Σήμερα θα σας μιλήσω για κάτι που πιθανόν κάποιοι από εσάς ήδη έχετε ακούσει. Για την Αραβική Άνοιξη. Την έχετε ακουστά;
My talk today is about something maybe a couple of you have already heard about. It's called the Arab Spring. Anyone heard of it?
(Χειροκρότημα)
(Applause)
Το 2011, η εξουσία άλλαξε χέρια από τους λίγους στους πολλούς, από τα οβάλ γραφεία στις κεντρικές πλατείες από τα επιτηρούμενα ερτζιανά κύματα στα ελεύθερα δίκτυα. Πριν όμως γίνει η Ταχρίρ ένα παγκόσμιο σύμβολο απελευθέρωσης, υπήρχαν αντιπροσωπευτικές έρευνες που ήδη έδιναν φωνή στους ανθρώπους με ένα πιο ήσυχο αλλά εξίσου δυναμικό τρόπο.
So in 2011, power shifted, from the few to the many, from oval offices to central squares, from carefully guarded airwaves to open-source networks. But before Tahrir was a global symbol of liberation, there were representative surveys already giving people a voice in quieter but still powerful ways.
Μελετώ τις Μουσουλμανικές κοινωνίες ανά τον κόσμο στο Γκάλοπ. Από το 2001, έχουμε μιλήσει με εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους - νέους και ηλικιωμένους, άνδρες και γυναίκες, μορφωμένους και μη. Η σημερινή μου ομιλία αντλεί από αυτή την έρευνα για να αποκαλύψει γιατί εξεγέρθηκαν οι Άραβες και τι ζητούν σήμερα.
I study Muslim societies around the world at Gallup. Since 2001, we've interviewed hundreds of thousands of people -- young and old, men and women, educated and illiterate. My talk today draws on this research to reveal why Arabs rose up and what they want now.
Η περιοχή είναι εξαιρετικά πολυποίκιλη και κάθε χώρα είναι μοναδική. Αλλά όσοι επαναστάτησαν είχαν τα ίδια παράπονα και έχουν παρόμοιες απαιτήσεις σήμερα. Θα επικεντρωθώ αρκετά στην ομιλία μου στην Αίγυπτο. Φυσικά, δεν έχει καμία σχέση το γεγονός ότι γεννήθηκα εκεί. Είναι, όμως, η τρίτη μεγαλύτερη αραβική χώρα καθώς και μια χώρα με μεγάλη επιρροή. Θα καταλήξω στοχεύοντας στην ευρύτερη περιοχή για να εξετάσω τα εγκόσμια ζητήματα των απόψεων των Αράβων περί θρησκείας και πολιτικής και πώς αυτές επιδρούν στις γυναίκες αποκαλύπτοντας και κάποιες εκπλήξεις στην πορεία.
Now this region's very diverse, and every country is unique. But those who revolted shared a common set of grievances and have similar demands today. I'm going to focus a lot of my talk on Egypt. It has nothing to do with the fact that I was born there, of course. But it's the largest Arab country and it's also one with a great deal of influence. But I'm going to end by widening the lens to the entire region to look at the mundane topics of Arab views of religion and politics and how this impacts women, revealing some surprises along the way.
Αφού, λοιπόν, αναλύσαμε σωρούς από δεδομένα, αυτό που ανακαλύψαμε ήταν ότι η ανεργία και η ανέχεια από μόνες τους δεν οδήγησαν στις αραβικές επαναστάσεις του 2011. Εάν η πράξη απελπισίας ενός Τυνήσιου εμπόρου φρούτων πυροδότησε αυτές τις επαναστάσεις, ήταν η διαφορά ανάμεσα σε αυτό που ζούσαν οι Άραβες και σε αυτό που ανέμεναν που έβαλε τη φωτιά.
So after analyzing mounds of data, what we discovered was this: Unemployment and poverty alone did not lead to the Arab revolts of 2011. If an act of desperation by a Tunisian fruit vendor sparked these revolutions, it was the difference between what Arabs experienced and what they expected that provided the fuel.
