Πως οι ομάδες κάνουν οτιδήποτε; Σωστά; Πως οργανώνετε μια ομάδα ατόμων ώστε το αποτέλεσμα της ομάδας να έχει συνοχή και αξία διαρκείας, αντί να είναι απλά χαώδες; Και το οικονομικό πλαίσιο αυτού του προβλήματος λέγεται οργανωτικό κόστος. Και βασικά το οργανωτικό κόστος αποτελείται από όλες τις οικονομικές ή θεσμικές δυσκολίες στον συντονισμό του αποτελέσματος μιας ομάδας. Και είχαμε μια κλασσική απάντηση στο οργανωτικό κόστος, το όποιο, όταν θέλετε να συντονίσετε το έργο μιας ομάδας ανθρώπων, ξεκινάτε έναν οργανισμό, έτσι; Βρίσκετε κάποιους πόρους. Βρίσκετε κάτι. Θα μπορεί να είναι ιδιωτικό ή δημόσιο. Μπορεί να είναι κερδοσκοπικό ή μη κερδοσκοπικό. Μπορεί να είναι μεγάλο ή μικρό. Αλλά συγκεντρώνετε αυτούς τους πόρους. Ιδρύετε ένα θεσμικό όργανο, και χρησημοποιείτε αυτό το όργανο για να συντονίσετε τις δραστηριότητες της ομάδας.
How do groups get anything done? Right? How do you organize a group of individuals so that the output of the group is something coherent and of lasting value, instead of just being chaos? And the economic framing of that problem is called coordination costs. And a coordination cost is essentially all of the financial or institutional difficulties in arranging group output. And we've had a classic answer for coordination costs, which is, if you want to coordinate the work of a group of people, you start an institution, right? You raise some resources. You found something. It can be private or public. It can be for profit or not profit. It can be large or small. But you get these resources together. You found an institution, and you use the institution to coordinate the activities of the group.
Πιο πρόσφατα, επειδή το κόστος επικοινωνίας των ομάδων μεταξύ τους έχει πέσει πάρα πολύ -- και το κόστος επικοινωνίας είναι ένα από τα μεγάλα δεδομένα για το συντονισμό - υπάρχει μια δεύτερη απάντηση, που είναι να ενσωματωθεί η συνεργασία στην υποδομή, για το σχεδιασμό συστημάτων που συντονίζουν το αποτέλεσμα της ομάδας ως υποπροϊόν της λειτουργίας του συστήματος χωρίς αναφορά στα θεσμικά μοντέλα. Για αυτό θέλω να μιλήσω σήμερα. Θα το αποικονίσω με μερικά πιο συγκεκριμένα παραδείγματα, αλλά πάντα θίγοντας και τα ευρύτερα θέματα.
More recently, because the cost of letting groups communicate with each other has fallen through the floor -- and communication costs are one of the big inputs to coordination -- there has been a second answer, which is to put the cooperation into the infrastructure, to design systems that coordinate the output of the group as a by-product of the operating of the system, without regard to institutional models. So, that's what I want to talk about today. I'm going to illustrate it with some fairly concrete examples, but always pointing to the broader themes.
Γι 'αυτό και πρόκειται να ξεκινήσω, προσπαθώντας να απαντήσω σε μια ερώτηση που ξέρω ότι ο κάθένας από σας έχει αναρωτηθεί σε κάποιο βαθμό και την οποία το Διαδίκτυο είναι έτσι κατασκευασμένο για να απαντήσει, η οποία είναι, που μπορώ να βρω μια φωτογραφία μιας γοργόνας που κάνει πατίνια; Έτσι, στη Νέα Υόρκη, το πρώτο Σάββατο κάθε καλοκαίριου, το Coney Island, το τοπικό μας, γοητευτικά υποβαθμισμένό πάρκο ψυχαγωγίας, φιλοξενεί την Παρέλαση της Γοργόνας. Είναι μια παρέλαση για ερασιτέχνες, όπου κόσμος έρχεται από όλη την πόλη, όλοι οι άνθρωποι ντύνονται. κάποιοι λιγότερο. Μικροί και μεγάλοι, χορεύουν στους δρόμους. Ζωντανοί τύποι, και όλοι περνάνε καλά. Και αυτό που θέλω να προσεξετε δεν είναι η ίδια Παρέλαση της Γοργόνας, όσο γοητευτική και αν είναι, αλλά μάλλον αυτές τις φωτογραφίες. Δεν τις τράβηξα εγώ. Τότε, πώς τις βρήκα; Και η απάντηση είναι: Τις πήρα από το Flickr.
So, I'm going to start by trying to answer a question that I know each of you will have asked yourself at some point or other, and which the Internet is purpose-built to answer, which is, where can I get a picture of a roller-skating mermaid? So, in New York City, on the first Saturday of every summer, Coney Island, our local, charmingly run-down amusement park, hosts the Mermaid Parade. It's an amateur parade; people come from all over the city; people get all dressed up. Some people get less dressed up. Young and old, dancing in the streets. Colorful characters, and a good time is had by all. And what I want to call your attention to is not the Mermaid Parade itself, charming though it is, but rather to these photos. I didn't take them. How did I get them? And the answer is: I got them from Flickr.
Το Flickr είναι μια υπηρεσία όπου μοιράζεσαι φωτογραφίες, και που επιτρέπει στους ανθρώπους να τραβήξουν φωτογραφίες, να τις ανεβάσουν, να τις μοιραστούν στο διαδίκτιο και ούτω καθεξής. Πρόσφατα, το Flickr έχει προσθέσει μια επιπλεον λειτουργία που ονομάζεται tagging. Το tagging ήταν μια πρωτοπόρια από το Del.icio.us και τον Τζόσουα Σάχτερ. Το Del.icio.us είναι μια υπηρεσία κοινωνικής δικτύωσης για βιβλίοσήμανση. Tο Tagging είναι μια συνεταιρική υποδομή απάντηση (στο ερώτημα) της κατάταξη. Σωστά; Αν θα έκανα αυτή την ομιλία πέρυσι, δεν θα μπορούσα να κάνω αυτό που μόλις έκανα, γιατί δεν θα μπορούσα να'χα βρει αυτές τις φωτογραφίες. Όμως, αντί να πει, πρέπει να προσλάβουμε επαγγελματιες βιβλιοθηκονόμους να οργανώσουν αυτές τις φωτογραφίες με το που ανέβουν, το Flickr απλά παρέδωσε στους χρήστες τη δυνατότητα να χαρακτηρίζουν τις φωτογραφίες. Έτσι μπόρεσα να βρω φωτογραφίες που είχαν χαρακτηριστει με λέξεις κλειδιά "Παρέλαση της Γοργονας". Υπήρξαν 3,100 φωτογραφίες που τραβήχθηκαν από 118 φωτογράφους, όλες συγκεντρωμένες και ταξινομημένες υπό αυτην την καλή, τακτοποιημένη ονομασία, εμφανιζόμενες σε αντίστροφη χρονολογική σειρά. Και ήμουν έτσι σε θέση να πάω να τις βρω και να σας δώσω αυτή τη μικρή παρουσίαση.
