Θα σας μιλήσω για το στρατηγοποιημένο εγκέφαλο. Θα χρησιμοποιήσουμε έναν ασυνήθιστο συνδυασμό εργαλείων από τη θεωρία παιγνίων και τη νευροεπιστήμη για να καταλάβουμε πώς αλληλεπιδρούν οι άνθρωποι όταν διακυβεύεται η αξία.
I'm going to talk about the strategizing brain. We're going to use an unusual combination of tools from game theory and neuroscience to understand how people interact socially when value is on the line.
Η θεωρία παιγνίων ξεκίνησε αρχικά ως κλάδος των εφαρμοσμένων μαθηματικών, χρησιμοποιήθηκε κυρίως στα οικονομικά και τις πολιτικές επιστήμες, λίγο στη βιολογία, το οποίο μας δίνει μια μαθηματική ταξινόμηση της κοινωνικής ζωής προβλέποντας τι είναι πιθανό να κάνουν οι άνθρωποι, αλλά και τι πιστεύουν οι άλλοι πως θα κάνουν στις περιπτώσεις που οι ενέργειες όλων επηρεάζουν τους πάντες. Πολλοί παράγοντες: ο ανταγωνισμός, η συνεργασία, η διαπραγμάτευση, παιχνίδια όπως το κρυφτό και το πόκερ.
So game theory is a branch of, originally, applied mathematics, used mostly in economics and political science, a little bit in biology, that gives us a mathematical taxonomy of social life, and it predicts what people are likely to do and believe others will do in cases where everyone's actions affect everyone else. That's a lot of things: competition, cooperation, bargaining, games like hide-and-seek and poker.
Ένα απλό παιχνίδι για να ξεκινήσουμε. Ο καθένας επιλέγει έναν αριθμό από το 0 έως το 100, θα υπολογίσουμε το μέσο όρο αυτών των αριθμών, και όποιος είναι πιο κοντά στα δύο τρίτα του μέσου όρου, κερδίζει ένα καθορισμένο βραβείο. Έτσι θέλετε να είστε λίγο πιο κάτω από το μέσο αριθμό, αλλά όχι πάρα πολύ παρακάτω, και όλοι οι άλλοι θέλουν να είναι λίγο πιο κάτω από το μέσο αριθμό. Σκεφτείτε τι μπορείτε να διαλέξετε. Όπως σκέφτεστε, πρόκειται για ένα μοντέλο-παιχνίδι κάτι σαν πώληση στο χρηματιστήριο κατά την άνοδο της αγοράς. Σωστά; Δεν θέλετε να πουλήσετε πολύ νωρίς, γιατί θα χάσετε τα κέρδη, αλλά δεν θέλετε να περιμένετε πάρα πολύ όταν θα πουλάνε όλοι οι άλλοι, προκαλώντας μια πτώση. Θέλετε να είσαστε λίγο μπροστά από τον ανταγωνισμό, αλλά όχι πολύ μπροστά. Εντάξει, εδώ είναι δύο θεωρίες σχετικά με το πώς οι άνθρωποι μπορεί να σκεφτούν γι' αυτό, και στη συνέχεια θα δούμε μερικά στοιχεία. Μερικά από αυτά θα σας ακουστούν γνωστά, επειδή πιθανώς σκεφτόσαστε με αυτόν τον τρόπο. Χρησιμοποιώ μία εγκεφαλική θεωρία για να δω. Πολλοί άνθρωποι λένε: «Πραγματικά δεν ξέρω τι θα επιλέξει ο κόσμος, έτσι νομίζω ότι ο μέσος όρος θα είναι 50». Πραγματικά δεν έχουν καμία στρατηγική. «Και θα διαλέξω τα δύο-τρίτα του 50. Δηλαδή το 33». Αυτό είναι μια αρχή. Άλλοι που είναι λίγο πιο πολύπλοκοι, χρησιμοποιώντας περισσότερη λειτουργική μνήμη, λένε: «Πιστεύω ότι ο κόσμος θα διαλέξει το 33, επειδή θα διαλέξουν ως απάντηση το 50, και έτσι θα διαλέξω το 22, που είναι τα δύο τρίτα του 33». Κάνουν ένα επιπλέον βήμα στη σκέψη, δύο βήματα. Αυτό είναι καλύτερο. Και φυσικά, κατ' αρχήν, θα μπορούσατε να κάνετε τρία, τέσσερα ή περισσότερα, αλλά αρχίζει να γίνεται πολύ δύσκολο. Όπως στη γλώσσα και άλλους τομείς, ξέρουμε ότι οι άνθρωποι δυσκολεύονται να αναλύσουν πολύ σύνθετες προτάσεις με κάποια αναδρομική δομή. Παρεμπιπτόντως, αυτό ονομάζεται θεωρία της γνωστικής ιεραρχίας. Έχω δουλέψει πάνω σε αυτό και μερικοί ακόμη άνθρωποι, και αυτό δείχνει ένα είδος ιεραρχίας μαζί με κάποιες παραδοχές σχετικά με το πόσοι άνθρωποι σταματούν σε διάφορα στάδια και πόσο επηρεάζονται τα βήματα σκέψης από πολλές ενδιαφέρουσες μεταβλητές και εκδοχές ανθρώπων, όπως θα δούμε σε λίγο. Μια πολύ διαφορετική θεωρία, πολύ πιο δημοφιλής, καθώς και μία παλαιότερη, κυρίως λόγω του Τζων Νας, διάσημος από την ταινία «Ένας υπέροχος άνθρωπος», είναι αυτό που ονομάζεται ανάλυση ισορροπίας. Έτσι, εάν έχετε κάνει ποτέ ένα μάθημα στη θεωρία παιγνίου σε οποιοδήποτε επίπεδο, θα έχετε μάθει λίγο γι' αυτό. Η ισορροπία είναι μια μαθηματική κατάσταση στην οποία όλοι έχουν καταλάβει ακριβώς τι θα κάνουν όλοι οι άλλοι. Είναι μια πολύ χρήσιμη έννοια, αλλά συμπεριφορικά, ίσως να μην εξηγεί ακριβώς τι κάνουν οι άνθρωποι την πρώτη φορά που παίζουν τέτοια οικονομικά παιχνίδια ή σε καταστάσεις στον έξω κόσμο. Στην περίπτωση αυτή, η ισορροπία κάνει μια πολύ τολμηρή πρόβλεψη, που είναι ότι ο καθένας θέλει να είναι κάτω από όλους τους άλλους, και ως εκ τούτου θα παίξουν το μηδέν.
