Θέλω να μιλήσω για την αλλαγή στο χώρο των ΜΜΕ, και τί σημαίνει για οποιονδήποτε έχει ένα μήνυμα που θέλει να μεταδώσει οπουδήποτε στον κόσμο. Και θέλω να το επεξηγήσω εξιστορώντας μερικές ιστορίες σχετικά με την αλλαγή αυτή.
I want to talk about the transformed media landscape, and what it means for anybody who has a message that they want to get out to anywhere in the world. And I want to illustrate that by telling a couple of stories about that transformation.
Ξεκινάω εδώ. Τον προηγούμενο Νοέμβριο έγιναν οι προεδρικές εκλογές. Πιθανώς να διαβάσατε κάτι γι'αυτό στις εφημερίδες. Υπήρχε η ανησυχία πως σε μερικά μέρη της χώρας ενδεχομένως να αποτρέπονταν ο κόσμος να ψηφίσει. Κι έτσι αναπτύχθηκε ένα σχέδιο βιντεοσκόπησης της ψηφοφορίας. Η ιδέα ήταν ότι διάφοροι πολίτες με κινητά τηλέφωνα που βγάζουν φωτογραφίες ή βίντεο θα κατέγραφαν τα εκλογικά τους κέντρα, ψάχνοντας για οποιαδήποτε τεχνική αποτροπής των ψηφοφόρων. Και θα τα ανέβαζαν σε ένα κεντρικό μέρος. Και πως αυτό θα λειτουργούσε σαν ένα είδος κοινωνικής παρακολούθησης. Οι πολίτες δε θα βρίσκονταν εκεί μόνο για να ρίξουν την ψήφο τους. Αλλά επίσης για να βοηθήσουν στη διασφάλιση της εγκυρότητας της ψηφοφορίας.
I'll start here. Last November there was a presidential election. You probably read something about it in the papers. And there was some concern that in some parts of the country there might be voter suppression. And so a plan came up to video the vote. And the idea was that individual citizens with phones capable of taking photos or making video would document their polling places, on the lookout for any kind of voter suppression techniques, and would upload this to a central place. And that this would operate as a kind of citizen observation -- that citizens would not be there just to cast individual votes, but also to help ensure the sanctity of the vote overall.
Οπότε αυτό είναι ένα σχέδιο που προϋποθέτει πως είμαστε όλοι μαζί σ' αυτό. Αυτό που έχει σημασία εδώ δεν είναι το τεχνολογικό κεφάλαιο. Αλλά το κοινωνικό κεφάλαιο. Τα εργαλεία αυτά δεν αποκτούν κοινωνικό ενδιαφέρον μέχρι να γίνουν τεχνολογικά βαρετά. Δεν είναι όταν εμφανίζονται τα νέα αστραφτερό εργαλεία που η χρήση τους αρχίζει να εισχωρεί στην κοινωνία. Αυτό γίνεται όταν όλοι μπορούν να τα θεωρήσουν ως δεδομένα. Γιατί τώρα πλέον που τα μέσα επικοινωνίας γίνονται όλο και πιο κοινωνικά, η καινοτομία μπορεί να έρθει απ'όπουδήποτε ο κόσμος θεωρεί δεδομένη την ιδέα πως συμμετέχουμε σε αυτό όλοι μαζί.
So this is a pattern that assumes we're all in this together. What matters here isn't technical capital, it's social capital. These tools don't get socially interesting until they get technologically boring. It isn't when the shiny new tools show up that their uses start permeating society. It's when everybody is able to take them for granted. Because now that media is increasingly social, innovation can happen anywhere that people can take for granted the idea that we're all in this together.
Και έτσι αρχίζουμε να βλέπουμε ένα χώρο των ΜΜΕ στον οποίο η καινοτομία γεννιέται παντού. Και μετακινείται από το ένα σημείο στο άλλο. Αυτή είναι μια τεράστια αλλαγή. Για να το πώ πιο ξεκάθαρα, η περίοδος στην οποία ζούμε, η περίοδος στην οποία ζει η γενιά μας, παρουσιάζει την μεγαλύτερη ανάπτυξη στην δυνατότητα έκφρασης στην ανθρώπινη ιστορία. Αυτός είναι μεγάλος ισχυρισμός. Θα προσπαθήσω να τον υποστηρίξω.
And so we're starting to see a media landscape in which innovation is happening everywhere, and moving from one spot to another. That is a huge transformation. Not to put too fine a point on it, the moment we're living through -- the moment our historical generation is living through -- is the largest increase in expressive capability in human history. Now that's a big claim. I'm going to try to back it up.