Flickr is a photo-sharing service that allows people to take photos, upload them, share them over the Web and so forth. Recently, Flickr has added an additional function called tagging. Tagging was pioneered by Delicious and Joshua Schachter. Delicious is a social bookmarking service. Tagging is a cooperative infrastructure answer to classification. Right? If I had given this talk last year, I couldn't do what I just did, because I couldn't have found those photos. But instead of saying, we need to hire a professional class of librarians to organize these photos once they're uploaded, Flickr simply turned over to the users the ability to characterize the photos. So, I was able to go in and draw down photos that had been tagged "Mermaid Parade." There were 3,100 photos taken by 118 photographers, all aggregated and then put under this nice, neat name, shown in reverse chronological order. And I was then able to go and retrieve them to give you that little slideshow.
Τώρα, ποιό δύσκολο πρόβλημα επιλυέται εδώ; Και είναι στην πιο σχηματική δυνατή οπτική, είναι ένα πρόβλημα συντονισμού, σωστά; Υπάρχει ένας μεγάλος αριθμός ατόμων στο Διαδίκτυο, απ΄το οποίο μόλις ένα πολύ μικρό τμήμα τους έχουν φωτογραφίες της Παρέλασης της Γοργόνας. Πώς κάνουμε αυτούς τους ανθρώπους να συνεισφέρουν από κοινού στο έργο; Η κλασική απάντηση είναι να διαμορφώσουμε έναν οργανισμό, έτσι; Να συντονίσουμε τους ανθρώπους σε κάποια προκαθορισμένη δομή που έχει σαφείς στόχους. Και θέλω να τραβήξω την προσοχή σας σε μερικές από τις παρενέργειες της θεσμικής επιλογής.
Now, what hard problem is being solved here? And it's -- in the most schematic possible view, it's a coordination problem, right? There are a large number of people on the Internet, a very small fraction of them have photos of the Mermaid Parade. How do we get those people together to contribute that work? The classic answer is to form an institution, right? To draw those people into some prearranged structure that has explicit goals. And I want to call your attention to some of the side effects of going the institutional route.
Πρώτα απ 'όλα, όταν οργανώνετε έναν οργανισμό, σας παρουσιάζετε ένα πρόβλημα διαχείρισης, σωστά; Δεν αρκεί μόνο η πρόσληψη εργαζομένων. Πρέπει επίσης να προσλάβετε άλλους υπαλλήλους που να επιβλέπουν αυτούς τους εργαζομένους και να επιβάλετε τους στόχους του οργανισμού και ούτω καθεξής. Δεύτερον, πρέπει να φέρετε σε ταξη τη δομή. Σωστά; Πρέπει να έχετε οικονομική δομή. Πρέπει να έχετε νομική δομή. Πρέπει να έχετε φυσική δομή. Και αυτό δημιουργεί πρόσθετες δαπάνες. Τρίτον, ο σχηματισμός ενός οργανισμός αποκλειεί εκ φύσεως πράγματα. Μπορείτε να παρατηρίσετε ότι δεν έχουμε όλους που έχουν μια φωτογραφία Δεν μπορείτε να προσλαμβανετε τους πάντες σε μια εταιρεία, σωστά; Δεν μπορείτε να προσλάβετε τους πάντες σε μια κυβερνητική οργάνωση. Πρέπει να αποκλείσετε κάποιους. Και τέταρτον, ως αποτέλεσμα αυτού του αποκλεισμού, καταλήγετε σε μια επαγγελματική κατηγορία. Κοιτάξτε την αλλαγή εδώ. Έχουμε περάσει από άτομα με φωτογραφίες σε φωτογράφους. Σωστά; Έχουμε δημιουργήσει μια επαγγελματική τάξη φωτογράφων της οποίας ο στόχος είναι να βγει έξω και να φωτογραφίσει τη Παρελαση της Γρογονας ή οτιδήποτε άλλο έχουν σταλθεί να φωτογραφήσουν.
First of all, when you form an institution, you take on a management problem, right? No good just hiring employees, you also have to hire other employees to manage those employees and to enforce the goals of the institution and so forth. Secondly, you have to bring structure into place. Right? You have to have economic structure. You have to have legal structure. You have to have physical structure. And that creates additional costs. Third, forming an institution is inherently exclusionary. You notice we haven't got everybody who has a photo. You can't hire everyone in a company, right? You can't recruit everyone into a governmental organization. You have to exclude some people. And fourth, as a result of that exclusion, you end up with a professional class. Look at the change here. We've gone from people with photos to photographers. Right? We've created a professional class of photographers whose goal is to go out and photograph the Mermaid Parade, or whatever else they're sent out to photograph.
Όταν δημιουργείτε συνεργασία σε μια υποδομή, που είναι η απάντηση του Flickr, μπορείτε να αφήσετε τους ανθρώπους όπου είναι και μεταφέρετε το πρόβλημα στα άτομα και όχι τα άτομα στο πρόβλημα. Τακτοποιείτε το συντονισμό μέσα στην ομάδας, και με αυτόν τον τρόπο έχετε το ίδιο αποτέλεσμα χωρις τις θεσμικές δυσκολίες. Χάνετε τη θεσμική επιταγή. Χάνετε το δικαίωμα να διαμορφώσετε τις εργασίες των ανθρώπων όταν είναι εθελοντική προσπάθεια, αλλά επίσης ρίχνετε το θεσμικό κόστος, το οποίο σας δίνει μεγαλύτερη ευελιξία. Αυτό που κάνει το Flickr είναι να αντικαθιστά τον προγραμματισμό με το συντονισμό. Και αυτή είναι μια γενική πτυχή αυτών των συλλογικών συστημάτων.
