What do fans of atmospheric post-punk music have in common with ancient barbarians? Not much. So why are both known as goths? Is it a weird coincidence or a deeper connection stretching across the centuries? The story begins in Ancient Rome. As the Roman Empire expanded, it faced raids and invasions from the semi-nomadic populations along its borders. Among the most powerful were a Germanic people known as Goths who were composed of two tribal groups, the Visigoths and Ostrogoths. While some of the Germanic tribes remained Rome's enemies, the Empire incorporated others into the imperial army. As the Roman Empire split in two, these tribal armies played larger roles in its defense and internal power struggles. In the 5th century, a mercenary revolt lead by a soldier named Odoacer captured Rome and deposed the Western Emperor. Odoacer and his Ostrogoth successor Theoderic technically remained under the Eastern Emperor's authority and maintained Roman traditions. But the Western Empire would never be united again. Its dominions fragmented into kingdoms ruled by Goths and other Germanic tribes who assimilated into local cultures, though many of their names still mark the map. This was the end of the Classical Period and the beginning of what many call the Dark Ages. Although Roman culture was never fully lost, its influence declined and new art styles arose focused on religious symbolism and allegory rather than proportion and realism. This shift extended to architecture with the construction of the Abbey of Saint Denis in France in 1137. Pointed arches, flying buttresses, and large windows made the structure more skeletal and ornate. That emphasized its open, luminous interior rather than the sturdy walls and columns of Classical buildings. Over the next few centuries, this became a model for Cathedrals throughout Europe. But fashions change. With the Italian Renaissance's renewed admiration for Ancient Greece and Rome, the more recent style began to seem crude and inferior in comparison. Writing in his 1550 book, "Lives of the Artists," Giorgio Vasari was the first to describe it as Gothic, a derogatory reference to the Barbarians thought to have destroyed Classical civilization. The name stuck, and soon came to describe the Medieval period overall, with its associations of darkness, superstition, and simplicity. But time marched on, as did what was considered fashionable. In the 1700s, a period called the Enlightenment came about, which valued scientific reason above all else. Reacting against that, Romantic authors like Goethe and Byron sought idealized visions of a past of natural landscapes and mysterious spiritual forces. Here, the word Gothic was repurposed again to describe a literary genre that emerged as a darker strain of Romanticism. The term was first applied by Horace Walpole to his own 1764 novel, "The Castle of Otranto" as a reference to the plot and general atmosphere. Many of the novel's elements became genre staples inspiring classics and the countless movies they spawned. The gothic label belonged to literature and film until the 1970s when a new musical scene emerged. Taking cues from artists like The Doors and The Velvet Underground, British post-punk groups, like Joy Division, Bauhaus, and The Cure, combined gloomy lyrics and punk dissonance with imagery inspired by the Victorian era, classic horror, and androgynous glam fashion. By the early 1980s, similar bands were consistently described as Gothic rock by the music press, and the stye's popularity brought it out of dimly lit clubs to major labels and MTV. And today, despite occasional negative media attention and stereotypes, Gothic music and fashion continue as a strong underground phenomenon. They've also branched into sub-genres, such as cybergoth, gothabilly, gothic metal, and even steampunk. The history of the word gothic is embedded in thousands of years worth of countercultural movements, from invading outsiders becoming kings to towering spires replacing solid columns to artists finding beauty in darkness. Each step has seen a revolution of sorts and a tendency for civilization to reach into its past to reshape its present.
Що спільного мають фани атмосферної музики пост-панку та древні варвари? Небагато. Тоді чому ж їх обох називають готами? Це просто дивний збіг чи все ж існує глибинний зв'язок, що тягнеться крізь віки? Історія починається у Древньому Римі. Поки Римська Імперія розширялась, вона зазнавала рейдів та вторгнень напівкочового населення уздовж її кордонів. Наймогутнішим з них був германський народ, який називали готами, які складалися із двох племінних груп: візіготи та остроготи. В той час, як деякі з германських племен залишалися ворогами Риму, імперія включила інші племена до складу своєї армії. Коли Римська імперія розкололась на дві частини, ці племінні армії відігравали головну роль у їхньому захисті та внутрішніх сутичках за владу. У 5-му столітті під час повстання під проводом воєначальника Одоакра було захоплено Рим та скинуто Західного імператора. Одоакр та його остроготський наступник Теодерик технічно залишалися під владою східного імператора та підтримували римські традиції. Але Західній імперії більше ніколи не судилось об'єднатись. Її володіння розділилися на королівства, якими керували готи та інші германські племена, що асимілювалися з місцевими культурами, хоча багато їхніх назв і досі можна знайти на карті. Це був кінець класичної епохи та початок епохи, відомої під назвою Темні Віки. Хоча римська культура ніколи не була повністю втрачена, її вплив зменшився, натомість виникли нові мистецькі стилі, що радше фокусувались на релігійному символізмі та алегорії, аніж на пропорційності та реалізмі. Ці зміни поширились і на архітертуру із будівництвом абатства Сен-Дені у Франції в 1137 році. Загострені арки, аркбутани та величезні вікна зробили структуру більш каркасною та пишною. Це підкреслювало просторий світлий інтер'єр, а не міцні стіни та колони, як це було у класичних будівлях. Упродовж кількох наступних століть це стало еталоном для храмів по всій Європі. Але мода змінюється. Коли італійське Відродження відновило захоплення Античною Грецією та Римом, то більш сучасний стиль став здаватись грубим та гіршим у порівнянні. У своїй книзі "Життєписи митців" 1550 року, Джорджіо Вазарі був першим, хто описав цей стиль як готичний, що було принизливим посиланням на варварів, котрі, як вважалось, зруйнували класичну цивілізацію. Назва прижилась, і скоро почала описувати середньовічну епоху загалом, асоціюючись із темрявою, забобонами та простотою. Але час крокував вперед, як і все, що вважалось модним. У 1700-их роках почався період під назвою Просвітництво, котрий понад усе цінував наукові міркування. Виступаючи проти цього, такі автори романтизму, як Гете та Байрон, шукали ідеалізовані бачення минулого природних ландшафтів та містичні потойбічні сили. Тут слово "готичний" знову змінило своє призначення, і тепер описувало літературний жанр, що виник як темна гілка романтизму. Термін був уперше застосований Горацієм Волполом до його власного роману "Замок Отранто" у 1764 році, на позначення сюжету та загальної атмосфери. Багато елементів роману стали основними рисами жанру, що надихали класиків та породили незліченну кількість фільмів. Ярлик "готичний" відносився до літератури та фільмів до 1970-их років, коли виникло нове музичне віяння. Беручи підказки від таких артистів як The Doors та The Velvet Underground, британські пост-панк групи такі як Joy Division, Bauhaus та The Cure, поєднали понурі тексти та панковий дисонанс із образами, натхненними вікторіанською ерою, класичними жахами та модою на гламурну андрогінність. На початку 1980-их подібні гурти постійно описували в музичній пресі як готичний рок, а популярність стилю вивела його із тьмяно освітлених клубів до великих лейблів та MTV. А сьогодні, незважаючи на негативне ставлення медіа та стереотипи, готична музика та мода продовжує існувати як впливовий феномен андеґраунду. Вона також розділилась на різновиди, такі як кіберготика, готабіллі, готичний метал, та навіть стімпанк. Історія слова "готичний" закарбована у тисячоліттях протилежних культурних течій, від іноземців-завойовників, що стають королями, до високих шпилів, що приходять на зміну суцільним колонам, до митців, що знаходили красу у темряві. Кожен крок був революцією видів і схильністю цивілізації зазирати у минуле, щоб надати іншої форми теперішньому.