Θα ξεκινήσω με αυτό. Αυτή είναι μία χειρόγραφη πινακίδα που αναρτήθηκε σε ένα οικογενειακό ζαχαροπλαστείο στην παλιά μου γειτονιά στο Μπρούκλιν πριν από μερικά χρόνια. Το κατάστημα είχε ένα από αυτά τα μηχανήματα που μπορούν να τυπώσουν πάνω σε πλάκες από ζάχαρη. Και τα παιδιά μπορούσαν να φέρουν ζωγραφιές για να τις τυπώσει το κατάστημα πάνω σε μία πλάκα ζάχαρης για το πάνω μέρος της τούρτας γενεθλίων τους.
I'm going to start here. This is a hand-lettered sign that appeared in a mom and pop bakery in my old neighborhood in Brooklyn a few years ago. The store owned one of those machines that can print on plates of sugar. And kids could bring in drawings and have the store print a sugar plate for the top of their birthday cake.
Αλλά δυστυχώς, ένα από τα πράγματα που άρεσε στα παιδιά να ζωγραφίζουν ήταν χαρακτήρες κινουμένων σχεδίων. Τους άρεσε να ζωγραφίζουν την Μικρή Γοργόνα, τους άρεσε να ζωγραφίζουν ένα στρουμφάκι, τους άρεσε να ζωγραφίζουν τον Μίκυ Μάους. Αλλά τελικά είναι παράνομο να τυπώσεις μία παιδική ζωγραφιά με τον Μίκυ Μάους σε μία πλάκα ζάχαρης. Και είναι προσβολή πνευματικής ιδιοκτησίας. Και η αστυνόμευση των προσβολών πνευματικής ιδιοκτησίας από παιδικές τούρτες γενεθλίων ήταν τέτοιος μπελάς που το ζαχαροπλαστείο Κόλετζ είπε: "Ξέρεις κάτι, θα αφήσουμε αυτή τη δουλειά. Αν είσαι ερασιτέχνης, δεν θα έχεις πια πρόσβαση στό μηχάνημά μας. Αν θέλεις μία τούρτα γενεθλίων με τυπωμένη ζάχαρη, πρέπει να χρησιμοποιήσεις μία από τις έτοιμες εικόνες μας -- μόνο για επαγγελματίες."
But unfortunately, one of the things kids liked to draw was cartoon characters. They liked to draw the Little Mermaid, they'd like to draw a smurf, they'd like to draw Micky Mouse. But it turns out to be illegal to print a child's drawing of Micky Mouse onto a plate of sugar. And it's a copyright violation. And policing copyright violations for children's birthday cakes was such a hassle that the College Bakery said, "You know what, we're getting out of that business. If you're an amateur, you don't have access to our machine anymore. If you want a printed sugar birthday cake, you have to use one of our prefab images -- only for professionals."
Υπάρχουν, λοιπόν, δύο νομοσχέδια στο Κογκρέσο αυτή τη στιγμή. Το ένα λέγεται ΣΟΠΑ, το άλλο λέγεται ΠΙΠΑ. Τα αρχικά ΣΟΠΑ σημαίνουν: Νόμος για να Σταματήσει η Διαδικτυακή Πειρατεία. Είναι από τη Γερουσία. Τα αρχικά ΠΙΠΑ είναι συντομογραφία του ΠΡΟΤΕΚΤΙΠ. που με τη σειρά του είναι τα αρχικά του Νόμου για την Πρόληψη Πραγματικών Διαδικτυακών Απειλών της Οικονομικής Δημιουργικότητας και της Κλοπής της Πνευματικής Ιδιοκτησίας -- γιατί οι συνεργάτες του Κογκρέσου που βρίσκουν ονόματα γι' αυτά τα πράγματα έχουν πολύ ελεύθερο χρόνο. Και αυτό που θέλουν τα νομοσχέδια ΣΟΠΑ και ΠΙΠΑ είναι να κάνουν αυτό. Θέλουν να αυξήσουν το κόστος της συμμόρφωσης με το δίκαιο της πνευματικής ιδιοκτησίας σε σημείο που οι άνθρωποι απλά θα σταματήσουν να προσφέρουν τη δυνατότητα αυτή σε ερασιτέχνες.
