Τι σκέφτεστε όταν με κοιτάτε; Μια θρησκευόμενη γυναίκα; Μια ειδικό; Ίσως ακόμα μια αδερφή. Ή μια καταπιεσμένη, που έχει υποστεί πλύση εγκεφάλου, μια τρομοκράτη. Ή απλά «μια καθυστέρηση στον έλεγχο ασφαλείας του αεροδρομίου.» Αυτό βασικά είναι αλήθεια.
What do you think when you look at me? A woman of faith? An expert? Maybe even a sister. Or oppressed, brainwashed, a terrorist. Or just an airport security line delay. That one's actually true.
(Γέλια)
(Laughter)
Αν κάποιες αντιλήψεις σας ήταν αρνητικές, δεν σας κατηγορώ. Έτσι παρουσιάζουν τα μέσα ενημέρωσης ανθρώπους σαν κι εμένα. Μια έρευνα έδειξε ότι το 80% των ειδήσεων για το Ισλάμ και τους Μουσουλμάνους είναι αρνητικές, ενώ οι μελέτες δείχνουν πως οι περισσότεροι Αμερικανοί δεν γνωρίζουν κάποιο Μουσουλμάνο. Μάλλον δεν μιλούν στους ταξιτζήδες τους.
If some of your perceptions were negative, I don't really blame you. That's just how the media has been portraying people who look like me. One study found that 80 percent of news coverage about Islam and Muslims is negative. And studies show that Americans say that most don't know a Muslim. I guess people don't talk to their Uber drivers.
(Γέλια)
(Laughter)
Για εσάς λοιπόν, που δεν έχετε συναντήσει ποτέ κάποιο Μουσουλμάνο, χαίρω πολύ. Επιτρέψτε μου να σας πω ποια είμαι. Είμαι μητέρα, λάτρης του καφέ - διπλό εσπρέσο, με γάλα στο πλάι. Είμαι εσωστρεφής. Είμαι φανατική με τη γυμναστική. Είμαι μια ασκούμενη, πνευματική Μουσουλμάνα. Αλλά όχι όπως λέει η Λέιντι Γκάγκα, «επειδή, μωρό μου, δεν γεννήθηκα έτσι». Ήταν επιλογή μου.
Well, for those of you who have never met a Muslim, it's great to meet you. Let me tell you who I am. I'm a mom, a coffee lover -- double espresso, cream on the side. I'm an introvert. I'm a wannabe fitness fanatic. And I'm a practicing, spiritual Muslim. But not like Lady Gaga says, because baby, I wasn't born this way. It was a choice.
Όταν ήμουν 17, αποφάσισα να εκδηλωθώ. Όχι ως γκέι, όπως κάποιοι φίλοι μου, αλλά ως Μουσουλμάνα, και αποφάσισα να φοράω το χιτζάμπ, τη μαντήλα στο κεφάλι μου. Οι φεμινίστριες φίλες μου έμειναν άναυδες. «Γιατί καταπιέζεις τον εαυτό σου;» Το αστείο ήταν, ότι ακριβώς τότε ήταν μια φεμινιστική δήλωση ανεξαρτησίας από την πίεση που ένοιωθα ως 17χρονη, να συμμορφωθώ με ένα τέλειο και ανέφικτο στάνταρ ομορφιάς. Δεν αποδέχτηκα παθητικά την πίστη των γονιών μου. Πάλεψα με το Κοράνι. Διάβασα και διαλογίστηκα και προβληματίστηκα και αμφισβήτησα και, τελικά, πίστεψα. Η σχέση μου με το Θεό δεν ήταν κεραυνοβόλος έρωτας. Ήταν εμπιστοσύνη και αργή υποταγή που γινόταν όλο και πιο βαθιά κάθε φορά που διάβαζα το Κοράνι. Η ρυθμική του ομορφιά πολλές φορές με συγκινεί μέχρι δακρύων. Βλέπω τον εαυτό μου σε αυτό. Νιώθω ότι ο Θεός με ξέρει. Έχετε νιώσει ποτέ ότι κάποιος σας βλέπει, σας καταλαβαίνει πλήρως και παρόλα αυτά σας αγαπάει; Αυτή την αίσθηση έχω.
