Ο Δρ Μάρτιν Λούθερ Κινγκ ο νεώτερος, σε μια ομιλία το 1968 όπου στοχάζεται για το Κίνημα Ατομικών Δικαιωμάτων, δηλώνει: «Στο τέλος, θα θυμόμαστε όχι τα λόγια των εχθρών μας αλλά τη σιωπή των φίλων μας».
Dr. Martin Luther King, Jr., in a 1968 speech where he reflects upon the Civil Rights Movement, states, "In the end, we will remember not the words of our enemies but the silence of our friends."
Σαν δάσκαλος, έχω εσωτερικεύσει αυτό το μήνυμα. Κάθε μέρα, γύρω μας, βλέπουμε τις συνέπειες της σιωπής να εκδηλώνονται με τη μορφή διακρίσεων, βίας, γενοκτονίας και πολέμου. Στην τάξη, προκαλώ τους μαθητές μου να εξερευνήσουν τις σιωπές στη ζωή τους μέσω της ποίησης. Συνεργαζόμαστε για να γεμίσουμε αυτά τα κενά, να τα αναγνωρίσουμε, να τα ονομάσουμε, να κατανοήσουμε πως δεν είναι ανάγκη να είναι πηγές ντροπής. Προσπαθώντας να δημιουργήσω μια κουλτούρα στην τάξη μου όπου οι μαθητές αισθάνονται ασφαλείς να μοιράζονται την οικειότητα της σιωπής τους, έχω τέσσερις βασικές αρχές αναρτημένες στον πίνακα που βρίσκεται μπροστά στην τάξη μου, στον οποίο υπογράφει κάθε μαθητής στην αρχή του έτους: «Διάβασε με κριτική σκέψη, γράψε συνειδητά, μίλησε καθαρά, πες την αλήθεια σου».
As a teacher, I've internalized this message. Every day, all around us, we see the consequences of silence manifest themselves in the form of discrimination, violence, genocide and war. In the classroom, I challenge my students to explore the silences in their own lives through poetry. We work together to fill those spaces, to recognize them, to name them, to understand that they don't have to be sources of shame. In an effort to create a culture within my classroom where students feel safe sharing the intimacies of their own silences, I have four core principles posted on the board that sits in the front of my class, which every student signs at the beginning of the year: read critically, write consciously, speak clearly, tell your truth.
Πιάνω τον εαυτό μου να σκέφτεται πολύ αυτό το τελευταίο σημείο: «Πες την αλήθεια σου». Διαπίστωσα ότι αν ήταν να ζητήσω στους μαθητές μου να μιλήσουν ξεκάθαρα, θα έπρεπε να πω τη δική μου αλήθεια και να είμαι ειλικρινής μαζί τους σχετικά με τις φορές που απέτυχα να το κάνω.
And I find myself thinking a lot about that last point, tell your truth. And I realized that if I was going to ask my students to speak up, I was going to have to tell my truth and be honest with them about the times where I failed to do so.
Έτσι τους λέω πως το μεγάλωμά μου, σαν παιδί Καθολικής οικογένειας στη Νέα Ορλεάνη, κατά τη Σαρακοστή πάντα με δίδασκαν πως το πιο σημαντικό πράγμα που θα μπορούσες να κάνεις ήταν να εγκαταλείψεις κάτι, να θυσιάσεις κάτι στο οποίο χαρακτηριστικά ενδίδεις για να αποδείξεις στον Θεό ότι καταλαβαίνεις την αγιότητά του. Εγκατέλειψα τα αναψυκτικά, τα McDonald's, τις τηγανιτές πατάτες, τα γαλλικά φιλιά και όλα τα ενδιάμεσα. Αλλά ένα χρόνο, εγκατέλειψα την ομιλία. Υπέθεσα πως το πιο πολύτιμο πράγμα που θα μπορούσα να θυσιάσω ήταν η ίδια μου η φωνή, αλλά δεν είχα διαπιστώσει πως το είχα εγκαταλείψει αυτό καιρό πριν. Ξόδεψα τόσο πολύ τη ζωή μου λέγοντας στους ανθρώπους όσα ήθελαν να ακούσουν αντί για όσα έπρεπε ν' ακούσουν, είπα στον εαυτό μου πως δε φτιάχτηκα για να είμαι η συνείδηση κανενός επειδή ακόμη έπρεπε να καταλάβω τη δική μου, έτσι μερικές φορές απλώς δεν έλεγα τίποτα, κατευνάζοντας την άγνοια με τη σιωπή μου, ανίδεος για το ότι η επιβεβαίωση δεν χρειάζεται λέξεις να προσυπογράψει την ύπαρξή της. Όταν έδειραν τον Κρίστιαν επειδή ήταν γκέι, έβαλα τα χέρια στις τσέπες και περπάτησα με κατεβασμένο κεφάλι σαν να μην το πρόσεξα καν. Δεν μπορούσα να χρησιμοποιήσω το ντουλάπι μου για εβδομάδες επειδή η κλειδαριά μου θύμιζε εκείνη που είχα βάλει στα χείλη μου όταν ο άστεγος στη γωνία με κοίταξε με μάτια ψάχνοντας μια επιβεβαίωση πως άξιζε να τον δεις. Ανησυχούσα περισσότερο να αγγίξω την οθόνη στο Apple μου απ' ό,τι να του δώσω ένα μήλο να φάει. Όταν η γυναίκα στην εκδήλωση εράνου είπε: «Είμαι τόσο περήφανη για σένα. Πρέπει να είναι τόσο δύσκολο να διδάσκεις αυτά τα φτωχά, ανόητα παιδιά», δαγκώθηκα, επειδή προφανώς χρειαζόμασταν τα λεφτά της πιο πολύ απ' ό,τι οι μαθητές μου την αξιοπρέπειά τους.