So there's two bills in Congress right now. One is called SOPA, the other is called PIPA. SOPA stands for the Stop Online Piracy Act. It's from the Senate. PIPA is short for PROTECTIP, which is itself short for Preventing Real Online Threats to Economic Creativity and Theft of Intellectual Property -- because the congressional aides who name these things have a lot of time on their hands. And what SOPA and PIPA want to do is they want to do this. They want to raise the cost of copyright compliance to the point where people simply get out of the business of offering it as a capability to amateurs.
Τώρα, ο τρόπος που προτείνουν να το κάνουν αυτό είναι να εντοπίσουν ιστότοπους που προσβάλουν ουσιαστικά την πνευματική ιδιοκτησία -- αν και ο τρόπος που θα εντοπίζονται αυτοί οι ιστότοποι δεν προσδιορίζεται πλήρως πουθενά στα νομοσχέδια -- και μετά θέλουν να τους αφαιρούν από το σύστημα ονομάτων περιοχής. Θέλουν να τους βγάλουν από το σύστημα ονομάτων περιοχής. Τώρα, το σύστημα ονομάτων περιοχής είναι αυτό που μετατρέπει ονόματα που μπορούν να διαβαστούν από ανθρώπους, όπως το google.com, στο είδος των διευθύνσεων που περιμένουν οι μηχανές -- 74.125.226.212.
Now the way they propose to do this is to identify sites that are substantially infringing on copyright -- although how those sites are identified is never fully specified in the bills -- and then they want to remove them from the domain name system. They want to take them out of the domain name system. Now the domain name system is the thing that turns human-readable names, like Google.com, into the kinds of addresses machines expect -- 74.125.226.212.
Τώρα το πρόβλημα με αυτό το μοντέλο λογοκρισίας, τον εντοπισμό ενός ιστότοπου και μετά την προσπάθεια αφαίρεσής του από το σύστημα ονομάτων περιοχής, είναι ότι δεν πρόκειται να δουλέψει. Και θα νόμιζε κάποιος ότι αυτό είναι ένα αρκετά μεγάλο πρόβλημα για ένα νόμο αλλά το Κογκρέσο δεν φαίνεται να έχει ενοχληθεί ιδιαίτερα από αυτό. Ο λόγος που δεν πρόκειται να δουλέψει είναι ότι μπορείς και πάλι να πληκτρολογήσεις 74.125.226.212 στο πρόγραμμα περιήγησης ή μπορείς να φτιάξεις έναν ενεργό σύνδεσμο και πάλι θα βρεθείς στο Google. Έτσι το στρώμα αστυνόμευσης γύρω από το πρόβλημα γίνεται η αληθινή απειλή του νόμου.
Now the problem with this model of censorship, of identifying a site and then trying to remove it from the domain name system, is that it won't work. And you'd think that would be a pretty big problem for a law, but Congress seems not to have let that bother them too much. Now the reason it won't work is that you can still type 74.125.226.212 into the browser or you can make it a clickable link and you'll still go to Google. So the policing layer around the problem becomes the real threat of the act.
Για να καταλάβουμε πώς το Κογκρέσο αποφάσισε να φτιάξει ένα νόμο που δεν πρόκειται να εκπληρώσει τους δηλωμένους σκοπούς του αλλά θα παράγει μία σειρά από ολέθριες παρενέργειες, πρέπει να συνδεθούμε λίγο μα τα προηγούμενα. Και τα προηγούμενα είναι τα εξής: Τα ΣΟΠΑ και ΠΙΠΑ, ως νομοθεσία, έχουν σχεδιαστεί σε μεγάλο βαθμό από εταιρίες μέσων που ιδρύθηκαν τον εικοστό αιώνα. Ο εικοστός αιώνας ήταν μία φοβερή περίοδος για τις εταιρείες μέσων γιατί το πλεονέκτημα τους ήταν η σπανιότητα. Αν έκανες μία τηλεοπτική εκπομπή, δεν χρειαζόταν να είναι καλύτερη από όλες τις άλλες τηλεοπτικές εκπομπές που φτιάχτηκαν ποτέ. έπρεπε μόνο να είναι καλύτερη από τις δύο άλλες εκπομπές που παίζονταν την ίδια ώρα -- ένα πολύ χαμηλό κατώφλι ανταγωνιστικής δυσκολίας. Το οποίο σήμαινε ότι αν παρουσίαζες μέτριο περιεχόμενο, εξασφάλιζες το ένα τρίτο του Αμερικάνικου κοινού τζάμπα -- δεκάδες εκατομμύρια χρήστες κάνοντας απλά κάτι που δεν ήταν πολύ χάλια. Είναι σαν να έχεις άδεια να τυπώνεις χρήματα και ένα βαρέλι με δωρεάν μελάνι.
