You know, I've talked about some of these projects before -- about the human genome and what that might mean, and discovering new sets of genes. We're actually starting at a new point: we've been digitizing biology, and now we're trying to go from that digital code into a new phase of biology with designing and synthesizing life.
Weet je, ik heb het al eens gehad over een paar van deze projecten, over het menselijk genoom en wat dat kan betekenen, en het ontdekken van nieuwe sets van genen. We starten eigenlijk vanaf een nieuw punt: we waren de biologie aan het digitaliseren, en nu proberen we om van die digitale code naar een nieuwe fase in de biologie te gaan, met het ontwerpen en synthetiseren van leven.
So, we've always been trying to ask big questions. "What is life?" is something that I think many biologists have been trying to understand at various levels. We've tried various approaches, paring it down to minimal components. We've been digitizing it now for almost 20 years; when we sequenced the human genome, it was going from the analog world of biology into the digital world of the computer. Now we're trying to ask, "Can we regenerate life or can we create new life out of this digital universe?"
We hebben dus altijd geprobeerd om de grote vragen te stellen. "Wat is leven?" is iets waarvan ik denk wat veel biologen hebben geprobeerd het te begrijpen op verschillende niveaus. We hebben verschillende benaderingen geprobeerd, het terug brengen tot minimale componenten. We zijn het nu bijna 20 jaar aan het digitaliseren. Toen we het menselijk genoom hebben gesequenced, ging het vanuit de analoge wereld van de biologie, naar de digitale wereld van de computer. Nu proberen we te vragen: kunnen we leven regenereren, of kunnen we nieuw leven creëren, uit dit digitale universum?
This is the map of a small organism, Mycoplasma genitalium, that has the smallest genome for a species that can self-replicate in the laboratory, and we've been trying to just see if we can come up with an even smaller genome. We're able to knock out on the order of 100 genes out of the 500 or so that are here. When we look at its metabolic map, it's relatively simple compared to ours -- trust me, this is simple -- but when we look at all the genes that we can knock out one at a time, it's very unlikely that this would yield a living cell. So we decided the only way forward was to actually synthesize this chromosome so we could vary the components to ask some of these most fundamental questions. And so we started down the road of: can we synthesize a chromosome? Can chemistry permit making these really large molecules where we've never been before? And if we do, can we boot up a chromosome? A chromosome, by the way, is just a piece of inert chemical material. So, our pace of digitizing life has been increasing at an exponential pace.
Dit is de kaart van een klein organisme, Mycoplasma genitalium, met het kleinste genoom voor een soort dat zichzelf kan vermenigvuldigen in een laboratorium. En we hebben geprobeerd te kijken of we tot een nóg kleiner genoom kunnen komen. We kunnen in de orde van honderd genen eruit gooien van de 500 of zo, die er zijn. Maar als we kijken naar de metabolische kaart, is die relatief eenvoudig vergeleken met de onze. Geloof me, dit is eenvoudig. Maar wanneer we naar alle genen kijken die we per stuk kunnen uitschakelen, is het zeer onwaarschijnlijk dat dit een levende cel zou opleveren. We besloten daarom dat de enige route voorwaarts was om dit dit chromosoom te synthetiseren zodat we de componenten konden afwisselen om zo de een paar van de meest fundamentele vragen te kunnen stellen. En zo zijn we begonnen met vragen als: "Kunnen we een chromosoom synthetiseren?" Staat de chemie het toe deze zeer grote moleculen te maken die we nog nooit eerder hebben gezien? En, als we dat doen, kunnen een chromosoom 'opstarten'? Een chromosoom is trouwens maar een stukje chemisch inert materiaal. Dus, ons tempo van het digitaliseren van het leven is versneld op exponentiële wijze.
Our ability to write the genetic code has been moving pretty slowly but has been increasing, and our latest point would put it on, now, an exponential curve. We started this over 15 years ago. It took several stages, in fact, starting with a bioethical review before we did the first experiments. But it turns out synthesizing DNA is very difficult. There are tens of thousands of machines around the world that make small pieces of DNA -- 30 to 50 letters in length -- and it's a degenerate process, so the longer you make the piece, the more errors there are. So we had to create a new method for putting these little pieces together and correct all the errors.
