So I was born on the last day of the last year of the '70s. I was raised on "Free to be you and me" -- (cheering) hip-hop -- not as many woohoos for hip-hop in the house. Thank you. Thank you for hip-hop -- and Anita Hill. (Cheering) My parents were radicals -- (Laughter) who became, well, grown-ups. My dad facetiously says, "We wanted to save the world, and instead we just got rich." We actually just got "middle class" in Colorado Springs, Colorado, but you get the picture. I was raised with a very heavy sense of unfinished legacy.
Ik werd geboren op de laatste dag van het laatste jaar van de jaren zeventig. Ik ben opgegroeid met "Free to be you and me" (Gejuich) hip hop -- Niet zoveel gejuich voor hip hop hier. Dank u. Dank u voor hip hop en Anita Hill. (Gejuich) Mijn ouders waren radicalen -- (Gelach) en werden nou ja, volwassen. Mijn vader vertelde jolig, "We wilden de wereld redden, en in plaats daarvan werden we gewoon rijk." Eigenlijk werden we gewoon middenklasse in Colorado Springs, Colorado, maar jullie begrijpen de achterliggende gedachte. Ik ben opgevoed met een erg groot besef van een onvoltooide erfenis.
At this ripe old age of 30, I've been thinking a lot about what it means to grow up in this horrible, beautiful time, and I've decided, for me, it's been a real journey and paradox. The first paradox is that growing up is about rejecting the past and then promptly reclaiming it. Feminism was the water I grew up in. When I was just a little girl, my mom started what is now the longest-running women's film festival in the world. So while other kids were watching sitcoms and cartoons, I was watching very esoteric documentaries made by and about women. You can see how this had an influence. But she was not the only feminist in the house.
Op deze rijpe oude leeftijd van 30, heb ik veel nagedacht over wat het betekent om op te groeien in deze verschrikkelijke, prachtige tijd. Ik heb besloten dat het, voor mij, een ware reis en paradox is geweest. De eerste paradox is dat volwassen worden gaat om het afwijzen van het verleden en het dan meteen heroveren. Feminisme was de atmosfeer waarin ik opgroeide. Toen ik nog een klein meisje was, startte mijn moeder wat nu het langst lopende vrouwenfilmfestival ter wereld is. Dus terwijl andere kinderen keken naar televisieseries en tekenfilms, keek ik naar erg esoterische documentaires gemaakt door en over vrouwen. Je begrijpt dat dit een uitwerking had. Maar zij was niet de enige feministe thuis.
My dad actually resigned from the male-only business club in my hometown because he said he would never be part of an organization that would one day welcome his son, but not his daughter. (Applause) He's actually here today. (Applause) The trick here is my brother would become an experimental poet, not a businessman, but the intention was really good.
Mijn vader heeft zich daadwerkelijk teruggetrokken van de zakenclub in mijn geboortestad die enkel mannen toeliet omdat hij zei dat hij nooit deel zou uitmaken van een organisatie die op een dag wel zijn zoon zou verwelkomen, maar niet zijn dochter. (Applaus) Hij is hier vandaag. (Applaus) De grap hier is dat mijn broer experimenteel dichter werd, geen zakenman, maar de intentie was echt goed.
(Laughter)
(Gelach)
In any case, I didn't readily claim the feminist label, even though it was all around me, because I associated it with my mom's women's groups, her swishy skirts and her shoulder pads -- none of which had much cachet in the hallways of Palmer High School where I was trying to be cool at the time. But I suspected there was something really important about this whole feminism thing, so I started covertly tiptoeing into my mom's bookshelves and picking books off and reading them -- never, of course, admitting that I was doing so. I didn't actually claim the feminist label until I went to Barnard College and I heard Amy Richards and Jennifer Baumgardner speak for the first time. They were the co-authors of a book called "Manifesta." So what very profound epiphany, you might ask, was responsible for my feminist click moment? Fishnet stockings. Jennifer Baumgardner was wearing them. I thought they were really hot. I decided, okay, I can claim the feminist label. Now I tell you this -- I tell you this at the risk of embarrassing myself, because I think part of the work of feminism is to admit that aesthetics, that beauty, that fun do matter. There are lots of very modern political movements that have caught fire in no small part because of cultural hipness. Anyone heard of these two guys as an example?
