Η ιστορία ξεκινά στην Κένυα το Δεκέμβριο του 2007, όταν αμφισβητήθηκαν τα αποτελέσματα των προεδρικών εκλογών. Και αμέσως μετά τις εκλογές, υπήρξε ξέσπασμα βίας ανάμεσα στις φυλές της χώρας. Και μια δικηγόρος στο Nairobi, η Ory Okolloh -- την οποία μερικοί ίσως γνωρίζετε από το TEDTalk της -- άρχισε να αρθρογραφεί για τα γεγονότα στο blog της, μια Κενυάτισα πολιτική σχολιάστρια Και σε σύντομο διάστημα μετά τις εκλογές και το ξέσπασμα της βίας, η κυβέρνηση ξαφνικά επέβαλε καθεστώς έντονης λογοκρισίας στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης. Και τα blogs ενώ είχαν το ρόλο του σχολιαστή στο τοπίο των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης της χώρας έγιναν στην πορεία, κρίσιμο μέρος του, στην προσπάθεια να γίνει αντιληπτό το που σημειώνονταν εκδηλώσεις βίας. Και η Okolloh συγκέντρωνε από τους σχολιαστές του blog της περισσότερες πληροφορίες σχετικά με τα συμβάντα. Και τα σχόλια άρχισαν να εισρέουν. Και η Okolloh τα ταξινομούσε και τα αναρτούσε στο blog της. Και πολύ σύντομα είπε, "Είναι πάρα πολλά. Ακόμη και αν ασχολούμουν με αυτό όλη την ημέρα δεν μπορώ να ανταπεξέλθω. Υπάρχουν περισσότερες πληροφορίες για τα τεκταινόμενα στην Κένυα από όσες θα μπορούσε να διαχειριστεί ένα μόνο άτομο. Αν υπήρχε ένας τρόπος για να το αυτοματοποιήσουμε."
The story starts in Kenya in December of 2007, when there was a disputed presidential election, and in the immediate aftermath of that election, there was an outbreak of ethnic violence. And there was a lawyer in Nairobi, Ory Okolloh -- who some of you may know from her TEDTalk -- who began blogging about it on her site, Kenyan Pundit. And shortly after the election and the outbreak of violence, the government suddenly imposed a significant media blackout. And so weblogs went from being commentary as part of the media landscape to being a critical part of the media landscape in trying to understand where the violence was. And Okolloh solicited from her commenters more information about what was going on. The comments began pouring in, and Okolloh would collate them. She would post them. And she quickly said, "It's too much. I could do this all day every day and I can't keep up. There is more information about what's going on in Kenya right now than any one person can manage. If only there was a way to automate this."
Και δύο προγραμματιστές που διάβαζαν το Blog της σήκωσαν τα χέρια τους και είπαν, "Θα μπορούσαμε να κάνουμε κάτι τέτοιο." Και μέσα σε 72 ώρες έθεσαν σε λειτουργία το Ushahidi. Ushahidi -- το όνομα σημαίνει "μάρτυρας" ή "μαρτυρία" στα Σουαχίλι -- είναι ένας πολύ απλός τρόπος για να παίρνει κανείς αναφορές από το μέτωπο, είτε προέρχονται από το διαδίκτυο, είτε, ιδιαίτερα, μέσω κινητών τηλεφώνων και SMS, να τις συγκεντρώνει και να τις τοποθετεί σε έναν χάρτη. Αυτό είναι όλο κι όλο, αλλά είναι ό'τι χρειάζεται. Επειδή, αυτό που κάνει είναι πως παίρνει τις διάσπαρτες πληροφορίες διαθέσιμες στο σύνολο του πληθυσμού -- όλοι γνωρίζουν πού υπάρχει βία, αλλά κανένα άτομο δεν μπορεί να γνωρίζει όσα γνωρίζουν όλα τα υπόλοιπα -- και παίρνει τις πληροφορίες αυτές και τις συναθροίζει, τις χαρτογραφεί και τις δημοσιεύει. Και αυτή η μέθοδος που ονομάζεται "χαρτογράφηση κρίσεων" ξεκίνησε στην Κένυα τον Ιανουάριο του 2008.
