«Δώστε μου ελευθερία ή δώστε μου θάνατο».
"Give me liberty or give me death."
Όταν ο Πάτρικ Χένρι, ο κυβερνήτης της Βιρτζίνια, είπε αυτά τα λόγια το 1775, δε θα μπορούσε ποτέ να φανταστεί πόσο θα αντηχούσαν στις επόμενες γενιές των Αμερικανών. Την εποχή εκείνη, τα λόγια αυτά προορίζονταν και στόχευαν εναντίων των Βρετανών, αλλά τα τελευταία 200 χρόνια κατέληξαν να ενσαρκώνουν αυτό που πολλοί Δυτικοί πιστεύουν, ότι η ελευθερία είναι η πιο πολύτιμη αξία, και ότι τα καλύτερα συστήματα πολιτικής και οικονομίας έχουν ενσωματωμένη την ελευθερία. Ποιος μπορούσε να τους κατηγορήσει; Τα τελευταία εκατό χρόνια, ο συνδυασμός της φιλελεύθερης δημοκρατίας και του ιδιωτικού καπιταλισμού έχει βοηθήσει την ώθηση των ΗΠΑ και των δυτικών κρατών σε νέα επίπεδα οικονομικής ανάπτυξης. Στις ΗΠΑ τα τελευταία εκατό χρόνια, τα εισοδήματα έχουν αυξηθεί 30 φορές, και εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι έχουν ξεφύγει από τη φτώχεια. Εντωμεταξύ, η αμερικανική εφευρετικότητα και καινοτομία έχει βοηθήσει την τόνωση της βιομηχανοποίησης και έχει επίσης βοηθήσει τη δημιουργία και την κατασκευή αντικειμένων όπως οικιακές συσκευές, ψυγεία και τηλεοράσεις, αυτοκίνητα, ακόμη και τα κινητά τηλέφωνα στις τσέπες σας. Δεν αποτελεί έκπληξη λοιπόν, που ακόμα και στα βάθη της ιδιωτικής καπιταλιστικής κρίσης, ο Πρόεδρος Ομπάμα είπε: «Το ερώτημα που μας τίθεται είναι όχι αν η αγορά είναι μια δύναμη καλού ή κακού. Η δύναμή της για παραγωγή πλούτου και επέκταση της ελευθερίας είναι απαράμιλλη». Έτσι, υπάρχει μια κατανοητή βαθιά αντίληψη μεταξύ των Δυτικών ότι ολόκληρος ο κόσμος θα αποφασίσει να υιοθετήσει τον ιδιωτικό καπιταλισμό ως μοντέλο οικονομικής ανάπτυξης, φιλελεύθερης δημοκρατίας και θα συνεχίσει να βάζει ως προτεραιότητα τα πολιτικά δικαιώματα έναντι των οικονομικών.
When Patrick Henry, the governor of Virginia, said these words in 1775, he could never have imagined just how much they would come to resonate with American generations to come. At the time, these words were earmarked and targeted against the British, but over the last 200 years, they've come to embody what many Westerners believe, that freedom is the most cherished value, and that the best systems of politics and economics have freedom embedded in them. Who could blame them? Over the past hundred years, the combination of liberal democracy and private capitalism has helped to catapult the United States and Western countries to new levels of economic development. In the United States over the past hundred years, incomes have increased 30 times, and hundreds of thousands of people have been moved out of poverty. Meanwhile, American ingenuity and innovation has helped to spur industrialization and also helped in the creation and the building of things like household appliances such as refrigerators and televisions, motor vehicles and even the mobile phones in your pockets. It's no surprise, then, that even at the depths of the private capitalism crisis, President Obama said, "The question before us is not whether the market is a force for good or ill. Its power to generate wealth and to expand freedom is unmatched." Thus, there's understandably a deep-seated presumption among Westerners that the whole world will decide to adopt private capitalism as the model of economic growth, liberal democracy, and will continue to prioritize political rights over economic rights.