Για να σας εξηγήσω τι εννοώ, σκεφτείτε αυτή την τάση στην Αίγυπτο. Στα χαρτιά η χώρα τα πήγαινε περίφημα. Στην πραγματικότητα, επιβραβευόταν από διεθνείς οργανισμούς εξαιτίας της οικονομικής της ανάπτυξης. Αλλά πίσω από αυτό, η πραγματικότητα διέφερε πολύ. Το 2010, ακριβώς πριν από την επανάσταση, παρότι το κατά κεφαλή ΑΕΠ αυξανόταν κατά 5% για αρκετά χρόνια, ποτέ οι Αιγύπτιοι δεν είχαν νιώσει χειρότερα για τις ζωές τους.
To tell you what I mean, consider this trend in Egypt. On paper the country was doing great. In fact, it attracted accolades from multinational organizations because of its economic growth. But under the surface was a very different reality. In 2010, right before the revolution, even though GDP per capita had been growing at five percent for several years, Egyptians had never felt worse about their lives.
Αυτό είναι πολύ ασυνήθιστο, γιατί παγκοσμίως παρατηρούμε, χωρίς έκπληξη, ότι οι άνθρωποι νιώθουν καλύτερα όσο η χώρα τους γίνεται πλουσιότερη. Και αυτό, επειδή έχουν καλύτερες ευκαιρίες εργασίας και το κράτος τούς προσφέρει καλύτερες κοινωνικές υπηρεσίες. Αλλά στην Αίγυπτο, ίσχυε το ακριβώς αντίθετο. Όσο η κατάσταση της χώρας καλυτέρευε, η ανεργία στην πραγματικότητα αυξανόταν και η ικανοποίηση των ανθρώπων με πράγματα όπως η στέγαση και η εκπαίδευση κατρακυλούσε. Δεν ήταν, όμως, μόνο η οργή για την οικονομική αδικία. Ήταν και η βαθιά επιθυμία των ανθρώπων για ελευθερία. Αντίθετα με την θεωρία της σύγκρουσης των πολιτισμών, οι Άραβες δεν απεχθάνονταν τη δυτική ελευθερία, την επιθυμούσαν.
Now this is very unusual, because globally we find that, not surprisingly, people feel better as their country gets richer. And that's because they have better job opportunities and their state offers better social services. But it was exactly the opposite in Egypt. As the country got more well-off, unemployment actually rose and people's satisfaction with things like housing and education plummeted. But it wasn't just anger at economic injustice. It was also people's deep longing for freedom. Contrary to the clash of civilizations theory, Arabs didn't despise Western liberty, they desired it.
Ήδη το 2001, ρωτήσαμε Άραβες και Μουσουλμάνους σε όλο τον κόσμο τι θαύμαζαν περισσότερο στη Δύση. Από τις πιο συχνές απαντήσεις ήταν η ελευθερία και η δικαιοσύνη. Με δικά τους λόγια σε μια ερώτηση ανοικτού τύπου ακούσαμε, «Το πολιτικό τους σύστημα είναι διαφανές και ακολουθεί τη δημοκρατία στην πραγματική της διάσταση». Κάποιος άλλος είπε ότι ήταν «η ελευθερία, η ανεξαρτησία και η ανεκτικότητα του ενός προς τον άλλον». Με πλειοψηφίες υψηλότερες από 90 τοις εκατό σε Αίγυπτο, Ινδονησία και Ιράν μας είπαν, το 2005, ότι εάν έγραφαν ένα νέο σύνταγμα για μια υποθετική νέα χώρα θα εγγυόντουσαν την ελευθερία του λόγου ως θεμελιώδες δικαίωμα, ειδικά στην Αίγυπτο. Το 88% είπε ότι η πορεία προς μια ευρύτερη δημοκρατία θα βοηθούσε τους Μουσουλμάνους να προοδεύσουν - το υψηλότερο ποσοστό όσων ερωτήθηκαν από όλες τις χώρες.
As early as 2001, we asked Arabs, and Muslims in general around the world, what they admired most about the West. Among the most frequent responses was liberty and justice. In their own words to an open-ended question we heard, "Their political system is transparent and it's following democracy in its true sense." Another said it was "liberty and freedom and being open-minded with each other." Majorities as high as 90 percent and greater in Egypt, Indonesia and Iran told us in 2005 that if they were to write a new constitution for a theoretical new country that they would guarantee freedom of speech as a fundamental right, especially in Egypt. Eighty-eight percent said moving toward greater democracy would help Muslims progress -- the highest percentage of any country we surveyed.
