Φοβάμαι. Αυτή τη στιγμή, σε αυτή τη σκηνή, νιώθω φόβο. Στη ζωή μου, έχω συναντήσει λίγους ανθρώπους που παραδέχονται πως φοβούνται. Ίσως, γιατί κατά βάθος, ξέρουν πόσο εύκολα εξαπλώνεται. Βλέπετε, ο φόβος είναι σαν μια ασθένεια. Όταν εξαπλώνεται, εξαπλώνεται σαν πυρκαγιά. Αλλά τι συμβαίνει όταν, παρ' όλο το φόβο σου, κάνεις αυτό που χρειάζεται; Αυτό λέγεται θάρρος. Και ακριβώς όπως ο φόβος, το θάρρος είναι μεταδοτικό.
So, I'm afraid. Right now, on this stage, I feel fear. In my life, I ain't met many people that will readily admit when they are afraid. And I think that's because deep down, they know how easy it spreads. See, fear is like a disease. When it moves, it moves like wildfire. But what happens when, even in the face of that fear, you do what you've got to do? That's called courage. And just like fear, courage is contagious.
Κατάγομαι από το ανατολικό Σεντ Λούις του Ιλινόι. Είναι μια μικρή πόλη δίπλα στον ποταμό Μισισίπι απέναντι από το Σεντ Λούις του Μιζούρι. Έχω ζήσει μέσα και γύρω από το Σεντ Λούις όλη μου τη ζωή. Όταν ο Μάικλ Μπράουν, ένας άοπλος νεαρός, σκοτώθηκε από αστυνομικό το 2014 στο Φέργκιουσον του Μιζούρι -ένα άλλο προάστιο, βόρεια του Σεντ Λούις- θυμάμαι ότι σκεφτόμουν, πως δεν είναι το πρώτο, ούτε και το τελευταίο νεαρό παιδί που χάνει τη ζωή του από αστυνομικό.
See, I'm from East St. Louis, Illinois. That's a small city across the Mississippi River from St. Louis, Missouri. I have lived in and around St. Louis my entire life. When Michael Brown, Jr., an ordinary teenager, was gunned down by police in 2014 in Ferguson, Missouri -- another suburb, but north of St. Louis -- I remember thinking, he ain't the first, and he won't be the last young kid to lose his life to law enforcement.
Όμως, ο θάνατος του ήταν διαφορετικός. Όταν σκοτώθηκε ο Μάικ, θυμάμαι τις δυνάμεις που προσπάθησαν να χρησιμοποιήσουν τον φόβο ως όπλο. Η απάντηση της αστυνομίας σε μια κοινότητα που θρηνούσε, ήταν η χρήση βίας για να επιβάλει φόβο. Φόβο για την στρατιωτικοποιημένη αστυνομία για τη φυλάκιση, για τα πρόστιμα. Και τα ΜΜΕ θέλησαν να μας κάνουν να φοβηθούμε ο ένας τον άλλο έτσι που παρουσίασαν την ιστορία. Όλα αυτά είχαν αποτέλεσμα στο παρελθόν, αλλά, όπως είπα, αυτή τη φορά ήταν διαφορετικά.
But see, his death was different. When Mike was killed, I remember the powers that be trying to use fear as a weapon. The police response to a community in mourning was to use force to impose fear: fear of militarized police, imprisonment, fines. The media even tried to make us afraid of each other by the way they spun the story. And all of these things have worked in the past. But like I said, this time it was different.
Ο θάνατος του Μάικλ Μπράουν και το πώς αντιμετωπίστηκε μετά η κοινότητα, οδήγησε σε μία σειρά διαδηλώσεων μέσα και γύρω από το Φέργκιουσον και το Σεντ Λούις. Όταν πήγα σ' αυτές τις διαδηλώσεις, περίπου την τέταρτη ή πέμπτη μέρα, δεν πήγα από θάρρος, αλλά επειδή ένιωθα ενοχές. Βλέπετε, είμαι μαύρος. Δεν ξέρω αν το παρατηρήσατε.
Michael Brown's death and the subsequent treatment of the community led to a string of protests in and around Ferguson and St. Louis. When I got out to those protests about the fourth or fifth day, it was not out of courage; it was out of guilt. See, I'm black. I don't know if y'all noticed that.
(Γέλια)
(Laughter)
Δεν μπορούσα να μείνω στο Σεντ Λούις, λίγα μόλις λεπτά από το Φέργκιουσον, και να μην πάω να δω. Έτσι, σηκώθηκα και πήγα να δω τι παίζει.
But I couldn't sit in St. Louis, minutes away from Ferguson, and not go see. So I got off my ass to go check it out.
Όταν βρέθηκα εκεί έξω, βρήκα κάτι που με εξέπληξε. Βρήκα πολύ θυμό, αλλά βρήκα ακόμη περισσότερη αγάπη. Ανθρώπους με αγάπη για τον εαυτό τους, αγάπη για την κοινότητα. Και ήταν όμορφο... μέχρι που εμφανίστηκε η αστυνομία. Τότε, ένα νέο συναίσθημα μπήκε στο παιχνίδι: Ο φόβος.
When I got out there, I found something surprising. I found anger; there was a lot of that. But what I found more of was love. People with love for themselves. Love for their community. And it was beautiful -- until the police showed up. Then a new emotion was interjected into the conversation: fear.