Ωστόσο, για πολλούς που ζουν σε αναπτυσσόμενες αγορές, αυτό είναι μια αυταπάτη και παρόλο που η Παγκόσμια Διακήρυξη των Ανθρώπινων Δικαιωμάτων, που υπογράφηκε το 1948, υιοθετήθηκε παμψηφεί, αυτό που έκανε ήταν να καλύψει ένα σχίσμα που προέκυψε μεταξύ ανεπτυγμένων και αναπτυσσόμενων χωρών, και τα ιδεολογικά πιστεύω μεταξύ πολιτικών και οικονομικών δικαιωμάτων. Αυτό το σχίσμα έχει μεγαλώσει ακόμα περισσότερο. Σήμερα, πολλοί άνθρωποι που ζουν σε αναπτυσσόμενες αγορές, όπου ζει το 90 τοις εκατό του πληθυσμού σε όλο τον κόσμο, πιστεύει ότι η δυτική εμμονή με τα πολιτικά δικαιώματα είναι δευτερεύουσας σημασίας, και αυτό που είναι βασικά σημαντικό είναι η παροχή τροφής, στέγης, παιδείας και υπηρεσίες υγείας. «Δώστε μου ελευθερία ή δώστε μου θάνατο» είναι όλα καλά κι ωραία όταν μπορείς να ανταπεξέλθεις, αλλά αν ζεις με λιγότερο από ένα δολάριο τη μέρα, είσαι πολύ πιο απασχολημένος προσπαθώντας να επιζήσεις και να παρέχεις στην οικογένειά σου από το να περνάς το χρόνο σου τριγυρνώντας προσπαθώντας να διακηρύξεις και να υπερασπιστείς τη δημοκρατία.
However, to many who live in the emerging markets, this is an illusion, and even though the Universal Declaration of Human Rights, which was signed in 1948, was unanimously adopted, what it did was to mask a schism that has emerged between developed and developing countries, and the ideological beliefs between political and economic rights. This schism has only grown wider. Today, many people who live in the emerging markets, where 90 percent of the world's population lives, believe that the Western obsession with political rights is beside the point, and what is actually important is delivering on food, shelter, education and healthcare. "Give me liberty or give me death" is all well and good if you can afford it, but if you're living on less than one dollar a day, you're far too busy trying to survive and to provide for your family than to spend your time going around trying to proclaim and defend democracy.
Γνωρίζω ότι πολλοί άνθρωποι σε αυτή την αίθουσα και σε όλο τον κόσμο θα σκεφτούν: «Αυτό είναι λίγο δύσκολο να το συλλάβουμε» επειδή ο ιδιωτικός καπιταλισμός και η φιλελεύθερη δημοκρατία θεωρούνται ιερά. Αλλά σας ρωτάω σήμερα, τι θα κάνατε αν έπρεπε να διαλέξετε; Αν έπρεπε να διαλέξετε μεταξύ μιας στέγης πάνω από το κεφάλι σας και το δικαίωμα στην ψήφο;
Now, I know many people in this room and around the world will think, "Well actually, this is hard to grasp," because private capitalism and liberal democracy are held sacrosanct. But I ask you today, what would you do if you had to choose? What if you had to choose between a roof over your head and the right to vote?
Τα τελευταία 10 χρόνια, είχα το προνόμιο να ταξιδέψω σε πάνω από 60 χώρες, πολλές από αυτές στις αναπτυσσόμενες αγορές, στη Λατινική Αμερική, στην Ασία, και στη δική μου ήπειρο, την Αφρική. Έχω συναντήσει προέδρους, αντιφρονούντες, παράγοντες, δικηγόρους, δασκάλους, γιατρούς και ανθρώπους στον δρόμο, και μέσα από αυτές τις συνομιλίες, είναι σαφές για 'μένα ότι πολλοί άνθρωποι στις αναπτυσσόμενες αγορές πιστεύουν πως επέρχεται ένα ρήγμα ανάμεσα σε αυτά που πιστεύουν οι άνθρωποι ιδεολογικά σχετικά με τα πολιτικά και τα οικονομικά στη Δύση και σε αυτά που πιστεύουν οι άνθρωποι στον υπόλοιπο κόσμο.
Over the last 10 years, I've had the privilege to travel to over 60 countries, many of them in the emerging markets, in Latin America, Asia, and my own continent of Africa. I've met with presidents, dissidents, policymakers, lawyers, teachers, doctors and the man on the street, and through these conversations, it's become clear to me that many people in the emerging markets believe that there's actually a split occurring between what people believe ideologically in terms of politics and economics in the West and that which people believe in the rest of the world.
Τώρα, μη με παρεξηγήσετε. Δε λέω ότι οι άνθρωποι στις αναπτυσσόμενες αγορές δεν κατανοούν τη δημοκρατία, ούτε λέω ότι ιδανικά δε θα ήθελαν να επιλέγουν τους προέδρους ή τους ηγέτες τους. Φυσικά και θα το έκαναν. Εντούτοις, λέω ότι ζυγίζοντάς τα, ανησυχούν περισσότερο για το από πού θα βελτιωθούν οι συνθήκες διαβίωσής τους, και πώς οι κυβερνήσεις τους θα τους προσφέρουν, από το αν η κυβέρνηση έχει εκλεγεί δημοκρατικά.