Here's a simple game to get us started. Everyone chooses a number from zero to 100. We're going to compute the average of those numbers, and whoever's closest to two-thirds of the average wins a fixed prize. So you want to be a little bit below the average number but not too far below, and everyone else wants to be a little bit below the average number as well. Think about what you might pick. As you're thinking, this is a toy model of something like selling in the stock market during a rising market: You don't want to sell too early, because you miss out on profits, but you don't want to wait too late, to when everyone else sells, triggering a crash. You want to be a little bit ahead of the competition, but not too far ahead. OK, here's two theories about how people might think about this, then we'll see some data. Some of these will sound familiar because you probably are thinking that way. I'm using my brain theory to see. A lot of people say, "I really don't know what people are going to pick, so I think the average will be 50" -- they're not being strategic at all -- and "I'll pick two-thirds of 50, that's 33." That's a start. Other people, who are a little more sophisticated, using more working memory, say, "I think people will pick 33, because they're going to pick a response to 50, and so I'll pick 22, which is two-thirds of 33." They're doing one extra step of thinking, two steps. That's better. Of course, in principle, you could do three, four or more, but it starts to get very difficult. Just like in language and other domains, we know that it's hard for people to parse very complex sentences with a recursive structure. This is called the cognitive hierarchy theory, something I've worked on and a few other people, and it indicates a kind of hierarchy, along with some assumptions about how many people stop at different steps and how the steps of thinking are affected by lots of interesting variables and variant people, as we'll see in a minute. A very different theory, a much more popular one and an older one, due largely to John Nash of "A Beautiful Mind" fame, is what's called "equilibrium analysis." So if you've ever taken a game theory course at any level, you'll have learned a bit about this. An equilibrium is a mathematical state in which everybody has figured out exactly what everyone else will do. It is a very useful concept, but behaviorally, it may not exactly explain what people do the first time they play these types of economic games or in situations in the outside world. In this case, the equilibrium makes a very bold prediction, which is: everyone wants to be below everyone else, therefore, they'll play zero.
Ας δούμε τι θα συμβεί. Αυτό το πείραμα έχει γίνει πολλές φορές. Μερικά από τα πρώτα έγιναν στη δεκαετία του 90 από 'μένα και τη Ρόζμαρι Νάγκελ και άλλους. Πρόκειται για ένα όμορφο σύνολο δεδομένων από 9.000 ανθρώπους που έγραψαν σε τρεις εφημερίδες και περιοδικά που είχαν ένα διαγωνισμό. Ο διαγωνισμός έλεγε, στείλτε τους αριθμούς σας και όποιος είναι πιο κοντά στα δύο-τρίτα του μέσου όρου, θα κερδίσει ένα μεγάλο έπαθλο. Όπως μπορείτε να δείτε, υπάρχουν τόσο πολλά στοιχεία εδώ, οι άνοδοι είναι πολύ ορατές. Έχουμε μία άνοδο στο 33. Αυτοί είναι άνθρωποι που κάνουν ένα βήμα. Υπάρχει μια άλλη άνοδος ορατή στο 22. Παρεμπιπτόντως, παρατηρήστε ότι οι περισσότεροι άνθρωποι διαλέγουν αριθμούς εκεί γύρω. Δεν διαλέγουν απαραιτήτως ακριβώς το 33 και το 22. Υπάρχει κάτι που είναι λίγο θορυβώδες γύρω από αυτό. Αλλά μπορείτε να δείτε αυτές τις ανόδους, είναι εκεί. Υπάρχει μια άλλη ομάδα ανθρώπων, οι οποίοι φαίνεται να γνωρίζουν καλά την ανάλυση της ισορροπίας, επειδή επιλέγουν το μηδέν ή το ένα. Αλλά χάνουν, σωστά; Γιατί επιλέγοντας έναν χαμηλό αριθμό είναι στην πραγματικότητα μια κακή επιλογή αν άλλοι άνθρωποι δεν κάνουν την ανάλυση της ισορροπίας το ίδιο καλά. Έτσι είναι έξυπνοι, αλλά κακοί.
