Μεγαλώνοντας, δεν καταλάβαινα πάντα γιατί οι γονείς μου με ανάγκαζαν να ακολουθώ τους κανόνες τους. Γιατί δηλαδή έπρεπε να κουρεύω το γκαζόν; Γιατί είχε τόση σημασία το διάβασμα; Γιατί δεν μπορούσα να βάλω ζελεδάκια στα δημητριακά μου;
Growing up, I didn't always understand why my parents made me follow the rules that they did. Like, why did I really have to mow the lawn? Why was homework really that important? Why couldn't I put jelly beans in my oatmeal?
Η παιδική μου ηλικία ήταν γεμάτη από τέτοιες απορίες. Συνηθισμένα πράγματα όταν είσαι παιδί και διαπιστώνεις ότι μερικές φορές, είναι καλύτερα ν' ακούς τους γονείς σου ακόμα κι αν δεν καταλαβαίνεις γιατί. Όχι πως δεν ήθελαν να έχω κριτική σκέψη. Ως γονείς πάντα επεδίωκαν εγώ και τα αδέρφια μου να καταλάβουμε τις πραγματικότητες αυτού του κόσμου, αλλά και να σιγουρευτούν ότι ποτέ δεν θα αποδεχόμαστε μια κατάσταση ως αναπόφευκτη.
My childhood was abound with questions like this. Normal things about being a kid and realizing that sometimes, it was best to listen to my parents even when I didn't exactly understand why. And it's not that they didn't want me to think critically. Their parenting always sought to reconcile the tension between having my siblings and I understand the realities of the world, while ensuring that we never accepted the status quo as inevitable.
Τελικά κατάλαβα ότι αυτή, στην ουσία,
I came to realize that this, in and of itself,
ήταν μια πολύ σκόπιμη μορφή εκπαίδευσης. Ένας από τους αγαπημένους μου παιδαγωγούς, ο Βραζιλιάνος συγγραφέας και λόγιος Πάουλο Φρέιρε, είναι κατηγορηματικός για την ανάγκη να χρησιμοποιείται η εκπαίδευση σαν εργαλείο για το ξύπνημα της κριτικής σκέψης και του ανθρωπισμού. Στο πιο διάσημο βιβλίο του «Η Παιδαγωγική των Καταπιεσμένων» δηλώνει, «Κανένας δεν μπορεί να είναι πραγματικά ανθρώπινος ενώ εμποδίζει τους άλλους να είναι ανθρώπινοι».
was a very purposeful form of education. One of my favorite educators, Brazilian author and scholar Paulo Freire, speaks quite explicitly about the need for education to be used as a tool for critical awakening and shared humanity. In his most famous book, "Pedagogy of the Oppressed," he states, "No one can be authentically human while he prevents others from being so."
Με απασχολεί πολύ τώρα τελευταία η ιδέα του ανθρωπισμού, και ειδικά, ποιος σε αυτό τον κόσμο έχει το προνόμιο να θεωρείται πλήρως ανθρώπινος. Τους τελευταίους μήνες, ο κόσμος έχει παρακολουθήσει άοπλους μαύρους άνδρες και γυναίκες να χάνουν τη ζωή τους από αστυνομικούς και αυτόκλητους τιμωρούς. Αυτά τα γεγονότα και όσα επακολούθησαν με πήγαν πίσω στην παιδική μου ηλικία και τις αποφάσεις που πήραν οι γονείς μου για να μεγαλώσουν ένα μαύρο αγόρι στην Αμερική, που δεν τις καταλάβαινα όταν μεγάλωνα όπως τις κατανοώ τώρα.
I've been thinking a lot about this lately, this idea of humanity, and specifically, who in this world is afforded the privilege of being perceived as fully human. Over the course of the past several months, the world has watched as unarmed black men, and women, have had their lives taken at the hands of police and vigilante. These events and all that has transpired after them have brought me back to my own childhood and the decisions that my parents made about raising a black boy in America that growing up, I didn't always understand in the way that I do now.
Σκέφτομαι πόσο δύσκολο πρέπει να ήταν, πόσο βαθιά άδικο πρέπει να τους φαινόταν να νοιώθουν ότι πρέπει να αφαιρέσουν μέρος της παιδικής ηλικίας μου προκειμένου να μπορώ να επιστρέφω σπίτι το βράδυ.