Υπάρχουν μόνο τέσσερις περίοδοι στα τελευταία 500 χρόνια όπου τα ΜΜΕ άλλαξαν αρκετά ώστε να χαρακτηριστούν ως Επανάσταση. Η πρώτη και πιο γνωστή είναι η εφεύρεση της τυπογραφίας. Με κινητά μέρη, μελάνια με βάση το λάδι, το όλο σύνολο των καινοτομιών που κατέστησαν την τυπογραφία δυνατή και έφεραν τα πάνω-κάτω στην Ευρώπη, ξεκινώντας στα μέσα του 1400. Μετά πάλι πριν από διακόσια περίπου χρόνια υπήρξε καινοτομία στον τομέα της αμφίδρομης επικοινωνίας. Μέσα επικοινωνίας, πρώτα ο τηλέγραφος, κατόπιν το τηλέφωνο. Αργές συνδιαλέξεις που βασίζονταν στο γραπτό κείμενο, κατόπιν φωνητικές συνδιαλέξεις σε πραγματικό χρόνο. Μετά πάλι, πριν περίπου 150 χρόνια, υπήρξε μια επανάσταση στα μέσα καταγραφής πέρα της τυπογραφίας. Πρώτα οι φωτογραφίες, μετά οι ηχογραφήσεις, μετά οι ταινίες, όλα κωδικοποιημένα και καταγεγραμμένα σε φυσικά αντικείμενα. Τέλος, πριν περίπου 100 χρόνια, ο έλεγχος του ηλεκτρομαγνητικού φάσματος για την αποστολή ήχων και εικόνων μέσω ραδιοκυμάτων, το ραδιόφωνο και η τηλεόραση. Αυτός είναι το τοπίο των ΜΜΕ όπως τον γνωρίζαμε στον 20ο αιώνα. Εμείς που είμαστε κάποιας ηλικίας, με αυτά μεγαλώσαμε και είμαστε εξοικειωμένοι.
There are only four periods in the last 500 years where media has changed enough to qualify for the label "revolution." The first one is the famous one, the printing press: movable type, oil-based inks, that whole complex of innovations that made printing possible and turned Europe upside-down, starting in the middle of the 1400s. Then, a couple of hundred years ago, there was innovation in two-way communication, conversational media: first the telegraph, then the telephone. Slow, text-based conversations, then real-time voice based conversations. Then, about 150 years ago, there was a revolution in recorded media other than print: first photos, then recorded sound, then movies, all encoded onto physical objects. And finally, about 100 years ago, the harnessing of electromagnetic spectrum to send sound and images through the air -- radio and television. This is the media landscape as we knew it in the 20th century. This is what those of us of a certain age grew up with, and are used to.
Αλλά εδώ υπάρχει μια περίεργη ασυμμετρία. Τα μέσα που είναι αποτελεσματικά για την ανάπτυξη συνδιαλέξεων δεν είναι αποτελεσματικά στη δημιουργία ομάδων. Και αντίστροφα αυτά που είναι αποτελεσματικά στη δημιουργία ομάδων δεν είναι αποτελεσματικά στη δημιουργία συνδιαλέξεων. Αν θέλετε να κάνετε μια συζήτηση σε αυτόν τον κόσμο, την κάνετε με ένα μόνο άτομο. Αν θέλετε να απευθυνθείτε σε μια ομάδα, παίρνετε το ίδιο μήνυμα και το δίνετε σε όλα τα μέλη της ομάδας. Είτε το κάνετε αυτό μέσω κάποιου πύργου αναμετάδοσης ή του πιεστηρίου. Αυτός ήταν το τοπίο των ΜΜΕ όπως ήταν στον εικοστό αιώνα.
But there is a curious asymmetry here. The media that is good at creating conversations is no good at creating groups. And the media that's good at creating groups is no good at creating conversations. If you want to have a conversation in this world, you have it with one other person. If you want to address a group, you get the same message and you give it to everybody in the group, whether you're doing that with a broadcasting tower or a printing press. That was the media landscape as we had it in the twentieth century.
Και αυτές είναι οι αλλαγές που έγιναν. Αυτό που μοιάζει με παγόνι που έσκασε πάνω σε παρμπρίζ είναι ένα χάρτης του διαδικτύου του Μπιλ Τσέσγουικ. Παρακολουθεί τις διασυνδέσεις των ξεχωριστών δικτύων και τις κωδικοποιεί με βάση το χρώμα. Το Ίντερνετ είναι το πρώτο μέσο στην ιστορία που από τη φύση του υποστηρίζει τις ομάδες και τις συνομιλίες ταυτοχρόνως. Ενώ το τηλέφωνο μας επέτρεπε το μοντέλο επικοινωνίας ένα-προς-ένα. Και η τηλεόραση, το ραδιόφωνο, τα περιοδικά, τα βιβλία, υποστήριζαν το μοντέλο ένας-προς-πολλούς. Το Ίντερνετ υποστηρίζει το μοντέλο πολλοί-προς-πολλούς. Για πρώτη φορά, τα ΜΜΕ είναι εξ ορισμού καλά στην υποστήριξη τέτοιου είδους συζητήσεων. Αυτή είναι μια από τις μεγάλες αλλαγές.