Ons vermogen om de genetische code te schrijven verliep nogal langzaam, maar is wel toegenomen. En ons laatste punt zou het op dit moment plaatsen op een exponentiële curve. We zijn hier meer dan 15 jaar geleden mee begonnen. Er waren een aantal stadia voor nodig, te beginnen met een bio-ethische toetsing voorafgaand aan de eerste experimenten. Maar het blijkt dat de synthese van DNA erg moeilijk is. Er zijn tienduizenden machines in de wereld die kleine stukjes DNA maken, 30 tot 50 letters in lengte, en het is een degeneratief proces, dus hoe langer je het stuk maakt, hoe meer fouten er zijn. Dus moesten we een nieuwe methode maken voor het samenvoegen van deze kleine stukjes en het corrigeren van alle fouten.
And this was our first attempt, starting with the digital information of the genome of phi X174. It's a small virus that kills bacteria. We designed the pieces, went through our error correction and had a DNA molecule of about 5,000 letters. The exciting phase came when we took this piece of inert chemical and put it in the bacteria, and the bacteria started to read this genetic code, made the viral particles. The viral particles then were released from the cells and came back and killed the E. coli. I was talking to the oil industry recently and I said they clearly understood that model.
En dit was onze eerste poging, te beginnen met de digitale informatie van het genoom Phi X 174. Dat is een klein virus dat bacteriën doodt. We ontwierpen de stukjes, deden de foutcorrectie... en hadden een DNA-molecuul van ongeveer 5.000 letters. Het spannende deel begon toen we een inert stukje chemische stof in de bacteriën stopten, en de bacteriën de genetische code gingen lezen, en virale deeltjes gingen maken. De virale deeltjes werden toen losgelaten uit de cellen, ze kwamen daarna terug en doodden de E. coli. Ik was onlangs in gesprek met de olieindustrie, en ik zei dat ze dat model maar al te goed snapten.
(Laughter)
(Gelach)
They laughed more than you guys are. (Laughter)
Zij lachten meer dan jullie.
And so, we think this is a situation where the software can actually build its own hardware in a biological system. But we wanted to go much larger: we wanted to build the entire bacterial chromosome -- it's over 580,000 letters of genetic code -- so we thought we'd build them in cassettes the size of the viruses so we could actually vary the cassettes to understand what the actual components of a living cell are. Design is critical, and if you're starting with digital information in the computer, that digital information has to be really accurate. When we first sequenced this genome in 1995, the standard of accuracy was one error per 10,000 base pairs. We actually found, on resequencing it, 30 errors; had we used that original sequence, it never would have been able to be booted up. Part of the design is designing pieces that are 50 letters long that have to overlap with all the other 50-letter pieces to build smaller subunits we have to design so they can go together. We design unique elements into this.
Daarom denken we dat dit een situatie is waarin de software zijn eigen hardware kan bouwen in een biologisch systeem. Maar we wilde iets veel groters. We wilden het volledige bacteriële chromosoom bouwen. Dat is meer dan 580.000 letters genetische code. Daarom besloten we ze te bouwen in cassettes ter grootte van virussen, zodat we de cassettes konden variëren... om te gaan begrijpen wat de daadwerkelijke componenten van een levende cel zijn. Het ontwerp is cruciaal, en als je begint met digitale informatie in de computer dan moet die digitale informatie erg accuraat zijn. Toen we voor het eerst dit genoom samenstelden in 1995 was de standaard-precisie één fout per 10.000 baseparen. Uiteindelijk vonden we na resequencing 30 fouten. Als we de oorspronkelijke sequence hadden gebruikt dan was het niet in staat geweest op te starten. Onderdeel van het ontwerp is het ontwerpen van stukken die 50 letters lang zijn die moeten overlappen met alle andere stukken van 50 letters om zodoende kleinere sub-eenheden te bouwen die we moeten ontwerpen zodat ze samen kunnen gaan. We ontwerpen hier unieke onderdelen in.
You may have read that we put watermarks in. Think of this: we have a four-letter genetic code -- A, C, G and T. Triplets of those letters code for roughly 20 amino acids, such that there's a single letter designation for each of the amino acids. So we can use the genetic code to write out words, sentences, thoughts. Initially, all we did was autograph it. Some people were disappointed there was not poetry. We designed these pieces so we can just chew back with enzymes; there are enzymes that repair them and put them together. And we started making pieces, starting with pieces that were 5,000 to 7,000 letters, put those together to make 24,000-letter pieces, then put sets of those going up to 72,000.