When I was 17, I decided to come out. No, not as a gay person like some of my friends, but as a Muslim, and decided to start wearing the hijab, my head covering. My feminist friends were aghast: "Why are you oppressing yourself?" The funny thing was, it was actually at that time a feminist declaration of independence from the pressure I felt as a 17-year-old, to conform to a perfect and unattainable standard of beauty. I didn't just passively accept the faith of my parents. I wrestled with the Quran. I read and reflected and questioned and doubted and, ultimately, believed. My relationship with God -- it was not love at first sight. It was a trust and a slow surrender that deepened with every reading of the Quran. Its rhythmic beauty sometimes moves me to tears. I see myself in it. I feel that God knows me. Have you ever felt like someone sees you, completely understands you and yet loves you anyway? That's how it feels.
Έτσι αργότερα παντρεύτηκα και, όπως όλοι οι καλοί Αιγύπτιοι, ξεκίνησα την καριέρα μου ως μηχανικός.
And so later, I got married, and like all good Egyptians, started my career as an engineer.
(Γέλια)
(Laughter)
Αργότερα απέκτησα παιδί, αφού παντρεύτηκα, και ζούσα ουσιαστικά το αιγύπτιο-αμερικάνικο όνειρο.
I later had a child, after getting married, and I was living essentially the Egyptian-American dream.
Και μετά συνέβη εκείνο το απαίσιο πρωινό του Σεπτεμβρίου του 2001. Πιστεύω πως πολλοί από εσάς θυμάστε ακριβώς τι κάνατε εκείνο το πρωί. Εγώ καθόμουν στην κουζίνα μου τελειώνοντας το πρωινό, και κοίταξα στην οθόνη και είδα τις λέξεις «Έκτακτο Γεγονός». Υπήρχε καπνός, αεροπλάνα που πετούσαν πάνω σε κτίρια, άνθρωποι που πηδούσαν από κτίρια. Τι ήταν αυτό; Ατύχημα; Κάποια δυσλειτουργία; Το σοκ μου γρήγορα μετατράπηκε σε οργή. Ποιος θα έκανε κάτι τέτοιο; Και αλλάζω το κανάλι και ακούω,
And then that terrible morning of September, 2001. I think a lot of you probably remember exactly where you were that morning. I was sitting in my kitchen finishing breakfast, and I look up on the screen and see the words "Breaking News." There was smoke, airplanes flying into buildings, people jumping out of buildings. What was this? An accident? A malfunction? My shock quickly turned to outrage. Who would do this? And I switch the channel and I hear,
«...Μουσουλμάνοι τρομοκράτες...», «...στο όνομα του Ισλάμ...», «...Μεσανατολικής προέλευσης...», «...ιερός πόλεμος...», «...βομβαρδίστε τη Μέκκα». Ω, Θεέ μου.
"... Muslim terrorist ...," "... in the name of Islam ...," "... Middle-Eastern descent ...," "... jihad ...," "... we should bomb Mecca." Oh my God.
Όχι μόνο η χώρα μου βρισκόταν σε επίθεση, αλλά αστραπιαία, κάποιων άλλων οι πράξεις με μετέτρεψαν από πολίτη σε ύποπτο.
Not only had my country been attacked, but in a flash, somebody else's actions had turned me from a citizen to a suspect.
Την ίδια μέρα, έπρεπε να οδηγήσουμε κατά μήκος της Κεντρικής Αμερικής να μετακομίσουμε σε μια νέα πόλη για να ξεκινήσω το μεταπτυχιακό μου. Θυμάμαι να κάθομαι στη θέση του συνοδηγού καθώς οδηγούσαμε σιωπηλοί, σκυμμένη όσο πιο χαμηλά μπορούσα στη θέση μου, φοβούμενη για πρώτη φορά στη ζωή μου ότι θα καταλάβουν πως είμαι Μουσουλμάνα.
That same day, we had to drive across Middle America to move to a new city to start grad school. And I remember sitting in the passenger seat as we drove in silence, crouched as low as I could go in my seat, for the first time in my life, afraid for anyone to know I was a Muslim.
Μετακομίσαμε στο διαμέρισμά μας εκείνη τη νύχτα, σε μια νέα πόλη που με έκανε να νιώσω ότι βρίσκομαι σε έναν εντελώς διαφορετικό κόσμο. Και τότε άκουγα και έβλεπα και διάβαζα προειδοποιήσεις από εθνικούς μουσουλμανικούς οργανισμούς να λένε πράγματα όπως, «Να προσέχετε», «Έχετε το νου σας», «Να μένετε σε καλά φωτισμένους χώρους», «Μην συναθροίζεστε».
