Έτσι, λοιπόν, γεννήθηκα την τελευταία ημέρα του τελευταίου έτους της δεκαετίας του '70. Ανατράφηκα με το "Ελεύθεροι να 'μαστε εσύ κι εγώ" ... (ζητωκραυγές) τη χιπ χοπ... όχι πολλά επιφωνήματα για τη χιπ χοπ στην αίθουσα. Ευχαριστώ. Ευχαριστώ για τη χιπ χοπ... και την Ανίτα Χιλ. (Ζητωκραυγές) Οι γονείς μου ήταν ριζοσπάστες... (Γέλια) που έγιναν, εμ, μεγάλοι. Ο μπαμπάς μου λέει περιπαικτικά , "Θέλαμε να σώσουμε τον κόσμο, αντ' αυτού γίναμε πλούσιοι." Βασικά απλά γίναμε μικρομεσαίοι στο Κολοράντο Σπρινγκς, του Κολοράντο, αλλά καταλαβαίνετε τι εννοώ. Μεγάλωσα με μια πολύ βαθιά αίσθηση ανολοκλήρωτου μύθου.
So I was born on the last day of the last year of the '70s. I was raised on "Free to be you and me" -- (cheering) hip-hop -- not as many woohoos for hip-hop in the house. Thank you. Thank you for hip-hop -- and Anita Hill. (Cheering) My parents were radicals -- (Laughter) who became, well, grown-ups. My dad facetiously says, "We wanted to save the world, and instead we just got rich." We actually just got "middle class" in Colorado Springs, Colorado, but you get the picture. I was raised with a very heavy sense of unfinished legacy.
Στην ώριμη ηλικία των 30, σκέφτομαι συχνά τι σημαίνει να μεγαλώνεις σ΄ αυτήν την τρομερή και όμορφη εποχή. Αποφάσισα πως, για μένα, ήταν μια μακρά και παράδοξη πορεία. Το πρώτο παράδοξο είναι ότι το να μεγαλώνεις σημαίνει απόρριψη του παρελθόντος και αμέσως μετά να το αποζητάς. Ο φεμινισμός ήταν βούτυρο στο ψωμί μου. Όταν ήμουν ένα κοριτσάκι, η μαμά μου ξεκίνησε αυτό που θεωρείται τώρα το μακροβιότερο φεστιβάλ ταινιών για γυναίκες στον κόσμο. Έτσι όταν άλλα παιδιά παρακολουθούσαν σήριαλ και κινούμενα σχέδια, εγώ παρακολουθούσα πολύ ψαγμένα ντοκυμαντέρ που είχαν κάνει γυναίκες, για τις γυναίκες. Μπορείτε να καταλάβετε την επιρροή που είχαν. Αλλά δεν ήταν η μόνη υπέρμαχος του φεμινισμού στο σπίτι.
At this ripe old age of 30, I've been thinking a lot about what it means to grow up in this horrible, beautiful time, and I've decided, for me, it's been a real journey and paradox. The first paradox is that growing up is about rejecting the past and then promptly reclaiming it. Feminism was the water I grew up in. When I was just a little girl, my mom started what is now the longest-running women's film festival in the world. So while other kids were watching sitcoms and cartoons, I was watching very esoteric documentaries made by and about women. You can see how this had an influence. But she was not the only feminist in the house.
Ο μπαμπάς μου παραιτήθηκε από τον επιχειρηματικό σύλλογο αρρένων στην πόλη μου επειδή όπως είπε δεν ήθελε να 'ναι μέλος ενός οργανισμού που μια μέρα θα καλωσόριζε τον γιό του αλλά όχι και την κόρη του. (Χειροκρότημα) Είναι μάλιστα εδώ σήμερα. (Χειροκρότημα) Το θέμα είναι ο αδερφός μου έγινε ερευνητικός ποιητής κι όχι επιχειρηματίας αλλά οι προθέσεις ήταν πολύ καλές.
My dad actually resigned from the male-only business club in my hometown because he said he would never be part of an organization that would one day welcome his son, but not his daughter. (Applause) He's actually here today. (Applause) The trick here is my brother would become an experimental poet, not a businessman, but the intention was really good.