And two programmers who read her blog held their hands up and said, "We could do that," and in 72 hours, they launched Ushahidi. Ushahidi -- the name means "witness" or "testimony" in Swahili -- is a very simple way of taking reports from the field, whether it's from the web or, critically, via mobile phones and SMS, aggregating it and putting it on a map. That's all it is, but that's all that's needed because what it does is it takes the tacit information available to the whole population -- everybody knows where the violence is, but no one person knows what everyone knows -- and it takes that tacit information and it aggregates it, and it maps it and it makes it public. And that, that maneuver called "crisis mapping," was kicked off in Kenya in January of 2008.
Και την είδαν αρκετοί άνθρωποι που τη βρήκαν αρκετά αξιόλογη που οι προγραμματιστές που δημιούργησαν το Ushahidi αποφάσισαν να το διαθέσουν με μορφή ελεύθερου κώδικα και να το μετατρέψουν σε μια πλατφόρμα. Από τότε έχει χρησιμοποιηθεί στο Μεξικό για να καταγράψει απόπειρες εκλογικής απάτης. Έχει χρησιμοποιηθεί στην Ουάσιγκτον για να παρακολουθήσει εργασίες καθαρισμού χιονιού. Και έχει χρησιμοποιηθεί στην Αϊτή μετά το σεισμό. Και αν ρίξετε μια ματιά στο χάρτη που βρίσκεται στην ιστοσελίδα του Ushahidi, θα διαπιστώσετε πως το Ushahidi χρησιμοποιείται σε όλη την υφήλιο, σωστά; Όλα ξεκίνησαν από μια απλή ιδέα και μια μοναδική υλοποίηση στην Ανατολική Αφρική στις αρχές του 2008 προς υλοποιήσεις σε όλο τον κόσμο σε λιγότερο από τρία χρόνια.
And enough people looked at it and found it valuable enough that the programmers who created Ushahidi decided they were going to make it open source and turn it into a platform. It's since been deployed in Mexico to track electoral fraud. It's been deployed in Washington D.C. to track snow cleanup. And it's been used most famously in Haiti in the aftermath of the earthquake. And when you look at the map now posted on the Ushahidi front page, you can see that the number of deployments in Ushahidi has gone worldwide, all right? This went from a single idea and a single implementation in East Africa in the beginning of 2008 to a global deployment in less than three years.
Αυτό που έκανε η Okolloh δεν θα ήταν δυνατό χωρίς την ψηφιακή τεχνολογία. Αυτό που έκανε η Okolloh δεν θα ήταν δυνατό χωρίς την ανθρώπινη γενναιοδωρία. Και το ενδιαφέρον σημείο τώρα, ο αριθμός των διαφορετικών περιβάλλοντων όπου η πρόκληση του "κοινωνικού σχεδιασμού" στηρίζεται στο να ισχύουν και τα δύο πράγματα. Αυτός είναι ο πόρος στον οποίο αναφέρομαι. το ονομάζω "Γνωσιακό Πλεόνασμα". Και αντιπροσωπεύει την ικανότητα του παγκόσμιου πληθυσμού να δρα εθελοντικά, να συνεισφέρει και να συνεργάζεται σε μεγάλα, μερικές φορές παγκόσμια, έργα. Το γνωσιακό πλεόνασμα αποτελείται από δύο πράγματα. Το πρώτο, προφανώς, είναι ο ελεύθερος χρόνος του κόσμου και τα ταλέντα του. Ο κόσμος διαθέτει πάνω από ένα τρισεκατομμύριο ώρες το έτος ελεύθερου χρόνου για να συμβάλει σε διαμοιρασμένα προγράμματα. Λοιπόν, αυτός ο ελεύθερος χρόνος υπήρχε στον 20ο αιώνα, αλλά δεν είχαμε το Ushahidi στον 20ο αιώνα.
