What do fans of atmospheric post-punk music have in common with ancient barbarians? Not much. So why are both known as goths? Is it a weird coincidence or a deeper connection stretching across the centuries? The story begins in Ancient Rome. As the Roman Empire expanded, it faced raids and invasions from the semi-nomadic populations along its borders. Among the most powerful were a Germanic people known as Goths who were composed of two tribal groups, the Visigoths and Ostrogoths. While some of the Germanic tribes remained Rome's enemies, the Empire incorporated others into the imperial army. As the Roman Empire split in two, these tribal armies played larger roles in its defense and internal power struggles. In the 5th century, a mercenary revolt lead by a soldier named Odoacer captured Rome and deposed the Western Emperor. Odoacer and his Ostrogoth successor Theoderic technically remained under the Eastern Emperor's authority and maintained Roman traditions. But the Western Empire would never be united again. Its dominions fragmented into kingdoms ruled by Goths and other Germanic tribes who assimilated into local cultures, though many of their names still mark the map. This was the end of the Classical Period and the beginning of what many call the Dark Ages. Although Roman culture was never fully lost, its influence declined and new art styles arose focused on religious symbolism and allegory rather than proportion and realism. This shift extended to architecture with the construction of the Abbey of Saint Denis in France in 1137. Pointed arches, flying buttresses, and large windows made the structure more skeletal and ornate. That emphasized its open, luminous interior rather than the sturdy walls and columns of Classical buildings. Over the next few centuries, this became a model for Cathedrals throughout Europe. But fashions change. With the Italian Renaissance's renewed admiration for Ancient Greece and Rome, the more recent style began to seem crude and inferior in comparison. Writing in his 1550 book, "Lives of the Artists," Giorgio Vasari was the first to describe it as Gothic, a derogatory reference to the Barbarians thought to have destroyed Classical civilization. The name stuck, and soon came to describe the Medieval period overall, with its associations of darkness, superstition, and simplicity. But time marched on, as did what was considered fashionable. In the 1700s, a period called the Enlightenment came about, which valued scientific reason above all else. Reacting against that, Romantic authors like Goethe and Byron sought idealized visions of a past of natural landscapes and mysterious spiritual forces. Here, the word Gothic was repurposed again to describe a literary genre that emerged as a darker strain of Romanticism. The term was first applied by Horace Walpole to his own 1764 novel, "The Castle of Otranto" as a reference to the plot and general atmosphere. Many of the novel's elements became genre staples inspiring classics and the countless movies they spawned. The gothic label belonged to literature and film until the 1970s when a new musical scene emerged. Taking cues from artists like The Doors and The Velvet Underground, British post-punk groups, like Joy Division, Bauhaus, and The Cure, combined gloomy lyrics and punk dissonance with imagery inspired by the Victorian era, classic horror, and androgynous glam fashion. By the early 1980s, similar bands were consistently described as Gothic rock by the music press, and the stye's popularity brought it out of dimly lit clubs to major labels and MTV. And today, despite occasional negative media attention and stereotypes, Gothic music and fashion continue as a strong underground phenomenon. They've also branched into sub-genres, such as cybergoth, gothabilly, gothic metal, and even steampunk. The history of the word gothic is embedded in thousands of years worth of countercultural movements, from invading outsiders becoming kings to towering spires replacing solid columns to artists finding beauty in darkness. Each step has seen a revolution of sorts and a tendency for civilization to reach into its past to reshape its present.
