Σε κάθε στάδιο της ζωής μας παίρνουμε αποφάσεις που θα επηρεάσουν βαθιά τη ζωή των ανθρώπων που θα γίνουμε, και όταν γινόμαστε αυτοί οι άνθρωποι, δεν χαιρόμαστε πάντα με τις αποφάσεις που πήραμε. Νέοι άνθρωποι πληρώνουν αδρά για να αφαιρέσουν τατουάζ που ως έφηβοι πλήρωσαν αδρά για να κάνουν. Μεσήλικες σπεύδουν να πάρουν διαζύγιο από ανθρώπους που ως νεαροί ενήλικες βιάστηκαν να παντρευτούν. Ηλικιωμένοι εργάζονται σκληρά για να χάσουν όσα ως μεσήλικες εργάστηκαν σκληρά για να κερδίσουν. Και πάει λέγοντας. Η ερώτηση που με συνεπαίρνει σαν ψυχολόγο είναι, γιατί παίρνουμε αποφάσεις που συχνά μετανιώνει ο μελλοντικός εαυτός μας;
At every stage of our lives we make decisions that will profoundly influence the lives of the people we're going to become, and then when we become those people, we're not always thrilled with the decisions we made. So young people pay good money to get tattoos removed that teenagers paid good money to get. Middle-aged people rushed to divorce people who young adults rushed to marry. Older adults work hard to lose what middle-aged adults worked hard to gain. On and on and on. The question is, as a psychologist, that fascinates me is, why do we make decisions that our future selves so often regret?
Νομίζω πως μια από τις αιτίες -θα προσπαθήσω να σας πείσω σήμερα- είναι πως έχουμε μια θεμελιωδώς λανθασμένη αντίληψη για τη δύναμη του χρόνου. Όλοι σας γνωρίζετε πως η συχνότητα της αλλαγής επιβραδύνεται στη διάρκεια της ζωής, πως τα παιδιά σας μοιάζουν ν' αλλάζουν κάθε λεπτό ενώ οι γονείς σας μοιάζουν ν' αλλάζουν κάθε χρόνο. Όμως πώς ονομάζεται αυτό το μαγικό σημείο της ζωής όπου η αλλαγή ξαφνικά γίνεται από τρέξιμο, μπουσούλημα; Εφηβεία; Μέση ηλικία; Γηρατειά; Η απάντηση για τους περισσότερους ανθρώπους είναι: Τώρα. Όποτε κι αν συμβαίνει αυτό. Αυτό για το οποίο θέλω να σας πείσω σήμερα είναι πως όλοι κυκλοφορούμε με μια ψευδαίσθηση, μια ψευδαίσθηση πως η προσωπική μας ιστορία έχει φτάσει στο τέλος της, πως μόλις γίναμε αυτοί που πάντα προοριζόμασταν να γίνουμε και θα είμαστε αυτοί για το υπόλοιπο της ζωής μας.
Now, I think one of the reasons -- I'll try to convince you today — is that we have a fundamental misconception about the power of time. Every one of you knows that the rate of change slows over the human lifespan, that your children seem to change by the minute but your parents seem to change by the year. But what is the name of this magical point in life where change suddenly goes from a gallop to a crawl? Is it teenage years? Is it middle age? Is it old age? The answer, it turns out, for most people, is now, wherever now happens to be. What I want to convince you today is that all of us are walking around with an illusion, an illusion that history, our personal history, has just come to an end, that we have just recently become the people that we were always meant to be and will be for the rest of our lives.
