When I wrote my memoir, the publishers were really confused. Was it about me as a child refugee, or as a woman who set up a high-tech software company back in the 1960s, one that went public and eventually employed over 8,500 people? Or was it as a mother of an autistic child? Or as a philanthropist that's now given away serious money? Well, it turns out, I'm all of these. So let me tell you my story.
Toen ik mijn autobiografie schreef, waren de uitgevers in de war. Ging dit over mij als kind-vluchteling, of als vrouw die een high-tech softwarebedrijf opzetten in de jaren 60, dat naar de beurs ging en uiteindelijk meer dan 8.500 mensen tewerkstelde? Of als moeder van een autistisch kind? Of als filantroop die intussen flinke sommen geld heeft weggegeven? Blijkt dat ik dat allemaal ben. Laat me dus mijn verhaal vertellen.
All that I am stems from when I got onto a train in Vienna, part of the Kindertransport that saved nearly 10,000 Jewish children from Nazi Europe. I was five years old, clutching the hand of my nine-year-old sister and had very little idea as to what was going on. "What is England and why am I going there?" I'm only alive because so long ago, I was helped by generous strangers. I was lucky, and doubly lucky to be later reunited with my birth parents. But, sadly, I never bonded with them again. But I've done more in the seven decades since that miserable day when my mother put me on the train than I would ever have dreamed possible. And I love England, my adopted country, with a passion that perhaps only someone who has lost their human rights can feel. I decided to make mine a life that was worth saving. And then, I just got on with it. (Laughter)
Alles wat ik ben, komt voort uit toen ik in Wenen op de trein stapte, bij het Kindertransport dat bijna 10.000 Joodse kinderen redde uit het Europa van de Nazi's. Ik was 5, had de hand van mijn zus van 9 stevig beet, en had weinig benul van wat er gaande was. "Wat is Engeland, en waarom ga ik er naartoe?" Ik ben nog in leven omdat lang geleden gulle vreemdelingen mij hielpen. Ik had geluk, en later nog eens, toen ik herenigd werd met mijn geboorte-ouders. Helaas ontwikkelden we nooit meer een echte band. Maar ik heb in de zeven decennia sinds die ellendige dag toen mijn moeder me op de trein zette, meer gedaan dan ik ooit voor mogelijk hield. En ik hou van Engeland, mijn adoptieland, met een passie die allicht is voorbehouden aan wie zijn mensenrechten ooit kwijt was. Ik besloot dat mijn leven er een zou zijn dat het waard was om gered te worden. Vervolgens ging ik er gewoon voor. (Gelach)
Let me take you back to the early 1960s. To get past the gender issues of the time, I set up my own software house at one of the first such startups in Britain. But it was also a company of women, a company for women, an early social business. And people laughed at the very idea because software, at that time, was given away free with hardware. Nobody would buy software, certainly not from a woman. Although women were then coming out of the universities with decent degrees, there was a glass ceiling to our progress. And I'd hit that glass ceiling too often, and I wanted opportunities for women.
Laat me je terugvoeren naar het begin van de jaren 60. Om komaf te maken met de gender-problemen van die tijd, zette ik mijn softwarebedrijf op als één van de eerste startups in Groot-Brittannië. Maar het was ook een vrouwenbedrijf, een bedrijf voor vrouwen, een vroeg sociaal bedrijf. Mensen lachten ermee omdat software toentertijd gratis bij de hardware werd geleverd. Niemand kocht software, al helemaal niet van een vrouw. Hoewel vrouwen van de universiteit kwamen met degelijke diploma's, was er een glazen plafond aan onze vooruitgang. Daar stootte ik me te vaak aan, en ik wilde kansen voor vrouwen.
I recruited professionally qualified women who'd left the industry on marriage, or when their first child was expected and structured them into a home-working organization. We pioneered the concept of women going back into the workforce after a career break. We pioneered all sorts of new, flexible work methods: job shares, profit-sharing, and eventually, co-ownership when I took a quarter of the company into the hands of the staff at no cost to anyone but me. For years, I was the first woman this, or the only woman that. And in those days, I couldn't work on the stock exchange, I couldn't drive a bus or fly an airplane. Indeed, I couldn't open a bank account without my husband's permission. My generation of women fought the battles for the right to work and the right for equal pay.