Now what Okolloh did would not have been possible without digital technology. What Okolloh did would not have been possible without human generosity. And the interesting moment now, the number of environments where the social design challenge relies on both of those things being true. That is the resource that I'm talking about. I call it cognitive surplus. And it represents the ability of the world's population to volunteer and to contribute and collaborate on large, sometimes global, projects. Cognitive surplus is made up of two things. The first, obviously, is the world's free time and talents. The world has over a trillion hours a year of free time to commit to shared projects. Now, that free time existed in the 20th century, but we didn't get Ushahidi in the 20th century.
Αυτό είναι το δεύτερο μισό του γνωσιακού πλεονάσματος. Το τοπίο των Μέσων Μαζικής ενημέρωσης του 20ου αιώνα ήταν πολύ ικανό στο να βοηθά τον κόσμο να καταναλώνει. Και γίναμε, επακολούθως, πολύ ικανοί στην κατανάλωση. Αλλά τώρα που μας έχουν δοθεί εργαλεία επικοινωνίας -- το Διαδίκτυο, κινητά τηλέφωνα -- που μας επιτρέπουν να κάνουμε περισσότερα πράγματα από το να καταναλώνουμε, αυτό που βλέπουμε είναι πως οι άνθρωποι δεν ήμασταν "καναπεδάκηδες" επειδή μας άρεσε να ήμαστε. Ήμασταν "καναπεδάκηδες" επειδή ήταν η μόνη ευκαιρία που μας δινόταν. Φυσικά, ακόμη μας αρέσει να καταναλώνουμε. Αλλά φαίνεται πως μας αρέσει επίσης να δημιουργούμε, και μας αρέσει να μοιραζόμαστε. Και είναι αυτά τα δύο πράγματα μαζί -- τα αρχέγονα ανθρώπινα κίνητρα και τα σύγχρονα εργαλεία που επιτρέπουν σε αυτά τα κίνητρα να συνενωθούν σε μεγάλης κλίμακας προσπάθειες -- οι οποίες και είναι ο νέος πόρος για σχεδιασμό. Και χρησιμοποιώντας το γνωσιακό πλεόνασμα αρχίζουμε να βλέπουμε πραγματικά απίστευτα πειράματα σε επιστημονικές, λογοτεχνικές, καλλιτεχνικές, πολιτικές προσπάθειες. Στο σχέδιο.
That's the second half of cognitive surplus. The media landscape in the 20th century was very good at helping people consume, and we got, as a result, very good at consuming. But now that we've been given media tools -- the Internet, mobile phones -- that let us do more than consume, what we're seeing is that people weren't couch potatoes because we liked to be. We were couch potatoes because that was the only opportunity given to us. We still like to consume, of course. But it turns out we also like to create, and we like to share. And it's those two things together -- ancient human motivation and the modern tools to allow that motivation to be joined up in large-scale efforts -- that are the new design resource. And using cognitive surplus, we're starting to see truly incredible experiments in scientific, literary, artistic, political efforts. Designing.
Βλέπουμε επίσης, φυσικά, πολλά LOLcats. Τα LOLcats είναι χαριτωμένες φωτογραφίες γατιών που γίνονται ακόμη πιο χαριτωμένες με την προσθήκη λεζάντων. Και είναι επίσης μέρος του πλούσιου μηντιακού τοπίου μας. Πρόκειται για ένα από τα συμμετοχικά -- ένα από τα συμμετοχικά μοντέλα που βλέπουμε να αναδύονται μαζί με το Ushahidi. Θέλω να συνομολογήσω, όπως λένε οι δικηγόροι, ότι τα LOLcats είναι πιθανά η πιο ηλίθια δημιουργική πράξη. Φυσικά, υπάρχουν και άλλες υποψήφιες, αλλά τα LOLcats μας κάνουν, ως γενικό παράδειγμα. Αλλά εδώ είναι το ζήτημα. Ακόμη και η πιο χαζή δημιουργική πράξη παραμένει μια δημιουργική πράξη. Κάποιος που έχει φτιάξει κάτι σαν αυτό, όσο μέτριο και του πεταματού κι αν είναι, έχει κάνει μια προσπάθεια, έχει δώσει κάτι δημοσίως. Και αφού το έχει κάνει μια φορά, μπορεί να το κάνει ξανά. Και μπορεί να προσπαθήσει να την βελτιώσει.
