Πόσοι από εσάς έχουν χρησιμοποιήσει ένα ηλεκτρονικό λογιστικό φύλλο, όπως το Microsoft Excel; Πολύ ωραία. Τώρα, πόσοι από εσάς διοικούσαν μια εταιρία με χειρόγραφα λογιστικά φύλλα, όπως ο πατέρας μου για τη μικρή του εκτυπωτική εταιρία στη Φιλαδέλφια; Πολλοί λιγότεροι.
How many of you have used an electronic spreadsheet, like Microsoft Excel? Very good. Now, how many of you have run a business with a spreadsheet by hand, like my dad did for his small printing business in Philadelphia? A lot less.
Έτσι γινόταν για εκατοντάδες χρόνια. Στις αρχές του 1978, άρχισα να δουλεύω μια ιδέα που τελικά έγινε το VisiCalc. Και την επόμενη χρονιά κυκλοφόρησε τρέχοντας σε κάτι καινούργιο που λεγόταν προσωπικός υπολογιστής Apple II. Βλέπατε ότι τα πράγματα είχαν αλλάξει πραγματικά, όταν μετά από έξι χρόνια, η Wall Street Journal έκανε ένα αφιέρωμα που θεωρούσε ότι γνωρίζατε τι είναι το VisiCalc και ίσως να το χρησιμοποιούσατε.
Well, that's the way it was done for hundreds of years. In early 1978, I started working on an idea that eventually became VisiCalc. And the next year it shipped running on something new called an Apple II personal computer. You could tell that things had really changed when, six years later, the Wall Street Journal ran an editorial that assumed you knew what VisiCalc was and maybe even were using it.
Ο Στιβ Τζομπς το 1990 είπε ότι «τα λογιστικά φύλλα έδιναν ώθηση στη βιομηχανία». «Το VisiCalc ώθησε την επιτυχία της Apple περισσότερο από κάθε άλλο πράγμα». Σε πιο προσωπικό επίπεδο, ο Στιβ είπε, «Αν το VisiCalc είχε γραφτεί για κάποιον άλλο υπολογιστή, τώρα θα πέρνατε συνέντευξη από κάποιον άλλον».
Steve Jobs back in 1990 said that "spreadsheets propelled the industry forward." "VisiCalc propelled the success of Apple more than any other single event." On a more personal note, Steve said, "If VisiCalc had been written for some other computer, you'd be interviewing somebody else right now."
Το VisiCalc συνέβαλε στο να μπουν οι προσωπικοί υπολογιστές στα γραφεία. Πώς δημιουργήθηκε; Τι ήταν; Τι πέρασα για να το κάνω αυτό που ήταν; Πρώτα έμαθα προγραμματισμό το 1966, όταν ήμουν 15 χρονών, μόλις λίγους μήνες αφού τραβήχτηκε αυτή η φωτογραφία. Ελάχιστα λυκειόπαιδα είχαν τότε πρόσβαση σε υπολογιστές. Αλλά με τύχη και εξαιρετικά πολύ επιμονή, μπόρεσα να έχω χρόνο σε υπολογιστή σε διάφορα μέρη στην πόλη.
So, VisiCalc was instrumental in getting personal computers on business desks. How did it come about? What was it? What did I go through to make it be what it was? Well, I first learned to program back in 1966, when I was 15 -- just a couple months after this photo was taken. Few high schoolers had access to computers in those days. But through luck and an awful lot of perseverance, I was able to get computer time around the city.
Αφού κοιμήθηκα στη λάσπη στο Γούντστοκ, πήγα για κολέγιο στο ΜΙΤ, όπου για να βγάλω χρήματα, δούλεψα στο έργο Multics. To Multics ήταν ένα πρωτοποριακό διαδραστικό σύστημα χρονομετρισμού. Έχετε ακουστά τα λειτουργικά συστήματα Linux και Unix; Προήλθαν από το Multics. Δούλεψα στις εκδόσεις του Multics αυτών που είναι γνωστές ως ερμηνευόμενες γλώσσες υπολογιστή, που χρησιμοποιούνται από άτομα που δεν είναι σε υπολογιστικά πεδία για να κάνουν τους υπολογισμούς τους από το τερματικό του υπολογιστή.