Δεν θα πω ψέματα. Όταν είδα εκείνα τα τεθωρακισμένα οχήματα, όλο τον εξοπλισμό, όλα τα όπλα, και όλους τους αστυνομικούς, τρομοκρατήθηκα, εγώ προσωπικά. Όταν κοίταξα γύρω μου το πλήθος, είδα πολλούς που τους συνέβαινε το ίδιο. Αλλά είδα και αρκετούς που είχαν κάτι άλλο μέσα τους. Αυτό ήταν θάρρος. Αυτοί οι άνθρωποι φώναζαν και ούρλιαζαν και δεν θα υποχωρούσαν μπροστά στην αστυνομία. Είχαν περάσει αυτό το σημείο. Τότε αισθάνθηκα κάτι μέσα μου να αλλάζει, κι έτσι, κι εγώ φώναξα και ούρλιαξα, και παρατήρησα πως όλοι γύρω μου έκαναν το ίδιο. Εκείνο το συναίσθημα ήταν μοναδικό.
Now, I'm not going to lie; when I saw those armored vehicles, and all that gear and all those guns and all those police I was terrified -- personally. And when I looked around that crowd, I saw a lot of people that had the same thing going on. But I also saw people with something else inside of them. That was courage. See, those people yelled, and they screamed, and they were not about to back down from the police. They were past that point. And then I could feel something in me changing, so I yelled and I screamed, and I noticed that everybody around me was doing the same thing. And there was nothing like that feeling.
Έτσι, αποφάσισα να κάνω κάτι παραπάνω. Πήγα σπίτι και σκέφτηκα: Είμαι καλλιτέχνης. Φτιάχνω πράγματα. Έτσι, άρχισα να φτιάχνω πράγματα, ειδικά για τις διαδηλώσεις. Πράγματα που θα γίνονταν όπλα σε έναν πνευματικό πόλεμο, πράγματα που θα έδιναν φωνή στον κόσμο, και πράγματα που θα τους προετοίμαζαν για τη συνέχεια.
So I decided I wanted to do something more. I went home, I thought: I'm an artist. I make shit. So I started making things specific to the protest, things that would be weapons in a spiritual war, things that would give people voice and things that would fortify them for the road ahead.
Έκανα ένα έργο όπου φωτογράφισα τα χέρια διαδηλωτών και τ' ανάρτησα σε κλειστά κτήρια και μαγαζιά της κοινότητας. Ο στόχος ήταν η ευαισθητοποίηση και η ανύψωση του ηθικού. Και νομίζω ότι, για μια στιγμή τουλάχιστον, έκανε ακριβώς αυτό. Μετά, σκέφτηκα ότι θέλω να διαδώσω τις ιστορίες αυτών των ανθρώπων που έβλεπα να δείχνουν θάρρος εκείνη τη στιγμή. Εγώ και η φίλη μου, η σκηνοθέτης και συνεργάτης μου Σάμπα Φόλιαν, κάναμε αυτό ακριβώς με το ντοκιμαντέρ μας, «Tίνος οι Δρόμοι;»
I did a project where I took pictures of the hands of protesters and put them up and down the boarded-up buildings and community shops. My goal was to raise awareness and to raise the morale. And I think, for a minute at least, it did just that. Then I thought, I want to uplift the stories of these people I was watching being courageous in the moment. And myself and my friend, and filmmaker and partner Sabaah Folayan did just that with our documentary, "Whose Streets?"
Έγινα ένα είδος αγωγού για όλο αυτό το θάρρος που μου δόθηκε. Νομίζω πως είναι μέρος της δουλειάς μας ως καλλιτέχνες. Νομίζω ότι πρέπει να εκφράζουμε θάρρος μέσα από τα έργα μας. Νομίζω πως είμαστε το τείχος μεταξύ των κοινών ανθρώπων και εκείνων που χρησιμοποιούν τη δύναμή τους για να εξαπλώσουν τον φόβο και το μίσος, ειδικά σε τέτοιους καιρούς.
I kind of became a conduit for all of this courage that was given to me. And I think that's part of our job as artists. I think we should be conveyors of courage in the work that we do. And I think that we are the wall between the normal folks and the people that use their power to spread fear and hate, especially in times like these.
Θα σας ρωτήσω, λοιπόν: Εσείς που επηρεάζετε τα πράγματα, ξέρετε, οι πρωτοπόροι της σκέψης, τι πρόκειται να κάνετε με τα δώρα που σας έχουν δοθεί για να διαλύσετε τον φόβο που μας κυριεύει καθημερινά;
So I'm going to ask you. Y'all the movers and the shakers, you know, the thought leaders: What are you gonna do with the gifts that you've been given to break us from the fear the binds us every day?
Βλέπετε, εγώ είμαι φοβισμένος κάθε μέρα. Δεν θυμάμαι πότε δεν ήμουν. Αλλά όταν κατάλαβα ότι ο φόβος δεν υπάρχει για να με παραλύει, αλλά για να με προστατεύει, και όταν κατάλαβα πώς να χρησιμοποιώ τον φόβο, βρήκα τη δύναμή μου.
Because, see, I'm afraid every day. I can't remember a time when I wasn't. But once I figured out that fear was not put in me to cripple me, it was there to protect me, and once I figured out how to use that fear, I found my power.
Σας ευχαριστώ.
Thank you.
(Χειροκρότημα)
(Applause)