In elk geval maakte ik niet direct aanspraak op het feministische etiket, hoewel het overal om me heen was, want ik associeerde het met mijn moeders vrouwengroepen, haar zwiepende rokken en haar schoudervullingen... die geen van allen erg in waren in de gangpaden van Palmer High School waar ik in die tijd stoer probeerde te zijn. Maar ik vermoedde dat er iets erg belangrijk moest zijn aan deze feminisme kwestie, dus ik begon stiekem tussen mijn moeders boekenplanken te sluipen. Ik pakte er boeken vanaf en las ze -- waarbij ik natuurlijk nooit toegaf dat ik dat deed. Ik beweerde nog niet feministisch te zijn tot ik naar het Barnard College ging en ik Amy Richards en Jennifer Baumgardner voor de eerste keer hoorde spreken. Zij waren de auteurs van een boek genaamd "Manifesta". Dus welke diepgaande openbaring, kun je jezelf afvragen, was verantwoordelijk voor mijn feministische "ping"-moment? Netpanty's. Jennifer Baumgardner droeg ze. Ik dacht dat ze erg hip waren. Ik besloot dat ik feministe kon zijn. Nu vertel ik u dit -- ik vertel u dit met het risico mezelf in verlegenheid te brengen, omdat ik denk dat een deel van het werk van feminisme is toegeven dat esthetiek, dat schoonheid, dat plezier ertoe doet. Er zijn veel behoorlijk moderne politieke bewegingen die aanzienlijke imagobeschadiging hebben geleden door culturele hipheid. Heeft iemand bijvoorbeeld van deze twee heren gehoord?
So my feminism is very indebted to my mom's, but it looks very different. My mom says, "patriarchy." I say, "intersectionality." So race, class, gender, ability, all of these things go into our experiences of what it means to be a woman. Pay equity? Yes. Absolutely a feminist issue. But for me, so is immigration. (Applause) Thank you. My mom says, "Protest march." I say, "Online organizing." I co-edit, along with a collective of other super-smart, amazing women, a site called Feministing.com. We are the most widely read feminist publication ever, and I tell you this because I think it's really important to see that there's a continuum.
Dus mijn feminisme is erg schatplichtig aan mijn moeders feminisme, maar het ziet er heel anders uit. Mijn moeder zegt "patriarchaat". Ik zeg "intersectionaliteit". Dus ras, klasse, gender, bekwaamheid, al deze dingen benadrukken onze beleving van wat het betekent om vrouw te zijn. Gelijke beloning? Ja. Absoluut een feministische kwestie. Maar voor mij is immigratie dat ook. Dank u. Mijn moeder zegt "protestmars". Ik zeg "online organiseren". Ik ben samen met een collectief van andere super slimme, verbazingwekkende vrouwen, editor van een website, Feministing.com genaamd. Wij zijn de meest gelezen feministische publicatie ooit. En ik vertel u dit omdat ik denk dat het echt belangrijk is om te zien dat er een continuïteit is.
Feminist blogging is basically the 21st century version of consciousness raising. But we also have a straightforward political impact. Feministing has been able to get merchandise pulled off the shelves of Walmart. We got a misogynist administrator sending us hate-mail fired from a Big Ten school. And one of our biggest successes is we get mail from teenage girls in the middle of Iowa who say, "I Googled Jessica Simpson and stumbled on your site. I realized feminism wasn't about man-hating and Birkenstocks." So we're able to pull in the next generation in a totally new way.
