When we talk about English, we often think of it as a single language but what do the dialects spoken in dozens of countries around the world have in common with each other, or with the writings of Chaucer? And how are any of them related to the strange words in Beowulf? The answer is that like most languages, English has evolved through generations of speakers, undergoing major changes over time. By undoing these changes, we can trace the language from the present day back to its ancient roots. While modern English shares many similar words with Latin-derived romance languages, like French and Spanish, most of those words were not originally part of it. Instead, they started coming into the language with the Norman invasion of England in 1066. When the French-speaking Normans conquered England and became its ruling class, they brought their speech with them, adding a massive amount of French and Latin vocabulary to the English language previously spoken there. Today, we call that language Old English. This is the language of Beowulf. It probably doesn't look very familiar, but it might be more recognizable if you know some German. That's because Old English belongs to the Germanic language family, first brought to the British Isles in the 5th and 6th centuries by the Angles, Saxons, and Jutes. The Germanic dialects they spoke would become known as Anglo-Saxon. Viking invaders in the 8th to 11th centuries added more borrowings from Old Norse into the mix. It may be hard to see the roots of modern English underneath all the words borrowed from French, Latin, Old Norse and other languages. But comparative linguistics can help us by focusing on grammatical structure, patterns of sound changes, and certain core vocabulary. For example, after the 6th century, German words starting with "p," systematically shifted to a "pf" sound while their Old English counterparts kept the "p" unchanged. In another split, words that have "sk" sounds in Swedish developed an "sh" sound in English. There are still some English words with "sk," like "skirt," and "skull," but they're direct borrowings from Old Norse that came after the "sk" to "sh" shift. These examples show us that just as the various Romance languages descended from Latin, English, Swedish, German, and many other languages descended from their own common ancestor known as Proto-Germanic spoken around 500 B.C.E. Because this historical language was never written down, we can only reconstruct it by comparing its descendants, which is possible thanks to the consistency of the changes. We can even use the same process to go back one step further, and trace the origins of Proto-Germanic to a language called Proto-Indo-European, spoken about 6000 years ago on the Pontic steppe in modern day Ukraine and Russia. This is the reconstructed ancestor of the Indo-European family that includes nearly all languages historically spoken in Europe, as well as large parts of Southern and Western Asia. And though it requires a bit more work, we can find the same systematic similarities, or correspondences, between related words in different Indo-European branches. Comparing English with Latin, we see that English has "t" where Latin has "d", and "f" where latin has "p" at the start of words. Some of English's more distant relatives include Hindi, Persian and the Celtic languages it displaced in what is now Britain. Proto-Indo-European itself descended from an even more ancient language, but unfortunately, this is as far back as historical and archeological evidence will allow us to go. Many mysteries remain just out of reach, such as whether there might be a link between Indo-European and other major language families, and the nature of the languages spoken in Europe prior to its arrival. But the amazing fact remains that nearly 3 billion people around the world, many of whom cannot understand each other, are nevertheless speaking the same words shaped by 6000 years of history.