When you build cooperation into the infrastructure, which is the Flickr answer, you can leave the people where they are and you take the problem to the individuals, rather than moving the individuals to the problem. You arrange the coordination in the group, and by doing that you get the same outcome, without the institutional difficulties. You lose the institutional imperative. You lose the right to shape people's work when it's volunteer effort, but you also shed the institutional cost, which gives you greater flexibility. What Flickr does is it replaces planning with coordination. And this is a general aspect of these cooperative systems.
Σωστά. Θα το έχετε βιώσει αυτό στη ζωή σας όποτε αγόρασετε το πρώτο σας κινητό τηλέφωνο, και σταματήσατε να κάνετε σχέδια Το μόνο που είχατε να πείτε, είναι θα σου τηλεφωνήσω όταν φτάσω. Τηλεφώνησέ μου όταν φυγεις απο τη δουλειά. Σωστά; Αυτό είναι ένα σημείο-προς-σημείο αντικατάσταση του προγραμματισμού με τον συντονισμο. Σωστά. Είμαστε τώρα σε θέση να κάνουν τέτοια πράγματα με τις ομάδες. Αντί του, πρέπει να κάνουμε ένα σχέδιο εκ των προτέρων, πρέπει να έχουμε πέντε χρόνια προβολής για το που η Wikipedia θα είναι ή οτιδήποτε άλλο, μπορείτε απλά να συντονισετε τις προσπαθειες της ομάδας, και ας ασχοληθεί με το θέμα, όπως πάμε, επειδή είμαστε τώρα αρκετά καλά συντονισμένοι που δεν πρέπει να λάβουμε σχετικά μετρα για τα προβλήματα εκ των προτέρων.
Right. You'll have experienced this in your life whenever you bought your first mobile phone, and you stopped making plans. You just said, "I'll call you when I get there." "Call me when you get off work." Right? That is a point-to-point replacement of coordination with planning. Right. We're now able to do that kind of thing with groups. To say instead of, we must make an advance plan, we must have a five-year projection of where the Wikipedia is going to be, or whatever, you can just say, let's coordinate the group effort, and let's deal with it as we go, because we're now well-enough coordinated that we don't have to take on the problems of deciding in advance what to do.
Άρα εδώ είναι ένα άλλο παράδειγμα. Αυτό είναι ένα κάπως πιο ξεκάθαρο. Αυτές είναι φωτογραφίες στο Flickr με το tag "Ιράκ". Και ό, τι ήταν δύσκολο για το κόστος του συντονισμού με την Παρέλαση της Γοργόνας είναι ακόμη πιο δύσκολο εδώ. Υπάρχουν περισσότερες φωτογραφίες. Υπάρχουν περισσότεροι φωτογράφοι. Είναι μια ευρύτερη γεωγραφική περιοχή. Οι φωτογραφίες έχουν κατανεμηθεί σε μεγαλύτερο χρονικό διάστημα. Και το χειρότερο από όλα, αυτό το ποσοστό στο κάτω μέρος, περίπου δέκα φωτογραφίες ανά φωτογράφο, είναι ένα ψέμα. Είναι μαθηματικά αλήθεια, αλλά στην πραγματικοτητα δεν δείχνει τιποτα σημαντικό διότι σε αυτά τα συστήματα, ο μέσος όρος δεν είναι πραγματικά αυτό που έχει σημασία.
So here's another example. This one's somewhat more somber. These are photos on Flickr tagged "Iraq." And everything that was hard about the coordination cost with the Mermaid Parade is even harder here. There are more pictures. There are more photographers. It's taken over a wider geographic area. The photos are spread out over a longer period of time. And worst of all, that figure at the bottom, approximately ten photos per photographer, is a lie. It's mathematically true, but it doesn't really talk about anything important -- because in these systems, the average isn't really what matters.
Αυτό που έχει σημασία είναι αυτό. Αυτό είναι ένα διάγραμμα των φωτογραφιών με το tag "Ιράκ" όπως τραβήχθηκαν από 529 φωτογράφους που συμβάλλαν 5,445 φωτογραφίες. Και κατατάσσονται κατά σειρά πλήθους φωτογραφιών που ελήφθησαν ανά φωτογράφος. Μπορείτε να δείτε εδώ, πάνω στο τέλος, ο πιο παραγωγικός φωτογράφος μας τράβηξε περίπου 350 φωτογραφίες και μπορείτε να δείτε εκεί μερικούς ανθρώπους που τράβηξαν εκατοντάδες φωτογραφίες. Στη συνέχεια έχουμε δωδεκάδες άνθρωπων που τράβηξαν δωδεκάδες φωτογραφιών. Και όσπου να φτάσουμε εδώ, έχουμε δέκα ή λιγότερες φωτογραφίες, και στη συνέχεια ο αριθμός δεν αλλάζει. Και έως τη στιγμή που θα φτάσετε στην μέση, έχετε εκατοντάδες άτομα με μόνο μία φωτογραφία ο καθένας.
What matters is this. This is a graph of photographs tagged Iraq as taken by the 529 photographers who contributed the 5,445 photos. And it's ranked in order of number of photos taken per photographer. You can see here, over at the end, our most prolific photographer has taken around 350 photos, and you can see there's a few people who have taken hundreds of photos. Then there's dozens of people who've taken dozens of photos. And by the time we get around here, we get ten or fewer photos, and then there's this long, flat tail. And by the time you get to the middle, you've got hundreds of people who have contributed only one photo each.
Αυτό ονομάζεται κατανομή δύναμης- δίκαιου. Εμφανίζεται συχνά σε κοινωνικά συστηματα χωρις περιορισμούς όπου οι άνθρωποι μπορούν να συμβάλουν τόσο πολύ ή τόσο λίγο όσο αυτοί θέλουν, αυτό είναι συχνά αυτό που παίρνετε. Σωστά; Τα μαθηματικά πίσω από την κατανομή εξουσίας-δίκαιου είναι ότι βρίσκετε σε νιοστή θέση βρίσκετε περίπου μια-νιοστή από ό, τι μετράτε, σε σχέση με το πρόσωπο στην πρώτη θέση. Γι 'αυτό και θα περιμένατε τον δέκατο πιο παραγωγικό φωτογράφο να έχει συμβάλει περίπου το ένα δέκατο των φωτογραφιών, και ο 100ος πιο παραγωγικός φωτογράφος να έχει συμβάλει μόνο 100 φορες τόσες περίπου φωτογραφίες όπως ο πιο παραγωγικός φωτογράφος έκανε. Έτσι, η κεφαλής της καμπύλης μπορεί να είναι οξύτερη ή επίπεδη. Αλλά αυτά τα βασικά μαθηματικά υπολογίζουν, τόσο την απότομη πλαγιά όσο και για τη μεγάλη, επίπεδη ουρά.