Misschien hebben jullie gelezen dat we er watermerken in stoppen. Bedenk dit: we hebben een vierletterige genetische code: A, C, G en T. Trio's van die letters coderen voor ruwweg 20 aminozuren -- dat er een eenletterige aanduiding is voor elk aminozuur. We kunnen dus de genetische code gebruiken om woorden te schrijven, zinnen, gedachten. Aanvankelijk signeerden we 'm alleen maar. Sommigen waren teleurgesteld dat er geen gedichten waren. We hebben deze stukjes zo ontworpen dat we ze kunnen opeten met enzymen. Er zijn enzymen die ze repareren en in elkaar zetten. En we begonnen stukjes te maken, te beginnen met stukjes die vijf tot 7.000 letters lang waren, pas die aan elkaar en je hebt stukken van 24.000 letter, neem dan sets daarvan, tot aan 72.000.
At each stage, we grew up these pieces in abundance so we could sequence them because we're trying to create a process that's extremely robust that you can see in a minute. We're trying to get to the point of automation. So, this looks like a basketball playoff. When we get into these really large pieces over 100,000 base pairs, they won't any longer grow readily in E. coli -- it exhausts all the modern tools of molecular biology -- and so we turned to other mechanisms. We knew there's a mechanism called homologous recombination that biology uses to repair DNA that can put pieces together. Here's an example of it: there's an organism called Deinococcus radiodurans that can take three millions rads of radiation.
In elk stadium kweekten we een overvloed van deze stukken zodat we ze konden sequencen omdat we een proces willen creëren dat zeer robuust is -- dat zullen jullie straks zien. We proberen het punt van automatisering te bereiken. Dit ziet er dus uit als een basketbalfinale. Zodra we toe komen aan de echt grote stukken -- meer dan 100.000 baseparen -- dan groeien ze niet zo makkelijk meer in E. coli. Dat vergt het uiterste van alle moderne gereedschappen van de moleculaire biologie. Daarom gingen we te rade bij andere mechanismen. We kenden een mechanisme dat 'homologe recombinatie' heet, dat wordt gebruikt door de biologie om DNA te repareren, dat stukjes samen kan voegen. Hier is er een voorbeeld van. Er is een organisme genaamd Deinococcus radiodurans dat drie miljoen rad aan straling aan kan.
You can see in the top panel, its chromosome just gets blown apart. Twelve to 24 hours later, it put it back together exactly as it was before. We have thousands of organisms that can do this. These organisms can be totally desiccated; they can live in a vacuum. I am absolutely certain that life can exist in outer space, move around, find a new aqueous environment. In fact, NASA has shown a lot of this is out there.
Dat ziet u in het bovenste paneel, z'n chromosoom knalt gewoon uit elkaar. 12 ot 24 uur later zette hij het weer in elkaar, precies zoals het eerst was. Er zijn duizenden organismen die dit kunnen. Deze organismen kunnen volledig opgedroogd zijn. Ze kunnen in een vacuüm leven. Ik weet absoluut zeker dat er leven in de ruimte kan bestaan, dat zich kan voortbewegen, een nieuw aquatisch milieu kan vinden. NASA heeft trouwens laten zien dat er hier veel van is, daar buiten.
Here's an actual micrograph of the molecule we built using these processes, actually just using yeast mechanisms with the right design of the pieces we put them in; yeast puts them together automatically. This is not an electron micrograph; this is just a regular photomicrograph. It's such a large molecule we can see it with a light microscope. These are pictures over about a six-second period.
Hier is een daadwerkelijke microfoto van het molecuul dat we hebben gemaakt met deze processen -- feitelijk met alleen maar gist-mechanismen met het juiste ontwerp van de stukjes waar we ze in deden. Gist zorgt ervoor dat ze automatisch samenvoegen. Dit is geen electronen-microscoopfoto; dit is een gewone microscoopfoto. Het is zo'n groot molecuul dat we het met een lichtmicroscoop kunnen zien. Dit zijn foto's, genomen over een periode van zes seconden.