Αλλά η καταπίεση ενάντια στις δημοκρατικές προσδοκίες ήταν μια πολύ διαφορετική καθημερινή εμπειρία, ειδικά στην Αίγυπτο. Ενώ προσδοκούσαν τη δημοκρατία σε μεγάλο βαθμό, ήταν ο λιγότερο πιθανός λαός στον κόσμο που μπορούσε να πει ότι είχε εκφράσει την άποψή του σε κάποιον δημόσιο λειτουργό τον τελευταίο μήνα- σε ποσοστό μόνο τέσσερα τοις εκατό. Ενώ λοιπόν η οικονομική ανάπτυξη απέφερε κέρδη σε κάποιους, άφηνε τους περισσότερους σε χειρότερη κατάσταση. Καθώς οι άνθρωποι ένιωθαν ολοένα και λιγότερο ελεύθεροι, ένιωθαν επίσης όλο και μικρότερη οικονομική στήριξη. Αντί να αντιλαμβάνονται τα πρώην καθεστώτα τους ως γενναιόδωρους ή υπερπροστατευτικούς πατέρες, ουσιαστικά τα έβλεπαν ως δεσμοφύλακες.
But pressed up against these democratic aspirations was a very different day-to-day experience, especially in Egypt. While aspiring to democracy the most, they were the least likely population in the world to say that they had actually voiced their opinion to a public official in the last month -- at only four percent. So while economic development made a few people rich, it left many more worse off. As people felt less and less free, they also felt less and less provided for. So rather than viewing their former regimes as generous if overprotective fathers, they viewed them as essentially prison wardens.
Τώρα που οι Αιγύπτιοι ανέτρεψαν το 30ετές καθεστώς Μουμπάρακ δυνητικά θα μπορούσαν να είναι παράδειγμα προς μίμηση για την περιοχή. Εάν η Αίγυπτος επιτύχει να διαμορφώσει μια κοινωνία βασισμένη στο κράτος δικαίου, θα μπορούσε να γίνει πρότυπο. Εάν παρ' όλα αυτά, δεν αντιμετωπισθούν τα κύρια ζητήματα που ώθησαν στην επανάσταση, οι συνέπειες θα μπορούσαν να είναι καταστροφικές - όχι μόνο για την Αίγυπτο αλλά για ολόκληρη την περιοχή.
So now that Egyptians have ended Mubarak's 30-year rule, they potentially could be an example for the region. If Egypt is to succeed at building a society based on the rule of law, it could be a model. If, however, the core issues that propelled the revolution aren't addressed, the consequences could be catastrophic -- not just for Egypt, but for the entire region.
Οι ενδείξεις δεν είναι καλές, είχαν πει κάποιοι. Οι Ισλαμιστές, και όχι οι νεαροί φιλελεύθεροι που πυροδότησαν την επανάσταση, κέρδισαν την πλειοψηφία στο Κοινοβούλιο. Το στρατιωτικό συμβούλιο έχει περιορίσει τους πολίτες και τις διαμαρτυρίες και η οικονομία της χώρας εξακολουθεί να υποφέρει. Η αξιολόγηση της Αιγύπτου μόνο σε αυτή τη βάση, όμως, αγνοεί την πραγματική επανάσταση. Γιατί οι Αιγύπτιοι είναι πιο αισιόδοξοι από τα προηγούμενα χρόνια, πολύ λιγότερο διχασμένοι σε θρησκευτικά ζητήματα απ' όσο θα πιστεύαμε και έτοιμοι για τις απαιτήσεις της δημοκρατίας.
The signs don't look good, some have said. Islamists, not the young liberals that sparked the revolution, won the majority in Parliament. The military council has cracked down on civil society and protests and the country's economy continues to suffer. Evaluating Egypt on this basis alone, however, ignores the real revolution. Because Egyptians are more optimistic than they have been in years, far less divided on religious-secular lines than we would think and poised for the demands of democracy.
