A leader is steady, firm, decisive, unwavering. Never let 'em see you sweat, always have an answer.
Een leider staat stevig in zijn schoenen, is niet van zijn stuk te krijgen. Laat ze je niet zien zweten, heb een antwoord klaar
[The Way We Work]
[De Manier Waarop We Werken]
My name is Dan, I'm a partner at a global creative consultancy. But there's another side to me: Carrie Dragshaw, the character I created on Instagram. As I thought about my double life, I couldn't help but wonder ... When your true self is a little nontraditional, how much of it can you really bring to the office? For some of us is authenticity off-limits?
Ik ben Dan, ik ben partner bij een wereldwijd creatief adviesbureau. Maar ik heb ook een andere kant: Carrie Dragshaw, mijn personage op Instagram. Denkend aan mijn dubbelleven, vroeg ik me af... Als jouw ware aard wat onconventioneel is, hoeveel daarvan kun je dan op kantoor laten zien? Is authenticiteit uit den boze voor sommigen van ons?
For the first 10 years of my career, I thought there was one way to be a leader: decisive and serious. But that's not me. So I'd put on basically office drag to fit the role: I'd talk in a deeper voice, try to hold in my hand motions. I'm someone who gets really excited about things, so I'd temper that. I had this little voice in my head, telling me, "You're too gay, too feminine, too flamboyant." I had one well-intentioned adviser who said, "Everyone knows you're gay. And that's great. But you don't need to beat them over the head with it."
In de eerste 10 jaar van mijn carrière, dacht ik dat er maar één manier was om te leiden: besluitvaardig en serieus. Maar zo ben ik niet. Dus om de rol te vervullen, deed ik me op kantoor anders voor: ik zette een zwaardere stem op, mijn handgebaren hield ik in. Ik kan soms over-enthousiast worden over zaken, dus ook dat temperde ik. Er was een stemmetje in mijn hoofd dat tegen me zei: "Je bent te gay, te vrouwelijk en te flamboyant." Iemand adviseerde me, goedbedoeld: "Iedereen weet dat je homo bent. Fantastisch. Maar daar hoef je ze niet mee om de oren te slaan."
Cut to: me in a tutu, for Halloween 2016. I dressed up as my favorite TV show character, Carrie Bradshaw, thinking my friends would get a kick out of it. And then, things got crazy. The post went viral, and at first it was pure fun. I started getting these incredible messages from people about how happy it made them, how it encouraged them to be their authentic selves. And I started to think, maybe this is the time to tell that little voice in my head to just shut up and let myself be me. But then things got a little too big.
Scene 1: ik in een tutu, tijdens Halloween 2016. Ik had me verkleed als mijn favoriete tv-personage, Carrie Bradshaw, en dacht dat mijn vrienden dat tof zouden vinden. En toen was het hek van de dam. De post ging viral, eerst was het alleen maar leuk. Ik ontving geweldige berichten van mensen die zeiden hoe blij het hen maakte, hoe het hen aanmoedigde hún authentieke zelf te zijn. En ik begon te denken: misschien moet ik dat stemmetje in mijn hoofd het zwijgen opleggen en mij mezelf laten zijn. Maar toen liep het een beetje uit de hand.
Carrie Dragshaw was everywhere -- In the "New York Post", "US Weekly" -- and I got terrified: "What would my bosses think? Would my coworkers still respect me as a leader? What would my clients think?" I thought I was going to have to get a different job. But then, something happened, something small. I got a text from my boss, it wasn't long, it just said, "Wow, Cosmo!" With a link to an article that had just gone up about me. And it let me put that little, scared voice away and just be excited about this whole new world, rather than freaked out.
Je zag Carrie Dragshaw overal -- In de 'New York Post', 'US Weekly' -- ik werd doodsbang: "Wat zouden mijn bazen denken? Zou ik nog respect krijgen van mijn collega's? Wat zouden mijn klanten vinden?" Ik dacht dat ik een andere baan zou moeten gaan zoeken. Maar toen gebeurde er iets kleins. Ik kreeg een berichtje van mijn baas, met als enige woorden: "Wow, Cosmo!" Met een link naar een artikel over mij dat zojuist geplaatst was. Dat zorgde ervoor dat ik dat bange stemmetje wegstopte en enthousiast werd over deze hele nieuwe wereld, in plaats van bang.