Let's see what happens. This experiment's been done many, many times. Some of the earliest ones were done in the '90s by me and Rosemarie Nagel and others. This is a beautiful data set of 9,000 people who wrote in to three newspapers and magazines that had a contest. The contest said, send in your numbers, and whoever is close to two-thirds of the average will win a big prize. As you can see, there's so much data here, you can see the spikes very visibly. There's a spike at 33 -- those are people doing one step. There is another spike visible at 22. Notice, by the way, most people pick numbers right around there; they don't necessarily pick exactly 33 and 22. There's something a bit noisy around it. But you can see those spikes on that end. There's another group of people who seem to have a firm grip on equilibrium analysis, because they're picking zero or one. But they lose, right? Because picking a number that low is actually a bad choice if other people aren't doing equilibrium analysis as well. So they're smart, but poor.
(Γέλια)
(Laughter)
Πού είναι αυτά που συμβαίνουν στον εγκέφαλο; Μια μελέτη από τους Κορνισέλι και Νάγκελ δίνει μια πραγματικά αιχμηρή, ενδιαφέρουσα απάντηση. Έτσι είχαν κόσμο να παίζει αυτό το παιχνίδι ενώ τους έκαναν σάρωση μέσω Λειτουργικής Απεικόνισης Μαγνητικού Συντονισμού και δύο προϋποθέσεις: σε μερικές δοκιμές, τους είπαν ότι παίζουν ένα άλλο πρόσωπο το οποίο παίζει αυτή τη στιγμή και εμείς θα ταιριάξουμε στο τέλος τη συμπεριφορά σας και θα σας πληρώσουμε αν κερδίσετε. Στις άλλες δοκιμές, τους έλεγαν, παίζετε έναν υπολογιστή. Απλά επιλέγουν τυχαία. Έτσι, αυτό που βλέπετε εδώ είναι μια αφαίρεση των περιοχών στις οποίες υπάρχει μεγαλύτερη εγκεφαλική δραστηριότητα όταν παίζετε με ανθρώπους σε σύγκριση με όταν παίζεται τον υπολογιστή. Και βλέπετε δραστηριότητα σε ορισμένες περιοχές που είδαμε σήμερα, τον έσω προμετωπιαίο φλοιό, το μεσοραχιαίο, ωστόσο, εδώ πάνω, στο μεσοκοιλιακό προμετωπιαίο φλοιό, τον πρόσθιο προσαγωγίου, μια περιοχή που εμπλέκεται σε πολλά είδη επίλυσης συγκρούσεων, όπως όταν παίζετε «Ο Σάιμον είπε» και επίσης η δεξιά και αριστερή κροταφοβρεγματική διασταύρωση. Πρόκειται για τομείς που είναι αρκετά αξιόπιστα γνωστοί ως μέρος του λεγόμενου κυκλώματος «θεωρία του νου», ή «κύκλωμα νοητικοποίησης». Δηλαδή, είναι ένα κύκλωμα που χρησιμοποιείται για να φανταστείτε τι μπορεί να κάνουν οι άλλοι. Έτσι, αυτές ήταν μερικές από τις πρώτες μελέτες για να το δείτε σε σχέση με τη Θεωρία Παιγνίων.
Where are these things happening in the brain? One study by Coricelli and Nagel gives a really sharp, interesting answer. They had people play this game while they were being scanned in an fMRI, and two conditions: in some trials, they're told, "You're playing another person who's playing right now. We'll match up your behavior at the end and pay you if you win." In other trials, they're told, "You're playing a computer, they're just choosing randomly." So what you see here is a subtraction of areas in which there's more brain activity when you're playing people compared to playing the computer. And you see activity in some regions we've seen today, medial prefrontal cortex, dorsomedial, up here, ventromedial prefrontal cortex, anterior cingulate, an area that's involved in lots of types of conflict resolution, like if you're playing "Simon Says," and also the right and left temporoparietal junction. And these are all areas which are fairly reliably known to be part of what's called a "theory of mind" circuit or "mentalizing circuit." That is, it's a circuit that's used to imagine what other people might do. These were some of the first studies to see this tied in to game theory.
Τι συμβαίνει με αυτούς τους τύπους με το ένα και τα δύο βήματα; Κατατάσσουμε τους ανθρώπους σύμφωνα με αυτό που διάλεξαν, και μετά κοιτάζουμε τη διαφορά μεταξύ του παιχνιδιού με ανθρώπους και του παιχνιδιού με υπολογιστές, ποιες περιοχές του εγκεφάλου ενεργοποιούνται διαφορετικά. Στο πάνω μέρος μπορείτε να δείτε τους παίκτες του ενός βήματος. Δεν υπάρχει σχεδόν καμία διαφορά. Ο λόγος είναι πως μεταχειρίζονται τους άλλους όπως έναν υπολογιστή, και ο εγκέφαλος κάνει το ίδιο. Οι κάτω παίκτες, βλέπετε όλες τις δραστηριότητες στο μεσοραχιαίο προμετωπιαίο φλοιό. Έτσι ξέρουμε ότι οι παίκτες των δύο βημάτων κάνουν κάτι διαφορετικά.