We're also getting, of course, a lot of LOLcats. LOLcats are cute pictures of cats made cuter with the addition of cute captions. And they are also part of the abundant media landscape we're getting now. This is one of the participatory -- one of the participatory models we see coming out of that, along with Ushahidi. Now I want to stipulate, as the lawyers say, that LOLcats are the stupidest possible creative act. There are other candidates of course, but LOLcats will do as a general case. But here's the thing: The stupidest possible creative act is still a creative act. Someone who has done something like this, however mediocre and throwaway, has tried something, has put something forward in public. And once they've done it, they can do it again, and they could work on getting it better.
Υπάρχει ένα φάσμα μεταξύ μιας μέτριας και μιας καλής δουλειάς. Και όπως οποιοσδήποτε που εχει υπάρξει καλλιτέχνης ή δημιουργός, γνωρίζει, είναι ένα φάσμα το οποίο συνεχώς προσπαθεί να ξεπεράσει. Το διάστημα υπάρχει μεταξύ του να κάνεις οτιδήποτε και του να μην κάνεις τίποτα. Και κάποιος που φτιάχνει ένα LOLcat έχει ήδη διασχίσει αυτό το διάστημα. Είανι βέβαια προκλητικό να θέλουμε να έχουμε το εκάστοτε Ushahidi χωρίς τα LOLcats, πράγματι, να έχουμε τα σοβαρά δημιουργήματα χωρίς τα σκουπίδια. Αλλά ο πλουραλισμός των μέσων δεν λειτουργεί ποτέ κατ'αυτόν τον τρόπο. Το να είσαι ελεύθερος να πειραματιστείς σημαίνει να είσαι ελεύθερος να πειραματιστείς με οτιδήποτε. Ακόμη και με το "ιερό" Τυπογραφείο είχαμε ερωτικά μυθιστορήματα για 150 χρόνια πριν αποκτήσουμε επιστημονικά περιοδικά.
There is a spectrum between mediocre work and good work, and as anybody who's worked as an artist or a creator knows, it's a spectrum you're constantly struggling to get on top of. The gap is between doing anything and doing nothing. And someone who makes a LOLcat has already crossed over that gap. Now it's tempting to want to get the Ushahidis without the LOLcats, right, to get the serious stuff without the throwaway stuff. But media abundance never works that way. Freedom to experiment means freedom to experiment with anything. Even with the sacred printing press, we got erotic novels 150 years before we got scientific journals.
Έτσι πριν μιλήσω για αυτή που νομίζω πως είναι η κρίσιμη διαφορά μεταξύ των LOLcats και του Ushahidi, θέλω να μιλήσω για την κοινή τους προέλευση. Και η προέλευση αυτή είναι το να σχεδιάζουμε για τη γενναιοδωρία. Είναι ένα από τα παράδοξα της εποχής μας ότι καθώς το γνωσιακό πλεόνασμα εξελίσσεται σε ένα πόρο γύρω από τον οποίο μπορούμε να σχεδιάσουμε, οι κοινωνικές επιστήμες έχουν επιπλέον αρχίσει να εξηγούν πόσο σημαντικά είναι για τον καθένα μας τα εσωτερικά κίνητρα, πόσα πολλά πράγματα κάνουμε επειδή μας αρέσει να τα κάνουμε, αντί επειδή μας είπε το αφεντικό μας να τα κάνουμε, ή επειδή αμειβόμαστε για να τα κάνουμε.