Feministisch bloggen is de 21e-eeuwse versie van bewustmaking. Maar we hebben ook een directe politieke invloed. Feministing is in staat geweest om producten uit de schappen van Walmart te halen. We hebben een vrouwenhatende bewindvoerder die ons haatmail stuurde laten ontslaan van een topschool. En één van onze grootste successen is dat we mail ontvangen van tienermeisjes uit het centrum van Iowa die vertelden: "Ik googelde Jessica Simpson en kwam terecht op jullie website. Ik realiseerde me dat feminisme niet ging om mannen haten en Birkenstocks." Dus we zijn in staat om de volgende generatie aan te spreken op een compleet nieuwe manier.
My mom says, "Gloria Steinem." I say, "Samhita Mukhopadhyay, Miriam Perez, Ann Friedman, Jessica Valenti, Vanessa Valenti, and on and on and on and on." We don't want one hero. We don't want one icon. We don't want one face. We are thousands of women and men across this country doing online writing, community organizing, changing institutions from the inside out -- all continuing the incredible work that our mothers and grandmothers started. Thank you.
Mijn moeder zegt "Gloria Steinem". Ik zeg "Samhita Mukhopadhyay, Miriam Perez, Ann Friedman, Jessica Valenti, Vanessa Valenti, en ga zo maar door." Wij willen niet één held. Wij willen niet één icoon. Wij willen niet één gezicht. Wij zijn duizenden vrouwen en mannen in dit land, bezig met online schrijven, het organiseren van de groep, instituties veranderen van binnen uit. We gaan allemaal door met het fantastische werk waar onze moeders en grootmoeders mee begonnen zijn. Dank u.
(Applause)
(Applaus)
Which brings me to the second paradox: sobering up about our smallness and maintaining faith in our greatness all at once. Many in my generation -- because of well-intentioned parenting and self-esteem education -- were socialized to believe that we were special little snowflakes -- (Laughter) who were going to go out and save the world. These are three words many of us were raised with. We walk across graduation stages, high on our overblown expectations, and when we float back down to earth, we realize we don't know what the heck it means to actually save the world anyway. The mainstream media often paints my generation as apathetic, and I think it's much more accurate to say we are deeply overwhelmed. And there's a lot to be overwhelmed about, to be fair -- an environmental crisis, wealth disparity in this country unlike we've seen since 1928, and globally, a totally immoral and ongoing wealth disparity. Xenophobia's on the rise. The trafficking of women and girls. It's enough to make you feel very overwhelmed.
Dit leidt me naar de tweede paradox: ontnuchteren over onze kleinheid en tegelijkertijd geloof behouden in onze grootheid. Velen van mijn generatie -- als gevolg van goedbedoeld ouderschap en onderwijs in zelfrespect werden we sociaal gevormd om te geloven dat we allemaal speciale kleine sneeuwvlokjes zijn -- (Gelach) die eropuit zouden trekken om de wereld te redden. Dit zijn drie woorden waar velen van ons mee zijn opgegroeid. We doorlopen de stadia van het onderwijs, dol van onze opgeblazen verwachtingen, en wanneer we terugzweven naar de aarde, realiseren we ons dat we niet weten wat het in hemelsnaam betekent om de wereld echt te redden De gevestigde media schilderen mijn generatie vaak af als apathisch. Ik denk dat het correcter is te stellen dat we overweldigd zijn. Om eerlijk te zijn, er is veel om door overweldigd te zijn -- een milieucrisis, ongelijke welvaartsverdeling in dit land die we sinds 1928 niet meer gezien hebben en globaal een compleet immorele en voortdurende ongelijke welvaartsverdeling. Vreemdelingenangst komt op -- de handel in vrouwen en meisjes. Het is genoeg om je erg overweldigd door te voelen.
I experienced this firsthand myself when I graduated from Barnard College in 2002. I was fired up; I was ready to make a difference. I went out and I worked at a non-profit, I went to grad school, I phone-banked, I protested, I volunteered, and none of it seemed to matter. And on a particularly dark night of December of 2004, I sat down with my family, and I said that I had become very disillusioned. I admitted that I'd actually had a fantasy -- kind of a dark fantasy -- of writing a letter about everything that was wrong with the world and then lighting myself on fire on the White House steps. My mom took a drink of her signature Sea Breeze, her eyes really welled with tears, and she looked right at me and she said, "I will not stand for your desperation." She said, "You are smarter, more creative and more resilient than that."
