What do you think when you look at me? A woman of faith? An expert? Maybe even a sister. Or oppressed, brainwashed, a terrorist. Or just an airport security line delay. That one's actually true.
Waar denk je aan als je mij ziet? Een gelovige vrouw? Een deskundige? Misschien zelfs een naaste? Of denk je onderdrukt, gehersenspoeld, ... een terrorist. Of: wéér zo'n probleemgeval op het vliegveld. Dat is trouwens waar.
(Laughter)
(Gelach)
If some of your perceptions were negative, I don't really blame you. That's just how the media has been portraying people who look like me. One study found that 80 percent of news coverage about Islam and Muslims is negative. And studies show that Americans say that most don't know a Muslim. I guess people don't talk to their Uber drivers.
Als je negatieve ideeën kreeg, neem ik je dat niet eens kwalijk. Dat is nu eenmaal hoe de media berichten over ons soort mensen. Uit onderzoek is gebleken dat 80 procent van het nieuws over de Islam en moslims negatief is. Ook is gebleken dat de meeste Amerikanen geen moslims zeggen te kennen. Blijkbaar praten zij nooit met hun Uberchauffeurs.
(Laughter)
(Gelach)
Well, for those of you who have never met a Muslim, it's great to meet you. Let me tell you who I am. I'm a mom, a coffee lover -- double espresso, cream on the side. I'm an introvert. I'm a wannabe fitness fanatic. And I'm a practicing, spiritual Muslim. But not like Lady Gaga says, because baby, I wasn't born this way. It was a choice.
Welnu, voor wie nog nooit een moslim heeft ontmoet: aangenaam kennis te maken. Ik zal even zeggen wie ik ben. Ik ben een moeder, koffieliefhebber -- dubbele espresso, slagroom apart. Ik ben introvert. Ik ben een 'wannabe-fitnessfanaat' én ik ben moslim in hart en nieren. Maar niet omdat ik, zoals Lady Gaga zegt, 'born this way' ben. Het was een keuze.
When I was 17, I decided to come out. No, not as a gay person like some of my friends, but as a Muslim, and decided to start wearing the hijab, my head covering. My feminist friends were aghast: "Why are you oppressing yourself?" The funny thing was, it was actually at that time a feminist declaration of independence from the pressure I felt as a 17-year-old, to conform to a perfect and unattainable standard of beauty. I didn't just passively accept the faith of my parents. I wrestled with the Quran. I read and reflected and questioned and doubted and, ultimately, believed. My relationship with God -- it was not love at first sight. It was a trust and a slow surrender that deepened with every reading of the Quran. Its rhythmic beauty sometimes moves me to tears. I see myself in it. I feel that God knows me. Have you ever felt like someone sees you, completely understands you and yet loves you anyway? That's how it feels.
Op mijn zeventiende besloot ik uit de kast te komen. Nee, niet als homo, zoals sommige van mijn vrienden, maar als moslim, en ik besloot voortaan een hoofddoek te dragen. Mijn feministische vrienden waren ontzet: "Waarom onderwerp je jezelf?" Grappig genoeg was het destijds eerder een feministische onafhankelijkheidsverklaring tegen de druk die ik als 17-jarige voelde om me te schikken naar perfecte en onbereikbare schoonheidsidealen. Ik nam niet lijdelijk het geloof van mijn ouders over. Ik worstelde met de Koran. Ik las, dacht na, stelde vragen, twijfelde, en geloofde pas na dit alles. Mijn relatie met God was geen liefde op het eerste gezicht. Het was een langzame overgave, waarbij mijn vertrouwen toenam naarmate ik de Koran vaker las. De ritmische schoonheid ervan roert mij soms tot tranen. Ik herken mijzelf erin. Ik voel dat God mij kent. Heb je ooit het gevoel gehad dat iemand je ziet, volledig begrijpt, en toch van je houdt? Zó voelt het namelijk.
