For many of us right now, our lives are quieter than normal. And quiet can be unnerving. It can make you feel lonely, or just all too aware of the things you're missing out on.
For mange av oss akkurat nå er livet stillere enn normalt. Og stillhet kan være foruroligende. Den kan gjøre at du føler deg ensom, eller altfor oppmerksom på alt du går glipp av.
I think about sound all the time. I'm a sound designer, and I host the podcast "Twenty Thousand Hertz." It's all about the world's most recognizable and interesting sounds. But I think this is the perfect time to talk about silence. Because what I've come to understand is that there is no such thing as silence. And the person who opened my mind to this idea is one of the most influential composers in history.
Jeg tenker hele tiden på lyd. Jeg er lyddesigner, og er vert for podkasten “Twenty Thousand Hertz.” Den handler om verdens mest gjenkjennelige og interessante lyder. Men jeg tror dette er den perfekte tiden til å snakke om stillhet. Fordi jeg har forstått at stillhet finnes ikke. Og den personen som fikk meg til å innse dette er en av de mest innflytelsesrike komponistene i historien.
(Piano music)
(Klavermusikk)
John Cage has made an impact on artists in many genres, from avant-garde musicians, to modern dance, to pop music. Right now, we're listening to his 1948 piece called "In a Landscape." This version was recorded in 1994 by Stephen Drury.
John Cage har gjort inntrykk på kunstnere i mange genrer, fra avantgardemusikere, til moderne ballett, til pop. Akkurat nå lytter vi til hans stykke fra 1948 som heter “In a Landscape”. Denne versjonen ble innspilt i 1994 av Stephen Drury.
(Piano music)
(Klavermusikk)
This piece is actually not very typical of John Cage's writing. He's more known for his innovations and avant-garde techniques. But despite his reputation, no one was prepared for what he did in 1952, when he created the most daring piece of his career. It was called "4'33''," and it was a piece that some critics even refused to call "music," because for the entire duration of the piece, the performer plays nothing at all. Well, to be technical, the performer is actually playing rest. But to the audience, it looks like nothing is happening.
Dette stykket er faktisk ikke veldig typisk for John Cage. Han er mer kjent for sine nyskapninger og avantgardeteknikker. Men på tross av hans rykte var ingen forberedt på hva han gjorde i 1952, da han skapte sitt dristigste verk. Det het “4′33””, og det var et stykke som mange kritikere nektet å kalle “musikk”, fordi i hele stykkets forløp spiller utøveren ingenting. Vel, teknisk sett spiller utøveren pause. Men for publikum ser det ut som om ingenting skjer.
John Cage's "4'33''" was performed for the first time in the summer of 1952, by renowned pianist David Tudor. It was at the Maverick Concert hall in Woodstock, New York. This is a beautiful wooden building with huge openings to the outdoors. So, David Tudor walked out on stage, sat down at the piano, then closed the piano lid. He then sat in silence, only moving to open and close the piano lid between each of the three movements. After the time was up, he got up and walked off the stage.
John Cages “4′33”” ble framført første gang sommeren 1952 av den berømte pianisten David Tudor. Det var i Maverick Concert Hall, i Woodstock, New York. Dette er en vakker trebygning med store åpninger ut. David Tudor gikk ut på scenen, satte seg ved flygelet og lukket lokket. Så satt han i stillhet, og beveget seg bare for å åpne og lukke lokket mellom hver av de tre satsene. Da tiden var over reiste han seg og gikk av scenen.
(Piano music)
(Klavermusikk)
The audience had no idea what to think. It made people wonder if Cage is even taking his career seriously. A close friend even wrote to him, begging that he not turn his career into a joke. John Cage had, well, if you could call it, composed a piece of music that really challenged some very established ideas about music composition. It's something that musicians still debate today.
Publikum visste ikke hva de skulle tro. Man lurte på om Cage tok karrieren sin på alvor. En nær venn skrev til ham og ba ham om å ikke gjøre karrieren sin til en spøk. John Cage hadde, hvis du kan kalle det det, komponert et musikkstykke som virkelig utfordret noen veldig etablerte ideer om musikkomposisjon. Dette er noe musikere fremdeles diskuterer.
To understand just what John Cage was thinking, let's back up to the 1940s. Back then, John Cage was making a name for himself composing for the prepared piano.
For å forstå hva John Cage tenkte går vi tilbake til 1940-tallet. På den tiden ble John Cage berømt for å komponere for preparert piano.