After sleeping in the mud at Woodstock, I went off to MIT to go to college, where to make money, I worked on the Multics Project. Multics was a trailblazing interactive time-sharing system. Have you heard of the Linux and Unix operating systems? They came from Multics. I worked on the Multics versions of what are known as interpreted computer languages, that are used by people in noncomputer fields to do their calculations while seated at a computer terminal.
Αφού αποφοίτησα από το ΜΙΤ, πήγα να δουλέψω για την Digital Equipment Corporation. Στην DEC, δούλεψα πάνω σε λογισμικό για τη νέα περιοχή μηχανογραφημένης στοιχειοθεσίας. Βοήθησα εφημερίδες να αντικαταστήσουν τις γραφομηχανές των δημοσιογράφων με τερματικά υπολογιστών. Έγραφα λογισμικό και μετά έβγαινα έξω σε μέρη όπως η Kansas City Star, όπου εκπαίδευα χρήστες και έπαιρνα ανατροφοδότηση. Αυτή ήταν εμπειρία στον πραγματικό κόσμο που ήταν πολύ διαφορετική από όσα έβλεπα στο εργαστήριο του ΜΙΤ.
After I graduated from MIT, I went to work for Digital Equipment Corporation. At DEC, I worked on software for the new area of computerized typesetting. I helped newspapers replace their reporters' typewriters with computer terminals. I'd write software and then I'd go out in the field to places like the Kansas City Star, where I would train users and get feedback. This was real-world experience that is quite different than what I saw in the lab at MIT.
Μετά από αυτό, ήμουν επιβλέπων έργου του λογισμικού για τον πρώτο επεξεργαστή κειμένου της DEC, πάλι ένα νέο πεδίο. Όπως η στοιχειοθέτηση, το σημαντικό πράγμα ήταν η δημιουργία μιας διεπαφής χρήστη που ήταν και φυσική και αποτελεσματική στη χρήση από μη πληροφορικάριους. Μετά από την DEC, πήγα να δουλέψω για μια μικρή εταιρία που έφτιαχνε ηλεκτρονικές ταμειακές μηχανές βασισμένες σε μικροεπεξεργαστές για τη βιομηχανία του γρήγορου φαγητού. Αλλά πάντα ήθελα να ξεκινήσω μια εταιρία με τον φίλο μου Μπομπ Φράνκστον που γνώρισα στο έργο Multics στο ΜΙΤ.
After that, I was project leader of the software for DEC's first word processor, again a new field. Like with typesetting, the important thing was crafting a user interface that was both natural and efficient for noncomputer people to use. After I was at DEC, I went to work for a small company that made microprocessor-based electronic cash registers for the fast-food industry. But I had always wanted to start a company with my friend Bob Frankston that I met on the Multics project at MIT.
Έτσι αποφάσισα να επιστρέψω στο σχολείο για να μάθω όσο περισσότερα μπορούσα για τις επιχειρήσεις. Και το φθινόπωρο του 1977, μπήκα στο πρόγραμμα ΜΒΑ του Χάρβαρντ. Ήμουν ένας από τους λίγους σπουδαστές που είχαν υπόβαθρο στον προγραμματισμό. Αυτή είναι μια φωτογραφία μου από την επετηρίδα που κάθομαι στην πρώτη σειρά.
So I decided to go back to school to learn as much as I could about business. And in the fall of 1977, I entered the MBA program at Harvard Business School. I was one of the few percentage of students who had a background in computer programming. There's a picture of me from the yearbook sitting in the front row.
(Γέλια)
(Laughter)
Στο Χάρβαρντ μαθαίναμε με τη μέθοδο μελέτης περίπτωσης. Κάναμε περίπου τρεις περιπτώσεις την ημέρα. Οι περιπτώσεις αποτελούνταν από κάμποσες σελίδες που περιέγραφαν συγκεκριμένες επιχειρηματικές καταστάσεις. Συχνά είχαν εκθέματα, και τα εκθέματα συχνά είχαν λέξεις και αριθμούς παρουσιασμένα με τρόπους που βγάζουν νόημα για τη συγκεκριμένη κατάσταση. Συνήθως είναι κάπως διαφορετικά. Ορίστε η εργασία μου. Και πάλι, αριθμοί, λέξεις, παρουσιασμένα ώστε να βγάζουν νόημα. Πολλοί υπολογισμοί - γίναμε κολλητοί με τα κομπιουτεράκια μας. Να το δικό μου κομπιουτεράκι. Για τις απόκριες, ντύθηκα κομπιουτεράκι.