Ik nam met goed opgeleide vrouwen aan die gestopt waren met werken na hun huwelijk, of toen ze hun eerste kind verwachtten, en zette een organisatie van thuiswerkers op. We waren pioniers inzake de herintreding van vrouwen op de arbeidsmarkt na een carrièrepauze. We waren pioniers in allerlei nieuwe, flexibele werkmethoden: duobanen, winstdeling en uiteindelijk aandeelhouderschap, toen ik een kwart van het bedrijf in handen van de medewerkers gaf, wat niemand wat kostte, behalve mijzelf. Jarenlang was ik de eerste vrouw die dit, of de enige vrouw die dat. In die tijd mocht ik niet op de beurs werken. Ik mocht geen bus besturen, geen piloot zijn. Ik mocht zelfs geen bankrekening openen zonder toestemming van mijn man. Mijn generatie vrouwen streed de strijd om het recht op werk en het recht op gelijk loon.
Nobody really expected much from people at work or in society because all the expectations then were about home and family responsibilities. And I couldn't really face that, so I started to challenge the conventions of the time, even to the extent of changing my name from "Stephanie" to "Steve" in my business development letters, so as to get through the door before anyone realized that he was a she. (Laughter)
Niemand verwachtte veel van mensen op het werk of in de samenleving, want alle verwachtingen gingen toen over verantwoordelijkheden thuis en in het gezin. Dat kon ik niet aan, dus begon ik de gevestigde meningen in vraag te stellen. Dat ging zelfs zo ver dat ik mijn naam veranderde van 'Stephanie' naar 'Steve' in mijn zakelijke brieven, om een voet tussen de deur te krijgen voor iemand besefte dat hij een zij was. (Gelach)
My company, called Freelance Programmers, and that's precisely what it was, couldn't have started smaller: on the dining room table, and financed by the equivalent of 100 dollars in today's terms, and financed by my labor and by borrowing against the house. My interests were scientific, the market was commercial -- things such as payroll, which I found rather boring. So I had to compromise with operational research work, which had the intellectual challenge that interested me and the commercial value that was valued by the clients: things like scheduling freight trains, time-tabling buses, stock control, lots and lots of stock control. And eventually, the work came in. We disguised the domestic and part-time nature of the staff by offering fixed prices, one of the very first to do so. And who would have guessed that the programming of the black box flight recorder of Supersonic Concord would have been done by a bunch of women working in their own homes. (Applause)
Mijn bedrijf, Freelance Programmers -- een perfecte omschrijving -- had niet kleiner kunnen starten: aan de keukentafel, met een kapitaal van, omgerekend naar vandaag, 100 dollar, op basis van mijn werk en een hypotheek op mijn huis. Mijn belangstelling was wetenschappelijk, de markt was commercieel -- dingen als payroll, die ik nogal saai vond. Dus moest ik een compromis sluiten, met operationeel onderzoek, waar de intellectuele uitdaging in zat die me interesseerde en de commerciële waarde die de klanten waarderen: dingen als het uurrooster van goederentreinen of van bussen, voorraadcontrole, heel veel voorraadcontrole. En uiteindelijk liep het werk binnen. We verborgen de huiselijke en deeltijdse aard van de werknemers door vaste prijzen aan te bieden, we waren bij de eersten die dat deden. Wie had kunnen denken dat het programmeerwerk voor de zwarte doos, de vluchtrecorder van de supersonische Concorde het werk was van een groep vrouwen die van thuis uit werkten? (Applaus)
All we used was a simple "trust the staff" approach and a simple telephone. We even used to ask job applicants, "Do you have access to a telephone?"
We hanteerden een simpele 'vertrouw de medewerkers'-aanpak en een simpele telefoon. We vroegen aan sollicitanten: "Heb je toegang tot een telefoon?"