Now to understand how Congress came to write a bill that won't accomplish its stated goals, but will produce a lot of pernicious side effects, you have to understand a little bit about the back story. And the back story is this: SOPA and PIPA, as legislation, were drafted largely by media companies that were founded in the 20th century. The 20th century was a great time to be a media company, because the thing you really had on your side was scarcity. If you were making a TV show, it didn't have to be better than all other TV shows ever made; it only had to be better than the two other shows that were on at the same time -- which is a very low threshold of competitive difficulty. Which meant that if you fielded average content, you got a third of the U.S. public for free -- tens of millions of users for simply doing something that wasn't too terrible. This is like having a license to print money and a barrel of free ink.
Αλλά η τεχνολογία προχώρησε, όπως τείνει πάντα να κάνει. Και σιγά σιγά, στο τέλος του εικοστού αιώνα, αυτή η σπανιότητα άρχισε να διαβρώνεται -- και δεν εννοώ από την ψηφιακή τεχνολογία, εννοώ από την αναλογική τεχνολογία. Οι κασέτες, οι εγγραφείς βιντεοκασέτας, ακόμα και το ταπεινό φωτοτυπικό μηχάνημα Xerox δημιούργησαν νέες ευκαιρίες για εμάς να συμπεριφερόμαστε με τρόπους που εξέπληξαν τις επιχειρήσεις θεάματος. Γιατί απεδείχθη ότι δεν είμαστε στ' αλήθεια θεατές του καναπέ. Δεν μας αρέσει στ' αλήθεια να καταναλώνουμε μόνο. Μας αρέσει να καταναλώνουμε αλλά κάθε φορά που εμφανιζόταν ένα από αυτά τα εργαλεία αποδεικνύαμε ότι μας αρέσει επίσης να παράγουμε και μας αρέσει να μοιραζόμαστε. Και αυτό τρομοκράτησε τις επιχειρήσεις μέσων -- τους τρομοκρατούσε κάθε φορά. Ο Τζακ Βαλέντι, που ήταν ο επικεφαλής λομπίστας του Συνδέσμου Εταιρειών Κινηματογράφου της Αμερικής, μια φορά παρομοίασε τον τρομερό εγγραφέα βιντεοκασέτας με τον Τζακ τον Αντεροβγάλτη και το καημένο, αβοήθητο Χόλιγουντ με μία γυναίκα μόνη στο σπίτι. Αυτό ήταν το επίπεδο της ρητορικής.
But technology moved on, as technology is wont to do. And slowly, slowly, at the end of the 20th century, that scarcity started to get eroded -- and I don't mean by digital technology; I mean by analog technology. Cassette tapes, video cassette recorders, even the humble Xerox machine created new opportunities for us to behave in ways that astonished the media business. Because it turned out we're not really couch potatoes. We don't really like to only consume. We do like to consume, but every time one of these new tools came along, it turned out we also like to produce and we like to share. And this freaked the media businesses out -- it freaked them out every time. Jack Valenti, who was the head lobbyist for the Motion Picture Association of America, once likened the ferocious video cassette recorder to Jack the Ripper and poor, helpless Hollywood to a woman at home alone. That was the level of rhetoric.