(Γἐλια)
(Laughter)
Όπως και να 'χει, δεν επωμίστηκα τον τίτλο της φεμινίστριας απρόσκοπτα, ακόμη κι αν ήταν παντού γύρω μου, επειδή το συνέδεσα με τις ομάδες γυναικών της μητέρας μου, τις φούστες φρου-φρου και τις βάτες... τίποτα από αυτά δεν έβρισκε έρεισμα στους διαδρόμους του Λυκείου Πάλμερ στο οποίο προσπαθούσα να 'μαι "ιν" εκείνη την εποχή. Υποψιαζόμουνα βέβαια πως κάτι σημαντικό συνέβαινε με το θέμα του φεμινισμού, έτσι άρχισα να χώνομαι κρυφά στη βιβλιοθήκη της μαμἀς μου να διαλέγω βιβλία και να τα διαβάζω... φυσικά, ποτέ δεν παραδέχθηκα τι έκανα. Αλλά δεν αποδέχθηκα τον τίτλο της φεμινίστριας μέχρι που γράφτηκα στο Κολέγιο Μπάρναρντ και πρωτάκουσα τις ομλίες των ΄Εϊμι Ρίτσαρντς και Τζένιφερ Μπομγκάρνερ. Ήταν οι συντελεστές ενός βιβλίου με τίτλο "Manifesta". Θα αναρωτιέστε ποιά πολύ σημαντική φωτισμένη στιγμή ευθύνεται για την στροφή 180 μοιρών; Τα δικτυωτά καλσόν. Τα φορούσε η Τζένιφερ Μπομγκάρνερ. Σκέφτηκα πως ήταν γουστόζικα. Και αποφάσισα πως μπορούσα να διεκδικήσω τον τίτλο της φεμινίστριας. Σας το λέω αυτό έτσι... Σας το λέω με κίνδυνο να εκτεθώ, επειδή πιστεύω πως μέρος της έννοιας του φεμινισμού είναι η παραδοχή ότι η αισθητική, η ομορφιά, η διασκέδαση έχουν τη σημασία τους. Υπάρχουν πολλές πολύ σύγχρονες πολιτικές κινήσεις που έχουν καεί σε μεγάλο βαθμό λόγω πολιτισμικής μοντερνικότητας. Έχετε ακούσει γι' αυτούς τους δύο τύπους σαν παράδειγμα;
In any case, I didn't readily claim the feminist label, even though it was all around me, because I associated it with my mom's women's groups, her swishy skirts and her shoulder pads -- none of which had much cachet in the hallways of Palmer High School where I was trying to be cool at the time. But I suspected there was something really important about this whole feminism thing, so I started covertly tiptoeing into my mom's bookshelves and picking books off and reading them -- never, of course, admitting that I was doing so. I didn't actually claim the feminist label until I went to Barnard College and I heard Amy Richards and Jennifer Baumgardner speak for the first time. They were the co-authors of a book called "Manifesta." So what very profound epiphany, you might ask, was responsible for my feminist click moment? Fishnet stockings. Jennifer Baumgardner was wearing them. I thought they were really hot. I decided, okay, I can claim the feminist label. Now I tell you this -- I tell you this at the risk of embarrassing myself, because I think part of the work of feminism is to admit that aesthetics, that beauty, that fun do matter. There are lots of very modern political movements that have caught fire in no small part because of cultural hipness. Anyone heard of these two guys as an example?
Έτσι ο δικός μου φεμινισμός χρωστάει πολλά σ'εκείνο της μαμάς μου μόνο που είναι πολύ διαφορετικός. Η μητέρα μου λέει: "Πατριαρχία." Εγώ λέω "διατμηματικότητα". Η φυλή, η τάξη, το φύλο, η ικανότητα, όλα αυτά περιλαμβάνονται στην εμπειρία και τη σημασία που έχει να είσαι γυναίκα. Ισοτιμία αποδοχών; Ναι. Ένα απόλυτα φεμινιστικό θέμα. Αλλά για μένα το ίδιο ισχύει για το μεταναστευτικό. Σας ευχαριστώ. Η μητέρα μου λέει: "Πορεία διαμαρτυρίας." Εγώ λέω: "Διαδικτυακή οργάνωση." Έχω την επιμέλεια μαζί με μια πλειάδα από πανέξυπνες, υπέροχες γυναίκες, μιας ιστοσελίδας με το όνομα Feministing.com. Αποτελούμε την πιο πολυδιαβασμένη έκδοση για το φεμινισμό. Και σας το λέω επειδή πιστεύω ότι είναι σημαντικό να καταλάβουμε ότι πρόκειται για μία συνεχή πορεία.