And so later, I got married, and like all good Egyptians, started my career as an engineer.
Wat later trouwde ik en begon, zoals alle goede Egyptenaren, een carrière als ingenieur.
(Laughter)
(Gelach)
I later had a child, after getting married, and I was living essentially the Egyptian-American dream.
Ik kreeg na mijn trouwen een kind en leefde als het ware de Egyptisch-Amerikaanse droom.
And then that terrible morning of September, 2001. I think a lot of you probably remember exactly where you were that morning. I was sitting in my kitchen finishing breakfast, and I look up on the screen and see the words "Breaking News." There was smoke, airplanes flying into buildings, people jumping out of buildings. What was this? An accident? A malfunction? My shock quickly turned to outrage. Who would do this? And I switch the channel and I hear,
En toen was er die verschrikkelijke ochtend in september 2001. Velen van jullie zullen waarschijnlijk nog precies weten waar zij die ochtend waren. Ik zelf zat in de keuken te ontbijten, toen ik op tv opeens de woorden "Breaking News" zag staan. Rook, vliegtuigen die gebouwen in vlogen, mensen die uit die gebouwen sprongen... Wat was er aan de hand? Was het een ongeluk? Een defect? De schrik sloeg bij mij snel om in verontwaardiging. Wie doet er nu zoiets? Ik zap naar een andere zender en hoor:
"... Muslim terrorist ...," "... in the name of Islam ...," "... Middle-Eastern descent ...," "... jihad ...," "... we should bomb Mecca." Oh my God.
"... moslimterrorist ...", "... in naam van de Islam ...", "... Midden-Oosterse afkomst ...", "... jihad ...", "... bommen op Mekka gooien." Oh mijn God.
Not only had my country been attacked, but in a flash, somebody else's actions had turned me from a citizen to a suspect.
Niet alleen was mijn land aangevallen, maar in een flits hadden de daden van een ander mij veranderd van een burger ... in een verdachte.
That same day, we had to drive across Middle America to move to a new city to start grad school. And I remember sitting in the passenger seat as we drove in silence, crouched as low as I could go in my seat, for the first time in my life, afraid for anyone to know I was a Muslim.
Diezelfde dag nog moesten wij heel Midden-Amerika doorrijden om naar een nieuwe stad te verhuizen en daar te gaan studeren. Ik herinner me nog dat ik achterin zat terwijl we in stilte reden, zo ver mogelijk ineengedoken op mijn stoel. Voor het eerst in mijn leven was ik bang dat iemand zou zien dat ik een moslim was.
We moved into our apartment that night in a new town in what felt like a completely different world. And then I was hearing and seeing and reading warnings from national Muslim organizations saying things like, "Be alert," "Be aware," "Stay in well-lit areas," "Don't congregate."
Die nacht betrokken we ons appartement in een nieuwe stad, in wat voelde als een compleet andere wereld. En toen hoorde, zag en las ik waarschuwingen van nationale moslimorganisaties. Dingen als: "Wees alert", "Wees bedacht", "Mijd slechtverlichte plaatsen" en "Kom niet samen".
I stayed inside all week. And then it was Friday that same week, the day that Muslims congregate for worship. And again the warnings were, "Don't go that first Friday, it could be a target." And I was watching the news, wall-to-wall coverage. Emotions were so raw, understandably, and I was also hearing about attacks on Muslims, or people who were perceived to be Muslim, being pulled out and beaten in the street. Mosques were actually firebombed. And I thought, we should just stay home.
Ik bleef heel de week binnen. De vrijdag diezelfde week: de dag waarop moslims bijeenkomen om hun geloof te belijden. Opnieuw overal waarschuwingen: "Ga niet, die eerste vrijdag; het zou een doelwit kunnen zijn." Overal op het nieuws werd er aandacht aan besteed. De emoties waren rauw, en begrijpelijk... Ook hoorde ik over aanvallen op moslims, of mensen die men aanzag voor moslims, die op straat in elkaar geslagen werden. Brandbommen in moskeeën. Ik dacht: laten we maar thuisblijven.