İngilizce hakkında konuştuğumuzda onu tek bir dilmiş gibi düşünüyoruz. Peki dünya etrafında düzinelerce ülkede konuşulan lehçelerin kendi aralarında ya da Chaucer'in yazılarındaki ortak noktası ne? Herhangi biri Beowulf'ta geçen ilginç sözcüklerle nasıl ilişkili? Yanıt, çoğu dil gibi İngilizce'nin de nesiller boyu süregelen büyük değişikliklerle evrim geçirmiş olmasıdır. Bu değişiklikleri çözerek günümüzden antik kökene doğru dilin izini sürebiliriz. Modern İngilizce, Latinceden türeyen Fransızca ve İspanyolca gibi romen dilleri ile birçok benzer sözcük paylaşmasına rağmen, bu sözcüklerin çoğu başlangıçta İngilizce'de yoktu. İşin aslı, 1066 yılında İngiltere'nin Norman'lar tarafından istila edilmesiyle birlikte İngilizce'ye girmeye başladılar. Fransızca konuşan Normanlar İngiltere'yi fethettiğinde ve yönetici sınıf olduğunda konuşmalarını da yanlarında getirdiler. Önceden orada konuşulan İngilizce'ye, Fransızca ve Latince çok miktarda sözcük eklediler. Eklemelerden önceki dile biz bugün Eski İngilizce diyoruz. O dil, Beowulf'un diliydi. Muhtemelen çok tanıdık gelmese de, eğer biraz Almanca biliyorsanız fark edersiniz. Bunun nedeni, Eski İngilizce'nin Cermen dil ailesinden olmasıdır. Britanya adalarına ilk olarak 5. ve 6. yüzyılda Anglolar, Saksonlar ve Jütler tarafından getirilmiştir. Konuştukları Cermen ağzı Anglo-Sakson olarak bilinirdi. Vikingli istilacılar 8. yüzyıldan 11. yüzyıla kadar bu karışıma Eski Norse dilinden de çok sayıda sözcük katmıştır. Fransızca, Latince, Eski Norse dili ve daha başka dillerden alınan onca sözcüğün altında çağdaş İngilizce'nin köklerini görmek zor olabilir. Fakat dilbilgisi yapısına, ses değişimlerinin desenine ve kimi çekirdek sözcüklere odaklanarak, karşılaştırmalı dilbilimden yardım alabiliriz. Örneğin, 6. yüzyıldan sonra "p" ile başlayan Almanca kelimeler sistemli olarak "pf" sesine değişirken, bunların Eski İngilizce'deki eşleri "p" sesini değişmeden korumuştur. Diğer bir ayrım da, İsveççe'deki "sk" sesine sahip kelimelerin İngilizce'de "sh" olarak kullanılır olmasıdır. Hala bazı "sk" içeren İngilizce kelimeler var: "skirt" ya da "skull" gibi. Ancak bunlar "sk" - "sh" değişiminden sonra gelen Eski Norse dilinden alınmıştır. Bu örnekler bize şunu gösteriyor: Çeşitli Romen dillerinin Latince'den türemesi gibi, İngilizce, İsveççe, Almanca ve pek çok başka dil de kendi ortak ataları olan ve Proto-Cermen adı verilen, M.Ö. 500'lerde konuşulmuş bir dilden türemiştir. Bu tarihsel dil hiç yazıya dökülmemiş olduğundan, onu ancak kendisinden türeyen dilleri karşılaştırarak tekrar kurabiliriz. Bu da değişikliklerin tutarlılığı sayesinde mümkündür. Aynı süreci kullanarak bir adım daha geriye gidebilir ve Proto-Cermen dilinin kaynağı olan, yaklaşık 6000 yıl önce şimdiki Ukrayna ve Rusya'da kalan Karadeniz bozkırlarında konuşulmuş Proto-Hint-Avrupa dilinin izini bile sürebiliriz. Bu dil, Hint-Avrupa ailesinin yeniden yapılandırılan atası olup, tarih boyunca Avrupa'da ve ayrıca Asya'nın güneyi ile batısının büyük bölümünde konuşulmuş neredeyse tüm dilleri kapsar. Ayrıca biraz daha uğraştırmasına rağmen farklı Hint-Avrupa kollarında da birbiriyle ilişkili kelimeler arasında aynı sistematik benzerlikleri ya da eşleşmeleri bulabiliriz. İngilizce ve Latince'yi karşılaştırdığımızda, Latince'de "d" harfi ile başlayan sözcüklerin İngilizce'de "t", "p" ile başlayanların ise "f" ile başladığını görüyoruz. İngilizce'nin daha uzak akrabalarından bazıları Hintçe'yi, Farsça'yı ve şimdiki Britanya'dan çıkan Keltçe'yi içeriyor. Proto-Hint-Avrupa dilinin kendisi de daha antik bir dilden türemiştir. Ancak ne yazık ki, tarihsel ve arkeolojik bulgular bizim ancak bu kadar geri gitmemizi sağlayabiliyor. Çoğu gizem ulaşılamayacak kadar geride kalmış. Örneğin, diğer büyük dil aileleri ile Hint-Avrupa dil ailesi arasında bir bağlantı olup olmadığı ve o gelmeden önce Avrupa'da konuşulan dillerin doğası gibi. Elimizdeki heyecan verici gerçek şu ki, dünyanın dört bir yanındaki çoğu birbirini anlamayan yaklaşık 3 milyar insan, aslında 6000 yıllık tarih boyunca biçimlenmiş aynı sözcükleri kullanıyor.