What happens with these one- and two-step types? So, we classify people by what they picked, and then we look at the difference between playing humans versus computers, which brain areas are differentially active. On the top, you see the one-step players. There's almost no difference. The reason is, they're treating other people like a computer, and the brain is too. The bottom players, you see all the activity in dorsomedial PFC.
Αν κάνετε ένα βήμα πίσω και πείτε: «Τι μπορούμε να κάνουμε με αυτές τις πληροφορίες;» ίσως να είστε σε θέση να εξετάσετε την εγκεφαλική δραστηριότητα και να πείτε: «Αυτός θα γίνει καλός παίκτης πόκερ» ή «Αυτός είναι κοινωνικά αφελής» και επίσης ίσως να είμαστε σε θέση να μελετήσουμε πράγματα όπως η ανάπτυξη του εφηβικού εγκεφάλου όταν θα έχουμε μια ιδέα για το πού υπάρχει αυτό το κύκλωμα.
So we know the two-step players are doing something differently. Now, what can we do with this information? You might be able to look at brain activity and say, "This person will be a good poker player," or "This person's socially naive." We might also be able to study things like development of adolescent brains once we have an idea of where this circuitry exists.
Εντάξει. Ετοιμαστείτε. Σας εξοικονομώ λίγη εγκεφαλική λειτουργία, επειδή δεν χρειάζεται να χρησιμοποιήσετε τα τριχοειδή ανιχνευτικά κύτταρά σας. Θα πρέπει να χρησιμοποιήσετε αυτά τα κύτταρα για να σκεφτείτε προσεκτικά για το παιχνίδι. Πρόκειται για ένα διαπραγματευτικό παιχνίδι. Δύο παίκτες που σαρώνονται χρησιμοποιώντας ηλεκτρόδια EEG πρόκειται να διαπραγματευτούν για ένα έως έξι δολάρια. Αν μπορούν να το κάνουν σε 10 δευτερόλεπτα, θα κερδίσουν στην πραγματικότητα αυτά τα χρήματα. Αν περάσουν τα 10 δευτερόλεπτα και δεν κάνουν καμία συμφωνία, δεν θα πάρουν τίποτα. Είναι ένας τύπος λάθους που κάνουν μαζί. Το κόλπο είναι ότι ο ένας παίκτης, στα αριστερά, είναι ενημερωμένος για το ποσό που υπάρχει σε κάθε δοκιμασία. Παίζουν πολλές δοκιμασίες με διαφορετικά ποσά κάθε φορά. Σε αυτή την περίπτωση ξέρουν ότι είναι τέσσερα δολάρια. Ο ανενημέρωτος παίκτης δεν ξέρει, αλλά ξέρουν ότι ο ενημερωμένος παίκτης το ξέρει. Έτσι η πρόκληση για τον ανενημέρωτο παίκτη είναι να πει: «Είναι πραγματικά δίκαιος ή μου δίνει μια πολύ χαμηλή προσφορά προκειμένου να με κάνει να νομίζω ότι υπάρχουν μόνο ένα ή δύο δολάρια διαθέσιμα να μοιραστούμε;» και στην περίπτωση αυτή μπορεί να το απορρίψει και να μην συμφωνήσουν. Έτσι, υπάρχει κάποια ένταση εδώ μεταξύ στην προσπάθεια να πάρει τα περισσότερα χρήματα αλλά και στην προσπάθεια να προτρέψει τον άλλο παίκτη να του δώσει περισσότερα. Ο τρόπος που διαπραγματεύονται είναι να δείξουν σε μία γραμμή αριθμών που πάει από το μηδέν στα έξι δολάρια, και παζαρεύουν το πόσα θα πάρει ο ανενημέρωτος παίκτης, και ο ενημερωμένος παίκτης θα πάρει τα υπόλοιπα. Είναι σαν μια διαπραγμάτευση διεύθυνσης-εργατών στην οποία οι εργαζόμενοι δεν γνωρίζουν πόσα κέρδη έχει η ιδιωτική εταιρεία, σωστά, και θέλουν να περιμένουν για περισσότερα χρήματα, αλλά η εταιρεία μπορεί να θέλει να δημιουργήσει την εντύπωση ότι υπάρχουν πολύ λίγα για να χωρίσουν: «Σας δίνω όσο περισσότερα μπορώ».
OK. Get ready. I'm saving you some brain activity, because you don't need to use your hair detector cells. You should use those cells to think carefully about this game. This is a bargaining game. Two players who are being scanned using EEG electrodes are going to bargain over one to six dollars. If they can do it in 10 seconds, they'll earn that money. If 10 seconds go by and they haven't made a deal, they get nothing. That's kind of a mistake together. The twist is that one player, on the left, is informed about how much on each trial there is. They play lots of trials with different amounts each time. In this case, they know there's four dollars. The uninformed player doesn't know, but they know the informed player knows. So the uninformed player's challenge is to say, "Is this guy being fair, or are they giving me a very low offer in order to get me to think there's only one or two dollars available to split?" in which case they might reject it and not come to a deal. So there's some tension here between trying to get the most money but trying to goad the other player into giving you more. And the way they bargain is to point on a number line that goes from zero to six dollars. They're bargaining over how much the uninformed player gets, and the informed player will get the rest. So this is like a management-labor negotiation in which the workers don't know how much profits the privately held company has, and they want to maybe hold out for more money, but the company might want to create the impression that there's very little to split: "I'm giving the most I can."