We moved into our apartment that night in a new town in what felt like a completely different world. And then I was hearing and seeing and reading warnings from national Muslim organizations saying things like, "Be alert," "Be aware," "Stay in well-lit areas," "Don't congregate."
Έμεινα μέσα όλη την εβδομάδα. Ήρθε η Παρασκευή εκείνης της εβδομάδας, η ημέρα που οι Μουσουλμάνοι συναθροίζονται για προσευχή. Ξανά οι προειδοποιήσεις έλεγαν, «Μην πάτε αυτή την πρώτη Παρασκευή, μπορεί να είναι στόχος». Και έβλεπα τις ειδήσεις με συνεχή κάλυψη. Τα συναισθήματα ήταν τόσο ωμά, κάτι που είναι κατανοητό, και άκουγα επίσης για επιθέσεις σε Μουσουλμάνους· ή ανθρώπους που θεωρούνταν Μουσουλμάνοι να τους χτυπούν στους δρόμους. Τα Τζαμιά βομβαρδίζονταν. Σκεφτόμουν ότι πρέπει να μείνουμε σπίτι.
I stayed inside all week. And then it was Friday that same week, the day that Muslims congregate for worship. And again the warnings were, "Don't go that first Friday, it could be a target." And I was watching the news, wall-to-wall coverage. Emotions were so raw, understandably, and I was also hearing about attacks on Muslims, or people who were perceived to be Muslim, being pulled out and beaten in the street. Mosques were actually firebombed. And I thought, we should just stay home.
Όμως κάτι δεν μου πήγαινε καλά. Γιατί αυτοί οι άνθρωποι που επιτίθενται στη χώρα επιτίθενται και στη δική μας χώρα. Καταλαβαίνω, οι άνθρωποι ήταν θυμωμένοι με τους τρομοκράτες. Μαντέψτε. Το ίδιο και εγώ. Το να πρέπει συνεχώς να δίνεις εξηγήσεις δεν είναι εύκολο. Δεν με πειράζουν οι ερωτήσεις. Τις λατρεύω. Οι κατηγορίες όμως είναι σκληρές.
And yet, something didn't feel right. Because those people who attacked our country attacked our country. I get it that people were angry at the terrorists. Guess what? So was I. And so to have to explain yourself all the time isn't easy. I don't mind questions. I love questions. It's the accusations that are tough.
Σήμερα ακούμε ανθρώπους να λένε πράγματα όπως, «Το πρόβλημα στη χώρα είναι οι Μουσουλμάνοι. Πότε θα τους ξεφορτωθούμε;» Κάποιοι άνθρωποι, λοιπόν, θέλουν να κλείσουν τα τζαμιά. Μιλούν για την κοινότητά μου λες και είμαστε κάποιος όγκος στο σώμα της Αμερικής. Η ερώτηση είναι, είμαστε κακοήθης ή καλοήθης; Ξέρετε, έναν κακοήθη όγκο τον αφαιρείς ολόκληρο, και έναν καλοήθη τον έχετε υπό παρακολούθηση.
Today we hear people actually saying things like, "There's a problem in this country, and it's called Muslims. When are we going to get rid of them?" So, some people want to ban Muslims and close down mosques. They talk about my community kind of like we're a tumor in the body of America. And the only question is, are we malignant or benign? You know, a malignant tumor you extract altogether, and a benign tumor you just keep under surveillance.
Οι επιλογές δεν βγάζουν νόημα, γιατί η ερώτηση είναι λάθος. Οι Μουσουλμάνοι, όπως όλοι οι Αμερικάνοι, δεν είναι όγκος στο σώμα της Αμερικής, είμαστε ζωτικό όργανο.
The choices don't make sense, because it's the wrong question. Muslims, like all other Americans, aren't a tumor in the body of America, we're a vital organ.
(Χειροκρότημα)
(Applause)
Σας ευχαριστώ.
Thank you.
(Χειροκρότημα)
(Applause)
Οι Μουσουλμάνοι είναι εφευρέτες και δάσκαλοι, ανταποκρίνονται γρήγορα και είναι Ολυμπιακοί αθλητές.
Muslims are inventors and teachers, first responders and Olympic athletes.
