Θέλω να σας μιλήσω σήμερα για κάτι. Ο κόσμος του ανοιχτού κώδικα μπορεί να δώσει μαθήματα δημοκρατίας, αλλά πριν, ένας μικρός πρόλογος. Ας αρχίσουμε από εδώ.
I want to talk to you today about something the open-source programming world can teach democracy, but before that, a little preamble. Let's start here.
Αυτή είναι η Μάρθα Πέιν. Είναι μια εννιάχρονη Σκωτσέζα που ζει στην περιφέρεια Αργκάιλ εντ Μπιούτ. Πριν δύο μήνες, η Πέιν ξεκίνησε ένα ιστολόγιο περί φαγητού ονόματι Ποτέ δεύτερη μερίδα, κι έπαιρνε κάθε μέρα στο σχολείο τη φωτογραφική μηχανή της για να καταγράφει τα σχολικά της γεύματα. Μπορείτε να βρείτε το λαχανικό; (Γέλια) Κι όπως συμβαίνει μερικές φορές, το ιστολόγιο απέκτησε αρχικά δεκάδες αναγνώστες, κατόπιν εκατοντάδες αναγνώστες, και μετά χιλιάδες αναγνώστες, που πήγαιναν στη σελίδα για να τη δουν να βαθμολογεί τα σχολικά γεύματα, μαζί και την αγαπημένη μου κατηγορία «Τρίχες που βρέθηκαν στο φαγητό». (Γέλια) Αυτή ήταν μια μηδενική ημέρα. Καλό αυτό.
This is Martha Payne. Martha's a 9-year-old Scot who lives in the Council of Argyll and Bute. A couple months ago, Payne started a food blog called NeverSeconds, and she would take her camera with her every day to school to document her school lunches. Can you spot the vegetable? (Laughter) And, as sometimes happens, this blog acquired first dozens of readers, and then hundreds of readers, and then thousands of readers, as people tuned in to watch her rate her school lunches, including on my favorite category, "Pieces of hair found in food." (Laughter) This was a zero day. That's good.
Και δύο εβδομάδες πριν από χτες, ανέβασε αυτό. Μια ανάρτηση με τίτλο: «Αντίο». Και είπε, «Λυπάμαι πολύ που σας το λέω, αλλά ο διευθυντής μου με πήρε από την τάξη σήμερα και είπε ότι δεν επιτρέπεται πλέον να παίρνω φωτογραφίες στο κυλικείο. Πραγματικά το έκανα με ευχαρίστηση. Σας ευχαριστώ για την ανάγνωση. Αντίο».
And then two weeks ago yesterday, she posted this. A post that read: "Goodbye." And she said, "I'm very sorry to tell you this, but my head teacher pulled me out of class today and told me I'm not allowed to take pictures in the lunch room anymore. I really enjoyed doing this. Thank you for reading. Goodbye."
Μπορείτε να μαντέψετε τι συνέβη στη συνέχεια, σωστά; (Γέλια) Η οργή ξέσπασε τόσο γρήγορα, τόσο δυνατά και τόσο ομόφωνα, που οι αρχές του Αργκάιλ εντ Μπιούτ διαχώρισαν τη θέση τους την ίδια ημέρα και είπαν, «Ποτέ δεν θα λογοκρίναμε ένα εννιάχρονο». (Γέλια) Εκτός, βέβαια, από σήμερα το πρωί. (Γέλια) Και αυτό θέτει το ερώτημα, τι τους έκανε να πιστέψουν ότι μπορεί να γλίτωναν με κάτι τέτοιο; (Γέλια) Και η απάντηση είναι: όλη η ανθρώπινη ιστορία πριν από σήμερα.
You can guess what happened next, right? (Laughter) The outrage was so swift, so voluminous, so unanimous, that the Council of Argyll and Bute reversed themselves the same day and said, "We would, we would never censor a nine-year-old." (Laughter) Except, of course, this morning. (Laughter) And this brings up the question, what made them think they could get away with something like that? (Laughter) And the answer is, all of human history prior to now. (Laughter) So,
(Γέλια) Τι συμβαίνει λοιπόν όταν ένα μέσον βάζει ξαφνικά πολλές νέες ιδέες σε κυκλοφορία;
what happens when a medium suddenly puts a lot of new ideas into circulation?