Ik heb dit zelf ervaren toen ik afstudeerde van Barnard College in 2002. Ik was opgewonden, ik was klaar om een verschil te maken. Ik ging erop uit en werkte bij een non-profit-organisatie, Ik volgde een masteropleiding, ik telebankierde ik protesteerde, ik deed vrijwilligerswerk, en niets hiervan scheen er echt toe te doen. Op een bijzonder donkere nacht in december 2004, zat ik samen met mijn familie, en ik vertelde dat ik erg gedesillusioneerd was geworden. Ik gaf toe dat ik eigenlijk een fantasie had -- een soort zwarte fantasie -- om een brief te schrijven over alles wat verkeerd was aan de wereld om mezelf vervolgens in brand te steken op de traptreden van het Witte Huis. Mijn moeder nam een slok van haar Sea Breeze-cocktail, haar ogen vulden zich met tranen, ze keek me recht aan en zei: "Ik duld jouw wanhoop niet." Ze zei: "Je bent slimmer, creatiever, en veerkrachtiger dan dat."
Which brings me to my third paradox. Growing up is about aiming to succeed wildly and being fulfilled by failing really well. (Laughter) (Applause) There's a writer I've been deeply influenced by, Parker Palmer, and he writes that many of us are often whiplashed "between arrogant overestimation of ourselves and a servile underestimation of ourselves." You may have guessed by now, I did not light myself on fire. I did what I know to do in desperation, which is write. I wrote the book I needed to read. I wrote a book about eight incredible people all over this country doing social justice work. I wrote about Nia Martin-Robinson, the daughter of Detroit and two civil rights activists, who's dedicating her life to environmental justice. I wrote about Emily Apt who initially became a caseworker in the welfare system because she decided that was the most noble thing she could do, but quickly learned, not only did she not like it, but she wasn't really good at it. Instead, what she really wanted to do was make films. So she made a film about the welfare system and had a huge impact. I wrote about Maricela Guzman, the daughter of Mexican immigrants, who joined the military so she could afford college. She was actually sexually assaulted in boot camp and went on to co-organize a group called the Service Women's Action Network.
Dit leidt me naar mijn derde paradox. Volwassen worden draait om proberen succes te hebben en voldaan raken door erg goed te falen. (Gelach) (Applaus) Er is een schrijver waardoor ik sterk ben beïnvloed, Parker Palmer. Hij schrijft dat velen van ons vaak in een split zitten "tussen arrogante overschatting van onszelf en een slaafse onderschatting van onszelf." Jullie zullen nu wel geraden hebben dat ik mezelf niet in brand heb gestoken. Ik deed wat ik goed kan als ik wanhopig ben, schrijven. Ik schreef het boek dat ik moest lezen. Ik schreef een boek over acht buitengewone mensen die, verspreid over het land, sociaal rechtvaardigheidswerk doen. Ik schreef over Nia Martin-Robinson, de dochter van Detroit en twee burgerrechtenactivisten, die haar leven wijdt aan ecologische rechtvaardigheid. Ik schreef over Emily Apt die aanvankelijk projectmedewerker in het welzijnssysteem werd omdat ze besloot dat dat het meest nobele was wat ze kon doen, maar die snel leerde dat ze het niet alleen niet leuk vond, maar dat ze er ook niet echt goed in was. In plaats daarvan wilde ze juist films maken. Dus ze maakte films over het welzijnssysteem en ze had een enorm effect. Ik schreef over Maricela Guzman, dochter van Mexicaanse immigranten, die in militaire dienst trad zodat ze de universiteit kon betalen. Zij is aangerand op training en ging een groep mede-organiseren de Service Women's Action Network genoemd.
