I'm delighted to be here. I'm honored by the invitation, and thanks. I would love to talk about stuff that I'm interested in, but unfortunately, I suspect that what I'm interested in won't interest many other people. First off, my badge says I'm an astronomer. I would love to talk about my astronomy, but I suspect that the number of people who are interested in radiative transfer in non-gray atmospheres and polarization of light in Jupiter's upper atmosphere are the number of people who'd fit in a bus shelter. So I'm not going to talk about that. (Laughter)
אני שמח להיות כאן. ולכבוד לי שהוזמנתי. תודה. הייתי שמח לדבר על הדברים שמענייינים אותי, אך לרוע המזל אני חושש שמה שמעניין אותי לא יעניין רבים אחרים. ראשית, התג שלי טוען שאני אסטרונום. הייתי שמח לדבר על האסטרונומיה שלי, אבל אני חושש שמספר האנשים שמתעניינים במעבר קרינה באטמוספירות לא-אפורות ובפולריזציה של אור באטמוספירה העליונה של יופיטר (צדק) דומה למספר אנשים שיכולים להיכנס בתוך תחנת אוטובוס. לכן אני לא הולך לדבר על זה. (צחוק)
It would be just as much fun to talk about some stuff that happened in 1986 and 1987, when a computer hacker is breaking into our systems over at Lawrence Berkeley Labs. And I caught the guys, and they turned out to be working for what was then the Soviet KGB, and stealing information and selling it. And I'd love to talk about that -- and it'd be fun -- but, 20 years later ... I find computer security, frankly, to be kind of boring. It's tedious. I'm --
יהיה כיף באותה מידה לדבר על כל הדברים שקרו ב 1986 ו 1987, כשהאקרים פרצו למערכות שלנו במעבדות לורנס ברקלי. וכשתפסתי אותם התברר כי הם עובדים עבור מה שאז עדיין היה הק.ג.ב הסובייטי, ושהם גונבים מידע ומוכרים אותו. אז הייתי שמח לדבר על זה , וזה גם יהיה כיף, אבל, אחרי 20 שנה... אני מוצא שאבטחת מחשבים, למען האמת, די משעממת. זה מייגע. אני...
The first time you do something, it's science. The second time, it's engineering. A third time, it's just being a technician. I'm a scientist. Once I do something, I do something else. So, I'm not going to talk about that. Nor am I going to talk about what I think are obvious statements from my first book, "Silicon Snake Oil," or my second book, nor am I going to talk about why I believe computers don't belong in schools.
בפעם הראשונה שעושים משהו, זהו מדע. בפעם השניה, זוהי הנדסה. בפעם השלישית, זה פשוט להיות טכנאי. אני מדען. אחרי שעשיתי משהו, אני עושה משהו אחר אז אני גם לא עומד לדבר על זה. וגם לא על מה שאני חושב הן הצהרות מובנות מאליהן מספרי הראשון נחש נפט סיליקון, או ספרי השני, וגם איני הולך לדבר למה אני חושב שבבתי ספר לא צריכים להיות מחשבים.
I feel that there's a massive and bizarre idea going around that we have to bring more computers into schools. My idea is: no! No! Get them out of schools, and keep them out of schools. And I'd love to talk about this, but I think the argument is so obvious to anyone who's hung around a fourth grade classroom that it doesn't need much talking about -- but I guess I may be very wrong about that, and everything else that I've said. So don't go back and read my dissertation. It probably has lies in it as well.
אני חש שיש רעיון ביזארי ועצום שמסתובב לפיו אנחנו צריכים להכניס עוד מחשבים לבתי הספר. הרעיון שלי הוא: לא ! לא ! תוציאו אותם מבתי הספר, ותשאירו אותם הרחק מבתי הספר הייתי שמח לדבר על כך, אבל אני חושב שהטיעון כל כך ברור לכל מי שהסתובב בחדר של כיתה ד' כך שלא צריך לדבר עליו הרבה למרות שאני מנחש שאולי אני טועה מאד בקשר לכך, וכל הדברים האחרים שאמרתי. אז אל תחזרו ותקראו את התזה שלי. כנראה שגם שם יש כל מיני שקרים.
