Θα ήταν καλό να είμαστε αντικειμενικοί στην ζωή, με πολλούς τρόπους. Το πρόβλημα είναι ότι φοράμε εκείνα τα χρωματιστά γυαλιά καθώς κοιτάμε κάθε είδους καταστάσεις. Για παράδειγμα, σκεφτείτε κάτι τόσο απλό όσο η μπύρα. Αν σας έδινα μερικές μπύρες να δοκιμάσετε και σας ρωτούσα να τις βαθμολογήσετε ως προς την ένταση και την πίκρα, διαφορετικές μπύρες θα καταλάμβαναν διαφορετικά διαστήματα. Αλλά πώς θα ήταν αν προσπαθούσαμε να γίνουμε πιο αντικειμενικοί; Στην περίπτωση της μπύρας, θα ήταν πολύ απλό. Τι θα γινόταν αν κάναμε μια τυφλή δοκιμή; Αν κάναμε το ίδιο πράγμα, δοκιμάζατε την ίδια μπύρα, τώρα στην τυφλή δοκιμή, τα πράγματα θα ήταν κάπως διαφορετικά. Οι περισσότερες μπύρες θα ήταν σε μία περιοχή. Βασικά δεν θα μπορούσατε να τις ξεχωρίσετε, και η εξαίρεση, φυσικά, θα είναι η Guinness. (Γέλια)
It would be nice to be objective in life, in many ways. The problem is that we have these color-tinted glasses as we look at all kinds of situations. For example, think about something as simple as beer. If I gave you a few beers to taste and I asked you to rate them on intensity and bitterness, different beers would occupy different space. But what if we tried to be objective about it? In the case of beer, it would be very simple. What if we did a blind taste? Well, if we did the same thing, you tasted the same beer, now in the blind taste, things would look slightly different. Most of the beers will go into one place. You will basically not be able to distinguish them, and the exception, of course, will be Guinness. (Laughter)
Παρομοίως, μπορούμε να σκεφτούμε για τη φυσιολογία. Τι γίνεται όταν οι άνθρωποι περιμένουν κάτι από τη φυσιολογία τους; Για παράδειγμα, πουλήσαμε παυσίπονα. Σε μερικούς είπαμε ότι τα φάρμακα ήταν ακριβά. Σε μερικούς είπαμε ότι ήταν φτηνά. Και τα ακριβά παυσίπονα δούλεψαν καλύτερα. Ανακούφισαν περισσότερο πόνο από τους ανθρώπους, γιατί οι προσδοκίες αλλάζουν τη φυσιολογία μας. Και φυσικά, όλοι ξέρουμε ότι στον αθλητισμό, αν είστε φίλαθλος μιας συγκεκριμένης ομάδας, δεν μπορείτε παρά να δείτε το παιχνίδι να εξελίσσεται από την οπτική γωνία της δική σας ομάδας. Όλες αυτές είναι περιπτώσεις στις οποίες οι προκαταλήψεις μας
Similarly, we can think about physiology. What happens when people expect something from their physiology? For example, we sold people pain medications. Some people, we told them the medications were expensive. Some people, we told them it was cheap. And the expensive pain medication worked better. It relieved more pain from people, because expectations do change our physiology. And of course, we all know that in sports, if you are a fan of a particular team, you can't help but see the game develop from the perspective of your team. So all of those are cases in which our preconceived notions
και οι προσδοκίες μας μάς επηρεάζουν. Αλλά τι συνέβη σε πιο σημαντικά ερωτήματα; Τι συνέβη με ερωτήσεις που σχετίζονται με την κοινωνική δικαιοσύνη; Θέλαμε να σκεφτούμε ποια είναι η εκδοχή της τυφλής δοκιμής όταν σκεφτόμαστε την ανισότητα; Έτσι, αρχίσαμε να μελετάμε την ανισότητα, και κάναμε κάποιες έρευνες μεγάλης κλίμακας στις Ηνωμένες Πολιτείες και άλλες χώρες. Κάναμε δύο ερωτήσεις: Γνωρίζουν οι άνθρωποι τι επίπεδα ανισότητας έχουμε; Και επίσης, τι επίπεδα ανισότητας θέλουμε να έχουμε; Ας σκεφτούμε