In early 1828, Sojourner Truth approached the Grand Jury of Kingston, New York. She had no experience with the legal system, no money, and no power in the eyes of the court. Ignoring the jury’s scorn, Truth said she was there to fight for custody of her five-year-old son Peter, who’d been illegally sold to an enslaver in Alabama. As the trial played out over the next several months, Truth raised funds, strategized with lawyers, and held her faith. Finally in the spring of 1828, Peter was returned to her care— but Truth’s work was far from over. She would dedicate the rest of her life to pursuing justice and spiritual understanding.
W 1828 roku Sojourner Truth zwróciła się do ławy przysięgłych w Kingston, w stanie Nowy Jork. Nie miała doświadczenia z systemem prawnym, pieniędzy, ani władzy w oczach sądu. Ignorując pogardę ławy przysięgłych, oświadczyła, że chce walczyć o opiekę nad swoim 5-letnim synem Peterem, który został nielegalnie sprzedany jako niewolnik do Alabamy. W trakcie procesu trwającego przez kolejne kilka miesięcy Truth zbierała fundusze, współpracowała z prawnikami oraz kultywowała swoją wiarę. W końcu wiosną 1828 roku Truth odzyskała opiekę nad synem, ale jej praca wcale się nie skończyła. Resztę życia poświęciła na szukanie sprawiedliwości i duchowego zrozumienia.
Truth was born into slavery as Isabella Baumfree in the late 18th century in Ulster County, New York. Although New York state had announced the abolition of slavery in 1799, the emancipation act was gradual. Those who were currently enslaved were forced to serve a period of indentured servitude until their mid-20s.
Truth urodziła się jako Isabella Baumfree, niewolnica, pod koniec XVIII wieku w hrabstwie Ulster w stanie Nowy Jork. Choć w Nowym Jorku niewolnictwo zniesiono w 1799 roku, ustawę o emancypacji wprowadzano stopniowo. Ci, którzy byli już niewolnikami, musieli do wieku 25 lat pozostać w niewoli kontraktowej.
Throughout this period, enslavers repeatedly sold Baumfree, tearing her from her loved ones. Often, she was explicitly prevented from pursuing new relationships. Eventually, she married an enslaved man named Thomas, with whom she had three children. She was desperate to keep her new family together— but the slow progress of abolition threatened this hope. Baumfree’s enslaver, John Dumont, had promised to free her by 1826. When he failed to keep his word, Baumfree fled for her safety. During the escape, she was only able to rescue her youngest daughter Sophia, while her other children remained in bondage. It would be two years before she regained custody of Peter. After that, she would wait another two years before she saw any of her other children.
Przez ten czas Baumfree wielokrotnie sprzedawano, odrywając ją od bliskich. Często celowo uniemożliwiano jej nawiązywanie nowych relacji. W końcu poślubiła niewolnika imieniem Thomas, z którym miała trójkę dzieci. Pragnęła utrzymać rodzinę razem, ale powolny postęp w zniesieniu niewolnictwa zagrażał jej marzeniu. Właściciel Baumfree, John Dumont, obiecał uwolnić ją do 1826 roku. Kiedy nie dotrzymał słowa, Baumfree uciekła. Podczas ucieczki mogła uratować jedynie najmłodszą córkę, Sophię, pozostawiając resztę dzieci w niewoli. 2 lata zajęło jej odzyskanie opieki nad Peterem. Potem minęły kolejne 2 lata, zanim ujrzała pozostałe dzieci.
During this time, Baumfree found solace in her faith and became increasingly dedicated to religious reflection. After settling in Kingston, New York, she joined a Methodist community that shared her political views. She continued her practice of speaking aloud to God in private, and one night, her evening prayers took on even more sacred significance. Baumfree claimed to hear the voice of God, telling her to leave Kingston, and share her holy message with others. Though she never learned to read or write, Baumfree became known as an electrifying orator, whose speeches drew on Biblical references, spiritual ideals, and her experience of slavery. Her sermons denounced the oppression of African Americans and women in general, and became prominent in campaigns for both abolition and women’s rights. In 1843, she renamed herself Sojourner Truth and embarked on a legendary speaking tour.
