Dr. Martin Luther King, Jr., in a 1968 speech where he reflects upon the Civil Rights Movement, states, "In the end, we will remember not the words of our enemies but the silence of our friends."
Dr. Martin Luther King, i riu., në një fjalim më 1968 ai reflekton mbi Lëvizjen për të Drejtat Civile, citon, '' Në fund, nuk do i kujtojmë fjalët e armiqve tanë por qetësinë e miqve tanë.''
As a teacher, I've internalized this message. Every day, all around us, we see the consequences of silence manifest themselves in the form of discrimination, violence, genocide and war. In the classroom, I challenge my students to explore the silences in their own lives through poetry. We work together to fill those spaces, to recognize them, to name them, to understand that they don't have to be sources of shame. In an effort to create a culture within my classroom where students feel safe sharing the intimacies of their own silences, I have four core principles posted on the board that sits in the front of my class, which every student signs at the beginning of the year: read critically, write consciously, speak clearly, tell your truth.
Si mësues, e kam kuptuar këtë mesazh. Çdo ditë, rreth nesh, shohim konsekuenca të qetësisë të cilat manifestohen në formë të diskriminimit, dhunë, gjenocid dhe luftë. Në klasë, i sfidoj studentët e mi të eksplorojnë qetësinë në jetën e tyre përmes poezisë. Punojmë për t'i plotësuar këto boshllëqe, për ti njohur ato, për ti emëruar ato, për të kuptuar se ato nuk kanë pse të jenë të turpshme. Në përpjekje për të formuar një kulturë në klasë ku studentët ndihen mirë për të ndarë intimitetin të qetësisë së tyre, I kam postuar në tabelë katër parimet themelore përballë klasës, Secili student i shikon në fillim të vitit shkollor: lexoni në mënyrë kritike, shkruani me vetëdije, flisni qartë, tregoni të vërtetën.
And I find myself thinking a lot about that last point, tell your truth. And I realized that if I was going to ask my students to speak up, I was going to have to tell my truth and be honest with them about the times where I failed to do so.
Kam menduar shumë rreth temës së fundit, tregoni të vërtetën. Dhe e kuptova se nëse do u kërkoj studentëve të flasin, duhet të tregoja të vërtetën time dhe të jem i sinqertë me ta për kohën kur dështova të e bëjë.
So I tell them that growing up, as a kid in a Catholic family in New Orleans, during Lent I was always taught that the most meaningful thing one could do was to give something up, sacrifice something you typically indulge in to prove to God you understand his sanctity. I've given up soda, McDonald's, French fries, French kisses, and everything in between. But one year, I gave up speaking. I figured the most valuable thing I could sacrifice was my own voice, but it was like I hadn't realized that I had given that up a long time ago. I spent so much of my life telling people the things they wanted to hear instead of the things they needed to, told myself I wasn't meant to be anyone's conscience because I still had to figure out being my own, so sometimes I just wouldn't say anything, appeasing ignorance with my silence, unaware that validation doesn't need words to endorse its existence. When Christian was beat up for being gay, I put my hands in my pocket and walked with my head down as if I didn't even notice. I couldn't use my locker for weeks because the bolt on the lock reminded me of the one I had put on my lips when the homeless man on the corner looked at me with eyes up merely searching for an affirmation that he was worth seeing. I was more concerned with touching the screen on my Apple than actually feeding him one. When the woman at the fundraising gala said "I'm so proud of you. It must be so hard teaching those poor, unintelligent kids," I bit my lip, because apparently we needed her money more than my students needed their dignity.