What I learned from these people and others was that I couldn't judge them based on their failure to meet their very lofty goals. Many of them are working in deeply intractable systems -- the military, congress, the education system, etc. But what they managed to do within those systems was be a humanizing force. And at the end of the day, what could possibly be more important than that? Cornel West says, "Of course it's a failure. But how good a failure is it?" This isn't to say we give up our wildest, biggest dreams. It's to say we operate on two levels. On one, we really go after changing these broken systems of which we find ourselves a part. But on the other, we root our self-esteem in the daily acts of trying to make one person's day more kind, more just, etc.
Wat ik leerde van deze mensen en van anderen was dat ik niet over hen kon oordelen op basis van hun falen om hun zeer verheven doelen te bereiken. Velen van hen werken in sterk hardnekkige systemen -- het leger, de politiek, het onderwijs, etc. Ze kregen het binnen deze systemen voor mekaar om een humaniserende kracht te worden. En wat kan er uiteindelijk belangrijker zijn dan dat? Cornel West zegt: "Natuurlijk is het een mislukking. Maar hoe goed was die mislukking?" Hiermee wil ik niet vertellen dat we onze wildste, grootste dromen opgeven. Het is om te zeggen dat we op twee niveaus handelen. Op één niveau gaan we achter de gebroken systemen aan waar we nu eenmaal deel van uitmaken. Maar op het andere niveau baseren we ons zelfrespect op de dagelijkse pogingen om iemands dag vriendelijker, rechtvaardiger etc. te maken.
So when I was a little girl, I had a couple of very strange habits. One of them was I used to lie on the kitchen floor of my childhood home, and I would suck the thumb of my left hand and hold my mom's cold toes with my right hand. (Laughter) I was listening to her talk on the phone, which she did a lot. She was talking about board meetings, she was founding peace organizations, she was coordinating carpools, she was consoling friends -- all these daily acts of care and creativity. And surely, at three and four years old, I was listening to the soothing sound of her voice, but I think I was also getting my first lesson in activist work.
Toen ik een klein meisje was, had ik een aantal erg vreemde gewoonten. Eén daarvan was dat ik geregeld op de keukenvloer van het huis van mijn jeugd lag. Ik zoog dan op de duim van mijn linkerhand en hield mijn moeders koude tenen in mijn rechterhand. (Gelach) Ik luisterde naar haar gesprek aan de telefoon, wat ze veel deed. Ze was aan praten over bestuursvergaderingen, ze richtte vredesorganisaties op, ze coördineerde carpools, ze troostte vrienden..... al deze dagelijkse uitingen van zorg en creativiteit. En natuurlijk, rond de leeftijd van drie en vier jaar, was ik aan het luisteren naar het rustgevende geluid van haar stem. Maar ik denk dat ik ook mij eerste les in activitisch werk kreeg.
The activists I interviewed had nothing in common, literally, except for one thing, which was that they all cited their mothers as their most looming and important activist influences. So often, particularly at a young age, we look far afield for our models of the meaningful life, and sometimes they're in our own kitchens, talking on the phone, making us dinner, doing all that keeps the world going around and around. My mom and so many women like her have taught me that life is not about glory, or certainty, or security even. It's about embracing the paradox. It's about acting in the face of overwhelm. And it's about loving people really well. And at the end of the day, these things make for a lifetime of challenge and reward.
De activisten die ik interviewde hadden niets gemeen, letterlijk, met uitzondering van één ding, dat zij allen hun moeders aanhaalden als hun meest aanwezige en belangrijke activistische invloed. Zo vaak, vooral op jonge leeftijd zoeken we ver weg naar onze voorbeelden van het betekenisvolle leven, en soms zitten ze in onze eigen keuken, praten ze aan de telefoon, maken ze ons avondeten, en doen ze alles wat de wereld draaiende houdt. Mijn moeder en zoveel vrouwen zoals zij hebben me geleerd dat het leven niet draait om roem, of zekerheid, of zelfs veiligheid. Het gaat om het omarmen van de paradox. Het draait om handelen vanuit overweldiging. En het draait om het werkelijk houden van mensen. Uiteindelijk zorgen deze zaken voor een leven vol uitdaging en beloning.
Thank you.
Dank u.
(Applause)
(Applaus)