And this is what changed. This thing that looks like a peacock hit a windscreen is Bill Cheswick's map of the Internet. He traces the edges of the individual networks and then color codes them. The Internet is the first medium in history that has native support for groups and conversation at the same time. Whereas the phone gave us the one-to-one pattern, and television, radio, magazines, books, gave us the one-to-many pattern, the Internet gives us the many-to-many pattern. For the first time, media is natively good at supporting these kinds of conversations. That's one of the big changes.
Η δεύτερη μεγάλη αλλαγή είναι ότι εφόσον όλα τα ΜΜΕ ψηφιοποιούνται το Ίντερνετ, επίσης, μετατρέπεται στον τρόπο μεταφοράς όλων των άλλων μέσων. Εννοώντας ότι οι τηλεφωνικές κλήσεις μεταφέρονται στο Ίντερνετ. Τα περιοδικά μεταφέρονται στο Ίντερνετ. Οι ταινίες μεταφέρονται στο Ίντερνετ. Κι αυτό σημαίνει ότι το ένα μέσο βρίσκεται δίπλα στο άλλο μέσο. Δηλαδή, τα ΜΜΕ είναι όλο και λιγότερο απλά μια πηγή πληροφόρησης. Και είναι όλο και περισσότερο τόπος συντονισμού και οργάνωσης. Γιατί οι ομάδες που βλέπουν, ή ακούν, ή παρακολουθούν κάτι μπορούν τώρα να συγκεντρωθούν και να συζητήσουν μεταξύ τους.
The second big change is that, as all media gets digitized, the Internet also becomes the mode of carriage for all other media, meaning that phone calls migrate to the Internet, magazines migrate to the Internet, movies migrate to the Internet. And that means that every medium is right next door to every other medium. Put another way, media is increasingly less just a source of information, and it is increasingly more a site of coordination, because groups that see or hear or watch or listen to something can now gather around and talk to each other as well.
Και η τρίτη μεγάλη αλλαγή είναι ότι μέλη του πρώην κοινού, όπως τα ονομάζει ο Νταν Γκίλμορ, μπορούν τώρα να είναι και παραγωγοί, όχι μόνο καταναλωτές. Κάθε φορά που ένας νέος καταναλωτής εισέρχεται σε αυτόν το χώρο των ΜΜΕ εισέρχεται κι ένας νέος παραγωγός. Γιατί ο ίδιος εξοπλισμός, τα τηλέφωνα, οι ηλεκτρονικοί υπολογιστές, σου επιτρέπει να καταναλώσεις και να παράγεις. Είναι σαν αγοράζοντας ένα βιβλίο να σου έδωσαν μαζί δώρο και το πιεστήριο. Είναι σαν να είχες ένα τηλέφωνο που θα μπορούσε να μετατραπεί σε ραδιόφωνο με το πάτημα ενός κουμπιού. Αυτή είναι μια τεράστια αλλαγή στο τοπίο των ΜΜΕ με τον οποίο είμαστε εξοικειωμένοι. Και δεν είναι απλά η διαφορά με Ίντερνετ ή χωρίς Ίντερνετ. Το Ίντερνετ υπάρχει στη δημόσια μορφή του εδώ και σχεδόν 20 χρόνια. Και συνεχίζει να αλλάζει καθώς τα ΜΜΕ γίνονται πιο κοινωνικά. Συνεχίζει να αλλάζει μορφές ακόμα και μέσα σε ομάδες που ξέρουν πώς να χειρίζονται καλά το Ίντερνετ.
And the third big change is that members of the former audience, as Dan Gilmore calls them, can now also be producers and not consumers. Every time a new consumer joins this media landscape a new producer joins as well, because the same equipment -- phones, computers -- let you consume and produce. It's as if, when you bought a book, they threw in the printing press for free; it's like you had a phone that could turn into a radio if you pressed the right buttons. That is a huge change in the media landscape we're used to. And it's not just Internet or no Internet. We've had the Internet in its public form for almost 20 years now, and it's still changing as the media becomes more social. It's still changing patterns even among groups who know how to deal with the Internet well.