(Piano music)
(Klavermusikk)
To make music like this, John Cage would put objects inside the piano, between the strings. Things you just find lying around, like screws, tape and rubber erasers. So now, you've transformed the piano from a tonal instrument with high and low pitches into a collection of unique sounds. The music you're hearing is Cage's "Sonata V," from "Sonatas and Interludes for Prepared Piano." Probably his most famous work outside of "4'33''." This version was performed by Boris Berman. John Cage wrote incredibly detailed instructions about where to place each object in the piano. But it's impossible for every performer to get the exact same objects, so the sound you get is always different. Basically, it comes down to random chance. This was pretty bananas and pretty alien to the way most composers and musicians are taught to do things.
For å lage slik musikk puttet John Cage forskjellige objekter inn i pianoet, mellom strengene. Vanlige ting du finner overalt, som skruer, tape og viskelær. Så nå har du omskapt pianoet fra et tonalt instrument med høye og lave toner til en samling unike lyder. Musikken du hører er Cages “Sonata V” fra “Sonatas and Interludes for Prepared Piano”. Det er hans kanskje mest kjente verk, utenom “4′33”“. Denne versjonen ble framført av Boris Berman. John Cage skrev utrolig detaljerte instrukser om hvor å plassere hvert objekt i pianoet. Men det er umulig for hver utøver å få tak i nøyaktig samme objekter, så lyden man får er alltid forskjellig. Det kommer egentlig an på tilfeldigheter. Dette var ganske sprøtt og uvant i forhold til slik komponister og utøvere er trent til å jobbe.
John Cage was becoming increasingly interested in chance and randomness and letting the universe provide the answer to the question "What note should I play next?" But to hear the answer to the question, first, you have to listen. And in the 1940s, listening to the universe was getting harder to do.
John Cage fikk en økende interesse for tilfeldigheter og å la universet gi svarene på spørsmålet “Hvilken note skal jeg spille nå?” Men for å høre svaret på spørsmålet må du først lytte. Og på 1940-tallet ble det vanskeligere å lytte til universet.
(Elevator music)
(Heismusikk)
The Muzak company was founded in the '30s. It really took off, and soon, there was constant background music nearly everywhere. It was almost impossible to escape. John Cage realized that people were losing the option to shut out the background music of the world. He worried that Muzak would prevent people from hearing silence altogether.
Selskapet Muzak ble grunnlagt på 30-tallet. Det ble en suksess, og snart var det konstant bakgrunnsmusikk overalt. Det var nesten umulig å unnslippe. John Cage skjønte at folk mistet muligheten til å stenge ute bakgrunnsmusikken i verden. Han uroet seg for at Muzak skulle hindre folk fra å høre stillhet.
In 1948, four years before he wrote "4'33''," John Cage mentioned that he wanted to write a four-and-a-half-minute-long piece of silence and sell it to the Muzak company. It started as something of a political statement or an offhand comment, but this idea struck a nerve and quickly evolved. John Cage was starting to think deeply about silence. And when he visited a truly quiet place, he made a startling discovery.
I 1948, fire år før han skrev “4′33”“, nevnte han at han ville skrive et fire og et halvt minutts stykke med stillhet, og selge det til Muzak-selskapet. Det startet som et politisk utsagn, eller en brysk kommentar, men ideen traff en nerve og utviklet seg. John Cage begynte å virkelig tenke på stillhet. Og da han besøkte et virkelig stille sted gjorde han en oppdagelse.
John Cage visited an anechoic chamber at Harvard University. Anechoic chambers are rooms that are acoustically treated to minimize sound to almost zero. There are no sounds in these rooms, so John Cage didn't expect to hear anything at all. But he actually heard his own blood circulating.
John Cage besøkte et anekkoisk kammer på Harvard University. Anekkoiske kamre er rom som er akustisk behandlet til å minimere lyd til nesten null. Det er ingen lyd i slike rom, så John Cage forventet å ikke høre noe. Men han hørte sitt eget blod sirkulere.
(Pulse)
(Puls)
I've personally experienced an anechoic chamber, and it's a really wild experience that can completely change your perceptions about sound and silence. It really felt like my brain just turning up an amplifier, grasping for anything to hear. Just like John Cage, I could very clearly hear my blood pushing through my body.
Jeg har besøkt et anekkoisk kammer, og det er en rar opplevelse som helt kan endre din oppfatning av lyd og stillhet. Det føltes som om hjernen min skrudde opp en forsterker for å prøve å høre noe som helst. Akkurat som John Cage kunne jeg tydelig høre blodet mitt gå gjennom kroppen.