Κλείνοντας τα τζαμιά κάνουμε την Αμερική ασφαλέστερη; Μπορεί να ελευθερώσει θέσεις για πάρκινγκ, δεν θα σταματήσει όμως την τρομοκρατία. Το να πηγαίνεις τακτικά σε ένα τζαμί συνδέεται με το να έχεις ανεκτές απόψεις για τους ανθρώπους των άλλων πίστεων και μεγαλύτερη πολιτική δέσμευση. Όπως ένας αρχηγός της αστυνομίας στην περιοχή της Ουάσινγκτον πρόσφατα μου είπε, οι άνθρωποι δεν γίνονται εξτρεμιστές στα τζαμιά. Γίνονται ακραίοι στο υπόγειο, στο δωμάτιό τους ή στον υπολογιστή. Και θα ανακαλύψετε για τον εξτρεμισμό ότι ξεκινά στο διαδίκτυο, και το πρώτο πράγμα που συμβαίνει είναι ότι το άτομο ξεκόβει από την κοινότητά του, ακόμα κι από την οικογένειά του, ώστε η ομάδα των εξτρεμιστών να τους κάνει πλύση εγκεφάλου ώστε να πιστεύουν ότι οι τρομοκράτες είναι οι αληθινοί Μουσουλμάνοι, και όλοι οι άλλοι που απεχθάνονται την συμπεριφορά και την ιδεολογία τους είναι ξεπουλημένοι ή αποστάτες. Εάν θέλουμε να το αποτρέψουμε αυτό, πρέπει να αφήσουμε τους ανθρώπους να πηγαίνουν στο τζαμί.
Now, is closing down mosques going to make America safer? It might free up some parking spots, but it will not end terrorism. Going to a mosque regularly is actually linked to having more tolerant views of people of other faiths and greater civic engagement. And as one police chief in the Washington, DC area recently told me, people don't actually get radicalized at mosques. They get radicalized in their basement or bedroom, in front of a computer. And what you find about the radicalization process is it starts online, but the first thing that happens is the person gets cut off from their community, from even their family, so that the extremist group can brainwash them into believing that they, the terrorists, are the true Muslims, and everyone else who abhors their behavior and ideology are sellouts or apostates. So if we want to prevent radicalization, we have to keep people going to the mosque.
Κάποιοι συνεχίζουν να πιστεύουν ότι το Ισλάμ είναι μια βίαιη θρησκεία. Έτσι κι αλλιώς, μια ομάδα όπως η ISIS βασίζει την κτηνωδία της στο Κοράνι. Ως Μουσουλμάνα, ως μητέρα, ως ανθρώπινο ον, πιστεύω πως πρέπει να κάνουμε τα πάντα για να σταματήσουμε μια ομάδα όπως η ISIS. Ωστόσο, θα επιβεβαιώσουμε τον ισχυρισμό τους αν τους ορίσουμε ως εκπροσώπους μιας πίστης 1,6 δισεκατομμυρίων ανθρώπων.
Now, some will still argue Islam is a violent religion. After all, a group like ISIS bases its brutality on the Quran. Now, as a Muslim, as a mother, as a human being, I think we need to do everything we can to stop a group like ISIS. But we would be giving in to their narrative if we cast them as representatives of a faith of 1.6 billion people.
(Χειροκρότημα)
(Applause)
Σας ευχαριστώ.
Thank you.
Η ISIS έχει τόση σχέση με το Ισλάμ όσο έχει η Κου Κλουξ Κλαν με τον Χριστιανισμό.
ISIS has as much to do with Islam as the Ku Klux Klan has to do with Christianity.
(Χειροκρότημα)
(Applause)
Αμφότερες οι ομάδες βασίζουν την ιδεολογία τους στο ιερό βιβλίο τους. Όταν όμως τους κοιτάζεις, δεν τους βλέπεις κινητοποιημένους από αυτά που διαβάζουν στο ιερό τους βιβλίο. Είναι η κτηνωδία τους που τους κάνει να τα διαβάζουν μέσα στην Αγία Γραφή.
Both groups claim to base their ideology on their holy book. But when you look at them, they're not motivated by what they read in their holy book. It's their brutality that makes them read these things into the scripture.