Θα σας δώσω μερικά στοιχεία για να στηρίξω αυτόν τον ισχυρισμό. Εδώ είναι μια μελέτη για την αλλαγή στις ατομικές αξίες των ανθρώπων με την πάροδο του χρόνου. Υπάρχουν τρεις αξίες. Εδώ τις έχουν όλοι, αλλά πιθανώς να ξέρετε πως καθώς μεγαλώνει κανείς, η ισορροπία ανάμεσα σε αυτές τις αξίες αλλάζει. Πώς γίνεται αυτό; Ρωτήσαμε χιλιάδες ανθρώπους. Ζητήσαμε από τους μισούς να προβλέψουν σε τι βαθμό θα άλλαζαν οι αξίες τους τα επόμενα 10 χρόνια, και από τους άλλους, ζητήσαμε να μας πουν πόσο είχαν αλλάξει οι αξίες τους τα περασμένα 10 χρόνια. Αυτό μας επέτρεψε να κάνουμε μια πολύ ενδιαφέρουσα ανάλυση επειδή μπορέσαμε να συγκρίνουμε τις προβλέψεις ανθρώπων, ας πούμε 18 ετών, με αυτές ανθρώπων που ήταν 28, και να κάνουμε αυτού του είδους την ανάλυση σε όλες τις ηλικίες. Να τι ανακαλύψαμε.
Let me give you some data to back up that claim. So here's a study of change in people's personal values over time. Here's three values. Everybody here holds all of them, but you probably know that as you grow, as you age, the balance of these values shifts. So how does it do so? Well, we asked thousands of people. We asked half of them to predict for us how much their values would change in the next 10 years, and the others to tell us how much their values had changed in the last 10 years. And this enabled us to do a really interesting kind of analysis, because it allowed us to compare the predictions of people, say, 18 years old, to the reports of people who were 28, and to do that kind of analysis throughout the lifespan. Here's what we found.
Κατ' αρχήν, έχετε δίκιο, η αλλαγή μειώνεται καθώς μεγαλώνουμε, αλλά κατά δεύτερον, κάνετε λάθος, επειδή δεν μειώνεται όσο νομίζουμε. Σε κάθε ηλικία, από τα 18 μέχρι τα 68 στον πίνακα δεδομένων μας, οι άνθρωποι υποτιμούν πολύ το πόσο θα αλλάξουν μέσα στην επόμενη 10ετία. Αυτό το ονομάζουμε ψευδαίσθηση του «τέλους της ιστορίας». Για να σας δώσω μια ιδέα του μεγέθους αυτής της επίδρασης, μπορείτε να ενώσετε αυτές τις δύο γραμμές, και βλέπετε πως οι 18χρονοι αναμένουν ν' αλλάξουν τόσο πολύ όσο στην πραγματικότητα αλλάζουν οι 50άρηδες. Δεν είναι μόνο οι αξίες. Είναι και πολλά άλλα.
First of all, you are right, change does slow down as we age, but second, you're wrong, because it doesn't slow nearly as much as we think. At every age, from 18 to 68 in our data set, people vastly underestimated how much change they would experience over the next 10 years. We call this the "end of history" illusion. To give you an idea of the magnitude of this effect, you can connect these two lines, and what you see here is that 18-year-olds anticipate changing only as much as 50-year-olds actually do. Now it's not just values. It's all sorts of other things.