John Cage realized, in that moment, that no matter where we are, even our bodies are making sound. There's basically no such thing as true silence. As long as you are in your body, you're always hearing something.
John Cage forsto, akkurat da, at uansett hvor vi er lager til og med kroppen vår lyd. Det finnes i grunnen ikke noen stillhet. Så lenge du er i kroppen din hører du alltid noe.
This is where John Cage's interest in chance and randomness met his interest in silence. He realized that creating an environment with no distractions wasn't about creating silence. It wasn't even about controlling noise. It was about the sounds that were already there, but you suddenly hear for the first time when you're really ready to listen.
Dette er hvor John Cages interesse for tilfeldigheter møtte hans interesse for stillhet. Han innså at å skape et rom uten distraksjoner ikke handlet om å skape stillhet. Det handlet ikke engang om å kontrollere støy. Det handlet om lydene som allerede var der, men som du hører for første gang når du virkelig er klar til å lytte.
That's what's so often misunderstood about "4'33''." People assume it's a joke, but that couldn't be further from the truth. It sounds different everywhere you play it. And that's the point. What John Cage really wanted us to hear is the beauty of the sonic world around us.
Der ligger ofte misforståelsen av “4′33”“. Folk tror det er en spøk, men det er langt fra sannheten. Det låter forskjellig hver gang du spiller det. Og det er poenget. Det John Cage ville vi skulle høre er skjønnheten i verdenen av lyd omkring oss.
(Birds chirping)
(Fuglesang)
(Overlapping voices)
(Flere stemmer)
(Church bell ringing)
(Kirkeklokker)
(Crickets chirping and owl hooting)
(Gresshopper og ugler som tuter)
"4'33''" should be a mindful experience that helps you focus on accepting things just the way they are. It's not something that anyone else can tell you how you're supposed to feel. It's deeply personal. It also brings up some pretty big questions about our sonic world. Is "4'33''" music, is it sound, is sound music? Is there even a difference? John Cage reminds us that music isn't the only kind of sound worth listening to. All sounds are worth thinking about.
“4′33”” skulle være en fokusert opplevelse som hjelper deg å akseptere ting slik de er. Ingen andre kan fortelle deg hvordan det er meningen at du skal føle. Det er dypt personlig. Det stiller også noen store spørsmål om vår verden av lyd. Er “4′33”” musikk, er det lyd, er lyd musikk? Er det noen forskjell? John Cage minner oss på at musikk ikke er den eneste lyden verdt å lytte til. All lyd er verdt å tenke over.
We have a once-in-a-lifetime opportunity to reset our ears. And if we become more conscious of what we hear, we'll inherently make our world sound better. Quietness is not when we turn off our minds to sound, but when we can really start to listen and hear the world in all of its sonic beauty.
Vi har en sjelden mulighet til å nullstille ørene våre. Hvis vi blir mer oppmerksomme på hva vi hører vil vi gjøre slik at verden vår høres bedre ut. Stillhet er ikke at vi stenger tankene mot lyd, men at vi virkelig kan lytte og høre verden i all sin fonetiske skjønnhet.
So in this spirit, let's perform "4'33''" together, wherever you are. It's three movements, and I'll let you know when they start. Listen to the texture and rhythm of the sounds around you right now. Listen for the loud and soft, the harmonic, the dissonant, and all the small details that make every sound unique. Spend this time as mindful and focused in this real-life sonic moment. Enjoy the magnificence of hearing and listening. So here comes the first movement. Starting ... now.
Så i denne ånd, la oss framføre “4′33”” sammen, hvor enn du er. Det er tre satser, og jeg sier fra når de starter. Lytt til teksturen og rytmen i lydene rundt deg akkurat nå. Lytt til det høye og det stille, det harmoniske, det dissonerende, og de små detaljene som gjør hver lyd unik. Bruk denne tiden fokusert i dette virkelige lydlige øyeblikket. Nyt storheten i å høre og å lytte. Her er første sats. Starter... nå.
[I. Tacet]
[I. Tacet]
(No audio)
(Ingen audio)
And here's movement two. It will be two minutes and 23 seconds.
Og her er andre sats. Den er to minutter og 23 sekunder.
[II. Tacet]
[II. Tacet]
(No audio)
(Ingen audio)
And here is the final movement. It will be one minute and 40 seconds.
Og her er siste sats. Den er ett minutt og 40 sekunder.
[III. Tacet]
[III. Tacet]
(No audio)
(Ingen audio)
And that's it. We did it. Thanks for listening.
Og det var det. Vi gjorde det. Takk for at du lyttet.