This is called a power-law distribution. It appears often in unconstrained social systems where people are allowed to contribute as much or as little as they like -- this is often what you get. Right? The math behind the power-law distribution is that whatever's in the nth position is doing about one-nth of whatever's being measured, relative to the person in the first position. So, we'd expect the tenth most prolific photographer to have contributed about a tenth of the photos, and the hundredth most prolific photographer to have contributed only about a hundred as many photos as the most prolific photographer did. So, the head of the curve can be sharper or flatter. But that basic math accounts both for the steep slope and for the long, flat tail.
Και περιέργως, σε αυτά τα συστήματα, καθώς γίνονται μεγαλύτερα, τα συστήματα δεν συγκλίνουν, αποκλίνουν περισσότερο. Σε μεγαλύτερα συστήματα, ο επικεφαλής μεγαλώνει και η ουρά μακραίνει, έτσι αυξάνεται η ανισορροπία. Μπορείτε να δείτε την καμπύλη είναι προφανώς σε μεγάλο βαθμό σταθμισμένη αριστερά. Εδώ φαίνεται σε πόσο μεγάλο βαθμό. Αν πάρετε το πρώτο 10 τοις εκατό των φωτογράφων που συμβάλλουν σε αυτό το σύστημα, αντιπροσωπεύουν τα τρία τέταρτα των ληφθέντων φωτογραφίες -- μόνο το πρώτο 10 τοις εκατό των πιο παραγωγικών φωτογράφων. Αν πάτε στο 5 τοις εκατό, είστε ήδη στο 60 τοις εκατό των φωτογραφιών που αντιπροσωπεύεται. Εάν πηγαίνετε κάτω στο 1 τοις εκατό, 99 τοις εκατό αποκλείσει από την προσπάθεια της ομάδας, λογαριαζετε ακόμα σχεδόν το ένα τέταρτο των φωτογραφιών. και λόγω αυτής της αριστερής στάθμισης, ο μέσος όρος είναι πράγματι εδώ, στο αριστερό άκρο. Και αυτό ακούγεται περίεργο στα αυτιά μας, αλλά αυτό στο οποίο καταλήγουμε ότι συμβαίνει είναι ότι το 80 τοις εκατό όσων εχουν συνεισφερει συνέβαλαν κάτω του μέσου όρου. Αυτό ακούγεται περίεργο, διότι αναμένουμε μέση και μεσαία τιμή να είναι περίπου η ίδια, αλλά δεν είναι καθόλου.
And curiously, in these systems, as they grow larger, the systems don't converge; they diverge more. In bigger systems, the head gets bigger and the tail gets longer, so the imbalance increases. You can see the curve is obviously heavily left-weighted. Here's how heavily: if you take the top 10 percent of photographers contributing to this system, they account for three quarters of the photos taken -- just the top 10 percent most prolific photographers. If you go down to five percent, you're still accounting for 60 percent of the photos. If you go down to one percent, exclude 99 percent of the group effort, you're still accounting for almost a quarter of the photos. And because of this left weighting, the average is actually here, way to the left. And that sounds strange to our ears, but what ends up happening is that 80 percent of the contributors have contributed a below-average amount. That sounds strange because we expect average and middle to be about the same, but they're not at all.
Αυτό βασιζεται μαθηματικά στον κανόνα 80/20. Σωστά; Κάθε φορά που ακούω κανέναν να μιλάμε για τον κανόνα 80/20, αυτό είναι αυτό που συμβαίνει. Σωστά; 20 τοις εκατό των λογαριασμών εμπορευμάτων για το 80 τοις εκατό των εσόδων, 20 τοις εκατό των χρηστών χρησιμοποιούν το 80 τοις εκατό των πόρων -- αυτό είναι το σχήμα για το όποιο μιλάνε οι άνθρωποι όταν συμβεί αυτό. Οι οργανισμοί έχουν μόνο δύο εργαλεία: τα καρότα και τα ραβδιά. Και η ζώνη των 80 τοις εκατό είναι μια μη-καρότο και μη-ραβδί ζώνη. Το κόστος της λειτουργίας ενός οργανισμού σημαίνει ότι δεν μπορείτε να θέσετε το έργο αυτών των ανθρώπων εύκολα σε ένα θεσμικό πλαίσιο. Το θεσμικό μοντέλο ωθεί πάντα προς τα αριστερά, και συμπεριφέρεται σε αυτούς τους ανθρωπους σαν εργαζομένους. Η θεσμική απάντηση είναι, Μπορώ να πάρω το 75 τοις εκατό της αξίας για 10 τοις εκατό των προσλήψεων -- θαυμάσια. Αυτό θα κάνω. Το συνεταιριστικό μοντέλο υποδομής λέει, Γιατί να θέλετε να δώσετε το ένα τέταρτο της αξίας; Αν το σύστημά σας είναι σχεδιασμένο έτσι ώστε να πρέπει να δώσετε το ένα τέταρτο της αξίας, επανασχεδιάστε το συστήμα. Μην αναλάβετε το κόστος που σας εμποδίζει να έχετε τις συνεισφορές αυτών των ανθρώπων, χτίστε το συστήμα, έτσι ώστε ο καθένας να μπορεί να συμβάλλει σε οποιοδήποτε βαθμό.
This is the math underlying the 80/20 rule. Right? Whenever you hear anybody talking about the 80/20 rule, this is what's going on. Right? 20 percent of the merchandise accounts for 80 percent of the revenue, 20 percent of the users use 80 percent of the resources -- this is the shape people are talking about when that happens. Institutions only have two tools: carrots and sticks. And the 80 percent zone is a no-carrot and no-stick zone. The costs of running the institution mean that you cannot take on the work of those people easily in an institutional frame. The institutional model always pushes leftwards, treating these people as employees. The institutional response is, I can get 75 percent of the value for 10 percent of the hires -- great, that's what I'll do. The cooperative infrastructure model says, why do you want to give up a quarter of the value? If your system is designed so that you have to give up a quarter of the value, re-engineer the system. Don't take on the cost that prevents you from getting to the contributions of these people. Build the system so that anybody can contribute at any amount.