And yet, something didn't feel right. Because those people who attacked our country attacked our country. I get it that people were angry at the terrorists. Guess what? So was I. And so to have to explain yourself all the time isn't easy. I don't mind questions. I love questions. It's the accusations that are tough.
Toch knaagde die gedachte aan me. De mensen die ons land hadden aangevallen, vielen namelijk ook míjn land aan. Ik begrijp dat mensen woedend waren op de terroristen. Maar raad eens? Ik was óók woedend. Om jezelf dan constant te moeten verdedigen, is niet makkelijk. Vragen vind ik niet erg; ik ben er dol op. Maar beschuldigingen vallen me zwaar.
Today we hear people actually saying things like, "There's a problem in this country, and it's called Muslims. When are we going to get rid of them?" So, some people want to ban Muslims and close down mosques. They talk about my community kind of like we're a tumor in the body of America. And the only question is, are we malignant or benign? You know, a malignant tumor you extract altogether, and a benign tumor you just keep under surveillance.
Tegenwoordig horen we mensen daadwerkelijk dingen zeggen als: "Het probleem in dit land zijn de moslims. Wanneer worden we van hen verlost?" En dus willen sommigen moslims verbannen en moskeeën sluiten. Zij spreken over mijn gemeenschap als een tumor in het lichaam van Amerika. En de enige vraag die rest: is die goedaardig of kwaadaardig? Want weet je, een kwaadaardige tumor haal je in zijn geheel weg en een goedaardige houd je alleen in de gaten.
The choices don't make sense, because it's the wrong question. Muslims, like all other Americans, aren't a tumor in the body of America, we're a vital organ.
Deze mogelijkheden slaan nergens op, want de vraag klopt niet. Moslims zijn net als iedere Amerikaan niet een túmor in het lichaam van Amerika, maar een essentieel orgaan.
(Applause)
(Applaus)
Thank you.
Dank je wel.
(Applause)
(Applaus)
Muslims are inventors and teachers, first responders and Olympic athletes.
Moslims zijn uitvinders en leraren, eerstehulpverleners en Olympische atleten.
Now, is closing down mosques going to make America safer? It might free up some parking spots, but it will not end terrorism. Going to a mosque regularly is actually linked to having more tolerant views of people of other faiths and greater civic engagement. And as one police chief in the Washington, DC area recently told me, people don't actually get radicalized at mosques. They get radicalized in their basement or bedroom, in front of a computer. And what you find about the radicalization process is it starts online, but the first thing that happens is the person gets cut off from their community, from even their family, so that the extremist group can brainwash them into believing that they, the terrorists, are the true Muslims, and everyone else who abhors their behavior and ideology are sellouts or apostates. So if we want to prevent radicalization, we have to keep people going to the mosque.
Gaat het sluiten van moskeeën Amerika nu echt veiliger maken? Er komt misschien wat meer parkeergelegenheid, maar terrorisme stopt er niet mee. Sterker nog: regelmatig moskeebezoek wordt in verband gebracht met tolerantere denkbeelden over andere geloofsovertuigingen en grotere maatschappelijke betrokkenheid. Zoals een politiechef in Washington DC mij onlangs zei: "Radicalisering vindt niet plaats in moskeeën. Mensen radicaliseren in hun kelder of slaapkamer achter een computerscherm." Wat je zoal zult vinden over het radicaliseringsproces, is dat het online begint, maar nog dáárvoor worden mensen geïsoleerd van hun gemeenschap, zelfs van hun familie. Zodat de extremisten hen kunnen hersenspoelen en laten geloven dat zij, de terroristen, de échte moslims zijn, en dat iedereen die hun gedrag en ideologie verafschuwt, een verrader of afvallige is. Als we radicalisering dus willen voorkomen, moeten we mensen juist toestaan naar de moskee te gaan.