Having said that, I outlined my talk about five minutes ago. (Laughter) And if you look at it over here, the main thing I wrote on my thumb was the future. I'm supposed to talk about the future, yes? Oh, right. And my feeling is, asking me to talk about the future is bizarre, because I've got gray hair, and so, it's kind of silly for me to talk about the future. In fact, I think that if you really want to know what the future's going to be, if you really want to know about the future, don't ask a technologist, a scientist, a physicist. No! Don't ask somebody who's writing code.
אז אחרי שאמרתי את זה, בניתי את עיקרי ההרצאה שלי לפני חמש דקות בערך (צחוק) אם תסתכלו בה כאן, הדבר העיקרי שכתבתי על הבוהן שלי הוא "העתיד". אני אמור לדבר על העתיד, נכון? אה, נכון. ההרגשה שלי היא שלבקש ממני לדבר על העתיד זה משונה, כי יש לי שער שיבה, כך שזה קצת טיפשי שאני אדבר על העתיד. למעשה, אני חושב שאם אתם באמת רוצים לדעת מה יהיה בעתיד, אם אתם באמת רוצים לדעת על העתיד, אל תשאלו טכנולוג, מדען או פיזיקאי. לא ! אל תשאלו מישהו שכותב קוד
No, if you want to know what society's going to be like in 20 years, ask a kindergarten teacher. They know. In fact, don't ask just any kindergarten teacher, ask an experienced one. They're the ones who know what society is going to be like in another generation. I don't. Nor, I suspect, do many other people who are talking about what the future will bring. Certainly, all of us can imagine these cool new things that are going to be there. But to me, things aren't the future. What I ask myself is, what's society is going to be like, when the kids today are phenomenally good at text messaging and spend a huge amount of on-screen time, but have never gone bowling together?
לא, אם ברצונכם לדעת כיצד תיראה החברה בעוד עשרים שנה, שאלו גננת. הן יודעות. למעשה, אל תשאלו סתם גננת, שאלו גננת בעלת נסיון. הן אלה שיודעות כיצד תיראה החברה בדור אחר. אני - לא. וגם לא, אני חושש, אנשים רבים אחרים אשר מדברים על מה יביא העתיד. בודאי, כולנו יכולים לדמיין את הדברים החדשים והמגניבים שיהיו כאן אבל עבורי, דברים אינם העתיד כשאני שואל את עצמי, איך תיראה החברה, כשהילדים היום טובים באופן מדהים בשליחת הודעות טקסט ומבלים המון זמן מול מסך, אבל מעולם לא הלכו לבאולינג ביחד.