Θα σας αφηγηθώ μια δεύτερη ιστορία. Τον προηγούμενο Μάιο, στην περιοχή Σίτσουαν στην Κίνα σημειώθηκε ένας ισχυρός σεισμός εντάσεως 7,9 ρίχτερ, που προκάλεσε τεράστιες καταστροφές στην ευρύτερη περιοχή. Και ο σεισμός μεταδιδόταν καθώς συνέβαινε. Ο κόσμος έστελνε μηνύματά από τα κινητά. Έπαιρνε φωτογραφίες των κτιρίων. Τραβούσε βίντεο των κτιρίων να σείονται. Και ανέβαζαν τα αρχεία στο QQ, τη μεγαλύτερη διαδικτυακή πύλη στην Κίνα. Ανέφεραν το γεγονός στο Twitter. Και συνεπώς καθώς συνέβαινε ο σεισμός μεταδίδονταν και τα νέα. Και λόγω των κοινωνικών δικτύων οι Κινέζοι φοιτητές που θα ερχόντουσαν διαφορετικά και πήγαιναν στο σχολείο ή οι επιχειρήσεις στον υπόλοιπο κόσμο που άνοιγαν γραφεία στην Κίνα, υπήρχαν άτομα που παρακολουθούσαν αυτές τις ειδήσεις σε όλον τον κόσμο. Το BBC πήρε τις πρώτες πληροφορίες για το σεισμό στην Κίνα μέσω του Twitter. Το Twitter ανακοίνωσε την ύπαρξη του σεισμού πολλά λεπτά πριν το Αμερικάνικο Γεωλογικό Παρατηρητήριο είχε ανεβάσει όλες τις πληροφορίες στο διαδίκτυο για να είναι προσβάσιμες σε όλους. Την τελευταία φορά που σημειώθηκε σεισμός τέτοιας έντασης στην Κίνα τους πήρε 3 μήνες για να παραδεχτούν ότι είχε συμβεί.
Second story. Last May, China in the Sichuan province had a terrible earthquake, 7.9 magnitude, massive destruction in a wide area, as the Richter Scale has it. And the earthquake was reported as it was happening. People were texting from their phones. They were taking photos of buildings. They were taking videos of buildings shaking. They were uploading it to QQ, China's largest Internet service. They were Twittering it. And so as the quake was happening the news was reported. And because of the social connections, Chinese students coming elsewhere, and going to school, or businesses in the rest of the world opening offices in China -- there were people listening all over the world, hearing this news. The BBC got their first wind of the Chinese quake from Twitter. Twitter announced the existence of the quake several minutes before the US Geological Survey had anything up online for anybody to read. The last time China had a quake of that magnitude it took them three months to admit that it had happened.
(Γέλια)
(Laughter)
Τώρα, μπορεί να ήθελαν να είχε γίνει το ίδιο κι αυτή τη φορά, αντί να δούνε αυτές τις φωτογραφίες στο διαδίκτυο. Αλλά δεν είχαν την επιλογή, γιατί τους πρόλαβαν οι ίδιοι οι πολίτες τους. Ακόμη και η κυβέρνηση ενημερώθηκε για το σεισμό από τους πολίτες, αντί αυτό να γίνει από το Πρακτορείο Ειδήσεων Xinhua. Και τα νέα αυτά εξαπλώθηκαν σαν φωτιά. Για αρκετό διάστημα από τους 10 πρώτους σε επισκεψιμότητα συνδέσμους στο Twitter, την διεθνή υπηρεσία ανταλλαγής σύντομων μηνυμάτων, οι 9 αφορούσαν τον σεισμό. Χρήστες συνέλεγαν πληροφορίες, και κατεύθυναν τον κόσμο στις ειδησεογραφικές πηγές, και στο Αμερικάνικο Γεωλογικό Παρατηρητήριο. Ο 10ος σύνδεσμος έδειχνε γατάκια που κάναν διάδρομο, αλλά έτσι είναι το Ίντερνετ.
Now they might have liked to have done that here, rather than seeing these pictures go up online. But they weren't given that choice, because their own citizens beat them to the punch. Even the government learned of the earthquake from their own citizens, rather than from the Xinhua News Agency. And this stuff rippled like wildfire. For a while there the top 10 most clicked links on Twitter, the global short messaging service -- nine of the top 10 links were about the quake. People collating information, pointing people to news sources, pointing people to the US geological survey. The 10th one was kittens on a treadmill, but that's the Internet for you.