Πρόσφατα, ένας διαπρεπής ιμάμης μου είπε μια ιστορία που με εξέπληξε. Είπε ότι ένα κορίτσι πήγε σε εκείνον επειδή σκεφτόταν να μπει στην ISIS. Ξαφνιάστηκα και τον ρώτησα, αν η κοπέλα επικοινωνεί με κάποιον ριζοσπαστικό ηγέτη. Είπε ότι το πρόβλημα ήταν το αντίθετο: κάθε κληρικός, στον οποίο είχε μιλήσει την είχε απορρίψει και είπε ότι η οργή της, η αίσθηση αδικίας στον κόσμο, επρόκειτο να τη βάλει σε μπλεξίματα. Αφού δεν μπορούσε να επικοινωνήσει και να κατανοήσει το θυμό της, ήταν ένας εύκολος στόχος εκμετάλλευσης από εξτρεμιστές που θα της υπόσχονταν μια λύση. Αυτός ο ιμάμης την ένωσε με το Θεό και την κοινότητά της. Δεν την ντρόπιασε για το θυμό της, αντίθετα, της έδωσε παραγωγικούς τρόπους για να αλλάξει αληθινά τον κόσμο. Όσα έμαθε σε αυτό το τζαμί την απέτρεψαν από το να μπει στην ISIS.
Recently, a prominent imam told me a story that really took me aback. He said that a girl came to him because she was thinking of going to join ISIS. And I was really surprised and asked him, had she been in contact with a radical religious leader? And he said the problem was quite the opposite, that every cleric that she had talked to had shut her down and said that her rage, her sense of injustice in the world, was just going to get her in trouble. And so with nowhere to channel and make sense of this anger, she was a prime target to be exploited by extremists promising her a solution. What this imam did was to connect her back to God and to her community. He didn't shame her for her rage -- instead, he gave her constructive ways to make real change in the world. What she learned at that mosque prevented her from going to join ISIS.
Σας είπα λίγα πράγματα για το πώς η ισλαμοφοβία επηρεάζει εμένα και την οικογένειά μου. Όμως, πώς επηρεάζει έναν απλό Αμερικανό; Πώς επηρεάζει όλους τους άλλους; Πώς ο φόβος 24 ώρες την ημέρα επηρεάζει την υγεία της δημοκρατίας μας, την υγεία της ελεύθερης σκέψης;
I've told you a little bit about how Islamophobia affects me and my family. But how does it impact ordinary Americans? How does it impact everyone else? How does consuming fear 24 hours a day affect the health of our democracy, the health of our free thought?
Μια έρευνα -βασικά, αρκετές έρευνες νευροεπιστήμης- δείχνουν ότι όταν φοβόμαστε, τουλάχιστον τρία πράγματα συμβαίνουν. Γινόμαστε πιο δεκτικοί στον απολυταρχισμό, τη συμμόρφωση και την προκατάληψη. Μια έρευνα έδειξε ότι όταν τα υποκείμενα εκτείθονταν σε ειδήσεις που ήταν αρνητικές για τους Μουσουλμάνους, γίνονταν πιο δεκτικοί στις στρατιωτικές επιθέσεις σε Μουσουλμανικές χώρες και σε πολιτικές που περιορίζουν τα δικαιώματα των Αμερικανών Μουσουλμάνων.
Well, one study -- actually, several studies in neuroscience -- show that when we're afraid, at least three things happen. We become more accepting of authoritarianism, conformity and prejudice. One study showed that when subjects were exposed to news stories that were negative about Muslims, they became more accepting of military attacks on Muslim countries and policies that curtail the rights of American Muslims.
Δεν είναι μόνο ακαδημαϊκό. Αν δείτε πότε κορυφώθηκε το αντι-Μουσουλμανικό συναίσθημα, μεταξύ 2001 και 2013, συνέβη τρεις φορές, που, όμως, δεν είχαν να κάνουν με τρομοκρατικές επιθέσεις. Ήταν στην προσφυγή του πολέμου του Ιράκ και κατά τη διάρκεια δύο κύκλων εκλογών. Οπότε, η Ισλαμοφοβία δεν είναι απλά φυσική απόκριση στη Μουσουλμανική τρομοκρατία όπως θα περίμενε κανείς. Μπορεί εύκολα να είναι ένα εργαλείο δημόσιας χειραγώγησης, διαβρώνοντας τα θεμέλια μιας ελεύθερης κοινωνίας, που είναι οι λογικοί και καλά πληροφορημένοι πολίτες. Οι Μουσουλμάνοι είναι σαν πουλιά σε ανθρακωρυχείο. Μπορεί να τα νοιώθουμε πρώτοι, αλλά ο τοξικός αέρας του φόβου μας βλάπτει όλους.