An early project was to develop software standards on management control protocols. And software was and still is a maddeningly hard-to-control activity, so that was enormously valuable. We used the standards ourselves, we were even paid to update them over the years, and eventually, they were adopted by NATO. Our programmers -- remember, only women, including gay and transgender -- worked with pencil and paper to develop flowcharts defining each task to be done. And they then wrote code, usually machine code, sometimes binary code, which was then sent by mail to a data center to be punched onto paper tape or card and then re-punched, in order to verify it. All this, before it ever got near a computer. That was programming in the early 1960s.
Een vroeg project was de ontwikkeling van softwarenormen voor managementcontrole-protocols. Software was en is een gruwelijk moeilijk te controleren activiteit, dus dat was zeer waardevol. We gebruikten de normen zelf. We kregen zelfs betaald om ze te updaten, mettertijd, en uiteindelijk nam de NAVO ze over. Onze programmeurs -- niet vergeten, alleen vrouwen, ook lesbische en transgender-vrouwen -- werkten met potlood en papier om stroomdiagrammen te maken over elke taak die moest worden uitgevoerd. Vervolgens schreven ze code, meestal machinecode, soms binaire code, die per post naar een datacenter ging om in papieren rollen of kaarten te worden geponst, en dan nog eens geponst, om ze te controleren. Dat alles nog voor het maar in de buurt van een computer kwam. Dat was programmeren begin jaren 60.
In 1975, 13 years from startup, equal opportunity legislation came in in Britain and that made it illegal to have our pro-female policies. And as an example of unintended consequences, my female company had to let the men in. (Laughter)
In 1975, 13 jaar na de startup, kwam er in Groot-Brittannië wetgeving over gelijke kansen, wat ons pro-vrouwenbeleid illegaal maakte. Bij wijze van voorbeeld van onbedoelde gevolgen, moest mijn vrouwenbedrijf mannen toelaten. (Gelach)
When I started my company of women, the men said, "How interesting, because it only works because it's small." And later, as it became sizable, they accepted, "Yes, it is sizable now, but of no strategic interest." And later, when it was a company valued at over three billion dollars, and I'd made 70 of the staff into millionaires, they sort of said, "Well done, Steve!" (Laughter) (Applause)
Toen ik mijn vrouwenbedrijf opstartte, zeiden mannen: "Hoe interessant! Maar het werkt alleen omdat het klein is." En later, toen het groter werd, aanvaardden ze: "Ja, het is nu groter, maar zonder strategisch belang." En later, toen het bedrijf meer dan drie miljard dollar waard was, en ik van 70 werknemers miljonairs had gemaakt, klonk het van "Goed gedaan, Steve!" (Gelach) (Applause)
You can always tell ambitious women by the shape of our heads: They're flat on top for being patted patronizingly. (Laughter) (Applause) And we have larger feet to stand away from the kitchen sink. (Laughter)
Je kan ambitieuze vrouwen altijd herkennen aan de vorm van ons hoofd: ze zijn bovenaan plat, door al die betuttelende klopjes. (Gelach) (Applaus) En we hebben grotere voeten, om ver van het aanrecht te blijven. (Gelach)
Let me share with you two secrets of success: Surround yourself with first-class people and people that you like; and choose your partner very, very carefully. Because the other day when I said, "My husband's an angel," a woman complained -- "You're lucky," she said, "mine's still alive." (Laughter)
Ik wil graag twee geheimen van ons succes met jullie delen: omring je met eersteklas mensen en mensen die je leuk vindt, en kies je partner heel erg zorgvuldig. Want toen ik laatst zei dat mijn man een engel is, klaagde een vrouw: "Jij hebt geluk," zei ze, "de mijne leeft nog." (Gelach)
If success were easy, we'd all be millionaires. But in my case, it came in the midst of family trauma and indeed, crisis. Our late son, Giles, was an only child, a beautiful, contented baby. And then, at two and a half, like a changeling in a fairy story, he lost the little speech that he had and turned into a wild, unmanageable toddler. Not the terrible twos; he was profoundly autistic and he never spoke again. Giles was the first resident in the first house of the first charity that I set up to pioneer services for autism. And then there's been a groundbreaking Prior's Court school for pupils with autism and a medical research charity, again, all for autism. Because whenever I found a gap in services, I tried to help. I like doing new things and making new things happen. And I've just started a three-year think tank for autism.