(Γέλια)
(Laughter)
Αλλά 9 στους 10 στις πρώτες ώρες. Και μέσα σε μισή μέρα εμφανίστηκαν ιστοσελίδες δωρεών. Και δωρεές εισέρρεαν από όλα τα μέρη του κόσμου. Αυτή ήταν μία καταπληκτική, συντονισμένη, παγκόσμια ανταπόκριση. Και οι Κινεζικές αρχές, σε μία από τις περιόδους τους ελεύθερης έκφρασης των ΜΜΕ, αποφάσισαν να την επιτρέψουν. Αποφάσισαν να επιτρέψουν αυτήν την κοινωνική αναμετάδοση. Και ύστερα συνέβη αυτό. Ο κόσμος στην περιοχή της Σιτσουάν άρχισε να καταλαβαίνει ότι ο λόγος που τόσα σχολικά κτήρια καταστράφηκαν, γιατί δυστυχώς ο σεισμός έγινε ημέρα που τα σχολεία ήταν ανοιχτά, ο λόγος που τόσα σχολικά κτήρια καταστράφηκαν ήταν ότι διεφθαρμένοι δημόσιοι υπάλληλοι δωροδοκήθηκαν για να επιτρέψουν να χτιστούν αυτά τα κτήρια με λιγότερες προδιαγραφές. Και έτσι ξεκίνησαν οι πολίτες-δημοσιογράφοι
But nine of the 10 in those first hours. And within half a day donation sites were up, and donations were pouring in from all around the world. This was an incredible, coordinated global response. And the Chinese then, in one of their periods of media openness, decided that they were going to let it go, that they were going to let this citizen reporting fly. And then this happened. People began to figure out, in the Sichuan Provence, that the reason so many school buildings had collapsed -- because tragically the earthquake happened during a school day -- the reason so many school buildings collapsed is that corrupt officials had taken bribes to allow those building to be built to less than code. And so they started, the citizen journalists started
να μεταδίδουν και αυτό. Και μεταδόθηκε μία απίστευτη φωτογραφία. Μπορεί να την έχετε δει σε πρωτοσέλιδο των New York Times. Ένας τοπικός δημόσιος υπάλληλος να ξαπλώνει κυριολεκτικά στη μέση του δρόμου, μπροστά από τους διαδηλωτές, για να τους κάνει να φύγουν. Βασικά για να πει: "Θα κάνουμε τα πάντα για να σας κατευνάσουμε. απλά σταματήστε να διαμαρτύρεστε δημόσια παρακαλώ."
reporting that as well. And there was an incredible picture. You may have seen in on the front page of the New York Times. A local official literally prostrated himself in the street, in front of these protesters, in order to get them to go away. Essentially to say, "We will do anything to placate you, just please stop protesting in public."
Αλλά αυτοί είναι άνθρωποι που έγιναν ριζοσπαστικοί. Γιατί λόγω της πολιτικής του ενός παιδιού έχουν χάσει τα παιδιά της επόμενης γενιάς. Κάποιος που έχει δει το θάνατο ενός μονάκριβου παιδιού δεν έχει τίποτα να χάσει. Και έτσι η διαμαρτυρία συνεχιζόταν. Και τελικά οι Κινεζικές αρχές δεν άντεξαν άλλο. Αρκετά πια με τα κοινωνικά ΜΜΕ και ξεκίνησαν να συλλαμβάνουν τους διαδηλωτές. Ξεκίνησαν, επίσης, να κλείνουν και τα ΜΜΕ που φιλοξενούσαν διαμαρτυρίες.
But these are people who have been radicalized, because, thanks to the one child policy, they have lost everyone in their next generation. Someone who has seen the death of a single child now has nothing to lose. And so the protest kept going. And finally the Chinese cracked down. That was enough of citizen media. And so they began to arrest the protesters. They began to shut down the media that the protests were happening on.
Η Κίνα είναι πιθανώς ο πιο επιτυχημένος διαχειριστής διαδικτυακής λογοκρισίας στον κόσμο, χρησιμοποιώντας το ευρέως γνωστό Μέγα Firewall της Κίνας. Και το Μέγα Firewall της Κίνας είναι μία σειρά παρατηρήσεων που υποθέτουν ότι τα ΜΜΕ παράγονται από επαγγελματίες, ότι κυρίως εισάγονται από τον εξωτερικό κόσμο, ότι εισάγονται σε σχετικά σποραδικά κομμάτια, κι ότι εισάγονται σχετικά αργά. Και λόγω αυτών των τεσσάρων χαρακτηριστικών μπορούν να τα φιλτράρουν καθώς εισέρχονται στη χώρα. Αλλά όπως η Γραμμή Μαζινό, το Μέγα Firewall της Κίνας ήταν λάθος προσανατολισμένο γι' αυτήν την πρόκληση. Γιατί ούτε ένα από αυτά τα τέσσερα πράγματα δεν ίσχυε σε αυτό το περιβάλλον. Τα ΜΜΕ παράγονταν τοπικά. Παράγονταν από ερασιτέχνες. Παράγονταν γρήγορα. Και παράγονταν σε τόσο εκπληκτική αφθονία που δεν υπήρχε τρόπος να τα φιλτράρουν καθώς εμφανίζονταν. Κι έτσι τώρα, η Κινεζική κυβέρνηση, που για δώδεκα χρόνια ήταν αρκετά επιτυχής στο φιλτράρισμα του διαδικτύου, πρέπει τώρα να αποφασίσει εάν θα επιτρέψει ή θα κλείσει ολόκληρες διαδικτυακές υπηρεσίες. Γιατί η μεταμόρφωση των ερασιτεχνικών ΜΜΕ είναι τόσο μεγάλη που δεν μπορεί να τη χειριστεί αλλιώς.