Βέβαια, αυτό δεν είναι σύγχρονο ερώτημα. Το έχουμε αντιμετωπίσει πολλές φορές τους τελευταίους αιώνες. Όταν ήρθε ο τηλέγραφος ήταν ξεκάθαρο ότι θα έφερνε την παγκοσμιοποίηση στην ειδησεογραφία. Πού θα μας οδηγούσε; Προφανώς θα οδηγούσε σε παγκόσμια ειρήνη. Η τηλεόραση, ένα μέσο που μας επέτρεπε όχι μόνο να ακούμε, αλλά κυριολεκτικά να βλέπουμε τι συνέβαινε σε άλλα μέρη στον κόσμο, πού θα μας οδηγούσε; Στην παγκόσμια ειρήνη! (Γέλια) Το τηλέφωνο; Σωστά μαντέψατε: στην παγκόσμια ειρήνη! Λυπάμαι που φανερώνω το τέλος της ιστορίας αλλά καμία παγκόσμια ειρήνη. Όχι ακόμα. Ακόμη και το τυπογραφικό πιεστήριο, θεωρήθηκε ως το εργαλείο που επρόκειτο να επιβάλει την πνευματική ηγεμονία των Καθολικών σε ολόκληρη την Ευρώπη. Αντ' αυτού είχαμε τις 95 Θέσεις του Μαρτίνου Λούθηρου, την Προτεσταντική Μεταρρύθμιση, και φυσικά, τον Τριακονταετή Πόλεμο. Εκεί που είχαν δίκιο όλες οι προβλέψεις για παγκόσμια ειρήνη είναι ότι, όταν πολλές νέες ιδέες ξαφνικά τεθούν σε κυκλοφορία, αυτό αλλάζει την κοινωνία. Εκεί που έκαναν μεγάλο λάθος ήταν στο τι θα συμβεί στη συνέχεια.
Now, this isn't just a contemporaneous question. This is something we've faced several times over the last few centuries. When the telegraph came along, it was clear that it was going to globalize the news industry. What would this lead to? Well, obviously, it would lead to world peace. The television, a medium that allowed us not just to hear but see, literally see, what was going on elsewhere in the world, what would this lead to? World peace. (Laughter) The telephone? You guessed it: world peace. Sorry for the spoiler alert, but no world peace. Not yet. Even the printing press, even the printing press was assumed to be a tool that was going to enforce Catholic intellectual hegemony across Europe. Instead, what we got was Martin Luther's 95 Theses, the Protestant Reformation, and, you know, the Thirty Years' War. All right, so what all of these predictions of world peace got right is that when a lot of new ideas suddenly come into circulation, it changes society. What they got exactly wrong was what happens next.
Όσο περισσότερες ιδέες είναι σε κυκλοφορία, τόσο περισσότερες ιδέες υπάρχουν με τις οποίες μπορεί κανείς να διαφωνήσει. Περισσότερα μέσα σημαίνουν πάντα περισσότερες διαφωνίες. Αυτό συμβαίνει όταν ο χώρος των μέσων διευρύνεται. Κι όμως, όταν θυμηθούμε τα πρώτα χρόνια του τυπογραφικού πιεστηρίου, μας αρέσει αυτό που συνέβη. Η κοινωνία μας είναι υπέρ του τυπογραφικού πιεστηρίου.
The more ideas there are in circulation, the more ideas there are for any individual to disagree with. More media always means more arguing. That's what happens when the media's space expands. And yet, when we look back on the printing press in the early years, we like what happened. We are a pro-printing press society.
Πώς συμβιβάζουμε αυτά τα δύο πράγματα, που οδηγεί μεν σε διαφωνία, αλλά το θεωρούμε καλό;
So how do we square those two things, that it leads to more arguing, but we think it was good?
Νομίζω η απάντηση μπορεί να βρεθεί σε κάτι τέτοιο. Αυτό είναι το εξώφυλλο από τις «Φιλοσοφικές Συναλλαγές», το πρώτο επιστημονικό περιοδικό που δημοσιεύτηκε ποτέ στα Αγγλικά στα μέσα του 17ου αιώνα, και δημιουργήθηκε από ομάδα ανθρώπων που αυτοαποκαλούνταν «Το Αόρατο Κολέγιο», μια ομάδα φυσικών φιλοσόφων που μόνο αργότερα θα αποκαλούσαν τους εαυτούς τους επιστήμονες, και ήθελε να βελτιώσει τον τρόπο που οι φυσικοί φιλόσοφοι διαφωνούσαν μεταξύ τους, και χρειαζόταν να κάνουν δύο πράγματα. Χρειάζονταν διαφάνεια. Χρειάζονταν έναν κανόνα που θα έλεγε, όταν κάνετε ένα πείραμα, θα δημοσιεύετε, όχι μόνο τους ισχυρισμούς σας, αλλά και το πώς διεξάγατε το πείραμα. Αν δεν μας πείτε πώς τα κάνατε, δεν σας εμπιστευόμαστε. Αλλά το άλλο πράγμα που χρειάζονταν ήταν ταχύτητα. Έπρεπε να συγχρονίζουν γρήγορα όσα γνώριζαν και άλλοι φυσικοί φιλόσοφοι. Σε διαφορετική περίπτωση, δεν εξελισσόταν σωστά η συζήτηση. Η τυπογραφία ήταν σαφώς το σωστό μέσο για το σκοπό αυτό, αλλά το βιβλίο ήταν το λάθος εργαλείο. Ήταν υπερβολικά αργό. Και έτσι εφηύραν το επιστημονικό περιοδικό ως έναν τρόπο συγχρονισμού της διαφωνίας σε ολόκληρη την κοινότητα των φυσικών επιστημόνων. Η επιστημονική επανάσταση δεν έγινε από το τυπογραφικό πιεστήριο. Έγινε από επιστήμονες, αλλά αυτό δεν ήταν δυνατό να έχει γίνει αν δεν είχαν ως εργαλείο το τυπογραφικό πιεστήριο.
