Oh, excuse me! Have you ever yawned because somebody else yawned? You aren't especially tired, yet suddenly your mouth opens wide and a big yawn comes out. This phenomenon is known as contagious yawning. And while scientists still don't fully understand why it happens, there are many hypotheses currently being researched. Let's take a look at a few of the most prevalent ones, beginning with two physiological hypotheses before moving to a psychological one. Our first physiological hypothesis states that contagious yawning is triggered by a specific stimulus, an initial yawn. This is called fixed action pattern. Think of fixed action pattern like a reflex. Your yawn makes me yawn. Similar to a domino effect, one person's yawn triggers a yawn in a person nearby that has observed the act. Once this reflex is triggered, it must run its course. Have you ever tried to stop a yawn once it has begun? Basically impossible! Another physiological hypothesis is known as non-conscious mimicry, or the chameleon effect. This occurs when you imitate someone's behavior without knowing it, a subtle and unintentional copycat maneuver. People tend to mimic each other's postures. If you are seated across from someone that has their legs crossed, you might cross your own legs. This hypothesis suggests that we yawn when we see someone else yawn because we are unconsciously copying his or her behavior. Scientists believe that this chameleon effect is possible because of a special set of neurons known as mirror neurons. Mirror neurons are a type of brain cell that responds equally when we perform an action as when we see someone else perform the same action. These neurons are important for learning and self-awareness. For example, watching someone do something physical, like knitting or putting on lipstick, can help you do those same actions more accurately. Neuroimaging studies using fMRI, functional magnetic resonance imaging, show us that when we seem someone yawn or even hear their yawn, a specific area of the brain housing these mirror neurons tends to light up, which, in turn, causes us to respond with the same action: a yawn! Our psychological hypothesis also involves the work of these mirror neurons. We will call it the empathy yawn. Empathy is the ability to understand what someone else is feeling and partake in their emotion, a crucial ability for social animals like us. Recently, neuroscientists have found that a subset of mirror neurons allows us to empathize with others' feelings at a deeper level. (Yawn) Scientists discovered this empathetic response to yawning while testing the first hypothesis we mentioned, fixed action pattern. This study was set up to show that dogs would enact a yawn reflex at the mere sound of a human yawn. While their study showed this to be true, they found something else interesting. Dogs yawned more frequently at familiar yawns, such as from their owners, than at unfamiliar yawns from strangers. Following this research, other studies on humans and primates have also shown that contagious yawning occurs more frequently among friends than strangers. In fact, contagious yawning starts occurring when we are about four or five years old, at the point when children develop the ability to identify others' emotions properly. Still, while newer scientific studies aim to prove that contagious yawning is based on this capacity for empathy, more research is needed to shed light on what exactly is going on. It's possible that the answer lies in another hypothesis altogether. The next time you get caught in a yawn, take a second to think about what just happened. Were you thinking about a yawn? Did someone near you yawn? Was that person a stranger or someone close? And are you yawning right now? (Yawn) (Lip smacking)