So before I talk about what is, I think, the critical difference between LOLcats and Ushahidi, I want to talk about their shared source. And that source is design for generosity. It is one of the curiosities of our historical era that even as cognitive surplus is becoming a resource we can design around, social sciences are also starting to explain how important our intrinsic motivations are to us, how much we do things because we like to do them rather than because our boss told us to do them, or because we're being paid to do them.
Αυτό είναι ένα διάγραμμα από μια εφημερίδα των Uri Gneezy και Aldo Rustichini, που αποπειράθηκαν να ελέγξουν, στις αρχές της δεκαετίας, αυτό που αποκαλούσαν "θεωρία της αποτροπής." Η θεωρία της αποτροπής είναι μια πολύ απλή θεωρία σχετικά με την ανθρώπινη συμπεριφορά. Αν θέλετε κάποιος να κάνει λιγότερο κάτι που κάνει, επιβάλλετε μια τιμωρία και πράγματι θα το κάνει λιγότερο. Απλό, ευθύ, κοινή λογική, επίσης σε μεγάλο βαθμό αδοκίμαστο. Και έτσι πήγαν να μελετήσουν 10 κέντρα ημερήσιας φροντίδας παιδιών στη Χάϊφα του Ισραήλ. Και μελέτησαν τα κέντρα αυτά την στιγμή που βρίσκονται υπό τον μεγαλύτερο φόρτο, την ώρα που οι γονείς παραλαμβάνουν τα παιδιά. Την ώρα αυτή οι δάσκαλοι, που έχουν περάσει όλη τη μέρα τους με τα παιδιά σας, θα ήθελαν να είστε εκεί την προκαθορισμένη ώρα για να τα πάρετε. Στο μεταξύ, οι γονείς -- πιθανόν λίγο πιο απασχολημένοι στην εργασία τους, καθυστερημένοι, κάνοντας τις καθημερινές δουλειές -- θέλουν ένα περιθώριο για να παραλαμβάνουν τα παιδιά τους καθυστερημένα.
This is a graph from a paper by Uri Gneezy and Aldo Rustichini, who set out to test, at the beginning of this decade, what they called "deterrence theory." And deterrence theory is a very simple theory of human behavior: If you want somebody to do less of something, add a punishment and they'll do less of it. Simple, straightforward, commonsensical -- also, largely untested. And so they went and studied 10 daycare centers in Haifa, Israel. They studied those daycare centers at the time of highest tension, which is pick-up time. At pick-up time the teachers, who have been with your children all day, would like you to be there at the appointed hour to take your children back. Meanwhile, the parents -- perhaps a little busy at work, running late, running errands -- want a little slack to pick the kids up late.
Έτσι οι Gneezy και Rustichini είπαν, "Πόσα περιστατικά καθυστερημένων παραλαβών έχουν σημειωθεί σε αυτά τα 10 κέντρα ημερήσιας φροντίδας;" Λοιπόν είδαν -- και σε αυτό αναφέρεται το διάγραμμα, αυτοί είναι οι αριθμοί των εβδομάδων και αυτοί είναι οι αριθμοί των καθυστερημένων αφίξεων και υπήρξαν από έξι έως δέκα περιστατικά καθυστερημένων παραλαβών κατά μέσο όρο σε αυτά τα 10 κέντρα ημερήσιας φροντίδας. Έτσι διαίρεσαν τα κέντρα σε δύο ομάδες. Την λευκή ομάδα, η οποία πρόκειται για την ομάδα ελέγχου. Δεν άλλαξαν τίποτα. Αλλα για την ομάδα των κέντρων που αντιπροσωπεύεται από την μαύρη γραμμή, είπαν, "Αλλάζουμε τη συμφωνία ευθύς αμέσως. Αν παραλάβετε το παιδί σας με περισσότερα από 10 λεπτά καθυστέρηση, θα προσθέσουμε ένα πρόστιμο της τάξης των 10 shekel στον λογαριασμό σας. Ξεκάθαρα. Χωρίς "αν" "και", "αλλά".