And the answer, I think, can be found in things like this. This is the cover of "Philosophical Transactions," the first scientific journal ever published in English in the middle of the 1600s, and it was created by a group of people who had been calling themselves "The Invisible College," a group of natural philosophers who only later would call themselves scientists, and they wanted to improve the way natural philosophers argued with each other, and they needed to do two things for this. They needed openness. They needed to create a norm which said, when you do an experiment, you have to publish not just your claims, but how you did the experiment. If you don't tell us how you did it, we won't trust you. But the other thing they needed was speed. They had to quickly synchronize what other natural philosophers knew. Otherwise, you couldn't get the right kind of argument going. The printing press was clearly the right medium for this, but the book was the wrong tool. It was too slow. And so they invented the scientific journal as a way of synchronizing the argument across the community of natural scientists. The scientific revolution wasn't created by the printing press. It was created by scientists, but it couldn't have been created if they didn't have a printing press as a tool.
Κι εμείς; Τι θα λέγατε για τη γενιά μας και τη δική μας επανάσταση στα ΜΜΕ, το Διαδίκτυο; Καμιά πρόβλεψη για παγκόσμια ειρήνη; Ναι! (Γέλια) Περισσότερη επιχειρηματολογία; Δέκα με τόνο εδώ! (Γέλια) Το YouTube είναι ορυχείο χρυσού. (Γέλια) Καλύτερα επιχειρήματα; Αυτό είναι το ζήτημα.
So what about us? What about our generation, and our media revolution, the Internet? Well, predictions of world peace? Check. (Laughter) More arguing? Gold star on that one. (Laughter) (Laughter) I mean, YouTube is just a gold mine. (Laughter) Better arguing? That's the question. So I study social media, which means,
Μελετώ τα κοινωνικά μέσα, που σημαίνει, εκ πρώτης όψεως, ότι παρακολουθώ άτομα να διαφωνούν. Κι αν έπρεπε να διαλέξω μια ομάδα που θεωρώ ως το δικό μας Αόρατο Κολέγιο, είναι εκείνοι οι άνθρωποι της γενιάς μας που προσπαθούν να πάρουν αυτά τα εργαλεία και να τα θέσουν σε λειτουργία, όχι για περισσότερα, αλλά για καλύτερα επιχειρήματα, θα επέλεγα τους προγραμματιστές λογισμικού ανοιχτού κώδικα. Ο προγραμματισμός είναι μια τριαδική σχέση μεταξύ ενός προγραμματιστή, κάποιον πηγαίο κώδικα, και τον υπολογιστή όπου «θα τρέξει» ο κώδικας, αλλά υπολογιστές φημίζονται για την ανελαστικότητά τους στην ερμηνεία εντολών και είναι εξαιρετικά δύσκολο να γράψεις ένα σύνολο οδηγιών που να ξέρει ο υπολογιστής να εκτελέσει, κι αυτό αν τις γράψει μόνο ένα άτομο. Εφόσον τις γράψουν πάνω από δύο άτομα είναι πολύ εύκολο για οποιοδήποτε ζεύγος προγραμματιστών να επικαλύψουν ο ένας τη δουλειά του άλλου αν εργάζονται στο ίδιο αρχείο, ή να στείλουν μη συμβατές οδηγίες που απλά «θα γονατίσουν» τον υπολογιστή, και το πρόβλημα μεγαλώνει όσο περισσότεροι προγραμματιστές συμμετέχουν. Με πρώτη ματιά, το πρόβλημα διαχείρισης ενός μεγάλου προγράμματος λογισμικού είναι να καταφέρουμε κρατήσουμε τον έλεγχο αυτού του κοινωνικού χάους.
to a first approximation, I watch people argue. And if I had to pick a group that I think is our Invisible College, is our generation's collection of people trying to take these tools and to press it into service, not for more arguments, but for better arguments, I'd pick the open-source programmers. Programming is a three-way relationship between a programmer, some source code, and the computer it's meant to run on, but computers are such famously inflexible interpreters of instructions that it's extraordinarily difficult to write out a set of instructions that the computer knows how to execute, and that's if one person is writing it. Once you get more than one person writing it, it's very easy for any two programmers to overwrite each other's work if they're working on the same file, or to send incompatible instructions that simply causes the computer to choke, and this problem grows larger the more programmers are involved. To a first approximation, the problem of managing a large software project is the problem
Για δεκαετίες υπήρχε μια σταθερή λύση σε αυτό το πρόβλημα,
of keeping this social chaos at bay.
να χρησιμοποιήσετε κάτι που ονομάζεται «σύστημα ελέγχου έκδοσης» κι ένα τέτοιο σύστημα κάνει ό,τι λέει το όνομά του. Στέλνει ένα κανονικό αντίγραφο του λογισμικού σε ένα διακομιστή κάπου. Οι μόνοι προγραμματιστές που μπορούν να το αλλάξουν είναι αυτοί που τους έχει δοθεί ειδική άδεια πρόσβασης, και έχουν πρόσβαση μόνο στην υποενότητα που έχουν την άδεια να αλλάζουν. Κι όταν οι άνθρωποι φτιάχνουν διαγράμματα συστημάτων ελέγχου έκδοσης, τα διαγράμματα μοιάζουν πάντα κάπως έτσι. Εντάξει. Μοιάζουν με οργανόγραμμα. Και δεν θα χρειαστεί να προσπαθήσετε πολύ για να δείτε τις πολιτικές επιπτώσεις ενός τέτοιου συστήματος. Αυτή είναι φεουδαρχία: ένας ιδιοκτήτης, πολλοί εργαζόμενοι.