Change is happening, and the change that is happening is not one that is in software. But that's not what I'm going to talk about. I'd love to talk about it, it'd be fun, but I want to talk about what I'm doing now. What am I doing now? Oh -- the other thing that I think I'd like to talk about is right over here. Right over here. Is that visible? What I'd like to talk about is one-sided things. I would dearly love to talk about things that have one side. Because I love Mobius loops. I not only love Mobius loops, but I'm one of the very few people, if not the only person in the world, that makes Klein bottles. Right away, I hope that all of your eyes glaze over. This is a Klein bottle. For those of you in the audience who know, you roll your eyes and say, yup, I know all about it. It's one sided. It's a bottle whose inside is its outside. It has zero volume. And it's non-orientable. It has wonderful properties. If you take two Mobius loops and sew their common edge together, you get one of these, and I make them out of glass. And I'd love to talk to you about this, but I don't have much in the way of ... things to say because -- (Laughter)
שינוי מתרחש, והשינוי שקורה אינו של תוכנה. אבל לא על כך אני עומד לדבר. הייתי שמח לדבר על כך, וזה היה כיף, אבל אני רוצה לדבר על מה אני עושה היום. מה אני עושה היום? אה, הדבר השני שאני חושב שהייתי רוצה לדבר אודותיו הוא ממש כאן. ממש כאן. אפשר לראות? אני רוצה לדבר על דברים חד צדדיים. מה שהייתי ממש רוצה לדבר עליו הוא דברים שיש להם צד אחד. בגלל שאני מת על לולאות מוביוס. לא רק שאני אוהב לולאות מוביוס, אני גם אחד מאנשים המעטים מאוד, אם לא היחיד בעולם, שמייצר בקבוקי קליין. ממש מיד, אני מקוה כי העיניים של כולכם יזדגגו. זהו בקבוק קליין. אלה מכם בקהל שיודעים זאת, אתם מגלגלים את העיניים ואומרים, כן, אני יודע הכל על זה. יש לו צד אחד בלבד. זה בקבוק שהפנים שלו הוא גם החוץ שלו. יש לו נפח אפס. והוא אינו ניתן לכיוון. יש לו תכונות נפלאות. אם תיקחו שתי לולאות מוביוס ותתפרו את הקצה המשותף שלהן יחד, תקבלו אחד מאלה. אני עושה אותם מזכוכית. ואשמח לדבר איתכם על זה, רק שאין לי יותר מדי...מה לומר כי... (צחוק)
(Chris Anderson: I've got a cold.)
(כריס אנדרסן: הצטננתי)
However, the "D" in TED of course stands for design. Just two weeks ago I made -- you know, I've been making small, medium and big Klein bottles for the trade. But what I've just made -- and I'm delighted to show you, first time in public here. This is a Klein bottle wine bottle, which, although in four dimensions it shouldn't be able to hold any fluid at all, it's perfectly capable of doing so because our universe has only three spatial dimensions. And because our universe is only three spatial dimensions, it can hold fluids. So it's highly -- that one's the cool one. That was a month of my life. But although I would love to talk about topology with you, I'm not going to. (Laughter)
בכל מקרה, האות D ב TED מיצגת עיצוב,כמובן (Design). רק לפני שבועיים הכנתי... אתם יודעים, הכנתי בקבוקי קליין קטנים, בינוניים וגדולים לקראת הועידה. אבל מה שזה עתה הכינותי... ואני שמח להציג לכם, בפעם הראשונה בפומבי. זהו בקבוק קליין שהוא גם בקבוק יין, שלמרות שבארבעה מימדים הוא לא אמור להיות מסוגל להכיל נוזלים בכלל, הוא בהחלט מסוגל לעשות זאת מכיון שליקום שלנו יש רק שלושה מימדים מרחביים. ומכיון שליקום שלנו יש רק שלושה מימדים מרחביים, הוא יכול להכיל נוזלים. ולכן, זה הדבר המגניב. זה היה חודש מהחיים שלי. אבל למרות שהייתי שמח לדבר איתכם על טופולוגיה (חקר תכונות מבנים גיאומטרים), אני לא הולך לעשות זאת (צחוק)
Instead, I'm going to mention my mom, who passed away last summer. Had collected photographs of me, as mothers will do. Could somebody put this guy up? And I looked over her album and she had collected a picture of me, standing -- well, sitting -- in 1969, in front of a bunch of dials. And I looked at it, and said, oh my god, that was me, when I was working at the electronic music studio! As a technician, repairing and maintaining the electronic music studio at SUNY Buffalo. And wow! Way back machine. And I said to myself, oh yeah! And it sent me back.