China is probably the most successful manager of Internet censorship in the world, using something that is widely described as the Great Firewall of China. And the Great Firewall of China is a set of observation points that assume that media is produced by professionals, it mostly comes in from the outside world, it comes in relatively sparse chunks, and it comes in relatively slowly. And because of those four characteristics they are able to filter it as it comes into the country. But like the Maginot Line, the great firewall of China was facing in the wrong direction for this challenge, because not one of those four things was true in this environment. The media was produced locally. It was produced by amateurs. It was produced quickly. And it was produced at such an incredible abundance that there was no way to filter it as it appeared. And so now the Chinese government, who for a dozen years, has quite successfully filtered the web, is now in the position of having to decide whether to allow or shut down entire services, because the transformation to amateur media is so enormous that they can't deal with it any other way.
Και μάλιστα αυτό συμβαίνει αυτήν την εβδομάδα. Στην εικοστή επέτειο της Τιανανμέν πριν δύο ημέρες, ανακοίνωσαν ότι απλά καταργούσαν την πρόσβαση στο Twitter. Γιατί δεν υπήρχε άλλος τρόπος να το φιλτράρουν εκτός από αυτόν. Έπρεπε να κλείσουν εντελώς την τάπα. Τώρα, αυτές οι αλλαγές δεν επηρεάζουν μόνο τους λογοκριτές. Επηρεάζουν, επίσης, αυτούς που θέλουν να στείλουν μηνύματα.
And in fact that is happening this week. On the 20th anniversary of Tiananmen they just, two days ago, announced that they were simply shutting down access to Twitter, because there was no way to filter it other than that. They had to turn the spigot entirely off. Now these changes don't just affect people who want to censor messages. They also affect people who want to send messages,
Γιατί μιλάμε πραγματικά για έναν μετασχηματισμό ολόκληρου του οικοσυστήματος, κι όχι για μία συγκεκριμένης στρατηγική. Το κλασσικό πρόβλημα των ΜΜΕ, από τον 20ου αιώνα ήδη είναι πώς μπορεί ένας οργανισμός που έχει ένα μήνυμα να το διαδώσει σε μία ομάδα ανθρώπων διεσπαρμένων στις άκρες ενός δικτύου. Κι αυτή είναι η απάντηση του 20ου αιώνα. Τύλιξε το μήνυμα και στείλε το ίδιο μήνυμα σε όλους. Εθνικό μήνυμα σε στοχευμένα άτομα. Σχετικά μικρός αριθμός παραγωγών. Που είναι πολύ ακριβό στην υλοποίηση. Οπότε δεν υπάρχει μεγάλος ανταγωνισμός. Έτσι επικοινωνείς με τον κόσμο. Αλλά όλα αυτά έχουν τελειώσει.
because this is really a transformation of the ecosystem as a whole, not just a particular strategy. The classic media problem, from the 20th century is, how does an organization have a message that they want to get out to a group of people distributed at the edges of a network. And here is the twentieth century answer. Bundle up the message. Send the same message to everybody. National message. Targeted individuals. Relatively sparse number of producers. Very expensive to do, so there is not a lot of competition. This is how you reach people. All of that is over.
Βρισκόμαστε ολοένα και περισσότερο σε ένα τοπίο όπου τα ΜΜΕ είναι παγκόσμια, κοινωνικά, προσβάσιμα και φτηνά. Τώρα πια οι περισσότεροι οργανισμοί που προσπαθούν να στείλουν κάποιο μήνυμα στον εξωτερικό κόσμο, στο διάσπαρτο σωρό των ακροατών, έχουν συνηθίσει αυτήν την αλλαγή. Και οι ακροατές μπορούν να ανταπαντήσουν. Αυτό είναι λίγο τρομακτικό. Αλλά το συνηθίζεις μετά από λίγο.
We are increasingly in a landscape where media is global, social, ubiquitous and cheap. Now most organizations that are trying to send messages to the outside world, to the distributed collection of the audience, are now used to this change. The audience can talk back. And that's a little freaky. But you can get used to it after a while, as people do.