Now, for decades there has been a canonical solution to this problem, which is to use something called a "version control system," and a version control system does what is says on the tin. It provides a canonical copy of the software on a server somewhere. The only programmers who can change it are people who've specifically been given permission to access it, and they're only allowed to access the sub-section of it that they have permission to change. And when people draw diagrams of version control systems, the diagrams always look something like this. All right. They look like org charts. And you don't have to squint very hard to see the political ramifications of a system like this. This is feudalism: one owner, many workers.
Αυτό είναι εντάξει για τον κλάδο του εμπορικού λογισμικού. Είναι όντως το Office της Microsoft. Είναι το Photoshop της Adobe. Η εταιρεία κατέχει το λογισμικό. Οι προγραμματιστές έρχονται και φεύγουν.
Now, that's fine for the commercial software industry. It really is Microsoft's Office. It's Adobe's Photoshop. The corporation owns the software. The programmers come and go.
Αλλά υπήρχε ένα προγραμματιστής που αποφάσισε ότι αυτό δεν ήταν σωστός τρόπος εργασίας. Είναι ο Λάινους Τόρβαλντς. Ο Τόρβαλντς είναι ο πιο διάσημος προγραμματιστής ανοικτού κώδικα, δημιούργησε το Linux, προφανώς, και ο Τόρβαλντς κοίταξε τον τρόπο που το κίνημα του ανοικτού κώδικα αντιμετώπιζε το πρόβλημα αυτό. Το λογισμικό ανοικτού κώδικα, η βασική υπόσχεση της άδειας χρήσης του είναι ότι όλοι πρέπει να έχουν πρόσβαση σε όλον τον πηγαίο κώδικα ανά πάσα στιγμή αλλά φυσικά, αυτό δημιουργεί την απειλή του χάους που πρέπει να προλάβετε για να καταφέρετε οτιδήποτε να λειτουργήσει. Τα περισσότερα έργα ανοικτού κώδικα έκαναν τα στραβά μάτια και υιοθετούσαν τα συστήματα φεουδαρχικής διαχείρισης.
But there was one programmer who decided that this wasn't the way to work. This is Linus Torvalds. Torvalds is the most famous open-source programmer, created Linux, obviously, and Torvalds looked at the way the open-source movement had been dealing with this problem. Open-source software, the core promise of the open-source license, is that everybody should have access to all the source code all the time, but of course, this creates the very threat of chaos you have to forestall in order to get anything working. So most open-source projects just held their noses and adopted the feudal management systems.
Όμως ο Τόρβαλντς είπε, «Όχι, δεν θα το κάνω αυτό». Η άποψή του πάνω σε αυτό ήταν πολύ σαφής. Όταν υιοθετείτε ένα εργαλείο, υιοθετείτε και τη φιλοσοφία διαχείρισης που έχει ενσωματωθεί στο εργαλείο, και αυτός δεν ήταν επρόκειτο να υιοθετήσει κάτι που δεν λειτουργούσε όπως η κοινότητα του Linux. Και για να σας δώσω μια ιδέα του πόσο τεράστια ήταν μια τέτοια απόφαση, αυτός είναι ένας χάρτης των εσωτερικών εξαρτήσεων του Linux, εντός του λειτουργικού συστήματος Linux, ποια υποσυστήματα του προγράμματος βασίζονται σε ποια άλλα υποσυστήματα για να λειτουργήσουν. Είναι μια εξαιρετικά περίπλοκη διαδικασία. Είναι ένα τρομερά περίπλοκο πρόγραμμα, και όμως, εδώ και χρόνια ο Τόρβαλντς το έτρεχε όχι με αυτοματοποιημένα εργαλεία αλλά μέσω απλού ηλεκτρονικού ταχυδρομείου. Άνθρωποι κυριολεκτικά του έστελναν με μέιλ τις αλλαγές που είχαν συμφωνήσει και αυτός τις συγχωνεύε με το χέρι.
But Torvalds said, "No, I'm not going to do that." His point of view on this was very clear. When you adopt a tool, you also adopt the management philosophy embedded in that tool, and he wasn't going to adopt anything that didn't work the way the Linux community worked. And to give you a sense of how enormous a decision like this was, this is a map of the internal dependencies within Linux, within the Linux operating system, which sub-parts of the program rely on which other sub-parts to get going. This is a tremendously complicated process. This is a tremendously complicated program, and yet, for years, Torvalds ran this not with automated tools but out of his email box. People would literally mail him changes that they'd agreed on, and he would merge them by hand.
Και αφού για 15 χρόνια κοιτούσε το Linux και εξέταζε πώς λειτουργούσε η κοινότητα, είπε, «Νομίζω πως ξέρω πώς να γράψω ένα σύστημα ελέγχου έκδοσης για ελεύθερους ανθρώπους».