Now, don't get me wrong. I'm not saying people in the emerging markets don't understand democracy, nor am I saying that they wouldn't ideally like to pick their presidents or their leaders. Of course they would. However, I am saying that on balance, they worry more about where their living standard improvements are going to come from, and how it is their governments can deliver for them, than whether or not the government was elected by democracy.
Το γεγονός είναι πως αυτή έχει γίνει μια καυστική ερώτηση γιατί υπάρχει για πρώτη φορά εδώ και πολύ καιρό μια πραγματική πρόκληση στα δυτικά ιδεολογικά συστήματα των πολιτικών και των οικονομικών, και αυτό είναι ένα σύστημα ενσωματωμένο από την Κίνα. Και αντί να έχουν ιδιωτικό καπιταλισμό, έχουν κρατικό καπιταλισμό. Αντί για φιλελεύθερη δημοκρατία, αφαίρεσαν τις προτεραιότητες της δημοκρατίας. Και έχουν αποφασίσει να δώσουν προτεραιότητα στα οικονομικά δικαιώματα, έναντι των πολιτικών. Σας προτάσσω σήμερα ότι αυτό το σύστημα που ενσωματώθηκε από την Κίνα που αποκτά ορμή μεταξύ των ανθρώπων στις αναπτυσσόμενες αγορές είναι αυτό που πρέπει να ακολουθηθεί, γιατί πιστεύουν ολοένα και πιο πολύ ότι πρόκειται για το σύστημα που υπόσχεται τις καλύτερες και ταχύτερες βελτιώσεις στις συνθήκες διαβίωσης στο μικρότερο δυνατό χρόνο. Αν με αφήσετε, θα αφιερώσω μερικά λεπτά για να σας εξηγήσω πρώτα γιατί οικονομικά έχουν έρθει σ' αυτό το πιστεύω.
The fact of the matter is that this has become a very poignant question because there is for the first time in a long time a real challenge to the Western ideological systems of politics and economics, and this is a system that is embodied by China. And rather than have private capitalism, they have state capitalism. Instead of liberal democracy, they have de-prioritized the democratic system. And they have also decided to prioritize economic rights over political rights. I put it to you today that it is this system that is embodied by China that is gathering momentum amongst people in the emerging markets as the system to follow, because they believe increasingly that it is the system that will promise the best and fastest improvements in living standards in the shortest period of time. If you will indulge me, I will spend a few moments explaining to you first why economically they've come to this belief.
Πρώτον, είναι η οικονομική επίδοση της Κίνας τα τελευταία 30 χρόνια. Έχει αποφέρει ρυθμό ρεκόρ οικονομικής ανάπτυξης και έχει απομακρύνει ουσιαστικά πολύ κόσμο από τη φτώχεια, συγκεκριμένα χτυπώντας δυνατά τη φτώχεια μεταφέροντας πάνω από 300 εκατομμύρια ανθρώπους εκτός πενίας. Δεν είναι μόνο στα οικονομικά, αλλά επίσης στις συνθήκες διαβίωσης. Βλέπουμε ότι στην Κίνα, το 28 τοις εκατό του πληθυσμού είχε πρόσβαση στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Σήμερα, πλησιάζει το 82 τοις εκατό. Συνολικά, λοιπόν, η οικονομική βελτίωση είναι κάπως σημαντική.
First of all, it's China's economic performance over the past 30 years. She's been able to produce record economic growth and meaningfully move many people out of poverty, specifically putting a meaningful dent in poverty by moving over 300 million people out of indigence. It's not just in economics, but it's also in terms of living standards. We see that in China, 28 percent of people had secondary school access. Today, it's closer to 82 percent. So in its totality, economic improvement has been quite significant.
Δεύτερον, η Κίνα έχει καταφέρει να βελτιώσει ουσιαστικά την εισοδηματική ανισότητά της χωρίς να αλλάξει το πολιτικό οικοδόμημα. Σήμερα, οι ΗΠΑ και η Κίνα είναι οι δύο κυρίαρχες οικονομίες στον κόσμο. Έχουν εντελώς διαφορετικά πολιτικά συστήματα και διαφορετικά οικονομικά συστήματα, το ένα με ιδιωτικό καπιταλισμό, και το άλλο με ευρύτερο κρατικό καπιταλισμό. Όμως, οι δύο αυτές χώρες έχουν ολόιδιο Συντελεστή GINI, που είναι ένα μέτρο εισοδηματικής ισότητας. Ίσως το πιο ενοχλητικό είναι ότι η εισοδηματική ισότητα της Κίνας βελτιώνεται τα τελευταία χρόνια, ενώ αυτή των ΗΠΑ μειώνεται.