Έτσι λοιπόν, οι βιομηχανίες μέσων ικέτεψαν, επέμειναν, απαίτησαν το Κογκρέσο να κάνει κάτι. Και το Κογκρέσο έκανε κάτι. Στις αρχές της δεκαετίας του '90, το Κογκρέσο πέρασε ένα νόμο που άλλαξε τα πάντα. Και αυτός ο νόμος ονομαζόταν Νόμος για την Οικιακή Εγγραφή Ήχου του 1992. Αυτό που έλεγε ο Νόμος για την Οικιακή Εγγραφή Ήχου του 1992 ήταν Κοιτάξτε, αν ο κόσμος γράφει πράγματα από το ραδιόφωνο και μετά φτιάχνει κασέτες για τους φίλους του, αυτό δεν είναι έγκλημα. Είναι εντάξει. Να γράφεις και να μιξάρεις και να μοιράζεσαι με τους φίλους σου είναι εντάξει. Αν κάνεις πολλά αντίγραφα υψηλής ποιότητας και τα πουλάς, αυτό δεν είναι εντάξει. Αλλά αυτή την ιστορία με την εγγραφή, εντάξει, άστην να πάει. Και νόμιζαν ότι είχαν ξεκαθαρίσει το θέμα, γιατί είχαν εισάγει μία σαφή διάκριση μεταξύ της νόμιμης και της παράνομης αντιγραφής.
And so the media industries begged, insisted, demanded that Congress do something. And Congress did something. By the early 90s, Congress passed the law that changed everything. And that law was called the Audio Home Recording Act of 1992. What the Audio Home Recording Act of 1992 said was, look, if people are taping stuff off the radio and then making mixtapes for their friends, that is not a crime. That's okay. Taping and remixing and sharing with your friends is okay. If you make lots and lots of high quality copies and you sell them, that's not okay. But this taping business, fine, let it go. And they thought that they clarified the issue, because they'd set out a clear distinction between legal and illegal copying.
Αλλά οι εταιρείες μέσων δεν ήθελαν αυτό. Ήθελαν το Κογκρέσο να κάνει παράνομη την αντιγραφή τελεία και παύλα. Έτσι, όταν πέρασε ο Νόμος για την Οικιακή Εγγραφή Ήχου του 1992, οι εταιρείες μέσων εγκατέλειψαν την ιδέα των διακρίσεων μεταξύ νόμιμης και παράνομης αντιγραφής γιατί ήταν προφανές ότι αν το Κογκρέσο λειτουργούσε στο δικό τους πλαίσιο, μπορεί στην πραγματικότητα να αυξηθούν τα δικαιώματα των πολιτών να συμμετέχουμε στο δικό μας περιβάλλον μέσων. Έτσι προχώρησαν στο σχέδιο Β. Τους πήρε λίγο χρόνο να σχηματίσουν ένα σχέδιο Β.
But that wasn't what the media businesses wanted. They had wanted Congress to outlaw copying full-stop. So when the Audio Home Recording Act of 1992 was passed, the media businesses gave up on the idea of legal versus illegal distinctions for copying because it was clear that if Congress was acting in their framework, they might actually increase the rights of citizens to participate in our own media environment. So they went for plan B. It took them a while to formulate plan B.
Το σχέδιο Β εμφανίστηκε στην πρώτη πλήρη του μορφή το 1998 -- κάτι που ονομάζεται Νόμος για την Πνευματική Ιδιοκτησία στην Ψηφιακή Χιλιετία. Ήταν ένα περίπλοκο κομμάτι νομοθεσίας, με πολλά κινούμενα μέρη. Αλλά η κύρια ώθηση του ΝΠΙΨΧ ήταν ότι έκανε νόμιμη την πώληση ψηφιακού υλικού που δεν μπορεί να αντιγραφεί -- μόνο που δεν υπάρχει ψηφιακό υλικό που να μην μπορεί να αντιγραφεί. Θα ήταν, όπως είπε κάποτε ο Εντ Φέλτον, "Σαν να μοιράζεις νερό που δεν είναι υγρό." Τα μπιτς μπορούν να αντιγραφούν. Αυτό κάνουν οι υπολογιστές. Αυτή είναι μία παρενέργεια της συνηθισμένης τους λειτουργίας.
Plan B appeared in its first full-blown form in 1998 -- something called the Digital Millennium Copyright Act. It was a complicated piece of legislation, a lot of moving parts. But the main thrust of the DMCA was that it was legal to sell you uncopyable digital material -- except that there's no such things as uncopyable digital material. It would be, as Ed Felton once famously said, "Like handing out water that wasn't wet." Bits are copyable. That's what computers do. That is a side effect of their ordinary operation.