W tym czasie Baumfree znalazła ukojenie w wierze. Rosło jej oddanie do refleksji religijnej. Po zamieszkaniu w Kingston dołączyła do społeczności metodystów, podzielającej jej poglądy polityczne. Nadal głośno rozmawiała z Bogiem w samotności, aż pewnej nocy jej wieczorne modlitwy nabrały świętego znaczenia. Baumfree usłyszała podobno głos Boga, który nakłaniał ją do opuszczenia Kingston i głoszenia innym świętej nowiny. Choć nigdy nie umiała czytać ani pisać, Baumfree stała się znana jako elektryzująca oratorka, której przemowy nawiązywały do Biblii, ideałów duchowych oraz jej doświadczeń niewolnicy. Jej kazania potępiały ucisk zarówno Afroamerykanów, jak i kobiet, oraz były wzorem w kampaniach dotyczących praw kobiet i zniesienia niewolnictwa. W 1843 roku Baumfree zmieniła imię i nazwisko na Sojourner Truth, a następnie wyruszyła na legendarny cykl wykładów.
Truth saw her journey as a mission from God. Her faith often led her to the nation’s most hostile regions, where she spoke to bigoted audiences as the only Black woman in the crowd. Truth was confident God would protect her, but some crowds responded to her bravery with violence. During one of her sermons, a mob of white men threatened to set fire to the tent where she was speaking. In her memoir, Truth recalled steeling herself to confront them: “Have I not faith enough to go out and quell that mob… I felt as if I had three hearts! And that they were so large, my body could hardly hold them!” She placated the men with song and prayer, until they had no desire to harm her.
Truth uważała swoją podróż za misję od Boga. Jej wiara często prowadziła ją do najbardziej wrogich rejonów w kraju, gdzie przemawiała do fanatycznej widowni jako jedyna czarnoskóra kobieta w tłumie. Truth była przekonana, że Bóg ją ochroni, jednak publiczność często reagowała przemocą na jej odwagę. Podczas jednego z kazań tłum białych mężczyzn groził podpaleniem namiotu, w którym przemawiała. W pamiętniku Truth opisuje swoje przygotowania do konfrontacji: "Czy nie mam dość wiary, aby wyjść i poskromić tę ciżbę? Czułam się, jakbym miała 3 serca! Serca tak wielkie, że ciało ledwo mogło je utrzymać!". Truth uspokajała tłum pieśnią i modlitwą, aż nie chcieli jej już skrzywdzić.
Truth’s speeches impacted thousands of people in communities across the nation, but her activism went far beyond public speaking. During the Civil War, she became involved with the Union Army, recruiting soldiers and organizing supplies for Black troops. Her work was so well regarded that she was invited to meet President Lincoln. She took the occasion to argue that all formerly enslaved people should be granted land by the government.
Jej przemówienia wpłynęły na tysiące ludzi na terenie całego kraju, ale jej aktywizm wykraczał daleko poza publiczne wystąpienia. Podczas wojny secesyjnej pomagała Armii Federalnej, prowadząc nabór i organizując dostawy dla czarnoskórych żołnierzy. Za swoją cenną pracę została zaproszona na spotkanie z prezydentem Lincolnem. Korzystając z okazji, argumentowała, że wszyscy byli niewolnicy powinni otrzymać od rządu ziemię.
Truth continued to travel and speak well into her 80s. Until her death in 1883, she remained an outspoken critic who fought for her right to be heard in a hostile world. As Truth once said, “I feel safe even in the midst of my enemies; for the truth is powerful and will prevail."
Truth kontynuowała podróż i wykłady nawet po 80. roku życia. Aż do śmierci w 1883 roku walczyła jako elokwentny krytyk o prawo głosu we wrogim świecie. Powiedziała raz: "Czuję się bezpieczna nawet wśród wrogów,