Είτε υποστηρίζουν Ισλαμιστές είτε φιλελεύθερους, οι κύριες απαιτήσεις των Αιγυπτίων από αυτή την κυβέρνηση είναι ίδιες και είναι οι δουλειές, η σταθερότητα και η εκπαίδευση, και όχι η ηθική αστυνόμευση. Αλλά πάνω απ' όλα, για πρώτη φορά μετά από δεκαετίες, αναμένουν να είναι ενεργά μέλη, όχι θεατές, στις υποθέσεις της χώρας τους.
Whether they support Islamists or liberals, Egyptians' priorities for this government are identical, and they are jobs, stability and education, not moral policing. But most of all, for the first time in decades, they expect to be active participants, not spectators, in the affairs of their country.
Συναντήθηκα με μια ομάδα νεοεκλεγέντων βουλευτών από την Αίγυπτο και την Τυνησία πριν μερικές εβδομάδες. Και αυτό που με εντυπωσίασε σε αυτούς ήταν ότι δεν ήταν μόνο αισιόδοξοι, αλλά μου φάνηκαν και ανήσυχοι επειδή επιθυμούν έναν καλύτερο κόσμο. Κάποιος μου είπε, «Ο λαός μας πήγαινε σε καφετέριες για να δει ποδόσφαιρο» ή soccer, όπως λέμε στην Αμερική, «και τώρα συγκεντρώνονται για να παρακολουθήσουν τη Βουλή». (Γέλια) «Στ' αλήθεια μας παρακολουθούν, και δεν μπορούμε παρά να ανησυχούμε μήπως δεν αποδειχθούμε αντάξιοι των προσδοκιών τους». Αυτό που πραγματικά με εκπλήσσει είναι ότι πριν από λιγότερους από 24 μήνες, ο λαός ήταν αυτός που ένιωθε ανησυχία επειδή η κυβέρνηση τον παρακολουθούσε.
I was meeting with a group of newly-elected parliamentarians from Egypt and Tunisia a couple of weeks ago. And what really struck me about them was that they weren't only optimistic, but they kind of struck me as nervous, for lack of a better word. One said to me, "Our people used to gather in cafes to watch football" -- or soccer, as we say in America -- "and now they gather to watch Parliament." (Laughter) "They're really watching us, and we can't help but worry that we're not going to live up to their expectations." And what really struck me is that less than 24 months ago, it was the people that were nervous about being watched by their government.
Ο λόγος για τον οποίο περιμένουν πολλά είναι επειδή έχουν μια νέα ελπίδα για το μέλλον. Οπότε πριν από την επανάσταση είπαμε ότι οι Αιγύπτιοι δεν είχαν ξανανιώσει χειρότερα και όχι μόνο αυτό, αλλά πίστευαν ότι το μέλλον τους δεν θα ήταν καλύτερο. Αυτό που πραγματικά άλλαξε μετά την πτώση του Μουμπάρακ δεν ήταν ότι η ζωή έγινε ευκολότερη. Στην πραγματικότητα έγινε δυσκολότερη. Αλλά οι προσδοκίες του κόσμου για το μέλλον αυξήθηκαν σημαντικά. Αυτή η ελπίδα, αυτή η αισιοδοξία, άντεξαν μια χρονιά ταραχώδους μετάβασης.
And the reason that they're expecting a lot is because they have a new-found hope for the future. So right before the revolution we said that Egyptians had never felt worse about their lives, but not only that, they thought their future would be no better. What really changed after the ouster of Mubarak wasn't that life got easier. It actually got harder. But people's expectations for their future went up significantly. And this hope, this optimism, endured a year of turbulent transition.
Μία αιτία αυτής της αισιοδοξίας είναι ότι, αντίθετα με αυτό που έχουν πει πολλοί, οι περισσότεροι Αιγύπτιοι πιστεύουν ότι τα πράγματα άλλαξαν κατά πολλούς τρόπους. Έτσι ενώ οι Αιγύπτιοι ήταν γνωστοί για τη μικρή συμμετοχή τους στις εκλογές πριν την επανάσταση, στις τελευταίες εκλογές συμμετείχε περίπου το 70% των ψηφοφόρων, άνδρες και γυναίκες. Ενώ ούτε το 1/4 πίστευε στη διαφάνεια των εκλογών το 2010, εκπλήσσομαι μάλιστα που υπήρξε το ένα τέταρτο, το 90% πίστευε ότι οι τελευταίες εκλογές ήταν διαφανείς. Αυτό έχει σημασία επειδή ανακαλύψαμε ένα σύνδεσμο ανάμεσα στην πίστη του κόσμου στη δημοκρατική διαδικασία και στην πεποίθησή τους πως οι καταπιεσμένοι μπορούν να αλλάξουν την κατάστασή τους μέσω ειρηνικών μεθόδων και μόνο.