That's the power of one person, sometimes all it takes is one ally to make you feel comfortable. And my coworkers started acting differently. They became more open, more playful with me, it was as if knowing this other side of me gave them permission to be more of themselves as well. I thought that openness and vulnerability would actually decrease my standing with my team. But it's done the opposite.
Dat is de kracht van één persoon. Soms is één bondgenoot voldoende om je comfortabel te voelen. Mijn collega's gingen zich anders gedragen. Ze werden opener en speelser richting mij, alsof het leren kennen van mijn andere kant, hen toestemming gaf meer van henzelf te laten zien. Ik dacht dat openheid en kwetsbaarheid mijn positie binnen mijn team zouden schaden. Maar het was het tegenovergestelde.
Two years in, I never could have imagined that this part of me would not just be embraced, but could actually help my career. Now, I'm lucky. I work in New York City, in an office where creativity is valued and I was already pretty established in my career when all of this started. Maybe that's you, maybe it isn't. But all of this has taught me so much about just the importance of bringing your whole self to work. And it's really challenged my own misperceptions about what it takes to be successful.
We zijn nu twee jaar verder. Ik had nooit gedacht dat deze kant van mij niet alleen geaccepteerd zou worden, maar me ook zou helpen in mijn carrière. Nu heb ik geluk. Ik werk in New York City, op een plek waar creativiteit wordt gewaardeerd en ik was al behoorlijk gevestigd in mijn carrière toen dit allemaal begon. Misschien geldt dat ook voor jou, misschien ook niet. Maar dit alles heeft mij zoveel geleerd over het belang je 'hele zelf' te laten zien op je werk. Het heeft mijn eigen misvattingen blootgelegd over wat nodig is voor succes.
There's no one kind of way to be a leader. It's about finding your strengths and finding ways to amplify them. Before, if a meeting was hard, I'd put on my perfect leader mask. Now, I can say, "Gosh, that was frustrating." We can talk about challenges and struggles in an open way, rather than everybody pretending that they're fine until it's too late. Concealing an identity takes work. Think of all the wasted energy spent pretending, wishing you were someone different. What's most interesting to me, though, is that in this big study of covering, 93 percent of those who say they're doing it also believe their organization values inclusion. So clearly, our workplaces and all of our strange inner voices have a long way to go on acceptance.
Er is niet maar één manier om een leider te zijn. Het gaat erom jouw krachten te vinden en manieren om deze te versterken. Voorheen zette ik een masker op als een vergadering tegenzat. Nu kan ik gewoon zeggen: "Goh, dat was frustrerend." We kunnen openlijk praten over uitdagingen en worstelingen, in plaats van deze wegstoppen tot het te laat is. Een identiteit verhullen kost werk. Denk eens aan alle energie die we verspillen aan doen alsof, aan iemand anders willen zijn. Het meest interessant vind ik, dat als het gaat om jezelf anders voordoen 93% van degenen die zeggen hier schuldig aan te zijn, tevens geloven dat hun organisatie waarde hecht aan inclusie. Het is wel duidelijk dat onze werkplekken en de stemmetjes in ons hoofd nog een lange weg te gaan hebben.
There's a big difference between adapting and disguising. And I think I learned that a little late. Personally, I'm taking all of this as a call to be the ally who, like my boss did for me, lets people know that it's OK to open up. If you're gay, or proud of your ethnic background, or have a disability or are deeply religious, see what it's like being your full self at work. You might be pleasantly surprised.
Er is een groot verschil tussen aanpassing en vermomming. Ik ben daar wat laat achtergekomen. Nu wil ik graag die bondgenoot zijn, die, net zoals mijn baas, vertelt dat het oké is je open te stellen. Of je nu homo bent, of trots op je etnische achtergrond, een handicap hebt, streng gelovig bent, ervaar eens hoe het is om jezelf te zijn op het werk. Het zou je aangenaam kunnen verrassen.