What do fans of atmospheric post-punk music have in common with ancient barbarians? Not much. So why are both known as goths? Is it a weird coincidence or a deeper connection stretching across the centuries? The story begins in Ancient Rome. As the Roman Empire expanded, it faced raids and invasions from the semi-nomadic populations along its borders. Among the most powerful were a Germanic people known as Goths who were composed of two tribal groups, the Visigoths and Ostrogoths. While some of the Germanic tribes remained Rome's enemies, the Empire incorporated others into the imperial army. As the Roman Empire split in two, these tribal armies played larger roles in its defense and internal power struggles. In the 5th century, a mercenary revolt lead by a soldier named Odoacer captured Rome and deposed the Western Emperor. Odoacer and his Ostrogoth successor Theoderic technically remained under the Eastern Emperor's authority and maintained Roman traditions. But the Western Empire would never be united again. Its dominions fragmented into kingdoms ruled by Goths and other Germanic tribes who assimilated into local cultures, though many of their names still mark the map. This was the end of the Classical Period and the beginning of what many call the Dark Ages. Although Roman culture was never fully lost, its influence declined and new art styles arose focused on religious symbolism and allegory rather than proportion and realism. This shift extended to architecture with the construction of the Abbey of Saint Denis in France in 1137. Pointed arches, flying buttresses, and large windows made the structure more skeletal and ornate. That emphasized its open, luminous interior rather than the sturdy walls and columns of Classical buildings. Over the next few centuries, this became a model for Cathedrals throughout Europe. But fashions change. With the Italian Renaissance's renewed admiration for Ancient Greece and Rome, the more recent style began to seem crude and inferior in comparison. Writing in his 1550 book, "Lives of the Artists," Giorgio Vasari was the first to describe it as Gothic, a derogatory reference to the Barbarians thought to have destroyed Classical civilization. The name stuck, and soon came to describe the Medieval period overall, with its associations of darkness, superstition, and simplicity. But time marched on, as did what was considered fashionable. In the 1700s, a period called the Enlightenment came about, which valued scientific reason above all else. Reacting against that, Romantic authors like Goethe and Byron sought idealized visions of a past of natural landscapes and mysterious spiritual forces. Here, the word Gothic was repurposed again to describe a literary genre that emerged as a darker strain of Romanticism. The term was first applied by Horace Walpole to his own 1764 novel, "The Castle of Otranto" as a reference to the plot and general atmosphere. Many of the novel's elements became genre staples inspiring classics and the countless movies they spawned. The gothic label belonged to literature and film until the 1970s when a new musical scene emerged. Taking cues from artists like The Doors and The Velvet Underground, British post-punk groups, like Joy Division, Bauhaus, and The Cure, combined gloomy lyrics and punk dissonance with imagery inspired by the Victorian era, classic horror, and androgynous glam fashion. By the early 1980s, similar bands were consistently described as Gothic rock by the music press, and the stye's popularity brought it out of dimly lit clubs to major labels and MTV. And today, despite occasional negative media attention and stereotypes, Gothic music and fashion continue as a strong underground phenomenon. They've also branched into sub-genres, such as cybergoth, gothabilly, gothic metal, and even steampunk. The history of the word gothic is embedded in thousands of years worth of countercultural movements, from invading outsiders becoming kings to towering spires replacing solid columns to artists finding beauty in darkness. Each step has seen a revolution of sorts and a tendency for civilization to reach into its past to reshape its present.