So, this is the publication we had just a short while ago. This is over 580,000 letters of genetic code; it's the largest molecule ever made by humans of a defined structure. It's over 300 million molecular weight. If we printed it out at a 10 font with no spacing, it takes 142 pages just to print this genetic code. Well, how do we boot up a chromosome? How do we activate this? Obviously, with a virus it's pretty simple; it's much more complicated dealing with bacteria. It's also simpler when you go into eukaryotes like ourselves: you can just pop out the nucleus and pop in another one, and that's what you've all heard about with cloning. With bacteria and Archaea, the chromosome is integrated into the cell, but we recently showed that we can do a complete transplant of a chromosome from one cell to another and activate it. We purified a chromosome from one microbial species -- roughly, these two are as distant as human and mice -- we added a few extra genes so we could select for this chromosome, we digested it with enzymes to kill all the proteins, and it was pretty stunning when we put this in the cell -- and you'll appreciate our very sophisticated graphics here. The new chromosome went into the cell. In fact, we thought this might be as far as it went, but we tried to design the process a little bit further.
Dit is de publicatie die we onlangs uitbrachten. Dit is meer dan 580.000 letters aan genetische code. Het is het grootste molecuul ooit gemaakt door mensen, met een duidelijke structuur. Het molecuulgewicht is meer dan 300 miljoen. Als we het zouden afdrukken met een 10-punts letter, zonder spaties, dan is er 142 pagina's nodig alleen maar om de genetische code af te drukken. Goed, hoe starten we een chromosoom op? Hoe activeren we het? Met een virus is het duidelijk nogal makkelijk. Met een bacterie is het veel ingewikkelder. Het is ook simpeler als je je begeeft onder eukaryoten, zoals wij: je wipt er gewoon de celkern uit en doet er een andere in, en dat is wat jullie kennen als het klonen. Bij de bacteriesoorten is het chromosoom geïntegreerd in de cel, maar we hebben onlangs laten zien dat we een volledige transplantatie van een chromosoom kunnen uitvoeren van een cel naar een ander, en het kunnen activeren. We hebben een chromosoom gezuiverd van een microbensoort. Deze zijn ongeveer zo ver van elkaar verwijderd als mensen en muizen. We voegden wat extra genen toe zodat we voor dit chromosoom konden selecteren. We hebben het verteerd met enzymen om alle eiwitten stuk te maken. Het was vrij sensationeel toen we dit in de cel stopten -- en jullie zullen de zeer geavanceerde grafische beelden hier wel kunnen waarderen -- het nieuwe chromosoom ging in de cel. We dachten zelfs dat hij maar tot zover zou komen, maar we probeerden het proces wat verder uit te ontwikkelen.
This is a major mechanism of evolution right here. We find all kinds of species that have taken up a second chromosome or a third one from somewhere, adding thousands of new traits in a second to that species. So, people who think of evolution as just one gene changing at a time have missed much of biology.
Dit hier is een essentieel evolutiemechanisme. We ontdekken allerlei soorten die een tweede chromosoom hebben opgenomen of een derde ergens vandaan, waarmee ze duizenden eigenschappen in één keer toevoegen aan de soort. Mensen die zich evolutie voorstellen alsof er één gen tegelijk verandert hebben niet veel biologie meegekregen.
There are enzymes called restriction enzymes that actually digest DNA. The chromosome that was in the cell doesn't have one; the chromosome we put in does. It got expressed and it recognized the other chromosome as foreign material, chewed it up, and so we ended up just with a cell with the new chromosome. It turned blue because of the genes we put in it. And with a very short period of time, all the characteristics of one species were lost and it converted totally into the new species based on the new software that we put in the cell. All the proteins changed, the membranes changed; when we read the genetic code, it's exactly what we had transferred in.
Er zijn enzymen die restrictie-enzymen worden genoemd die werkelijk DNA verteren. Het chromosoom dat in de cel was heeft er niet een. De cel -- het chromosoom dat we erin stopten -- wel. Het werd uitgedrukt, en het herkende het andere chromosoom als vreemd materiaal, at het op, en daarom hadden we uiteindelijk alleen de cel met het nieuwe chromosoom. Hij werd blauw vanwege de genen die we erin hadden gestopt. En in zeer korte tijd verdwenen alle karakteristieken van de ene soort, en veranderde hij compleet in de nieuwe soort, gebaseerd op de nieuwe software die we in de cel hadden gestopt. Alle eiwitten veranderden, de membranen veranderden -- toen we de genetische code aflazen, was het precies waarin het was veranderd.