Als succes gemakkelijk was, dan waren we allemaal miljonair. Bij mij kwam het temidden van een familiaal trauma en, ja, een crisis. Wijlen onze zoon, Giles, was enig kind, een mooie, gelukkige baby. Toen hij 2,5 was, verloor hij, als was hij een wisselkind uit een sprookje, het beperkte spraakvermogen dat hij had, en werd hij een wilde, onhandelbare peuter. Niet gewoon een vreselijke tweejarige, hij was diep autistisch en sprak nooit nog. Giles was de eerste bewoner van het eerste huis in mijn eerste benefietproject dat pionierde in dienstverlening voor autisten. Er volgde baanbrekende school, Prior's Court, voor leerlingen met autisme en een fonds voor medisch onderzoek, allemaal voor autisme. Want telkens als ik een tekort vaststelde in de dienstverlening, schoot ik ter hulp. Ik hou ervan om nieuwe dingen te doen en nieuwe dingen mogelijk te maken. Ik ben pas gestart met een 3-jarige denktank voor autisme.
And so that some of my wealth does go back to the industry from which it stems, I've also founded the Oxford Internet Institute and other IT ventures. The Oxford Internet Institute focuses not on the technology, but on the social, economic, legal and ethical issues of the Internet.
Om een deel van mijn vermogen te laten terugvloeien naar waar het uit voortkomt, startte ik ook het Oxford Internet Institute en andere IT-projecten. Het Oxford Internet Institute focust niet op de technologie, maar op sociale, economische, wettelijke en ethische internetkwesties.
Giles died unexpectedly 17 years ago now. And I have learned to live without him, and I have learned to live without his need of me. Philanthropy is all that I do now. I need never worry about getting lost because several charities would quickly come and find me. (Laughter)
Giles stierf onverwacht, 17 jaar geleden. Ik heb zonder hem leren leven, en zonder zijn behoefte aan mij. Ik doe nu alleen nog filantropie. Ik ben nooit bang om verloren te lopen, want verschillende goede doelen zouden snel naar mij op zoek gaan. (Gelach)
It's one thing to have an idea for an enterprise, but as many people in this room will know, making it happen is a very difficult thing and it demands extraordinary energy, self-belief and determination, the courage to risk family and home, and a 24/7 commitment that borders on the obsessive. So it's just as well that I'm a workaholic. I believe in the beauty of work when we do it properly and in humility. Work is not just something I do when I'd rather be doing something else.
Een idee hebben voor een bedrijf is één ding, maar, zoals velen in de zaal wel zullen weten, het waarmaken is een ander paar mouwen. Het vergt buitengewoon veel energie, geloof in jezelf en vastberadenheid, de moed om gezin en thuis op het spel te zetten, en 24/7-engagement dat naar de obsessie neigt. Maar goed dat ik werkverslaafde ben. Ik geloof in de schoonheid van werk, als we het goed en bescheiden doen. Werk is niet gewoon wat ik doe als ik liever iets anders zou doen.
We live our lives forward. So what has all that taught me? I learned that tomorrow's never going to be like today, and certainly nothing like yesterday. And that made me able to cope with change, indeed, eventually to welcome change, though I'm told I'm still very difficult.
We leven ons leven vooruit. Wat heeft dit alles me geleerd? Ik leerde dat morgen nooit als vandaag zal zijn, en zeker niet als gisteren. Daardoor kan ik omgaan met verandering, en verwelkom ik verandering, ook al zegt men mij dat ik nog steeds een lastpak ben.
Thank you very much.
Zeer hartelijk dank.
(Applause)
(Applaus)