So my feminism is very indebted to my mom's, but it looks very different. My mom says, "patriarchy." I say, "intersectionality." So race, class, gender, ability, all of these things go into our experiences of what it means to be a woman. Pay equity? Yes. Absolutely a feminist issue. But for me, so is immigration. (Applause) Thank you. My mom says, "Protest march." I say, "Online organizing." I co-edit, along with a collective of other super-smart, amazing women, a site called Feministing.com. We are the most widely read feminist publication ever, and I tell you this because I think it's really important to see that there's a continuum.
Το φεμινιστικό ιστολόγιο είναι βασικά η εκδοχή του 21ου αιώνα της ενημέρωσης της κοινωνίας. Αλλά όμως έχουμε και ευθέως πολιτική επιρροή. Το Feministing μπόρεσε να βγάλει εμπόρευμα από τα ράφια πολυκαταστήματος. Ένας μισογύνης υπάλληλος που μας έστελνε απειλητική αλληλογραφία απολύθηκε από κορυφαίο σχολείο. Ενώ μία από τις μεγαλύτερες επιτυχίες μας είναι τα γράμματα από έφηβες κάπου στην Αϊόβα που μας λένε, "Πληκτρολόγησα Τζέσικα Σίμπσον και έπεσα στην ιστοσελίδα σας. Κατάλαβα πως ο φεμινισμός δεν έχει να κάνει με μισώ τους άνδρες και τα καλσόν." Έτσι καταφέραμε να προσεγγίσουμε τη νέα γενιά με έναν τελεἰως διαφορετικό τρόπο.
Feminist blogging is basically the 21st century version of consciousness raising. But we also have a straightforward political impact. Feministing has been able to get merchandise pulled off the shelves of Walmart. We got a misogynist administrator sending us hate-mail fired from a Big Ten school. And one of our biggest successes is we get mail from teenage girls in the middle of Iowa who say, "I Googled Jessica Simpson and stumbled on your site. I realized feminism wasn't about man-hating and Birkenstocks." So we're able to pull in the next generation in a totally new way.
Η μητέρα μου λέει, "Γκλόρια Στέϊνεμ." Εγώ λέω "Σαμίτα Μουκοπάντυάυ, Μίριαμ Πέρεζ, Αν Φρίντμαν, Τζέσικα Βαλέντι. Βανέσα Βαλέντι, η λίστα είναι ατέλειωτη." Δεν επιθυμούμε έναν ήρωα. Δεν επιθυμούμε ένα σύμβολο. Δεν επιθυμούμε ένα πρόσωπο. Είμαστε χιλιάδες γυναίκες και άνδρες σε όλη τη χώρα οι οποίοι γράφουμε ηλεκτρονικά, οργανώνουμε κοινότητες, αλλάζουμε θεσμούς εκ των έσω... όλοι εμείς συνεχίζουμε την απίστευτη προσπάθεια που ξεκίνησαν οι μητέρες μας και οι γιαγιάδες μας. Σας ευχαριστώ.
My mom says, "Gloria Steinem." I say, "Samhita Mukhopadhyay, Miriam Perez, Ann Friedman, Jessica Valenti, Vanessa Valenti, and on and on and on and on." We don't want one hero. We don't want one icon. We don't want one face. We are thousands of women and men across this country doing online writing, community organizing, changing institutions from the inside out -- all continuing the incredible work that our mothers and grandmothers started. Thank you.