Έτσι για να απομιμηθεί τη δυνατότητα πώλησης μπιτς που δεν αντιγράφονται, ο ΝΠΙΨΧ έκανε νόμιμο να υποχρεώνονται οι χρήστες να χρησιμοποιούν συστήματα που παραβιάζουν τη λειτουργία αντιγραφής των συσκευών τους. Κάθε συσκευή αναπαραγωγής DVD και κάθε κονσόλα παιχνιδιών και τηλεόραση και υπολογιστής που φέρνατε σπίτι -- ανεξαρτήτως τί νομίζατε ότι παίρνετε όταν τα αγοράζατε -- μπορούσε να παραβιαστεί από τις βιομηχανίες περιεχομένου, αν ήθελαν να το θέσουν ως όρο για να σας πωλήσουν το περιεχόμενο τους. Και για να βεβαιωθούν ότι δεν θα το αντιληφθείτε ή ότι δεν θα ενεργοποιήσετε τις δυνατότητές τους ως υπολογιστικές συσκευές γενικού σκοπού, το έκαναν επίσης παράνομο να προσπαθήσετε να επαναφέρετε τη δυνατότητα αντιγραφής του περιεχομένου αυτού. Ο ΝΠΙΨΧ σηματοδοτεί τη στιγμή που οι βιομηχανίες μέσων εγκατέλειψαν το νομικό σύστημα του διαχωρισμού μεταξύ νόμιμης και παράνομης αντιγραφής και απλά προσπάθησαν να εμποδίσουν την αντιγραφή με τεχνικά μέσα.
So in order to fake the ability to sell uncopyable bits, the DMCA also made it legal to force you to use systems that broke the copying function of your devices. Every DVD player and game player and television and computer you brought home -- no matter what you thought you were getting when you bought it -- could be broken by the content industries, if they wanted to set that as a condition of selling you the content. And to make sure you didn't realize, or didn't enact their capabilities as general purpose computing devices, they also made it illegal for you to try to reset the copyability of that content. The DMCA marks the moment when the media industries gave up on the legal system of distinguishing between legal and illegal copying and simply tried to prevent copying through technical means.
Ο ΝΠΙΨΧ είχε, και εξακολουθεί να έχει, πολλές περίπλοκες συνέπειες αλλά σε αυτό το πεδίο, τον περιορισμό στο μοίρασμα, σε μεγάλο βαθμό δεν έχει λειτουργήσει. Και ο κύριος λόγος που δεν έχει λειτουργήσει είναι ότι το Ίντερνετ έχει αποδειχθεί πολύ πιο δημοφιλές και πολύ πιο δυνατό απ' όσο φανταζόταν κανείς. Η κασέτα μίξης, το περιοδικό από θαυμαστές, δεν ήταν τίποτε σε σχέση με αυτά που βλέπουμε τώρα με το Ίντερνετ. Βρισκόμαστε σε έναν κόσμο όπου οι περισσότεροι Αμερικανοί πολίτες άνω της ηλικίας των 12 μοιράζονται πράγματα μεταξύ τους στο διαδίκτυο. Μοιραζόμαστε γραπτά, μοιραζόμαστε εικόνες, μοιραζόμαστε, ήχο, μοιραζόμαστε βίντεο. Κάποια από τα πράγματα που μοιραζόμαστε τα έχουμε φτιάξει εμείς. Κάποια από τα πράγματα που μοιραζόμαστε τα έχουμε βρει. Κάποια από τα πράγματα που μοιραζόμαστε τα έχουμε φτιάξει εμείς από πράγματα που βρήκαμε, και όλο αυτό τρομοκρατεί τις βιομηχανίες αυτές.
Now the DMCA had, and is continuing to have, a lot of complicated effects, but in this one domain, limiting sharing, it has mostly not worked. And the main reason it hasn't worked is the Internet has turned out to be far more popular and far more powerful than anyone imagined. The mixtape, the fanzine, that was nothing compared to what we're seeing now with the Internet. We are in a world where most American citizens over the age of 12 share things with each other online. We share written things, we share images, we share audio, we share video. Some of the stuff we share is stuff we've made. Some of the stuff we share is stuff we've found. Some of the stuff we share is stuff we've made out of what we've found, and all of it horrifies those industries.