Για παράδειγμα, η προσωπικότητα. Πολλοί από εσάς γνωρίζετε πως τώρα οι ψυχολόγοι ισχυρίζονται πως υπάρχουν πέντε βασικές διαστάσεις της προσωπικότητας: νεύρωση, δεκτικότητα σε νέες εμπειρίες, τερπνότητα, εξωστρέφεια και ευσυνειδησία. Ρωτήσαμε και πάλι τους ανθρώπους πόσο πολύ ανέμεναν ν' αλλάξουν στα επόμενα 10 χρόνια, και πόσο πολύ είχαν αλλάξει τα τελευταία 10 χρόνια, και αυτό που ανακαλύψαμε, - θα συνηθίσετε να βλέπετε αυτό το σχεδιάγραμμα- επειδή και πάλι, η συχνότητα της αλλαγής επιβραδύνεται καθώς μεγαλώνουμε, όμως σε κάθε ηλικία, οι άνθρωποι υποτιμούν πόσο πολύ θ' αλλάξουν οι προσωπικότητές τους μέσα στην επόμενη δεκαετία. Και δεν είναι μόνο τα εφήμερα πράγματα
For example, personality. Many of you know that psychologists now claim that there are five fundamental dimensions of personality: neuroticism, openness to experience, agreeableness, extraversion, and conscientiousness. Again, we asked people how much they expected to change over the next 10 years, and also how much they had changed over the last 10 years, and what we found, well, you're going to get used to seeing this diagram over and over, because once again the rate of change does slow as we age, but at every age, people underestimate how much their personalities will change in the next decade. And it isn't just ephemeral things
όπως οι αξίες και η προσωπικότητα. Μπορείτε να ρωτήσετε τους ανθρώπους γι' αυτά που τους αρέσουν και αυτά που τους δυσαρεστούν, για τις βασικές τους προτιμήσεις. Για παράδειγμα, πώς λένε τον καλύτερό σου φίλο, ποιο είναι το αγαπημένο σου είδος διακοπών, ποιο είναι το αγαπημένο σου χόμπι, ποια μουσική σου αρέσει; Οι άνθρωποι μπορούν να τα πουν αυτά. Ζητάμε από τους μισούς να μας πουν, «Νομίζεις πως θα αλλάξει αυτό στα επόμενα 10 χρόνια;» και οι μισοί να μας πουν, «Άλλαξε αυτό τα προηγούμενα 10 χρόνια;» Αυτό που ανακαλύπτουμε, το έχετε δει δύο φορές, και να' το πάλι: Οι άνθρωποι προβλέπουν πως τους φίλους που έχουν τώρα θα τους έχουν και σε 10 χρόνια, πως οι διακοπές που απολαμβάνουν τώρα είναι αυτές που θ΄απολαμβάνουν και σε 10 χρόνια, και παρ' όλα αυτά, οι άνθρωποι που είναι 10 χρόνια μεγαλύτεροι λένε, «Ε, ξέρεις, όλα αυτά άλλαξαν.»
like values and personality. You can ask people about their likes and dislikes, their basic preferences. For example, name your best friend, your favorite kind of vacation, what's your favorite hobby, what's your favorite kind of music. People can name these things. We ask half of them to tell us, "Do you think that that will change over the next 10 years?" and half of them to tell us, "Did that change over the last 10 years?" And what we find, well, you've seen it twice now, and here it is again: people predict that the friend they have now is the friend they'll have in 10 years, the vacation they most enjoy now is the one they'll enjoy in 10 years, and yet, people who are 10 years older all say, "Eh, you know, that's really changed." Does any of this matter?
Έχει τίποτα απ' όλα αυτά σημασία; Είναι απλώς μια λάθος πρόβλεψη χωρίς επιπτώσεις; Όχι, έχει σημασία και θα σας εξηγήσω γιατί. Προκαλεί μεγάλη σύγχυση στο πώς παίρνουμε αποφάσεις. Σκεφτείτε τώρα τον αγαπημένο σας μουσικό και τον αγαπημένο σας μουσικό πριν από 10 χρόνια. Βάζω τον δικό μου στην οθόνη για να σας βοηθήσω. Ζητήσαμε από τους ανθρώπους να προβλέψουν, να μας πουν πόσα χρήματα θα πλήρωναν εδώ και τώρα για να δουν τον τωρινό αγαπημένο τους μουσικό να παίζει σε συναυλία 10 χρόνια από τώρα, και κατά μέσο όρο, είπαν πως θα πλήρωναν 129 δολάρια γι' αυτό το εισιτήριο. Παρ' όλα αυτά, όταν τους ρωτήσαμε πόσο θα πλήρωναν για να δουν σήμερα σε συναυλία το άτομο που ήταν το αγαπημένο τους πριν από 10 χρόνια, είπαν μόνο 80 δολάρια. Σε έναν απόλυτα λογικό κόσμο, αυτοί οι αριθμοί θα έπρεπε να είναι ίδιοι, όμως πληρώνουμε υπερβολικά πολλά για την ευκαιρία να ικανοποιήσουμε τις τρέχουσες προτιμήσεις μας επειδή υπερεκτιμούμε τη σταθερότητά τους.