Šta ljubitelji atmosferične postpank muzike imaju zajedničko sa drevnim varvarima? Ne mnogo. Pa, zašto i jedne i druge znamo kao "gote"? Je li to čudna slučajnost ili dublja veza koja seže vekovima? Priča počinje u antičkom Rimu. Kako se Rimsko carstvo širilo, suočavalo se sa pljačkama i invazijama od strane polunomadskih naroda duž rimskih granica. Jedni od najmoćnijih su bili germanski narodi, poznati kao Goti, koje su sačinjavala dva plemena: Vizigoti i Ostrogoti. Dok su neka od germanskih plemena ostala rimski neprijatelji, Carstvo je druge uključilo u svoju carsku armiju. Kada se Rimsko carstvo raspalo na dva dela, ove plemenske armije su odigrale veće uloge u njegovoj odbrani i u unutrašnjim previranjima. U petom veku, u pobuni plaćenika, koju je predvodio vojnik po imenu Odoakar, osvojen je Rim i svrgnut car Zapadnog rimskog carstva. Odoakar i njegov ostrogotski naslednik Teodorih su tehnički ostali pod vlašću cara Istočnog rimskog carstva i zadržali su rimsku tradiciju. Međutim, Zapadno carstvo nikad više neće biti ujedinjeno. Njegove oblasti su iscepkane u kraljevstva kojima su vladali Goti i druga germanska plemena koja su se asimilovala s lokalnim kulturama, iako su mnoga njihova imena i dalje bila obeležja na mapama. Ovo je bio kraj klasičnog perioda i početak nečega što mnogi nazivaju mračnim dobom. Iako rimska kultura nikad nije potpuno nestala, njen uticaj je slabio i nastajali su novi umetnički oblici koji su se usredsređivali na religijsku simboliku i alegoriju, pre nego na proporcije i realizam. Promena se proširila na arhitekturu izgradnjom Bazilike Sen Deni u Francuskoj 1137. Zbog strmih svodova, potpornih polulukova i velikih prozora građevina je više ličila na kostur i bila je ukrašenija. To je naglašavalo njenu otvorenu, svetlu unutrašnjost, nasuprot čvrstim zidovima i stubovima klasičnih zgrada. U narednih nekoliko vekova, ovo je postao uzor za katedrale širom Evrope. Međutim, moda se menja. S obnovljenim divljenjem italijanske renesanse za antičku Grčku i Rim, najnoviji stil je počeo da izgleda grubo i inferiorno u odnosu na klasični. Pišući svoju knjigu iz 1550, "Životi umetnika", Đorđo Vasari je prvi opisao taj stil kao gotski, što je bila prezriva aluzija na Varvare za koje se smatralo da su uništili klasičnu civilizaciju. Ime se primilo, i uskoro se odnosilo na celokupan srednjovekovni period, sa svojim mračnim asocijacijama, sujeverjem i jednostavnošću. Međutim, vreme je prolazilo, kao i ono što se smatralo modernim. Tokom 1700-ih, nastao je period nazvan prosvetiteljstvo, koji je iznad svega cenio naučno razmišljanje. Kao reakcija na to, pisci romantizma, poput Getea i Bajrona su tragali za idealizovanim viđenjem prošlosti, prirodnih pejzaža i tajanstvenih duhovnih sila. Ovde je reč gotika ponovo dobila novu namenu, opisivala je književni žanr koji je nastao kao mračnija grana romantizma. Termin je prvi put upotrebio Horas Volpol povodom njegovog romana iz 1764, "Otrantski zamak", aludirajući na zaplet i opštu atmosferu. Mnogi elementi ovog romana su postali zaštitni znakovi žanra, inspirišući klasike i bezbrojne filmove koje je iznedrio. Gotika je ostala zaštitni znak književnosti i filma do 1970-ih, kada je nastala nova muzička scena. Nadahnuti umetnicima, poput Dorsa i Velvet Andergraunda, britanske postpank grupe, poput Džoj Divižna, Bauhausa i Kjura, su spajale mračne tekstove i pankersku disonancu sa prizorima nastalim po uzoru na viktorijansko doba, klasične horore i androgenu glamuroznu modu. Do ranih 1980-ih, slične bendove su stalno opisivali u muzičkoj štampi kao gotik-rok, a popularnost ovog stila ga je izvela iz zatamnjenih klubova do većih izdavača i MTV-ja. A danas, uprkos povremenoj negativnoj medijskoj pažnji i stereotipima, gotska muzika i moda i dalje opstaju kao snažna pojava iz podzemlja. Takođe su se raslojili u podžanrove, poput sajbergotike, gotabilija, gotik-metala, pa čak i stimpanka. Istorija reči gotika počiva u hiljadugodišnjem okviru protivkulturnih pokreta, od otpadnika osvajača koji su postali kraljevi, preko lukova tornjeva koji su zamenili čvrste stubove do umetnika koji su otkrili lepotu mraka. Svaki korak je bio neka vrsta revolucije i težnje civilizacije da posegne u svoju prošlost i preoblikuje svoju sadašnjost.