Αλλά δεν είναι αυτή η τρομακτική αλλαγή την οποία ζούμε. Η τρομακτική αλλαγή είναι εδώ. Είναι το γεγονός ότι δεν είναι πια ασύνδετοι ο ένας με τον άλλο. Το γεγονός ότι οι πρώην καταναλωτές είναι τώρα παραγωγοί. Το γεγονός ότι οι ακροατές μπορούν να μιλήσουν απευθείας μεταξύ τους. Γιατί υπάρχουν περισσότεροι ερασιτέχνες παράεπαγγελματίες. Και λόγω του μεγέθους του δικτύου, η πολυπλοκότητα του δικτύου είναι το τετράγωνο του αριθμού των συμμετεχόντων. Εννοώντας ότι όταν το δίκτυο μεγαλώνει, μεγαλώνει εκθετικά.
But that's not the really crazy change that we're living in the middle of. The really crazy change is here: it's the fact that they are no longer disconnected from each other, the fact that former consumers are now producers, the fact that the audience can talk directly to one another; because there is a lot more amateurs than professionals, and because the size of the network, the complexity of the network is actually the square of the number of participants, meaning that the network, when it grows large, grows very, very large.
Μέχρι και την τελευταία δεκαετία, τα περισσότερα ΜΜΕ που ήταν διαθέσιμα για δημόσια κατανάλωση παράγονταν από επαγγελματίες. Αυτές οι μέρες πέρασαν και δε θα ξαναγυρίσουν. Οι Πράσινες Γραμμές είναι πια οι πηγές ελεύθερου περιεχομένου. Κάτι που με φέρνει στην τελευταία μου ιστορία. Είδαμε μερικές από τις πιο ευφάνταστες χρήσεις των κοινωνικών δικτύων στην εκστρατεία του Ομπάμα.
As recently at last decade, most of the media that was available for public consumption was produced by professionals. Those days are over, never to return. It is the green lines now, that are the source of the free content, which brings me to my last story. We saw some of the most imaginative use of social media during the Obama campaign.
Και δεν εννοώ τις πιο ευφάνταστες χρήσεις στην πολιτική, εννοώ τις πιο ευφάνταστες χρήσεις γενικά. Κι ένα από τα πιο φημισμένα πράγματα που έκανε ο Ομπάμα, που έκανε η εκστρατεία του δηλαδή, ήταν ότι έφτιαξαν την ιστοσελίδα Ο Μπαράκ Ομπάμα μου τελεία com, myBO.com. Και εκατομμύρια πολιτών έσπευσαν να πάρουν μέρος και να δουν πώς μπορούν να βοηθήσουν. Μια καταπληκτική συζήτηση δημιουργήθηκε εκεί. Και λόγω αυτού, πέρυσι τέτοιο καιρό, ο Ομπάμα ανακοίνωσε ότι θα άλλαζε τη ψήφο του για τη FISA, τον νόμο σχετικά με τις υποκλοπές. Τον Ιανουάριο είχε πει ότι δε θα υπέγραφε το νομοσχέδιο που θα έδινε πρόσβαση για κατασκοπεία χωρίς ένταλμα στις τηλεπικοινωνίες των Αμερικανών πολιτών. Μέχρι το καλοκαίρι, και στη μέση της γενικής του εκστρατείας, είπε: "Το ξανασκέφτηκα. Άλλαξα γνώμη. Θα ψηφίσω το νομοσχέδιο." Και πολλοί από τους υποστηριχτές του έγιναν έξω φρενών και το έδειξαν δημόσια στην ιστοσελίδα του.
And I don't mean most imaginative use in politics -- I mean most imaginative use ever. And one of the things Obama did, was they famously, the Obama campaign did, was they famously put up MyBarackObama.com, myBO.com And millions of citizens rushed in to participate, and to try and figure out how to help. An incredible conversation sprung up there. And then, this time last year, Obama announced that he was going to change his vote on FISA, The Foreign Intelligence Surveillance Act. He had said, in January, that he would not sign a bill that granted telecom immunity for possibly warrantless spying on American persons. By the summer, in the middle of the general campaign, He said, "I've thought about the issue more. I've changed my mind. I'm going to vote for this bill." And many of his own supporters on his own site went very publicly berserk.
Το όνομα του γκρουπ ήταν αρχικά "Γερουσιαστής Ομπάμα." Μετά το άλλαξαν σε "Παρακαλούμε διορθώστε τη FISA." Μέσα σε μερικές ημέρες από τη δημιουργία του το γκρουπ έγινε το πιο γρήγορα αναπτυσσόμενο στο myBO.com. Μέσα με μερικές εβδομάδες από τη δημιουργία του ήταν το μεγαλύτερο γκρουπ. Ο Ομπάμα έπρεπε να εκδώσει δελτίο τύπου σχετικά με αυτό. Έπρεπε να δώσει μία απάντηση. Και βασικά είπε: "Έχω σκεφτεί το θέμα αυτό. Καταλαβαίνω τι σκέφτεστε. Όμως έχοντας λάβει όλα αυτά υπόψιν, επιμένω στην ψήφο μου. Αλλά ήθελα να σας πω ότι καταλαβαίνω ότι διαφωνείτε μαζί μου, κι ότι θα το ρισκάρω αυτή τη φορά."