So Gneezy and Rustichini said, "How many instances of late pick-ups are there at these 10 daycare centers?" Now they saw -- and this is what the graph is, these are the number of weeks and these are the number of late arrivals -- that there were between six and 10 instances of late pick-ups on average in these 10 daycare centers. So they divided the daycare centers into two groups. The white group there is the control group; they change nothing. But the group of daycare centers represented by the black line, they said, "We are changing this bargain as of right now. If you pick your kid up more than 10 minutes late, we're going to add a 10 shekel fine to your bill. Boom. No ifs, ands or buts."
Και από την ημέρα που έκαναν την αλλαγή αυτή η συμπεριφορά στα κέντρα αυτά άλλαξε. Οι καθυστερημένες παραλαβές αυξάνονταν κάθε εβδομάδα για τις επόμενες τέσσερεις εβδομάδες ώσπου κορυφώθηκαν σε επίπεδο τριπλάσιο από αυτό πριν την επιβολή του προστίμου, και στη συνέχεια κυμάνθηκαν μεταξύ διπλάσιου και τριπλάσιου μέσου όρου σε σχέση με την πριν από το πρόστιμο περίοδο για όλη τη διάρκεια του πειράματος. Και μπορείτε αμέσως να δείτε τι συνέβη. Το πρόστιμο διάρρηξε την κουλτούρα που υπήρχε στο κέντρο ημερήσιας φροντίδας. Προσθέτοντας το πρόστιμο, αυτό που έκαναν ήταν το να κάνουν στους γονείς κατανοητό ότι όλο το χρέος τους προς τους δασκάλους είχε αποπληρωθεί με την καταβολή των 10 shekels, και δεν υπήρχε κανένα κατάλοιπο ενοχής ή ευθύνης που όφειλαν οι γονείς στους δασκάλους. Έτσι οι γονείς, πολύ λογικά είπαν, "10 shekels για να πάρω το παιδί μου καθυστερημένα; Μια χαρά μου ακούγεται." (γέλια)
And the minute they did that, the behavior in those daycare centers changed. Late pick-ups went up every week for the next four weeks until they topped out at triple the pre-fine average, and then they fluctuated at between double and triple the pre-fine average for the life of the fine. And you can see immediately what happened, right? The fine broke the culture of the daycare center. By adding a fine, what they did was communicate to the parents that their entire debt to the teachers had been discharged with the payment of 10 shekels, and that there was no residue of guilt or social concern that the parents owed the teachers. And so the parents, quite sensibly, said, "10 shekels to pick my kid up late? What could be bad?" (Laughter)
Η επεξήγηση της ανθρώπινης συμπεριφοράς την οποία κληρονομήσαμε στον 20ο αιώνα ήταν πως όλοι μας είμαστε ορθολογικοί ηθοποιοί που προσπαθούμε να μεγιστοποιήσουμε τους εαυτούς μας Και σύμφωνα με αυτή την επεξήγηση -- το κέντρο ημερήσιας φροντίδας δεν είχε συμβόλαιο -- θα έπρεπε να λειτουργούμε χωρίς κανένα περιορισμό. Αλλά δεν είναι έτσι. Λειτουργούσαν κάτω από κοινωνικούς περιορισμούς αντί για συμβατικούς. Και κρίσιμα, οι κοινωνικοί περιορισμοί δημιούργησαν μια κουλτούρα που ήταν πιο γενναιόδωρη από αυτή που δημιούργησαν οι συμβατικοί περιορισμοί. Έτσι οι Gneezy και Rustichini εκτέλεσαν το πείραμα για δέκα εβδομάδες -- επέβαλαν την ποινή προστίμου για δέκα εβδομάδες -- και μετά είπαν, "ΟΚ, αυτό ήταν." Και στη συνέχεια συνέβη κάτι πολύ ενδιαφέρον. Δεν άλλαξε τίποτα. Η κουλτούρα που διασπάστηκε από το πρόστιμο παρέμεινε σπασμένη και όταν το πρόστιμο αποσύρθηκε. Όχι μόνο δεν είναι τα οικονομικά κίνητρα και τα εσωτερικά κίνητρα ασύμβατα, αυτή η ασυμβατότητα μπορεί να παραμείνει για μεγάλα χρονικά διαστήματα. Έτσι λοιπόν, το κόλπο στο σχεδιασμό τέτοιων καταστάσεων είναι να κατανοήσουμε το πότε βασιζόμαστε στο οικονομικό σκέλος της συμφωνίας -- όπως με τους γονείς που πληρώνουν τους δασκάλους -- και πότε στηριζόμαστε στο κοινωνικό σκέλος της συναλλαγής, όταν πράγματι σχεδιάζουμε για τη γενναιοδωρία.