במקום זאת, אני הולך להזכיר את אמי, שנפטרה בקיץ האחרון. היא אספה תמונות שלי, כמו שאמהות עושות. מישהו יכול להקרין את הבחור הזה? והסתכלתי באלבום שלה והיא שמרה שם תמונה שלי עומד, יותר נכון יושב לפני ערימה של חוגות. והסתכלתי על זה ואמרתי לעצמי, אלהים, זה צולם כשעבדתי באולפן המוזיקה האלקטרוני! בתור טכנאי, מתחזק ומתקן את אולפן המוזיקה האלקטרוני באוניברסיטת ניו יורק בבופאלו. וואו! מכונת ה"מלא-זמן".. ואמרתי לעצמי - הו כן! וזה שלח אותי אחורה....
Soon after that, I found in another picture that she had, a picture of me. This guy over here of course is me. This man is Robert Moog, the inventor of the Moog synthesizer, who passed away this past August. Robert Moog was a generous, kind person, extraordinarily competent engineer. A musician who took time from his life to teach me, a sophomore, a freshman at SUNY Buffalo. He'd come up from Trumansburg to teach me not just about the Moog synthesizer, but we'd be sitting there -- I'm studying physics at the time. This is 1969, 70, 71. We're studying physics, I'm studying physics, and he's saying, "That's a good thing to do. Don't get caught up in electronic music if you're doing physics." Mentoring me. He'd come up and spend hours and hours with me. He wrote a letter of recommendation for me to get into graduate school. In the background, my bicycle. I realize that this picture was taken at a friend's living room. Bob Moog came by and hauled a whole pile of equipment to show Greg Flint and I things about this. We sat around talking about Fourier transforms, Bessel functions, modulation transfer functions, stuff like this. Bob's passing this past summer has been a loss to all of us. Anyone who's a musician has been profoundly influenced by Robert Moog. (Applause) And I'll just say what I'm about to do. What I'm about to do -- I hope you can recognize that there's a distorted sine wave, almost a triangular wave upon this Hewlett-Packard oscilloscope.
מיד אחר כך, מצאתי עוד תמונה שלי שהיא שמרה. הבחור הזה הוא אני כמובן. והאיש הזה הוא רוברט מוג, ממציא הסינטיסייזר של מוג, שנפטר באוגוסט האחרון. רוברט מוג היה אדם טוב ונדיב ומהנדס מוכשר בצורה יוצאת מהכלל. מוזיקאי שהקדיש זמן מחייו ללמד אותי, תלמיד שנה ראשונה באוניברסיטת ניו יורק בבופאלו. הוא היה מגיע מטרומנסבורג כדי ללמד אותי לא רק על הסינטיסייזר של מוג, אלא היינו יושבים שם... למדתי פיסיקה באותו זמן. 1969, 70, 71. אנחנו לומדים פיזיקה, אני לומד פיזיקה, ואז הוא אומר "זה דבר טוב לעשות". "אל תיתקע במוזיקה אלקטרונית אם אתה לומד פיזיקה". הא נהג לחנוך אותי. הוא היה מגיע ומבלה איתי שעות על שעות. הוא כתב לי מכתב המלצה לקבלה ללימודי המשך. ברקע - האופניים שלי. עכשיו אני קולט שהתמונה צולמה בסלון של חבר. בוב מוג הגיע והעמיס ערימת ציוד שלמה כדי להראות לגרג פלינט ולי כל מיני דברים על זה. ישבנו ודיברו על ממירי פורייה. פונקציות בסל, פונקציות המרה, דברים כאלה. פטירתו של בוב הקיץ היתה אבידה לכולנו. כל מי שהוא מוסיקאי הושפע עמוקות מרוברט מוג. (מחיאות כפיים) רק אומר מה שאני עומד לעשות. מה שאני עומד לעשות... אני מקווה שזיהיתם שיש גל סינוס מעוות, גל כמעט משולש באוסילוסקופ הזה של HP.