(Χειροκρότημα)
(Applause)
Με το οποίο έρχομαι στο δεύτερο παράδοξο: να αποδεχθούμε το μικρό της υπαρξής μας και να διατηρήσουμε την πίστη στη μεγαλοσύνη μας παράλληλα. Πολλοί από τη γενιά μου... λόγω καλοπροαίρετης ανατροφής και καλλιέργειας της αυτοεκτίμησης... κοινωνικοποιηθήκαμε πιστεύοντας ότι είμαστε μικρές πολύτιμες νιφάδες χιονιού... (Γέλια) που προοριζόμασταν να σώσουμε τον πλανήτη. Αυτές είναι οι τρεις έννοιες με τις οποίες πολλοί από εμάς μεγαλώσαμε. Διανύουμε τα πανεπιστημιακά χρόνια, πιστοί στις παραφουσκωμένες προσδοκίες, και όταν ρίχνουμε άγκυρα ξανά στη γη, συνειδητοποιούμε ότι δεν είχαμε ιδέα τι σημαίνει να σώσεις τον κόσμο. Τα ΜΜΕ μεγάλης εμβέλειας συνήθως σκιαγραφούν τη γενιά μου ως αδιάφορη. Νομίζω όμως ότι είναι πιο ακριβές να πούμε ότι είμαστε βαθύτατα συγκλονισμένοι. Είναι πολλά αυτά που μας συγκλονίζουν, να 'μαστε δίκαιοι... η περιβαλλοντική κρίση, ο άνισος πλουτισμός σε αυτήν τη χώρα, που έχουμε να δούμε από το 1928, ενώ παγκόσμια, ο απόλυτα ανήθικος και συνεχιζόμενος άνισος πλουτισμός. Σημειώνεται αύξηση της ξενοφοβίας... της εμπορίας γυναικών και κοριτσιών. Αρκούν αυτά για να νιώθεις συγκλονισμένος.
Which brings me to the second paradox: sobering up about our smallness and maintaining faith in our greatness all at once. Many in my generation -- because of well-intentioned parenting and self-esteem education -- were socialized to believe that we were special little snowflakes -- (Laughter) who were going to go out and save the world. These are three words many of us were raised with. We walk across graduation stages, high on our overblown expectations, and when we float back down to earth, we realize we don't know what the heck it means to actually save the world anyway. The mainstream media often paints my generation as apathetic, and I think it's much more accurate to say we are deeply overwhelmed. And there's a lot to be overwhelmed about, to be fair -- an environmental crisis, wealth disparity in this country unlike we've seen since 1928, and globally, a totally immoral and ongoing wealth disparity. Xenophobia's on the rise. The trafficking of women and girls. It's enough to make you feel very overwhelmed.
Απέκτησα προσωπική εμπειρία όταν αποφοίτησα από το Κολέγιο Μπάρναρντ το 2002. Είχα πάθος, ήμουν πανέτοιμη να κάνω τη διαφορά. Προχώρησα και δούλεψα σε μία μη-κερδοσκοπική, έκανα μεταπτυχιακό, πήρα τηλέφωνα, διαδήλωσα, έγινα εθελόντρια, αλλά τίποτα δεν φαινόταν ν'αλλάζει. Έτσι ένα βράδυ της απόλυτης απόγνωσης το Δεκέμβρη του 2004, μίλησα στην οικογένειά μου, και τους είπα ότι είχα χάσει το στόχο. Παραδέχθηκα ότι είχα μια φαντασίωση -- μια ελαφρώς κρυφή φαντασίωση -- στην οποία γράφω ένα γράμμα για όλα αυτά που είναι λάθος σε αυτόν τον κόσμο και μετά αυτοπυρπολούμαι στα σκαλιά του Λευκού Οίκου. Η μαμά μου ήπιε μια γουλιά από το συνηθισμένο της ποτό, τα μάτια της είχαν βουρκώσει, με κοίταξε κατάματα και είπε, "Δεν ανέχομαι την απόγνωσή σου." Και πρόσθεσε, "Είσαι πιο έξυπνη, πιο δημιουργική, και έχεις μεγαλύτερες αντοχές."
I experienced this firsthand myself when I graduated from Barnard College in 2002. I was fired up; I was ready to make a difference. I went out and I worked at a non-profit, I went to grad school, I phone-banked, I protested, I volunteered, and none of it seemed to matter. And on a particularly dark night of December of 2004, I sat down with my family, and I said that I had become very disillusioned. I admitted that I'd actually had a fantasy -- kind of a dark fantasy -- of writing a letter about everything that was wrong with the world and then lighting myself on fire on the White House steps. My mom took a drink of her signature Sea Breeze, her eyes really welled with tears, and she looked right at me and she said, "I will not stand for your desperation." She said, "You are smarter, more creative and more resilient than that."