And then, 15 years after looking at Linux and figuring out how the community worked, he said, "I think I know how to write a version control system for free people." And he called it "Git." Git is distributed version control.
Και το ονόμασε το «Git». Είναι διανεμόμενος έλεγχος έκδοσης. Έχει δύο μεγάλες διαφορές από τα παραδοσιακά συστήματα ελέγχου έκδοσης. Η πρώτη είναι ότι εκπληρώνει τη φιλοσοφική υπόσχεση του ανοιχτού κώδικα. Όλος ο κόσμος που εργάζεται σε ένα έργο έχει πρόσβαση σε όλον τον πηγαίο κώδικα ανά πάσα στιγμή. Κι όταν οι άνθρωποι φτιάχνουν διαγράμματα ροής εργασίας του Git, χρησιμοποιούν σχέδια που μοιάζουν έτσι. Δεν χρειάζεται να καταλαβαίνετε τι σημαίνουν οι κύκλοι, τα κουτιά, τα βέλη για να δείτε ότι είναι πολύ πιο περίπλοκος τρόπος εργασίας από όσο υποστηρίζεται από τα συνήθη συστήματα ελέγχου έκδοσης.
It has two big differences with traditional version control systems. The first is that it lives up to the philosophical promise of open-source. Everybody who works on a project has access to all of the source code all of the time. And when people draw diagrams of Git workflow, they use drawings that look like this. And you don't have to understand what the circles and boxes and arrows mean to see that this is a far more complicated way of working than is supported by ordinary version control systems.
Όμως αυτό ταυτόχρονα επαναφέρει το χάος, και αυτή είναι η δεύτερη μεγάλη καινοτομία της Git. Αυτό είναι ένα στιγμιότυπο του GitHub, της κορυφαίας υπηρεσίας φιλοξενίας Git, και κάθε φορά που ένας προγραμματιστής χρησιμοποιεί την Git για να κάνει οποιαδήποτε σημαντική αλλαγή, όπως δημιουργία ενός νέου αρχείου, τροποποίηση ενός υπάρχοντος, συγχώνευση δύο αρχείων, η Git δημιουργεί ένα είδος υπογραφής. Αυτή εδώ η μακριά συμβολοσειρά αριθμών και γραμμάτων είναι ένα μοναδικό αναγνωριστικό που συνδέεται με κάθε μία αλλαγή, αλλά χωρίς κανέναν κεντρικό συντονισμό. Κάθε σύστημα Git δημιουργεί αυτόν τον αριθμό με τον ίδιο τρόπο, γεγονός που σημαίνει ότι είναι μια υπογραφή που συνδέεται απευθείας και χωρίς να μπορεί να παραποιηθεί, με μια συγκεκριμένη αλλαγή.
But this is also the thing that brings the chaos back, and this is Git's second big innovation. This is a screenshot from GitHub, the premier Git hosting service, and every time a programmer uses Git to make any important change at all, creating a new file, modifying an existing one, merging two files, Git creates this kind of signature. This long string of numbers and letters here is a unique identifier tied to every single change, but without any central coordination. Every Git system generates this number the same way, which means this is a signature tied directly and unforgeably to a particular change.
Αυτό έχει το ακόλουθο αποτέλεσμα: Ένας προγραμματιστής στο Εδιμβούργο κι ένας προγραμματιστής στο Έντεμπε, και οι δύο θα δουν το ίδιο αντίγραφο του ίδιου λογισμικού. Καθένας τους μπορεί να κάνει αλλαγές και μπορεί να τις συγχωνεύσει κατόπιν, ακόμη και αν δεν γνώριζε την ύπαρξη του άλλου εκ των προτέρων. Πρόκειται για συνεργασία χωρίς συντονισμό. Αυτή είναι η μεγάλη αλλαγή.
This has the following effect: A programmer in Edinburgh and a programmer in Entebbe can both get the same -- a copy of the same piece of software. Each of them can make changes and they can merge them after the fact even if they didn't know of each other's existence beforehand. This is cooperation without coordination. This is the big change.
Σας τα λέω όλα αυτά, όχι για να σας πείσω ότι είναι υπέροχο που οι προγραμματιστές του ανοικτού κώδικα έχουν τώρα ένα εργαλείο που υποστηρίζει τον φιλοσοφικό τους τρόπο εργασίας, αν και πιστεύω ότι είναι θαυμάσιο. Σας τα λέω όλα αυτά εξαιτίας της σημασίας που νομίζω ότι έχει για το πώς συνυπάρχουν οι κοινότητες.
Now, I tell you all of this not to convince you that it's great that open-source programmers now have a tool that supports their philosophical way of working, although I think that is great. I tell you all of this because of what I think it means for the way communities come together.
Από τότε που η Git έκανε δυνατή τη συνεργασία χωρίς συντονισμό, άρχισαν να σχηματίζονται κοινότητες εξαιρετικά μεγάλες και πολύπλοκες.