Oh, cool. I can get to this place over here, right? Kids. Kids is what I'm going to talk about -- is that okay? It says kids over here, that's what I'd like to talk about. I've decided that, for me at least, I don't have a big enough head. So I think locally and I act locally. I feel that the best way I can help out anything is to help out very, very locally. So Ph.D. this, and degree there, and the yadda yadda. I was talking about this stuff to some schoolteachers about a year ago. And one of them, several of them would come up to me and say, "Well, how come you ain't teaching?" And I said, "Well, I've taught graduate -- I've had graduate students, I've taught undergraduate classes." No, they said, "If you're so into kids and all this stuff, how come you ain't over here on the front lines? Put your money where you mouth is."
מגניב. אני יכול להגיע למקום הזה שכאן, נכון? ילדים. ילדים זה מה שאני רוצה לדבר עליו - זה בסדר? כתוב פה ילדים, על זה אני רוצה לדבר. החלטתי, שלפחות עבורי, אין לי ראש מספיק גדול. אז אני חושב מקומית ופועל מקומית. אני מרגיש שהדרך הכי טובה לעזור במשהו היא לעזור באופן מקומי, מאד מקומי. אז דוקטורט פה, ותואר שם וידה ידה ידה דיברתי על הענינים האלה עם כמה מורים לפני כשנה. ואחד מהם, למעשה כמה מהם באו אלי ואמרו, "איך זה שאתה לא מלמד?" ואמרתי "לימדתי לתואר שני... לימדתי לתואר ראשון." והם אמרו "לא, אם אתה כל כך אוהב ילדים וכל הדברים האלה איך זה שאתה לא שם בחזית? שהמעשים שלך יתאימו לדיבורים שלך"
Is true. Is true. I teach eighth-grade science four days a week. Not just showing up every now and then. No, no, no, no, no. I take attendance. I take lunch hour. (Applause) This is not -- no, no, no, this is not claps. I strongly suggest that this is a good thing for each of you to do. Not just show up to class every now and then. Teach a solid week. Okay, I'm teaching three-quarters time, but good enough. One of the things that I've done for my science students is to tell them, "Look, I'm going to teach you college-level physics. No calculus, I'll cut out that. You won't need to know trig. But you will need to know eighth-grade algebra, and we're going to do serious experiments. None of this open-to-chapter-seven-and-do-all-the-odd-problem-sets. We're going to be doing genuine physics." And that's one of the things I thought I'd do right now. (High-pitched tone)
זה נכון. נכון. אני מלמד מדע לכתות ח' ארבעה ימים בשבוע. לא רק מופיע פה ושם. לא, לא, לא. אני מפגין נוכחות. אני בא להפסקות צהרים. (מחיאות כפיים) זה לא, לא לא לא, זה לא ענין של מחיאות כפים. אני ממליץ בחום לכל אחד מכם לעשות משהו כזה. לא רק לבוא מדי פעם לכתה זו או אחרת. ללמד, שבוע שלם. טוב, אני בשלושת רבעי משרה, אבל זה מספיק טוב. אחד הדברים שעשיתי עם תלמידי המדעים שלי זה לומר להם "אני הולך ללמד אותכם פיזיקה ברמת קולג'". בלי חדו"א, את זה אני חותך. אתם לא צריכים לדעת טריגו'. אבל אתם חייבים לדעת אלגברה של כתה ח', ואנחנו נעשה ניסויים רציניים. בלי כל ה"לפתוח בפרק שבע ולפתור את כל הבעיות האי זוגיות" הולכים לעשות פיזיקה אמיתית. וזה אחד הדברים שחשבתי שנעשה עכשיו. (צליל גבוה)
Oh, before I even turn that on, one of the things that we did about three weeks ago in my class -- this is through the lens, and one of the things we used a lens for was to measure the speed of light. My students in El Cerrito -- with my help, of course, and with the help of a very beat up oscilloscope -- measured the speed of light. We were off by 25 percent. How many eighth graders do you know of who have measured the speed of light? In addition to that, we've measured the speed of sound. I'd love to measure the speed of light here. I was all set to do it and I was thinking, "Aw man," I was just going to impose upon the powers that be, and measure the speed of light. And I'm all set to do it. I'm all set to do it, but then it turns out that to set up here, you have like 10 minutes to set up! And there's no time to do it. So, next time, maybe, I'll measure the speed of light!