Πρώτα κάποια συμπεριφορά. Μερικά από τα ζεύγη θεμάτων παίζουν πρόσωπο με πρόσωπο. Έχουμε κάποια άλλα στοιχεία, όπου παίζουν μέσω υπολογιστών. Αυτή είναι μια ενδιαφέρουσα διαφορά, όπως μπορείτε να φανταστείτε. Αλλά μερικά από τα ζεύγη πρόσωπο με πρόσωπο συμφωνούν σε ομοιόμορφο διαχωρισμό των χρημάτων κάθε φορά. Βαρετό. Νευρωνικά, απλά δεν είναι ενδιαφέρον. Είναι καλό γι' αυτούς. Βγάζουν πολλά χρήματα. Αλλά εμείς ενδιαφερόμαστε, μπορούμε να πούμε κάτι για το πότε προκύτπουν διαφωνίες και πότε όχι;
First, some behavior: a bunch of the subject pairs play face-to-face. We have other data where they play across computers. That's an interesting difference, as you might imagine. But a bunch of the face-to-face pairs agree to divide the money evenly every single time. Boring. It's just not interesting neurally. It's good for them -- they make a lot of money. But we're interested in: Can we say something about when disagreements occur versus don't occur?
Πρόκειται, λοιπόν, για την άλλη ομάδα των θεμάτων που συχνά διαφωνούν. Έτσι έχουν μια πιθανότητα -- φιλονικούν και διαφωνούν και καταλήγουν με λιγότερα χρήματα. Ίσως να μπορούν να τους πάρουν στην τηλεοπτική εκπομπή «Πραγματικές Νοικοκυρές». Μπορείτε να δείτε στα αριστερά, όταν το χάσμα του ποσού είναι ένα, δύο ή τρία δολάρια, διαφωνούν περίπου το ήμισυ του χρόνου, και όταν το ποσό είναι τέσσερα, πέντε, έξι, συμφωνούν αρκετά συχνά. Αυτό αποδεικνύει ότι είναι κάτι που προβλέπεται από έναν πολύ περίπλοκο τύπο της θεωρίας των παιγνίων που θα πρέπει να αποφοιτήσετε από το CalTech και να τον μάθετε. Είναι πάρα πολύ περίπλοκο για να το εξηγήσω αυτή τη στιγμή, αλλά η θεωρία σάς λέει ότι θα πρέπει να συμβεί αυτό το είδος σχήματος. Ίσως να σας το πει και η διαίσθησή σας.
So this is the other group of subjects, who often disagree. They bicker and disagree and end up with less money. They might be eligible to be on "Real Housewives," the TV show. (Laughter) You see on the left, when the amount to divide is one, two or three dollars, they disagree about half the time; when it's four, five, six, they agree quite often. This turns out to be something that's predicted by a very complicated type of game theory you should come to graduate school at CalTech and learn about. It's a little too complicated to explain right now, but the theory tells you that this shape should occur.
Τώρα θα σας δείξω τα αποτελέσματα από την καταγραφή του ηλεκτροεγκεφαλογραφήματος. Πολύ περίπλοκη. Η δεξιά παράσταση του εγκεφάλου είναι του ανενημέρωτου ατόμου, και η αριστερή του ενημερωμένου. Θυμηθείτε ότι σκανάραμε και τους δύο εγκεφάλους την ίδια στιγμή, έτσι μπορούμε να μάθουμε σχετικά με τη χρονικά συγχρονισμένη δραστηριότητα σε παρόμοιες ή διαφορετικές περιοχές ταυτόχρονα, ακριβώς όπως αν θέλατε να μελετήσετε μια συνομιλία και σκανάρατε δύο άνθρωπους που μιλούν μεταξύ τους και θα περιμένατε κοινή δραστηριότητα σε γλωσσικές περιοχές όταν στην πραγματικότητα κατά κάποιον τρόπο ακούν και επικοινωνούν. Έτσι τα βέλη συνδέουν περιοχές που είναι ενεργές την ίδια στιγμή, και την κατεύθυνση των βελών ρέει από την περιοχή που είναι ενεργή πρώτη και η αιχμή του βέλους πηγαίνει στην περιοχή που είναι ενεργή αργότερα. Έτσι σε αυτή την περίπτωση, αν κοιτάξετε προσεκτικά, τα περισσότερα από τα βέλη ρέουν από τα δεξιά προς τα αριστερά. Δηλαδή, φαίνεται σαν η ανενημέρωτη εγκεφαλική δραστηριότητα να γίνεται πρώτη και στη συνέχεια ακολουθείται από τη δραστηριότητα στον ενημερωμένο εγκέφαλο. Παρεμπιπτόντως, αυτές ήταν δοκιμές όπου έγιναν συμφωνίες. Αυτό είναι από τα πρώτα δύο δευτερόλεπτα. Δεν έχουμε τελειώσει την ανάλυση αυτών των δεδομένων, οπότε ακόμα κρυφοκοιτάζουμε, αλλά ελπίζουμε ότι μπορούμε να πούμε κάτι στα πρώτα δύο δευτερόλεπτα σχετικά με το αν θα κάνουν μια συμφωνία ή όχι, που θα μπορούσε να είναι πολύ χρήσιμη όταν σκέφτεστε πως να αποφύγετε προσφυγές και άσχημα διαζύγια και τέτοια πράγματα. Όλες αυτές είναι περιπτώσεις όπου χάνεται μεγάλη αξία από καθυστερήσεις και απεργίες.