Second, China has been able to meaningfully improve its income inequality without changing the political construct. Today, the United States and China are the two leading economies in the world. They have vastly different political systems and different economic systems, one with private capitalism, another one broadly with state capitalism. However, these two countries have the identical GINI Coefficient, which is a measure of income equality. Perhaps what is more disturbing is that China's income equality has been improving in recent times, whereas that of the United States has been declining.
Τρίτον, ο κόσμος στις αναπτυσσόμενες αγορές βλέπει τα απίστευτα και μυθικά έργα υποδομών της Κίνας. Αυτό δεν αφορά μόνο την Κίνα χτίζοντας δρόμους, λιμάνια και σιδηρόδρομους στην ίδια της τη χώρα -- έχει καταφέρει να κατασκευάσει 85.000 χιλιόμετρα οδικού δικτύου στην Κίνα και να ξεπεράσει αυτό των ΗΠΑ, αλλά ακόμα κι αν δείτε μέρη όπως η Αφρική, η Κίνα έχει καταφέρει να βοηθήσει στην ασφαλτόστρωση της απόστασης από το Κέιπ Τάουν έως το Κάιρο, που είναι 14.480 χλμ., ή τρεις φορές την απόσταση από τη Νέα Υόρκη στην Καλιφόρνια. Αυτό είναι κάτι που ο κόσμος μπορεί να δει και να το δείξει. Ίσως να μην αποτελεί έκπληξη ότι σε μια έρευνα της οργάνωσης Pew το 2007, όταν ρωτήθηκαν, Αφρικανοί σε 10 χώρες είπαν ότι πίστευαν πως οι Κινέζοι έκαναν απίστευτα πράγματα για να βελτιώσουν τη ζωή τους με μεγάλα ποσοστά, ακόμα και 98 τοις εκατό.
Thirdly, people in the emerging markets look at China's amazing and legendary infrastructure rollout. This is not just about China building roads and ports and railways in her own country -- she's been able to build 85,000 kilometers of road network in China and surpass that of the United States -- but even if you look to places like Africa, China has been able to help tar the distance of Cape Town to Cairo, which is 9,000 miles, or three times the distance of New York to California. Now this is something that people can see and point to. Perhaps it's no surprise that in a 2007 Pew survey, when surveyed, Africans in 10 countries said they thought that the Chinese were doing amazing things to improve their livelihoods by wide margins, by as much as 98 percent.
Τέλος, η Κίνα παρέχει, επίσης, καινοτόμες λύσεις σε χρόνια κοινωνικά προβλήματα που αντιμετωπίζει ο κόσμος. Αν ταξιδέψετε στο Μογκαντίσου, στην πόλη του Μεξικό ή στη Μουμπάι, θα δείτε ότι οι φθαρμένες υποδομές και η διαχείριση υλικού συνεχίζουν να αποτελούν τροχοπέδη στη διανομή φαρμάκων και υπηρεσιών υγείας στις αγροτικές περιοχές. Όμως, μέσω ενός δικτύου κρατικών επιχειρήσεων, οι Κινέζοι έχουν καταφέρει να πάνε σ' αυτές τις αγροτικές περιοχές, χρησιμοποιώντας τις εταιρείες τους για να βοηθήσουν στην παροχή λύσεων στις υπηρεσίες υγείας.
Finally, China is also providing innovative solutions to age-old social problems that the world faces. If you travel to Mogadishu, Mexico City or Mumbai, you find that dilapidated infrastructure and logistics continue to be a stumbling block to the delivery of medicine and healthcare in the rural areas. However, through a network of state-owned enterprises, the Chinese have been able to go into these rural areas, using their companies to help deliver on these healthcare solutions.