Έτσι τα ΠΙΠΑ και ΣΟΠΑ είναι ο δεύτερος γύρος. Αλλά εκεί που ο ΝΠΙΨΧ ήταν χειρουργικός -- θέλουμε να μπούμε στον υπολογιστή σας, θέλουμε να μπούμε στην τηλεόρασή σας, στην κονσόλα παιχνιδιών σας, και να την αποτρέψουμε από το να κάνει αυτό που έλεγε ότι θα κάνει στο μαγαζί -- τα ΠΙΠΑ και ΣΟΠΑ είναι πυρηνικά και λένε, θέλουμε να πάμε οπουδήποτε στον κόσμο και να λογοκρίνουμε περιεχόμενο. Ο μηχανισμός, όπως είπα, για να το κάνουν αυτό είναι να βγάλουν από τη μέση οποιονδήποτε δείχνει προς αυτές τις διαδικτυακές διευθύνσεις. Πρέπει να τους βγάλουν από τις μηχανές αναζήτησης, πρέπει να τους βγάλουν από τους διαδικτυακούς καταλόγους, πρέπει να τους βγάλουν από τις λίστες χρηστών. Και επειδή οι μεγαλύτεροι παραγωγοί περιεχομένου στο Ίντερνετ δεν είναι η Google και η Yahoo, είμαστε εμείς, εμείς είμαστε αυτοί που θα υφίστανται αστυνόμευση. Γιατί στο τέλος, η πραγματική απειλή για τη θέση σε ισχύ των ΠΙΠΑ και ΣΟΠΑ είναι η δυνατότητά μας να μοιραζόμαστε πράγματα ο ενας με τον άλλο.
So PIPA and SOPA are round two. But where the DMCA was surgical -- we want to go down into your computer, we want to go down into your television set, down into your game machine, and prevent it from doing what they said it would do at the store -- PIPA and SOPA are nuclear and they're saying, we want to go anywhere in the world and censor content. Now the mechanism, as I said, for doing this, is you need to take out anybody pointing to those IP addresses. You need to take them out of search engines, you need to take them out of online directories, you need to take them out of user lists. And because the biggest producers of content on the Internet are not Google and Yahoo, they're us, we're the people getting policed. Because in the end, the real threat to the enactment of PIPA and SOPA is our ability to share things with one another.
Έτσι αυτό που κινδυνεύουν να κάνουν τα ΠΙΠΑ και ΣΟΠΑ είναι να πάρουν μία νομική αρχή αιώνων, αθώος μέχρι αποδείξεως του εναντίου, και να την αντιστρέψουν -- ένοχος μέχρι αποδείξεως του εναντίου. Δεν μπορείς να μοιραστείς μέχρι να μας δείξεις ότι δεν μοιράζεσαι κάτι που δεν μας αρέσει. Ξαφνικά, το βάρος απόδειξης για το νόμιμο ή μη πέφτει με βεβαιότητα πάνω μας και πάνω στις υπηρεσίες που μπορεί να μας προσφέρουν νέες δυνατότητες. Και αν κοστίζει έστω και μία δεκάρα η αστυνόμευση ενός χρήστη, αυτό θα συνθλίψει μία υπηρεσία με εκατό εκατομμύρια χρήστες.
So what PIPA and SOPA risk doing is taking a centuries-old legal concept, innocent until proven guilty, and reversing it -- guilty until proven innocent. You can't share until you show us that you're not sharing something we don't like. Suddenly, the burden of proof for legal versus illegal falls affirmatively on us and on the services that might be offering us any new capabilities. And if it costs even a dime to police a user, that will crush a service with a hundred million users.
