Dr. Martin Luther King, Jr., in a 1968 speech where he reflects upon the Civil Rights Movement, states, "In the end, we will remember not the words of our enemies but the silence of our friends."
Dr. Martin Luther King Jr. zegt, in een toespraak uit 1968 met beschouwingen over de burgerrechtenbeweging: "Uiteindelijk zullen we ons niet de woorden van onze vijanden herinneren,
As a teacher, I've internalized this message. Every day, all around us, we see the consequences of silence manifest themselves in the form of discrimination, violence, genocide and war. In the classroom, I challenge my students to explore the silences in their own lives through poetry. We work together to fill those spaces, to recognize them, to name them, to understand that they don't have to be sources of shame. In an effort to create a culture within my classroom where students feel safe sharing the intimacies of their own silences, I have four core principles posted on the board that sits in the front of my class, which every student signs at the beginning of the year: read critically, write consciously, speak clearly, tell your truth.
maar de stilte van onze vrienden." Als leraar heb ik me dit bericht eigen gemaakt. Elke dag, overal om ons heen, zien we hoe de gevolgen van stilte zich manifesteren als discriminatie, geweld, genocide en oorlog. In de klas daag ik mijn studenten uit om de stiltes in hun eigen leven te verkennen door middel van gedichten. We werken samen om deze leemten op te vullen, om ze te herkennen, om ze te benoemen, en om te begrijpen dat het geen bronnen van schaamte hoeven te zijn. In een poging om in mijn klas een cultuur te creëren waar studenten veilig de intimiteiten van hun eigen stiltes kunnen delen, heb ik vier basisprincipes vermeld op het bord dat vooraan in mijn klas staat. Elke student ondertekent die bij het begin van het jaar: lees kritisch, schrijf bewust, spreek duidelijk, vertel jouw waarheid.
And I find myself thinking a lot about that last point, tell your truth. And I realized that if I was going to ask my students to speak up, I was going to have to tell my truth and be honest with them about the times where I failed to do so.
Ik denk veel over dat laaste punt, "vertel jouw waarheid". Ik besefte dat, als ik mijn studenten zou vragen om zich uit te spreken, ook ik mijn waarheid zou moeten vertellen en dat ik eerlijk zou moeten zijn over de kerendat ik dat had nagelaten. Dus ik vertel hun dat mij, als kind van een katholieke familie in New Orleans,
So I tell them that growing up, as a kid in a Catholic family in New Orleans, during Lent I was always taught that the most meaningful thing one could do was to give something up, sacrifice something you typically indulge in to prove to God you understand his sanctity. I've given up soda, McDonald's, French fries, French kisses, and everything in between. But one year, I gave up speaking. I figured the most valuable thing I could sacrifice was my own voice, but it was like I hadn't realized that I had given that up a long time ago. I spent so much of my life telling people the things they wanted to hear instead of the things they needed to, told myself I wasn't meant to be anyone's conscience because I still had to figure out being my own, so sometimes I just wouldn't say anything, appeasing ignorance with my silence, unaware that validation doesn't need words to endorse its existence. When Christian was beat up for being gay, I put my hands in my pocket and walked with my head down as if I didn't even notice. I couldn't use my locker for weeks because the bolt on the lock reminded me of the one I had put on my lips when the homeless man on the corner looked at me with eyes up merely searching for an affirmation that he was worth seeing. I was more concerned with touching the screen on my Apple than actually feeding him one. When the woman at the fundraising gala said "I'm so proud of you. It must be so hard teaching those poor, unintelligent kids," I bit my lip, because apparently we needed her money more than my students needed their dignity.