So, this may sound like genomic alchemy, but we can, by moving the software of DNA around, change things quite dramatically. Now I've argued, this is not genesis; this is building on three and a half billion years of evolution. And I've argued that we're about to perhaps create a new version of the Cambrian explosion, where there's massive new speciation based on this digital design.
Dit mag dan klinken als genomische-alchemie, maar we zijn in staat, door het veranderen van de software DNA, om dingen fundamenteel te veranderen. Goed, ik heb al eerder betoogd dat dit geen schepping is -- dit is voortborduren op 3,5 miljard jaar evolutie, en ik heb betoogd dat we misschien bijna een nieuwe versie van de Cambrische explosie maken waar er op grote schaal nieuwe soorten ontstaan, gebaseerd op dit digitale ontwerp.
Why do this? I think this is pretty obvious in terms of some of the needs. We're about to go from six and a half to nine billion people over the next 40 years. To put it in context for myself: I was born in 1946. There are now three people on the planet for every one of us that existed in 1946; within 40 years, there'll be four. We have trouble feeding, providing fresh, clean water, medicines, fuel for the six and a half billion. It's going to be a stretch to do it for nine. We use over five billion tons of coal, 30 billion-plus barrels of oil -- that's a hundred million barrels a day. When we try to think of biological processes or any process to replace that, it's going to be a huge challenge. Then of course, there's all that CO2 from this material that ends up in the atmosphere.
Waarom zou je dit doen? Volgens mij is het vrij duidelijk als je kijkt naar wat er nodig is. We gaan binnenkort van zes-en-een-half naar 9 miljard mensen, gedurende de komende 40 jaar. Om het in mijn context te plaatsen: Ik ben geboren in 1946. Er zijn nu drie mensen op deze planeet... voor elk van ons die in leefde in 1946; binnen 40 jaar zullen dat er vier zijn. We hebben moeite met voeding, met het verzorgen van schoon water, medicijnen, brandstof voor de zes-en-een-half miljard. Dat wordt lastig om dat voor negen te doen. We gebruiken 5 miljard ton kolen, meer dan 30 miljard vaten olie. Dat is 100 miloen vaten per dag. Wanneer we biologische processen in ogenschouw nemen of welk proces dan ook om dat te vervangen; dan gaat dat een enorme uitdaging worden. Dan is er natuurlijk al die kooldioxide van de stof die in de atmosfeer terecht komt.
We now, from our discovery around the world, have a database with about 20 million genes, and I like to think of these as the design components of the future. The electronics industry only had a dozen or so components, and look at the diversity that came out of that. We're limited here primarily by a biological reality and our imagination. We now have techniques, because of these rapid methods of synthesis, to do what we're calling combinatorial genomics. We have the ability now to build a large robot that can make a million chromosomes a day. When you think of processing these 20 million different genes or trying to optimize processes to produce octane or to produce pharmaceuticals, new vaccines, we can just with a small team, do more molecular biology than the last 20 years of all science. And it's just standard selection: we can select for viability, chemical or fuel production, vaccine production, etc.
Door al onze wereldwijde ontdekkingen hebben we nu een database met ongeveer 20 miljoen genen, en die zou ik graag zien als de ontwerpcomponenten voor de toekomst. De electronicaindustrie had maar een dozijn verschillende componenten, en kijk naar de diversiteit die daar uit is voortgekomen. We zijn voornamelijk beperkt door een biologische realiteit en onze verbeelding. We hebben nu technieken dankzij snelle synthesemethoden om zogenaamde 'combinatie-genomics' te doen. We hebben nu de mogelijkheid om een grote robot te bouwen die een miljoen chromosomen per dag kan maken. Als je aan de verwerking van 20 miljoen verschillende genen denkt, of probeert processen te optimaliseren om octaan te maken of medicijnen te produceren, nieuwe vaccins, dan kunnen we met een klein team veranderen, kunnen we meer moleculaire biologie doen dan in de laatste 20 jaar van de wetenschap. En het is alleen maar standaard selectie. We kunnen selecteren voor levensvatbaarheid, chemische of brandstofproductie, vaccinproductie, enzovoorts.
This is a screen snapshot of some true design software that we're working on to actually be able to sit down and design species in the computer. You know, we don't know necessarily what it'll look like: we know exactly what their genetic code looks like. We're focusing on now fourth-generation fuels. You've seen recently, corn to ethanol is just a bad experiment. We have second- and third-generation fuels that will be coming out relatively soon that are sugar, to much higher-value fuels like octane or different types of butanol.