Once Git allowed for cooperation without coordination, you start to see communities form
Αυτή είναι γραφική παράσταση της κοινότητας της Ruby, μιας γλώσσας προγραμματισμού ανοιχτού κώδικα, και όλων των διασυνδέσεων μεταξύ των ανθρώπων - αυτό δεν είναι διάγραμμα λογισμικού, αλλά διάγραμμα ατόμων, όλες οι διασυνδέσεις μεταξύ των ανθρώπων που εργάζονται σε αυτό το έργο αυτό - και αυτό δεν μοιάζει με διάγραμμα οργάνωσης. Μοιάζει μάλλον με διάγραμμα αποδιοργάνωσης, κι όμως, από αυτή την κοινότητα, αλλά με τη χρήση αυτών των εργαλείων, τώρα μπορούν να δημιουργήσουν κάτι από κοινού. Υπάρχουν λοιπόν δύο καλοί λόγοι για να πιστεύουμε ότι αυτό το είδος της τεχνικής μπορεί να εφαρμοστεί εν γένει σε δημοκρατίες και ειδικότερα στον νόμο.
that are enormously large and complex. This is a graph of the Ruby community. It's an open-source programming language, and all of the interconnections between the people -- this is now not a software graph, but a people graph, all of the interconnections among the people working on that project — and this doesn't look like an org chart. This looks like a dis-org chart, and yet, out of this community, but using these tools, they can now create something together. So there are two good reasons to think that this kind of technique can be applied to democracies in general and in particular to the law.
Όταν κάνετε αυτό τον ισχυρισμό, ουσιαστικά ότι κάτι στο Διαδίκτυο θα είναι καλό για τη Δημοκρατία, συχνά λαμβάνετε αυτή την αντίδραση.
When you make the claim, in fact, that something on the Internet is going to be good for democracy, you often get this reaction.
(Μουσική) (Γέλια)
(Music) (Laughter)
Δηλαδή, μιλάτε για το πράγμα με τις γάτες που τραγουδούν; Αυτό είναι που λέτε ότι θα είναι καλό για την κοινωνία; Στο οποίο θα απαντήσω, να τι συμβαίνει με τις γάτες που τραγουδούν. Αυτό συμβαίνει πάντα. Δεν εννοώ ότι συμβαίνει πάντα στο Διαδίκτυο, Εννοώ ότι συμβαίνει πάντα με τα μέσα, τελεία. Δεν πέρασε πολύς καιρός μετά την άνοδο του επαγγελματικού τυπογραφικού πιεστήριου για να καταλάβει κάποιος ότι τα ερωτικά μυθιστορήματα ήταν μια καλή ιδέα. (Γέλια) Δεν χρειάζεται να έχετε οικονομικό κίνητρο για να πουλήσετε βιβλία πριν κάποιος πει, «Ξέρετε για ποιο πράγμα θα πλήρωναν οι άνθρωποι;» (Γέλια) Χρειάστηκαν άλλα 150 χρόνια για να σκεφτούμε το επιστημονικό περιοδικό, σωστά; Έτσι-- (Γέλια) (Χειροκροτήματα)
Which is, are you talking about the thing with the singing cats? Like, is that the thing you think is going to be good for society? To which I have to say, here's the thing with the singing cats. That always happens. And I don't just mean that always happens with the Internet, I mean that always happens with media, full stop. It did not take long after the rise of the commercial printing press before someone figured out that erotic novels were a good idea. (Laughter) You don't have to have an economic incentive to sell books very long before someone says, "Hey, you know what I bet people would pay for?" (Laughter) It took people another 150 years to even think of the scientific journal, right? So -- (Laughter) (Applause) So the harnessing by the Invisible College
Έτσι η εκμετάλλευση του εκτυπωτικού πιεστηρίου από το Αόρατο Κολέγιο, για τη δημιουργία επιστημονικού περιοδικού ήταν εντυπωσιακά σημαντική, αλλά αυτό δεν έγινε εντυπωσιακά, και δεν έγινε σβέλτα και γρήγορα, έτσι, αν σκοπεύετε να ψάξετε πού συμβαίνει η αλλαγή, θα χρειαστεί να ψάξετε στα περιθώρια.
of the printing press to create the scientific journal was phenomenally important, but it didn't happen big, and it didn't happen quick, and it didn't happen fast, so if you're going to look for where the change is happening, you have to look on the margins.