Now, some will still argue Islam is a violent religion. After all, a group like ISIS bases its brutality on the Quran. Now, as a Muslim, as a mother, as a human being, I think we need to do everything we can to stop a group like ISIS. But we would be giving in to their narrative if we cast them as representatives of a faith of 1.6 billion people.
Nu zullen sommigen Islam nog steeds bestempelen als gewelddadig geloof. Groepen als ISIS baseren hun gruweldaden immers op de Koran. Als moslim, moeder en mens vind ik dat we er alles aan moeten doen groepen als ISIS te stoppen. We zouden hun beweringen enkel kracht bijzetten als wij ze neerzetten als vertegenwoordigers van een geloof met 1,6 miljard aanhangers.
(Applause)
(Applaus)
Thank you.
Dank je wel.
ISIS has as much to do with Islam as the Ku Klux Klan has to do with Christianity.
ISIS heeft net zoveel met de Islam te maken als de Ku Klux Klan met het christendom.
(Applause)
(Applaus)
Both groups claim to base their ideology on their holy book. But when you look at them, they're not motivated by what they read in their holy book. It's their brutality that makes them read these things into the scripture.
Beide groeperingen beweren hun ideologieën uit hun heilige boek te halen. Maar nadere inspectie laat zien dat hun motieven niet voortkomen uit wat ze lézen in hun heilige boek. Het is hun wreedheid die ervoor zorgt dat zij de geschriften zo interpreteren.
Recently, a prominent imam told me a story that really took me aback. He said that a girl came to him because she was thinking of going to join ISIS. And I was really surprised and asked him, had she been in contact with a radical religious leader? And he said the problem was quite the opposite, that every cleric that she had talked to had shut her down and said that her rage, her sense of injustice in the world, was just going to get her in trouble. And so with nowhere to channel and make sense of this anger, she was a prime target to be exploited by extremists promising her a solution. What this imam did was to connect her back to God and to her community. He didn't shame her for her rage -- instead, he gave her constructive ways to make real change in the world. What she learned at that mosque prevented her from going to join ISIS.
Onlangs vertelde een bekende imam mij een verhaal dat mij diep raakte. Er was een meisje bij hem gekomen, omdat ze overwoog bij ISIS te gaan. Ik was erg verbaasd en vroeg hem of zij in contact was geweest met een radicale godsdienstig leider? Hij zei dat dat nu juist het probleem was. Iedere geestelijke met wie ze had gepraat, had haar de mond gesnoerd en gezegd dat haar woede, haar gevoel van oneerlijkheid in de wereld haar enkel problemen zou brengen. En doordat ze dus haar woede nergens kon onderbrengen, liep zij groot gevaar in handen te vallen van extremisten die haar een oplossing zouden beloven. Deze imam bracht haar weer terug bij God en bij haar gemeenschap. Hij veroordeelde haar woede niet -- hij reikte haar juist manieren aan om de wereld echt te veranderen. Wat zij in die moskee leerde, voorkwam dat zij zich bij ISIS aansloot.
I've told you a little bit about how Islamophobia affects me and my family. But how does it impact ordinary Americans? How does it impact everyone else? How does consuming fear 24 hours a day affect the health of our democracy, the health of our free thought?
Ik vertelde jullie al hoe islamofobie van invloed is op mij en mijn gezin. Maar hoe beïnvloedt het de doorsnee Amerikaan? Hoe beïnvloedt het ieder ander? Wat voor effect heeft het 24 uur per dag in angst zitten op onze democratie, op hoe vrij ons denken nog is?
Well, one study -- actually, several studies in neuroscience -- show that when we're afraid, at least three things happen. We become more accepting of authoritarianism, conformity and prejudice. One study showed that when subjects were exposed to news stories that were negative about Muslims, they became more accepting of military attacks on Muslim countries and policies that curtail the rights of American Muslims.