Έτσι, η απάντηση συντονισμού δεν ζητά, πως είναι αυτοί οι άνθρωποι σαν εργαζόμενοι, αλλά μάλλον, ποιά είναι η συμβολή τους; Σωστά; Έχουμε εδώ τον Ψύχο Μιλτ, ένα χρήστη Flickr, ο οποίος συνέβαλε με μια, και μόνο μία, φωτογραφία με τίτλο "Ιράκ". Και εδώ είναι η φωτογραφία. Δεξιά. Χαρακτηρισμένη, "'Ασχημη Μέρα στη Δουλειά" Σωστά; Το ερώτημα λοιπόν είναι, θέλουμε αυτή τη φωτογραφία; Ναι ή Όχι. Το ερώτημα δεν είναι, ο Ψύχο Μιλτ είναι ένα καλός εργαζομένος;
So the coordination response asks not, how are these people as employees, but rather, what is their contribution like? Right? We have over here Psycho Milt, a Flickr user, who has contributed one, and only one, photo titled "Iraq." And here's the photo. Right. Labeled, "Bad Day at Work." Right? So the question is, do you want that photo? Yes or no. The question is not, is Psycho Milt a good employee?
Και το ενδιαφέρον εδώ είναι μεταξύ του οργανισμού ως καταλύτης και του οργανισμού ως εμπόδιο. Όταν έχουμε να κάνουμε με το αριστερό άκρο σε μία από αυτές τις κατανομές, όταν έχουμε να κάνουμε με τους ανθρώπους που περνούν πολύ χρόνο παράγοντας πολλά από τα υλικά που θέλετε, αυτός είναι ένας οργανισμός καταλύτης για τον κόσμο. Μπορείτε να προσλάβετε αυτούς τους ανθρώπους ως εργαζόμενους, μπορείτε να συντονίσετε το έργο τους και μπορείτε να πάρετε κάποια αποτελέσματα. Αλλά όταν είσαι εδώ κάτω, όπου οι Ψυχο Μιλτς του κόσμου πρόκειται να προσθέσουν μία φωτογραφία τη φορά, τότε ο οργανισμός είναι εμπόδιο.
And the tension here is between institution as enabler and institution as obstacle. When you're dealing with the left-hand edge of one of these distributions, when you're dealing with the people who spend a lot of time producing a lot of the material you want, that's an institution-as-enabler world. You can hire those people as employees, you can coordinate their work and you can get some output. But when you're down here, where the Psycho Milts of the world are adding one photo at a time, that's institution as obstacle.
Οι οργανισμοί μισούν να τους λένε ότι είναι εμπόδια. Ένα από τα πρώτα πράγματα που συμβαίνουν όταν θεσμοθετήσετε ένα πρόβλημα ο πρώτος στόχος ενός οργανισμού είναι η αμέση μετατοπίση από ό, τι ήταν ο αρχικός στόχος στην αυτοδιατήρηση. Και ο πραγματικός στόχος του οργάνισμου πηγαίνει σε 2 έως n. Σωστά; Έτσι, όταν λένε στους οργανισμοί ότι είναι εμπόδια, και ότι υπάρχουν και άλλοι τρόποι συντονισμού της αξίας, Περνούν από κάτι σαν ένα μικρό κομμάτι όπως τα πέντε στάδια θλίψης (Kubler-Ross) -- (Γέλια) -- την αντίδραση, όταν σου λένε ότι έχεις μια θανατηφόρα ασθένεια: άρνηση, οργή, διαπραγμάτευση, η αποδοχή. Τα περισσότερα από τα συστήματα συνεργασίας που έχουμε δει δεν είναι πολύ παλιά ώστε να έχουν φτάσει στο στάδιο της αποδοχής.
Institutions hate being told they're obstacles. One of the first things that happens when you institutionalize a problem is that the first goal of the institution immediately shifts from whatever the nominal goal was to self-preservation. And the actual goal of the institution goes to two through n. Right? So, when institutions are told they are obstacles, and that there are other ways of coordinating the value, they go through something a little bit like the Kubler-Ross stages -- (Laughter) -- of reaction, being told you have a fatal illness: denial, anger, bargaining, acceptance. Most of the cooperative systems we've seen haven't been around long enough to have gotten to the acceptance phase.
Πάρα πολλοί οργανισμοί παραμένουν σε άρνηση, αλλά βλέπουμε πρόσφατα πολύ θυμό και διαπραγματεύσεις. Υπάρχει ένα υπέροχο μικρό παράδειγμα που συμβαίνει τώρα. Στη Γαλλία, μια εταιρεία λεωφορείων μηνύει ανθρώπους για σχηματισμό ενός σχήματος κοινής χρήσης αυτοκινήτου, σωστά, διότι το γεγονός ότι έχουν συντονιστεί οι ίδιοι για τη δημιουργία συνεταιριστικής αξία, της στερεί το έσοδα. Μπορείτε παρακολουθήσετε αυτό στην Guardian. Είναι πραγματικά πολύ διασκεδαστικό.
Many, many institutions are still in denial, but we're seeing recently a lot of both anger and bargaining. There's a wonderful, small example going on right now. In France, a bus company is suing people for forming a carpool, right, because the fact that they have coordinated themselves to create cooperative value is depriving them of revenue. You can follow this in the Guardian. It's actually quite entertaining.