Έτσι, ο νόμος επίσης σχετίζεται με την εξάρτηση. Αυτό είναι ένα γράφημα του κώδικα φορολογίας των ΗΠΑ, και των εξαρτήσεων ενός νόμου από άλλους νόμους για το γενικό αποτέλεσμα. Να λοιπόν αυτό ως ιστοχώρος διαχείρισης πηγαίου κώδικα. Υπάρχει και το γεγονός ότι το δίκαιο είναι άλλος ένας χώρος με πολλές απόψεις σε κυκλοφορία αλλά θα πρέπει να καταλήξουν σε ένα κανονικό αντίτυπο, και όταν θα πάτε και ψάξετε στο GitHub, υπάρχουν εκατομμύρια έργα και σχεδόν όλα είναι πηγαίος κώδικας, αλλά αν κοιτάξετε στα άκρα, θα δείτε ανθρώπους να πειραματίζονται με τις πολιτικές προεκτάσεις ενός συστήματος σαν αυτό. Κάποιος ανάρτησε όλες τις υποκλοπές των Wikileaks από το Στέιτ Ντιπάρτμεντ μαζί με το λογισμικό που τα ερμηνεύει, μαζί με το πιο αγαπημένο μου Cablegate, που είναι ένα εργαλείο για την ανίχνευση φυσιολογικής εμφάνισης χάικου σε έγγραφα του Στέιτ Ντιπάρτμεντ. (Γέλια) Ωραίο. (Γέλια) Η Γερουσία της Νέας Υόρκης έχει ιδρύσει κάτι που ονομάζεται Ανοικτή Νομοθεσία και επίσης φιλοξενείται στο GitHub, για τους ίδιους λόγους ενημέρωσης και ρευστότητας. Μπορείτε να πάτε, να διαλέξετε τον γερουσιαστή σας και μετά να δείτε μια λίστα με τα νομοσχέδια που στήριξαν. Κάποιος που ονομάζεται Divegeek έχει φτιάξει τον κώδικα Utah, τις νομοθεσίες της πολιτείας της Γιούτα, και τα έβαλαν εκεί, όχι μόνο για τη διανομή του κώδικα, αλλά με την πολύ ενδιαφέρουσα δυνατότητα ότι αυτό θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για την περαιτέρω ανάπτυξη της νομοθεσίας. Κάποιος έφτιαξε ένα εργαλείο κατά τη διάρκεια της συζήτησης περί πνευματικών δικαιωμάτων πέρυσι στη Γερουσία, λέγοντας, «Είναι αξιοπερίεργο ότι το Χόλιγουντ έχει μεγαλύτερη πρόσβαση σε Καναδούς νομοθέτες απ' ό,τι οι Καναδοί πολίτες. Γιατί δεν χρησιμοποιήσουμε το GitHub για να τους δείξουμε πώς μπορεί να μοιάζει ένα νομοσχέδιο αναπτυγμένο από πολίτες;» Και περιλαμβάνει αυτό το πολύ υποβλητικό στιγμιότυπο.
So, the law is also dependency-related. This is a graph of the U.S. Tax Code, and the dependencies of one law on other laws for the overall effect. So there's that as a site for source code management. But there's also the fact that law is another place where there are many opinions in circulation, but they need to be resolved to one canonical copy, and when you go onto GitHub, and you look around, there are millions and millions of projects, almost all of which are source code, but if you look around the edges, you can see people experimenting with the political ramifications of a system like that. Someone put up all the Wikileaked cables from the State Department, along with software used to interpret them, including my favorite use ever of the Cablegate cables, which is a tool for detecting naturally occurring haiku in State Department prose. (Laughter) Right. (Laughter) The New York Senate has put up something called Open Legislation, also hosting it on GitHub, again for all of the reasons of updating and fluidity. You can go and pick your Senator and then you can see a list of bills they have sponsored. Someone going by Divegeek has put up the Utah code, the laws of the state of Utah, and they've put it up there not just to distribute the code, but with the very interesting possibility that this could be used to further the development of legislation. Somebody put up a tool during the copyright debate last year in the Senate, saying, "It's strange that Hollywood has more access to Canadian legislators than Canadian citizens do. Why don't we use GitHub to show them what a citizen-developed bill might look like?" And it includes this very evocative screenshot. This is a called a "diff," this thing on the right here.
Αυτό ονομάζεται «diff», αυτό το πράγμα εδώ στα δεξιά. Αυτό σας δείχνει, για κείμενο που επεξεργάζονται πολλοί άνθρωποι, όταν έγινε μια αλλαγή, ποιος την έκανε, και ποια είναι η αλλαγή. Τα κόκκινο κείμενο είναι όσα διαγράφηκαν. Τα πράσινο κείμενο είναι όσα προστέθηκαν. Οι προγραμματιστές λαμβάνουν αυτήν τη δυνατότητα ως δεδομένη. Καμία Δημοκρατία πουθενά στον κόσμο δεν δίνει αυτή τη δυνατότητα στον πολίτη είτε πρόκειται για νομοθεσία ή για τους προϋπολογισμούς, παρόλο που αυτά γίνονται με τη συγκατάθεση και τα χρήματά μας.
This shows you, for text that many people are editing, when a change was made, who made it, and what the change is. The stuff in red is the stuff that got deleted. The stuff in green is the stuff that got added. Programmers take this capability for granted. No democracy anywhere in the world offers this feature to its citizens for either legislation or for budgets, even though those are the things done
Θα ήθελα πάρα πολύ να σας πω πως το γεγονός, ότι οι προγραμματιστές του ανοικτού κώδικα βρήκαν μια συνεργατική μέθοδο, η οποία είναι μεγάλης κλίμακας, μπορεί να διανεμηθεί, είναι φτηνή, και σύμφωνη με τα ιδεώδη της Δημοκρατίας, θα ήθελα πολύ να σας πω ότι αφού τα εργαλεία βρέθηκαν, η καινοτομία είναι αναπόφευκτη. Αλλά δεν είναι. Μέρος του προβλήματος, φυσικά, είναι απλά η έλλειψη πληροφοριών. Κάποιος στον ιστοχώρο Quora έκανε την ερώτηση, «Γιατί οι νομοθέτες δεν χρησιμοποιούν τον διανεμόμενο έλεγχο έκδοσης;» Αυτή ήταν η παραστατική απάντηση. (Γέλια) (Χειροκροτήματα) Αυτό πράγματι είναι μέρος του προβλήματος, αλλά μόνο μέρος.