I think of how hard it must have been, how profoundly unfair it must have felt for them to feel like they had to strip away parts of my childhood just so that I could come home at night.
Για παράδειγμα, σκέφτομαι πώς ένα βράδυ, όταν ήμουν περίπου 12 χρονών, σε ημερήσια εκδρομή με διανυκτέρευση σε άλλη πόλη, εγώ κι οι φίλοι μου αγοράσαμε νεροπίστολα και μετατρέψαμε το πάρκινγκ του ξενοδοχείου σε πλημμυρισμένο πεδίο μάχης. Κρυβόμασταν πίσω από τα αυτοκίνητα, τρέχοντας στα σκοτάδια ανάμεσα στα φώτα του δρόμου, ατελείωτα γέλια παντού στα πεζοδρόμια. Αλλά μέσα σε 10 λεπτά, ήρθε ο πατέρας μου, με άρπαξε δυνατά από το χέρι και με τράβηξε στο δωμάτιό μας. Προτού προλάβω να μιλήσω, να του πω πόσο με είχε ξεφτιλίσει μπροστά στους φίλους μου, με χλεύασε που ήμουν τόσο αφελής. Με κοίταξε στα μάτια με τον τρόμο ζωγραφισμένο στο πρόσωπό του, και είπε, «Γιε μου, λυπάμαι, αλλά δεν μπορείς να κάνεις ότι κάνουν οι λευκοί φίλοι σου. Δεν μπορείς να κάνεις ότι πυροβολείς. Δεν μπορείς να τρέχεις στα σκοτάδια. Δεν μπορείς να κρύβεσαι πίσω από τίποτα άλλο εκτός από τα δόντια σου».
For example, I think of how one night, when I was around 12 years old, on an overnight field trip to another city, my friends and I bought Super Soakers and turned the hotel parking lot into our own water-filled battle zone. We hid behind cars, running through the darkness that lay between the streetlights, boundless laughter ubiquitous across the pavement. But within 10 minutes, my father came outside, grabbed me by my forearm and led me into our room with an unfamiliar grip. Before I could say anything, tell him how foolish he had made me look in front of my friends, he derided me for being so naive. Looked me in the eye, fear consuming his face, and said, "Son, I'm sorry, but you can't act the same as your white friends. You can't pretend to shoot guns. You can't run around in the dark. You can't hide behind anything other than your own teeth."
Τώρα ξέρω πόσο πρέπει να είχε φοβηθεί, πόσο εύκολα θα μπορούσα να είχα χαθεί μέσα στη νύχτα, όταν κάποιος θα μπορούσε να θεωρήσει αυτό το νεροπίστολο αρκετή δικαιολογία για να με ξεπαστρέψει.
I know now how scared he must have been, how easily I could have fallen into the empty of the night, that some man would mistake this water for a good reason to wash all of this away.
Τέτοια είναι τα μηνύματα που με κατάκλυζαν όλη μου τη ζωή: Πάντα να έχεις τα χέρια σου σε εμφανές μέρος, μην κινείσαι πολύ γρήγορα, βγάλε την κουκούλα σου όταν δύει ο ήλιος. Οι γονείς μου μεγάλωσαν εμένα και τα αδέλφια μου με πλήθος συμβουλές, έναν ωκεανό υπενθυμίσεων ώστε κανείς να μην κλέψει την ανάσα μας, ώστε αυτό το δέρμα να μη γίνει μια ανάμνηση. Για να μπορούμε να είμαστε παιδιά, όχι φέρετρα ή τσιμέντο. Όχι επειδή πίστευαν ότι θα γινόμασταν καλύτεροι από τους άλλους, αλλά γιατί απλώς ήθελαν να μας κρατήσουν ζωντανούς.
These are the sorts of messages I've been inundated with my entire life: Always keep your hands where they can see them, don't move too quickly, take off your hood when the sun goes down. My parents raised me and my siblings in an armor of advice, an ocean of alarm bells so someone wouldn't steal the breath from our lungs, so that they wouldn't make a memory of this skin. So that we could be kids, not casket or concrete. And it's not because they thought it would make us better than anyone else it's simply because they wanted to keep us alive.