Το μεγαλύτερο ερώτημα είναι, τι κάνετε για την αξία εδώ; Σωστά; Πώς να το συλλάβετε; Και οι οργανισμοί, όπως είπα, αποκλείονται από τη σύληψη αυτού. Ο Στηβ Μπάλλμερ, τώρα Διευθύνων Σύμβουλος της Microsoft, έκανε κριτική στα Linux πριν μερικά χρόνια, και είπε, Ω, αυτό το επιχείρημα χιλιάδων προγραμματιστών να συμβάλλουν στο Linux, είναι ένας μύθος. Σωστά; Έχουμε εξέτασει όσους συνέβαλαν στο Linux, και οι περισσότερες βελτιώσεις έχουν παραχθεί από τους προγραμματιστές που έχουν κάνει μόνο ένα πράγμα. Σωστά; Μπορείτε να ακούσετε αυτή την κατανομή υπό αυτή την καταγγελία. Και μπορείτε να δείτε γιατί, από το οπτικό σημείο του Μπάλλμερ, αυτό είναι μια κακή ιδέα, σωστά; Προσλάβαμε αυτό τον προγραμματιστή, ήρθε, ήπιε τις Κόκα Κόλες μας και έπαιζε ποδοσφαιράκι για τρία χρόνια και είχε μια ιδέα. (Γέλια) Σωστά; Κακή επιλογή; Σωστά; (Γέλια)
The bigger question is, what do you do about the value down here? Right? How do you capture that? And institutions, as I've said, are prevented from capturing that. Steve Ballmer, now CEO of Microsoft, was criticizing Linux a couple of years ago, and he said, "Oh, this business of thousands of programmers contributing to Linux, this is a myth. We've looked at who's contributed to Linux, and most of the patches have been produced by programmers who've only done one thing." Right? You can hear this distribution under that complaint. And you can see why, from Ballmer's point of view, that's a bad idea, right? We hired this programmer, he came in, he drank our Cokes and played Foosball for three years and he had one idea. (Laughter) Right? Bad hire. Right? (Laughter)
Το Ψύχο Μιλτ ερώτημα είναι, ήταν μια καλή ιδέα; Τι και αν ήταν μια ενημερωμένη έκδοση κώδικα ασφαλείας; Τι και αν ήταν μια ενημερωμένη έκδοση κώδικα ασφαλείας για επίθεση με υπερχείλιση προσωρινής μνήμης (buffer overflow exploit), των οποίων τα Windows δεν έχει κάποια -- πολλαπλά; Θέλετε αυτή τη βελτίωση, έτσι; Το γεγονός ότι ένα μοναδικός προγραμματιστής μπορεί, χωρίς να χρειάζεται να προχωρήσουμε σε μια επαγγελματική σχέση με ένα οργανισμό, να βελτιώσει το Linux μια φορά και να μη εμφανιστεί ποτέ ξανά, θα πρέπει να τρομάζει τον Μπάλλμερ. Διότι αυτού του είδους η αξία δεν είναι εφικτή σε κλασσικό θεσμικό πλαισίο, αλλά αποτελεί μέρος του συνεταιρικού συστήματος λογισμικού ανοικτού κώδικα, της κοινής χρήσης αρχείων,
The Psycho Milt question is, was it a good idea? What if it was a security patch? What if it was a security patch for a buffer overflow exploit, of which Windows has not some, [but] several? Do you want that patch, right? The fact that a single programmer can, without having to move into a professional relation to an institution, improve Linux once and never be seen from again, should terrify Ballmer. Because this kind of value is unreachable in classic institutional frameworks, but is part of cooperative systems of open-source software, of file sharing,
της Wikipedia. Έχω χρησιμοποιήσει πολλά παραδείγματα από το Flickr, αλλά υπάρχουν πραγματικά ιστορίες γι 'αυτό παντού. Meetup, μια υπηρεσία που ιδρύθηκε, ώστε οι χρήστες να βρίσκουν άνθρωπους στην περιοχή τους που μοιράζονται τα ίδια ενδιαφέροντα και τις πεποιθήσεις τους και πράγματι να έχουν μια πραγματική-κοσμική συνάντηση εκτός διαδικτύου σε μιά καφετέρια ή σε σε μιά παμπ ή σε ότι θες. Όταν ο Σκοτ Χέιφερμαν ιδρύσε το Meetup, σκέφτηκε ότι μπορεί να χρησιμοποιηθεί για, ξέρετε, λάτρεις τρένων και φίλων της γάτας - κλασικές ομάδες ενδιαφέροντος. Οι εφευρέτες δεν ξέρουν τι είναι η εφεύρεση. Η νούμερο ένα ομάδα στο Meetup τώρα, οι περισσότερες συνοικίες στις περισσότερες πόλεις με τα περισσότερα μέλη, τα περισσότερα ενεργά; Οι μητέρες που μένουν στο σπίτι. Σωστά; Στις προαστειακές, διπλού εισόδηματος Ηνωμένες Πολιτείες, οι μανάδες που μένουν στο σπίτι στην πραγματικότητα υπολείπονται την κοινωνική υποδομή που προέρχεται από μεγάλες οικογένειες και τις παραδοσιακές γειτονιές μικρής κλίμακας. Έτσι, το επαναπροσδιορίζουν χρησιμοποιώντας αυτά τα εργαλεία. Το Meetup είναι η πλατφόρμα, αλλά η αξία εδώ είναι στην κοινωνική υποδομή. Αν θέλετε να μάθετε ποια τεχνολογία θα αλλάξει τον κόσμο, μην δίνετε σημασία σε 13χρονά αγόρια -- προσέξτε τις νεαρές μητέρες, επειδή δεν έχουν μια στάλα υποστήριξης στην τεχνολογία αυτό δεν βελτιώνει υλικά τη ζωή τους. Αυτό είναι τόσο πιο σημαντικό από το Xbox, αλλά είναι πολύ λιγότερο εντυπωσιακό.
of the Wikipedia. I've used a lot of examples from Flickr, but there are actually stories about this from all over. Meetup, a service founded so that users could find people in their local area who share their interests and affinities and actually have a real-world meeting offline in a cafe or a pub or what have you. When Scott Heiferman founded Meetup, he thought it would be used for, you know, train spotters and cat fanciers -- classic affinity groups. The inventors don't know what the invention is. Number one group on Meetup right now, most chapters in most cities with most members, most active? Stay-at-home moms. Right? In the suburbanized, dual-income United States, stay-at-home moms are actually missing the social infrastructure that comes from extended family and local, small-scale neighborhoods. So they're reinventing it, using these tools. Meetup is the platform, but the value here is in social infrastructure. If you want to know what technology is going to change the world, don't pay attention to 13-year-old boys -- pay attention to young mothers, because they have got not an ounce of support for technology that doesn't materially make their lives better. This is so much more important than Xbox, but it's a lot less glitzy.