אה, לפני שאני מדליק את זה, אחד הדברים שעשינו לפני שלושה שבועות בכתה... זה דרך העדשה, ואחד הדברים שלשמם השתמשנו בעדשה זה למדוד את מהירות האור. התלמידים שלי באל סריטו, בעזרתי כמובן, ובעזרת אוסילוסקופ חבוט וישן מאד, מדדו את מהירות האור. פיספסנו בעשרים וחמישה אחוז. כמה תלמידי כתה חית אתם מכירים שמדדו את מהירות האור? בנוסף, מדדנו את מהירות הקול. הייתי שמח למדוד כאן את מהירות האור. הייתי כבר מוכן לעשות זאת וכבר חשבתי "או בנאדם", אני עומד לאתגר את כוחות השלטון, ולמדוד את מהירות האור ואני כבר מאורגן לעשות זאת, מאורגן לעשות זאת, אבל אז מתברר שכדי להתארגן כאן, יש לך רק עשר דקות להתכונן! ואין מספיק זמן לעשות זאת. אז בפעם הבאה, אולי, אמדוד את מהירות האור!
But meanwhile, let's measure the speed of sound! Well, the obvious way to measure the speed of sound is to bounce sound off something and look at the echo. But, probably -- one of my students, Ariel [unclear], said, "Could we measure the speed of light using the wave equation?" And all of you know the wave equation is the frequency times the wavelength of any wave ... is a constant. When the frequency goes up, the wavelength comes down. Wavelength goes up, frequency goes down. So, if we have a wave here -- over here, that's what's interesting -- as the pitch goes up, things get closer, pitch goes down, things stretch out. Right? This is simple physics. All of you know this from eighth grade, remember? What they didn't tell you in physics -- in eighth-grade physics -- but they should have, and I wish they had, was that if you multiply the frequency times the wavelength of sound or light, you get a constant. And that constant is the speed of sound. So, in order to measure the speed of sound, all I've got to do is know its frequency. Well, that's easy. I've got a frequency counter right here. Set it up to around A, above A, above A. There's an A, more or less. Now, so I know the frequency. It's 1.76 kilohertz. I measure its wavelength. All I need now is to flip on another beam, and the bottom beam is me talking, right? So anytime I talk, you'd see it on the screen. I'll put it over here, and as I move this away from the source, you'll notice the spiral. The slinky moves. We're going through different nodes of the wave, coming out this way. Those of you who are physicists, I hear you rolling your eyes, but bear with me. (Laughter)
אבל בינתיים, בואו נמדוד את מהירות הקול! ובכן הדרך המובנת מאליה למדוד את מהירות הקול היא להחזיר את הקול מעל משהו ולבחון את ההד. אבל, כנראה - אחר הסטודנטים שלי, אריאל, אמר, "אפשר למדוד את מהירות האור תוך שימוש במשוואת הגל?" כולכם יודעים מהי משוואת הגל: התדר כפול אורך הגל של כל גל שהוא... הוא קבוע. כשהתדר עולה, אורך הגל יורד. כשאורך הגל עולה, התדר יורד. אז אם יש לנו גל כאן... כאן, זה מה שמעניין... כשהשיא גבוה יותר, הדברים קרובים יותר, כשהשיא נמוך יותר, הכל נמתח. נכון? זוהי פיזיקה פשוטה. כולכם יודעי את זה מכיתה ח', זוכרים? מה שלא סיפרו לכם בשיעורי פיזיקה,בפיזיקה בכתה ח', אבל הם היו צריכים, והלוואי שהם היו עושים זאת, זה שאם אתה מכפיל את התדר כפול אורך הגל של הקול או של אור, אתה מקבל קבוע. והקבוע