What do fans of atmospheric post-punk music have in common with ancient barbarians? Not much. So why are both known as goths? Is it a weird coincidence or a deeper connection stretching across the centuries? The story begins in Ancient Rome. As the Roman Empire expanded, it faced raids and invasions from the semi-nomadic populations along its borders. Among the most powerful were a Germanic people known as Goths who were composed of two tribal groups, the Visigoths and Ostrogoths. While some of the Germanic tribes remained Rome's enemies, the Empire incorporated others into the imperial army. As the Roman Empire split in two, these tribal armies played larger roles in its defense and internal power struggles. In the 5th century, a mercenary revolt lead by a soldier named Odoacer captured Rome and deposed the Western Emperor. Odoacer and his Ostrogoth successor Theoderic technically remained under the Eastern Emperor's authority and maintained Roman traditions. But the Western Empire would never be united again. Its dominions fragmented into kingdoms ruled by Goths and other Germanic tribes who assimilated into local cultures, though many of their names still mark the map. This was the end of the Classical Period and the beginning of what many call the Dark Ages. Although Roman culture was never fully lost, its influence declined and new art styles arose focused on religious symbolism and allegory rather than proportion and realism. This shift extended to architecture with the construction of the Abbey of Saint Denis in France in 1137. Pointed arches, flying buttresses, and large windows made the structure more skeletal and ornate. That emphasized its open, luminous interior rather than the sturdy walls and columns of Classical buildings. Over the next few centuries, this became a model for Cathedrals throughout Europe. But fashions change. With the Italian Renaissance's renewed admiration for Ancient Greece and Rome, the more recent style began to seem crude and inferior in comparison. Writing in his 1550 book, "Lives of the Artists," Giorgio Vasari was the first to describe it as Gothic, a derogatory reference to the Barbarians thought to have destroyed Classical civilization. The name stuck, and soon came to describe the Medieval period overall, with its associations of darkness, superstition, and simplicity. But time marched on, as did what was considered fashionable. In the 1700s, a period called the Enlightenment came about, which valued scientific reason above all else. Reacting against that, Romantic authors like Goethe and Byron sought idealized visions of a past of natural landscapes and mysterious spiritual forces. Here, the word Gothic was repurposed again to describe a literary genre that emerged as a darker strain of Romanticism. The term was first applied by Horace Walpole to his own 1764 novel, "The Castle of Otranto" as a reference to the plot and general atmosphere. Many of the novel's elements became genre staples inspiring classics and the countless movies they spawned. The gothic label belonged to literature and film until the 1970s when a new musical scene emerged. Taking cues from artists like The Doors and The Velvet Underground, British post-punk groups, like Joy Division, Bauhaus, and The Cure, combined gloomy lyrics and punk dissonance with imagery inspired by the Victorian era, classic horror, and androgynous glam fashion. By the early 1980s, similar bands were consistently described as Gothic rock by the music press, and the stye's popularity brought it out of dimly lit clubs to major labels and MTV. And today, despite occasional negative media attention and stereotypes, Gothic music and fashion continue as a strong underground phenomenon. They've also branched into sub-genres, such as cybergoth, gothabilly, gothic metal, and even steampunk. The history of the word gothic is embedded in thousands of years worth of countercultural movements, from invading outsiders becoming kings to towering spires replacing solid columns to artists finding beauty in darkness. Each step has seen a revolution of sorts and a tendency for civilization to reach into its past to reshape its present.