Νομίζω ότι αυτό είναι μια επανάσταση. Νομίζω ότι αυτή είναι μια πραγματικά βαθιά αλλαγή στον τρόπο που είναι τακτοποιημένες οι ανθρώπινες υποθέσεις. Και χρησιμοποιήσω αυτή τη λέξη με σύνεση. Είναι μια επανάσταση σε ότι είναι μια αλλαγή στην ισορροπία. Πρόκειται για έναν εντελώς νέο τρόπο χειρισμού των πραγμάτων που περιλαμβάνει νέα μειονεκτήματα. Στις Ηνωμένες Πολιτείες αυτή τη στιγμή, μια γυναίκα που ονομάζεται Τζούντιθ Μίλλερ είναι στη φυλακή επειδή δεν έδωσε σε ένα Ομοσπονδιακό Σώμα Ενόρκων πηγές της -- Είναι ρεπόρτερ για την εφημερίδα New York Times -- οι πηγές της σε μια πολύ αφηρημένη και δύσκολη υπόθεση. Και οι δημοσιογράφοι κινητοποιήθηκαν για τη βελτίωση της νομοθετικής ασπίδας. Η νόμοθεσια είναι η νομική ασπίδα μας - λίγο πολύ μια σύνθεση κρατικών ρυθμίσεων-- που εμποδίζουν έναν δημοσιογράφο από την υποχρέωση να προδώσει πηγή. Αυτό συμβαίνει, ωστόσο, στο πλαίσιο της αύξησης του web logging. Web logging αποτελεί ένα κλασικό παράδειγμα μαζικής ερασιτεχνίας. Έχει από-επαγγελματοποιήσει τη δημοσίευσης. Θέλετε να δημοσιεύσετε παγκοσμίως οτιδήποτε νομίζετε σήμερα; Είναι μια λειτουργία του ενός κουμπιού, που μπορείτε να κάνετε δωρεάν. Αυτό έχει ρείξει το επίπεδο της επαγγελματικής κατηγορίας των εκδόσεων στις τάξεις της μάζας ερασιτεχνών. Και έτσι η νομική ασπίδα, όσο και αν θέλουμε -- θέλουμε μια επαγγελματική τάξη όσων λένε την αλήθεια -- γίνεται ολοένα και πιο ασυνάρτητη επειδή ο θεσμός γίνεται ασυνάρτητος. Υπάρχουν άνθρωποι στις Η.Π.Α. αυτή τη στιγμή που δένουν τον εαυτό τους κόμπο, προσπαθώντας να καταλάβουν αν οι μπλόγγερς είναι δημοσιογράφοι. Και η απάντηση στο ερώτημα αυτό είναι, δεν έχει σημασία, δεδομένου ότι δεν είναι η σωστή ερώτηση. Δημοσιογραφία ήταν μια απάντηση σε ένα ακόμη πιο σημαντικό ζήτημα, η οποία είναι, πώς θα ενημερώνεται η κοινωνία; Πώς θα μοιράζονται ιδέες και απόψεις; Και αν υπάρχει μια απάντηση σε αυτό που συμβαίνει έξω στο επαγγελματικό πλαίσιο της δημοσιογραφίας, δεν έχει νόημα να γίνει μια επαγγελματική μεταφορά και να εφαρμοστεί σε αυτήν τη διασπαρμένη κατηγορία. Έτσι, όσο θέλουμε τις νομοθετικές ασπίδες, το φόντο -- ο όργανισμος στον οποίο συνδέονται γίνεται ασυνάρτητος.
I think this is a revolution. I think that this is a really profound change in the way human affairs are arranged. And I use that word advisedly. It's a revolution in that it's a change in equilibrium. It's a whole new way of doing things, which includes new downsides. In the United States right now, a woman named Judith Miller is in jail for not having given to a Federal Grand Jury her sources -- she's a reporter for the New York Times -- her sources, in a very abstract and hard-to-follow case. And journalists are in the street rallying to improve the shield laws. The shield laws are our laws -- pretty much a patchwork of state laws -- that prevent a journalist from having to betray a source. This is happening, however, against the background of the rise of Web logging. Web logging is a classic example of mass amateurization. It has de-professionalized publishing. Want to publish globally anything you think today? It is a one-button operation that you can do for free. That has sent the professional class of publishing down into the ranks of mass amateurization. And so the shield law, as much as we want it -- we want a professional class of truth-tellers -- it is becoming increasingly incoherent, because the institution is becoming incoherent. There are people in the States right now tying themselves into knots, trying to figure out whether or not bloggers are journalists. And the answer to that question is, it doesn't matter, because that's not the right question. Journalism was an answer to an even more important question, which is, how will society be informed? How will they share ideas and opinions? And if there is an answer to that that happens outside the professional framework of journalism, it makes no sense to take a professional metaphor and apply it to this distributed class. So as much as we want the shield laws, the background -- the institution to which they were attached -- is becoming incoherent.
Εδώ, ένα άλλο παράδειγμα. Pro-ana, η ομάδα Pro-ana Αυτές οι ομάδες των νεαρών κοριτσιών που έχουν δημιουργήσει web logs, πίνακες ανακοινώσεων, άλλες συνεργατικές υποδομές, και τις χρησιμοποίησαν για να δημιουργήσουν ομάδες υποστήριξης για άλλους ανορεξικούς από επιλογή. Αναρτούν εικόνες των λεπτών μοντέλων, τα οποία καλούν Λεπτεμπνεύσεις (Thinspiration). Έχουν μικρά συνθήματα, όπως Σωτηρία μέσω της Πείνας, έχουν ακόμη και βραχιόλια στυλ Λανς 'Αρμστρονγκ, αυτά τα κόκκινα βραχιόλια που υποδηλώνουν, στην μικρή ομάδα, Προσπαθώ να διατηρήσω τη διατροφική διαταραχή μου. Ανταλλάσσουν συμβουλές, όπως, εάν αισθάνεστε ότι θέλετε να φάτε κάτι, καθαρίστε την τουαλέτα ή τον κάδο απορριμάτων. Το αίσθημα θα περάσει.
Here's another example. Pro-ana, the pro-ana groups. These are groups of teenage girls who have taken on Web logs, bulletin boards, other kinds of cooperative infrastructure, and have used it to set up support groups for remaining anorexic by choice. They post pictures of thin models, which they call "thinspiration." They have little slogans, like "Salvation through Starvation." They even have Lance Armstrong-style bracelets, these red bracelets, which signify, in the small group, I am trying to maintain my eating disorder. They trade tips, like, if you feel like eating something, clean a toilet or the litter box. The feeling will pass.
Είμαστε υπέρ της υποστήριξης των ομάδων που είναι ευεργετικές. Είμαστε της νοοτροπίας ότι οι ομάδες υποστήριξης είναι ενδογενώς ευεγερτικές. Αλλά αποδεικνύεται ότι η λογική της ομάδας υποστήριξης έχει ουδέτερη αξία. Μια ομάδα υποστήριξης είναι απλώς μια μικρή ομάδα που θέλει να διατηρήσει ένα τρόπο ζωής στο πλαίσιο μιας ευρύτερης ομάδας. Τώρα, όταν η μεγαλύτερη ομάδα είναι ένα μάτσο μεθυσμένοι, και η μικρή ομάδα θέλει να μείνει νηφάλια, τότε πιστεύουμε, ότι είναι μια σπουδαία ομάδα υποστήριξης. Αλλά όταν η μικρή ομάδα είναι νεαρά κορίτσια που θέλουν να παραμείνουν ανορεξικά από επιλογή, τότε είμαστε τρομοκρατημένοι. Αυτό που συμβαίνει είναι ότι οι κανονιστικοί στόχοι των ομάδων υποστήριξης είχαμε συνηθίσει να προέρχονται από τα θεσμικούς ορανισμούς που τους διαμόρφωναν, και όχι από την υποδομή. Μόλις η υποδομή γίνεται γενικά διαθέσιμη, η λογική της ομάδας υποστήριξης έχει αποκαλυφθεί ώστε να γίνει προσβάσιμη σε όλους, συμπεριλαμβανομένων των ατόμων που ασκούν στόχους αυτού του είδους.