Κυρίες και κύριοι, δεν αποτελεί έκπληξη ότι σε όλο τον κόσμο, οι άνθρωποι δείχνουν τι κάνει η Κίνα και λένε: «Μου αρέσει αυτό. Το θέλω αυτό. Θέλω να μπορώ να κάνω ό,τι κάνει και η Κίνα. Αυτό είναι το σύστημα που φαίνεται να λειτουργεί». Είμαι εδώ για να σας πω επίσης ότι συμβαίνουν πολλές αλλαγές σχετικά με αυτά που κάνει η Κίνα στη δημοκρατική στάση. Συγκεκριμένα, υπάρχει μια αυξανόμενη αμφιβολία μεταξύ των ανθρώπων στις αναπτυσσόμενες αγορές, όταν οι άνθρωποι πιστεύουν τώρα ότι η δημοκρατία δε χρειάζεται να αποτελεί πια προαπαιτούμενο για την οικονομική ανάπτυξη. Στην πραγματικότητα, χώρες όπως η Ταϊβάν, η Σιγκαπούρη, η Χιλή, όχι μόνο η Κίνα, έχουν αποδείξει ότι στην πραγματικότητα, η οικονομική ανάπτυξη είναι προαπαιτούμενο για τη δημοκρατία. Σε μια πρόσφατη έρευνα, τα αποτελέσματα έδειξαν ότι το εισόδημα είναι ο μεγαλύτερος παράγοντας του πόσο μπορεί να διαρκέσει μια δημοκρατία. Η έρευνα έδειξε ότι αν το κατά κεφαλήν εισόδημα είναι περίπου 1.000 δολάρια το χρόνο, η δημοκρατία σας θα διαρκέσει περίπου οκτώμισι χρόνια. Αν το κατά κεφαλήν εισόδημα είναι μεταξύ 2.000 και 4.000 δολαρίων το χρόνο, τότε πιθανότατα να έχετε μόνο 33 χρόνια δημοκρατίας. και μόνο αν το κατά κεφαλήν εισόδημα είναι πάνω από 6.000 δολάρια το χρόνο θα έχετε δημοκρατία βρέξει-χιονίσει.
Ladies and gentlemen, it's no surprise that around the world, people are pointing at what China is doing and saying, "I like that. I want that. I want to be able to do what China's doing. That is the system that seems to work." I'm here to also tell you that there are lots of shifts occurring around what China is doing in the democratic stance. In particular, there is growing doubt among people in the emerging markets, when people now believe that democracy is no longer to be viewed as a prerequisite for economic growth. In fact, countries like Taiwan, Singapore, Chile, not just China, have shown that actually, it's economic growth that is a prerequisite for democracy. In a recent study, the evidence has shown that income is the greatest determinant of how long a democracy can last. The study found that if your per capita income is about 1,000 dollars a year, your democracy will last about eight and a half years. If your per capita income is between 2,000 and 4,000 dollars per year, then you're likely to only get 33 years of democracy. And only if your per capita income is above 6,000 dollars a year will you have democracy come hell or high water.
Αυτό μας δείχνει ότι αυτό που χρειαζόμαστε είναι να δημιουργήσουμε μια μεσαία τάξη που να μπορεί να φέρει την κυβέρνηση προ των ευθυνών της. Αλλά ίσως αυτό που μας δείχνει επίσης είναι ότι πρέπει να ανησυχούμε με το να γυρνάμε τον κόσμο προτάσσοντας τη δημοκρατία, γιατί τελικά ρισκάρουμε να καταλήξουμε με φιλελεύθερες δημοκρατίες, δημοκρατίες που υπό μία έννοια μπορεί να είναι χειρότερες από τις απολυταρχικές κυβερνήσεις που επιζητούν να αντικαταστήσουν.
What this is telling us is that we need to first establish a middle class that is able to hold the government accountable. But perhaps it's also telling us that we should be worried about going around the world and shoehorning democracy, because ultimately we run the risk of ending up with illiberal democracies, democracies that in some sense could be worse than the authoritarian governments that they seek to replace.
Οι αποδείξεις σχετικά με τις φιλελεύθερες δημοκρατιές είναι αρκετά αποκαρδιωτικές. Ο Οίκος της Ελευθερίας βρίσκει πως παρόλο που το 50 τοις εκατό των κρατών του κόσμου είναι δημοκρατικά, το 70 τοις εκατό αυτών των κρατών δεν είναι φιλελεύθερα με την έννοια ότι οι άνθρωποι δεν έχουν ελευθερία λόγου ή ελευθερία κινήσεων. Αλλά επίσης, βρίσκουμε από τον Οίκο της Ελευθερίας σε μια έρευνα που εξέδωσαν πέρυσι ότι η ελευθερία βρίσκεται σε πτώση κάθε χρόνο τα τελευταία επτά χρόνια.