την πρώτη ερώτηση. Έστω ότι πήρα όλους τους πολίτες των ΗΠΑ και τους κατέταξα, τους φτωχότερους στα δεξιά και τους πλουσιότερους στα αριστερά, και μετά τους χώρισα σε πέντε δοχεία: οι φτωχότεροι 20%, οι επόμενοι 20%, οι επόμενοι, οι επόμενοι, και οι πλουσιότεροι 20%. Και μετά σας ρώτησα να μου πείτε πόσος πλούτος νομίζετε έχει συγκεντρωθεί σε κάθε ένα από αυτά τα δοχεία. Πιο απλά, πείτε ότι σας ρωτάω το εξής: πόσος πλούτος νομίζετε είναι συγκεντρωμένος στα δύο κατώτερα δοχεία, στο κατώτατο 40%; Σκεφτείτε για μια στιγμή. Σκεφτείτε έναν αριθμό. Συνήθως δεν σκεφτόμαστε. Σκεφτείτε για μια στιγμή, πάρτε έναν συγκεκριμένο αριθμό. Τον σκεφτήκατε; Εντάξει, ορίστε αυτό που μας λένε οι περισσότεροι Αμερικανοί.
and our expectations color our world. But what happened in more important questions? What happened with questions that had to do with social justice? So we wanted to think about what is the blind tasting version for thinking about inequality? So we started looking at inequality, and we did some large-scale surveys around the U.S. and other countries. So we asked two questions: Do people know what kind of level of inequality we have? And then, what level of inequality do we want to have? So let's think about the first question. Imagine I took all the people in the U.S. and I sorted them from the poorest on the right to the richest on the left, and then I divided them into five buckets: the poorest 20 percent, the next 20 percent, the next, the next, and the richest 20 percent. And then I asked you to tell me how much wealth do you think is concentrated in each of those buckets. So to make it simpler, imagine I ask you to tell me, how much wealth do you think is concentrated in the bottom two buckets, the bottom 40 percent? Take a second. Think about it and have a number. Usually we don't think. Think for a second, have a real number in your mind. You have it? Okay, here's what lots of Americans tell us.
Νομίζουν ότι το κατώτατο 20% έχει περίπου 2,9% του πλούτου, η επόμενη ομάδα έχει 6,4%, επομένως συνολικά είναι λίγο πάνω από 9. Η επόμενη ομάδα, λένε, έχει 12%, 20%, και το πλουσιότερο 20%, οι άνθρωποι νομίζουν ότι έχει 58% του πλούτου. Μπορείτε να δείτε πώς αυτό σχετίζεται με αυτό που νομίζατε. Τώρα, ποια είναι η πραγματικότητα;
They think that the bottom 20 percent has about 2.9 percent of the wealth, the next group has 6.4, so together it's slightly more than nine. The next group, they say, has 12 percent, 20 percent, and the richest 20 percent, people think has 58 percent of the wealth. You can see how this relates to what you thought. Now, what's reality?
Η πραγματικότητα διαφέρει λίγο. Το κατώτατο 20% έχει 0,1% του πλούτου. Το επόμενο 20% έχει 0,2% του πλούτου. Μαζί είναι 0,3%. Η επόμενη ομάδα έχει 3,9%, 11,3%, και οι ομάδα των πλουσιότερων έχει 84 με 85% του πλούτου. Επομένως το τι πραγματικά έχουμε και το τι νομίζουμε ότι έχουμε είναι πολύ διαφορετικά. Και τι γίνεται με το τι θέλουμε;
Reality is slightly different. The bottom 20 percent has 0.1 percent of the wealth. The next 20 percent has 0.2 percent of the wealth. Together, it's 0.3. The next group has 3.9, 11.3, and the richest group has 84-85 percent of the wealth. So what we actually have and what we think we have are very different. What about what we want?