Αυτό, λοιπόν, είναι το Ίντερνετ που έχουν κατά νου. Φανταστείτε αυτήν την πινακίδα παντού -- μόνο που φανταστείτε ότι δεν λέει Ζαχαροπλαστείο Κόλετζ, φανταστείτε ότι λέει YouTube και Facebook και Twitter. Φανταστείτε ότι λέει TED, γιατί τα σχόλια δεν μπορούν να αστυνομεύονται με κανένα αποδεκτό κόστος. Οι πραγματικές συνέπειες των ΣΟΠΑ και ΠΙΠΑ θα είναι διαφορετικές από τις συνέπειες που προτείνονται. Για την ακρίβεια, η απειλή είναι αυτή η αντιστροφή του βάρους απόδειξης όπου εμείς ξαφνικά αντιμετωπιζόμαστε όλοι ως κλέφτες κάθε στιγμή που μας δίνεται η ελευθερία να δημιουργήσουμε, να παράγουμε ή να μοιραστούμε. Και οι άνθρωποι που μας προσφέρουν αυτές τις δυνατότητες -- τα YouTube, τα Facebook, τα Twitter και τα TED -- βρίσκονται στη θέση να πρέπει ή να μας αστυνομεύουν ή να κατηγορηθούν για συναυτουργία σε προσβολή πνευματικής ιδιοκτησίας.
So this is the Internet they have in mind. Imagine this sign everywhere -- except imagine it doesn't say College Bakery, imagine it says YouTube and Facebook and Twitter. Imagine it says TED, because the comments can't be policed at any acceptable cost. The real effects of SOPA and PIPA are going to be different than the proposed effects. The threat, in fact, is this inversion of the burden of proof, where we suddenly are all treated like thieves at every moment we're given the freedom to create, to produce or to share. And the people who provide those capabilities to us -- the YouTubes, the Facebooks, the Twitters and TEDs -- are in the business of having to police us, or being on the hook for contributory infringement.
Υπάρχουν δύο πράγματα που μπορείτε να κάνετε για να βοηθήσετε να το σταματήσουμε αυτό -- ένα απλό και ένα περίπλοκο πράγμα. ένα εύκολο και ένα δύσκολο πράγμα. Τα απλό πράγμα, το εύκολο είναι αυτό: αν είστε Αμερικανός πολίτης, τηλεφωνήστε στον βουλευτή σας, τηλεφωνήστε στον γερουσιαστή σας. Όταν κοιτάξετε ποιοί είναι οι άνθρωποι που συνυπογράφουν το νομοσχέδιο ΣΟΠΑ, οι άνθρωποι που έχουν συνυπογράψει το ΠΙΠΑ, θα διαπιστώσετε ότι έχουν λάβει αθροιστικά εκατομμύρια δολάρια από τις παραδοσιακές βιομηχανίες μέσων. Εσείς δεν έχετε εκατομμύρια δολλάρια, αλλά μπορείτε να τηλεφωνήσετε στους βουλευτές σας, και να τους υπενθυμίσετε ότι ψηφίζετε και μπορείτε να τους ζητήσετε να μην αντιμετωπίζεστε ως κλέφτες και μπορείτε να τους πείτε ότι θα προτιμούσατε να μην παραβιαστεί το Ίντερνετ.
There's two things you can do to help stop this -- a simple thing and a complicated thing, an easy thing and a hard thing. The simple thing, the easy thing, is this: if you're an American citizen, call your representative, call your senator. When you look at the people who co-signed on the SOPA bill, people who've co-signed on PIPA, what you see is that they have cumulatively received millions and millions of dollars from the traditional media industries. You don't have millions and millions of dollars, but you can call your representatives, and you can remind them that you vote, and you can ask not to be treated like a thief, and you can suggest that you would prefer that the Internet not be broken.
Και αν δεν είστε Αμερικανός πολίτης, μπορείτε να επικοινωνήσετε με Αμερικανούς πολίτες που γνωρίζετε και να τους ενθαρρύνετε να κάνουν το ίδιο. Γιατί μπορεί αυτό να μοιάζει με εθνικό θέμα αλλά δεν είναι. Αυτές οι βιομηχανίες δεν θα αρκεστούν να παραβιάσουν το δικό μας Ίντερνετ. Αν το παραβιάσουν, θα το παραβιάσουν για όλους. Αυτό είναι το εύκολο πράγμα. Αυτό είναι το απλό πράγμα.
And if you're not an American citizen, you can contact American citizens that you know and encourage them to do the same. Because this seems like a national issue, but it is not. These industries will not be content with breaking our Internet. If they break it, they will break it for everybody. That's the easy thing. That's the simple thing.