Welnu, neurowetenschappelijk onderzoek wijst uit dat wanneer we bang zijn, er minstens drie dingen gebeuren. We aanvaarden dan eerder een autoritair systeem, conformiteit en vooroordelen. Eén onderzoek toonde aan dat wanneer proefpersonen nieuwsberichten zagen die negatief waren over moslims, zij eerder instemden met militaire aanvallen op moslimlanden en met beleid dat de rechten van Amerikaanse moslims aan banden legt.
Now, this isn't just academic. When you look at when anti-Muslim sentiment spiked between 2001 and 2013, it happened three times, but it wasn't around terrorist attacks. It was in the run up to the Iraq War and during two election cycles. So Islamophobia isn't just the natural response to Muslim terrorism as I would have expected. It can actually be a tool of public manipulation, eroding the very foundation of a free society, which is rational and well-informed citizens. Muslims are like canaries in the coal mine. We might be the first to feel it, but the toxic air of fear is harming us all.
Dit is niet enkel theorie. Wanneer we kijken naar wanneer antimoslimgevoelens hevig toenamen -- tussen 2001 en 2013 gebeurde dit drie keer -- maar niet rondom terroristische aanslagen. Het was in de aanloop naar de oorlog in Irak en tijdens twee verkiezingsrondes. Islamofobie is dus niet alleen de natuurlijke reactie op moslimterrorisme, zoals ik zou verwachten. Het kan zelfs als middel dienen voor publieke manipulatie, waarmee de fundering wordt aangetast van een vrije maatschappij, die bestaat uit rationele en welingelichte burgers. Moslims zijn als kanaries in kolenmijnen. Wij zijn dan wel de eersten die het voelen, maar de giftige dampen van angst schaden ons allemaal.
(Applause)
(Applaus)
And assigning collective guilt isn't just about having to explain yourself all the time. Deah and his wife Yusor were a young married couple living in Chapel Hill, North Carolina, where they both went to school. Deah was an athlete. He was in dental school, talented, promising ... And his sister would tell me that he was the sweetest, most generous human being she knew. She was visiting him there and he showed her his resume, and she was amazed. She said, "When did my baby brother become such an accomplished young man?" Just a few weeks after Suzanne's visit to her brother and his new wife, their neighbor, Craig Stephen Hicks, murdered them, as well as Yusor's sister, Razan, who was visiting for the afternoon, in their apartment, execution style, after posting anti-Muslim statements on his Facebook page. He shot Deah eight times. So bigotry isn't just immoral, it can even be lethal.
Collectieve schuldtoekenning betekent niet alleen dat je jezelf constant moet verdedigen. Deah en zijn vrouw Yusor waren een jong getrouwd stel dat woonde in Chapel Hill, North Carolina, waar beiden naar school gingen. Deah was een atleet. Hij leerde voor tandarts, was getalenteerd en veelbelovend. Zijn zus vertelde me dat hij de liefste en gulste persoon was die zij kende. Tijdens een bezoek aan hem liet hij haar zijn cv zien, en ze was onder de indruk. Ze zei: "Wanneer werd mijn kleine broertje zo'n volleerde jonge man?" Enkele weken na Suzanne's bezoek aan haar broer en zijn kersverse vrouw werden zij door hun buurman, Craig Stephen Hicks, vermoord, samen met Yusors zus, Razan, die daar 's middags op bezoek was. In hun appartement, als ware het een executie, nadat Craig anti-moslimuitspraken op zijn Facebookpagina had gedaan. Hij schoot acht keer op Deah. Fanatisme is dus niet alleen immoreel, maar mogelijk zelfs fataal.
So, back to my story. What happened after 9/11? Did we go to the mosque or did we play it safe and stay home? Well, we talked it over, and it might seem like a small decision, but to us, it was about what kind of America we wanted to leave for our kids: one that would control us by fear or one where we were practicing our religion freely. So we decided to go to the mosque. And we put my son in his car seat, buckled him in, and we drove silently, intensely, to the mosque. I took him out, I took off my shoes, I walked into the prayer hall and what I saw made me stop. The place was completely full. And then the imam made an announcement, thanking and welcoming our guests, because half the congregation were Christians, Jews, Buddhists, atheists, people of faith and no faith, who had come not to attack us, but to stand in solidarity with us.