Πώς μπορούμε να το καταλάβουμε; Για να το δούμε, για να δούμε τι πραγματικά θέλουμε, σκεφτήκαμε τον φιλόσοφο Τζον Ρόουλς. Αν θυμόσαστε τον Τζον Ρόουλς, είχε αυτήν την αντίληψη περί του ποια είναι δίκαιη κοινωνία. Είπε ότι μια δίκαιη κοινωνία είναι μια κοινωνία που αν ξέρατε τα πάντα για αυτήν, θα ήσασταν πρόθυμοι να μπείτε σ' αυτήν σε μια τυχαία θέση. Αυτός είναι ένας όμορφος ορισμός, γιατί αν είστε πλούσιοι, ίσως θέλατε οι πλούσιοι να είχαν περισσότερα χρήματα από τους φτωχούς. Ως φτωχοί θα θέλατε περισσότερη ισότητα. Αλλά αν θα μπείτε σε αυτήν την κοινωνία σε κάθε πιθανή κατάσταση, και δεν ξέρετε, θα πρέπει να εξετάσετε όλες τις οπτικές. Είναι λίγο σαν την τυφλή δοκιμή οπότε δεν ξέρετε ποιο θα είναι το αποτέλεσμα όταν παίρνετε μια απόφαση, και ο Ρόουλς το αποκαλούσε αυτό το «πέπλο της άγνοιας». Έτσι, πήραμε μια άλλη ομάδα, μια μεγάλη ομάδα Αμερικανών,
How do we even figure this out? So to look at this, to look at what we really want, we thought about the philosopher John Rawls. If you remember John Rawls, he had this notion of what's a just society. He said a just society is a society that if you knew everything about it, you would be willing to enter it in a random place. And it's a beautiful definition, because if you're wealthy, you might want the wealthy to have more money, the poor to have less. If you're poor, you might want more equality. But if you're going to go into that society in every possible situation, and you don't know, you have to consider all the aspects. It's a little bit like blind tasting in which you don't know what the outcome will be when you make a decision, and Rawls called this the "veil of ignorance." So, we took another group, a large group of Americans,
και τους κάναμε την ερώτηση κάτω από το πέπλο της άγνοιας. Ποια είναι τα χαρακτηριστικά μιας χώρας που θα σας έκαναν να θέλετε να ζήσετε εκεί γνωρίζοντας ότι μπορεί να βρεθείτε σε οποιαδήποτε θέση; Και να τι απαντήσεις πήραμε. Τι θέλουν οι άνθρωποι να έχει η πρώτη ομάδα, το κατώτατο 20%; Θα ήθελαν να του δώσουν περίπου 10% του πλούτου. Στην επόμενη ομάδα, 14% του πλούτου, 21, 22 και 32 αντίστοιχα. Τώρα, κανένας από το δείγμα μας δεν ήθελε πλήρη ισότητα.
and we asked them the question in the veil of ignorance. What are the characteristics of a country that would make you want to join it, knowing that you could end randomly at any place? And here is what we got. What did people want to give to the first group, the bottom 20 percent? They wanted to give them about 10 percent of the wealth. The next group, 14 percent of the wealth, 21, 22 and 32. Now, nobody in our sample wanted full equality.
Κανένας από το δείγμα μας δεν σκέφτηκε ότι ο σοσιαλισμός είναι μια υπέροχη ιδέα. Αλλά τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει ότι έχουμε αυτό το γνωστικό κενό ανάμεσα στο τι έχουμε και στο τι νομίζουμε ότι έχουμε, αλλά έχουμε τουλάχιστον το ίδιο κενό ανάμεσα στο τι νομίζουμε ότι είναι σωστό και στο τι νομίζουμε ότι έχουμε. Τώρα, μπορούμε να τα ρωτήσουμε αυτά όχι μόνο σχετικά με τον πλούτο.
Nobody thought that socialism is a fantastic idea in our sample. But what does it mean? It means that we have this knowledge gap between what we have and what we think we have, but we have at least as big a gap between what we think is right to what we think we have. Now, we can ask these questions, by the way, not just about wealth.