Dit is een schermafbeelding van wat echte ontwerpsoftware waar we aan werken, zodat je echt aan de gang kunt gaan en een nieuwe soort op de computer kunt ontwerpen. We weten niet persé hoe het er uit zal zien. We weten precies hoe hun genetische code er uit ziet. We richten ons nu op vierde generatie brandstoffen. Onlangs hebben jullie graan tot ethanol gezien, gewoon een slecht experiment. We hebben tweede en derde generatie brandstoffen die binnenkort zullen uit komen zoals suiker, tot meer hoogwaardiger brandstoffen zoals octaan of verschillende soorten butanol.
But the only way we think that biology can have a major impact without further increasing the cost of food and limiting its availability is if we start with CO2 as its feedstock, and so we're working with designing cells to go down this road. And we think we'll have the first fourth-generation fuels in about 18 months. Sunlight and CO2 is one method ... (Applause) but in our discovery around the world, we have all kinds of other methods.
Maar de enige manier dat we denken dat biologie grote invloed kan hebben zonder de voedselprijs hoger te maken en de beschikbaarheid te verlagen is als we beginnen met CO2 als zijn voedselvoorraad, en daarom zijn we bezig cellen te ontwerpen die het op die manier doen, en we denken dat we de eerste vierde generatie brandstoffen binnen ongeveer 18 maanden te hebben. Zonlicht en CO2 is één methode -- (Applaus) -- maar door onze wereldwijde ontdekkingstocht, hebben we allerlei andere methoden.
This is an organism we described in 1996. It lives in the deep ocean, about a mile and a half deep, almost at boiling-water temperatures. It takes CO2 to methane using molecular hydrogen as its energy source. We're looking to see if we can take captured CO2, which can easily be piped to sites, convert that CO2 back into fuel to drive this process.
Dit is een organisme dat we hebben beschreven in 1996. Het leeft in de diepzee, ongeveer 2,5 kilometer diep, bij kokend hete temperaturen. Het maakt methaan van CO2 met behulp van moleculair waterstof als energiebron. We zijn aan het kijken of we vast CO2 kunnen nemen, wat gemakkelijk via pijpen vervoerd kan worden naar fabrieken, waar die CO2 wordt teruggevormd naar brandstof, om dit proces aan te sturen.
So, in a short period of time, we think that we might be able to increase what the basic question is of "What is life?" We truly, you know, have modest goals of replacing the whole petrol-chemical industry --
Dus in een kort tijdsbestek denken we dat we in staat zijn uit te breiden op de basale vraag: "Wat is leven?" We hebben werkelijk, weet u -- hebben de bescheiden doelen de petrochemische industrie te vervangen.
(Laughter) (Applause)
(Gelach) (Applaus)
Yeah. If you can't do that at TED, where can you? --
Ja. Als je dit niet bij TED kunt doen, waar dan wel?
(Laughter)
(Gelach)
become a major source of energy ... But also, we're now working on using these same tools to come up with instant sets of vaccines. You've seen this year with flu; we're always a year behind and a dollar short when it comes to the right vaccine. I think that can be changed by building combinatorial vaccines in advance. Here's what the future may begin to look like with changing, now, the evolutionary tree, speeding up evolution with synthetic bacteria, Archaea and, eventually, eukaryotes. We're a ways away from improving people: our goal is just to make sure that we have a chance to survive long enough to maybe do that. Thank you very much.
Een belangrijke energiebron worden. Maar we werken nu ook aan het gebruiken van deze werktuigen om snelle series vaccins te bedenken. Dit jaar was er de griep, we lopen altijd net iets achter de feiten aan als het aankomt op het juiste vaccin. Ik denk dat dat kan veranderen door van tevoren gecombineerde vaccins te maken. Hier zie je hoe de toekomst eruit kan gaan zien doordat de evolutieboom nu gaat veranderen, het versnellen van evolutie met synthetische bacteriën, archea, en uiteindelijk eukaryota. We zijn nog ver verwijderd van het verbeteren van mensen. Ons doel is zeker te stellen dat we een kans maken om lang genoeg te overleven om dat wellicht te doen. Dank u wel.
(Applause)
(Applaus)