The evidence around illiberal democracies is quite depressing. Freedom House finds that although 50 percent of the world's countries today are democratic, 70 percent of those countries are illiberal in the sense that people don't have free speech or freedom of movement. But also, we're finding from Freedom House in a study that they published last year that freedom has been on the decline every year for the past seven years.
Αυτό σημαίνει ότι για τους ανθρώπους σαν και μένα που νοιάζονται για τη φιλελεύθερη δημοκρατία, είναι ότι πρέπει να βρούμε έναν πιο βιώσιμο τρόπο διασφαλίζοντας ότι έχουμε μια βιώσιμη μορφή δημοκρατίας με φιλελεύθερο τρόπο, και που έχει τις ρίζες της στα οικονομικά. Αλλά επίσης σημαίνει ότι καθώς η Κίνα προχωρά προς τη δημιουργία της μεγαλύτερης οικονομίας στον κόσμο, κάτι που αναμένεται να συμβεί από ειδικούς το 2016, ότι αυτό το σχίσμα μεταξύ των πολιτικών και οικονομικών ιδεολογιών της Δύσης και των υπολοίπων πιθανότατα να μεγαλώσει.
What this says is that for people like me who care about liberal democracy, is we've got to find a more sustainable way of ensuring that we have a sustainable form of democracy in a liberal way, and that has its roots in economics. But it also says that as China moves toward being the largest economy in the world, something that is expected to happen by experts in 2016, that this schism between the political and economic ideologies of the West and the rest is likely to widen.
Με τι θα μοιάζει ο κόσμος άραγε; Λοιπόν, ο κόσμος μπορεί να μοιάζει περισσότερο με κρατικό παρεμβατισμό και κρατικό καπιταλισμό, μεγαλύτερους προστατευτισμούς εθνών-κρατών, αλλά επίσης, όπως τόνισα προηγουμένως, συνεχώς μειούμενα πολιτικά δικαιώματα και ατομικά δικαιώματα.
What might that world look like? Well, the world could look like more state involvement and state capitalism; greater protectionisms of nation-states; but also, as I just pointed out a moment ago, ever-declining political rights and individual rights.
Το ερώτημα που μας μένει γενικότερα, είναι, τι θα έπρεπε τότε να κάνει η Δύση; Προτείνω ότι έχουν δύο επιλογές. Η Δύση μπορεί είτε να ανταγωνιστεί, ή να συνεργαστεί. Αν η Δύση επιλέξει να ανταγωνιστεί με το κινεζικό μοντέλο, και πρακτικά να γυρνάει τον κόσμο προσπαθώντας να προωθήσει μια ατζέντα του ιδιωτικού καπιταλισμού και της φιλελεύθερης δημοκρατίας, αυτό είναι βασικά κόντρα στον άνεμο, αλλά θα ήταν επίσης μια φυσιολογική στάση για τη Δύση, γιατί με πολλούς τρόπους είναι η αντίθεση του κινεζικού μοντέλου της μείωσης της προτεραιότητας της δημοκρατίας και του κρατικού καπιταλισμού. Τώρα, το θέμα είναι ότι αν η Δύση αποφασίσει να ανταγωνιστεί, θα δημιουργήσει μεγαλύτερο σχίσμα. Η άλλη επιλογή για τη Δύση είναι να συνεργαστεί, και με τη συνεργασία εννοώ να δώσει στις αναπτυσσόμενες αγορές την ελαστικότητα να βρουν με έναν οργανικό τρόπο ποιο πολιτικό και οικονομικό σύστημα δουλεύει καλύτερα γι' αυτές.
The question that is left for us in general is, what then should the West be doing? And I suggest that they have two options. The West can either compete or cooperate. If the West chooses to compete with the Chinese model, and in effect go around the world and continue to try and push an agenda of private capitalism and liberal democracy, this is basically going against headwinds, but it also would be a natural stance for the West to take because in many ways it is the antithesis of the Chinese model of de-prioritizing democracy, and state capitalism. Now the fact of the matter is, if the West decides to compete, it will create a wider schism. The other option is for the West to cooperate, and by cooperating I mean giving the emerging market countries the flexibility to figure out in an organic way what political and economic system works best for them.