آه ، ببخشید! ایا تاکنون هرگز خمیازه کشیدی چونکه یک نفر دیگه خمیازه کشیده؟ تو واقعا خسته نیستی، اما ناگهان دهانت باز میشود و یک خمیازه بزرگ میکشی. این پدیده به عنوان خمیازه کشیدن مسری شناخته شده. و درحالی که دانشمندان هنوز کاملا نفهمیدهاند چرا این اتفاق میافتد، فرضیه های زیادی در حال بررسی و تحقیق هستند. بیاید به چندتا از آنها که بیشتر از همه رایج هستند یه نگاهی بی اندازیم، با دو فرضیه فیزیولوژیکی شروع می کنیم قبل از اینکه به یک فرضیه رواشناسی برسیم. اولین فرضیه فیزیولوژیکی میگوید عامل خمیازه کشیدن مُسری، یک محرک خاص است، که همان اولین خمیازه است. به این الگوی عمل ثابت گفته می شود. فرض کنید الگوی عمل ثابت، یک عکس العمل است . خمیازه تو باعث خمیازه من میشود. شبیه پدیدۀ اثرات زنجیره ای، خمیازه یک فرد عامل خمیازه فرد مشاهده کننده در نزدیکی او میشود. هنگامی که این واکنش غیر ارادی انجام شد، باید دوره خود را طی کند. آیا هرگز سعی کردید که خمیازه کشیدنتان را متوقف کنید وقتی که شروع شد؟ اساسا غیر ممکن است! فرضیه دیگر فیزیولوژیکی به عنوان تقلید غیر آگاهانه و یا همرنگ جماعت شدن شناخته شده است. این زمانی اتفاق می افتد که رفتار کسی را ناخودآگاه تقلید میکنید، یک مانور تقلیدی نامحسوس و غیر عمدی. افراد تمایل به تقلید حالات یکدیگر دارند. اگر شما روبروی کسی نشسته باشید که پاهایش را روی هم انداخته باشد احتمالا شما هم پاهایتان را روی هم میاندازید. این فرضیه نشان میدهد که وقتی خمیازه کشیدن یک نفر دیگر را می بینیم، خمیازه میکشیم زیرا ما بطور ناخودآگاه رفتار او را تقلید میکنیم. دانشمندان باور دارند که امکان وقوع این همرنگ جماعت شدن به دلیل وجود یک مجموعه عصبهایی است که به عنوان اعصاب آینهای شناخته شده اند. عصبهای آینهای نوعی از سلولهای مغزی هستند که واکنشی یکسانی بروز می دهند، چه زمانی که خودِ ما رفتاری را انجام میدهیم وچه در هنگامی که فرد دیگری را در حین انجام همان رفتار، مشاهده می کنیم. وچه در هنگامی که فرد دیگری را در حین انجام همان رفتار، مشاهده می کنیم. این سلولهای عصبی برای یادگیری و خود آگاهی بسیار با اهمیت هستند. برای مثال، نگاه کردن یک نفر هنگام انجام یک فعالیت فیزیکی، مثال بافتنی و یا ماتیک زدن، میتواند به شما کمک کند که همان عمل را با دقت بیشتری انجام دهید. مطالعات تصویر برداری عصبی با استفاده از fMRI، تصویربرداری رزونانس مغناطیسی کاربردی (functional MRI)، نشان میدهد هنگامی که ما خمیازه کشیدن یک نفر را میبینیم و یا حتی صدای خمیازهشان را می شنویم، منطقه خاصی از مغز که مکان این سلولهای عصبی آینه ای است فعال میشود، که به نوبه خود باعث میشوند که ما هم واکنش مشابهی را انجام دهیم: خمیازه. فرضیه روانشناسی ما نیز در ارتباط با کار این سلولهای عصبی آینهای است. ما آنرا خمیازه همدلی میگویم. همدلی، توانایی درک احساسات شخص دیگر و شریک شدن در احساسات اوست، قابلیت بسیار مهمی برای حیوانات اجتماعی مثل ما . به تازگی، دانشمندان علوم اعصاب فهمیده اند که یک زیر مجموعه از اعصاب آینهای به ما این امکان را می دهد تا در سطح عمیق تری با احساسات دیگران همدلی کنیم. دانشمندان زمانی این واکنش همدلانه به خمیازه کشیدن را کشف کردهاند که در حال آزمایش اولین فرضیه الگوی رفتار ثابت که مطرح کردیم، بودند. این مطالعات به اثبات این امر کمک کرد که سگها، تنها با شنیدن صدای خمیازه انسانها ، واکنشی با یک خمیازه نشان میدهند. در همان هنگام که مطالعات آنها، نشانگر صدق این امربود، آنها چیز جالب دیگری را یافتهاند. سگ ها در برابر صدای خمیازه های آشنا، مثل صاحبانشان، بیشتر خمیازه میکشند، تا خمیازهای ناآشنا از افراد غریبه. به دنبال این پژوهش، همچنین مطالعات دیگر بر روی انسان و پستاندارن همچنین نشان داده که خمیازه مسری بیشتر در میان دوستان اتفاق میافتد تا با غریبهها. در حقیقت، خمیازه مُسری وقتی در ما شروع میشود که حدود ۴ تا ۵ ساله هستیم، در زمانی که کودکان بطور مناسبی توانایی شناسایی احساسات دیگران را پیدا میکنند. با این حال، در حالی که هدف مطالعات جدیدتر علمی برای اثبات اینکه خمیازه مسری بر پایه توانایی همدردی است بنا شده، پژوهشهای زیادی برای روشن کردن اینکه دقیقا چه اتفاقی میافتد نیاز است. این امکان وجود دارد که پاسخ کلا" در فرضیۀ دیگری نهفته باشد. دفعه بعد که دچار خمیازه شدی، یک لحظه درباره اینکه چه اتفاقی افتاد فکر کن. آیا به خمیازه کشیدن فکر می کردی؟ آیا کسی در نزدیکی تو خمیازه کشید؟ آیا غریبه بود و یا یکی از نزدیکان؟ و اینکه آیا الان خمیازه می کشی؟