tijdens de vasten altijd werd geleerd dat de meest betekenisvolle daad, was om iets op te geven, om iets op te offeren waar je normaal van geniet, om aan God te bewijzen dat je zijn heiligheid begrijpt. Ik heb frisdrank, McDonald's, patat, passioneel zoenen en alles daartussen opgegeven. Er was een jaar waarin ik het spreken opgaf. Ik vond dat het kostbaarste ding dat ik kon opofferen, mijn eigen stem was, maar ik had blijkbaar niet beseft dat ik die al lang geleden had opgeven. Ik heb zoveel tijd besteed aan mensen vertellen wat ze wilden horen, eerder dan wat ze nodig moesten horen. Ik maakte mezelf wijs dat ik niemands geweten moest zijn, ik wist niet eens hoe ik mijn eigen geweten moest zijn dus soms zei ik gewoon niets. Ik suste de onwetendheid met mijn stilte, zonder te beseffen dat validatie ook zonder woorden haar bestaan kan bevestigen. Toen Christian slaag kreeg omdat hij homo was, hield ik mijn handen thuis en trok ik mijn hoofd in, alsof ik niets had gemerkt. Mijn kluisje bleef wekenlang ongebruikt omdat het slot me deed denken aan wat ik op mijn lippen had geplaatst toen de dakloze man op de hoek me aankeek met ogen die enkel zochten naar bevestiging dat hij mocht gezien worden. Het scherm van mijn Apple was belangrijker dan hem een appel geven. Toen een vrouw bij een geldinzameling zei "Ik ben zo trots op jou, het moet lastig zijn om die arme, domme kinderen te onderwijzen", beet ik op mijn tong: wij hadden haar geld meer nodig dan mijn studenten hun waardigheid.
We spend so much time listening to the things people are saying that we rarely pay attention to the things they don't. Silence is the residue of fear. It is feeling your flaws gut-wrench guillotine your tongue. It is the air retreating from your chest because it doesn't feel safe in your lungs. Silence is Rwandan genocide. Silence is Katrina. It is what you hear when there aren't enough body bags left. It is the sound after the noose is already tied. It is charring. It is chains. It is privilege. It is pain. There is no time to pick your battles when your battles have already picked you.
We besteden zo veel tijd aan luisteren naar dingen die mensen zeggen dat we zelden aandacht schenken aan de dingen die ze niet zeggen. Stilte is het residu van angst. Het is het gevoel dat je fouten je tong vierendelen. Het is de lucht die wegloopt uit je borstkas omdat jouw longen geen veilige plek zijn. Stilte is de genocide in Rwanda. Stilte is Katrina. Het is wat je hoort als er niet genoeg lijkzakken over zijn. Het is de geluid als de strop al om de nek zit. Het is brandmerken. Het zijn ketenen. Het zijn privileges. Het is pijn. Er is geen tijd om je strijd te kiezen als die jou al heeft gekozen. Ik zal niet toestaan dat stilte zich om mijn besluiteloosheid wikkelt.
I will not let silence wrap itself around my indecision. I will tell Christian that he is a lion, a sanctuary of bravery and brilliance. I will ask that homeless man what his name is and how his day was, because sometimes all people want to be is human. I will tell that woman that my students can talk about transcendentalism like their last name was Thoreau, and just because you watched one episode of "The Wire" doesn't mean you know anything about my kids. So this year, instead of giving something up, I will live every day as if there were a microphone tucked under my tongue, a stage on the underside of my inhibition. Because who has to have a soapbox when all you've ever needed is your voice?
Ik zal Christian vertellen dat hij een leeuw is, een vrijplaats van moed en pracht. Ik zal de dakloze man vragen hoe hij heet en hoe zijn dag was, want soms willen mensen alleen maar mens zijn. Ik zal die vrouw zeggen dat mijn studenten kunnen praten over transcendentalisme alsof ze Thoreau heetten. Het is niet omdat je 'The Wire' hebt gezien dat je ook maar iets over mijn studenten weet. Dus dit jaar zal ik, in plaats van iets op te geven, elke dag leven alsof er een microfoon onder mijn tong gestopt is, een podium aan de onderkant van mijn remmingen. Want wie heeft een zeepkist nodig, als het enige dat je nodig hebt, je eigen stem is?
Thank you.
Dankuwel.
(Applause)
(Applaus)