Είμαι σίγουρη ότι μερικοί από εσάς θα σκέφτονται ότι αυτό είναι σαν παραχώρηση στην Κίνα, και αυτός είναι ένας τρόπος, με άλλα λόγια, για τη Δύση να κάνει παραχώρηση. Αλλά σας δηλώνω ότι αν οι ΗΠΑ και οι ευρωπαϊκές χώρες θέλουν να συνεχίσουν να έχουν παγκόσμια επιρροή, τότε ίσως να πρέπει να λάβουν υπόψιν τη συνεργασία βραχυπρόθεσμα, για να μπορέσουν να ανταγωνιστούν και μ' αυτό, ίσως χρειαστεί να επικεντρωθούν πιο επιθετικά στα οικονομικά αποτελέσματα για να βοηθήσουν στη δημιουργία μιας μεσαίας τάξης και να μπορούν να φέρουν την κυβέρνηση προ των ευθυνών της και να δημιουργήσουν τις δημοκρατίες που πραγματικά θέλουμε.
Now I'm sure some of you in the room will be thinking, well, this is like ceding to China, and this is a way, in other words, for the West to take a back seat. But I put it to you that if the United States and European countries want to remain globally influential, they may have to consider cooperating in the short term in order to compete, and by that, they might have to focus more aggressively on economic outcomes to help create the middle class and therefore be able to hold government accountable and create the democracies that we really want.
Το θέμα είναι ότι αντί να γυρνάει τον κόσμο επιπλήττοντας τις χώρες που συνεργάζονται με την Κίνα, η Δύση θα έπρεπε να ενθαρρύνει τις δικές της επιχειρήσεις να συναλλάσσονται και να επενδύουν σ' αυτές τις περιοχές. Αντί να επικρίνουν την Κίνα για κακή διαγωγή, η Δύση θα έπρεπε να δείχνει πώς το δικό της πολιτικό και οικονομικό σύστημα είναι το ανώτερο. Αντί να προτάσσει τη δημοκρατία σ' όλο τον κόσμο, ίσως η Δύση θα έπρεπε να πάρει μια σελίδα από το βιβλίο της δικής της ιστορίας και να θυμηθεί ότι χρειάζεται μεγάλη υπομονή για να αναπτυχθούν τα μοντέλα και τα συστήματα που έχετε σήμερα. Όντως, ο Δικαστής του Ανώτατου Δικαστηρίου, Στήβεν Μπρέγιερ, μας υπενθυμίζει ότι οι ΗΠΑ χρειάστηκαν περίπου 170 χρόνια από την εποχή που γράφτηκε το Σύνταγμα για να υπάρξουν ίσα δικαιώματα στις ΗΠΑ. Κάποιοι άνθρωποι θα έλεγαν ότι σήμερα ακόμα δεν υπάρχουν ίσα δικαιώματα. Μάλιστα, υπάρχουν ομάδες που λένε ότι ακόμα δεν έχουν ίσα δικαιώματα απέναντι στο νόμο.
The fact of the matter is that instead of going around the world and haranguing countries for engaging with China, the West should be encouraging its own businesses to trade and invest in these regions. Instead of criticizing China for bad behavior, the West should be showing how it is that their own system of politics and economics is the superior one. And instead of shoehorning democracy around the world, perhaps the West should take a leaf out of its own history book and remember that it takes a lot of patience in order to develop the models and the systems that you have today. Indeed, the Supreme Court Justice Stephen Breyer reminds us that it took the United States nearly 170 years from the time that the Constitution was written for there to be equal rights in the United States. Some people would argue that today there is still no equal rights. In fact, there are groups who would argue that they still do not have equal rights under the law.
Στα καλύτερά του, το δυτικό μοντέλο μιλάει από μόνο του. Είναι το μοντέλο που έβαλε φαγητό στο τραπέζι. Είναι τα ψυγεία. Έστειλε τον άνθρωπο στο φεγγάρι. Αλλά το θέμα είναι ότι ενώ οι άνθρωποι κάποτε έδειχναν τις δυτικές χώρες κι έλεγαν: «Θέλω αυτό, μου αρέσει αυτό», τώρα υπάρχει ένα καινούργιο άτομο στην πόλη με τη μορφή μιας χώρας, η Κίνα. Σήμερα, οι γενιές κοιτούν την Κίνα και λένε: «Η Κίνα μπορεί να παράγει υποδομή, η Κίνα μπορεί να παράγει οικονομική ανάπτυξη, και μας αρέσει αυτό».
At its very best, the Western model speaks for itself. It's the model that put food on the table. It's the refrigerators. It put a man on the moon. But the fact of the matter is, although people back in the day used to point at the Western countries and say, "I want that, I like that," there's now a new person in town in the form of a country, China. Today, generations are looking at China and saying, "China can produce infrastructure, China can produce economic growth, and we like that."