The explanation of human behavior that we inherited in the 20th century was that we are all rational, self-maximizing actors, and in that explanation -- the daycare center had no contract -- should have been operating without any constraints. But that's not right. They were operating with social constraints rather than contractual ones. And critically, the social constraints created a culture that was more generous than the contractual constraints did. So Gneezy and Rustichini run this experiment for a dozen weeks -- run the fine for a dozen weeks -- and then they say, "Okay, that's it. All done; fine." And then a really interesting thing happens: Nothing changes. The culture that got broken by the fine stayed broken when the fine was removed. Not only are economic motivations and intrinsic motivations incompatible, that incompatibility can persist over long periods. So the trick in designing these kinds of situations is to understand where you're relying on the economic part of the bargain -- as with the parents paying the teachers -- and when you're relying on the social part of the bargain, when you're really designing for generosity.
Αυτό με φέρνει πίσω στα LOLcats και το Ushahidi. Αυτό νομίζω, είναι το εύρος που μας ενδιαφέρει. Και τα δύο τους στηρίζονται στο γνωσιακό πλεόνασμα. Και τα δύο σχεδιάζουν υπό την προϋπόθεση οτι οι άνθρωποι αρέσκονται στο να δημιουργούν και να μοιράζονται. Εδώ είναι η κρίσιμη διαφορά μεταξύ τους. Τα LOLcats έχουν κοινωνική αξία. Είναι αξία που δημιουργείται από τους συμμετέχοντες ο ένας με τον άλλον. Στα δίκτυα που έχουμε, η κοινωνική αξία βρίσκεται παντού. Κάθε φορά που βλέπετε έναν μεγάλο όγκο συναθροισμένου περιεχομένου ή διαμοιρασμένα, δημοσίως διαθέσιμα δεδομένα, είτε πρόκειται για φωτογραφίες στο Flickr, είτε video στο Youtube ή οτιδήποτε άλλο. Αυτό είναι καλό. Μου αρέσουν τα LOLcats όσο καθένα, ίσως και λίγο περισσότερο. Αλλά, πρόκειται για ένα πρόβλημα που έχει λυθεί σε μεγάλο βαθμό. Δυσκολεύομαι να οραματιστώ ένα μέλλον στο οποίο κάποιος λέει, "Αχ, που θα μπορούσα να βρώ μια εικόνα ενός γλυκού γατιού;"
This brings me back to the LOLcats and to Ushahidi. This is, I think, the range that matters. Both of these rely on cognitive surplus. Both of these design for the assumption that people like to create and we want to share. Here is the critical difference between these: LOLcats is communal value. It's value created by the participants for each other. Communal value on the networks we have is everywhere -- every time you see a large aggregate of shared, publicly available data, whether it's photos on Flickr or videos on Youtube or whatever. This is good. I like LOLcats as much as the next guy, maybe a little more even, but this is also a largely solved problem. I have a hard time envisioning a future in which someone is saying, "Where, oh where, can I find a picture of a cute cat?"
