakenly think that because it's hard to imagine, it's not likely to happen. Sorry, when people say "I can't imagine that," they're usually talking about their own lack of imagination, and not about the unlikelihood of the event that they're describing.
Зошто се случува тоа? Не сме целосно сигурни, но веројатно има врска со леснотијата на памтењето наспроти тежината на замислувањето. Многу можат да се сетат, кои сме биле пред 10 год, но тешко е да се замисли кои ќе бидеме, и тогаш погрешно мислиме дека бидејќи е тешко да замисиме, не е веројатно дека ќе се случи. Жалам, но кога луѓето велат „Не можам да го замислам тоа “ тие зборат за нивниот недостаток на имагинација, а не за невозможноста на настанот што го опишуваат.
The bottom line is, time is a powerful force. It transforms our preferences. It reshapes our values. It alters our personalities. We seem to appreciate this fact, but only in retrospect. Only when we look backwards do we realize how much change happens in a decade. It's as if, for most of us, the present is a magic time. It's a watershed on the timeline. It's the moment at which we finally become ourselves. Human beings are works in progress that mistakenly think they're finished. The person you are right now is as transient, as fleeting and as temporary as all the people you've ever been. The one constant in our life is change.
Заклучок, времето е моќна сила. Тоа го менува нашиот вкус. Тоа го менува обликот на нашите вредности. Тоа го менува нашиот карактер. Изгледа го цениме овој факт, но само во ретроспектива. Само кога гледаме наназад заклучуваме колку промени се случуваат во декада. Како за повеќето од нас, сегашноста да е магично време. Таа е разделница на временската линија. Тоа е моментот кога ние конечно стануваме ние. Човечките суштества се работа во прогрес кои погрешно мислат дека се завршени. Личноста што си сега е минлива, краткотрајна и привремена исто колку сите личности што некогаш си бил. Единствена константа во нашиот живот е промената.
Thank you.
Ви благодарам.
(Applause)
(Аплауз)