Now, this isn't just academic. When you look at when anti-Muslim sentiment spiked between 2001 and 2013, it happened three times, but it wasn't around terrorist attacks. It was in the run up to the Iraq War and during two election cycles. So Islamophobia isn't just the natural response to Muslim terrorism as I would have expected. It can actually be a tool of public manipulation, eroding the very foundation of a free society, which is rational and well-informed citizens. Muslims are like canaries in the coal mine. We might be the first to feel it, but the toxic air of fear is harming us all.
(Χειροκρότημα)
(Applause)
Και αναθέτοντας τις συλλογικές τύψεις δεν έχει να κάνει με το να απολογείσαι συνεχώς. Ο Ντια και η σύζυγός του Γιουσρ ήταν ένα ευτυχισμένο ζευγάρι, ζούσαν στο Τσάπελ Χιλ στη Βόρεια Καρολίνα, όπου και οι δύο πήγαν σχολείο. Ο Ντια ήταν αθλητής. Ήταν στην οδοντιατρική, ταλαντούχος και υποσχόμενος... Η αδερφή του μου έλεγε ότι ήταν ο πιο γλυκός, και πιο γενναιόδωρος άνθρωπος που ήξερε. Τον επισκέφτηκε εκεί και της έδειξε το βιογραφικό του, και εκείνη εντυπωσιάστηκε. Είπε, «Πότε ο μικρός αδερφός μου έγινε ένας τόσο καταξιωμένος νέος»; Λίγες εβδομάδες μετά την επίσκεψη της στον αδερφό της και τη νέα του σύζυγο, ο γείτονάς τους, ο Κρεγκ Στήβεν Χικς, τους δολοφόνησε, όπως και την αδερφή της Γιουσρ, τη Ραζάν, που τους επισκέφθηκε εκείνο το απόγευμα, μέσα στο διαμέρισμά τους, με στυλ εκτέλεσης, ύστερα από μια αντι-μουσουλμανική ανάρτηση στη Φέισμπουκ σελίδα του. Πυροβόλησε τον Ντια οκτώ φορές. Η θρησκοληψία δεν είναι απλά ανήθικη, μπορεί να είναι και θανατηφόρα.
And assigning collective guilt isn't just about having to explain yourself all the time. Deah and his wife Yusor were a young married couple living in Chapel Hill, North Carolina, where they both went to school. Deah was an athlete. He was in dental school, talented, promising ... And his sister would tell me that he was the sweetest, most generous human being she knew. She was visiting him there and he showed her his resume, and she was amazed. She said, "When did my baby brother become such an accomplished young man?" Just a few weeks after Suzanne's visit to her brother and his new wife, their neighbor, Craig Stephen Hicks, murdered them, as well as Yusor's sister, Razan, who was visiting for the afternoon, in their apartment, execution style, after posting anti-Muslim statements on his Facebook page. He shot Deah eight times. So bigotry isn't just immoral, it can even be lethal.
Πίσω στην ιστορία μου. Τι συνέβη μετά την 11η Σεπτεμβρίου; Πήγαμε στο τζαμί ή κάτσαμε σπίτι ασφαλείς; Λοιπόν, το συζητήσαμε, και μπορεί να σας φαίνεται εύκολη απόφαση, αλλά για εμάς είχε να κάνει σε ποια Αμερική θα θέλαμε να αφήσουμε τα παιδιά μας: σε μια που θα μας χειριζόταν με το φόβο ή σε μια που θα ασκούμε ελεύθερα τη θρησκεία μας. Έτσι, αποφασίσαμε να πάμε στο τζαμί. Βάλαμε τον γιο μου στο κάθισμά του, του βάλαμε ζώνη, και οδηγήσαμε ήρεμα, με ένταση, προς στο τζαμί. Τον έβγαλα έξω, έβγαλα τα παπούτσια μου, περπάτησα στον διάδρομο προσευχής και αυτό που είδα με σταμάτησε. Το μέρος ήταν γεμάτο. Τότε ο ιμάμης έκανε μια ανακοίνωση, ευχαριστίας και καλωσορίσματος προς τους επισκέπτες, γιατί η μισή κοινότητα ήταν Χριστιανοί, Εβραίοι, Βουδιστές, άθεοι, άνθρωποι με πίστη και χωρίς πίστη, που δεν είχαν έρθει να μας επιτεθούν, αλλά να μας συμπαρασταθούν με αλληλεγγύη.