It was Senator Obama when they created it. They changed the name later. "Please get FISA right." Within days of this group being created it was the fastest growing group on myBO.com; within weeks of its being created it was the largest group. Obama had to issue a press release. He had to issue a reply. And he said essentially, "I have considered the issue. I understand where you are coming from. But having considered it all, I'm still going to vote the way I'm going to vote. But I wanted to reach out to you and say, I understand that you disagree with me, and I'm going to take my lumps on this one."
Αυτό δεν ευχαρίστησε κανέναν. Αλλά κάτι περίεργο συνέβηκε με αυτή τη συζήτηση. Τα άτομα του γκρουπ συνειδητοποίησαν ότι ο Ομπάμα δεν τους έκλεισε το γκρουπ. Κανένας στην εκστρατεία του Ομπάμα δεν προσπάθησε να κρύψει το γκρουπ ή να δυσκολέψει τη συμμετοχή σε αυτό, ή να αρνηθεί την ύπαρξή του, να το διαγράψει, να το βγάλει από την ιστοσελίδα. Κατάλαβαν ότι ο ρόλος τους με το myBO.com ήταν να συγκεντρώσουν τους υποστηριχτές αλλά όχι να τους ελέγξουν.
This didn't please anybody. But then a funny thing happened in the conversation. People in that group realized that Obama had never shut them down. Nobody in the Obama campaign had ever tried to hide the group or make it harder to join, to deny its existence, to delete it, to take to off the site. They had understood that their role with myBO.com was to convene their supporters but not to control their supporters.
Κι αυτή είναι η πειθαρχία που χρειάζεται για να κάνει κανείς ώριμη χρήση αυτών των ΜΜΕ. Τα ΜΜΕ, ο χώρος των ΜΜΕ όπως τον ξέρουμε, όσο οικείος κι αν ήταν, όσο κατανοητό κι αν ήταν να διαχειριστούμε την ιδέα ότι επαγγελματίες αναμεταδίδουν μηνύματα σε ερασιτέχνες, αλλάζει όλο και περισσότερο. Σε έναν κόσμο όπου τα ΜΜΕ είναι παγκόσμια, κοινωνικά, προσβάσιμα και φθηνά, σε έναν κόσμο των ΜΜΕ όπου οι πρώην ακροατές γίνονται όλο και περισσότερο συμμετέχοντες, σε αυτόν τον κόσμο, τα ΜΜΕ σχετίζονται όλο και λιγότερο με τη δημιουργία ενός ξεχωριστού μηνύματος για την κατανάλωσή του από μεμονωμένα άτομα. Σχετίζονται όλο και περισσότερο με τον τρόπο δημιουργίας ενός περιβάλλοντος για τη δημιουργία και την υποστήριξη ομάδων.
And that is the kind of discipline that it takes to make really mature use of this media. Media, the media landscape that we knew, as familiar as it was, as easy conceptually as it was to deal with the idea that professionals broadcast messages to amateurs, is increasingly slipping away. In a world where media is global, social, ubiquitous and cheap, in a world of media where the former audience are now increasingly full participants, in that world, media is less and less often about crafting a single message to be consumed by individuals. It is more and more often a way of creating an environment for convening and supporting groups.
Και η επιλογή που πρέπει να κάνουμε, που πρέπει, δηλαδή, να κάνει οποιοσδήποτε έχει ένα μήνυμα για να μεταδώσει οπουδήποτε στον κόσμο, δεν είναι εάν θέλουμε να λειτουργήσουμε μέσα σε αυτό το περιβάλλον των ΜΜΕ. Αυτό είναι το περιβάλλον που έχουμε. Το ερώτημα που αντιμετωπίζουμε όλοι τώρα είναι: "Πώς μπορούμε να κάνουμε την καλύτερη χρήση αυτών τον ΜΜΕ; Ακόμα κι αν σημαίνει ότι πρέπει να αλλάξουμε τον τρόπο που το κάναμε πάντα" Σας ευχαριστώ πολύ.
And the choice we face, I mean anybody who has a message they want to have heard anywhere in the world, isn't whether or not that is the media environment we want to operate in. That's the media environment we've got. The question we all face now is, "How can we make best use of this media? Even though it means changing the way we've always done it." Thank you very much.
(Χειροκρότημα)
(Applause)