Ju tregova atyre që të rritesh, si një fëmijë në një familje katolike në New Orleans, gjatë kreshmës më është thënë se gjëja më e rëndësishme që dikush mund të e bëjë të heqësh dorë, të sakrifikosh diçka që të pëlqen për t'ia dëshmuar Zotit se po e kupton shenjtërinë e tij. Hoqa dorë nga pijet, McDonald-si, patatet e fërguara, puthjet franceze, dhe gjithçka tjetër. Por një vit, hoqa dorë nga të folurit. Gjëja më me vlerë që mund të sakrifikoj është zëri im, por nuk e pata kuptuar që kam hequr dorë kohë më parë. Kam dhënë shumë nga jeta ime duke thënë gjërat që të tjerët kanë dashur t'i dëgjojnë për kundër gjërave që duheshin, I tregova vetës që nuk kam nevojë të bëhem ndërgjegja e askujt ende nuk e kam kuptuar kush jam, nganjëherë nuk kam thënë asgje, kam heshtur kur më kanë injoruar, pa dijenine se vlefshmëria nuk ka nevojë për fjalë të miratoje ekzistencën e saj. Kur Kristiani është rrahur për shkak se është gej i kam futur duart në xhep kam ecur me kokën ulur sikur mos të e kisha parë. Nuk kam hapur gojën për javë të tëra sepse nuk fola kur burri i pastrehë në qoshe më shikoi mua duke kërkuar aprovim se ai vlenë. Isha më shumë i shqetësuar për telefonin tim sesa për të. Gruaja në galën e mbledhjeve të fondeve më tha ''Jam krenare me ty'' është e vështirë, të mësosh këta fëmijë të gjorë dhe të pamençur,'' Nuk fola, sepse studentëve iu duheshin parate e saj më shumë se dinjitet.
We spend so much time listening to the things people are saying that we rarely pay attention to the things they don't. Silence is the residue of fear. It is feeling your flaws gut-wrench guillotine your tongue. It is the air retreating from your chest because it doesn't feel safe in your lungs. Silence is Rwandan genocide. Silence is Katrina. It is what you hear when there aren't enough body bags left. It is the sound after the noose is already tied. It is charring. It is chains. It is privilege. It is pain. There is no time to pick your battles when your battles have already picked you.
Ne kalojmë më shumë kohë duke dëgjuar çfarë njerëzit thonë sesa atë që ata nuk e thonë. Heshtja është frikë. Sikur i ndjen të metat e tua në gjuhë. Është ajri që del nga krahërori sepse është i pasigurt në mushkëritë tua. Heshtja është gjenociti i Ruandës. Heshtja është Katrina. Është ajo që dëgjoni kur nuk ka mbetur çfarë të flitet. Është zhurma pasi fjalët janë thënë. Është e këndshme. Është e ngurtë. Është privilegj. Është dhimbje. Nuk ka kohë për të zgjedhur beteja betejat ju kanë zgjedhur juve.
I will not let silence wrap itself around my indecision. I will tell Christian that he is a lion, a sanctuary of bravery and brilliance. I will ask that homeless man what his name is and how his day was, because sometimes all people want to be is human. I will tell that woman that my students can talk about transcendentalism like their last name was Thoreau, and just because you watched one episode of "The Wire" doesn't mean you know anything about my kids. So this year, instead of giving something up, I will live every day as if there were a microphone tucked under my tongue, a stage on the underside of my inhibition. Because who has to have a soapbox when all you've ever needed is your voice?
Nuk do hesht kur jam i pavendosur. Do i tregoj Kristianit se është luan, shembull i guximit dhe madhështisë. Do pyes burrin e pastrehë si quhet, si kalon ditën, sepse nganjëherë çfarë duan njerëzit është të jenë njerëz. Do i them asaj gruas se studentët e mi mund të flasin për transcendentalizmin sikur mbiemri i tyre është Thoreau, Vetëm pse e ke shikuar një episodë të ''The Wire'' nuk do të thotë se dini gjithçka për fëmijët e mi. Këtë vit, në vend që të heqim dorë nga diçka, Do jetoj çdo ditë sikur të ishte mikrofoni në gjuhën time, të cilën mund ta ndali. Kujt i duhet ndihma kur ke zërin tënd?
Thank you.
Faleminderit.
(Applause)
(Duartrokitje)