הזה יהיה מהירות הקול. אז כדי למדוד את מהירות הקול, כל מה שאני צריך לעשות זה לדעת את התדר. טוב, זה קל. יש לי מד תדר כאן. נכייל אותו ל A פחות או יותר. עכשיו, אז אני יודע את התדר. זה 1.76 קילוהרץ. אני מודד את אורך הגל. כל מה שאני צריך לעשות זה להדליק קרן נוספת, התחתונה היא אני מדבר, כן? אז בכל פעם שאני מדבר תראו זאת על המסך. אני אשים את זה כאן, וכשאני מזיז את זה מהמקור, אתם תבחינו בספירלה. התנועות כמו של סלינקי. אנחנו עוברים דרך צמתים שונים של הגל, יוצא מכאן. אני שומע את הפיזיקאים שביניכם מגלגלים את עיניהם, אבל תנו לי רגע. (צחוק)
To measure the wavelength, all I need to do is measure the distance from here -- one full wave -- over to here. From here to here is the wavelength of sound. So, I'll put a measuring tape here, measuring tape here, move it back over to here. I've moved the microphone 20 centimeters. 0.2 meters from here, back to here, 20 centimeters. OK, let's go back to Mr. Elmo. And we'll say the frequency is 1.76 kilohertz, or 1760. The wavelength was 0.2 meters. Let's figure out what this is. (Laughter) (Applause) 1.76 times 0.2 over here is 352 meters per second. If you look it up in the book, it's really 343. But, here with kludgy material, and lousy drink -- we've been able to measure the speed of sound to -- not bad. Pretty good.
כדי למדוד את אורך הגל, כל מה שאני צריך לעשות זה למדוד את המרחק מכאן, ארוך גל מלא, ועד לכאן. מכאן ועד לכאן זהו אורך הגל של הקול. אז נשים סרט מידה כאן וכאן, ואז נזיז חזרה לכאן. הזזתי את המיקרופון עשרים סנטימטר. 0.2 מטר מכאן, חזרה לכאן 20 סמטימטר. אוקיי, בואו נחזור שוב למר אלמו. ובוא נגיד שהתדירות היא 1.76 קילוהרץ, או 1760 הרץ. אורך הגל הוא 0.2 מטר. בוא נחשב מה יוצא. (צחוק) (מחיאות כפים) 1.76 כפול 0.2 מטר זה 352 מטר לשניה. ואם תבדקו בספרים, זה למעשה 343. אבל כאן עם ציוד מגושם, ומשקה מחורבן, הצלחנו למדוד את מהירות הקול בדיוק של.. לא רע. די טוב.
All of which comes to what I wanted to say. Go back to this picture of me a million years ago. It was 1971, the Vietnam War was going on, and I'm like, "Oh my God!" I'm studying physics: Landau, Lipschitz, Resnick and Halliday. I'm going home for a midterm. A riot's going on on campus. There's a riot! Hey, Elmo's done: off. There's a riot going on on campus, and the police are chasing me, right? I'm walking across campus. Cop comes and looks at me and says, "You! You're a student." Pulls out a gun. Goes boom! And a tear gas canister the size of a Pepsi can goes by my head. Whoosh! I get a breath of tear gas and I can't breathe. This cop comes after me with a rifle. He wants to clunk me over the head! I'm saying, "I got to clear out of here!" I go running across campus quick as I can. I duck into Hayes Hall. It's one of these bell-tower buildings. The cop's chasing me. Chasing me up the first floor, second floor, third floor. Chases me into this room. The entranceway to the bell tower. I slam the door behind me, climb up, go past this place where I see a pendulum ticking. And I'm thinking, "Oh yeah, the square root of the length is proportional to its period." (Laughter)