Μπορούμε να τα ρωτήσουμε και για άλλα πράγματα. Για παράδειγμα, ρωτήσαμε ανθρώπους από διαφορετικά μέρη του κόσμου σχετικά με αυτήν την ερώτηση, άνθρωποι που είναι φιλελεύθεροι και συντηρητικοί, και βασικά μας έδωσαν την ίδια απάντηση. Ρωτήσαμε πλούσιους και φτωχούς, πήραμε την ίδια απάντηση, άνδρες και γυναίκες, ακροατές του NPR και του αναγνώστες του Forbes. Ρωτήσαμε ανθρώπους στην Αγγλία, στην Αυστραλία και στις ΗΠΑ - οι απαντήσεις ήταν πολύ παρόμοιες. Ρωτήσαμε άτομα από διαφορετικά πανεπιστημιακά τμήματα. Πήγαμε στο Harvard και ρωτήσαμε σχεδόν όλα τα τμήματα, κι εκτός από το τμήμα Διοίκησης Επιχειρήσεων, όπου λίγοι ήθελαν οι ευκατάστατοι να έχουν περισσότερα και οι πλούσιοι λιγότερα, η ομοιότητα ήταν εκθαμβωτική. Γνωρίζω ότι κάποιοι από εδώ ήσαστε στο τμήμα Διοίκησης του Harvard. Κάναμε επίσης μια ερώτηση για κάτι άλλο.
We can ask it about other things as well. So for example, we asked people from different parts of the world about this question, people who are liberals and conservatives, and they gave us basically the same answer. We asked rich and poor, they gave us the same answer, men and women, NPR listeners and Forbes readers. We asked people in England, Australia, the U.S. -- very similar answers. We even asked different departments of a university. We went to Harvard and we checked almost every department, and in fact, from Harvard Business School, where a few people wanted the wealthy to have more and the [poor] to have less, the similarity was astonishing. I know some of you went to Harvard Business School. We also asked this question about something else.
Ρωτήσαμε για την αναλογία των μισθών στελεχών και ανειδίκευτων εργαζομένων. Εδώ μπορείτε να δείτε τι πιστεύουν οι άνθρωποι ότι είναι η αναλογία, και ύστερα τους ρωτήσαμε, ποια νομίζουν ότι θα έπρεπε να είναι η αναλογία; Και μετά μπορούμε να ρωτήσουμε, ποια είναι η πραγματικότητα; Μετά μπορείτε να πείτε, ότι δεν είναι πολύ άσχημα, σωστά; Το κόκκινο και το κίτρινο δεν διαφέρουν τόσο. Η αλήθεια είναι όμως ότι δεν τα σχεδίασα στην ίδια κλίμακα. Είναι δύσκολο ακόμα και να δεις ότι υπάρχει κίτρινο και μπλε μέσα εκεί. Τι συμβαίνει όμως με άλλα αποτελέσματα του πλούτου;
We asked, what about the ratio of CEO pay to unskilled workers? So you can see what people think is the ratio, and then we can ask the question, what do they think should be the ratio? And then we can ask, what is reality? What is reality? And you could say, well, it's not that bad, right? The red and the yellow are not that different. But the fact is, it's because I didn't draw them on the same scale. It's hard to see, there's yellow and blue in there. So what about other outcomes of wealth?