Αντίθετα, το Ushahidi, έχει πολιτική αξία. Πρόκειται για αξία που δημιουργείται από τους συμμετέχοντες, αλλά που απολαμβάνεται από το σύνολο της κοινωνίας. Οι στόχοι που τέθηκαν από το Ushahidi είναι όχι μόνο να γίνει η ζωή καλύτερη για τους συμμετέχοντες, αλλά να γίνει καλύτερη για όλα τα μέλη της κοινωνίας στην οποία λειτουργεί το Ushahidi. Και αυτό το είδος της πολιτικής αξίας δεν είναι απλώς ένα παράπλευρο αποτέλεσμα του ανοίγματος των ανθρώπινων κινήτρων. Στην πραγματικότητα είναι μια περενέργεια αυτού που, συλλογικά, δημιουργούμε από αυτού του είδους τις προσπάθειες. Υπάρχει ένα τρισεκατομμύριο ωρών συμμετοχικής αξίας ανά έτος για να αρπάξουμε. Αυτό θα ισχύει για κάθε έτος. Ο αριθμός των ατόμων που θα είναι ικανοί να συμμετάσχουν σε τέτοια έργα πρόκειται να αυξηθεί. Και μπορούμε να δούμε πως οργανισμοί σχεδιασμένοι γύρω από μια κουλτούρα της γενναιοδωρίας μπορούν να έχουν απίστευτα αποτελέσματα χωρίς τον γιγάντιο όγκο ενός συμβατικού κόστους. Ένα πολύ διαφορετικό μοντέλο σε σχέση με το υπάρχον μοντέλο για ομαδικές δράσεις μεγάλης κλίμακας του 20ου αιώνα.
Ushahidi, by contrast, is civic value. It's value created by the participants but enjoyed by society as a whole. The goals set out by Ushahidi are not just to make life better for the participants, but to make life better for everyone in the society in which Ushahidi is operating. And that kind of civic value is not just a side effect of opening up to human motivation. It really is going to be a side effect of what we, collectively, make of these kinds of efforts. There are a trillion hours a year of participatory value up for grabs. That will be true year-in and year-out. The number of people who are going to be able to participate in these kinds of projects is going to grow, and we can see that organizations designed around a culture of generosity can achieve incredible effects without an enormous amount of contractual overhead -- a very different model than our default model for large-scale group action in the 20th century.
Αυτό που θα κάνει τη διαφορά σε αυτό το σημείο είναι αυτό που είπε ο Dean Kamen, ο εφευρέτης και επιχειρηματίας. Ο Kamen είπε, "Οι ελεύθεροι πολιτισμοί παίρνουν αυτό που εξυμνούν." Έχουμε μια επιλογή μπροστά μας. Έχουμε διαθέσιμες ένα τρισεκατομμύριο ώρες το χρόνο. Μπορούμε να τις διαθέσουμε για να ξεκαρδιζόμαστε στα γέλια, και όντως θα το κάνουμε. Αυτό όμως είναι δωρεάν. Αλλά μπορούμε επίσης να τιμήσουμε να υποστηρίξουμε και να ανταμείψουμε τους ανθρώπους που προσπαθούν να χρησιμοποιήσουν το γνωσιακό πλεόνασμα για να δημιουργήσουν πολιτική αξία. Και στο βαθμό που θα το κάνουμε, στο βαθμό που είναι δυνατόν να το κάνουμε, θα μπορέσουμε να αλλάξουμε την κοινωνία.
What's going to make the difference here is what Dean Kamen said, the inventor and entrepreneur. Kamen said, "Free cultures get what they celebrate." We've got a choice before us. We've got this trillion hours a year. We can use it to crack each other up, and we're going to do that. That, we get for free. But we can also celebrate and support and reward the people trying to use cognitive surplus to create civic value. And to the degree we're going to do that, to the degree we're able to do that, we'll be able to change society.
Σας ευχαριστώ πολύ.
Thank you very much.