So I tell them that growing up, as a kid in a Catholic family in New Orleans, during Lent I was always taught that the most meaningful thing one could do was to give something up, sacrifice something you typically indulge in to prove to God you understand his sanctity. I've given up soda, McDonald's, French fries, French kisses, and everything in between. But one year, I gave up speaking. I figured the most valuable thing I could sacrifice was my own voice, but it was like I hadn't realized that I had given that up a long time ago. I spent so much of my life telling people the things they wanted to hear instead of the things they needed to, told myself I wasn't meant to be anyone's conscience because I still had to figure out being my own, so sometimes I just wouldn't say anything, appeasing ignorance with my silence, unaware that validation doesn't need words to endorse its existence. When Christian was beat up for being gay, I put my hands in my pocket and walked with my head down as if I didn't even notice. I couldn't use my locker for weeks because the bolt on the lock reminded me of the one I had put on my lips when the homeless man on the corner looked at me with eyes up merely searching for an affirmation that he was worth seeing. I was more concerned with touching the screen on my Apple than actually feeding him one. When the woman at the fundraising gala said "I'm so proud of you. It must be so hard teaching those poor, unintelligent kids," I bit my lip, because apparently we needed her money more than my students needed their dignity.
Ξοδεύουμε τόσο χρόνο ακούγοντας όσα λένε οι άνθρωποι ώστε σπάνια προσέχουμε όσα δεν λένε. Η σιωπή είναι το κατάλοιπο του φόβου. Είναι η αίσθηση των ελαττωμάτων σου που σου ξεριζώνουν τη γλώσσα. Είναι ο αέρας που υποχωρεί από το στήθος σου επειδή δεν είναι ασφαλής μέσα στα πνευμόνια σου. Η σιγή είναι η γενοκτονία στη Ρουάντα. Η σιγή είναι η Κατρίνα. Είναι αυτό που ακούς όταν τελειώσουν οι σάκοι διακομιδής. Είναι ο ήχος μετά το δέσιμο της θηλιάς. Είναι κάψιμο. Είναι αλυσίδες. Είναι προνόμιο. Είναι πόνος. Δεν έχεις χρόνο να επιλέξεις τις μάχες σου όταν οι μάχες έχουν ήδη επιλέξει εσένα.
We spend so much time listening to the things people are saying that we rarely pay attention to the things they don't. Silence is the residue of fear. It is feeling your flaws gut-wrench guillotine your tongue. It is the air retreating from your chest because it doesn't feel safe in your lungs. Silence is Rwandan genocide. Silence is Katrina. It is what you hear when there aren't enough body bags left. It is the sound after the noose is already tied. It is charring. It is chains. It is privilege. It is pain. There is no time to pick your battles when your battles have already picked you.
Δεν θα αφήσω τη σιωπή να τυλιχθεί γύρω από την αναποφασιστικότητά μου. Θα πω στον Κρίστιαν πως είναι ένα λιοντάρι, το άδυτο της γενναιότητας και της λαμπρότητας. Θα ρωτήσω αυτόν τον άστεγο το όνομά του και πώς ήταν η μέρα του, επειδή μερικές φορές αυτό που θέλουν οι άνθρωποι είναι να είναι άνθρωποι. Θα πω σε αυτή τη γυναίκα πως οι μαθητές μου μπορούν να μιλούν για τον υπερβατισμό σαν να τους έλεγαν Θορώ, και επειδή απλά είδες ένα επεισόδιο του «The Wire» δεν σημαίνει πως γνωρίζεις κάτι για τα παιδιά μου. Έτσι, φέτος, αντί να εγκαταλείψω κάτι, θα ζήσω κάθε μέρα σαν να υπήρχε μικρόφωνο κρυμμένο κάτω από τη γλώσσα μου, μια σκηνή κάτω από την αναστολή μου. Επειδή, ποιος πρέπει να έχει εξέδρα όταν όλα όσα χρειάζεσαι είναι μόνο η φωνή σου;
I will not let silence wrap itself around my indecision. I will tell Christian that he is a lion, a sanctuary of bravery and brilliance. I will ask that homeless man what his name is and how his day was, because sometimes all people want to be is human. I will tell that woman that my students can talk about transcendentalism like their last name was Thoreau, and just because you watched one episode of "The Wire" doesn't mean you know anything about my kids. So this year, instead of giving something up, I will live every day as if there were a microphone tucked under my tongue, a stage on the underside of my inhibition. Because who has to have a soapbox when all you've ever needed is your voice?
Ευχαριστώ.
Thank you.
(Χειροκρότημα)
(Applause)