Με αυτό έρχομαι στο τρίτο παράδοξο. Ωριμὀτητα σημαίνει να στοχεύεις στη μεγάλη επιτυχία και να αμοίβεσαι με την απόλυτη αποτυχία. (Γέλια) (Χειροκρότημα) Ένας συγγραφέας που με έχει επηρεάσει βαθύτατα είναι ο Πάρκερ Πάλμερ, ο οποίος γράφει ότι πολλοί από εμάς παραπαίουμε συχνά "μεταξύ μιάς υπερφίαλης υπερεκτίμησης του εαυτού μας και μιας αυστηρότατης καταπόντησης του εαυτού μας." Όπως θα έχετε ήδη διαπιστώσει, δεν αυτοπυρπολήθηκα. Έκανα ό,τι συνήθως κάνω στην απόγνωσή μου, κι αυτό είναι γράψιμο. Έγραψα το βιβλίο που είχα ανάγκη να διαβάσω. Ἐγραψα ένα βιβλίο για οχτώ απίστευτους ανθρώπους από ολόκληρη την χώρα που υπηρετούν την κοινωνική δικαιοσύνη. Έγραψα για την Νία Μάρτιν-Ρόμπινσον, την κόρη από το Ντιτρόιτ, δύο υπέρμαχων των πολιτικών δικαιωμάτων, που έχει αφιερώσει τη ζωή της στην περιβαλλοντική δικαιοσύνη. Έγραψα για την Έμιλυ Απτ η οποία στην αρχή υπηρέτησε το σύστημα κοινωνικής πρόνοιας επειδή αποφάσισε πως ήταν ὀ,τι πιο ευγενές μπορούσε να κάνει, αλλά σύντομα διαπίστωσε ότι όχι απλά δεν της άρεσε αλλά δεν ήταν καλή σε αυτό. Αντ' αυτού, αυτό που ήθελε πραγματικά ήταν να κινηματογραφεί. Έτσι έκανε μια ταινία για το σύστημα κοινωνικής πρόνοιας με σπουδαία αποτελέσματα. Έγραψα για την Μαρικέλα Γκούζμαν, την κόρη Μεξικανών μεταναστών, η οποία κατετάγει στο στρατό γα να μπορέσει να πληρώσει για τη μόρφωσή της. Παρενοχλήθηκε σεξουαλικά κατά την εκπαίδευσή της αλλά προχώρησε στην συνοργάνωση μιας ομάδας με την ονομασία Δίκτυο Δράσης Υπηρετούντων Γυναικών.
Which brings me to my third paradox. Growing up is about aiming to succeed wildly and being fulfilled by failing really well. (Laughter) (Applause) There's a writer I've been deeply influenced by, Parker Palmer, and he writes that many of us are often whiplashed "between arrogant overestimation of ourselves and a servile underestimation of ourselves." You may have guessed by now, I did not light myself on fire. I did what I know to do in desperation, which is write. I wrote the book I needed to read. I wrote a book about eight incredible people all over this country doing social justice work. I wrote about Nia Martin-Robinson, the daughter of Detroit and two civil rights activists, who's dedicating her life to environmental justice. I wrote about Emily Apt who initially became a caseworker in the welfare system because she decided that was the most noble thing she could do, but quickly learned, not only did she not like it, but she wasn't really good at it. Instead, what she really wanted to do was make films. So she made a film about the welfare system and had a huge impact. I wrote about Maricela Guzman, the daughter of Mexican immigrants, who joined the military so she could afford college. She was actually sexually assaulted in boot camp and went on to co-organize a group called the Service Women's Action Network.
Αυτό που έμαθα από αυτούς τους ανθρώπους και μερικούς ακόμα είναι ότι δεν μπορούσα να τους κρίνω με βάση την αποτυχία τους να επιτύχουν τους υψηλότατους στόχους τους. Πολλοί από αυτούς εργάζονται σε βαθύτατα απροσπέλαστα συστήματα... το στρατό, το Κονγκρέσο, το εκπαιδευτικό σύστημα κτλ. Αλλά αυτό που κατάφεραν να κάνουν σε αυτά τα συστήματα ήταν να γίνουν μια δύναμη εξανθρωπισμού. Έτσι ή αλλιώς, τελικά, τι θα μπορούσε να είναι πιο σημαντικό από αυτό. Ο Κόρνελ Γουέστ ισχυρίζεται,"Φυσικά και είναι αποτυχία. Όμως πόσο καλή αποτυχία είναι;" Δεν υποννοώ την παραίτηση μας από τα πιο τρελά κα μεγάλα όνειρά μας. Αυτό που λέω είναι ότι λειτουργούμε σε δύο επίπεδα. Στο πρώτο, εστιάζουμε πραγματικά στις αδυναμίες του συστήματος του οποίου είμαστε κομμάτι. Ενώ στο δεύτερο, εδραιώνουμε την αυτοεκτίμησή μας μέσα από καθημερινές δράσεις που κάνουν την ημέρα ενός ανθρώπου καλύτερη, δικαιότερη κτλ.