Your intuition might tell you that, too. Now I'm going to show you the results from the EEG recording. Very complicated. The right brain schematic is the uninformed person, and the left is the informed. Remember that we scanned both brains at the same time, so we can ask about time-synced activity in similar or different areas simultaneously, just like if you wanted to study a conversation, and you were scanning two people talking to each other. You'd expect common activity in language regions when they're listening and communicating. So the arrows connect regions that are active at the same time. The direction of the arrows flows from the region that's active first in time, and the arrowhead goes to the region that's active later. So in this case, if you look carefully, most of the arrows flow from right to left. That is, it looks as if the uninformed brain activity is happening first, and then it's followed by activity in the informed brain. And by the way, these are trials where their deals were made. This is from the first two seconds. We haven't finished analyzing this data, so we're still peeking in, but the hope is that we can say something in the first couple of seconds about whether they'll make a deal or not, which could be very useful in thinking about avoiding litigation and ugly divorces and things like that. Those are all cases in which a lot of value is lost by delay and strikes.
Εδώ είναι η περίπτωση όπου συμβαίνουν oi διαφωνίες. Μπορείτε να δείτε ότι φαίνεται διαφορετικό από το άλλο. Έχει πολλά περισσότερα βέλη. Αυτό σημαίνει ότι οι εγκέφαλοι συγχρονίζονται περισσότερο όσον αφορά την ταυτόχρονη δραστηριότητα, και τα βέλη ρέουν ξεκάθαρα από αριστερά προς τα δεξιά. Δηλαδή, ο ενημερωμένος εγκέφαλος φαίνεται να αποφασίζει, «Κατά πάσα πιθανότητα δεν πρόκειται να κάνουμε μια συμφωνία εδώ». Και μετά, αργότερα, υπάρχει δραστηριότητα στον ανενημέρωτο εγκέφαλο.
Here's the case where the disagreements occur. You can see it looks different than the one before. There's a lot more arrows. That means that the brains are synced up more closely in terms of simultaneous activity, and the arrows flow clearly from left to right. That is, the informed brain seems to be deciding, "We're probably not going to make a deal here." And then later, there's activity in the uninformed brain.
Στη συνέχεια θα σας συστήσω κάποιους συγγενείς. Είναι τριχωτοί, γρήγοροι, δυνατοί και βρωμάνε. Ίσως να θυμηθήκατε την τελευταία μέρα των Ευχαριστιών σας. Ίσως αν είχετε μαζί σας έναν χιμπατζή. Ο Κάρολος Δαρβίνος κι εγώ κι εσύ διακόψαμε το οικογενειακό δέντρο με τους χιμπατζήδες περίπου πέντε εκατομμύρια χρόνια πριν. Είναι ακόμα οι πιο κοντινοί μας γενετικοί συγγενείς. Μοιραζόμαστε το 98,8% των γονιδίων. Μοιραζόμαστε περισσότερα γονίδια με αυτούς απ' ό,τι οι ζέβρες με τα άλογα. Και είμαστε επίσης τα πιο κοντινά ξαδέλφια τους. Έχουν περισσότερη γενετική σχέση με μας απ' ό,τι με τους γορίλες. Οπότε το πώς οι άνθρωποι και οι χιμπατζήδες συμπεριφέρονται διαφορετικά μπορεί να μας πει πολλά σχετικά για την εξέλιξη του εγκεφάλου.
Next, I'm going to introduce you to some relatives. They're hairy, smelly, fast and strong. You might be thinking back to your last Thanksgiving. (Laughter) Maybe, if you had a chimpanzee with you. Charles Darwin and I and you broke off from the family tree from chimpanzees about five million years ago. They're still our closest genetic kin. We share 98.8 percent of the genes. We share more genes with them than zebras do with horses. And we're also their closest cousin. They have more genetic relation to us than to gorillas. So, how humans and chimpanzees behave differently might tell us a lot about brain evolution.