One reason that there's this optimism is because, contrary to what many people have said, most Egyptians think things really have changed in many ways. So while Egyptians were known for their single-digit turnout in elections before the revolution, the last election had around 70 percent voter turnout -- men and women. Where scarcely a quarter believed in the honesty of elections in 2010 -- I'm surprised it was a quarter -- 90 percent thought that this last election was honest. Now why this matters is because we discovered a link between people's faith in their democratic process and their faith that oppressed people can change their situation through peaceful means alone.
(Χειροκρότημα)
(Applause)
Ξέρω τι σκέφτεστε κάποιοι. Ο Αιγυπτιακός λαός, και πολλοί άλλοι Άραβες που επαναστάτησαν και βρίσκονται σε μεταβατική περίοδο, έχουν πολύ υψηλές προσδοκίες από την κυβέρνηση. Είναι απλώς θύματα μιας μακρόχρονης δικτατορίας και αναμένουν ένα κράτος-πατέρα για να λύσει όλα τα προβλήματά τους. Αλλά αυτό το συμπέρασμα θα αγνοούσε την τεκτονική αλλαγή που συμβαίνει στην Αίγυπτο μακριά από τις κάμερες στην πλατεία Ταχρίρ. Είναι ότι οι υψηλές προσδοκίες των Αιγυπτίων έχουν σχέση πρώτα με τους ίδιους.
Now I know what some of you are thinking. The Egyptian people, and many other Arabs who've revolted and are in transition, have very high expectations of the government. They're just victims of a long-time autocracy, expecting a paternal state to solve all their problems. But this conclusion would ignore a tectonic shift taking place in Egypt far from the cameras in Tahrir Square. And that is Egyptians' elevated expectations are placed first on themselves.
Στη χώρα που ήταν κάποτε γνωστή για την παθητική της παραίτηση όπου, όσο άσχημα κι αν εξελίσσονταν τα πράγματα, μόνο το 4% εξέφραζε την άποψή του σε έναν δημόσιο λειτουργό, σήμερα το 90 τοις εκατό μας λέει ότι εάν υπάρχει κάποιο πρόβλημα στην κοινότητά τους επαφίεται σε αυτούς για να το διορθώσουν. (Χειροκρότημα) Και τα τρία τέταρτα πιστεύουν ότι όχι μόνο έχουν την ευθύνη, αλλά και τη δύναμη να φέρουν την αλλαγή.
In the country once known for its passive resignation, where, as bad as things got, only four percent expressed their opinion to a public official, today 90 percent tell us that if there's a problem in their community, it's up to them to fix it. (Applause) And three-fourths believe they not only have the responsibility, but the power to make change.
Και αυτή η ενδυνάμωση αφορά επίσης και τις γυναίκες, των οποίων ο ρόλος στις εξεγέρσεις δεν μπορεί να υποτιμηθεί. Ήταν γιατροί και αντικαθεστωτικοί, καλλιτέχνες και οργανωτές. Το ένα τρίτο εκείνων που αψήφησε τανκς και δακρυγόνα για να ζητήσει ή να απαιτήσει ελευθερία και δικαιοσύνη στην Αίγυπτο, ήταν γυναίκες.
And this empowerment also applies to women, whose role in the revolts cannot be underestimated. They were doctors and dissidents, artists and organizers. A full third of those who braved tanks and tear gas to ask or to demand liberty and justice in Egypt were women.