We're used to support groups being beneficial. We have an attitude that support groups are inherently beneficial. But it turns out that the logic of the support group is value neutral. A support group is simply a small group that wants to maintain a way of living in the context of a larger group. Now, when the larger group is a bunch of drunks, and the small group wants to stay sober, then we think, that's a great support group. But when the small group is teenage girls who want to stay anorexic by choice, then we're horrified. What's happened is that the normative goals of the support groups that we're used to, came from the institutions that were framing them, and not from the infrastructure. Once the infrastructure becomes generically available, the logic of the support group has been revealed to be accessible to anyone, including people pursuing these kinds of goals.
Έτσι, υπάρχουν σημαντικά μειονεκτήματα σε αυτές τις αλλαγές όπως και πλεονεκτήματα. Και φυσικά, στο σημερινό περιβάλλον, αρκεί να αναφερθώ μόνο ελαφρά στο έργο των μη κρατικών δράσεων που προσπαθούν να επηρεάσουν τις παγκόσμιες υποθέσεις και να επωφεληθούν από αυτές. Αυτό είναι ένας κοινωνικός χάρτης των αεροπειρατών και των συνεργών τους που διέπραξαν τις επιθέσεις της 9 / 11. Έχει παραχθεί από την ανάλυση των επικοινωνιακών τους συνήθειων, χρησιμοποιώντας πολλά από αυτά τα εργαλεία. Και αναμφίβολα οι μονάδες μυστικών υπηρεσιών του κόσμου κάνουν την ίδια εργασία σήμερα για τις επιθέσεις της περασμένης εβδομάδας.
So, there are significant downsides to these changes as well as upsides. And of course, in the current environment, one need allude only lightly to the work of non-state actors trying to influence global affairs, and taking advantage of these. This is a social map of the hijackers and their associates who perpetrated the 9/11 attack. It was produced by analyzing their communications patterns using a lot of these tools. And doubtless the intelligence communities of the world are doing the same work today for the attacks of last week.
Τώρα, αυτό είναι το μέρος τις ομιλίας που θα σας πω τι πρόκειται να έρθει ως αποτέλεσμα όλων αυτών, αλλά δεν έχω πολύ χρόνο, το οποίο είναι καλό, γιατί δεν ξέρω. (Γέλια) Σωστά. Όπως και με το τυπογραφείο, αν είναι πραγματικά μια επανάσταση, δεν μας πάει από το σημείο Α στο σημείο Β. Θα μας μεταφέρει από το σημείο Α στο χάος. Το τυπογραφείο επιτάχυνε 200 χρόνια χάους, η μετάβαση από έναν κόσμο όπου η Καθολική Εκκλησία ήταν ένα είδος οργάνωση πολιτικής δύναμης στη Συνθήκη της Βεστφαλίας, όταν μάθαμε επιτέλους πως η νέα μονάδα ήταν: το εθνικό κράτος.
Now, this is the part of the talk where I tell you what's going to come as a result of all of this, but I'm running out of time, which is good, because I don't know. (Laughter) Right. As with the printing press, if it's really a revolution, it doesn't take us from Point A to Point B. It takes us from Point A to chaos. The printing press precipitated 200 years of chaos, moving from a world where the Catholic Church was the sort of organizing political force to the Treaty of Westphalia, when we finally knew what the new unit was: the nation state.
Τώρα, δεν προβλέπω 200 χρόνια του χάους, ως αποτέλεσμα αυτών των 50. 50 χρόνια στα οποία πραγματοποιείται ο συντονισμός ομάδων χαλαρά, πρόκειται να τους δοθεί όλο και πιο υψηλός έλεγχος, και όσο περισσότερο αυτές οι ομάδες παραιτούνται παραδοσιακών θεσμικών επιταγών -- όπως να αποφασίζουν εκ των προτέρων τι πρόκειται να συμβεί ή του κινήτρου του κέρδους -- ή το κίνητρο του κέρδους -- τόσο μεγαλύτερη μόχλευση θα πάρουν. Και ο οργανισμοί πρόκειται να τεθουν υπό αυξανόμενο βαθμό πίεσης, και όσο πιο αυστηρή η διαχείριση, τόσο θα εξαρτώνται από μονοπώλεια πληροφορίας, και τόσο θα αυξάνεται η πίεση. Και αυτό θα γίνει μια αρένα κάποια στιγμή, ένας οργανισμός τη φορά. Οι δυνάμεις είναι γενικές, αλλά τα αποτελέσματα θα είναι συγκεκριμένα.
Now, I'm not predicting 200 years of chaos as a result of this. 50. 50 years in which loosely coordinated groups are going to be given increasingly high leverage, and the more those groups forego traditional institutional imperatives -- like deciding in advance what's going to happen, or the profit motive -- the more leverage they'll get. And institutions are going to come under an increasing degree of pressure, and the more rigidly managed, and the more they rely on information monopolies, the greater the pressure is going to be. And that's going to happen one arena at a time, one institution at a time. The forces are general, but the results are going to be specific.
Και άρα το σημείο εδώ δεν είναι, "αυτό είναι υπέροχο," ή "θα δούμε την μεταφορά από μόνο οργανισμούς σε μόνο-συνεταιρικά πλαίσια." Θα είναι πολύ πιο περίπλοκο από αυτό. Αλλά το σημανικό είναι ότι θα είναι μια μαζική προσαρμογή. Και από την στιγμή που μπορούμε να τη δούμε να έρχεται, το επιχείρημα μου είναι βασικά ότι θα μπορούσαμε να γίνουμε καλοί σε αυτό. Σας ευχαριστώ πολύ. ( Χειροκρότημα)
And so the point here is not, "This is wonderful," or "We're going to see a transition from only institutions to only cooperative framework." It's going to be much more complicated than that. But the point is that it's going to be a massive readjustment. And since we can see it in advance and know it's coming, my argument is essentially: we might as well get good at it. Thank you very much. (Applause)