with our consent and with our money. Now, I would love to tell you that the fact that the open-source programmers have worked out a collaborative method that is large scale, distributed, cheap, and in sync with the ideals of democracy, I would love to tell you that because those tools are in place, the innovation is inevitable. But it's not. Part of the problem, of course, is just a lack of information. Somebody put a question up on Quora saying, "Why is it that lawmakers don't use distributed version control?" This, graphically, was the answer. (Laughter) (Laughter) (Applause) And that is indeed part of the problem, but only part.
Το μεγαλύτερο πρόβλημα, βέβαια, είναι η δύναμη. Όσοι πειραματίζονται με τη συμμετοχή, δεν έχουν νομοθετική εξουσία, και όσοι έχουν νομοθετική εξουσία, δεν πειραματίζονται με τη συμμετοχή. Αυτοί πειραματίζονται με διαφάνεια. Σε καμιά δημοκρατία δεν αξίζει ο χαρακτηρισμός αν δεν διαθέτει διαφάνεια, αλλά διαφάνεια είναι να είσαι ανοικτός προς μία μόνο κατεύθυνση, και το ότι θα σας δοθεί ένα ταμπλό χωρίς τιμόνι, ποτέ δεν ήταν βασική υπόσχεση μιας δημοκρατίας προς τους πολίτες της.
The bigger problem, of course, is power. The people experimenting with participation don't have legislative power, and the people who have legislative power are not experimenting with participation. They are experimenting with openness. There's no democracy worth the name that doesn't have a transparency move, but transparency is openness in only one direction, and being given a dashboard without a steering wheel has never been the core promise
Έτσι σκεφτείτε αυτό. Αυτό που έβγαλε τη γνώμη της Μάρθα Πέιν στο κοινό ήταν ένα κομμάτι τεχνολογίας, αλλά αυτό που την κράτησε εκεί ήταν η πολιτική βούληση. Ήταν η προσδοκία των πολιτών να μην λογοκριθεί. Σε αυτή τη φάση βρισκόμαστε με αυτά τα εργαλεία συνεργασίας. Τα έχουμε. Έχουμε δει. Λειτουργούν. Μπορούμε να τα χρησιμοποιήσουμε; Μπορούμε να εφαρμόσουμε εδώ τις τεχνικές που απέδωσαν;
a democracy makes to its citizens. So consider this. The thing that got Martha Payne's opinions out into the public was a piece of technology, but the thing that kept them there was political will. It was the expectation of the citizens that she would not be censored. That's now the state we're in with these collaboration tools. We have them. We've seen them. They work. Can we use them? Can we apply the techniques that worked here to this?
Ο Τ.Σ. Έλιοτ είπε κάποτε, «Ένα από τα σημαντικότερα πράγματα που μπορεί να συμβεί σε μια κουλτούρα είναι η απόκτηση μιας νέα μορφή έκφρασης». Εγώ θεωρώ ότι είναι λάθος, αλλά-- (Γέλια) Νομίζω ότι είναι σωστό για επιχειρηματολογία. Σωστά; Ένα σημαντικό πράγμα που μπορεί να συμβεί σε μια κουλτούρα είναι να μπορεί να αποκτήσει μια νέα μορφή διαλεκτικής: κρίση από επιτροπή, ψήφιση, αξιολόγηση από ομότιμους, τώρα αυτό.
T.S. Eliot once said, "One of the most momentous things that can happen to a culture is that they acquire a new form of prose." I think that's wrong, but -- (Laughter) I think it's right for argumentation. Right? A momentous thing that can happen to a culture is they can acquire a new style of arguing: trial by jury, voting, peer review, now this. Right?
Μια νέα μορφή διαλεκτικής έχει εφευρεθεί ουσιαστικά την τελευταία δεκαετία. Είναι μεγάλη, είναι διανεμόμενη, είναι χαμηλού κόστους, και είναι συμβατή με τα ιδεώδη της Δημοκρατίας. Το θέμα μας τώρα είναι, θα αφήσουμε να την κρατήσουν οι προγραμματιστές; Ή θα τη βάλουμε να λειτουργήσει για την κοινωνία γενικότερα;
A new form of arguing has been invented in our lifetimes, in the last decade, in fact. It's large, it's distributed, it's low-cost, and it's compatible with the ideals of democracy. The question for us now is, are we going to let the programmers keep it to themselves? Or are we going to try and take it and press it into service
Σας ευχαριστώ που με ακούσατε. (Χειροκροτήματα) (Χειροκροτήματα) Ευχαριστώ. Ευχαριστώ. (Χειροκροτήματα)
for society at large? Thank you for listening. (Applause) (Applause)