Όλοι οι μαύροι φίλοι μου μεγάλωσαν με το ίδιο μήνυμα, το κήρυγμα που μας έκαναν όταν γίναμε αρκετά μεγάλοι για να μας μπερδέψουν με καρφί έτοιμο να καρφωθεί στο έδαφος, όταν οι άνθρωποι άρχισαν να θεωρούν το χρώμα μας κάτι που πρέπει να φοβούνται.
All of my black friends were raised with the same message, the talk, given to us when we became old enough to be mistaken for a nail ready to be hammered to the ground, when people made our melanin synonymous with something to be feared.
Όμως τι κάνει σε ένα παιδί η γνώση ότι μεγαλώνοντας δεν μπορεί να είναι απλά παιδί; Ότι τα καπρίτσια της εφηβείας είναι πολύ επικίνδυνα για τη ζωή σου, ότι δεν μπορείς να είσαι απλά περίεργος, ότι δεν μπορείς να έχεις την πολυτέλεια του λάθους, ότι η σιωπηρή προκατάληψη κάποιου μπορεί να γίνει αιτία να μην ξυπνήσεις το πρωί.
But what does it do to a child to grow up knowing that you cannot simply be a child? That the whims of adolescence are too dangerous for your breath, that you cannot simply be curious, that you are not afforded the luxury of making a mistake, that someone's implicit bias might be the reason you don't wake up in the morning.
Όμως αυτό δεν μπορεί να μας καθορίζει. Γιατί οι γονείς μας μας μεγάλωσαν να καταλαβαίνουμε ότι το σώμα μας δεν φτιάχτηκε για να δεχθεί μια σφαίρα, αλλά για να πετάμε χαρταετό, να παίζουμε σχοινάκι και να γελάμε ασταμάτητα. Είχαμε δασκάλους που μας έμαθαν να σηκώνουμε τα χέρια στην τάξη, και όχι για να παραδοθούμε, και πως το μόνο που πρέπει να παραδώσουμε είναι η ιδέα ότι δεν μας αξίζει αυτός ο κόσμος. Όταν λέμε ότι η ζωή των μαύρων αξίζει, δεν εννοούμε ότι δεν αξίζει των άλλων, απλώς δηλώνουμε ότι αξίζουμε να ζούμε χωρίς φόβο, όταν τόσα πράγματα μας λένε το αντίθετο. Θέλω να ζήσω σε έναν κόσμο όπου ο γιος μου δεν θα θεωρείται ένοχος από γεννησιμιού του, όπου ένα παιχνίδι στο χέρι του δεν θα το μπερδεύουν για κάτι άλλο.
But this cannot be what defines us. Because we have parents who raised us to understand that our bodies weren't meant for the backside of a bullet, but for flying kites and jumping rope, and laughing until our stomachs burst. We had teachers who taught us how to raise our hands in class, and not just to signal surrender, and that the only thing we should give up is the idea that we aren't worthy of this world. So when we say that black lives matter, it's not because others don't, it's simply because we must affirm that we are worthy of existing without fear, when so many things tell us we are not. I want to live in a world where my son will not be presumed guilty the moment he is born, where a toy in his hand isn't mistaken for anything other than a toy.
Και αρνούμαι να δεχθώ ότι δεν μπορούμε να μετατρέψουμε αυτόν τον κόσμο, σε έναν που το όνομα ενός παιδιού δεν χρειάζεται να γραφτεί σ' ένα μπλουζάκι ή μια ταφόπετρα, που η αξία της ζωής κάποιου δεν ορίζεται από οτιδήποτε άλλο πέραν του γεγονότος ότι έχουν πνεύμονες, ένα μέρος όπου ο καθένας μας να μπορεί να αναπνέει.
And I refuse to accept that we can't build this world into something new, some place where a child's name doesn't have to be written on a t-shirt, or a tombstone, where the value of someone's life isn't determined by anything other than the fact that they had lungs, a place where every single one of us can breathe.
Ευχαριστώ.
Thank you.
(Χειροκρότημα)
(Applause)