Now, at Harvard, we learned by the case method. We'd do about three cases a day. Cases consist of up to a few dozen pages describing particular business situations. They often have exhibits, and exhibits often have words and numbers laid out in ways that make sense for the particular situation. They're usually all somewhat different. Here's my homework. Again, numbers, words, laid out in ways that made sense. Lots of calculations -- we got really close to our calculators. In fact, here's my calculator. For Halloween, I went dressed up as a calculator.
(Γέλια)
(Laughter)
Στην αρχή του κάθε μαθήατος, ο καθηγητής φώναζε κάποιον να παρουσιάσει την περίπτωση. Εξηγούσαν τι γίνεται και μετά υπαγόρευαν πληροφορίες που μετέγραφε ο καθηγητής στους πολλούς μηχανικούς μαυροπίνακες μπροστά στην τάξη, και μετά συζητούσαμε. Κάτι πραγματικά εκνευριστικό είναι όταν έχετε τελειώσει τα μαθήματά σας, και πάτε την επόμενη ημέρα μόνο και μόνο για να βρείτε ότι κάνατε ένα λάθος και όλοι σας οι υπολογισμοί ήταν λάθος. Και δεν θα μπορούσατε να συμμετέχετε. Και πέρναμε βαθμούς από τη συμμετοχή στην τάξη.
At the beginning of each class, the professor would call on somebody to present the case. What they would do is they would explain what was going on and then dictate information that the professor would transcribe onto the many motorized blackboards in the front of the class, and then we'd have a discussion. One of the really frustrating things is when you've done all your homework, you come in the next day only to find out that you made an error and all of the other numbers you did were wrong. And you couldn't participate as well. And we were marked by class participation.
Καθόμουν στην τάξη με άλλα 87 άτομα, και ονειροπολούσα πολύ. Οι περισσότεροι προγραμματιστές τότε δούλευαν σε μεγάλα συστήματα υπολογιστών, φτιάχνοντας πράγματα όπως συστήματα αποθήκης, μισθοδοσίας και πληρωμών. Αλλά είχα δουλέψει σε διαδραστική επεξεργασία κειμένου και προσωπικούς υπολογισμούς κατά παραγγελία. Αντί να σκέφτομαι εκτυπώσεις σε χαρτί και διάτρητες κάρτες, φανταζόμουν έναν μαγικό πίνακα όπου αν σβήνατε έναν αριθμό και γράφατε έναν καινούργιο, όλοι οι άλλοι αριθμοί θα άλλαζαν αυτόματα, σαν επεξεργασία κειμένου με αριθμούς. Φαντάστηκα ότι το κομπιουτεράκι μου είχε κάποιο ποντίκι στο κάτω μέρος και οθόνη από πάνω όπως σε ένα πολεμικό αεροπλάνο. Μπορούσα να βάλω αριθμούς, να τους κυκλώσω και να πατήσω το κουμπί της άθροισης. Και στο μέσον της διαπραγμάτευσης μπορούσα να έχω την απάντηση. Τώρα έπρεπε να πάρω τη φαντασία μου και να την πραγματοποιήσω.
So, sitting there with 87 other people in the class, I got to daydream a lot. Most programmers in those days worked on mainframes, building things like inventory systems, payroll systems and bill-paying systems. But I had worked on interactive word processing and on-demand personal computation. Instead of thinking about paper printouts and punch cards, I imagined a magic blackboard that if you erased one number and wrote a new thing in, all of the other numbers would automatically change, like word processing with numbers. I imagined that my calculator had mouse hardware on the bottom of it and a head-up display, like in a fighter plane. And I could type some numbers in, and circle it, and press the sum button. And right in the middle of a negotiation I'd be able to get the answer. Now I just had to take my fantasy and turn it into reality.
Ο πατέρας μου μού έμαθε για τα πρωτότυπα. Μου έδειξε μακέτες που έκανε για να βρει πώς θα τοποθετηθούν στη σελίδα τα πράγματα στο φυλλάδιο που εκτύπωνε. Το χρησιμοποιούσε για να πάρει ανατροφοδότηση από τους πελάτες και έγκριση πριν στείλει τη δουλειά στο τυπογραφείο. Το να κάνεις μια απλή, λειτουργική έκδοση αυτού που προσπαθείς να φτιάξεις σε αναγκάζει να ανακαλύψεις σημαντικά προβλήματα. Σε αφήνει να βρεις λύσεις σε αυτά τα προβλήματα με πολύ μικρότερο κόστος.