Is this just a form of mis-prediction that doesn't have consequences? No, it matters quite a bit, and I'll give you an example of why. It bedevils our decision-making in important ways. Bring to mind right now for yourself your favorite musician today and your favorite musician 10 years ago. I put mine up on the screen to help you along. Now we asked people to predict for us, to tell us how much money they would pay right now to see their current favorite musician perform in concert 10 years from now, and on average, people said they would pay 129 dollars for that ticket. And yet, when we asked them how much they would pay to see the person who was their favorite 10 years ago perform today, they say only 80 dollars. Now, in a perfectly rational world, these should be the same number, but we overpay for the opportunity to indulge our current preferences because we overestimate their stability. Why does this happen? We're not entirely sure,
Γιατί συμβαίνει αυτό; Δεν είμαστε εντελώς σίγουροι, όμως μπορεί να έχει να κάνει με την ευκολία που έχουμε να θυμόμαστε έναντι της δυσκολίας του να φανταζόμαστε. Οι περισσότεροι μπορούμε να θυμηθούμε ποιοι ήμασταν πριν από 10 χρόνια, όμως δυσκολευόμαστε να φανταστούμε ποιοι θα γίνουμε, και εξαιτίας αυτού, νομίζουμε πως μάλλον αυτό δεν θα συμβεί. Λυπάμαι. Όταν οι άνθρωποι λένε, «Δεν μπορώ να το φανταστώ αυτό»,
but it probably has to do with the ease of remembering versus the difficulty of imagining. Most of us can remember who we were 10 years ago, but we find it hard to imagine who we're going to be, and then we mistakenly think that because it's hard to imagine, it's not likely to happen. Sorry, when people say "I can't imagine that," they're usually talking about their own lack of imagination,
συνήθως αναφέρονται στη δική τους έλλειψη φαντασίας και όχι ότι είναι απίθανο να συμβεί αυτό που περιγράφουν. Εν κατακλείδι, ο χρόνος είναι μια μεγάλη δύναμη. Μεταμορφώνει τις προτιμήσεις μας. Ανασχηματίζει τις αξίες μας. Αλλάζει τις προσωπικότητές μας. Φαίνεται πως εκτιμούμε αυτό το γεγονός, αλλά μόνο εκ των υστέρων. Μόνο όταν κοιτάμε πίσω συνειδητοποιούμε πόσα άλλαξαν μέσα σε μια δεκαετία. Είναι λες και για τους περισσότερους, το παρόν είναι ένας μαγικός χρόνος. Είναι ένας σταθμός στο χρονοδιάγραμμα. Είναι η στιγμή στην οποία επιτέλους γινόμαστε ο εαυτός μας. Οι άνθρωποι είναι έργα σε εξέλιξη που λανθασμένα νομίζουν πως έχουν τελειώσει. Ο άνθρωπος που είστε τώρα είναι παροδικός,
and not about the unlikelihood of the event that they're describing. The bottom line is, time is a powerful force. It transforms our preferences. It reshapes our values. It alters our personalities. We seem to appreciate this fact, but only in retrospect. Only when we look backwards do we realize how much change happens in a decade. It's as if, for most of us, the present is a magic time. It's a watershed on the timeline. It's the moment at which we finally become ourselves. Human beings are works in progress that mistakenly think they're finished. The person you are right now
φευγαλέος και προσωρινός
is as transient, as fleeting and as temporary
όσο όλοι οι άνθρωποι που κάποτε ήσασταν. Η μόνη σταθερά στη ζωή μας είναι η αλλαγή. Σας ευχαριστώ. (Χειροκρότημα)
as all the people you've ever been. The one constant in our life is change. Thank you. (Applause)