Terug naar mijn verhaal. Wat gebeurde er na 9/11? Gingen we naar de moskee of bleven we veilig thuis? Welnu, we bespraken het uitvoerig, en het lijkt misschien onbenullig, maar voor ons ging het om het Amerika dat wij onze kinderen wilden nalaten: een waarin wij geleid zouden worden door angst of een waarin wij ons geloof vrij zouden praktiseren. En dus gingen we naar de moskee. We zetten mijn zoon in de auto, deden hem zijn gordel om, en reden in stilte, gespannen naar de moskee. Ik haalde hem uit de auto, deed mijn schoenen uit, liep de gebedsruimte in ... en keek stomverbaasd om me heen. De ruimte zat vol met mensen. En toen deed de imam een mededeling. Hij bedankte en verwelkomde onze gasten, want de helft van de menigte bestond uit christenen, joden, boeddhisten, atheïsten, gelovige en niet-gelovige mensen, die niet waren gekomen om ons aan te vallen, maar om ons te steunen.
(Applause)
(Applaus)
I just break down at this time. These people were there because they chose courage and compassion over panic and prejudice.
Op dat moment stortte ik gewoon in. Deze mensen waren daar omdat zij moed en medeleven verkozen boven paniek en vooroordelen.
What will you choose? What will you choose at this time of fear and bigotry? Will you play it safe? Or will you join those who say we are better than that?
Wat zou jij kiezen? Wat kies jij in deze tijden van angst en onverdraagzaamheid? Ga je voor veilig? Of voeg je je bij degenen die zeggen "hier staan wij boven"?
Thank you.
Dank je wel.
(Applause)
(Applaus)
Thank you so much.
Hartelijk bedankt.
Helen Walters: So Dalia, you seem to have struck a chord. But I wonder, what would you say to those who might argue that you're giving a TED Talk, you're clearly a deep thinker, you work at a fancy think tank, you're an exception, you're not the rule. What would you say to those people?
Helen Walters: Dalia, je lijkt een gevoelige snaar te hebben geraakt. Maar ik vraag me af: Wat zou je de mensen zeggen die aanvoeren dat je een TED-talk geeft, dat je duidelijk slim bent, in een superieure denktank werkt, een uitzondering bent en niet de regel. Wat zou je die mensen zeggen?
Dalia Mogahed: I would say, don't let this stage distract you, I'm completely ordinary. I'm not an exception. My story is not unusual. I am as ordinary as they come. When you look at Muslims around the world -- and I've done this, I've done the largest study ever done on Muslims around the world -- people want ordinary things. They want prosperity for their family, they want jobs and they want to live in peace. So I am not in any way an exception. When you meet people who seem like an exception to the rule, oftentimes it's that the rule is broken, not that they're an exception to it.
Dalia Mogahed: Ik zou zeggen, laat dit podium je niet misleiden, ik ben als ieder ander. Ik ben geen uitzondering. Mijn verhaal is niet uitzonderlijk. Ik ben zo normaal als maar zijn kan. Als je moslims over heel de wereld bekijkt -- en dat heb ik gedaan: het grootste onderzoek ooit naar moslims wereldwijd -- mensen willen normale dingen. Ze willen voorspoed voor hun gezin, een vaste baan, en ze willen in vrede leven. Ik ben dus op geen enkele manier een uitzondering. Als iemand een uitzondering op de regel lijkt te zijn, is dat vaak omdat de regel stuk is, niet omdat zij een uitzondering zijn.
HW: Thank you so much. Dalia Mogahed.
HW: Hartelijk bedankt. Dalia Mogahed.
(Applause)
(Applaus)