(Χειροκρότημα)
(Applause)
Κάποιοι έχουν εκφράσει ανησυχίες για τη σημασία της ανόδου των Ισλαμιστών όσον αφορά τις γυναίκες. Αναφορικά με το ρόλο της θρησκείας στη νομοθεσία και το ρόλο της θρησκείας στην κοινωνία είδαμε ότι δεν υπάρχει ομοφωνία μεταξύ των γυναικών. Ανακαλύψαμε ότι οι γυναίκες σε μια χώρα μοιάζουν περισσότερο με τους άντρες αυτής της χώρας παρά με άλλες γυναίκες εκτός συνόρων. Συμπεραίνεται λοιπόν ότι το πώς βλέπουν οι γυναίκες το ρόλο της θρησκείας στην κοινωνία διαμορφώνεται περισσότερο από την κουλτούρα και το γενικό περιβάλλον της χώρας τους, παρά από μια άκαμπτη θεωρία ότι η θρησκεία είναι απλά κακή για τις γυναίκες. Όλες οι γυναίκες, πάντως, συμφωνούν στο δικό τους ρόλο, ότι αυτός πρέπει να είναι κεντρικός και ενεργός.
Now people have raised some real concerns about what the rise of Islamist parties means for women. What we've found about the role of religion in law and the role of religion in society is that there's no female consensus. We found that women in one country look more like the men in that country than their female counterparts across the border. Now what this suggests is that how women view religion's role in society is shaped more by their own country's culture and context than one monolithic view that religion is simply bad for women. Where women agree, however, is on their own role, and that it must be central and active.
Εδώ βλέπουμε τη μεγαλύτερη διαφορά ανάμεσα στα φύλα σε μια χώρα: στα δικαιώματα των γυναικών. Το πώς νιώθουν οι άντρες για τα δικαιώματα των γυναικών έχει σημασία για το μέλλον αυτής της περιοχής. Επειδή ανακαλύψαμε ένα σύνδεσμο ανάμεσα στην ανδρική υποστήριξη για τη γυναικεία εργασία και το πόσες γυναίκες προσλαμβάνονται σε επιστημονικούς τομείς στη χώρα.
And here is where we see the greatest gender difference within a country -- on the issue of women's rights. Now how men feel about women's rights matters to the future of this region. Because we discovered a link between men's support for women's employment and how many women are actually employed in professional fields in that country.
Οπότε το ερώτημα είναι: Τι οδηγεί τους άντρες να υποστηρίζουν τα δικαιώματα των γυναικών; Ποια η άποψή τους για τη θρησκεία και το νόμο; Μήπως η άποψη των ανδρών για το ρόλο της θρησκείας στην πολιτική διαμορφώνει και την άποψή τους για τα δικαιώματα των γυναικών; Η απάντηση είναι αρνητική. Δεν βρήκαμε απολύτως καμία συσχέτιση, καμία απολύτως επίδραση, ανάμεσα σε αυτές τις δυο μεταβλητές. Αυτό που οδηγεί τους άνδρες στην υποστήριξη της γυναικείας εργασίας είναι η ανδρική εργασία, το επίπεδο της εκπαίδευσης τους, καθώς και ένα υψηλό ποσοστό στον Δείκτη Ανθρώπινης Ανάπτυξης των Η.Ε. για τη χώρα τους. Αυτό σημαίνει ότι η ανθρώπινη ανάπτυξη και όχι η εκκοσμίκευση, είναι το κλειδί για τη γυναικεία ενδυνάμωση στην μεταλλασσόμενη Μέση Ανατολή.
So the question becomes, What drives men's support for women's rights? What about men's views of religion and law? [Does] a man's opinion of the role of religion in politics shape their view of women's rights? The answer is no. We found absolutely no correlation, no impact whatsoever, between these two variables. What drives men's support for women's employment is men's employment, their level of education as well as a high score on their country's U.N. Human Development Index. What this means is that human development, not secularization, is what's key to women's empowerment in the transforming Middle East.
Ο μετασχηματισμός συνεχίζεται. Από τη Γουόλ Στριτ έως την οδό Μοχάμεντ Μαχμούντ, ποτέ δεν κατέστη σημαντικότερη η κατανόηση των προσδοκιών των απλών ανθρώπων.
And the transformation continues. From Wall Street to Mohammed Mahmoud Street, it has never been more important to understand the aspirations of ordinary people.
Σας ευχαριστώ.
Thank you.
(Χειροκρότημα)
(Applause)