Έτσι αυτή είναι μια καταπληκτική δοκιμή μνήμης από τη Ναγκόγια, στην Ιαπωνία, το Ερευνητικό Ινστιτούτο ανθρωποειδών πιθήκων, όπου έχουν κάνει πολύ τέτοια έρευνα. Την κάνουν αρκετό καιρό. Τους ενδιαφέρει η λειτουργική μνήμη. Ο χιμπατζής θα δει, παρακολουθήστε προσεκτικά, θα δούμε την έκθεση σε 200 χιλιοστά του δευτερολέπτου — που είναι γρήγορο, δηλαδή οκτώ καρέ ταινίας — των αριθμών ένα, δύο, τρία, τέσσερα, πέντε. Στη συνέχεια εξαφανίζονται και αντικαθίστανται από τετράγωνα, και πρέπει να πατήσουν τα τετράγωνα που αντιστοιχούν στους αριθμούς από τον μικρότερο στον μεγαλύτερο για να πάρουν ένα μήλο ως βραβείο. Ας δούμε πώς μπορούν να το κάνουν. Αυτός είναι ένας νεαρός χιμπατζής. Οι νέοι είναι καλύτεροι από τους μεγάλους, ακριβώς όπως στους ανθρώπους. Και είναι ιδιαίτερα έμπειροι, το έχουν κάνει αυτό χιλιάδες και χιλιάδες φορές. Προφανώς υπάρχει μεγάλη επίδραση της εκπαίδευσης, όπως μπορείτε να φανταστείτε. (Γέλια) Μπορείτε να δείτε πως είναι πολύ αδιάφοροι και κάπως άκοποι. Όχι μόνο μπορούν να το κάνουν πολύ καλά, το κάνουν με κάπως χαλαρό τρόπο. Σωστά; Ποιος νομίζει πως μπορεί να νικήσει το χιμπαντζή;
This is an amazing memory test from [Kyoto], Japan, the Primate Research Institute, where they've done a lot of this research. This goes back a ways. They're interested in working memory. The chimp will see, watch carefully, they'll see 200 milliseconds' exposure -- that's fast, eight movie frames -- of numbers one, two, three, four, five. Then they disappear and are replaced by squares, and they have to press the squares that correspond to the numbers from low to high to get an apple reward. Let's see how they can do it. This is a young chimp. The young ones are better than the old ones, just like humans. (Laughter) And they're highly experienced, they've done this thousands of times. Obviously there's a big training effect, as you can imagine. (Laughter) You can see they're very blasé and effortless. Not only can they do it very well, they do it in a sort of lazy way. (Laughter)
Λάθος. (Γέλια) Μπορούμε να προσπαθήσουμε. Θα προσπαθήσουμε. Ίσως να προσπαθήσουμε.
Who thinks you could beat the chimps? (Laughter) Wrong. (Laughter)
Εντάξει, το επόμενο μέρος αυτής της μελέτης που θα εξετάσω γρήγορα είναι βασισμένο σε μια ιδέα του Τετσούρο Ματσυζάουα. Είχε μια τολμηρή ιδέα που -- αυτό που αποκάλεσε την γνωστική υπόθεση του συμβιβασμού. Γνωρίζουμε ότι οι χιμπατζήδες είναι πιο γρήγοροι και πιο δυνατοί. Είναι επίσης πολύ παθιασμένοι με τη θέση. Η σκέψη του ήταν, ίσως να έχουν διατηρήσει εγκεφαλικές δραστηριότητες και τις ασκούν στην ανάπτυξη που είναι πραγματικά, πολύ σημαντικό γι'αυτούς να διαπραγματευτούν την θέση και να κερδίσουν, που είναι κάτι σαν στρατηγική σκέψη κατά τη διάρκεια του ανταγωνισμού. Έτσι θα το ελέγξουμε βάζοντας τους χιμπατζήδες να παίξουν ένα παιχνίδι αγγίζοντας δύο οθόνες αφής. Οι χιμπατζήδες αλληλεπιδρούν μεταξύ τους μέσω των υπολογιστών. Πατάνε αριστερά ή δεξιά. Ο ένας χιμπατζής ονομάζεται ταιριαστής. Κερδίσουν αν πιέσουν αριστερά, αριστερά, όπως ένας αναζητητής βρίσκει κάποιον στο κρυφτό, ή προς τα δεξιά, δεξιά. Ο μη-ταιριαστής δεν θέλει να γίνει το ταίριασμα. Θέλουν να πιέσουν το αντίθετο από την οθόνη του το χιμπατζή. Και ανταμείβονται με κύβους μήλου. Να πώς βλέπουν αυτά τα δεδομένα οι θεωρητικοί των παιγνίων. Αυτό είναι ένα γράφημα από το ποσοστό των φορών που ο ταιριαστής διάλεξε δεξιά στον άξονα x, και το ποσοστό των φορών που ο μη-ταιριαστής προέβλεψε δεξιά στον άξονα y. Το θέμα είναι η συμπεριφορά από ένα ζευγάρι των παικτών, ο ένας προσπαθεί να ταιριάξει, ο άλλος προσπαθεί να μην ταιριάξει. Το NE τετράγωνο στη μέση -- στην πραγματικότητα NE, CH και QRE -- πρόκειται για τρεις διαφορετικές θεωρίες της ισορροπίας του Νας, και άλλες, σας λένε τι προβλέπει η θεωρία, που είναι ότι πρέπει να ταιριάξουν 50-50, διότι αν παίζετε πάρα πολύ το αριστερό, για παράδειγμα, μπορώ να το εκμεταλλευτώ αν είμαι ο μη-ταιριαστής παίζοντας μετά δεξιά. Όπως μπορείτε να δείτε, οι χιμπατζήδες, κάθε χιμπατζής είναι ένα τρίγωνο, είναι μέσα σε κύκλο, και αιωρούνται γύρω από εκείνη την πρόβλεψη.