Ce au fanii muzicii atmospheric post-punk în comun cu barbarii antici? Nu prea multe. Atunci de ce sunt ambele „tabere” cunoscute drept goți? E o coincidență ciudată sau există o legătură mai profundă ce se-ntinde de-a lungul secolelor? Povestea începe în Roma Antică. Pe măsură ce Imperiul Roman s-a extins, s-a confruntat cu atacuri și invazii din partea populațiilor seminomade de-a lungul granițelor sale. Printre cei mai puternici era poporul germanic cunoscut ca goți, alcătuit din două grupuri tribale: vizigoți și ostrogoți. În timp ce unele triburi germanice au rămas dușmani ai Romei, Imperiul i-a încorporat pe alții în armata imperială. Când Imperiul Roman s-a rupt în două, aceste armate tribale au jucat roluri mai importante în apărarea sa și în luptele interne pentru putere. În secolul V, o revoltă a mercenarilor condusă de un soldat numit Odoacru, a cucerit Roma și l-a detronat pe împăratul roman de Apus. Odoacru și Theodoric, succesorul său ostrogot, au rămas teoretic sub autoritatea împăratului de Răsărit și au menținut tradițiile romane. Dar Imperiul de Apus nu avea să mai fie unit vreodată. Domeniile s-au fragmentat în regate conduse de goți și de alte triburi germanice care s-au asimilat în culturile locale, deși multe dintre numele lor au rămas încă pe hartă. Acesta a fost sfârșitul perioadei clasice și începutul a ceea ce mulți o numesc Epoca întunecată. Deși cultura romană nu a fost vreodată pierdută cu adevărat, influența sa a scăzut și au apărat noi stiluri de artă concentrate mai degrabă pe simbolism religios și alegorie, decât pe proporții și realism. Această schimbare s-a extins la arhitectură cu construcția Catedralei din Saint-Denis, din Franța, în 1137. Ogivele, arcurile butante și ferestrele mari au dat structurii un aspect mai scheletic și mai decorat. Acest lucru a accentuat interiorul deschis și luminos, și nu pereții și coloanele solide ale clădirilor clasice. De-a lungul următoarelor câteva secole, aceasta a devenit un model pentru catedralele din Europa. Dar moda se schimbă. Admirația reînnoită a Renașterii italiene față de Grecia Antică și Roma, a făcut ca stilurile mai recente să pară nerafinate și inferioare prin comparație. În cartea sa din 1550, „Viețile artiștilor”, Giorgio Vasari a fost primul care a descris stilul drept gotic, o referință jignitoare față de barbari, despre care se credea că ar fi distrus civilizația clasică. Numele a prins și curând a ajuns să descrie per ansamblu perioada medievală cu asocierile sale cu întunericul, superstiția și simplicitatea. Dar cu trecerea timpului, așa s-a dus și ce era considerat la modă. În secolul XVIII a apărut o perioadă numită Iluminism, care prețuia rațiunea științifică mai presus de toate. Reacționând contra acesteia, autorii romantici precum Goethe și Byron au căutat viziuni idealizate ale trecutului, ale peisajelor naturale și ale forțelor spirituale misterioase. Aici, cuvântul „gotic” a primit iar un alt sens, acela de a descrie un gen literar născut dintr-o tulpină mai întunecată a romantismului. Termenul a fost aplicat întâi de Horace Walpole în romanul său din 1764, „Castelul din Otranto”, ca referință la subiect și atmosfera generală. Multe dintre elementele romanului au ajuns trăsături esențiale de gen, inspirând clasicii și nenumăratele filme care au urmat. Eticheta „gotic” a aparținut literaturii și filmului până în anii '70 când s-a ivit o nouă apariție în peisajul muzical. Inspirându-se de la artiști ca The Doors și The Velvet Underground, formațiile britanice post-punk precum Joy Division, Bauhaus și The Cure au combinat versuri pesimiste și disonanță punk cu imagini inspirate de era victoriană, oroarea clasică și moda șic, androgină. La începutul anilor '80, formațiile similare erau constant descrise de presa muzicală ca gothic rock, iar popularitatea stilului l-a scos din anonimat și l-a prezentat caselor de discuri majore și MTV. Azi, în ciuda atenției negative ocazionale a presei și a stereotipurilor, muzica și moda gotică continuă să fie un fenomen underground puternic. S-au și divizat în subgenuri precum cybergoth gothabilly, gothic metal și chiar steampunk. Istoria cuvântului „gotic” este încorporată în mii de ani de mișcări contraculturale, de la invazia străinilor deveniți regi, la turnuri înalte ce înlocuiesc coloane solide, sau la artiști ce găsesc frumusețe în întuneric. Fiecare pas a surprins un fel de revoluție și o tendință a civilizației de a-și contacta trecutul pentru a-și remodela prezentul.