What I learned from these people and others was that I couldn't judge them based on their failure to meet their very lofty goals. Many of them are working in deeply intractable systems -- the military, congress, the education system, etc. But what they managed to do within those systems was be a humanizing force. And at the end of the day, what could possibly be more important than that? Cornel West says, "Of course it's a failure. But how good a failure is it?" This isn't to say we give up our wildest, biggest dreams. It's to say we operate on two levels. On one, we really go after changing these broken systems of which we find ourselves a part. But on the other, we root our self-esteem in the daily acts of trying to make one person's day more kind, more just, etc.
Λοιπόν, όταν ήμουν κοριτσάκι. είχα δύο πολύ παράξενες συνήθειες. Η μία ήταν πως συνήθιζα να ξαπλώνω στο πάτωμα της κουζίνας του πατρικού μου σπιτιού, πιπιλώντας τον αντίχειρα του αριστερού μου χεριού και κρατώντας τα κρύα δάχτυλα των ποδιών της μαμάς μου με το δεξί. (Γέλια) Την άκουγα να μιλάει στο τηλέφωνο, όπως συχνά έκανε. Μιλούσε για οργανωτικά συμβούλια, ίδρυε οργανώσεις για την ειρήνη, συντόνιζε πώς θα μοιραζόταν η διαδρομή, παρηγορούσε φίλους... όλα αυτά τα καθημερινά που απαιτούν φροντίδα και δημιουργικότητα. Και όπως είναι φυσικό, στην ηλικία των τριών και τεσσάρων, αφουγκραζόμουνα τον καθησυχαστικό ήχο της φωνής της. Αλλά νομίζω ότι λάμβανα και τα πρώτα μου μαθήματα ακτιβισμού.
So when I was a little girl, I had a couple of very strange habits. One of them was I used to lie on the kitchen floor of my childhood home, and I would suck the thumb of my left hand and hold my mom's cold toes with my right hand. (Laughter) I was listening to her talk on the phone, which she did a lot. She was talking about board meetings, she was founding peace organizations, she was coordinating carpools, she was consoling friends -- all these daily acts of care and creativity. And surely, at three and four years old, I was listening to the soothing sound of her voice, but I think I was also getting my first lesson in activist work.
Οι ακτιβιστές που μου έδωσαν συνέντευξη δεν είχαν, κατά κυριολεξία, τίποτα κοινό εκτός από ένα πράγμα, το οποίο ήταν ότι όλοι αναφέρονταν στις μητέρες τους ως τη μεγαλύτερη και σημαντικότερη επίδραση ακτιβισμού. Ενώ λοιπόν, ειδικά στη νεαρή ηλικία, ψάχνουμε πολύ μακριά για τα πρότυπα μιας ζωής με νόημα, μερικές φορές βρίσκονται στις κουζίνες του σπιτιού μας, μιλάνε στο τηλέφωνο, μας μαγειρεύουν, και κάνουν όλα εκείνα που κάνουν τον κόσμο να πορεύεται. Η μητέρα μου όπως τόσες άλλες γυναίκες σαν εκείνη μου δίδαξε πως η ζωή δεν έχει να κάνει με τη δόξα, ή τη βεβαιότητα ή ακόμη και την ασφάλεια. Έχει να κάνει με τη συμφιλίωση με τα παράδοξα. Έχει να κάνει με την δράση όταν συγκλονίζεσαι. Και έχει να κάνει με τη βαθιά αγάπη για τον άνθρωπο. Σε τελική ανάλυση, αυτά είναι που συνιστούν μια πορεία ζωής με προκλήσεις και επιβραβεύσεις.
The activists I interviewed had nothing in common, literally, except for one thing, which was that they all cited their mothers as their most looming and important activist influences. So often, particularly at a young age, we look far afield for our models of the meaningful life, and sometimes they're in our own kitchens, talking on the phone, making us dinner, doing all that keeps the world going around and around. My mom and so many women like her have taught me that life is not about glory, or certainty, or security even. It's about embracing the paradox. It's about acting in the face of overwhelm. And it's about loving people really well. And at the end of the day, these things make for a lifetime of challenge and reward.
Σας ευχαριστώ.
Thank you.
(Χειροκρότημα)
(Applause)