מה משותף לאוהבי מוזיקה אטמוספרית פוסט פאנק ולברברים עתיקים? לא הרבה. אז למה שניהם ידועים כגותים? האם זו מקריות מוזרה או חיבור עמוק יותר המחבר בין המאות? הסיפור מתחיל ברומא העתיקה. כשהאימפריה הרומית התרחבה, היא עמדה בפני פשיטות ופלישות מאוכלוסיות נוודיות לאורך גבולה. בין הכי חזקים היו האנשים הגרמנים שהיו ידועים כגותים שהורכבו משתי קבוצות שבטיות, הויזיגותים והאוסטרוגותים. בעוד כמה מהשבטים הגרמנים נשארו אוייבים של רומא, האימפריה שילבה אחרים לתוך הצבא האימפריאלי. כשהאימפריה הרומית התפצלה לשניים, הצבאות השבטיים האלה שיחקו תפקיד גדול בהגנה ובמאבקי הכוח הפנימיים. במאה ה-5, התמרדות של שכירי חרב שהובלה על ידי חייל בשם אודואייסר לכדה את רומא והדיחה את הקיסרות המערבית. אודואייסר והיורש האוסטרוגותי שלו ת'אודריק נשארו טכנית תחת שלטון הקיסרות המזרחית ושמרו על המסורות הרומיות. אבל הממלכה המערבית לעולם לא תתאחד שוב. אזורי השליטה שלה התפוררו לממלכות שנשלטו על ידי הגותים ושבטים גרמנים אחרים שנטמעו בתרבויות המקומיות, למרות שהרבה מהשמות שלהם עדיין על המפה. זה היה סוף התקופה הקלאסית וההתחלה של מה שרבים קוראים לו ימי הביניים. למרות שהתרבות הרומית מעולם לא אבדה לגמרי, ההשפעה שלה ירדה וסגנונות אמנות חדשים עלו שהתמקדו בסימבוליות דתית ואלגוריה במקום פרופורציות וריאליזם. המעבר הזה התרחב לארכיטקטורה עם הבניה של כנסיית סנט דניס בצרפת ב-1137. קשתות מחודדות, תמיכות דואות, וחלונות גדולים עשו את המבנה יותר שלדי ומקושט. זה הדגיש את הפנים הפתוח והמואר שלה במקום הקירות הקשוחים והעמודים של בניינים קלאסיים. במהלך המאות הבאות, זה הפך למודל לקתדרלות ברחבי אירופה. אבל אופנות משתנות. עם ההערצה המחודשת של הרנסאנס האיטלקי ליוון ורומא העתיקות, הסגנון האחרון התחיל להראות גס ונחות יחסית. כמו שכתב בספרו ב-1550, "חיים של אמנים," ג'ורג'יו ווסארי היה ראשון לתאר אותו כגותי, ההתיחסות המשפילה לברברים שנחשבו כמשמידי התרבות הקלאסית. השם נשאר, ובמהרה הפך לתאור של תקופת ימי הביניים בכלל, עם ההתייחסות לחשכה, לאמונות טפלות, ולפשטות. אבל הזמן חלף, וכך גם מה שנחשב לאפנתי. במאה ה-16, תקופה שנקראה ההארה הגיעה, שהעריכה את ההגיון המדעי מעל הכל. כנגד זה, סופרים רומנטיים כמו גתה וביירון חיפשו חזונות אידיאלים של עבר של נופים טבעיים וכוחות רוחניים מסתוריים. וכך המילה גותי קיבלה שימוש חדש לתאר ז'אנר ספרותי שעלה כזן אפל יותר של הרומנטיות. המונח היה בשימוש לראשונה על ידי הוראס וולפול ביחס לנובלה שלו מ-1764 "טירת אוטרנטו" כיחוס לעלילה ולאטמוספירה הכללית. הרבה מהאלמנטים של הנובלה הפכו למרכיבים טיפוסיים שנתנו השראה לקלאסיקות ולסרטים רבים מספור שהם הולידו. הסמל הגותי היה שיייך לספרות ולסרטים עד שנות ה-70 כשסצנה מוזיקלית חדשה עלתה. בעזרת סממנים שנלקחו מאמנים כמו הדלתות ווולווט אנדרגראונד, קבוצות פוסט פאנק בריטיות, כמו ג'וי דיוויז'ן, באוהאוס, והקיור, שילבו מילים עגמומיות ודיסוננס פאנק עם דמויות בהשראת העידן הוויקטוריאני, זוועות קלאסיות, ואפנת גלאם אנדרוגנית. עד תחילת שנות ה-80, להקות דומות תוארו בעקביות כרוק גותי על ידי עיתונות המוזיקה, והפופולריות של הסגנון הוציא אותו ממועדונים חשוכים לחברות תקליטים גדולות ול-MTV. והיום, למרות תשומת הלב והסטריאוטיפים השליליים של המדיה, מוזיקה גותית ואופנה ממשיכים כתופעה מחתרתית חזקה. הם גם הסתעפו לתת ז'אנרים, כמו סייבר גותים, גותבילי, מטאל גותי, ואפילו סטימפאנק. ההסטוריה של המילה גותי מוטמעת באלפי שנים של תנועות מנוגדות לתרבות, מפולשים זרים שהופכים למלכים, לקשתות מתנשאות שמחליפות עמודים קשיחים, לאמנים שמוצאים יופי בחשכה. כל שלב ראה סוג של מהפכה ונטיה של תרבויות לפנות לעבר כדי לעצב מחדש את ההווה.