My father taught me about prototyping. He showed me mock-ups that he'd make to figure out the placement on the page for the things for brochures that he was printing. And he'd use it to get feedback from customers and OKs before he sent the job off to the presses. The act of making a simple, working version of what you're trying to build forces you to uncover key problems. And it lets you find solutions to those problems much less expensively.
Έτσι αποφάσισα να φτιάξω ένα πρωτότυπο. Πήγα σε ένα τερματικό συνδεδεμένο στο σύστημα χρονομετρισμού του Χάρβαρντ και ξεκίνησα τη δουλειά. Ένα από τα πρώτα προβλήματα που συνάντησα ήταν το εξής: Πώς αντιπροσωπεύετε τιμές σε τύπους; Ας σας δείξω τι εννοώ. Νόμιζα ότι θα δείχνατε κάπου, θα δαχτυλογραφούσατε μερικές λέξεις, μετά κάπου αλλού, θα βάζατε αριθμούς, ακόμη μερικούς, θα βάζατε πού θέλετε την απάντηση. Μετά θα πατούσατε τον πρώτο, θα πατούσατε το μείον, θα πατούσατε στον δεύτερο, και θα είχατε το αποτέλεσμα. Το πρόβλημα ήταν: Τι θα έβαζα στον τύπο; Έπρεπε να ήταν κάτι που θα ήξερε ο υπολογιστής τι να βάλει. Αν κοιτάζατε τον τύπο, έπρεπε να ξέρετε σε ποιο σημείο της οθόνης αναφερόταν. Το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα ήταν ο τρόπος του προγραμματιστή. Την πρώτη φορά που δείχνατε κάπου, ο υπολογιστής θα σας ζητούσε να βάλετε ένα μοναδικό όνομα. Έγινε γρήγορα φανερό ότι θα ήταν πολύ κουραστικό. Ο υπολογιστής θα έπρεπε να κάνει αυτόματα ένα όνομα και να το βάλει. Έτσι σκέφτηκα, γιατί να μην το κάνω να είναι με τη σειρά που τα φτιάχνεις; Το προσπάθησα. Τιμή 1, τιμή 2. Γρήγορα είδα ότι αν είχατε παραπάνω από μερικές τιμές δεν θα θυμόσασταν ποτέ πού ήταν το καθετί στην οθόνη.
So I decided to build a prototype. I went to a video terminal connected to Harvard's time-sharing system and got to work. One of the first problems that I ran into was: How do you represent values in formulas? Let me show you what I mean. I thought that you would point somewhere, type in some words, then type in some somewhere else, put in some numbers and some more numbers, point where you want the answer. And then point to the first, press minus, point to the second, and get the result. The problem was: What should I put in the formula? It had to be something the computer knew what to put in. And if you looked at the formula, you needed to know where on the screen it referred to. The first thing I thought was the programmer way of doing it. The first time you pointed to somewhere, the computer would ask you to type in a unique name. It became pretty clear pretty fast that that was going to be too tedious. The computer had to automatically make up the name and put it inside. So I thought, why not make it be the order in which you create them? I tried that. Value 1, value 2. Pretty quickly I saw that if you had more than a few values you'd never remember on the screen where things were.
Μετά σκέφτηκα, αντί να μπορείτε να βάζετε τιμές παντού, να σας περιορίσω σε ένα πλέγμα. Και όταν θα δείχνατε ένα κελί, ο υπολογιστής θα μπορούσε να βάλει τη σειρά και τη στήλη ως όνομα. Και, αν το έκανα σαν έναν χάρτη και έβαζα ΑΒΓ επάνω και αριθμούς πλάγια, αν βλέπατε το Β7 σε έναν τύπο, θα ξέρατε ακριβώς πού βρίσκεται στην οθόνη. Και αν έπρεπε να γράψετε μόνοι σας τον τύπο, θα ξέρατε τι να κάνετε. Περιορίζοντάς σας σε ένα πλέγμα, βοήθησε να λυθεί το πρόβλημά μου. Επίσης άνοιξε νέες δυνατότητες, όπως το να έχουμε περιοχές κελιών. Αλλά δεν ήταν πολύ περιοριστικό - μπορούσατε ακόμη να βάλετε οποιαδήποτε τιμή, οποιονδήποτε τύπο σε όλα τα κελιά. Κι έτσι το κάνουμε και σήμερα, σχεδόν 40 χρόνια αργότερα.