Το δύσκολο πράγμα είναι αυτό: ετοιμαστείτε γιατί έρχονται κι άλλα. Το ΣΟΠΑ είναι απλά η επαναφορά του ΚΟΙΚΑ, που προτάθηκε πέρσι, που δεν έγινε δεκτό. Και όλα αυτά ανατρέχουν στην αποτυχία του ΝΠΙΨΧ να απαγορεύσει το μοίρασμα με τεχνικά μέσα. Και ο ΝΠΙΨΧ ανατρέχει στο Νόμο για την Οικιακή Εγγραφή Ήχου που τρομοκράτησε τις βιομηχανίες αυτές. Γιατί η δουλειά που χρειάζεται για να υπονοήσεις ότι κάποιος παραβιάζει το νόμο και μετά να μαζέψεις στοιχεία και να το αποδείξεις φαίνεται ότι είναι πραγματικά άβολη. "Θα προτιμούσαμε να μην το κάνουμε αυτό," λένε οι βιομηχανίες περιεχομένου. Και αυτό που θέλουν είναι να μην χρειάζεται να το κάνουν. Δεν θέλουν νομικές διακρίσεις μεταξύ νόμιμου και παράνομου μοιράσματος. Θέλουν απλά να σταματήσουμε να μοιραζόμαστε.
The hard thing is this: get ready, because more is coming. SOPA is simply a reversion of COICA, which was purposed last year, which did not pass. And all of this goes back to the failure of the DMCA to disallow sharing as a technical means. And the DMCA goes back to the Audio Home Recording Act, which horrified those industries. Because the whole business of actually suggesting that someone is breaking the law and then gathering evidence and proving that, that turns out to be really inconvenient. "We'd prefer not to do that," says the content industries. And what they want is not to have to do that. They don't want legal distinctions between legal and illegal sharing. They just want the sharing to go away.
Τα ΠΙΠΑ και ΣΟΠΑ δεν είναι παραδοξότητες, δεν είναι ανωμαλίες, δεν είναι συμβάντα. Είναι το επόμενο στρίψιμο της συγκεκριμένης βίδας, που συνεχίζεται εδώ και 20 χρόνια. Και αν τους υπερνικήσουμε, όπως ελπίζω ότι θα κάνουμε, θα έρθουν και άλλοι. Γιατί μέχρι να πείσουμε το Κογκρέσο ότι ο τρόπος για να αντιμετωπίσουμε την προσβολή της πνευματικής ιδιοκτησίας είναι ο τρόπος με το οποίο αντιμετωπίστηκε με το Napster, το YouTube, δηλαδή δικαστικά με την παρουσίαση όλων των αποδείξεων και την διακρίβωση των γεγονότων και την αξιολόγηση των μέσων θεραπείας όπως γίνεται στις δημοκρατικές κοινωνίες. Αυτός είναι ο τρόπος να το χειριστούμε.
PIPA and SOPA are not oddities, they're not anomalies, they're not events. They're the next turn of this particular screw, which has been going on 20 years now. And if we defeat these, as I hope we do, more is coming. Because until we convince Congress that the way to deal with copyright violation is the way copyright violation was dealt with with Napster, with YouTube, which is to have a trial with all the presentation of evidence and the hashing out of facts and the assessment of remedies that goes on in democratic societies. That's the way to handle this.
Εν τω μεταξύ, το δύσκολο είναι να είμαστε έτοιμοι. Γιατί αυτό είναι το πραγματικό μήνυμα των ΠΙΠΑ και ΣΟΠΑ. Η Time Warner πήρε τηλέφωνο και μας θέλουν όλους πίσω στον καναπέ, απλά να καταναλώνουμε -- να μην παράγουμε, να μην μοιραζόμαστε -- και πρέπει να πούμε "Όχι."
In the meantime, the hard thing to do is to be ready. Because that's the real message of PIPA and SOPA. Time Warner has called and they want us all back on the couch, just consuming -- not producing, not sharing -- and we should say, "No."
Ευχαριστώ.
Thank you.
(Χειροκροτήματα)
(Applause)