Ο πλούτος δεν είναι μόνο για τον πλούτο. Ρωτήσαμε, τι συμβαίνει με άλλα πράγματα όπως η υγεία; Τι γίνεται με τη διαθεσιμότητα συνταγογραφούμενων φαρμάκων; Τι γίνεται με το προσδόκιμο ζωής; Τι γίνεται με το προσδόκιμο ζωής των βρέφων; Πώς θα επιθυμούμε να είναι αυτά κατανεμημένα; Τι έχουμε να πούμε για την εκπαίδευση των νέων; Και των μεγαλύτερων; Και μέσα από όλα αυτά, αυτό που μάθαμε είναι ότι στους άνθρωπους δεν αρέσει η ανισότητα του πλούτου, αλλά υπάρχουν τομείς όπου η ανισότητα, που είναι αποτέλεσμα του πλούτου, είναι ακόμα πιο απεχθής σε αυτούς: για παράδειγμα, η ανισότητα στην υγεία ή στην εκπαίδευση. Επίσης μάθαμε ότι οι άνθρωποι είναι ιδιαίτερα ανοιχτοί σε αλλαγές στην ισότητα όταν πρόκειται για ανθρώπους που έχουν λιγότερη αυτοδυναμία - βασικά, μικρά παιδιά και μωρά, γιατί δεν τα θεωρούμε υπεύθυνα για την κατάσταση τους. Τι μας μαθαίνουν λοιπόν όλα αυτά;
Wealth is not just about wealth. We asked, what about things like health? What about availability of prescription medication? What about life expectancy? What about life expectancy of infants? How do we want this to be distributed? What about education for young people? And for older people? And across all of those things, what we learned was that people don't like inequality of wealth, but there's other things where inequality, which is an outcome of wealth, is even more aversive to them: for example, inequality in health or education. We also learned that people are particularly open to changes in equality when it comes to people who have less agency -- basically, young kids and babies, because we don't think of them as responsible for their situation. So what are some lessons from this?
Υπάρχουν δύο κενά: Υπάρχει κενό γνώσης και κενό επιθυμίας. Το κενό γνώσης είναι κάτι που το σκεπτόμαστε, πώς να εκπαιδεύσουμε τους ανθρώπους; Πώς να τους κάνουμε να σκεφτούν διαφορετικά για την ανισότητα και τις συνέπειες της ανισότητας στην υγεία, στην εκπαίδευση, στη ζήλια, στο έγκλημα και σε άλλα; Ύστερα έχουμε το κενό επιθυμίας.
We have two gaps: We have a knowledge gap and we have a desirability gap And the knowledge gap is something that we think about, how do we educate people? How do we get people to think differently about inequality and the consequences of inequality in terms of health, education, jealousy, crime rate, and so on? Then we have the desirability gap.
Πώς να κάνουμε τους ανθρώπους να σκεφτούν διαφορετικά για το τι πραγματικά θέλουν; Ο ορισμός του Ρόουλς, ο τρόπος που βλέπει τον κόσμο ο Ρόουλς, η προσέγγιση της τυφλής δοκιμής, αποσύρει τα εγωιστικά μας κίνητρα. Πώς να το εφαρμόσουμε αυτό σε υψηλότερο βαθμό και σε πιο ευρεία κλίμακα; Και τέλος, έχουμε και το κενό δράσης.
How do we get people to think differently about what we really want? You see, the Rawls definition, the Rawls way of looking at the world, the blind tasting approach, takes our selfish motivation out of the picture. How do we implement that to a higher degree on a more extensive scale? And finally, we also have an action gap.
Πώς τα χρησιμοποιούμε όλα αυτά και κάνουμε κάτι ουσιαστικό γι' αυτό; Πιστεύω ότι μέρος της απάντησης είναι να σκεφτόμαστε τους ανθρώπους σαν μικρά παιδιά, χωρίς ιδιαίτερη αυτοδυναμία, γιατί οι άνθρωποι φαίνονται να είναι διατεθειμένοι να το κάνουν αυτό. Συνοψίζοντας θα έλεγα, την επόμενη φορά που θα πάτε να πιείτε μια μπύρα ή κρασί,
How do we take these things and actually do something about it? I think part of the answer is to think about people like young kids and babies that don't have much agency, because people seem to be more willing to do this. To summarize, I would say, next time you go to drink beer or wine,
αρχικά, σκεφτείτε τι είναι πραγματικό στην εμπειρία σας, και τι είναι φαινόμενο placebo που προέρχεται από τις επιδιώξεις σας; Ύστερα σκεφτείτε τι σημαίνει αυτό για άλλες αποφάσεις της ζωής σας, και επίσης για ερωτήσεις πολιτικής φύσεως που μας επηρεάζουν όλους. Σας ευχαριστώ πολύ.
first of all, think about, what is it in your experience that is real, and what is it in your experience that is a placebo effect coming from expectations? And then think about what it also means for other decisions in your life, and hopefully also for policy questions that affect all of us. Thanks a lot.
(Χειροκρότημα)
(Applause)