We can try. We'll try. Maybe we'll try. OK, so the next part of the study I'm going to go quickly through is based on an idea of Tetsuro Matsuzawa. He had a bold idea he called the "cognitive trade-off hypothesis." We know chimps are faster and stronger; they're also obsessed with status. His thought was, maybe they've preserved brain activities and practice them in development that are really, really important to them to negotiate status and to win, which is something like strategic thinking during competition. So we're going to check that out by having the chimps actually play a game by touching two touch screens. The chimps are interacting with each other through the computers. They'll press left or right. One chimp is called a matcher; they win if they press left-left, like a seeker finding someone in hide-and-seek, or right-right. The mismatcher wants to mismatch; they want to press the opposite screen of the chimp. And the rewards are apple cube rewards. So here's how game theorists look at these data. This is a graph of the percentage of times the matcher picked right on the x-axis and the percentage of times they picked right by the mismatcher on the y-axis. So a point here is the behavior by a pair of players, one trying to match, one trying to mismatch. The NE square in the middle -- actually, NE, CH and QRE -- those are three different theories of Nash equilibrium and others, tells you what the theory predicts, which is that they should match 50-50, because if you play left too much, for example, I can exploit that if I'm the mismatcher by then playing right. And as you can see, the chimps -- each chimp is one triangle -- are circled around, hovering around that prediction.
Τώρα προχωρούμε στις ανταμοιβές. Θα κάνουμε την αριστερή ανταμοιβή για τον ταιριαστή λίγο υψηλότερη. Τώρα παίρνουν τρία κυβάκια μήλου. Σύμφωνα με την θεωρία παιγνίων, αυτό θα έπρεπε να κάνει την συμπεριφορά του ταιριαστή να αλλάξει γιατί αυτό που συμβαίνει είναι, ο μη-ταιριαστής θα σκεφτεί, ω, αυτός ο τύπος θα πάει για την μεγάλη ανταμοιβή, και έτσι θα πάω προς τα δεξιά, για να σιγουρευτώ ότι δεν θα το βρει. Και όπως μπορείτε να δείτε, η συμπεριφορά τους κινείται προς τα πάνω στην κατεύθυνση αυτή της αλλαγής στην ισορροπία του Νας. Τέλος, αλλάξαμε την ανταμοιβή άλλη μια φορά. Τώρα είναι τέσσερις κύβοι μήλου και τη συμπεριφορά τους, και πάλι, κινείται προς την ισορροπία του Νας. Έχει διασκορπιστεί, αλλά αν υπολογίζετε κατά μέσο όρο τους χιμπατζήδες είναι πραγματικά, πολύ κοντά, εντός του 0,01. Είναι στην πραγματικότητα πιο κοντά από οποιοδήποτε είδος έχουμε συναντήσει.
Now we move the payoffs. We're going to make the left-left payoff for the matcher a little higher. Now they get three apple cubes. Game theoretically, that should make the mismatcher's behavior shift: the mismatcher will think, "Oh, this guy's going to go for the big reward, so I'll go to the right, make sure he doesn't get it." And as you can see, their behavior moves up in the direction of this change in the Nash equilibrium. Finally, we changed the payoffs one more time. Now it's four apple cubes, and their behavior again moves towards the Nash equilibrium. It's sprinkled around, but if you average the chimps out, they're really close, within .01. They're actually closer than any species we've observed.
Τι γίνεται με τους ανθρώπους; Νομίζετε ότι είστε πιο έξυπνος από ένα χιμπατζή; Εδώ είναι δύο ομάδες με ανθρώπους σε πράσινο και μπλε. Είναι πιο κοντά στο 50-50. Δεν ανταποκρίνονται στα κέρδη τόσο κοντινά και επίσης αν έχετε μελετήσει τη μάθησή τους στο παιχνίδι, δεν είναι τόσο ευαίσθητοι στις προηγούμενες ανταμοιβές. Οι χιμπατζήδες παίζουν καλύτερα από τους ανθρώπους, καλύτερα με την έννοια της τήρησης της Θεωρίας Παιγνίων. Αυτές είναι δύο διαφορετικές ομάδες ανθρώπων από την Ιαπωνία και την Αφρική. Αναπαράγονται μια χαρά. Καμία από αυτές δεν είναι κοντά στους χιμπατζήδες.
What about humans? You think you're smarter than a chimpanzee? Here's two human groups in green and blue. They're closer to 50-50; they're not responding to payoffs as closely. And also if you study their learning in the game, they aren't as sensitive to previous rewards. The chimps play better than the humans, in terms of adhering to game theory. And these are two different groups of humans, from Japan and Africa; they replicate quite nicely. None of them are close to where the chimps are.
Να μερικά πράγματα που μάθαμε σήμερα. Οι άνθρωποι φαίνεται να κάνουν περιορισμένη στρατηγική σκέψη χρησιμοποιώντας τη θεωρία του νου. Έχουμε κάποια προκαταρκτικά στοιχεία από παζάρια ότι πρώιμα προειδοποιητικά σημάδια στον εγκέφαλο θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για να προβλέψουν αν θα υπάρξει μια κακή διαφωνία που κοστίζει χρήματα, και οι χιμπατζήδες είναι καλύτεροι ανταγωνιστές από τους ανθρώπους, όπως κρίνεται από τη θεωρία παιγνίων. Ευχαριστώ. (Χειροκρότημα)
So, some things we learned: people seem to do a limited amount of strategic thinking using theory of mind. We have preliminary evidence from bargaining that early warning signs in the brain might be used to predict whether there'll be a bad disagreement that costs money, and chimps are "better" competitors than humans, as judged by game theory. Thank you. (Applause)