Then I said, why not instead of allowing you to put values anywhere, I'll restrict you to a grid? Then when you pointed to a cell, the computer could put the row and column in as a name. And, if I did it like a map and put ABC across the top and numbers along the side, if you saw B7 in a formula, you'd know exactly where it was on the screen. And if you had to type the formula in yourself, you'd know what to do. Restricting you to a grid helped solve my problem. It also opened up new capabilities, like the ability to have ranges of cells. But it wasn't too restrictive -- you could still put any value, any formula, in any cell. And that's the way we do it to this day, almost 40 years later.
Ο φίλος μου ο Μπομπ κι εγώ αποφασίσαμε ότι θα φτιάχναμε μαζί αυτό το προϊόν. Δούλευα περισσότερο στο να βρω πώς ακριβώς πρέπει να συμπεριφέρεται το πρόγραμμα. Έγραψα μια κάρτα αναφοράς ως τεκμηρίωση. Με βοήθησε επίσης να σιγουρευτώ ότι η διεπαφή χρήστη που όριζα μπορούσε να επεξηγηθεί συνοπτικά και ξεκάθαρα στους κανονικούς ανθρώπους. Ο Μπομπ δούλευε στη σοφίτα του διαμερίσματος που νοίκιαζε στο Άρλινγκτον της Μασαχουσέτης. Αυτό είναι το εσωτερικό της σοφίτας. Ο Μπομπ αγόρασε χρόνο στο σύστημα Multics του ΜΙΤ για να γράψει κώδικα σε ένα τερματικό σαν κι αυτό. Μετά κατέβαζε δοκιμαστικές εκδόσεις σε έναν Apple II που είχε δανειστεί μέσω τηλεφωνικής γραμμής χρησιμοποιώντας έναν ακουστικό ζεύκτη, και μετά κάναμε δοκιμές.
My friend Bob and I decided that we were going to build this product together. I did more work figuring out exactly how the program was supposed to behave. I wrote a reference card to act as documentation. It also helped me ensure that the user interface I was defining could be explained concisely and clearly to regular people. Bob worked in the attic of the apartment he rented in Arlington, Massachusetts. This is the inside of the attic. Bob bought time on the MIT Multics System to write computer code on a terminal like this. And then he would download test versions to a borrowed Apple II over a phone line using an acoustic coupler, and then we would test.
Ετοίμασα μια δοκιμή για την περίπτωση της Πρόκλησης της Pepsi. Η εκτύπωση δεν δούλευε ακόμη, έτσι έπρεπε να τα γράφω όλα. Η αποθήκευση δεν δούλευε, έτσι κάθε φορά που κόλλαγε, έπρεπε να γράψω όλους τους τύπους από την αρχή, ξανά και ξανά. Την επόμενη μέρα στην τάξη, σήκωσα το χέρι μου, με φώναξαν και παρουσίασα την περίπτωσή μου. Έκανα προβλέψεις πέντε ετών. Έκανα κάθε είδους σενάρια. Πήρα άριστα στην περίπτωση. Το VisiCalc ήταν ήδη χρήσιμο.
For one of these tests I prepared for this case about the Pepsi Challenge. Print wasn't working yet, so I had to copy everything down. Save wasn't working, so every time it crashed, I had to type in all of the formulas again, over and over again. The next day in class, I raised my hand; I got called on, and I presented the case. I did five-year projections. I did all sorts of different scenarios. I aced the case. VisiCalc was already useful.
Ο καθηγητής είπε, «Πώς το κάνατε;» Δεν ήθελα να του πω για το μυστικό μου πρόγραμμα.
The professor said, "How did you do it?" Well, I didn't want to tell him about our secret program.
(Γέλια)
(Laughter)
Έτσι είπα, «Πήρα αυτό και πρόσθεσα αυτό και το πολλαπλασίασα με αυτό και αφαίρεσα αυτό».
So I said, "I took this and added this and multiplied by this and subtracted that."