Γιατί τελικά, το ερώτημα που μας τίθεται και το ερώτημα για επτά δισ. ανθρώπους στον πλανήτη είναι πώς μπορούμε να δημιουργήσουμε ευημερία; Οι άνθρωποι που νοιάζονται και θα στραφούν στο μοντελο πολιτικής και οικονομίας με έναν πολύ λογικό τρόπο, στα μοντέλα αυτά που θα εξασφαλίσουν ότι θα έχουν καλύτερες συνθήκες διαβίωσης στο μικρότερο δυνατό χρονικό διάστημα.
Because ultimately, the question before us, and the question before seven billion people on the planet is, how can we create prosperity? People who care and will pivot towards the model of politics and economics in a very rational way, to those models that will ensure that they can have better living standards in the shortest period of time.
Φεύγοντας από εδώ σήμερα, θέλω να σας αφήσω με ένα πολύ προσωπικό μήνυμα, που είναι τι πιστεύω ότι θα έπρεπε να κάνουμε ως άτομα και αυτό είναι να είμαστε ανοιχτόμυαλοι, ανοιχτόμυαλοι στο γεγονός ότι οι ελπίδες και τα όνειρα της δημιουργίας ευημερίας για τους ανθρώπους σε όλο τον κόσμο, δημιουργώντας και χτυπώντας δυνατά τη φτώχεια για εκατοντάδες εκατομμυρίων ανθρώπων, πρέπει να βασιστεί στο να είμαστε ανοιχτόμυαλοι γιατί αυτά τα συστήματα έχουν καλά πράγματα και κακά πράγματα.
As you leave here today, I would like to leave you with a very personal message, which is what it is that I believe we should be doing as individuals, and this is really about being open-minded, open-minded to the fact that our hopes and dreams of creating prosperity for people around the world, creating and meaningfully putting a dent in poverty for hundreds of millions of people, has to be based in being open-minded, because these systems have good things and they have bad things.
Για να σας το απεικονίσω, πήγα στα χρονικά μου. Αυτή είναι μια φωτογραφία μου.
Just to illustrate, I went into my annals of myself. That's a picture of me.
Ωωω. (Γέλια)
Awww. (Laughter)
Γεννήθηκα στη Ζάμπια το 1969 και μεγάλωσα εκεί. Την εποχή που γεννήθηκα, οι μαύροι δεν έπαιρναν πιστοποιητικά γέννησης, και αυτός ο νόμος άλλαξε μόλις το 1973. Αυτή είναι μια ένορκη βεβαίωση της κυβέρνησης της Ζάμπια. Σας το δείχνω αυτό για να σας πω ότι μέσα σε 40 χρόνια, έφτασα από το να μην αναγνωρίζομαι ως άνθρωπος στο να στέκομαι σήμερα μπροστά στο επιφανές κοινό του TED για να σας μιλήσω για τις απόψεις μου. Με αυτή τη διάθεση, μπορούμε να αυξήσουμε την οικονομική ανάπτυξη. Μπορούμε να χτυπήσουμε δυνατά τη φτώχεια. Αλλά επίσης θα χρειαστεί να δούμε τις δικές μας υποθέσεις, υποθέσεις και στενώματα με τα οποία έχουμε μεγαλώσει για τη δημοκρατία, για τον ιδιωτικό καπιταλισμό για το τι δημιουργεί η οικονομική ανάπτυξη και μειώνει τη φτώχεια και δημιουργεί ελευθερίες. Ίσως χρειαστεί να σκίσουμε τα βιβλία αυτά και να ξεκινήσουμε να εξετάζουμε άλλες επιλογές, και να είμαστε ανοιχτόμυαλοι, ψάχνοντας την αλήθεια. Τελικά, πρόκειται για τη μεταμόρφωση του κόσμου κάνοντάς τον ένα καλύτερο μέρος.
I was born and raised in Zambia in 1969. At the time of my birth, blacks were not issued birth certificates, and that law only changed in 1973. This is an affidavit from the Zambian government. I bring this to you to tell you that in 40 years, I've gone from not being recognized as a human being to standing in front of the illustrious TED crowd today to talk to you about my views. In this vein, we can increase economic growth. We can meaningfully put a dent in poverty. But also, it's going to require that we look at our assumptions, assumptions and strictures that we've grown up with around democracy, around private capitalism, around what creates economic growth and reduces poverty and creates freedoms. We might have to tear those books up and start to look at other options and be open-minded to seek the truth. Ultimately, it's about transforming the world and making it a better place.
Σας ευχαριστώ πάρα πολύ.
Thank you very much.
(Χειροκρότημα)
(Applause)