So, back to my story. What happened after 9/11? Did we go to the mosque or did we play it safe and stay home? Well, we talked it over, and it might seem like a small decision, but to us, it was about what kind of America we wanted to leave for our kids: one that would control us by fear or one where we were practicing our religion freely. So we decided to go to the mosque. And we put my son in his car seat, buckled him in, and we drove silently, intensely, to the mosque. I took him out, I took off my shoes, I walked into the prayer hall and what I saw made me stop. The place was completely full. And then the imam made an announcement, thanking and welcoming our guests, because half the congregation were Christians, Jews, Buddhists, atheists, people of faith and no faith, who had come not to attack us, but to stand in solidarity with us.
(Χειροκρότημα)
(Applause)
Λυγίζω εκείνη τη στιγμή. Αυτοί οι άνθρωποι ήταν εκεί γιατί επέλεξαν το κουράγιο και τη συμπόνια ενάντια στον πανικό και την προκατάληψη.
I just break down at this time. These people were there because they chose courage and compassion over panic and prejudice.
Τι θα επιλέξετε εσείς; Τι θα επιλέξετε τη στιγμή του φόβου και της θρησκοληψίας; Θα παίξετε εκ του ασφαλούς; Ή θα πάτε με αυτούς που λένε ότι είμαστε καλύτεροι από αυτό;
What will you choose? What will you choose at this time of fear and bigotry? Will you play it safe? Or will you join those who say we are better than that?
Σας ευχαριστώ.
Thank you.
(Χειροκρότημα)
(Applause)
Σας ευχαριστώ πάρα πολύ.
Thank you so much.
Χέλεν Γουόλτερς: Ντάλια, φαίνεται πως πέτυχες διάνα. Αλλά αναρωτιέμαι, τι θα έλεγες σε αυτούς που ίσως ισχυριστούν ότι για να δίνεις μια ομιλία TED, προφανώς σκέφτεσαι βαθιά, δουλεύεις σε ένα απίθανο δυναμικό ειδικών, είσαι μια εξαίρεση, δεν είσαι ο κανόνας. Τι θα τους έλεγες;
Helen Walters: So Dalia, you seem to have struck a chord. But I wonder, what would you say to those who might argue that you're giving a TED Talk, you're clearly a deep thinker, you work at a fancy think tank, you're an exception, you're not the rule. What would you say to those people?
Ντάλια Μόγκαχεντ: Θα τους έλεγα, μην αποσπάστε. Είμαι εντελώς συνηθισμένη. Δεν είμαι εξαίρεση. Η ιστορία μου δεν είναι ασυνήθιστη. Είμαι όσο πιο κοινή γίνεται. Όταν κοιτάτε τους Μουσουλμάνους σε όλο τον κόσμο - και το έχω κάνει, έχω κάνει τη μεγαλύτερη έρευνα σε Μουσουλμάνους ανά τον κόσμο - όλοι θέλουν τα συνήθη. Θέλουν ευημερία στην οικογένειά τους, θέλουν εργασία και θέλουν να ζουν ειρηνικά. Οπότε, δεν είμαι σε καμία περίπτωση η εξαίρεση. Όταν συναντάτε ανθρώπους που φαίνονται σαν εξαίρεση, συνήθως είναι ο κανόνας που έχει χαλάσει, όχι ότι είναι εξαίρεση σε αυτόν. Ευχαριστώ πολύ.
Dalia Mogahed: I would say, don't let this stage distract you, I'm completely ordinary. I'm not an exception. My story is not unusual. I am as ordinary as they come. When you look at Muslims around the world -- and I've done this, I've done the largest study ever done on Muslims around the world -- people want ordinary things. They want prosperity for their family, they want jobs and they want to live in peace. So I am not in any way an exception. When you meet people who seem like an exception to the rule, oftentimes it's that the rule is broken, not that they're an exception to it.
Χ.Γ.: Σε ευχαριστούμε πολύ, Ντάλια Μόγκαχεντ.
HW: Thank you so much. Dalia Mogahed.
(Χειροκρότημα)
(Applause)