Είπε, «Γιατί δεν χρησιμοποίησες αναλογίες;»
He said, "Well, why didn't you use a ratio?"
Είπα, «Χα! Αναλογίες; Δεν θα ήταν τόσο ακριβές!» Αυτό που δεν είπα ήταν, «Η διαίρεση δεν λειτουργεί ακόμη».
I said, "Hah! A ratio -- that wouldn't have been as exact!" What I didn't say was, "Divide isn't working yet."
(Γέλια)
(Laughter)
Τελικά όμως, τελειώσαμε αρκετό από το VisiCalc για να μπορέσουμε να το δείξουμε στο κοινό. Ο πατέρας μου εκτύπωσε ένα δείγμα κάρτας αναφοράς που θα χρησιμοποιούσαμε ως διαφημιστικό υλικό.
Eventually, though, we did finish enough of VisiCalc to be able to show it to the public. My dad printed up a sample reference card that we could use as marketing material.
Τον Ιούνιο του 1979, ο εκδότης μας ανακοίνωσε το VisiCalc στο κοινό, σε ένα μικρό περίπτερο στο τεράστιο Εθνικό Συνέδριο Υπολογιστών στη Νέα Υόρκη. Η εφημερίδα New York Times είχε ένα χιουμοριστικό άρθρο για το Συνέδριο. «Οι μηχανές μοιάζουν να τελούν θρησκευτικές τελετές... Καθώς μαζεύονται οι πιστοί, οι ζωγράφοι προσθέτουν στο πάνθεον στο δωμάτιο σημάτων στο Κολοσσιαίο, γράφοντας με προσοχή "VISICALC" με τεράστια μαύρα γράμματα σε κίτρινο. Ζήτω το VISICALC!» (Έκπληξη) New York Times: «Ζήτω το VISICALC».
In June of 1979, our publisher announced VisiCalc to the world, in a small booth at the giant National Computer Conference in New York City. The New York Times had a humorous article about the conference. "The machines perform what seem religious rites ... Even as the believers gather, the painters in the Coliseum sign room are adding to the pantheon, carefully lettering 'VISICALC' in giant black on yellow. All hail VISICALC!" (Gasp) New York Times: "All hail VISICALC."
(Γέλια)
(Laughter)
Αυτή ήταν η τελευταία αναφορά του ηλεκτρονικού υπολογιστικού φύλλου στα δημοφιλή επιχειρηματικά έντυπα μέσα για περίπου δύο χρόνια. Οι περισσότεροι δεν το καταλάβαιναν ακόμη. Αλλά μερικοί το κατάλαβαν.
That was the last mention of the electronic spreadsheet in the popular business press for about two years. Most people didn't get it yet. But some did.
Τον Οκτώβρη του 1979, βγάλαμε το VisiCalc στο εμπόριο. Ήταν σε μια συσκευασία που έμοιαζε έτσι. Και φαινόταν έτσι όταν έτρεχε στο Apple II. Και τα υπόλοιπα, όπως λένε, είναι ιστορία.
In October of 1979, we shipped VisiCalc. It came in packaging that looked like this. And it looked like this running on the Apple II. And the rest, as they say, is history.
Αυτή η ιστορία έχει πολλά ακόμη, αλλά αυτό θα πρέπει να περιμένει για άλλη φορά. Κάτι ακόμη, το Χάρβαρντ όμως θυμάται. Να εκείνη η αίθουσα. Έβαλαν μια πλακέτα για να τιμήσουν αυτό που συνέβη εκεί.
Now, there's an awful lot more to this story, but that'll have to wait for another day. One thing, though, Harvard remembers. Here's that classroom. They put up a plaque to commemorate what happened there.
(Χειροκρότημα)
(Applause)
Αλλά είναι και υπενθύμιση ότι θα πρέπει να πάρετε το μοναδικό σας υπόβαθρο, δεξιότητες και ανάγκες, και να φτιάξετε πρωτότυπα για να ανακαλύψετε και να λύσετε τα κύρια προβλήματα, και με αυτά, να αλλάξετε τον κόσμο.
But it also serves as a reminder that you, too, should take your unique backgrounds, skills and needs and build prototypes to discover and work out the key problems, and through that, change the world.
Σας ευχαριστώ.
Thank you.
(Χειροκρότημα)
(Applause)