כל זה מצטרף למה שרציתי לומר. חזרו לתמונה שלי מלפני כמליון שנים. השנה היא 1971, מלחמת ויטנאם נמשכת, ואני כאילו, "אלוהים!" אני לומד פיזיקה - לנדאו, ליפשיץ רזניק והולידיי אני נוסע הביתה לחופשת אמצע סמסמטר, יש מהומות בקמפוס. יש התפרעות! היי, אלמו גמור. יש התפרעות בקמפוס, והמשטרה רודפת אחרי, כן? אני הולך בקמפוס, שוטר בא אלי, מסתכל עלי ואומר, "אתה! אתה סטודנט." מוציא אקדח. בום! ורימון גז בגודל של פחית פפסי עף לי ליד הראש. ווושש! אני נושם מעט גז מדמיע ואני לא מסוגל לנשום. השוטר רודף אחרי עם רובה. הוא רוצה לחבוט בי בראש! אני אומר "אני חייב לעוף מפה!" אני רץ וחוצה את הקמפוס מהר ככל יכולתי. אני חומק לתוך אולם הייז. זה אחד מאותם בניים עם מגדל פעמונים. והשוטר רודף אחרי. רודף אחרי לקומה הראשונה, קומה שניה, שלישית. לתוך איזה חדר. חדר הכניסה למגדל הפעמונים. אני טורק את הדלת מאחורי, מטפס למעלה, אני עובר את המקום בו אני רואה את המטוטלת מתנדנדת. ואני חושב לעצמי, או כן, השורש הרבועי של האורך פרופורציונלי למשך התנודה. (צחוק)
I keep climbing up, go back. I go to a place where a dowel splits off. There's a clock, clock, clock, clock. The time's going backwards because I'm inside of it. I'm thinking of Lorenz contractions and Einsteinian relativity. I climb up, and there's this place, way in the back, that you climb up this wooden ladder. I pop up the top, and there's a cupola. A dome, one of these ten-foot domes. I'm looking out and I'm seeing the cops bashing students' heads, shooting tear gas, and watching students throwing bricks. And I'm asking, "What am I doing here? Why am I here?" Then I remember what my English teacher in high school said. Namely, that when they cast bells, they write inscriptions on them. So, I wipe the pigeon manure off one of the bells, and I look at it. I'm asking myself, "Why am I here?"
אני ממשיך לטפס, חוזר חזרה. הולך למקום בו איזה זיז מתפצל. יש רעש של קלוק, קלוק, קלוק קלוק. הזמן חוזר אחורה כי אני בתוכו. אני חושב על ההתכווצויות של לורנץ והיחסיות של איינשטיין. אני מטפס למעלה, ואז יש מקום, ממש מאחורה, שבו אתה יכול לטפס על סולם עץ. להרים את המכסה, ושם יש כיפה. אחת מהכיפות הללו בנות שלושה מטרים. אני מתבונן החוצה ורואה את השוטרים מכסחים ראשי סטודנטים, יורים גז מדמיע, וסטודנטים זורקים לבנים. ואני שואל את עצמי, מה אני עושה פה? למה אני פה? ואז נזכרתי במשהו שהמורה שלי לאנגלית בתיכון אמרה. שכשיוצקים פעמונים, חורטים עליהם איזה כיתוב. אז אני מנגב את לשלשת היונים מעל אחד הפעמונים, ומסתכל עליו. ושואל את עצמי "למה אני פה?"
So, at this time, I'd like to tell you the words inscribed upon the Hayes Hall tower bells: "All truth is one. In this light, may science and religion endeavor here for the steady evolution of mankind, from darkness to light, from narrowness to broad-mindedness, from prejudice to tolerance. It is the voice of life, which calls us to come and learn." Thank you very much.
אז, עכשיו הזמן שאספר לכם מה היה חרוט שם על הפעמון במגדל הפעמונים על שם הייז. "כל האמיתות הן אחת. באור הזה, לו המדע והדת יעמלו כאן על ההתפתחות היציבה של האנושות, מחושך לאור, מצרות מוחין לרוחב אופקים, מדעות קדומות לסובלנות. לקול החיים, הקורא לנו לבוא וללמוד." תודה רבה לכם.